ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ศึกมนุษย์กลายพันธุ์ [E-Book]

    ลำดับตอนที่ #9 : หน่วยลาดตระเวน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 312
      8
      12 ก.ค. 62



    ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ นักบินเฮลิคอปเตอร์


    3 วันต่อมา
    ณ เมือง X 
    โรงเรียนสายพันธุ์ X

    สถาบันฝึกสอนมิวแทนด์อันดับหนึ่งของโลก ยังคงวุ่นวายอยู่กับการตามหาตัวนราวิชญ์ ที่หายสาบสูญโดยไม่รู้สาเหตุ ด้านนอก คนมากมายกำลังออกตามหา ด้านใน การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็กำลังจะเกิดขึ้นกับทีม เมื่อ ไอศูรย์ โค้ชทีมอินทรีดำ เดินเข้ามาในห้องปฏิบัติการสมมุติ พร้อมกับ...

    "นับจากนี้ พิชญะจะเข้าร่วมฝึกด้วยในฐานะเมมเบอร์ สั่งสอน ชี้แนะ และปรับตัวโดยเร็วที่สุด ฉันต้องการเห็นระดับที่สูงขึ้นจากพวกเธอทุกคน" 

    กฤษณ์ โมกข์ ทัพพ์ ไวทย์ จิณณ์ จ้องมองเพื่อนที่จะมาเป็นสมาชิกใหม่อย่างคาดไม่ถึง พิชญ์ก้าวเข้ามา โค้งหัวคำนับ แต่สีหน้าแววตาหยิ่งยโส

    "แล้วณัฎฐ์ล่ะครับ?" กฤษณ์ถามอย่างข้องใจ การหายตัวไปของเพื่อนรัก ทำเขาวุ่นวายใจมาก เที่ยวตระเวนเสาะหา แต่ก็ไม่พบร่องรอยเลย

    "อินทรีดำในฐานะซุปเปอร์ฮีโร่อันดับหนึ่งของโลก ต้องอยู่ในสภาพพร้อมรบตลอดเวลา เราไม่อาจปล่อยให้ทีมเกิดสูญญากาศได้ การหายตัวไปของนราวิชญ์ ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเธอ ปล่อยให้ข้างนอกจัดการ ส่วนทุกคนฝึกซ้อมตามโรดแมปต่อไปอย่างแข็งขัน ฤดูกาลมิวแทนด์เกมใกล้เปิดอีกครั้ง ถึงตอนนั้น เราค่อยมาดูกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น" 

    ไอศูรย์บอกเสียงเข้ม ทรงอำนาจ ลูกศิษย์เงียบ ความหมายชัดเจนอยู่แล้ว หากถึงช่วงเปิดม่านมิวแทนด์เกม นราวิชญ์ยังไม่ปรากฎตัว คนที่จะเสียบแทน คือ พิชญะ! โรงเรียนสายพันธุ์ S ไม่มีระบบลูกรักอยู่แล้ว แม้นราวิชญ์จะเก่งที่สุด แต่ในระบบทีมเวิร์ค เขาก็แค่ "ฟันเฟือง" ตัวหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งที่ขาดไม่ได้

    กฤษณ์ถอนหายใจ แม้เขาอยากหวงตำแหน่งไว้ให้เพื่อนรักมากแค่ไหน แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ ในฐานะรองกัปตันทีม ทีมต้องมาก่อนเสมอ ดังนั้น เมื่อโค้ชไปแล้ว และเพื่อนคนอื่นพากันเดินไป ไม่มีท่าทีต้อนรับน้องใหม่ เขาเป็นคนเดียวที่พูดอย่างเป็นทางการ 

    "ยินดีต้อนรับสู่ทีม ทำให้เต็มที่นะ" 





    ณ เกาะต้องห้าม

    การต่อสู้กันครานั้น เหมือนสลายกำแพงใจของใครหลายคน ณัฎฐ์ใกล้ชิดพวกเขามากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะวันนี้ ยามเช้า ทั้ง 4 คน ดนตร์ เจตน์ ณัฎฐ์ ตาณ นั่งบนขอนไม้ ล้อมรอบกองไฟ กำลังย่างไก่กิน ทีปต์ กับ ธาม นั่งพิงต้นไม้ห่างออกไป เสียงหัวเราะสนุกสนานดังมาจากนายดนตร์ผู้ร่าเริง และนายเจตน์ผู้ตลกโปกฮา ณัฎฐ์ค่อยๆ คลายความเหงาลง แถมรู้สึกสนิทผูกพันกับพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ

    "เราจะเพิ่มเลเวลได้ยังไง?" จู่ๆ ทีปต์โพล่งแทรกมาจากข้างหลัง ณัฎฐ์เหลือบมองเขา แล้วตอบอย่างจริงใจ

    "อยู่ที่การฝึกฝน และถ้าใช้ต่อสู้ในสนามจริง พบความกดดันแบบใหม่ กระตุ้นให้เซลล์กลายพันธุ์พัฒนาอย่างต่อเนื่อง ก็เหมือนกับที่พวกนายสู้กับซอมบี้นั่นแหละ ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของแต่ละคนด้วย"

    "แล้วถ้า... เราอยากเจออะไรที่มันยากกว่าพวกซอมบี้ล่ะ" เจตน์ถามบ้าง

    "ในมิวแทนด์เกม มีทุกอย่างที่นายต้องการ แต่บางที ถ้าได้เจอจริงๆ นายอาจรู้สึกคิดผิดก็ได้"

    "ระดับของพวกเรา ถ้าไปคัดจะผ่านไหม" ธามถามมาอีกคน

    ณัฎฐ์มองหน้าพวกเขาทีละคน "มันมีด่านอยู่ 3 ด่าน ไม่เพียงแต่วัดค่าพลัง วัดทุกอย่าง... จิตใจ มันสมอง ความกล้า พูดง่ายๆ คือ พวกนายต้องพร้อมมากๆ ส่วนใหญ่ทีมโนเนมจะตกรอบหนึ่งหรือรอบสอง ยากมากที่จะผ่านรอบสาม"

    "แล้วถ้าเมมเบอร์ในทีมเลเวลไม่เท่ากันล่ะ มันจะมีผลอะไรไหม" ดนตร์ถาม

    "ต่างกันมากไม่มีทางสอบผ่านหรอก ถ้าอยากจะเข้าไปเล่นรอบสุดท้าย ทุกคนต้องพัฒนาอย่างเท่าเทียมกัน อย่างน้อยๆ เลเวลไม่ควรต่ำกว่าระดับ 4"  

    "แล้วนายอยู่ระดับไหน?" ทีปต์ถามต่อ "ฉัน..." ณัฎฐ์กำลังจะตอบ 

    "หลบเร็ว!" ดนตร์ร้องขึ้นมา ทุกคนลุกพรวด ช่วยกันดับไฟ แล้ววิ่งไปนอนคว่ำในหลุมหลบภัยใต้ขอนไม้ เจตน์ลากแขนณัฎฐ์ไปด้วย เพราะนั่งงงไม่รู้เรื่องราวอยู่ ...พรึบ...พรึบ... ชั่วครู่ เฮลิคอปเตอร์บินมาวนรอบๆ นักบินกับพวกอีกสามคนมองลงมาจากบนฟ้า เห็นควันลอยกรุ่นจากกองไม้บริเวณริมหาด  

    "แย่แล้ว มันรู้แน่" ทีปต์พึมพำหน้าเครียด

    "นับวันแล้วนะ! ปรกติมันไม่มาเร็วอย่างนี้นี่" เจตน์ร้อง กำปั้นทุบพื้นอย่างเจ็บใจ ดีที่ดนตร์หูไวได้ยินซะก่อน ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงเสร็จไปแล้ว

    ณัฎฐ์พอเดาออกว่าเป็นหน่วยลาดตระเวนที่องค์กร SOC ส่งมา

    "นายสะกดจิตพวกเขาได้ ลบความทรงจำ ทำให้มองไม่เห็น" เขาหันมาบอกทีปต์ "ถ้าฉันอยู่ระดับนาย ก็คงทำได้" ทีปต์ตอบเรียบๆ ไม่มองหน้า

    "ถ้ามันกลับไปบอกพรรคพวก แห่มาเป็นโขยงแน่ แต่ถ้ามันเลือกลง เรากับพวกคนในหมู่บ้านก็ไม่รอด" ธามบอกอย่างหนักใจ 

    6 หนุ่มได้แต่นอนพังพาบ ลุ้นกับชะตากรรม แล้วคำตอบก็คือ ฝันร้ายอย่างหลัง นักบินส่งสัญญาณลงจอดบนชายหาด นักฆ่าสามนายสะพายปืนพร้อมกระโดดลงมา!

    "จะให้พวกนั้นเข้าหมู่บ้านไม่ได้" ตาณร้อนใจหุนหันจะพุ่งออกไป ณัฎฐ์ยึดไหล่ไว้ บอก "ฉันจัดการเอง" แล้วป้องปากกระซิบข้างหูทีปต์ "ตามนี้นะ" ก่อนจะวาร์ปออกไป "เขาจะทำอะไร?" เจตน์ถามอย่างตื่นเต้น "ถ้าฆ่าพวกนี้ SOC จะรู้ตัวทันทีนะ" ธามพูดอย่างกังวล "พวกนายรออยู่ที่นี่" ทีปต์ว่า แล้วออกจากที่ซ่อนตามหลังณัฎฐ์ไป

    "เฮ้ย อะไรน่ะ?" สามคนนั้นเข้ามาในป่า กราดปืนส่องหาเหยื่อ มีบางอย่างวูบวาบไปมา "โอ๊ย..." "โอ๊ย..." "โอ๊ย..." ก่อนทั้งสามจะปืนหลุดจากมือ สิ่งที่ไวจนมองไม่เห็นโจมตีพวกเขาอย่างเฉียบพลัน รุนแรง แล้วเหวี่ยงร่างไปกระแทกต้นไม้ใหญ่ สามคนฟุบลงมากองกับพื้น เจ็บจุกจนแทบลุกไม่ขึ้น เท้าคู่หนึ่งก้าวมายืนตรงหน้า ทีปต์ยกมือแตะขมับ แต่กลับไม่ลงมือ สีหน้าลังเล

    "เอาเลย นายทำได้" ณัฎฐ์มายืนข้างหลัง พูดให้ความมั่นใจ "พ...พวกแก..." พวกมันทั้งสามประคองตัวขึ้น แล้วชักปืนสั้นออกมาพร้อมกัน

    "ทีปต์ ลงมือ!" ณัฎฐ์ตะโกนก้อง สามคนกำลังจะเหนี่ยวไก แต่แล้วกลับค่อยๆ ลดปืนลง เสียบกลับไว้ข้างเอว หันซ้าย แล้วเดินเรียงแถวออกไปราวกับหุ่น

    สามหนุ่มที่นอนหลบอยู่ในหลุม เห็นสามคนนั้นเดินกลับมาที่เครื่องบิน ด้วยท่าทีปกติมาก ทีปต์ กับ ณัฎฐ์ เดินตามมาใกล้ๆ แต่เหมือนพวกนั้นมองไม่เห็น "มีอะไรไหม" ได้ยินเสียงนักบินถาม "ไม่มีอะไรเลย" คนหนึ่งตอบ ทั้งที่สองคนนั้นยืนอยู่ข้างๆ มันพากันโดดกลับขึ้นเครื่อง ก่อนจะบินหายไปจากท้องฟ้า

    "เก่งมาก" ณัฎฐ์เอ่ยชมยิ้มๆ ทีปต์เอามือลงพร้อมถอนใจโล่งอก เขาตื่นเต้นมาก เพราะเป็นการสะกดจิตหมู่ครั้งแรก และมันยากเพราะต้องควบคุม และลบความทรงจำด้วย แต่เขาก็ทำสำเร็จ 

    "เจ๋งมากพวก" เจตน์เข้ามาโดดกอดเพื่อนคนแรก ดนตร์ปรบมือ ตาณยิ้มกับธาม ส่วนณัฎฐ์ถอนใจ เมื่อครู่นี้ หากทีปต์ทำไม่ได้ ก็เหลือวิธีเดียวเท่านั้น คือต้องเก็บพวกเขา แต่นั่นเป็นวิธีที่เลวร้ายที่สุด เพราะหากหน่วยลาดตระเวนไม่กลับไป SOC ต้องขนพรรคพวกมาเกาะนี้แน่

    "ขอบใจมาก" คำพูดสั้นๆ จากทีปต์ พร้อมแววตาที่ฉายความเป็นมิตรครั้งแรก ณัฎฐ์ยิ้มตอบ มองอีกสี่คนที่เหลือ จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนปิดการแสดงความคิดเห็น
    ×