ศึกมนุษย์กลายพันธุ์ [E-Book]

ลำดับตอนที่ #10 : ฮีโร่ผู้ไร้ทางไป

สองสัปดาห์ผ่านไป ณ เกาะต้องห้าม

ณัฎฐ์เดินเข้ามาในห้องทำงานของวรรณทิพย์ หล่อนอยู่คนเดียว นั่งเขียนบางอย่างในสมุด

"ว่าไง" ทักทายสั้นๆ โดยไม่เงยหน้า  

"...ผมอยากกลับบ้าน" ณัฎฐ์นั่งลงตรงหน้า ตัดสินใจเอ่ยตรงประเด็น วรรณทิพย์ช้อนตามอง ภายในกรอบแว่นคู่นั้น มีความหมายที่เขาอ่านไม่ออก

"ผมรู้ว่าคุณพาผมกลับไปได้" 

"เป้าหมายล่ะ?"

"เป้าหมายอะไร?"

"จะไปล้างแค้นคนที่ทำร้ายเธอ หรือว่า..."

"ไม่ ไม่ เรื่องล้างแค้นมันคนละเรื่องกัน ผมเป็นคนเมือง X บ้านผมอยู่ที่นั่น และผมเป็นทีมอินทรีดำ ผมอยู่ที่นี่มาสองสัปดาห์แล้ว พวกเขาจะต้องตามหา"

ณัฎฐ์เอ่ยอย่างร้อนใจ วรรณทิพย์ถอนใจ พยักหน้า "ฉันเข้าใจ"

"ไม่ คุณไม่เข้าใจ ผมรู้ว่าคุณอยากให้ผมอยู่ที่นี่ ผมรู้ว่าคุณคิดอะไร แต่ผมทำไม่ได้ ผมเป็นนักเรียนของที่นั่น มีพันธะสัญญากับพวกเขา ผมยังเป็นกัปตันอยู่ และไม่มีสิทธิ์เล่นให้ทีมอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต"

"ณัฎฐ์ ฉันเสียใจ..." วรรณทิพย์เปิดลิ้นชัก ยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งให้เขา ณัฎฐ์รับมาอย่างงงๆ พอก้มหน้าอ่านถึงกับอึ้ง วรรณทิพย์ถอดแว่นตา

"ตอนแรกคิดว่า ไว้นานหน่อยค่อยให้ดู แต่รู้ซะเดี๋ยวนี้ก็ดี ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น แต่มันคงเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว เธอหายไปเกือบเดือน และพวกเขาก็ไม่รอ..." 

...เมมเบอร์คนที่ 6 ตัวแทนแห่งความหวัง! 

พิชญะ กลายเป็นสมาชิกทีมอินทรีดำคนที่ 6 หลังการหายตัวไปของนราวิชญ์ อดีตกัปตันทีม ซึ่งจนบัดนี้ ยังไม่มีใครทราบสาเหตุแน่ชัดของการหายสาบสูญ จากการวิเคราะห์ของสื่อ สำหรับเดอะแฟลชนั้น มันแทบเป็นไปไม่ได้เลย ที่เขาจะไม่กลับมาหากยังมีชีวิตอยู่ สำนักข่าวหลายแห่งฟันธงว่า นราวิชญ์จากโลกนี้ไปแล้ว แต่ที่ไหนและอย่างไรนั้น ยังเป็นปริศนาที่ต้องหาคำตอบ จากคำสัมภาษณ์ของกฤษณ์ ผู้ก้าวขึ้นมาเป็นกัปตันทีมคนใหม่ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขายังคงเชื่อมั่นว่าเพื่อนรักจะต้องกลับมา แต่ตอนนี้ ขอมุ่งเป้าไปที่การสอบรอบแรกในศึกมิวแทนด์เกมก่อน...

หัวข้อข่าว และเนื้อหา เสียดแทงใจของณัฎฐ์เป็นอย่างมาก เขานั่งอึ้งอยู่หนึ่งนาที ก่อนจะลุก แล้ววิ่งพรวดพราดออกจากห้องไป

"นายไปสิ..." 

"ไม่ไหวอ่า ฉันปลอบใจคนไม่เก่ง..."

"เขาต้องการเพื่อนนะ..."

"นายพูดเก่ง นายก็เข้าไปสิ..."

"โอ๊ะโอ๋ว์...?" สองหนุ่มดนตร์ เจตน์ หยุดเถียงกัน หันมาห่อปาก ตาโต เพราะคนที่เดินเข้าไปหาณัฎฐ์ที่นั่งซึมอยู่ริมหาดมานานแล้ว คือ ทีปต์

ทีปต์นั่งบนโขดหิน มองเพื่อนใหม่ที่นั่งประสานมือก้มหน้าอย่างเงียบซึม เขาอ่านใจคนได้ ดังนั้น ไม่ต้องถามความรู้สึก สิ่งที่ณัฎฐ์นึกคิด สิ่งที่ณัฎฐ์เจ็บปวด รวมถึง ภาพงานเลี้ยงปาร์ตี้ครั้งสุดท้ายที่ณัฎฐ์อยู่กับเพื่อน มันฉายเข้ามาในหัวของเขา เลยทำให้ทีปต์ได้เห็นสมาชิกทีมอินทรีดำทุกคนด้วย

"นั่นคือสาเหตุที่ฉันมาอยู่ที่นี่ ใครคนหนึ่งในงานนั้นวางยา แล้วจับฉันลอยมากับเรือ ฉันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ แม้ว่า ไม่อยากจะเชื่อมากแค่ไหน"

ณัฎฐ์พึมพำราวกับปรับทุกข์ เขารู้สึกเมื่อทีปต์เข้ามาในหัว 

"ขอโทษนะ ที่อ่านความทรงจำนาย แต่พวกเขาดูไม่เหมือน..."

"ใช่ ภายใต้หน้ากากที่ฉาบไว้ เราหยั่งใจคนไม่ถึงเสมอ"

"บางที ถ้านายกลับไป ทุกอย่างอาจเปลี่ยนแปลง"

"มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ฉัน...ไม่รู้จะมองหน้าพวกเขายังไง ฉันไม่รู้จะสืบจากตรงไหน และถ้าฉันกลับไป ทำให้ทีมต้องแตก..."

ณัฎฐ์หยุดพูด บางอย่าง...ก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขาลุกขึ้นยืน "ขอฉันอยู่คนเดียวสักพัก" พูดขรึมๆ แล้ววาร์ปไปด้วยความเร็วเหนือแสง ทีปต์นั่งนิ่งไม่ตาม ตอนนี้ เขาเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของณัฎฐ์มากที่สุดแล้ว

ช่วงเวลาของณัฎฐ์ กำลังหม่นหมอง เคว้งคว้าง มองไม่เห็นฟากฝั่ง...

แต่ช่วงเวลาของพิชญ์ เหมือนกราฟที่กำลังพุ่งขึ้น เขาผ่านการทดสอบครั้งแล้วครั้งเล่ากับทีม เรื่องพลังพิเศษกับการต่อสู้ผ่านฉลุย แต่ทีมเวิร์คยังมีปัญหา ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบปรับตัวเข้าหาใคร เป็นที่ไม่สบอารมณ์ของเพื่อนๆ กฤษณ์งานหนัก นอกจากฝึกซ้อมแล้ว ยังต้องประสานความสัมพันธ์ของเพื่อนในทีมด้วย พิชญ์แม้หยิ่งยโสกับคนอื่น แต่กลับรับฟัง เชื่อฟังเขา ทำให้กฤษณ์เบาใจไปเปราะหนึ่ง ถึงกระนั้น เขาก็ยังคิดถึงเพื่อนรักเสมอ

วันเวลาที่เกาะต้องห้ามผ่านไปอย่างเชื่องช้า ห้าหนุ่มมิวแทนด์มุ่งหน้าฝึกปรือฝีมือ เพื่อจะไปทดสอบเข้ามิวแทนด์เกม ส่วนณัฎฐ์จมอยู่กับอดีต เขานั่งเหม่อลอย อยู่คนเดียวเงียบๆ ปลีกวิเวก พูดน้อย และซึมเศร้า เจตน์ และดนตร์ ยังคอยช่วยคลายความเหงา คุยเล่นกับเขาเสมอ ส่วนคนอื่นก็แสดงถึงความจริงใจ เมื่อเวลาผ่านไปอีกเดือนกว่าๆ มันก็ช่วยเยียวยาแผลใจเขาจนจางลง แต่ณัฎฐ์ก็ยังไม่กล้าตัดสินใจ ที่วรรณทิพย์ยื่นข้อเสนอมา แม้ทีมอินทรีดำตัดขาดเขาไปแล้ว แต่เขายังรู้สึกผิด เหมือนกับเป็นคนทรยศ หากย้ายไปอยู่ทีมใหม่ แม้จะทำได้ แต่ณัฎฐ์ผูกพันและให้ใจกับที่นั่นมาก เขาเลยลังเล

"ตอนนี้ เธอมีทางเลือกสองทาง หนึ่ง กลับไปทวงสิทธิ์ของตัวเอง สอง กลับไปในฐานะทีมใหม่! แต่ว่า ถ้าเธอไม่เข้าทีมเรา เท่ากับเธอหมดสิทธิ์เข้าร่วมมิวแทนด์เกม เธออาจจะทวงตำแหน่งคืนมาได้ แต่คิดจริงๆ หรือว่า ทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม เธอจะทำใจ อภัยให้กับเพื่อนที่แทงข้างหลังได้หรือ และมั่นใจไหมว่าจะไม่ซ้ำรอยเดิม ฉันอาจเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทำอย่างนี้ วันแรกที่เจอเธอ ฉันดีใจมาก แต่ฉันรู้ว่า ฉันบังคับจิตใจใครไม่ได้ อย่าฝืนในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง ฉันรู้ว่าเธอโตพอที่จะเลือก และฉันเคารพการตัดสินใจของเธอเสมอ"

คำพูดของวรรณทิพย์วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ณัฎฐ์ถามใจตัวเองแล้ว เขาไม่รังเกียจที่จะอยู่กับทีมอ่อนหัด ไม่ได้กังวลว่าจะเป็นภาระต้องแบกพวกนั้น แต่สำหรับทีมที่จะต้องผ่านด่านอรหันต์มากมายในศึกมิวแทนด์เกม นอกจากฝีมือ ยังต้องมีทีมเวิร์ก รวมใจเป็นหนึ่งเดียว เขากลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้