คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภายในท้องพระโรง
สิบสามปี่อมา
ราวศ์่ ่อั้มาสามสิบปี บ้านเมือสบสุ เพราะุนศึระูลฟ่านปปัษ์รัษาประเทศ แ่เิม ราวศ์ฮั่นเรืออำนา หาวามอ่อนแออษัริย์ บวับุนนาัินิารให่ล้มล้าราวศ์ ยุฮั่นเสื่อมโทรมถึีสุ
ฟ่านเหยียน แม่ทัพให่ ประมุระูล้าเ่าราวศ์ฮั่น ัสินใพารอบรัวสวามิภัิ์ฮ่อเ้เสิน และสร้าวามีวามอบ ่วยรบอริรานราวศ์่เป็นปึแผ่น ยืนยาวสืบเนื่อสามสิบปี นผลัเปลี่ยนผู้รอราบัลลั์
ลอระยะเวลานานสามสิบปี อทัพระูลฟ่านรบทัพับศึ ่อ้านศัรู รัษาบ้านเมืออย่าแ็ัน ทำศึนะทุรั้ แสนยานุภาพแผ่ยายไปทั่วพื้นปพี เมือเหลียวที่เยเป็นอริสำั ถูฟ่านเหยียนนำทัพปราบหลายรั้นยอมศิโรราบสบศึไม่ราวีอี อทัพระูลฟ่านยาราไปที่ใ ที่นั่น้อราพาสูร
ฟ่านเหยียน ับบุรายนโ ฟ่านหลวน บุรายนรอ ฟ่านเิ และบุรายนที่สาม ฟ่านหยุน สร้าวีรรรมเียริ้อในสนามรบ เป็นุนศึไร้พ่าย ไม่เยแพ้ ลายเป็นที่รั่นร้ามยำเรอศัรูทุแห่หน
ฟ่านเหยียนมีบุรายเ็น สามนเป็นุนศึั้แ่เยาว์วัย เ่าสามารถ ามบุพารีไปออรบทุสมรภูมิ นมีื่อเสียปรา อีสี่นอายุยัน้อย เป็นหยที่รอารเียระไน
เมือเหลียวสบศึไม่รุราน แ่วาท่าไม่เริสัมพันธไมรี้วย สร้าวามหวาระแวให้้า่อยู่ ะเียวัน มอโลเริ่มทะเยอทะยาน ำลัเรืออำนาีสุ ั้นป็นศัรูนใหม่อ้า่ เยยทัพมาราวี หมายยึินแน ไ้แม่ทัพฟ่านนำทัพ ปราบนะเสมอมา
ารศึรั้สำัที่เรียว่า "สรามเลือ" ริมทะเลสาบหูเหวย นอ้วยาศพทหารมอโลเรือนหมื่น ถือเป็นัยนะรั้สำัที่สะเทือนทั่วหล้า มอโลพ่ายแพ้ถอนทัพลับ เียบหายนานถึหเือนเ็ม ายแนลับมาสบ อทัพระูลฟ่านไ้รับารยย่อล่าววัอย่ามา...
ฤูใบไม้ผลิ ้า่ รัสมัยฮ่อเ้เ๋อ
ท้อพระโร
เหล่าุนนายืนสบเรียแถวสอฟา ฮ่อเ้เ๋อประทับส่าามบนบัลลั์ ฟ่านเหยียนในุเราะ เินนำบุรายนที่ห้า ฟ่านถ เ้ามายัใลาพระราาน ประมุระูลฟ่านท่วท่าฮึหา ออา แสวามเารพอย่าเ้มแ็
"ฟ่านเหยียน แม่ทัพายแน พร้อม้วยบุราย ฟ่านถ ุนศึผู้ิาม ถวายบัมฝ่าบาท อทรพระเริหมื่นปี หมื่น หมื่นปี"
แม่ทัพให่ใบหน้าุัน เร่รึม ัวให่บึบึนสมายาิทหาร ส่วนุายห้าระูลฟ่าน รูปร่าอวบท้วม หน้าื่อาใส ไร้เล่ห์เหลี่ยม
"แม่ทัพฟ่าน ามสบายเถิ รั้นี้ลำบาพวท่านแล้วนะ”
"เป็นพระรุาธิุที่ระหม่อมและระูลฟ่านไ้รับวามไว้วาพระทัย ให้นำทัพออศึ ป้อันประเทศ ทุหยาเหื่อแรายล้วนหลั่เพื่อ้า่ สมวรแล้วพ่ะย่ะ่ะ"
ฮ่อเ้เ๋อสรวลอย่าพอพระทัย
"ฮ่าฮ่าฮ่า... ารศึ "สรามเลือ" เป็นวีรรรมยิ่ให่น่าเราม ยามนี้มอโลลาลัวทัพเรา ถึนาถอยหนีไม่เป็นบวน เป็นวามอบให่หลว"
"อบพระทัยฝ่าบาท แ่ารศึยานิ่นอนใ มอโลเป็นพวทะเยอทะยาน ไม่ยอมแพ้ และไม่ยอมาย่ายๆ"
"อ๋อ ายแนสบสุ ้าึไ้เรียท่านลับมา ที่แท้แล้วเหุาร์เป็นเ่นไร"
สุรเสียฮ่อเ้เริ่มมีวามัวล
"ทูลฝ่าบาท มอโลถอนทัพ ภายนอเหมือนะี แ่ยัน่าเป็นห่ว เาว่าู่โมรู้่าย นิ่เียบรู้ยา แม่ทัพีม่แห่มอโลเป็นนเ้าเล่ห์ ไม่่าาิ้อ สู้รบหลายรั้มีแ่วามเ็เี่ยว มุมานะ ถอนทัพลับรานี้ น่าลัวะมีแผนารอื่น่อนไว้"
ฟ่านเหยียนรายานเสียัหนัแน่น ท่าทาึั สร้าวามเลื่อมใสแุ่นนาทั่วไป ยเว้นผู้เียว ที่เหลือบมอ้วยสายาเหยียหยัน
"แ่ในเมื่อเาไม่รุืบ เรา็รอูท่าทีไป่อน ัวท่านลับมา แ่ลูายทั้สามยัเฝ้าระวัอยู่ ้าิว่า ไม่เิเรื่อร้ายแรอันใ”
"ฝ่าบาทไว้วาพระทัยบุรายอระหม่อม าบึ้ใยิ่นั แ่ารศึาแม่ทัพให่ไม่ไ้ หาเิเหุับัน ระหม่อม็้อลับไป"
"แม่ทัพให่ถ่อมนไปแล้ว ารศึที่หูเหวย ใรบ้าไม่ทราบ บุรายอท่านเิรัสเพียไหน าหัวเรือให่ไปน ายแนหรือะระเทือนไ้”
ฟ่านเหยียนเ้มว นทำให้เสนาบีให่ทรอำนา อย่า ถานเหรินเปียน โพล่้วยวามรำา
แม้นเป็นำม แ่ฟ่านเหยียนทราบีแ่ใว่า เป็นแ่ารประประันอนี้อิาเท่านั้น!
"เสนาถานมเินไปแล้ว เ็อย่าไร็ยัเป็นเ็ ปีนี้บุรายนโ้า หลวนเอ๋อร์ อายุเพิ่ยี่สิบแป เพียบพร้อมฝีมือ แ่ยั้อยประสบาร์ ้อเรียนรู้อีมา"
ฟ่านเหยียนถ่อมัวโ้อบ ถานเหรินเปียนเมินหน้าไปอย่าวาหูวาา
"แม่ทัพฟ่านลับมาเหนื่อยๆ อยาพัผ่อนแล้ว ไปเถอะ ใ้ีวิับรอบรัวอย่ามีวามสุเสียบ้า" ฮ่อเ้บัา
"ระหม่อมทูลลา"
ฟ่านเหยียนรอฟัำนี้มานานแล้ว รอยยิ้มอ่อนโยนปราบนใบหน้าุัน เมื่อนึถึบ้านอันเป็นสวรร์
วันที่สิบ เือนห ยามสาย
ท้อฟ้าแ่มใสเหนือเมือเปี้ยนิ อันเป็นเมือหลวที่มีอาาเว้าให่ ทัศนียภาพสวยาม และรุ่เรือมั่ั่ที่สุอ้า่ แถบานเมือแห่นี้ ลับเียบสบ มีเพียลำธารสายน้อย ั่นลาระหว่าป่าับเมือให่ ป่าไผ่ที่อุมสมบูร์และร่มรื่น ระท่อมเรือนน้อยและแปลนาเป็นที่อาศัยอาวบ้านอาีพเษรร ทำสวน ับปลา ายพืผั
ริมป่าอันเหลีย ายหนุ่มรูปามส่า ใบหน้าหล่อเหลาเลี้ยเลา วัยยี่สิบสามปี แ่ายุาวสะอา วิ่รมายัลำธารอย่าึั ทะมัทะแม เามีสีหน้าื่นเ้น และแววามุ่หมาย หันมอ้ายวา สำรวรอบบริเว พบแ่วามเียบสบ แม้สัน็ไม่เห็น ้นไม้ให่น้อยริมธารทั้ให้ร่มเา และบบัทิวทัศน์ที่ะมอเห็นสะพาน ายหนุ่มึะเ้ออมอ แ่็ยัหาเอผู้ใไม่ มีเพียเสียนระิบัวน้อยับสายลมเบาบา บ่บอเป็นสัาว่า เาอยู่ัวนเียว
"เียนหนี่ว์... ้าลับมาแล้ว"
พึมพำับสายลม หวัให้ส่ถ้อยำไปถึนา...
อี้านหนึ่อป่าไผ่ ห่าออไปไม่ไลนั บุรุษหนุ่มหน้ามน รูปายอ้อนแอ้นอรร แ่ายรัุมสีม่ว ผมเล้ามวยสู ำลัเร่ฝีเท้า ไล่ามายรร์หน้าาว สวมุาว เสื้อลุมสีาว มาทาลำธาร อย่าไม่ลละ
"หยุนะ เ้าโรั่ว!"
เสียแหลมร้อู่ หาแ่เ้าโรปล้นพรหมรรย์ไม่ิแม้แ่ะเหลียวหลัมาให้เห็นหน้า ัวมันเร่หนีเ็มฝีเท้า อาศัยวิาัวเบาเหนือว่า ยิ่นานยิ่ทิ้ระยะห่า
ฟ่านหลา อยู่ในภาวะื่นเ้น หลับาื่ม่ำภาพบรรยาาศเ่าๆ อวันวาน ประสาทหูึาวามเียบมไป ไม่รับรู้ถึเสียฝีเท้าที่ใล้เ้ามา ู้ยอๆ บนพื้น หยิบหินสีสวยึ้นมาลูบลำ ยิ้มน้อยๆ เมื่อนึถึวามหลัรั้นสิบสามปี่อน
ความคิดเห็น