คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ระลอกคลื่นเล็กๆ ในใจ
บ้านมหมอ
“เมี๊ยวๆๆๆ”
มุมอห้อนั่เล่น พราววันั่ยอๆ ลูบนนุ่มสวยบนัวเ้าแมวน้อยัวอ้วนปุปุยสีาวนวล สัว์เลี้ยแสนน่ารัพันธุ์มัน์ิ้น อวั้อนรับลับบ้านาุอาหมอ ึ่ำลัยืนินอาหารเม็อยู่ ล่อสี่เหลี่ยมบรรุอิน + อใ้ + อเล่น สำหรับแมว ถูส่มาไว้ที่บ้านั้แ่่วเ้าแล้ว ุอาหมอำับให้หล่อน่อยเปิเมื่อเามาถึ และทันทีที่เห็นเ้าาแป๋ว เพศเมีย ำลัวัยรุ่นเ็มที่ นอนหมอบร้อ เมี๊ยวๆ อยู่ในร หิสาวแทบร้อรี๊ออมาัๆ โถมอุอาหมอ้วยวามีใอย่าสุึ้ พร่ำอบุไม่าปา
“อย่ามัวแ่เมี๊ยวๆ อยู่เลย ั้ื่อให้น้อเถอะ”
บุรุษหนุ่มให่นั่สบายๆ อยู่โฟา บอยิ้มๆ
“ุอาาาา ั้ื่อน้อว่าอะไรีล่ะะ”
หล่อนหันมาถามวามเห็น เาเาิ้วิ
“เอ่อ… ้อนเิน ้อนทอ นำโ มีลาภ”
“ิ ิ… น้อเหมียวอหนูพับ ไม่เยเหมือนุอาหรอ่ะ”
หล่อนทั้ำทั้้อน ้อนแนอุ้มน้อแมวอย่าทะนุถนอม เินมานั่บนโฟา้าๆ
“อืม… หนูเป็นสาวสวยัเลย ให้ื่อว่า น้อปราาว ละันน๊าา”
ยสอาให้ยืนบนั เอามูลอเลีย
“อันนี้ ไม่เยเลยนะ” เาหยอลับำๆ
“ปรา สะ้วยำว่า ปอ-รอ-อา-นอ ่ะ าว ย่อมาาพับาว ื่ออเราผสมันไะ”
…ื่ออเราผสมัน… นถูผสมื่อนั่ทำาปริบๆ
“ไม่ั้ื่อว่า สโนว์ เหรอ”
“ุอายัำน้อสโนว์ไ้หรือะ”
ปราบุยถ้วยาแฟาโ๊ะ เอนหลัพิพนั ทอแน้ายวาบนพนัพิ าวาไว้ทับา้าย
“อนนั้น ยอมแหโรพยาบาล เอาน้อสโนว์เ้ามา สุท้ายหายไปไหนไม่รู้ ทำหนูพับร้อไห้หนั"
“ำไ้ว่าอนนั้น ุอาบอว่าะื้อัวใหม่ให้ ผ่านมาั้สิบว่าปี หนูพับิว่าุอาลืมไปแล้ว”
พราววัยิ้มสุใส แววาเป็นประาย ทอสายาลึึ้ แ่เาไม่ไ้หันมอมา
“ไม่ลืมหรอ” พึมพำเหม่อลอย แล้วยาแฟื่ม…
้านนอ สายฝนยัโปรยปรายอย่าหนั และลมพัแร สาวน้อยหยอเย้าับ น้อปราาว บนั
“ริสิ เมื่อะี้นี้ นัุ่ยับุศีมา ไ้่าวว่าหนูพับะออไปทำานอาทิย์หน้า ไม่ไ้อยู่บ้าน หรือว่าอยู่ที่นี่ะเป็นส่วนให่ อย่านั้นแล้วารเลี้ยน้อปราาวะเป็นอุปสรรรึเปล่า รึว่าะฝาอา่วยูแล่อนั่วราวไหม"
สาวน้อยแอบแ้มร้อนนิๆ เมื่อไ้ยินเาเรียื่อ ปราาว
“ทาร้านให้สายู ับ ร มาเพียบพร้อมนี่ะ หนูพับะพาน้อไปุนในที่ทำาน้วย่ะ น้อปราาวน่ารัมา น่ารัเหมือนุอา ้ออยู่ับหนูพับลอเวลา ริไหมๆ อยู่้วยันลอไปน๊าาา"
พูเอ็เินเอ สาวสวย้มหน้า หยอล้อเล่นับแมวแ้อาย
ฝ่ายหนุ่มให่ถูวาาสาวทำนนาย หันไปแอบิในใว่า “น่ารัเหมือนแมว มันเป็นอย่าไรหนอ?”
“หนูพับอบแมว่ะ”
ประโยลอยๆ ่อมา ทำเือบสะุ้!
“เอาล่ะ ออสำรวบ้านใหม่เลยน๊าา”
พราววัปล่อยแมวลาั เ้าัวน้อยยืนนิ่เหมือนหุ่น ล้ายไมุ่้นินสถานที่ แ่แป๊บเียว็สะบัน แล้วออเิน้วมเี้ยม เาะแะไปทาอบาร์
“ุอาา ผู้ป่วยมะเร็ปอนนั้น สุท้ายยอมผ่าัไหมะ”
ปราบุึสายาลับมาาแมว
“ฮื่ออ ยอมสิ อาทำามวิธีอหนูพับ พูนเาใอ่อน ลเป็นเพื่อนันแล้ว"
สาวน้อยยิ้มนาหยี "เห็นไหมล่ะะ วิธีนี้ไม่เลวเลยใ่ไหม"
“ไม่เลวเลย บเศรษีนีเป็นเพื่อน าินี้็ไม่้อินแลบ"
ุอาหมอพูหน้าาย สาวน้อย้อน ทำเสียอ้อนในลำอ
“หืมม เินเือนระับุอาินแลบ หนูพับ็อายแล้ว่ะ”
รอยยิ้มน้อยๆ อเา ยั่วเย้าให้อยาไปนั่เีย้าเหลือเิน!
่า…่า…ึๆๆๆ… ทั้ลม ทั้ฝน ัระแทระนสะเทือน
ปราบุหันหน้าไปทาระเบีย
“ูท่าแล้ว ฝนะทั้วัน”
พราววัหยิบหมอนอิมาวาบนั
“เสียายหนูพับยัไม่ทันไ้เที่ยวไหนเลยีะ" เท้าา พูเศร้าๆ
“รอพายุผ่านพ้นไป่อน ่อยวนศิีไปี รัมีที่เที่ยวสวยๆ เยอะแยะมามายนะ”
สาวน้อยนึอะไรออ ลุมาหย่อน้นบนโฟาัวเียวับเา นั่เอียๆ เ้าหา เอื้อมมือมาแะแนเาเบาๆ
“ุอาหมอไป้วยันีะ ำไ้ไหมะ ่อนผ่าับอหนูพับว่า หายีแล้วไปมพระอาทิย์ิน้วยัน”
เพราะวามใล้ิมาั้แ่เ็ ปราบุไม่เยเอะใับ “ารเ้ามาใล้” อพราววั ึ่อยู่ในอบเอวามน่ารัเสมอมา แ่ำว่า ผ่าั นั้น ทำเาสะุใ นึึ้นไ้ หลุบามอ่ำแวบหนึ่ แล้วเอ่ยะุะัว่า
“เอ่อ… แผล… รอยแผลนั้นน่ะ เป็นอุปสรร่อารใ้ีวิรึเปล่า ที่โรพยาบาลมีแผนศัลยรรมแ่อยู่ ถ้าหนูพับัวลล่ะ็… ให้พวเา่วยไ้นะ”
เ็หิที่เิบโเป็นสาวแล้ว ้มมอหน้าออัวเออย่าเปิเผย ปราบุรู้สึแปลๆ!
“ไม่เห็นเป็นไรเลย่ะ รอยมีอุอาหมอ… เป็นสัลัษ์ที่ีที่สุบนร่าายอพับ่ะ"
พราววัพูอย่าลึึ้ินใ นนฟั้อหันมาสบา…
เสียโทรศัพท์ภายในบ้านัััหวะ หนุ่มสาวึถอนสายาออาัน!!
หิสาวเินไปยหูรับสาย หนุ่มให่าแฟอึๆ ราวับอยาให้าเฟอีน่วยวบุมหัวใที่เ้นผิัหวะ!
“ุอาา ุน้าศีโทรมาบอว่า วันนี้ ทารีสอร์ททำนมหวานลูาลลอยแ้วอััน ุอาะรับสัถ้วยไหมะ” ร้อถามมาเสียหวาน
“่วนี้ ระับน้ำาลาึ้น ราวหน้าละันนะ”
ุอาหมอปิเสธ
“ุน้าา ุอาลวามหวาน ส่วนหนูพับอทานรอบเย็นนะะ”
รอเสียลไป แล้ววาสาย
หลัานั้น ปราบุนั่ทอสายานิ่รึม ิรึอยู่ที่สาวน้อยแสนสวยที่ไม่ไ้ลับมานั่โฟา หล่อนเินไปเินมาในบ้าน ัแรโน้นปรับเปลี่ยนรนี้ ถามวามเห็นุอาหมอพลา พูับัวเอพลา หาน้อแมวพลา
“รนี้ วาอนโแมวีไหมะ” “เอ วาระบะทรายไว้รไหนีน๊าาา” “หนูพับะื้อบ้านแมวหลัเล็ๆ ้วย” “อ้อๆ ้อมีเสาลับเล็บ แล้ว็น้ำพุแมวื่ม” “ปราาว… ปราาว… ไปไหนแล้วลู…ลับมาหาแม่เร็วว”
เินลับมาอีที หมอปราบุ็ผล็อยหลับาโฟาไปแล้ว!
้วยบรรยาาศที่เียบสบ ร่มรื่น อุหภูมิเย็นๆ และอบอุ่น สายฝนุ่ม่ำที่้านนอ และเป็นเวลาบ่ายอ่อนๆ ศัลยแพทย์หนุ่มึเผลอีบหลับไป ุ๊บ… เ้าแมวปราาวระโึ้นมา นอนหมอบบนัเ้าอนแรอมัน เลียนแผล็บๆ
“ู่วว… อย่ารบวนุพ่อน๊าาา”
พราววัย่อมาอุ้มอย่าเบามือ พาน้อแมวเหมียวไปนอนบนสู ยืนมอุอาหมออยู่รู่ ็เินึ้นบันไไปั้นสอ ลับลมาพร้อมผ้าห่มผืนนุ่ม ลี่ลุมลบนัวเาอย่าอ่อนโยน ห่มถึระับหน้าอ ่อนะยับ ยื่นหน้ามาใล้ใบหน้านั้น นไ้ยินเสียลมหายใที่ราบเรียบสม่ำเสมอ
หย่อน้นนั่ลเีย้า เอียศีรษะพินิมอเียบๆ ประายาายแววแห่วามสุ
…พัผ่อนเยอะๆ นะะ ุอาหมอ
ู่ๆ ็แ้มแระเรื่อ ยิ้มุน ่อยๆ ยื่นนิ้วมาแะแผ่วๆ บนหลัมืออเา
…โทรศัพท์มือถืออุอาหมอที่วาอยู่บนโ๊ะัเบาๆ… พราววัเือบสะุ้ หยิบแล้วลุเินไป เพราะลัวว่าะไปรบวนนหลับ มาหยุอยู่ที่อบาร์ อ่านื่อปลายสาย ปวร… ัสินใว่าะรับีไม่รับี
“ุพ่อฮะ ฝนเที่ยวไม่สนุเลย พรุ่นี้ ผมลับแล้วีว่า”
…เสียวัยรุ่นร่าเริลอยมา
“ถ้าุพ่ออุื่นแล้ว ันะเรียนท่านให้นะะ”
หล่อนรอเสียสุภาพไป
“เฮ้ย! แล้วนั่นใรน่ะ เอ้ย! ุเป็นใรรับ มารับมือถือพ่อผมไ้ไ”
“เรื่อมันยาว่ะ เอาเป็นว่า ุพ่ออุหลับอยู่ ุมีธุระสำัไหมะ”
“ธุระสำัไม่มีหรอ แล้วุับพ่อผม… อ๋อ! …หลับ ั้นไม่รบวนล่ะร้าบบบ แหะๆๆ”
พราววัเม้มปาแน่น แ้มเป็นสีแ่าน “ันว่า… ันว่า…”
ำลัะอธิบาย ปลายสาย็วาไปแล้ว พราววัใเ้นึั
ความคิดเห็น