คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : สายฝนแห่งความเศร้า
รุ่เ้า ฤหาสน์ปุทิวัน์
เนื่อาเป็นวันหยุพัผ่อน ประธานให่อบ้านึื่นสายว่าปิ และไม่รีบเร่ทำภาริส่วนัว พาร่าที่อยู่ในุนอน สวมแว่นสายา และถือโทรศัพท์มือถือ เินลบันไมานั่บนหัวโ๊ะทานอาหาร หยิบหนัสือพิมพ์ที่วาอยู่มาอ่านเป็นอย่าแร… สัรู่หนึ่ ป้าอารีย์ยาม้าว้มมา สาวใ้ยถ้วยน้ำาเินามหลั เาพับหนัสือพิมพ์เ็บ และให้วามสนใับ้าว้มปลาหอมรุ่นนั้น
แม้เป็นฤหาสน์หลัโ แ่นรับใ้มีไม่มานั ปราบุเน้นวามเียบสบ ไม่อบนมา อึทึวุ่นวาย
“นมอุ่น นายปวันล่ะ?”
้าว้มำลัะเ้าปา นึึ้นไ้
“เมื่อืนลับเือบเที่ยืน น่าะยัไม่ื่น ให้นมไปปลุไหมะ”
นมอุ่นเยหน้ามอบนห้อั้นบน นายท่านอบ้านล่าวว่า
“ไม่เป็นไร ปล่อยให้นอนพัไป วันนี้ไม่มีสอบ ื่นแล้วอุ่น้าว้มปลาให้เา้วยนะ”
“ทราบแล้ว่ะ”
นมอุ่นับสาวใ้เินลับไป ปราบุนั่รับประทานอยู่รู่ สายเรียเ้า็ัมา…
“แวนี้?” รอื่อลไปเป็นำแร
“ทีวาย ผู้ป่วยมะเร็ปอระยะที่ 3 เปลี่ยนใไม่ยอมเ็นยินยอมผ่าั ุ่วยมาหน่อยไ้ไหม”
รีสอร์ท บ้านไร่อรุหมอ
“านอน้อพับาว็ไม่ยาเลย้ะ แ่่วยพี่รวบรวม้อมูลบริาร่าๆ ที่เี่ยว้อับานแ่านมานำเสนอลู้า ไม่ว่าะเป็น่าภาพ ร้านอไม้ สถานที่ บริารแ่าน เพราะหน้าที่อเวิ้แพลนเนอร์ ือ เป็นนรลาที่อยิ่อประสานานับทุฝ่าย ่วยบริหารัารบประมาให้อยู่ในอบเที่ำหน ูแลภาพรวมให้ทุบริารมีสไล์รับวามอบอลู้า เมื่อน้อพับาวมาถึแล้ว พี่ะสอนานให้นะ”
ภายในบ้านมหมอ ห้อนอนโทนสีม่วอ่อน หิสาวในุเรสสายเี่ยวผ้ายืสีเทาอมฟ้า้านใน ลุม้วยเสื้อาร์ิแนสีรีมทับ้านนอ ปล่อยผมยาวสยายเ็มแผ่นหลั วาโทรศัพท์เปิลำโพ นั่ยุยิอยู่บนโ๊ะ ำลัร่าเนื้อหาานแบบร่าวๆ ที่พี่ผู้ัารร้าน Pink Wedding บรีฟมาให้
หล่อนเรียนบสาาวิาสร้าสรร์ศิลปะและอุสาหรรม มีวามรั ื่นอบ เี่ยวับานเวิ้มาั้แ่สมัยเรียน อนฝึานยัเยออแบบาร์ ประิษ์อแ่ ัอไม้ และทำอำร่วย อาารย์ประำะื่นมว่า หล่อนมีทัษะหลาหลาย สามารถเป็น Wedding Stylist ไ้ พราววัลับวาอนาว่าะเป็น Organizer และเพื่อสั่สมประสบาร์ ้าวแร หล่อน้อเริ่มาารเป็น Wedding Planner ่อน ศึษาลุลีับวารนี้สัพั านั้น่อยยับสูึ้นไป มีร้านเวิ้รบวรเป็นอัวเอ
“โอเ่ะ ั้นพับาวอูัวอย่าแฟ้มานอแพลนเนอร์หน่อยนะะ พี่แวว ะไ้ลอศึษาู”
พราววัรอเสียลไป
“้าาา เี๋ยวพี่ส่ไปให้นะ”
บานหน้า่า มีเม็ฝนเบาบาและลมรรโแรระทบัึๆๆ หิสาวเหม่อมอออไป เห็นเมำทะมึนั้เ้ามาแ่ไล หยิบรีโมทมาปรับแอร์ให้เบาล แล้วนั่แหมะบนเีย ว้าหมอนมารอั ่อับโทรศัพท์ในมือ
…สายที่เรียเ้ามา ไม่ใ่ พี่แวว ผู้ัาร Pink Wedding
“ยัยพับ เหาไหม อนบ่ายออไป้านอัน”
ศิี าิผู้พี่อหล่อน โทรมาาโรแรม
“อือ… วันนี้ออไปไหนไม่ไ้เลย่ะ พี่ศิี”
พราววัยันแน เอนหลัุย สายามอไปนอระเบีย
“อ้าว ทำไมล่ะ ฝนปรอยๆ เอ อยู่แ่ในห้อ ไม่เบื่อหรือ"
“รอ แนสำั อยู่่ะ เาบอว่าะมา แ่ไม่รู้ว่า ะมาอนไหน”
พูเสียเบา ใบหน้าแววา่อนประายหวาน ที่ศิีไม่มีโอาสไ้เห็น
“นั่นแน่ะ! ใรน่ะ ริวุธ เหรอ?”
“ถ้านายเฮลบลูบอยนั่นมา พับะออไปหาพี่ศิีทันทีเลย่ะ”
“ิ ิ ั้นพี่ทำาน่อนนะ”
สายวาไปแล้ว พราววัถอนหายใบาๆ มอฝ่าสายม่านฝน วาหม่นึมเล็ๆ อนแร ่อนะลับมาที่นี่ หล่อนแพลนว่า ะยัไม่ับ้อานใๆ ลออาทิย์ รึสออาทิย์แร เพราะั้ใไว้ว่าะออไปท่อเที่ยวทัศนาเมือไทยให้เ็มอิ่ม สมับารรออยโหยหาบ้านเิมานาน โยเพาะสถานที่เที่ยวที่สวยามามธรรมาิอรั ึ่มีหลายแห่ที่หล่อนปัหมุไว้แล้ว แ่ทว่า เือนนี้เป็นหน้าฝน และมีลมมรสุมพายุเ้า อุปสรรเล็ๆ ที่ไม่เป็นใ
ลุเินมาที่ประูระเบีย ทาบมือบนแผ่นระ รำพึ
“ุอาหมอ…ะมีร่มาไหมนะ”
โรพยาบาลภัทรราวิถี
ร่มให่ันำถูหุบ สะบัเม็ฝนสอสามที ่อนแวนไว้บนราว หน้าประูทาเ้าึอำนวยาร หมอปราบุในุสูทลำลอ เบลเอร์ลัระุมสีน้ำาลอ่อนทับเิ้สีาว ้าวเท้าเ้ามา หัวหน้าแผนผู้ป่วยใน็เินมาถึ
“อโทษที่รบวนวันหยุนะะ ผอ."
มือวาอเา ทยาวีร์ อยู่ในุสูทาเสแล็าบานสีเียวพาสเทล
ในเวลาาน และในสถานที่ที่ทำาน หล่อนเรียำแหน่อเา
“อาีพ หมอ ไม่มีวันหยุที่แท้ริหรอ”
เาบหลัเบาๆ ให้เินไป้วย…
ระหว่าทา เอผู้บริหารระับสูผหัวทัทาย
“หมอปรเมศมาถึรึยั?”
ทั้สอเหยียบึ้นบันไเลื่อน หมอทยาวีร์ยืนเยื้อ่ำาเา ับราวรายาน
“มาแล้ว ุยสอรอบแล้ว ผลลัพท์เหมือนเิม ุยุพายืนรานว่าะไม่ผ่าั”
“ไ้บอเหุผลไหม?”
“หมอปอบอว่า เิภาวะิใปรวนแประทันหัน ใน่วที่อธิบายแผนารผ่าั่ะ"
“ิ่อาิที่อยู่อเมริารึยั?”
หมอปราบุถาม่อเรื่อยๆ มือล้วระเป๋า หยิบโทรศัพท์มือถือมา้มหน้า
“ิ่อไม่ไ้ แ่ันให้เสี่อยโทรหาทุๆ หนึ่ั่วโมแล้ว ผอ.ะ รึว่าเราะเลื่อนารผ่าัออไป่อน”
“แธี่ ผมอนัิบำบั 1 น ให้ไปที่ห้อ 303 แผน IPD อบุ”
ผอ.ุยสั่านแล้ววา ้าวึ้นบนั้นสอ ่อนหันมาบอับทยาวีร์
“หน้าที่อหมอ ือ ่วยีวิน ไม่ว่าปัหาอเาืออะไร ำไว้ว่า เราะไม่วาเป้าหมายอเรานถึที่สุ! อียี่สิบนาทีผมะไปที่ห้อ ่วยเรียมเอสารารผ่าั และบอห้อ OR เรียมพร้อมไว้ 11 โม มารับผู้ป่วยไ้เลย"
“ทราบแล้ว่ะ”
แพทย์หิยิ้มรับำ ่อนเินแยไปอีทา
ั้น 12 ึผู้อำนวยาร
ิ๊… ประูลิฟท์เปิออ ผอ.โรพยาบาลที่อายุน้อยที่สุในประเทศไทย ้าวออมา
“ว่าไ?” …สายเรียเ้าาบุราย
“ุพ่อ วันนี้หยุไม่ใ่รึรับ?”
“มีผู้ป่วยไม่ยอมผ่าั ็เลย้อเ้ามา… ิน้าวรึยั”
มือ้าหนึ่ล้วระเป๋า เินพลาุยพลา บนทาทอยาว
“ทานแล้วรับ มีอะไรให้ผม่วยไหมรับ พ่อ”
“อประวัิผู้ป่วยห้อ 303” สั่เลาสาวหน้าห้อ แล้วผลัประูห้อพัเ้าไป “ไม่มีหรอ อยู่บ้านูหนัไปเถอะ สอบเมื่อืนเป็นไบ้า”
รีสอร์ท บ้านไร่อรุหมอ
ฝนหนัึ้น พราววัปุ่มรีโมททีวี เปลี่ยน่อไปมา็ยัไม่ถูใ ึถ่ายรูปัวเอลเฟฯ อัพสเัสว่า
…บ้านไร่ที่แสนอบอุ่นในฤูฝน…
ยอไลท์พุ่แทบะทันที พร้อมับอมเมนท์รัวๆ าบรราหนุ่มๆ
“สวยรับ” “แุ่เรียบร้อย็ยัสวย” “อยู่รัเหรอรับ” “เหาไหม” “อยาไปอยู่้าๆ เทอ”
สาวฮอในโลอินเทอร์เน็ไม่ไ้สนใอ่าน หรือ อบลับ ลิเ้าส่ออินสราแรมอนายแพทย์หนุ่ม ผอ.ให่ โรพยาบาลภัทรราวิถี
“อืม ุอาหมอไม่่อยเล่นไอี ส่วนให่ะอัพ้อมูลเพื่อสุภาพ”
ทุภาพอเา ไม่เหลือรูปไหนที่หล่อนยัไม่ไ้หัวใ
…สายเรียเ้า สาวน้อยหัวใระุแรหนึ่ที!
“สวัสี่ะ ุอาหมอ”
…นปลายสายำลันั่ไว่ห้า อ่านประวัิผู้ป่วย อยู่บนโฟา
“หนูพับ อาะเ้าไปหา่วบ่ายๆ หน่อยนะ เ้านี้ไม่ว่าแล้ว”
“ุอาิฝนหรือะ" ำถามอหล่อนน่ารันเาหัวเราะ
"็ใ่นะ ิทั้ฝน ิทั้นป่วย อนนี้ิแห็อยู่ที่โรพยาบาล”
“หนูพับไปรับอวัอุอาที่โรพยาบาล็ไ้่ะ ุอาะไ้ไม่้อลำบาเินทามาที่นี่”
น้ำเสียอ่อนหวานไพเราะนุ่มนวลอหล่อน ทำเาหวนนึถึอีอนที่หล่อนเป็นเ็อีแล้ว…
“หนูพับ อถามอะไรหน่อยี”
“อะไรหรือะ”
ปราบุถอแว่นา พับสมุปิ
“มีผู้ป่วยมะเร็ปอนหนึ่ ไม่ยอมผ่าั เพราะหมอาลัยายอยาในีวิ สามเือนที่แล้วเสียสามี หนึ่เือนให้หลัเสียลูาย อาอยาะรัษาเา และร่าายเามีเปอร์เน์สูว่าะหายีเป็นปิ แ่…าร่ออายุให้ลายเป็นารเพิ่มวามทุ์ สุท้าย วามสำเร็อาให้ผลลัพท์ที่ว่าเปล่า ถ้าหนูพับเป็นหมอ ะทำยัไับนไ้รายนี้”
พราววันิ่ ึมไป… นัยน์าเหม่อลอย นึย้อนถึ่ววาระสุท้ายอบิา
“ุอาทราบไหมะว่า สิ่ที่น่าลัวที่สุในีวิน ือ าราสิ่ยึเหนี่ยว”
“…”
“สูเสียนที่เรารั็เหมือนถูผลัไปยืนปาเหว! นที่เ้มแ็ะ้าวถอยออมา นที่หัวใสลายะระโลไป!… ถ้าำลัใอนป่วยสร้าาภายในเอไม่ไ้ เรา็้อมอบให้ับเา่ะ ไม่ใ่ในานะหมอ ในานะเพื่อน… เพื่อนที่สัาว่าะอยอยู่เีย้าลอไป ุอาหมอ ่วยนให้สำเร็นะะ หนูพับเื่อในัวอุอาหมอ่ะ”
รอยยิ้มบาๆ ระบายบนริมฝีปานั้น
“พับาว… อบใมา”
ความคิดเห็น