พายุกุหลาบ [E-Book]

ลำดับตอนที่ #10 : มารยาหญิง

ชายหาดพัทยา ชลบุรี... คณะโฆษณา และครีเอทีฟของเดอะไลท์ ยกพลกันมาถ่ายแบบเครื่องประดับอัญมณี กันที่คฤหาสน์หรูริมหาดพัทยา โดยมีตามฟ้า กับกนกเมทนี เดินทางมาด้วย ขณะที่ ยิหวานารี นางแบบสาวเบอร์หนึ่งของเดอะไลท์ กำลังถ่ายแบบอยู่ในคฤหาสน์พร้อมทีมงาน ท่านประธาน และหัวหน้าครีเอทีฟสาว ได้ออกมาเดินเล่นแถวชายหาด

บรรยากาศยามบ่าย ท้องฟ้าสีครามสดใส น้ำทะเลใสเย็นสะอาดตา ลมพัดมาเบาๆ พอรื่นรมย์ ทั้งสองเลือกมุมสงบ ที่คนไม่พลุกพล่านมากนัก เดินย่ำผืนทรายขาว ให้คลื่นน้อยๆ ของทะเลซัดมากระแซะผิวเท้าเบาๆ

“อากาศดีจัง ไม่ได้มาทะเลนานเท่าไรแล้วนะ” หญิงสาวรำพัน กางแขนออก ยืดอก สูดรับอากาศบริสุทธิ์ และลมเย็น

“ผมจำได้ ว่าตอนเด็กๆ คุณไม่ชอบทะเล”

“ก็ใช่น่ะสิคะ ทะเลเกือบทำให้มีนาต้องตาย แต่ตอนนี้...มันต่างกัน”

“ต่างกันยังไง? ถ้าตอนนี้คุณลงไปเล่นน้ำ ก็ยังเสี่ยงตายอยู่ดี เพราะคุณว่ายน้ำไม่เป็น”

“ไม่ใช่แบบนั้น มีนาหมายถึง ความรู้สึกกลัวมันหายไปแล้ว มีนาสามารถแตะน้ำทะเลได้ และก็ชอบด้วย”

หล่อนคุกเข่าลงนั่งยองๆ ยื่นมือรองรับคลื่นทะเลที่เข้ามาอย่างชื่นใจ ตามฟ้าคุกเข่าตาม มองคลื่นน้ำ

“จะมีสักกี่คน รังเกียจสายน้ำแห่งท้องทะเล มันเย็นฉ่ำ สดชื่น และผ่อนคลาย ยิ่งถ้าได้ดำลงไปในทะเลลึก ชื่นชมปะการังใต้น้ำ และปลาหลากสีสัน ความรู้สึกอิสรเสรี เหมือนได้ปลดปล่อย ล่องลอยไปอีกโลกหนึ่ง”

ถ้อยคำรำพึงแผ่วเบานั้น ออกจากปากของคนที่กำลังเหม่อลอย กนกเมทนีเงยหน้ามองเขา หล่อนรู้สึกได้

“ฟ้า...อยากดำน้ำหรือคะ?”

“ก็อยากอยู่ แต่ที่นี่ไม่เหมาะ แล้วก็...ดำคนเดียวไม่สนุกเท่าไหร่” ตามฟ้ายิ้มเบื่อๆ ลุกขึ้นยืน หญิงสาวจับมือเขา

“ฟ้า...สอนมีนาว่ายน้ำได้ไหมคะ? ถ้ามีนาว่ายน้ำเป็น จะดำน้ำเป็นเพื่อนคุณ!”

ชายหนุ่มสบตาหล่อน นิ่งงันไปวูบ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ คว้าไหล่หล่อนมาโอบอย่างเพื่อนสนิท บอกว่า

“O.K วันหลังนะ แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม แขนขาคุณมันแข็งหมดแล้ว ลำบากนัก ผมจับกดน้ำเลยละกัน ฮ่ะ ฮ่ะ”

ภาพชายหญิงเดินหยอกล้อเย้าแหย่กันไปตลอดทาง อยู่ในสายตาของหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่ กับบุรุษลึกลับนายหนึ่ง!

 “...ยิหวา...ยิหวา...คุณยิหวา...”

กลางดึก ตามฟ้าเดินเลียบชายหาด ร้องเรียกหานางแบบสาว ผู้หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อช่วงเย็น ลึกลงไปในท้องทะเลอันดำมืด เสียงหนึ่งตะโกนตอบกลับมา พร้อมเห็นมือโบกสะบัดอยู่ไกลๆ

“ฟ้า! ทางนี้ ยิหวาอยู่นี่ค่ะ...”

“คุณลงไปทำอะไรในนั้นน่ะ?”

ชายหนุ่มตะโกนถาม มองไม่เห็นตัวหล่อนเลย เห็นแต่มือ เสียงหัวเราะแว่วมาตามสายลม

“เล่นน้ำสิคะ ฟ้าก็ลงมาเล่นด้วยกันเถอะ”

“อะไรนะ? จะบ้าเหรอ มืดขนาดนี้ ลงไปเล่นน้ำทำไม อันตรายนะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก ยิหวา”

เสียงวี้ดว้ายอย่างคนที่กำลังสุขสันต์หรรษาเต็มที่ ทำตามฟ้าขมวดคิ้ว

“อย่าห่วงเลย ยิหวาไม่กลัวความหนาว น้ำทะเลที่นี่เย็นมาก ยิหวากำลังสนุกเลย”

“มันจะไม่สนุกเอาอีตอนหวัดกินน่ะสิ พรุ่งนี้ยังมีถ่ายแบบนะ แล้วคุณต้องตื่นเช้า...”

“โอ๊ย! เครียดจัง อย่าซีเรียสขนาดนั้นเลยค่ะ คุณเจ้านายที่รักขา ลงมาเล่นด้วยกันเถอะ ถ้าคุณเป็นห่วงนัก”

“เอาเถอะ ผมให้เวลาอีกห้านาทีนะ ถ้าไม่ขึ้นมา ผมจะให้คนลงไปหิ้ว!”

“ว้าย! นึกว่าคุณจะลงมาหิ้วเองซะอีก กลัวอะไรคะ คุณสุภาพบุรุษ? กลัวถูกผีพรายจับกินกลางน้ำรึ คิก คิก!”

เสียงหยอกเย้าปนยั่วดังมากวนอารมณ์ ตามฟ้าส่ายหัวดิก หันซ้ายหันขวา ใจจริงอยากจะกลับขึ้นไป แต่บริเวณนี้เปลี่ยวมาก หล่อนอยู่ลำพังคนเดียว อย่างไรเสีย เขาก็ควรอยู่ระวังภัยให้หล่อน จนกว่าหล่อนจะขึ้นมา

“ยิหวา เลยห้านาทีแล้วนะ ผมง่วงมากด้วย ขึ้นจากน้ำเถอะ”

นั่งจับเจ่าบนหาดทราย จับเวลาอยู่ครู่ ก็ร้องเรียกขึ้นอีกครั้ง หากแต่...คราวนี้เงียบ

“คุณยิหวา ผมขอสั่งให้คุณขึ้นจากน้ำเดี๋ยวนี้ ถ้ายังไม่อยากถูกแบกกลับกรุงเทพ เพราะปอดบวมกิน”

ตามฟ้าลุกขึ้นยืน มือเท้าสะเอว ตะโกนสั่งเสียงเข้ม อย่างเริ่มจะหงุดหงิด แต่...อีกฝ่ายก็ยังเงียบ

“ยิหวา ผมไม่เล่นแล้วนะ ถ้าคุณไม่ขึ้นมา ผมจะกลับ และทิ้งคุณไว้ที่นี่แหละ ยิหวา...ยิหวา...ได้ยินไหม?”

ชายหนุ่มใจหายวาบ เมื่อไร้การโต้ตอบจากอีกฝ่าย เสียงน้ำกระเพื่อม และมือที่โบกอยู่ ก็หายไปจากสายตา เขาวิ่งลงไปในทะเล ว่ายอย่างรวดเร็วไปยังตำแหน่งที่เห็นหล่อนอยู่เมื่อครู่นี้ “...ยิหวา...ยิหวา...” ตามฟ้าร้องเรียกกลางสายน้ำ หมุนซ้ายขวาไม่เห็นเงาหล่อน กำลังตกใจ ร่างหนึ่งก็โผล่พรวดขึ้นมาด้านหน้า พร้อมกับสายน้ำที่ถูกควักใส่หน้า และเสียงหัวเราะคิกคักอย่างผู้ชนะ

“ยิหวา ทำบ้าอะไรนี่? คุณแกล้งผม!”

“เอ๊ะ! กล่าวหา? ยิหวาดำน้ำอยู่ดีๆ คุณลงมาเองนะ อยากเล่นด้วยกันก็ไม่บอก”

ตามฟ้าโกรธที่ถูกหลอก สะบัดหน้าจะว่ายกลับ แต่หล่อนก็ว่ายมาดักหน้า ตวัดแขนรัดรอบคอเขาไว้...

กนกเมทนีเดินตามหาทั้งสองมาถึงจุดเกิดเหตุ ภาพหนุ่มสาวกอดจูบกันกลางทะเล ทำให้ร่างหล่อนแข็งทื่อ ตัวชาดิก ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยอารมณ์ยากบรรยาย ทั้งอับอาย...เจ็บปวด...หึงหวง... กัดริมฝีปาก สะบัดหน้าจะหนีไปจากตรงนั้น แต่สติรั้งตัวไว้ นึกขึ้นมาได้ จึงวิ่งเข้าไปใกล้ ร้องตะโกนว่า “ฟ้าคะ โทรศัพท์ค่ะ!”

สองร่างผละออกจากกัน แต่ก็สายไปเสียแล้ว สำหรับภาพเมื่อครู่นี้ ที่ถูกบันทึกไว้หมดด้วยอุปกรณ์ของบุรุษลึกลับ!

ตามฟ้าเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวที่เปียกโชก ในห้องของเขาที่รีสอร์ทพัทยา กนกเมทนีเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี หน้าแดงวาบ รีบละสายตาจากเรือนร่างกำยำสมส่วนชายชาตรีนั้น เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ทำเป็นจัดข้าวของที่วางเกะกะของเขาให้เข้าที่ แม้หัวใจจะยังเต้นไม่เป็นจังหวะ แอบชำเลืองมองเขาอีกครั้งผ่านกระจก ชายหนุ่มมีทีท่าปกติ หันหลังให้ สวมใส่เสื้อยืดตัวใหญ่อย่างรวดเร็ว แล้วหันกลับมา

“รับโทรศัพท์แล้วหรือคะ?”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นลอยๆ ชายหนุ่มเปิดตู้เย็น รินน้ำดื่ม แล้วมาทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ยาว ถอนใจ ยิ้มเนือยๆ

“ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงแย่ วันหลัง ถ้าจะตะโกน อย่าบอกว่าโทรศัพท์ ให้บอกว่า แองจี้โทรมานะ!”

กนกเมทนี ผู้สร้างเรื่อง “โทรศัพท์ปลอม” ขึ้นมาขัดฉากพิศวาสกลางทะเลนั้น ยกมือกอดอก จ้องเขม็ง

“ในเมื่อมีเขาอยู่ทุกลมหายใจอยู่แล้ว ทำไมยังปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้คะ?”

“ผู้ชาย ไม่ใช่ อรหันต์ และผู้ชาย ก็ไม่ใช่พระเจ้า! จะได้ตรัสรู้ คาดการณ์ล่วงหน้าได้หมด เรื่องอื่นยังพอเดาได้ แต่ไอ้เรื่องมารยาร้อยเล่มเกวียนผู้หญิง ต่อให้เรียนร้อยปีก็ไม่เจนจบ มันมีมาได้เรื่อยๆ สารพัดกลยุทธ์จริงๆ นะ ให้ตายสิ! ไอ้ผมมันบังเอิญสุภาพบุรุษซะด้วย คนดีจิตใจงาม เห็นคนจมน้ำ ก็ควรจะลงไปช่วย ครั้นลงไปกลางทะเลแล้ว ถึงรู้ว่า คนดี กับคนโง่นี่ แค่เส้นบางๆ กั้นอยู่ทีเดียวเชียวนะ ผมไม่ทันเขาหรอก แม่ยอดนักแสดงคนนี้!”

กนกเมทนีเบิกตากว้าง หล่อนตกใจกับอากัปกริยาของเขาจริงๆ ตามฟ้าเป็นคนเยือกเย็น ควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอมา แต่ตอนนี้ ชายหนุ่มตรงหน้าหล่อน กลับพร่ำยาวแบบประชดประชันแค้นใจตัวเอง ในแบบที่หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อน เขากำลังโกรธตัวเอง หญิงสาวรู้สึก หล่อนเคยเห็นดาวยั่วผ่านเข้ามาในชีวิตเขา แต่ไม่เคยมีคนไหน ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้เลย แน่ละ เขาฉลาด และหนักแน่นขนาดไหนในเรื่องนี้ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ หญิงสาวถลาเข้าไป คุกเข่าข้างกายเขา จับมือเขาไว้ ด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“มีนาไม่ได้ว่าฟ้านะคะ ไม่เคยคิดตำหนิฟ้าเลย มีนารู้ ว่าฟ้าไม่ใช่คนแบบนั้น ยิหวานารี หล่อนเป็นฝ่ายยั่ว...”

“อย่า! ไม่ต้องวิจารณ์อะไรหรอก ผมไม่ชอบด่าผู้หญิง และไม่ชอบฟังใครด่าด้วย ผมก็มีส่วนผิดเหมือนกัน”

กนกเมทนีอึ้งไปครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาอย่างยากลำบากที่สุด

“ฟ้าคะ ฟ้าควรรีบแต่งงานกับคุณอินทราณีให้เร็วที่สุด!”

ตามฟ้าหันมาจ้องหล่อนนิ่ง เอ่ยเรียบๆ แต่ชัดเจนว่า

“ผมแต่งงานกับแองจี้แน่ หลังจากที่เธอเรียนจบ เราจะแต่งงานกันทันที”

หญิงสาวสะอึก หลบซ่อนดวงตาปวดร้าวไว้แทบไม่มิด ต้องรีบลาเขากลับห้องอย่างรวดเร็ว ตามฟ้ามองประตูนิ่ง หลังพ้นเงาหล่อนไป เกิดความรู้สึกใจหายขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

“บอสนอนแล้วหรือคะ?”

ยิหวานารีนั่งสางผมอยู่หน้ากระจก เอ่ยทักขึ้นเมื่อเพื่อนร่วมห้องก้าวเข้ามา กนกเมทนีหยุดมองหล่อน

“คุณยิหวา ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณให้เข้าใจ เกี่ยวกับตามฟ้า”

นางแบบสาวไฟแรงสูง เงยหน้าขึ้น เลิกคิ้ว มองหล่อนทางกระจก แววตาแพรวพราวนั้นเหมือนมีรอยยิ้ม “ขา?”

“เลิกยุ่งกับตามฟ้าได้ไหมคะ!?”

คำขอสั้นๆ ง่ายๆ ชัดเจนซะจนยิหวานารีเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อหู หมุนเก้าอี้หันมาจ้องหล่อน

“อุ๊ย! คุณมีนาเนี่ย ตรงไปตรงมาดีนะคะ ฉันนึกว่าคุณจะอารัมภบทยาว ก่อนเข้าเรื่องเสียอีก”

กนกเมทนียิ้มเย็น ยกมือกอดอก แววตาจริงจัง

“ฉันไม่ชอบอ้อมค้อม คิดว่าคุณก็ด้วย เราคุยกันตรงๆ แบบผู้ใหญ่ที่รู้เรื่อง ฉันอยากให้คุณเลิกทำตัวแบบนี้ กับผู้ชายคนนั้น”

“ทำตัวแบบนี้? กับผู้ชายคนนั้น? ไหนว่าตรงๆ ไงคะ คำขอแบบนี้มันออกกำกวมนะ”

คำแหย่ของหล่อน ทำครีเอทีฟสาวเริ่มจะหมดความอดทน ประสานสายตาอย่างเอาจริง น้ำเสียงแข็งขึ้น

“ฉันคิดว่า ตัวเองใช้คำแทนได้รู้เรื่องที่สุดแล้ว คำบางคำ ไม่จำเป็นต้องใช้ตรงๆ เพราะอาจทำให้บทสนทนามันรุนแรง และน่าเกลียดเกินกว่าจะคุยกันต่อได้”

“คำไหนคะที่น่าเกลียด? ให้ท่า? ยั่วยวน? กอด? จูบ? แนบชิด? หรือว่า...”

“พอเถอะค่ะ คุณยิหวา ทำไมเราไม่คุยกันดีๆ ด้วยเหตุผล คุณจะยั่วแหย่ให้ได้อะไรขึ้นมา? นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าคุณกำลังคิดว่า มันสนุก และเป็นแค่เกมอะไรสักอย่างล่ะก็ ฉันขอบอกว่า คุณคิดผิด ผิดมหันต์เลย”

“เมื่อคุณเริ่มต้นด้วยคำว่า “ทำตัวแบบนั้น” กับ “ผู้ชายคนนั้น” ก็แปลว่า อยู่นอกเหนือเหตุผลแล้วนะคะ คุณมีนาไม่รู้สึกว่า ตัวเองกำลังก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคนอื่นอยู่รึคะ?”

“ตามฟ้ามีแฟนแล้ว คุณคงทราบ?”

กนกเมทนีเข้าเรื่องโดยเร็ว เพราะไม่อยากปวดประสาทไปมากกว่านี้ ยิหวานารียังยิ้มหวาน จีบปากรับคำ “ค่ะ”  

“เขาจะแต่งงานกัน เมื่อฝ่ายหญิงเรียนจบ ตามฟ้าเป็นคนรักจริง เขาจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”

ยิหวานารียกมือเท้าคางบนโต๊ะเครื่องแป้ง ทำตาปรือ รับคำมาอย่างเนือยๆ “ค่ะ”

“ฉะนั้น คุณไม่ควรจะยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว นี่มันคือ ศีลธรรม ซึ่งคุณก็เป็นคนไทย เป็นผู้หญิงไทย ควรจะถือ สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ มันผิดทั้งศีลธรรม และมโนธรรม คุณกำลังทำร้ายคู่รักคู่หนึ่ง”

“คุณมีนาเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้ทำร้ายคู่รักของใคร เพระฉันไม่เคยคิดเรื่องแย่ง หรือพรากใครมาจากใคร ฉันแค่ซื่อสัตย์ต่ออารมณ์ และความรู้สึกตัวเอง ไม่คิดจะฝืน เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด ใช่ค่ะ ฉันชอบตามฟ้า และพฤติกรรมการแสดงออกต่อคนที่ฉันชอบ ก็คือแบบนี้แหละ มันไม่ใช่เรื่องอะไร ที่จะมาพูดกันได้ด้วยเหตุผล คุณจำกัดขอบเขตความชอบของใครไม่ได้ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของคนๆ นั้น ฉันแค่ปรารถนาเขาในแบบของฉัน ส่วนเขาจะตอบสนองแบบไหนนั้น มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา มันเป็นแค่เรื่องของคนสองคน เข้าใจไหมคะ?”

กนกเมทนีอึ้งกับถ้อยคำอันสุดเหลือเชื่อนั้น ก่อนจะโต้ตอบอย่างไม่เห็นด้วยที่สุด

“มันไม่ใช่เรื่องของคนสองคนนะคะ เพราะเขาไม่ได้โสด เขามีคู่รัก...”

“ฉันก็ไม่ได้ยุ่งกับคู่รักของเขานี่คะ คุณมีนาทำไมคิดซับซ้อนนัก? ปัญหาของคุณ คือมาสั่งให้ฉันเลิกยุ่งกับเขา ซึ่งฉันตอบไปแล้ว ว่าทำไม่ได้ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของฉัน คุณจะมาห้ามไม่ให้ฉันเป็นตัวของฉันเองได้ยังไง? กลับกัน ถ้าฉันเป็นฝ่ายห้ามคุณบ้าง ไม่ให้แอบหลงรักตามฟ้าฝ่ายเดียวน่ะ คุณมีนาทำได้ไหมล่ะคะ?!”

ประโยคหลัง เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจกนกเมทนี หล่อนยืนตะลึง อ้าปากค้าง “คุณ...คุณพูดอะไร?”

“เห็นไหมล่ะคะ? ขนาดคุณยังไม่กล้ายอมรับหัวใจตัวเอง พฤติกรรมของคุณก็ไม่ได้แตกต่างจากฉันเท่าไหร่ เพียงแต่คุณเงียบๆ ฉันเปิดเผย จะอย่างไหน ก็ถือว่า “ยุ่ง” กับตามฟ้าเหมือนกันนั่นแหละค่ะ!”

กนกเมทนีกัดริมฝีปาก ข่มกลั้นอารมณ์ปั่นป่วนภายในอย่างสุดฤทธิ์ นี่มันอะไรกัน! กะจะมาตักเตือนดีๆ กลับถูกย้อนเข้าให้อย่างรุนแรงแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้...ร้ายนัก! เกินกว่าที่หล่อนคิดไว้ซะอีก

วันที่ 23 ตุลาคม หลังกลับมาจากพัทยา ตามฟ้าก็แวะไปเยี่ยมน้าสาวที่ร้านเรืองเบเกอรี่ เค้ก เรืองรำไพยิ้มแย้ม อารมณ์ดีนัก นำกล่องขนมเค้กที่บรรจุหีบห่อเรียบร้อย มองไม่เห็นด้านใน ใส่มือเขา แล้วบอกว่า

“วานหน่อยนะจ๊ะ ฟ้า วันนี้ผู้ช่วยน้าเขาลาป่วยน่ะ มีคนสั่งขนมเค้กมา น้าต้องเฝ้าร้าน วานฟ้าช่วยส่งให้ทีนะ”

“โอ้โห! ผมมาได้จังหวะเลยสิเนี่ย ดีครับ กำลังเบื่อๆ เซ็งๆ ช่วยน้าเรืองส่งขนมดีกว่า”

เรืองรำไพหอมแก้มเขาฟอดใหญ่อย่างรักเอ็นดู ยิ้มหวาน

“ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวน้าจะทำคุกกี้อร่อยๆ ให้กิน เป็นการตอบแทน อ้อ! แฮปปี้เบิรด์เดย์นะจ๊ะ ฟ้า ขอให้มีความสุขมากๆ”

ตามฟ้าหัวเราะเอื่อยๆ สีหน้าดูไม่แจ่มใสนัก

“เห็นจะแฮปปี้ไม่ออกแน่ครับ วันนี้ เค้าลางมันเริ่มไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว ติดต่อแองจี้ไม่ได้เลย โทรหาจินนี่ก็บอกว่าออกไปเที่ยวกับเพื่อน สงสัยจะลืมวันสำคัญของผมซะแล้วกระมัง”

ชายหนุ่มบ่นพำ ขณะเดินออกจากร้านไป น้าสาวมองตามจนลับตา แล้วแอบหัวเราะคิกคัก

ขณะนั่งรอลูกค้ามารับเค้ก ที่สวนสาธารณะอันสงบร่มเย็นในตอนเช้า ตามฟ้าก็พร่ำกดเบอร์หาสาวคนรักหลายสิบรอบ แต่หญิงสาวปิดมือถือ ให้ฝากเพียงข้อความ มันผิดปกติเหลือเกิน สี่ปีที่คบกันมา พอถึงวันเกิดเขา หล่อนจะเป็นคนแรกที่โทรมาอวยพรตั้งแต่หัวรุ่ง และของขวัญที่ตามมาในตอนบ่าย แต่วันนี้ มันเกิดอะไรขึ้น!

“เอ่อ...พี่คะพี่...น่าน...เค้กหนูช่ายมะคะ?”

สาวคนหนึ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตามฟ้าเงยหน้า แล้วต้องผงะ! ฟันเหยินสองซี่ที่ยื่นออกมายังกะฟันหนู ใบหน้าเล็กรูปไข่ มีองค์ประกอบคือ กระ ฝ้า และสิว รวมกันจนแยกไม่ออกว่าสิ่งไหนมีมากกว่า จมูกเล็กแต่รูบาน ริมฝีปากก็บวมเจ่อ ผมหยิกดำ รกยังกะรังนก หล่อนเป็นสาววัยรุ่น และมีรูปโฉมอันดึงดูด (ให้ชวนสังเวช) เหลือเกิน จนตามฟ้ายืนตะลึงมอง อ้าปากค้างไปหลายนาที

“แหะ แหะ พี่...เอา...คะ...เค้ก มาห้ายหนูเหยอคะ? ช่ายปะ ช่ายปะ?”

หล่อนถาม แถมบิดตัวทำท่าเอียงอาย ไม่กล้าสบตา คิดในใจว่า “หล่ออิ๋บอ๋ายเยย...”

“เอ่อ...ช่าย...เอ้ย! ใช่ครับ เค้ก ใช่แล้ว เค้กของคุณ จากร้านเรือง เบเกอรี่ ที่คุณสั่ง”

ชายหนุ่มข่มความสยองชวนขนลุก ด้วยการไม่สบตาหล่อนมากนัก ยื่นกล่องเค้กให้ สาวน้อยหัวเราะฮิๆ

“ดีจังเยย...อยากกินเค้กพอดี...วานนี้วานเกิดของหนูด้วยล่ะ...เป็นเค้กวานเกิดนะ”

นอกจากจะมีรูปโฉมอันทรงพลังแล้ว ดูเหมือนหล่อนจะไม่ค่อยเต็มเต็งสักเท่าไรด้วย

“อ๋อ เป็นวันเกิดเหรอ ยินดีด้วยนะ มีความสุขมากๆ เอาเค้กไปกินให้อร่อยนะ”

“ม่ายมีคายอยู่กินเป็นเพื่อนหนูเยย...หนูเบื่อจัง...คายคายก็ม่ายร้ากหนู เพราะหนูม่ายสวย”

หล่อนไม่ยอมรับไปโดยง่าย กลับบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ทำหน้าเศร้าๆ ตามฟ้ามองแล้ว ก็ให้อดเวทนามิได้

“นี่ วันนี้วันเกิดของคุณนะ อย่าทำหน้าเศร้าสิ ใครไม่รักเรา ก็อย่าไปสนใจเลย เรารักตัวเองก็พอแล้ว”

“พี่ก็พูดด้าย...พี่ม่ายด้ายเป็นเหมือนหนูนี่...พี่ออกจาหล๊อหล่อ...หนูมานขี้เหร่...”

ตามฟ้าอึ้ง ก่อนถอนใจนิดหนึ่ง ก้าวเข้ามาใกล้ วางมือลงบนบ่าหล่อน ปลอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง และอ่อนโยน

“นี่ คุณรู้ไหม คุณค่าของคนเราน่ะ มันอยู่ในนี้ ในใจของเรา ไม่ได้อยู่ที่รูปร่างหน้าตาหรอก ต่อให้คุณสวยล้ำฟ้า มันก็ดึงดูดได้ แค่ความลุ่มหลงเท่านั้น แต่ถ้าคุณเป็นคนดี ทำตัวน่ารัก คุณจะมีเสน่ห์ และสิ่งนี้ยั่งยืนกว่าความสวยเป็นไหนๆ ใครไม่รักคุณ เพราะรูปโฉม ก็ช่างปะไร รักแท้ มันรักกันที่นิสัยใจคอต่างหาก เชื่อมั่นในตัวเองสิ”

สาวน้อยสบตาเขา ดวงตาทอแววซาบซึ้งใจจนแทบจะร้องไห้ ตามฟ้าต้องปลอบอีกเป็นการใหญ่

“พี่จายดีจาง...มะ...เรามาเล่นเกมกานนะ...หนูจาปายซ่อน...พี่มองหาผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่กะกิ่งไม้ เดินปายตามทางนั้นนะ อ้อ อย่าลืมเอาเค้กปายนะ หนูปายก่อนล่ะ รีบๆ มานะ”

“อ้าว! เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ นี่ คุณ ผมไม่อยากเล่นนะ ผมมีธุระต้องไปทำ คุณ กลับมาก่อน...”

หญิงสาววิ่งเร็วยังกับกระต่าย ตามฟ้าถึงกับเกาหัว ทำหน้าเซ็งบอกบุญไม่รับ ...นี่มันก็วันเกิดผมนะคุณ...     

“อ้าว ยังถักไม่เสร็จอีกหรือ ผ้าพันคอผืนอันนะ เห็นนานแล้วนะ?”

กรรณิการ์ มารดาของกนกเมทนี เดินเข้ามาในห้องบุตรสาว เห็นหล่อนกำลังขะมักเขม้นกับผ้าพันคอผืนสวยเนื้อหนา สีทอง ลายรูปมังกรตัวใหญ่สีแดง ที่เกิดจากการสลักอย่างวิจิตรบรรจงของหญิงสาว

“ตัวมังกรมันถักยากนิคะแม่ แต่ก็ใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ต้องไม่พ้นคืนนี้”

“อ้อ จะส่งให้เจ้าของวันนี้หรือ? ใครกันนะ? เป็นผู้โชคดีอย่างนี้ ให้ลูกสาวคนสวยของแม่ ต้องพากเพียรเหนื่อยล้า อดทนถักเจ้าผ้าพันคอที่แสนยากลำบากผืนนี้ตั้งหลายเดือนกว่าจะสำเร็จ ลูกยังไม่ได้บอกแม่เลยนะ?”

มารดาเดินเข้ามาด้านหลัง ลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู กนกเมทนีอึกอัก หลบตา ก่อนตอบเบาๆ 

“เพื่อนสนิทน่ะค่ะแม่"