คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : โมโห
"โอ๊ยย ันเ็บนะ"
ประายาวอุทานออมา ้วยวามเ็บ เมื่ออิรุทิ้ัวเธอลไปับที่นอน สีาวสะอาาเ็มแร เพราะแม้ที่นอน ะหนาและนุ่ม แ่เพราะแรระแท ที่อิรุโยนเธอลไปับที่นอนเ็มำลั มันเลยทำให้เธอนั้น รู้สึุและเ็บ
"สำออย ทีวันนั้น ไปับนนั้นที นนี้ที ทำไมไม่เ็บหะ"
อิรุที่ไ้ยินประายาว บอว่าเ็บ เานั้น็ะอ ใส่หน้าประายาวออมาอย่าโมโห เมื่อเานั้น ิไ้ ว่าเธอเป็นผู้หิรัสนุ ามที่เป็น่าว ึ่่วนี้่าวอเธอ็ยันระหน่ำล ับบรรา ผู้ายอเธอเหลือเิน ไม่ว่าะไฮโ หรือทายาทนัธุริ หรือแม้แ่ับารา้วยัน ไม่รู้ี่น่อี่น ภายในระยะเวลาแ่สามเือนและอิรุยิ่ิ เานั้น็ยิ่แ้นเือใ ที่ประายาวทำัว่ายๆับายอื่นไปทั่ว ทั้ที่เานั้น ไม่มีสิทธิ์อะไร ที่ะไปโรธเธอเลย้วย้ำ
"ปะ ปล่อยัน "
ประายาวร้อออมาอย่ายารำบา พร้อมับทั้ิ้นรน และัืน ้วยวามื่นลัว เมื่ออิรุพูบ เานั้น็ึ้นมาร่อมร่าามอเธอเอาไว้ พร้อมับใ้มือหนาเพีย้าเียวอเา ับแนเรียวสวยอเธอ ทั้สอ้า ึ้นไว้เหนือศีรษะ
"ฝันไปเถอะ ยัไืนนี้ ุ็้อเป็นอผม ประายาวและผม้อสั่ห้าม ไม่ใหุ้ เอาัวเน่าๆอุ ไปให้ใรไ้ทับรอยผมอี ไม่ั้นุาย"
อิรุปิเสธสิ่ที่ประายาวพู้วยำู่ พร้อมับ้มปาหนาไ้รูป ลไปูบลีบปาเรียวสวยเป็นระับ ที่ถูแ่แ้ม ้วยลิปสิสีแส อแบร์นัอประายาวอย่าุัน พร้อมับบยี้ลีบปาเรียวามอเธอ อย่าป่าเถื่อน เป็นารลโทษ นไ้ลิ่นอายอเลือ เมื่ออิรุิว่า ประายาาวเอาปาไ้รูปเป็นระับนี้ ไปให้ใร่อใร ไ้สัมผัส่อนที่เาะไ้สัมผัส พร้อมับใ้มือหนา ระาุเาะอัวสวยรวมทัุ้ั้นในัวิ๋วทั้สอิ้นอเธอออาายาม ้วยวามแ้นใ เมื่ออิรุิว่า มีใรไ้รอบรอร่าามนี้่อนเาแล้ว โยที่อิรุนั้น ไม่สนใ ว่าเศษผ้าะบาเนื้อเนียนาว ราวับผ้าแพรเนื้อีอเธอหรือไม่ แล้วเา็โยนเศษผ้า ที่าไม่มีิ้นีนั้น ทิ้ลไปพื้นห้ออย่าไม่ใยี
"รี๊"
ประายาวรีร้อออมาเสียหล เมื่อปาสวยอเธอเป็นอิสระ พร้อมับพยายามใ้มือเรียวสวยราวับเล่มเทียนอเธอ ึผ้าห่มึ้นมาลุมายาม เพื่อปปิอสวน ้วยวามหวาลัว แ่มือหนาออิรุ ็ระาผ้าห่มผืนนั้น ออามือบาอเธอเ็มแร
เพราะเานั้น ไม่้อาร ะให้อะไรมาปิลั้น ระหว่าเาับเธออีแล้ว และเมื่ออิรุึผ้าห่มผืนหนาออามือบาอประายาวไ้แล้ว อิรุ็ระาผ้าห่มผืนหนานั้น ทิ้ลไป้าเียอย่าไม่ใยี แล้ว้มปาหนาไ้รูปอเา ูบลีบปาเรียวสวยอเธออย่าุันยิ่ประายาวัืน อิรุยิ่ใ้ำลัที่มีมาว่า บัับให้เธอยินยอม
"อือ"
เมื่อทนวามเ็บไม่ไหว ประายาวึยอมแยลีบปาเรียวสวยอเธอออ เพื่อให้ลิ้นหนาออิรุ สอเ้าไปวัเี่ยว ับลิ้นเล็อเธอ อย่าูื่มและระหายหิว และเมื่ออิรุเห็นร่าบาไม่ัืนเาแล้ว อิรุึ่อยๆเลื่อนใบหน้าอันหล่อเหลาอเา ลไปุไร้ ามออระหอประายาวอย่าหลใหล แล้วใ้ปาหนาไ้รูปอเา ูัามลำอระหอประายาว เพื่อสร้ารอยประทับเอาไว้ อย่า้อารแสวามเป็นเ้าเ้า เ้าออย่าใ
"อือออ"
ประายาวราออมาอย่าเสียว่าน เมื่อมือหนาออิรุ ลูบไล้ไปามเรียวาสวยอเธอ อย่า้อาร ะปลุอารม์ิบอเธอให้ื่นัว ้วยประสบาร์ที่เหนือั้นว่า พร้อมันนั้น ปาหนา ยัทำหน้าที่รอบรอสอเ้าู่สวยอเธอสลับันไปมา ้วยวามหิวระหาย นทำให้าเรียวามอประายาว่อยๆแยออาัน้า ๆอย่าไม่รู้ัว และเมื่ออิรุเห็นอาารอบสนออย่าไร้เียสาอประายาวแล้ว อิรุึใ้มือหนาอเา ลูบไล้ไปามรอยแยาเรียวสวยอเธอ ้วยหัวใที่เ้นรัวเร็ว แล้ว่อยๆสอนิ้วหนาอเา เ้าไปทัทายใลาามอเธอ แล้วยับเ้าๆออๆไปมา อย่า้อาระปลุเร้าอารม์ให้ประายาวพร้อมไปับเา และเมื่อเาเห็นร่าามอประายาวบิัวไปมา พร้อมับรวราออมาไม่เป็นศัพท์ อิรุึรีบผละออห่าาายาม พร้อมับระาเสื้อผ้าอนเอออาายหนาอเาอย่าใร้อน เพระอนนี้ วามเป็นายอเา ไ้ื่นัวและยายให่ นแทบะปลปล่อยวามสุออมา เพียแ่ไ้เห็นร่าามอประายาวที่นอนอ่อนระทวยอยู่บนที่นอน และเมื่อร่าหนาเปลือยเปล่าเ่นเียวันับร่าามอประายาวแล้ว แล้วอิรุ็ึ้นร่อมร่าามอประายาวอีรั้ แล้วใ้มือหนาอเา ับาเรียวสวยอเธอ แยออาัน แล้วใ้วามเป็นาย ที่ให่โอเา ถูเนินสวาทอเธอไปมา แล้วับวามให่โอเา เ้าไปในรอยแยุหลาบอเธออย่าใร้อน แ่วามให่โอเา ับเ้าไปไ้เพียนิเียว อิรุ็้อหยุะั ไปเพราะวามาไม่ถึ เมื่อเารู้สึถึเส้นบา ๆที่บ่บอ เป็นอย่าี ว่าประายาวยัไม่เยมีอะไรับใร ามที่เาิไม่ีับเธอ
”รี๊ “
แล้ว่อนที่อิรุะไ้ทำอะไร่อไป เสียรีร้ออประายาว ็รีร้อออมาเพราะวามเ็บปว เมื่ออิรุนั้น พยามันวามให่โอเา เ้าไปในใลาามอเธอ
"เ็บ เอาออไป เบ ฮือ ๆ"
ประายาวราบออิรุ ้วยน้ำเสียสะอื้นไห้ เมื่อเธอนั้นรู้สึเ็บลาใามอเธอ ราวับร่าอเธอำลัะแออเป็นเสี่ยๆ พร้อมับใ้มือบา ที่ไร้เรี่ยวแรอเธอ ผลัหน้าท้อ ที่มีล้ามเนื้อเรียันเป็น้อนๆอย่านออำลัายเป็นประำออิรุ ให้ออห่าาายามอเธอ เพราะวามเ็บและหวาลัว
"ทนเ็บนิเียวนะรับนี เี๋ยว็ไม่เ็บแล้ว นะรับ"
เมื่ออิรุทราบ ว่าเานั้นเป็นนแรอประายาว เานั้น็เอ่ยปลอบ นที่นอนัวเร็อยู่ใ้ร่าอเา ้วยน้ำเสียอ่อนโยน โยที่อิรุนั้น ไม่ิะหยุารระทำอัวเอามำร้อออประายาว แ่อย่าใ แถมเานั้น ยัใ้มือหนาอเา ับมือเรียวาม ที่ไร้เรี่ยวแรอประายาว ออาหน้าท้อแร่อเา แล้วระแทวามเป็นายอเา เ้าไปในัวนอประายาวรั้เียวนสุลำอี่าหา
“ รี๊ "
ประายาวรีร้อออมาสุเสีย และพยายามยับายามออห่าาวามเป็นายออิรุ พร้อมับปล่อยน้ำาเม็โ ให้ไหลพราออมาเป็นทายาว โยที่มือเรียวบาอเธอ ็พยายามผลัไสร่าหนาออิรุให้ออห่า เพราะวามเ็บปว
"พะ พอ พอเถอะนะ าวเบ ฮือ ๆ"
เมื่อประายาว ที่ไม่อาผลัไสอิรุให้ออห่าาายามอเธอไ้ เธอึร้อออิรุออมา ้วยน้ำเสียสะอื้นไห้อย่าน่าสสาร พร้อมับใ้สรรพนาม ที่เปลี่ยนไป เพื่อหวัให้อิรุหยุทำร้ายเธอสัที เพราะอนนี้ เธอเ็บนร่าบาระหอเธอ แทบะแออเป็นเสี่ยๆ อยู่แล้ว ที่้อทนอบรับวามให่โอเา
"อืม"
อิรุราออมาอย่าอึอั โยไม่สนใำร้อออประายาวเลยแม้แ่น้อย แล้วเา็ใ้ปาหนาไ้รูปสวยอเา ูบลีบปาเรียวสวยอประายาว อย่านุ่มนวลและเอาใ เพื่อเบี่ยเบนวามสนใอเธอ แล้ว่อยๆูบลีบปาเรียวสวยอเธอ อย่าเรียร้อ ามแรปรารถนา ที่่อัวึ้นมา อย่าร้อนแรอเา พร้อมับ่อยๆยับเอวสอบอเา เ้าออไปมาเบาๆ เป็นัหวะสั้นๆ เพื่อให้ประายาว ไ้ปรับัวับวามให่โอเาอย่าำนา านั้นไม่นาน ห้อนอนอันว้าให่ ็เ็มไป้วยเสียรวราอันแสนหวานอประายาวับอิรุั้อไปทั่วทั้ห้อ และเมื่อพายุสวาทบล ประายาว็หลับไป้วยวามอ่อนเพลีย ับบทรัอันแสนยาวนาน ออิรุทันที โยที่อิรุนั้น ับยันอนะแ้า เอามือรอศีรษะไ้รูปอเา แล้ว้อมอใบหน้าามอประายาวอย่ามีวามสุ นปาหนา ที่่อยแ่ะหยัึ้น เพื่อเย้ยหยันผู้อื่นอเา ับยิ้มออมา อย่ามีวามสุ อย่าไม่น่าเื่อ ว่านแบบอิรุ อนันทราธร ะยิ้มไ้อ่อนโยนถึเพียนี้
”ุะ้อเป็นอผม และะ้อเป็นอผมนเียวและลอไป ประายาว”
อิรุที่นอนะแ้า โยใ้มือหนา้าหนึ่ยันศีรษะไ้รูปอนเอไว้ แล้วใ้สายามริบอเา มอใบหน้าอันาม ที่รารึเาไว้แ่แรเห็น แล้วพูบอเธอออมาเบาๆ เพราะแม้อิรุะรู้ ว่าอนนี้ประายาวนั้น ไม่รับรู้สิ่ที่เาพู แ่อิรุ็อยาะพู เพราะถึเธอะไม่รับรู้ แ่เา็อบที่ะพู ำว่าเธอเป็นอเา และ้อเป็นอเานเียว นอื่นไม่มีสิทธิ์ อิรุิ แล้ว็ยิ้มอยู่นเียว พร้อมับมอใบหน้าอันาม ที่ไร้ที่ิอประายาวอย่าื่นม ในวามามอเธอ ที่ประอบไป้วยิ้วเรียวสวย นาเป็นแพรอนาม มูเรียวเล็ ที่ออรั้นนิๆ ที่บ่บอนิสัยอเธอไ้เป็นอย่าี ว่าเธอะรั้นน่า ูบวับริมฝีปาเรียวสวย ไ้รูปเป็นระับสีแอมมพู ที่น่าูบอเธอ แล้วสายามริบ สีำสนิทออิรุ ็ไล่มอามลำอระห ที่เธอมัะเิอยู่ลอเวลา แล้ว็มอล่ำเรื่อย ๆนมาหยุอยู่อบัวู่สวยอเธอ แล้วยื่นมือหนาอเาไปลูบไล้ออวบู่สวยอเธอเล่น อย่าห้ามใไม่อยู่ เพราะเายัำไ้ี ว่าเมื่อสามเือน่อน เาไ้เอร่าบาระหราวับนาพา ที่เาไ้เป็นเ้าออยู่อนนี้ และะเป็นเ้าอเธอลอไป ใน่าวบันเทิ ในทีวี่อหนึ่ แล้วหลัานั้นมา เา็ไม่เยลืมเลือนเธอเลยสัรั้ ทั้ที่เาพยายามที่ะไม่สนใเธอ แ่็ไม่เยมีรั้ไหนเลย ที่เาะทำไ้ ทั้ที่้าายเา ็ไม่เยาสรีเลยสัรั้ แ่พอเมื่อเาเอเธอในวันนั้น เา็อยแ่ะถวิลหาเธอ ราวับนบ้า นับั้แ่เาเอเธอในทีวีวันนั้นยิ่เาเห็น่าว ว่าเธอไปไหนมาไหนับผู้ายนอื่น เานั้นยิ่เหมือนนบ้า เมื่อเาิว่า เธอไปมีอะไรับผู้ายที่เธอไป้วย
แ่อนนี้ เานั้นรู้แล้ว ว่าเานั้นเ้าใเธอผิเธอไม่ไ้ทำัว่ายเ่นที่เาิ และารที่เธอไม่เยเป็นอใรมา่อน มัน็ทำให้เามีวามสุมาในอนนี้
แ่ถึเธอะไม่ไ้ทำัวอย่าที่เาิ แ่่อไปนี้ เา็ะไม่มีทายอมให้เธอไปไหน มาไหนับผู้ายหน้าไหนอีแล้ว เพราะเธอเป็นอเา และ็ะเป็นอเา นเียวเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์เ้าใล้ผู้ายนไหนอีแล้ว ไม่ว่าเธอะยอม หรือไม่ยอม็าม เพราะสุท้ายเธอ็้อยอมเาอย่าเ่นวันนี้อยู่ี
"อือ"
แล้ววามิอันเห็นแ่ัวออิรุ ็มีอัน้อหยุลเมื่อร่าบาระห ที่แสนะยั่วยวนเานั้น ราออมาเบาๆ อย่าัใ ับอาาศที่หนาวเย็น พร้อมับยับัวเพื่อหาไออุ่นาายหนาอเา เพราะวามเย็นาเรื่อปรับอาาศราาแพ ทำให้อิรุ ที่ื่นาภวั์วามิ อันเห็นแ่ัว ่อยๆเอื้อมมือหนาอเา ไปปรับอุหภูมิภายในห้อนอนอเาึ้น แล้วรวบร่าบาอันาม ั้แ่หัวรปลายเท้าอประายาว เ้ามาอไว้อย่าใส่ใ แล้ว่อยๆหลับามริบทีุ่ันอเาลอย่าเป็นสุ เมื่อมีนที่เาปรารถนา มานานนับสามเือน มาหลับใหลอยู่ในอ้อมออเา ไม่ว่าเธอะเ็มใหรือไม่เ็มใ แ่เา็รู้สึสุใเหลือเิน ที่มีเธออยู่ในอ้อมอเ่นนี้
ความคิดเห็น