คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตัดสินใจ
" ไหนว่าไม่อยามา เล่นัเ็มะนานี้ เื่อีไหมนะ"
ปานทิพย์พูึ้นอย่าหยอล้อประายาว ้วยใบหน้ายิ้มๆอย่านอารม์ี
"ะให้แสวยนเียวเหรอ ฝันไปเหอะ"
ประายาวอบปานทิพย์ลับ ้วยใบหน้าเหวี่ยๆามนิสัยอเธอ
"๊ะ แม่นาาม"
ปานทิพย์นาแบบิวทอ สะบัเสียอบประายาวอย่าประประันเพื่อนรัอเธอ ้วยใบหน้ายิ้ม ๆับอาารเหวี่ยๆอเพื่อนรั
"แล้วนี่ยัยเมมันะมาอนไหน แ็อีน ลาันมาทำบ้าอะไร็ไม่รู้ พึ่ะสามทุ่มเอ"
ประายาวบ่นอออย่าอารม์เสีย เพราะวันนี้เธออยาพัผ่อน เพราะเธอทำานิ่อันมาหลายวันแล้ว แ่แม่เพื่อนัวีอเธอ ับลาเธอออมาเที่ยวทั้ที่เธอไม่อยามา แ่ถึเธอะเ็มใมาหรือไม่เ็มใมา แ่อบอ ว่านอย่าประายาวะอย่า ถ้าไม่ัเ็ม และไม่เริพอ เธอไม่ยอมออมาาห้อเป็นอันา
"เี๋ยวมัน็มานะแ เราไปนั่ แล้วหาอะไรื่มรอมันีว่านะ"
ปานทิพย์พูเอาใประายาว อย่าอไปที เพราะเธอไม่อยาให้ประายาวบ่นยาวไปมาว่านี้ เพราะนิสัยเหวี่ยๆ ที่แ้ไม่เยไ้อประายาว แ่ปานทิพย์ับเมษาและประายาว ็รู้ีว่าเพื่อนแ่ละนนั้น มีแ่วามรัและวามหวัีให้ันเสมอมาพวเธอทั้สามึเลือที่ะมอ้าม้อเสียอแ่ละนให้ผ่านๆไป นลายเป็นว่า พวเธอเ้าันไ้อย่าลัวเลยทีเียว แม้ทั้สาม มีนิสัยเอาแ่ใัวเอพอๆัน แ่้วยเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็ ๆึไม่มีใริที่ะถือสาใร เพราะรู้ันิสัยอันและันี
"าว วันนี้เราเปลี่ยนเป็นิบไวน์เบาๆีปะ"
ปานทิพย์เอ่ยถามประายาวึ้น อย่าอวามเห็น เมื่อทัู้่นั่ลบนโฟาโ๊ะประำอพวเธอเรียบร้อยแล้ว
"อือ ็ีเหมือนันนะแ วันนี้ัน็ไม่่อยอยาะื่มหนัเหมือนัน"
ประายาวอบปานทิพย์ อย่าเห็น้วย เพราะวันนี้ เธอรู้สึ ไม่่อยอยาะออาห้อ และไม่อยาเมาเท่าไร เพราะเธอรู้สึแปลๆยัไ็ไม่รู้
"ถ้าั้นอเป็นไวน์าวแล้วันนะะ"
ปานทิพย์ที่เห็นประายาวเห็น้วยับเธอแล้วเธอนั้น ็สั่พนัาน้วยน้ำเสียอ่อนหวาน พร้อมับส่ยิ้มให้พนัานหนุ่มอย่าไม่ถือัว
"รับ"
พนัานหนุ่น ที่รับรายารที่ลู้าสาว เ้าประำอสถานบันเทิแห่นี้แล้ว เานั้น็อบรับปานทิพย์ออมาอย่าสุภาพ พร้อมับิในใว่า พวเธอไม่เห็นะเหวี่ยเหมือนใน่าวเลย แ่รัน้าม พวเธอนั้นนิสัยี และีมาว่า าราที่มีแ่่าวี ๆ ้วย้ำไป พร้อมับิว่า ทุวันนี้ ะัสินใใราม่าว ไม่ไ้เลยริ ๆ พนัานหนุ่มิ พร้อมับเินไปนำสิ่ที่ลู้าสาวเ้าประำ ที่เาไ้เ้ามาูแลพวเธออยู่บ่อย ๆอย่ารู้าน และไม่นาน พนัานหนุ่ม็นำไวน์าวั้นเลิศมาเสริฟ อย่าไม่้อให้ลู้ารอนาน ทำให้สถานบันเทิแห่นี้ เป็นที่โปรปรานอสามสาวมา เพราะารบริารที่ีเยี่ยม เป็นารส่วนัว และไม่้อลัวว่า ะไม่ปลอภัยในทุ ๆ้าน้วย
"ทิพย์ันว่าเราโทรหายัยเมีปะ วันนี้ันไม่่อยอยาลับึ รู้สึยัไ็ไม่รู้ เหมือนมีนมอลอเวลาเลยวะแ"
ประายาวพูึ้น เมื่อเธอรู้สึราวับว่ามีน อย้อมอเธออยู่ลอเวลา
"นสวย ็้อมีนมอสิ'"
เมษาที่เินมายัโ๊ะประำอพวเธอ แล้วทันไ้ยินประายาวพู เธอ็พูึ้นมา อย่า้อาระหยอล้อเพื่อนรัอย่าประายาว พร้อมับหัวเราะ ออมาอย่าอบออบใ แล้วนั่ล้าๆปานทิพย์อย่าอารม์ี
"มาแล้วเหรอย่ะ นึว่าะให้พวันรอนถึาิหน้าแล้วะอี"
ประายาวพู แล้วมอเมษาที่ีบปาีบอหัวเราะอย่าหมั่นไส้ ในวามอารม์ีอเพื่อนสาวัวีอเธอ
"โอ๊ย ปาอเลาะร้ายนะแ เป็นอะไรยะ วันนี้ถึะมาเหวี่ยใส่ันเนี่ย "
เมษาพูออมาเสียสู อย่ามีริ พร้อมับทำาโ และทำท่าะโว้ยวายใส่ประายาวอย่า้อาระหยอล้อ มาว่าะโว้ยวายริ ๆ
"เออาว แเป็นไบ้าวะ เรื่อ่าวนะ"
เมื่อเมษาเห็นประายาวเียบ ไม่สรรหาำมา่อวามับเธอ เมษาึถามเรื่อ่าวอเพื่อนรั แทนารพูหยอล้อ เ่นเมื่อสัรู่
"ไม่มีไรหรอแ เี๋ยวมัน็เียบไปเอแหละ อย่าพูถึเลย เ็"
ประายาวอบเมษาอย่าเ็ๆ ับ่าวที่เธอ ึ้นอนโ อทายาทโรแรมื่อั ทั้ที่เธอ็ไปับเมษาและปานทิพย์ แ่ภาพับลายเป็นว่า เธอไปับปริสอ่อสอะั้น
"นั้นสิ! ไหน ๆ็มาแล้ว เรามาสนุันีว่า ว่าปะ''
ปานทิพย์พูแทรประายาวและเมษาึ้นมาเพราะเธอไม่อยาให้ประายาว้อิมาับ่าวาวๆ ที่ไม่เป็นวามริแม้แ่น้อยอเพื่อนรัอเธอ
"ว๊ายยยยย เพลโปรัน"
เมษาร้อึ้นมาเสียั อย่าอบอใอบใ เมื่อีเเปิเพลโปรอเธอ แล้วเธอ็ลุึ้นเ้นอย่าสนุสนาน พร้อมับึประายาวและปานทิพย์ให้ลุึ้นมาเ้นเป็นเพื่อนเธอ อย่านึสนุ แล้วเวลา่อมา สามสาว ึพาันออลวลาย เ้น้วยันอย่าสนุสนาน ้วยท่าทายั่วยวน อย่าที่ไม่มีใริที่ะยอมใร เพราะพวเธอทั้สามนนั้น ่าเป็นนอบ สนุ และเฮฮา มันเลยทำให้นที่ไม่รู้ัพวเธอริ ๆ มอว่าพวเธอแรและรัสนุ และารเ้นที่ยับโยย้ายไปามัหวะอเสียเพล อสามสาวที่แ่ัวเปินิเปิหน่อย ็ทำให้สายาอหนุ่มน้อยหนุ่มให่ ที่มาท่อรารี ่าพาัน้อมอพวเธอ ราวับะลืนินพวเธอไปทั้ัว แ่มีหรือที่สามสาวอย่าเมษา ปานทิพย์ และประายาว ผู้ที่มีวามมั่นใในัวเอเินร้อย ะสนใใร เพราะพวเธอิเอา่ายๆ ว่าพวเธอมาเที่ยว เพื่อหาวามสุให้ัวเอ พวเธอไม่ำเป็น้อแร์สายาใร
****************************
"บับ"
อิรุที่ำลั้อมอประายาว ที่ำลัเ้นเป็นแม่เสือสาว ยั่วสวาทอยู่้าๆโ๊ะอพวเธอ สถบออมาอย่าหยาบาย เมื่อเาเห็นว่าผู้ายทั้ผับ ำลั้อมอประายาว ราวับำลัะเปลื้อเสื้อผ้า ที่แทบะไม่ปิอสวน อเธอเลยอย่าเหลืออ พร้อมับิ อยาะับอสวยๆอประายาว มาหัทิ้ให้มันรู้แล้วรู้รอไปเลย
ที่เธอไม่รู้ัแ่ัวให้มันีว่านี้ อบโว์อยู่ไ้ ไม่รู้ว่าะร่านไปถึไหน เี๋ยวเถอะ ให้เาไ้เธอ่อนเถอะ เาะเลิสนใเธอ แล้วเธออยาะไปแ้ผ้าโว์ที่ไหน็ไปเลย แ่อนนี้ เาะไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นอีแล้ว อิรุิอย่าร้ายา และเห็นแ่ัว แ่แล้ววามิอเา็้อสะุหยุล เมื่อสายามริบอเา เหลือไปเห็นร่าบาระห ที่เานั้น ถวิลหาทุ่ำืน ำลัเ้นอยู่ในอ้อมออายหนุ่มหน้าาี ที่เธอเป็น่าว้วย
"นันธะ ปิผับเียวนี้"
อิรุะโนออมาเสียั อย่าโรธั พร้อมับ้อมอภาพอาราสาว ที่ำลัโอบอับายหนุ่มทายาทเ้าอโรแรม ราวับะ่าทัู้่ให้ายามือ
"ะ รับนาย"
นันธะ ที่ยืนรอรับใ้อิรุ รับำสั่อผู้เป็นนายอเา อย่ามึน แล้วเานั้น ็เินออไปาห้อส่วนัวอเ้านาย ที่สามารถมอเห็น ทั่วทั้ผับแห่นี้ เพื่อไปทำามำสั่ ออิรุ อย่าไม่เ้าใในวามิอผู้เป็นนายเลยริ ๆ ว่าเิอะไรึ้น ทำไมถึ้อสั่ให้เาปิผับ ทั้ที่อนนี้ ยัไม่ถึีหนึ่้วย้ำไป นันธะิพร้อมส่ายหน้าไปมาอย่าปวหัว แ่เา็้อทำามำสั่ผู้เป็นนายอยู่ี และไม่ถึ 5 นาที หลัาำสั่ เป็นะอออิรุ็เป็นผลทันที และหลัาำสั่อเ้าอสถานบันเทิแห่นี้เป็นผล เสียโฮร้อ้วยวามไม่พอใ อนัท่อรารี ็พาันโฮ่ร้อ ึ้นมา้วยวามไม่พอใเมื่อีเประาศปิร้าน แบบไม่ไ้แ้ล่วหน้า รวมถึโ๊ะอประายาว ที่ำลัเมาไ้ที่้วยเ่นัน
" อะไรันวะ ำลัสนุเลย"
ประายาวบ่นออมา อย่าเสียาย เพราะอนนี้เธอ ับเพื่อนำลัสนุ ส่วนปริ ายหนุ่มที่ประายาวเปิโอาสให้ไ้อยู่ใล้ิเธอที่สุ ในบรราายหนุ่มๆที่เ้ามาามีบเธอ เพราะปริเป็นผู้ายที่เธอิว่า เานั้นเป็นนที่น่ารัมา ๆนหนึ่ ึ่ที่ประายาวิว่า ปริน่ารั และน่าบหา เพราะเานั้น ไม่เยวยโอาสับเธอ เหมือนนอื่น แถมมีแ่เธอที่อบแล้เ้าไปใล้ๆเา เพื่อให้เาไ้อายเธอเล่นๆอย่านึสนุอย่าเ่นเมื่อสัรู่ ที่เธอแล้เ้าไปเ้นโอบอ รอบลำอหนาอเา เพื่อให้เาอายเธอ เพราะเธออบูเวลาที่เาอาย เพราะแ้มาวๆอเา ะออแนิๆราวับผู้หิ
"นั้นสิ ะรีบปิไปทำบ้าอะไร็ไม่รู้ ำลัสนุเลย"
ปานทิพย์ที่ำลัรู้สึมึนๆ พูึ้นมาอย่าอารม์เสีย ที่ีเอสถานบันเทิ ประาศปิร้านแบบไม่ไ้แ้ล่วหน้า
"นั้นสิ หรือว่าเราะไปเที่ยวที่อื่นีปะ"
เมษาพูึ้นมาอย่าหุหิ ามเพื่อนรัทั้สอ พร้อมับแสวามิเห็น ที่ะวนเพื่อนทั้สอออไปเที่ยว่อ เพราะำลัรู้สึสนุ
"ันว่าเราลับันเถอะ วันหลั่อยมาใหม่"
ประายาวปิเสธวามิอเพื่อนรัอย่าไม่เห็น้วย
"เออ ๆ ลับ็ลับ เี๋ยววันหลั่อยมาใหม่็ไ้"
เมษาพูออมา อยาไม่อยาัใประายาว เพราะถึแม้ เธอะไม่อยาลับไปนอน และยัอยาสนุอยู่ แ่็ไม่อยาัใเพื่อนรัอย่าประายาว เธอึำใ ้อามใเพื่อนรั
"ถ้าั้น เี๋ยวเรารอให้นออไปหม่อนีปะ ี้เียเป็นุสนใ"
ปานทิพย์ออวามเห็น แล้วถามเพื่อนรัทั้สออย่า้อารอวามิเห็น เมื่อเธอเห็นว่า เพื่อนทั้สอ สามารถลันไ้แล้ว เพราะเธอไม่ิะมีปัหาอะไรอยู่แล้ว เพื่อนบอว่าไปเธอ็ไป เพื่อนบอว่าลับ เธอ็ลับ
"อือ็ีเหมือนัน แล้วุล่ะปริ มาไ้ไ าว็ลืมถามุเลย มัวแ่สนุ"
ประายาวอบำถามเพื่อนรั แล้วหันมาถามปริอย่าพึ่ิไ้ ว่าปริมาหาพวเธอไ้ยัไ
"พอีวันนี้ ผมับรถมาให้เพื่อนนะรับ เพราะพวมันะว่าะพาันเมา ผมเลยอาสาับรถให้ แ่บัเอิ ผมเอุาว ุเม และ็ุทิพย์ ผมเลยเ้ามาหานะรับ"
ปริอบำถามอประายาวยิ้มๆ อย่าสุภาพ พร้อมับอธิบายให้เธอฟัอย่าใเย็น
"หรือะ ถ้าั้นพวาวลับ่อนนะะ"
ประายาวพูับปริยิ้มๆ พร้อมับเอ่ยอัวลับ เมื่อเธอเห็นว่า นเริ่มทยอยออไปใล้ะหมแล้ว
"รับ ับรถี ๆนะรับ"
ปริพูอประายาวยิ้มๆ อย่าสุภาพ พร้อมับหันหน้า ไปยิ้มอย่าสุภาพ ให้ับเมษาและปานทิพย์ เป็นารบอลา
"าว ันว่า ุปริเา็น่ารัีนะแ"
ปานทิพย์พูึ้นมา เมื่อพวเธอเินออมาถึลานอรถแล้ว
"นั้นสิแ หล่อรวย นิสัย็ี ทำไมไม่มาีบันนะ
ันะไปเฝ้าทั้เ้าลาเย็นเลย""
เมษาพูออมาอย่านึสนุปา ามภาษานมั่นใในัวเอสู และเมื่อเธอพูบ เธอ็หันหน้ามาหัวเราะิั ในวามิอัวเอ อย่าอบออบใ ้วยท่าทาี้เล่น ที่มีเพาะ ในหมู่เพื่อนรัและนในรอบรัวเท่านั้น
"อีบ้า อแัน็ไม่เห็นแะบใรริัเลยสัน ทำเป็นมาพูี"
ปานทิพย์่าเพื่อนรัอย่าเมษา พร้อมับหัวเราะออมาเบาๆับวามิ ที่ีแ่พู แ่พอเอาเ้าริ ๆ เธอ็ไม่เห็น ว่าเมษาะบใรสัน เพราะเธอรู้ี ว่าเมษาลัวะเสียใ เ่นเมื่อหลายปี่อน
"พวแ็ ัันอยู่ไ้ ลับันเถอะ"
ประายาวับทอย่าปลๆับเพื่อนรัทั้สอที่อบพูาหยอล้อันเป็นเ็ไม่รู้ัโ เป็นประำ
"าว ถ้าั้นันลับับยัยเมนะ แะไ้ ไม่้อเสียเวลาลับไป ลับมา เพื่อไปส่ัน "
ปานทิพย์บอประายาวึ้น อย่าไม่อยาให้ ประายาวับรถ วนไปวนมา เพื่อไปส่เธอ เนื่อาบ้านอเธอ อยู่ทาเียวันับอนโอเมษา วันนี้เธอึะว่าะลับไปพัที่บ้าน แทนอนโ ที่เธอพัเป็นประำ เพื่อประหยัเวลา ในารนอนพัผ่อนอเธอและเพื่อนรัอย่าประายาวไปในัว เพราะพวเธอทั้สาม ่า็มีิวาน ที่้อทำันเ็มไปหม
"อือ็ีเหมือนัน ับรถี ๆ ล่ะพวแ"
ประายาวที่ไ้ยินำพูอปานทิพย์ เธอนั้น็พูออมา อย่าเห็น้วยับวามิอปานทิพย์ เพราะเธอเอ ็อยาะพัผ่อนแล้วเหมือนัน และเมื่อเธอพูบ ประายาว็ยมือเรียวสวยราวับเล่มเทียนอเธอโบไปมา เป็นารบอลาเพื่อนรัทั้สอทันที
"เี๋ยวพวันเินไปส่แที่รถ่อน แล้ว่อยับออไปพร้อมัน"
เมษาพูออมา อย่าเป็นห่วเพื่อนรั อย่าประายาวเพราะเห็นว่าเพื่อนรั ลับที่พันเียว
“ไม่เป็นไร พวแลับันเถอะ ันเินไปนเียวไ้ ไม่มีอะไรหรอ ที่นี่ รัษาวามปลอภัยีะาย แล้วรถัน็ออยู่ใล้แ่นี้เอ พวแลับเลย ะเินลับไปลับมาทำไม เสียเวลา"
ประายาว ปิเสธวามหวัีอเพื่อนรั ทั้สอยิ้ม ๆ
"ั้นพวันลับเลยนะ"
ปานทิพย์ที่ไ้ยืนำพูอประายาว เธอ็พูออมาอย่าับท เพราะเธอรู้ันิสัยเพื่อนี ว่าลอไ้พูแบบนี้ พวเธอไม่ไ้เินไปส่หรอ
"ยะ"
ประายาวอบเพื่อนรัยิ้มๆนทำให้เมษาับปานทิพย์พยัหน้า แล้วเินไปึ้นยัรถอเมษา โยมีประายาว ยืนโบมือเรียวสวยราวับเล่มเทียนอเธอไปมา ให้เพื่อนทั้สอ ที่ับรถออไปนลับา แล้วเธอ็เินไปยัรถสปอร์ันหรูอเธอ ที่เธออบใ้ที่สุในบรรารถทั้หลายที่เธอื้อมา พร้อมับใ้มือเรียวสวย ้นหาุแรถ ในระเป๋าแบรน์ั ราาหลายล้าน สีแเพลิ เ้าับุเาะอ สีแ ที่เธอสวมใส่ในวันนี้อย่าลัว
ความคิดเห็น