คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อย่ามาแตะคนของผม
อย่ามาแตะคนของผม
ผ่านมาสองสัปดาห์ทุกอย่างลงตัวดีมากทั้งเรื่องของใช้เสื้อผ้าต่างๆนาๆมิเกลก็ชอบหมดไม่เพียงเท่านั้นคนสั่งตัดชอบยิ่งกว่า บอกเลยคาร์เตอร์จ่ายไม่อั้นชุดเป็นร้อย น้ำหอมเป็นพัน หรือรองเท้าเป็นหมื่นคู่ก็ตามไม่กระทบปลายนิ้วเขาหรอก
มิเกลยังได้เรียนรู้เกี่ยวกับมารยาท ความรู้ต่างๆอาจารย์ที่สอนเขาก็คือ เอียน เป็นทั้งหมอของวังเป็นทั้งอาจารย์ของมิเกล แม้เอียนแนะนำให้เรียนแค่บทที่ง่ายๆค่อยๆเป็นค่อยๆไปแต่มิเกลกลับขอเรียนเนื้อหายากๆนั้นเล่นทำเอาเขาหัวหมุนเลย
อาหารที่มิเกลชอบทุกคนก็รู้แล้วด้วยปกติเด็กผู้ชายจะทานเนื้อกันแต่ผิดกับมิเกลที่ชอบทานผักสดมากกว่าอาจจะมีบ้างที่มีเมณูเนื้อแต่เอาจริงๆมิเกลเป็นกินง่ายทานง่ายเขาเคยบอกว่าพ่อครัวทำอะไรเขาก็จะกินให้หมดเพราะอาหารที่พ่อครัวทำอร่อยมากๆเลย
คนในวังต่างก็รักและเอ็นดูองค์ชายตัวน้อยของวัง จักรพรรดิอย่างคาร์เตอร์ก็โล่งใจไปที่บุตรบุญธรรมของตนเป็นมิตรกับคนอื่นๆได้เร็วขนาดนี้
และนี้ก็เป็นอีกวันที่มิเกลมาหาคาร์เตอร์ที่ห้องทำงานตอนแรกๆก็ไม่กล้าหรอกเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนแต่เดี๋ยวนี้เริ่มชินแล้วสิ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ปะป๊า"เสียงใสเอ่ยเรียกบุคคลในห้องเพียงเสี่ยววิเจ้าของชื่อก็เปิดประตูอุ้มเขาขึ้นไป
"มาหาปะป๊าอีกแล้ว น่ารักจริงๆ"เขาว่าพลางหอมแก้มนิ่มทั้งสองข้างไปมา ตามด้วยสีหน้าเอือมระอาของคุณพ่อบ้านประจำตระกูล
"ฝ่าบาท ท่านต้องไปเตรียมตัวพบกับจักรพรรดิฝั่งตะวันออกนะครับ"บาสเตียน
"เห้อ ไม่อยากไปเลย"ร่างสูงทำหน้าหงอยเบ้ปากบาสเตียนเห็นก็ส่ายหน้านี้น่ะหรอรูปลักษณ์ของจักรพรรดิทางใต้น่ะ
"ปะป๊าไม่ทำหน้างี้สิฮ่าๆ ปะป๊าสู้ๆมิเกลจะรอนะฮะ!"
"เอื้อ!!!!ดาเมจความน่ารัก"และแล้วเลือดกำดาวก็พุ่งกระฉูด
"ปะป๊า!?"
"ฝ่าบาท...ให้ตายเถอะ"
-----------
หลังจากที่มิเกลและสาวใช้ต่างก็มาส่งคาร์เตอร์นั้นเขาก็ไม่วายจับมิเกลมาหอมแก้มหลายๆทีจนคนในวังต่างเอือมระอาเหมือนกันจักรพรรดิผู้นี้คลั่งรักเกินไปเสียแล้ว
องค์ชายตัวน้อยของวังก็มาพักผ่อนประจำที่เดิมนั้นก็คือสวนหลังวังนั้นเอง ตอนนี้เขากับสาวใช้ประจำตัวอีกสามคนก็กำลังจัดแจกันดอกไม้อยู่
"โซเฟียจัดสวยจังเลยครับ"เสียงใสเอ่ยชมแจกันของโซเฟียมีดอกไม้ต่างชนิดรวมๆกันหากแต่ว่าแต่ล่ะสีแตกต่างกันและเป็นสีอ่อนหมด โซเฟียยิ้มบางๆก่อนที่เธอจะลูบหัวกลมเบาๆ
"โซเฟียน่ะ!จัดดอกไม้เก่งไม่แพ้ใครเลยนะคะ!"ฮันน่า
"พูดเกินไปแล้วล่ะ"ดวงตากลมมองสาวใช้ประจำตัวดั่งมารดาตนกำลังเขินอายกับคำชมเมื่อครู่แล้วยิ้มกว้าง
"ฮ่าๆองค์ชายเองก็ไม่แพ้กันท่านจัดสวยมากเช่นกันค่ะ"โอลิเวีย
"ขอบคุณนะครับ"ปากอิ่มยิ้มอีกครั้ง
"ท่านหญิงมิลันด้า!องค์จักรพรรดิไม่ได้อนุญาติให้ท่านเข้าไปนะคะ!"เสียงเข้มของหญิงสาวดังขึ้นมิเกลจำได้เสียงนี้เป็นของทาช่าแต่กลัลมีอีกชื่อนึงที่เขาไม่รู้จัก
จู่ๆก็มีหญิงสาวสวมเดรสสีแดงสดรูปร่างสวยใบหน้าถูกแต่งเติมไม่น้อยเธอเดินตึงตังมาที่สวนหลังวังแม้ทหารอารักษ์ห้ามไว้ก็ไม่อยู่ ถ้าเดาไม่ผิดเธอคนนี้คงมีนามว่า มิลันด้า
มิลันด้าเห็นใบหน้าของเด็กน้อยก็นึกสงสัยและฉกคิดบางอย่างมาได้เธอเดินตึงตังมาทางเขาอย่างรวดเร็ว สาวใช้ทั้งสามเห็นแบบนั้นก็มาขวางหน้าไว้
"ท่านหญิงมิลันด้ามีธระอะไรหรือคะ"โซเฟีย
"ฉันมาหาท่านคาร์เตอร์ นังเด็กนั้นเป็นใคร"
"องค์จักรพรรดิไม่อยู่เชิญท่านหญิงกลับเถิด"โซเฟีย ฮันน่า และโอลิเวียต่างก็บังตัวองค์ชายไว้ทำให้มิลันด้ายิ่งอยากรู้อยากเห็นไปอีก
เพี๊ยะ!!
"โซเฟีย!!"ใบหน้าน่ารักๆซีดทันทีเมื่อเห็นโซเฟียโดนมิลันด้าง้างมือตบอย่างจัง ร่างของสาวใช้ล้มลงต่อหน้าต่อตาดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะย่อตัวลงไปพยุง
"โซเฟีย! เจ็บตรงไหนมั้ย!"มือเล็กแตะที่ใบหน้าของสาวใช้เบาๆเพร่ะกลัวจะเจ็บแต่หารู้ไม่ว่าโซเฟียเจ็บกว่าเธอกำลังทำให้องค์ชายร้องไห้
"องค์ชาย...ดิฉันไม่เป็นไรอย่าร้องเลยเพค่ะจะไม่น่ารักเอานะ"เธอเกลี่ยน้ำตาจากดวงตากลมอย่างอ่อนโยน
"ฮึก! คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะครับ!"มิเกลลุกขึ้นและมาประชันหน้ากับมิลันด้า
"ฉันเป็นคนรักของท่านคาร์เตอร์ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์!แล้วแกเป็นใคร!"
"คนรักหรอ?ดูเหมือนว่าองค์จักรพรรดิจะทรงตาบอดเสียแล้ว"
"กรี๊ด!!นังนี้!!"หล่อนกรีดร้องเสียงดังลัานวังมือเรียวง้างจะตบแบบเมื่อกี้แต่มิเกลรู้ทันเขารั้งมือนั้นไว้เสียก่อนทำให้เธอมีน้ำโหไปอีก
"แก!!"
"ปล่อยนะคะ!!"
มิลันด้าพยายามดึงแขนตนและกระชากเส้นผมมิเกลร่างของสองคนดึงดันกันไปมาไม่หยุด สาวใช้ทั้งสามเข้ามารีบปรี่เข้ามาหยุดมิลันด้าไว้
ยื้อกันไปมาอยู่อย่างนั้นจนพวกทหารเริ่มทยอยกันมาช่วยองค์ชาย มิลันด้าไม่ยอมปล่อยผมมิเกลสักทีแต่ทันใดนั้นเองก็มีเหตุการ์ณไม่คาดฝัน
ตุบ! เพล้ง!
"โอ้ย!!"ร่างเล็กถูกมิลันด้าผลักโดยไม่ทันตั้งตัวจนทำให้ชนกับแจกันดอกไม้แตกเกือบหมดตัวของมิเกลถูกเศษแจกันบาดตามตัวไม่น้อย
"องค์ชาย!!"ทุกคนร้องออกมาด้วยความตกใจโดยเฉพาะโซเฟียเธอรีบปรี่มาดูองค์ชายทันที ใบหน้าหวานซีดด้วยความเจ็บก่อนจะถูกอุ้มโดยโซเฟีย ทาช่าพุ่งมาตรงหน้ามิลันด้าและชี้ปลายดาบเข้าที่คอของเธอ
“ท่านหญิงมิลันด้า!!หากท่านไม่ไสหัวออกไปจากที่นี้หัวท่านไม่ได้อยู่บนบ่าเป็นแน่!!!”มิลันด้าชะงักตัวเธอเริ่มสั่นกลัวเนื่องจากใบหน้าของทาช่านั้นแทบจะจับหัวเธอหักออกได้
มิลันด้ารีบออกไปอย่างทุลักทุเลด้วยความหวาดกลัวแต่หามีคนสนใจไม่ตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงองค์ชายตัวน้อยเสียมากกว่า โซเฟียรีบพามิเกลไปหาเอียนทันทีตามด้วยสาวใช้ที่เหลือและทาช่าส่วนทหารที่เหลือแม้จะอยากตามไปแต่หัวหน้าอัศวินกลับสั่งให้ไปประจำการที่เดิม
—————
ห้องนอนของมิเกล
สาวใช้มากมายที่รอคอยอยู่หน้าประตูห้องพวกเธอเป็นห่วงองค์ชายตัวน้อยจนจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัวข้างในนั้นมีเพียงเอียน โซเฟีย โอลิเวีย ฮันน่า และทาช่า
ร่างเล็กสั่นใบหน้าเบ้ด้วยความเจ็บเมื่อเอียนหมอหลวงของวังและอาจารย์ของเขาค่อยๆคีบเศษแจกันออกและทำแผลให้การกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของทุกคนโดยเฉพาะโซเฟียเธอยังคงเหงื่อตกหน้าซีด มิเกลเห็นแบบนั้นก็ยิ้มบางๆให้เชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“องค์ชาย…”โซเฟีย
“หมอหลวงอาการขององค์ชายเป็นอย่างไรบ้าง”โอลิเวีย
“เศษแก้วบาดไม่ลึกมากไม่เป็นไรแต่เวลาขยับตัวอาจจะปวดหน่อยผมจะให้ยาแก้ปวดไว้ทานหลังอาหารครับ”เอียนบอกพลางลูบหัวกลมไปด้วย
“ขอบคุณครับอาจารย์”
“ไม่เป็นไรตอนเดินก็ระวังๆหน่อยบ่ายนี้ผมจะยกเลิกคาบเรียนไปก่อนแล้วกันองค์ชายพักผ่อนให้เยอะๆเถอะครับ”มือใหญ่บีบจมูกรั้นที่ขึ้นสีแดงเบาๆก่อนจะขอตัวออกไป
“องค์ชายหม่อมฉันขออภัยที่ไม่สามารถปกป้องท่านได้”ทาช่าคุกเข่าลงกับพื้นเธอเอาหัวโขกพื้นหลายทีจนมิเกลต้องล้มตัวลงมาห้าม
“ทาช่าคุณอย่าทำแบบนี้เลยนะเราไม่ว่าอะไรหรอกเป็นเราเองที่อ่อนแอ..”
“ไม่เลยเพคะ!หม่อมฉันสมควรตาย!”เธอยังคงก้มหัวติดพื้นทั้งๆที่องค์ชายเลือกเธอแท้ๆทั้งๆที่องค์ชายฝากชีวิตไว้กับเธอขนาดนั้นแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย..
“ไม่เอาสิทาช่า ดูสิเราไม่เจ็บแล้วนะ!”ทาช่ามององค์ชายที่ดุ๊กดิ๊กไปมาแต่จู่ๆก็ล้มลงไปเหมือนเดิมดีเธอรับไว้ทัน
“องค์ชาย!เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอกเพคะ!”โซเฟียอดดุไม่ได้เมื่อองค์ชายตัวน้อยดื้อแบบนี้
“แหะ ขอบคุณนะครับทาช่า”
“ไม่หรอกค่ะ หม่อมฉันต่างหาก ขอบคุณเพคะ”อัศวินสาวใบหน้าหล่อสวยยิ้มบางๆก่อนจะได้รับยิ้มหวานตอบจากร่างเล็กเช่นกัน
“องค์ชาย!จักรพรรดิเสด็จกลับมาแล้วเพคะ!”เอ็มม่า
“อะ…เอาไงดี”
----------
ร่างของมิเกลถูกโซเฟีย ฮันน่า โอลิเวีย และทาช่า คอยประคองไม่ห่างเมื่อทราบว่าองค์จักรพรรดิกลับมาแล้วมิเกลจึงขอม่ดูอยู่ห่างๆเท่านั้นเขาต้องการจะรู้ว่าเลดี้มิลันด้าเป็นคนรักของคาร์เตอร์จริงหรือปล่าว
“ท่านคาร์เตอร์คะ!”
…
ร่างของหญิงสาวโผล่เข้ามาควงแขนร่างสูงด้วใบหน้ายิ้มร่า ดวงตาสีแดงอัญมณีมองภาพคนสองคนตรงหน้าด้วยความสั่นไหวมือเล็กกำมือพี่เลี้ยงไว้แน่น หยาดน้ำตาเรื่มซึมออกมา
“กลับกันเถอะครับ..”
โซเฟียและคนอื่นๆเห็นสีหน้าขององค์ชายแบบนั้นก็เข้าใจในทันทีก่อนจะพยุงร่างของมิเกลถอยหลังกลับแต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเรียกไว้เสียก่อน
“มิเกล”เจ้าของชื่อชะงักเขาไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหากปะป๊าเห็นเขาในสภาพนี้จะทำยังไงล่ะ เขาไม่อยากให้ปะป๊าเป็นห่วงนะ
“คะ..ครับปะป๊า”
“เป็นอะไรไปหันมาหาปะป๊าสิไม่เจอนานมาให้กอดทีสิ”ร่างเล็กไม่แม้แต่จะหันปากเล็กเม้มเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงไว้ยิ่งปกปิดยิ่งจะระเบิดออกมา คาร์เตอร์เห็นร่างเล็กเงียบไปก็รู้สึกสงสัยก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็รผ้ากอซปิดแผลตามขาและแขน
“มิเกล”คาร์เตอร์เอ่ยเรียกอีกรอบแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมือใหญ่เลยแตะที่ตัวบางและค่อยๆหันหน้ามามองเขา ร่างเล็กที่สั่นเทิ่มใบหน้าหวานเต็มไปดวยน้ำตาที่ไหยไม่หยุดคาร์เตอร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะอุ้มมิเกลขึ้นมาแนบอกทั้งลูบหลังและหอมหัวปลอบ
“ชู่ว ชู่ว ปะป๊าอยู่นี้ไม่เป็นไรๆ…เกิดอะไรขึ้นกับมิเกล”เขาหันไปถามเหล่าสาวใช้
“ท่านหญิงมิลันด้าผลักองค์ชายไปชนแจกันเพคะเลยโดนเศษแจกันไปด้วย”โซเฟีย คาร์เตอรฟังจบก็มองไปที่ตัวต้นเหตุด้วยสายตาเยือเย็นพร้อมที่จะฆ่าเธอตลอดเวลามันกลับมาอีกครั้ง มิลันด้าก้าวถอยหลังหปด้วยความกลัวแต่ไม่ทันไรปลายดาบก็ก็พุ่งมาที่คอของเธอ
ร่างสูงปล่อยไอสังหารออกมาเป็นไอสีดำดวงตาของเขาเรืองแสงสีทองใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรถวันนี้หากหัวของนังผู้หญิงนี้ไม่หลุดจากบ่าเขาจะไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด!!
“กรี๊ด!!”มิลันด้ากรีดร้องลั่นเมื่อปลายดาบตวัดมาที่คอของเธอเกิดเป็นรอยเฉือนเลือดไหลออกมาไม่หยุดดีที่ไม่ลึกมากเนื่องจากมีคนมายั้งไว้เสียก่อน
"ท่านพี่ ท่านอย่ามาห้ามผม!!"เขาหันไปหาพี่ชายตนตอนนี้อารมณ์ของเขาเอาลงไม่ได้แล้ว คาร์โล่จึงตบบ่าผู้เป็นน้องเบาๆ
"ฉันจัดการเอง นายพากระต่ายน้อยกลับไปพักก่อนเถอะ มิเกล"คาร์โล่เมื่อเห็นว่าน้องชายจ้องเขม่งไปที่มิลันด้าไม่หยุดจึงเรียกมิเกลให้ช่วยพาน้องชายตนไป และดูเหมือนจะได้ผล
"ปะ..ปะป๊าไปกับผมนะ.."ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่นเขาไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าจะหันมาฟันดาบใส่เขาหรือไม่ ผิดคาดเพราะคาร์เตอร์โยนดาบให้ลูซิเฟอร์ก่อนจะอุ้มมิเกลและกอดแน่น ขายาวก้าวไปแต่สายต่กลับจ้องมิลันด้าไม่หยุดถึงแม้จะอยากฆ่าเธอแต่ร่างเล็กตรงหน้าสำคัญที่สุด
"นำตัวหล่อนไป ฉันจะจัดการเอง"คาร์โล่สั่งก่อนที่เหล่าอัศวินจะคุมตัวเธอไปที่คุกใต้ดิน ดวงตาสีทองมองไปที่ทางเดินไปห้องของมิเกลคาร์โล่ที่กลับไปวังตนเพื่อเคลียงานไม่กี่วันก็คิดถึงกระต่ายน้อยเสียแล้วแต่ไม่คิดว่าพอตนกลับมาที่วังน้องจะเกิดเหตุการ์ณแบบนี้
“เห้อ ให้ตายเถอะ”
—————
ห้องของมิเกล
ภายในห้องกว้างเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวมากมายตอนนี้บรรยากาศมาคุมากเนื่องจากเจ้าของวังแห่งนี้สีหน้าดำคล้ำเครียดไม่น้อย
คาร์เตอรืยืนตรงหน้าเหล่าสาวใช้ประจำตัวและทาช่าพร้อมกับกุมขมับไปด้วยยิ่งเขาเคร่งเครียดเท่าไหร่ออร่าที่แผ่ออกมาย่อมหดหูมิเกลเองก็รู้สึกเข่นเดียวกัน
“พวกคุณ!ทำไมถึงได้ปล่อยให้หล่อนเข้ามาที่นี้!ไหนจะคนของผมที่ได้รับบาดเจ็บอีก!!”เสียงเข้มตวาดทั่วทั้งห้องดวงตแข็งกร้าวจดจ้องไปที่เหล่าวสาวใช้และทาช่า ทุกคนนั่งลงกับพื้นและขอภัยกันเสียยกใหญ่ใบหน้าซีดเสียวกลัวว่าหัวของตนจะหลุดออกจากบ่า
“ขอพระราชประทานอภัยเพคะ”โซเฟียเป็นกล่าวแทนทุกคนคงเดาว่าตอนนี้คงไม่มีใครกล้าสบตากับองค์ตักรพรรดิแน่ๆ
“ฉันจะต้อง..ตัดหัวหล่อนออกมาให้ได้”ร่างเล็กบนเตียงสะดุ้งลำตัวสั่นเทิ่มเขาแอบกลัวไม่ได้จริงๆแต่ถึงอย่างนั้นต้องทำให้ปะป๊าในเย็นซะก่อน
“ปะป๊า…”คาร์เตอร์ที่กำลังตกอยู่ในภวังค์เมื่อมีเสียงใสดังเข้ามาในโสตประสาตเขาก็ค่อยๆออกจากความคิดตนมาโฟกัสร่างเล็กตรงหน้าแทน
“ครับมิเกล”
“ปะป๊าไม่เครียดนะดูสิผมไม่เป็นอะไรแล้ว”ร่างเล็กๆหมุนตัวกระโดดไปมาแต่ถูดคาร์เตอร์อุ้มมานั่งบนเตียวใหญ่อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเดี๋ยวมิเกลยิ่งขยับจะยิ่งเจ็บ
ร่างสูงใหญ่นั่งคุกเข่าข้างหน้ามิเกลพลางก้มหัวหนุนตักเล็กอย่างเหนื่อยหน่ายทั้งที่เขากลับมาจากการประชุมแล้วจะได้เจอกับกระต่ายน้อยตัวเล็กๆแต่กลับมาเจอในสภาพแบบนี้ตัวเขานั้น…แย่จริงๆ
“ปะป๊าขอโทษ ทั้งๆที่ไม่ควรให้เธออยู่คนเดียวแถมเธอยังร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง”
“ไม่เป็นไรครับผมสบายดีปะป๊าไม่โมโหนะผมเป็นห่วง”
“ครับ ปะป๊าจะไม่ให้มิเกลเป็นห่วงอีก”
คาร์เตอร์เช็คอาการกับสาวใช้อีกครั้งและกำชับให้ดูแลดีกว่านี้โดยเฉพาะทาช่าหากมีอีกครั้งเขาจะเปลี่ยนองค์รักษ์ตัวเธอได้ยินแบบนั้นก็นึกใจเสีย ร่างของจักรพรรดิก้าวออกจากห้องไปเพื่อจัดการกับนางนั่น
คุกใต้ดิน
บริเวณใต้วังไม่ใช่อะไรที่สวยงานเหมือนด้านบนนักมีเพียงความมืดห้องขังที่มีเป็นร้อยๆห้องเอาไว้ขังคนที่คิดจะต่อกรกับองค์จักรพรรดิแห่งตะวันตก คาร์เตอร์เดินตรงมายังห้องขังหญิงที่ทำร้ายคนของเขาเอาไว้โดยมีเหล่าทหารและคาร์โล่
“กระต่ายน้อยเป็นไงบ้าง”พี่ชายเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงคาร์เตอร์พยักหน้าบอกว่าไม่เป็นอะไรมากนักก่อนที่เขาจะเสตาไปมองมิลันด้าด้วยสายตาอาฆาตแค้นพร้อมปล่อยไอดำออกมาเสียจนตัวเธอสั่น
“ทุกครั้งที่เธอมาป่วนฉันที่วังฉันกับคนที่นี้ก็ปวดหัวมากพออยู่แล้วและเห็นว่าเธอเป็นบุตรสาวของดยุกกลัชเชอร์แต่คราวนี้เธอกลับทำคนของฉันบาดเจ็บแน่นอนว่าคงต้องมีอะไรมาชดใช้เสียหน่อย”
หญิงสาวใบหน้าซีดหนักเธอเกาะขากางเกงผู้อยู่เหนือกว่าพร้อมร้องขอทั้งน้ำตาเธอได้ข่าวว่าองค์จักรพรรดิสองพี่น้องนั้นฆ่าคนไม่เลือกหน้าตราบใดที่มายุ่งย่ามกับคนของเขาแม้จะเป็นผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าก็ไม่เว้น
“มือข้างไหนที่เธอแตะหลานฉัน”ร่างสูงทั้งสองร่างเดินตรงมาช้าๆพร้อมดาบที่เป็นอาวุธข้างกายก่อนจะลงมือเฉือนคอเธออย่างไร้เยื่อใย ก่อนที่ดวงตาของหญิงสาวจะดับลงภาพสุดท้ายที่เห็นคือร่างของคาร์เตอร์และคาร์โล่ที่ฟาดดาบลงมาพร้อมกัน
ฉั๊วะ!!
เหล่าทหารถึงจะอึ้งและขนลุกหน่อยๆแต่ก็เห็นด้วยกันทั้งนั้นเลดี้มิลันด้าผู้นี้นับครั้งไม่ท่วนนักเพราะหล่อนมาป่วนที่ราชวังบ่อยๆสร้างความรำคาญใจให้สาวใช้และทหารไม่น้อยเลยแล้วยิ่งมาทำร้ายองค์ชายตัวน้อยของพวกเขาขนาดนี้ก็คงไม่มีใครปล่อยให้หล่อนรอดเช่นกัน
คาร์เตอร์สั่งให้พวกทหารรับช่วงต่อนำศพหล่อไปส่งให้กับตระกูลต่อเพื่อให้พวกเขาจัดการกันตามพิธีเองและหามีปัญหากับเขามากล่ะก็…คงรู้ว่าต้องเจออะไร
tbc
>กดใจ
>กดติดตาม
>คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน้า
>อย่าเป็นนักอ่านเงานะ!
***ยังไม่เช็คคำผิดจ่า
ความคิดเห็น