คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กลัวความมืด
กลัวความมืด
หลังจากทานอาหารเสร็จ
สวนหลังวัง
สวนหลังวังมีพื้นที่กว้างและดอกไม้เยอะแยะเนื่องจากได้รับการดูแลจากคนสวนเป็นอย่างดีและดอกไม้ที่นิยมปลูกก็คือกุหลาบสีดำแต่พอมิเกลย้ายมาอยู่ที่นี้ก็ถูกเปลี่ยนเป็นกุหลาบสีขาวเพราะคาร์เตอร์ไม่อยากให้ร่างเล็กมาดูอะไรหมองๆหรอกนะ
ถามว่าคาร์เตอร์ทำได้ยังไงที่สามารถเปลี่ยนดอกไม้ได้เร็วขนาดนี้...ก็มีนักเวทย์อยู่ในวังก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ ภายในสวนก็มีศาลาเล็กให้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ
“องค์ชายขนมค่ะ”โซเฟียยกหอคอยที่มีขนมมากมายวางบนโต๊ะแต่องค์ชายก็ไม่สนใจเสียที
“องค์ชายคะทานของว่างก่อนเถอะค่ะท่านทานข้าวเช้านิดเดียวเอง"โซเฟียเดินอ้อมมาลูบหัวทุยขาวปุยของมิเกลดูเหมือนองค์ชายของเธอจะชอบวาดภาพไม่น้อยตอนแรกที่เสนอจะเอามาให้วาดเล่นก็ไม่คิดว่าจะจริงจังขนาดนี้ไหนจะวาดได้สวยมากอีกต่างหาก
"โซเฟีย?มาตอนไหนหรอครับ"เสียงใสเอ่ยถามขณะที่ถูกโซเฟียเช็ดมือให้อยู่เพราะเลอะสีไม่น้อยเลย
"องค์ชายจริงจังเกินไปแล้วท่านเคยฝึกวาดมาก่อนหรือ"เธอมองกระดาษใหญ่ที่เป็นรูปดอกกุหลาบสีขาวสวยดูสมจริงไม่น้อย
“ไม่เคยหรอกเราเพิ่งเคยวาดมันสนุกดีนะรู้สึกสงบดีด้วยน่ะ”มิเกลรู้สึกจริงๆขณะที่ตวัดปลายพู่กันไปมาและได้มองภาพที่ตนวาดรู้สึกได้เลยว่าสงบมากๆ
“นี้คงจะเป็นงานอดิเรกขององค์ชายสินะคะ!”ฮันน่าว่าร่างเล็กพงกหัวพร้อมยิ้มแฉ่งก่อนที่พวกเธอจะยิ้มตอบและจูงมือเล็กมานั่งทานขนม
พอได้ชิมคุ้กกี้ไปคำนึงดวงจากลมสีแดงสดก็เปล่งประกายทันทีพวงแก้มนิ่มขึ้นสีชมพูปากบางเคี้ยวตุ่ยๆดูน่ารักไม่น้อยเหล่าสาวใช้ต่างยิ้มแฉ่งออกมาเมื่อได้เห็นองค์ชายตัวน้อยๆของพวกเขามีความสุขแลบนี้
“มิเกล”เสียงใหญ่ทุ้มเรียกชื่อร่างเล็กคาร์เตอร์เดินมาพร้อมกับองค์รักษ์ประจำตัวเขาและทหารอีกสามคนและพ่อบ้านคนเดิม มิเกลเห็นแบบนั้นก็ลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่แต่รีบไปหน่อยดันไปสะดุดขาตนเองร่างสูงเลยพุ่งตัวมารับอย่างไว
“อย่ารีบสิ ไม่เป็นไรนะ”คาร์เตอร์ถาม
“ไม่เป็นไรคับ!”
“ปะป๊ามีเรื่องจะคุยด้วยล่ะ”ว่าแล้วก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา
“อะไรหรอครับ?”
“เรื่ององค์รักษ์ของลูกน่ะ”ร่างสูงเดินออกมาจากศาลาตรงไปยังทหารสามสี่คนตรงนั้นตามด้วยสาวใช้ที่คอยอยู่ห่างๆ
“องค์รักษ์?ผมต้องมีด้วยหรอ?”หัวกลมเอียงข้างคาร์เตอร์เห็นท่าทางน่ารักๆแบบนั้นก็ยิ้มบางแล้วลูบหัวขาวปุยไปมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทหารและสาวใช้ถึงพวกเธอจะเคยเห็นมานิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ชินเสียที
“ต้องมีสิเธอเป็นถึงบุตรของจักรพรรดิเชียวนะแน่นอนว่ามันต้องมีพวกหนอนบ่อนไส้มาตามรังความเธอเป็นแน่”
“หนอนบ่อนไส้?”หัวกลมเอียงข้างด้วยความสงสัย
“อะแฮ่ม ฝ่าบาทท่านไม่ควรพูดคำนั้นออกมาต่อหน้าเด็กนะครับ”พ่อบ้านประจำตระกูลกล่าวทำให้คาร์เตอร์เพิ่งนึกได้
“ขอโทษทีเธออย่าจำคำนั้นนะ”มิเกลพยักหน้าและหันไปมองพ่อบ้านคนเดิมด้วยสายตางงๆก่อนจะโค้งหัวให้ทีนึงเหมือนทำความเคารพทำเอาพ่อบ้านไปไม่เป็น
“ไม่ต้องเคารพผมหรอกครับผมมีนามว่า บาสเตียน ครับเป็นพ่อบ้านประจำตระกูลนี้”มิเกลมองชายตรงหน้าด้วยความตื่นเต้นเพราะเขามีใบหน้าที่สวยไม่น้อยดวงตาคมสีม่วงเข้มปากเป็นกระจับสีเข้มและเส้นผมยาวถูกมัดไว้อย่าเรียบร้อยสีบลอด์น
“คุณสวยจัง”เสียงใสพึมพัมบาสเตียนได้ยินแบบนั้นก็ตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าจะโดนชมแบบนี้ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา
“ถึงอย่างนั้นผมก็มีภรรยาแล้วล่ะครับ”ว่าจบก็เสตามองทหารคนนึงที่ตามคาร์เตอร์มาด้วยแต่มิเกลก็ไม่ได้มองตามเพราะไม่รู้ว่ามองหาใคร
“เอาล่ะรู้จักกันแล้วทีนี้มิเกล เธอเลือกสักคนสิสี่คนนี้เป็นยอดฝีมือที่ได้ออกรบมานับไม่ถ้วนพวกนายแนะนำตัวสิ”ประโยคหลังคาร์เตอร์หันไปคุยกับทหารคนแรก
“ถวายพระพรแด่องค์ชายมิเกเลีย ผมมีนามว่า ชู ครับ!"เขาคนนี้เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มดูเป็นคนร่าเริงและจริงจังในเวลาเดียว
"ผมมีนามว่า เอลเลียส ครับ"เขาคนนี้รูปร่างสูงใหญ่ที่สุดผิวคล้ำดวงตาโตนิดหน่อยสีเขียวและรอยยิ้มบางๆเขาคนนี้ดูอ่อนโยนไม่น้อย จู่ๆบาสเตียนก็เดินมาขนาบข้างและโอบเอวเอลเลียส
"เขาคือภรรยาของผมเองครับ"ปากบางยิ้มแต่คนข้างๆกลับหน้าแดงอย่างเขินอาย คาร์เตอร์มองด้วยความเอือมระอาก่อนจะให้อีกคนแนะนำตัว
"ดิฉันมีนามว่า ทาซ่า ค่ะ"เธอคนนี้เป็นอัศวินหญิงตัวสูงมากแถมยังดูสุขุมและน่าเกรงขามเธอมีตาสีดำผมสีน้ำตาลอ่อนบุคลิกค่อนข้สงคล้ายกับโอลิเวีย
"เท่จัง.."ทาซ่าได้ยินแบบนั้นก็ชันเข่าและหันแขนไปทางอกด้านซ้ายก่อนที่เธอจะยิ้มบางๆออกมา
"ขอบพระทัยค่ะ"มิเกลยิ้มหวานให้ทำเอาอัศวินทั้งสามตดหลุมความน่ารักไปเรียบร้อยพร้อมเอามือกุมใจตัวเองบางคนก็นอนกำหญ้าเฉยเลย องค์ชายมองเหล่าอัศวินด้วยความงงก่อนจะหันไปเห็รอัศวินอีกคนที่ดูแตกต่างกว่าคนอื่นๆ
"ถวายพระพรแด่องค์ชายผมลูซิเฟอร์ เป็นองค์รักษเอกครับ"ลูซิเฟอร์ยิ้มอ่อนให้ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนไม่น้อยและสีตาเป็นสีฟ้าเหมือนท้องทะเลดูสวยมากจนมิเกลล่ะสายตาไม่ได้เลย
"ลูซิเฟอร์เป็นองค์รักษ์ประจำตัวฉัน..ชอบเขาหรือ"ร่างเล็กได้ยินแบบนั้นก็ดึงหูกระต่ายลงมาปิดใบหน้าแดงกำด้วยความเขินลูซิเฟอร์เห็นก็เอ็นดูไม่น้อยส่วนคาร์เตอร์...เขาได้จดบันทึกไว้เรียบร้อยว่าองค์รักษ์เอกคือบุคคลอันตราย!
"สีตาของคุณสวยมากเลยคับ.."เสียงใสเอ่ยเบาๆแต่ก็ทำให้ลูซิเฟอร์อึ้งได้ไม่น้อยเลย..ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขาหรอกนะคิดได้แบบนั้นปากหนาก็ยิ้มแฉ่งให้มิเกลซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มกลับมาเหมือนกัน
"อะแฮ่ม!สรุปลูกจะเลือกใคร"เขากระแอ่มไอเพื่อขัดจังหวะสีชมพูของทั้งสอง
"ผม...เลือก...คุณทาซ่าครับ"
ทาซ่าอึ้งเล็กน้อยก่อนจะนั่งชันเข่าเหมือนเดิมและเอามือกำวางไว้ที่อกด้านซ้ายเหมือนปฎิยานตนคาร์เตอร์เลยอุ้มมิเกลลงมาจากแขนซึ่งร่างเล็กก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“หม่อมฉันจะปกป้องท่านจนกว่าจะหมดลมหายใจหรือแม้จะต้องเสียสละชีวิตเพื่อองค์ชายก็ตาม”พอพูดมาถึงการสละชีวิตมิเกลก็มีสีหน้าไม่สู้ดีและลนลานไม่น้อยมือเล็กๆกุมมือของทาซ่าไว้ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามององค์ชายตรงหน้า
“ระ..เราไม่ได้อยากให้คุณสละชีวิตให้เราแค่คุณทาซ่าปกป้องเราเราก็ดีใจแล้วครับ”ทาซ่าได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมามือที่โดนกุมอยู่กลายเป็นเธอจับมือเล็กขององค์ชายไว้และจุมพิตหลังมือเบาๆแสดงถึงการให้เกียรติ
“ฉันยินดีสละชีวิตเพื่อท่าน”
“ดูแลบุตรของฉันตราบเท่าชีวิตของเธอเข้าใจใช่ไหม”คาร์เตอร์เอ่ยถามสีหน้าจริงจังหากเป็นเช่นนี้เธอก็จะตอบจริงจัง
“ค่ะ ตราบเท่าชีวิต”เขาว่ามิเกลดูคนไม่ผิดแต่ไหนแต่ไรทาซ่าเป็นอัศวินที่ดีมาตลอดไม่ด้อยไปกว่าชายชาตรีเลย มิเกลดูคนไม่ผิดจริงๆ
พอได้เลือกทาซ่าเป็นองค์รักษ์คาร์เตอร์ก็ให้เริ่มงานทันทีส่วนตัวเขามีไปเคลียร์งานด่วนเลยต้องฝากให้ลูซิเฟอร์อยู่นี้ด้วยถึงใจเขาจะอยากอยู่กับร่างเล็กก็เถอะแต่งานก็คืองานถ้าเสร็จแล้วล่ะก็จะนอนกอดกระต่ายน้อยให้อุ่นใจเลย!
มิเกลเดินชมสวนกุหลาบไปเรื่อยๆตามด้วยองค์รักษ์ทั้งสองตามมาติดๆร่างเล็กไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยเพรยงแต่เกร็งนิดหน่อย
“สวยจัง..”มือเล็กก้มจับดอกกุหลาบสีขาวและสูดกลิ่นหอมๆของมันลูซิเฟอร์มองด้วยความหลงใหลผิวขาวกระจ่างดวงตากลมสีแดงดั่งอัญมณีเส้นผมสีขาวดุจหิมะหากองค์ชายโตไปคงมีหนุ่มสาวตามเกี้ยวพาเป็นแน่
“องค์ชายชอบดอกกุหลาบสินะครับ”ลูซิเฟอร์มานั่งยองๆข้างเขามิเกลได้ยินก็พยักหน้ารัวๆ
“เราชอบมากเลยล่ะไม่เคยเห็นของจริงเลย.."
"..."ทาซ่ามององค์ชายในการดูแลของตนด้วยอารมณ์หลากหลายทั้งสงสารและเห็นใจ องค์ชายตัวก็เพียงเท่านี้เหตุใดจึงทำร้ายได้ลงคอ
"องค์ชาย...อ่า!ผมมีที่ๆนึงอยากพาท่านไปครับ"มิเกลเอียงคอด้วยความสงสัยลูซิเฟอร์เห็นแบบนั้นก็นึกเอ็นดูลูบหัวกลมอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดต่อ
"เชื่อใจผมนะ"ร่างสูงยิ้มอย่างอ่อนโยน
"อื้ม!"
ทะเลสาปหลังวัง
นอกจากสวนดอกไม้แล้วก็ยังมีทะเลสาปหลังวังที่สามารถมาปิกนิกหรือนั่งเรือรับลมก็ได้ลมเย็นๆอากาศอบอุ่นปลอดโปร่งตามธารน้ำใสมีดอกไม้ร่วงมาเรื่อยๆมันไม่ได้ดูรกเลยแต่กลับสร้างความสวยงามมากกว่า
"สวยจัง!น้ำใสจังเลยลูซิเฟอร์"ดวงตาสีแดงสดมองไปรอบๆอย่าเปล่งประกายพร้อมกับดึงแขนเสื้อคนอุ้มตนตลอดเวลาด้วยความตื่นเต้น
'องค์ชาย..ท่านน่ารักน่าเอ็นดูมากเลยครับ"
"ลูซิเฟอร์ๆดูสิๆมีน้องนกด้วยล่ะเราจับได้มั้ย"เจ้าของผมสีดำผงกหัวทีนึงก่อนจะวางร่างเล็กลงบนพื้นก่อนที่มิเกลมาย่อตัวไปเล่นกับนกน้อย
"ดูนายจะเอ็นดูองค์ชายไม่น้อยเลยนะ"ทาซ่าเอ่ยแซะแต่ลูซิเฟอร์กันเสียอาการกว่าที่คิดไว้นี้สิหน้าก็แดงหูก็แดงองค์รักษ์แสนอ่อนโยนคนนี้มีมุมแปลกๆเหมือนกันแหะ
"เขาเหมือนกับกระต่ายตัวน้อยๆที่น่าถนุถนอมและน่าปกป้อง.."ร่างสูงว่าอย่างนั้น
"พวกคุณเหนื่อยมั้ยไม่ต้องตามเราตลอดก็ได้นะครับ"มิเกลเดินตุ่ยๆมาพร้อมกับนกน้อยเกาะอยู่ตรงไหล่
"พวกผมไม่เหนื่อยครับอีกอย่างมันเป็นหน้าที่พวกเราต้องปกป้องท่าน"ร่างสูงยิ้มอ่อน
"ถ..ถ้าพวกคุณเหนื่อยจะพักก็ได้ครับ...คือเรามีเรื่องสงสัย"
"ครับ?"
"ทำไมลูซิเฟอร์มีหูแหลมล่ะฮะ"นี้เป็นสิ่งที่มิเกลสงสัยมานานแล้วตั้งแต่พบเจอกับองค์รักษ์เอกแต่แล้วคำถามนี้กลับทำให้ร่างสูงทั้งสองชะงักจนร่างเล็กเริ่ม
"ระ..เราขอโทษเราไม่รู้ว่าถามไม่ได้.."ลูซิเฟอร์ยังไม่ทันพูดอะไรเขาก็สังเกตุเห็นร่างเล็กกำลังสั่นเทามือทั้งสองกำขากางเกงแน่นลูซิเฟอร์เห็นท่าว่าไม่ดีแล้วเขาก็ย่อตัวลงตรงหน้า
"ถามได้สิครับอืมม ท่านยังอยากรู้มั้ยว่าทำไมหูของผมถึงเป็นแบบนี้"มิเกลพยักหน้าดวงตากลมเริ่มแดงๆแต่ก็ได้มือใหญ่ลูบเบาๆ
"ผมเป็นเอลฟ์ครับ"
"อะ...เอลฟ์..เพิ่งเคยเห็นตัวจริงคุณอ่อนโยนมากเลย"คนถูกชมได้ยินก็ยิ้มออกมา
"ขอบคุณครับ"
"กรรรรรร"
เสียงคำรามดังมาแต่ไกลจากมังกรตัวใหญ่ยักษ์ลำตัวสีดำดวงตาสีทองคล้ายคาเตอร์แต่มิเกลรู้สึกว่าไม่ใช่ มังกรตนนั้นมาจากฟ้าพุ่งลงพื้นจนฝุ่นดินกระจายดีที่ลูซิเฟอร์และทาซ่าเอาตัวมาบังมิเกลไว้เลยไม่โดน
"แค่กๆ"เสียงไอจากร่างเล็กในอ้อมแขนใหญ่
"องค์ชายไม่เป็นไรนะคะ"ทาซ่าปัดฝุ่นตรงชุดและหมวกให้มิเกลก็ส่ายหน้าไปมา
"ฝ่าบาทระวังหน่อยครับ"ลูซิเฟอร์หันไปบอกมังกรร่างใหญ่ก่อนที่เชาจะขำออหมา
"ฮ่าๆโทษทีๆไม่เป็นไรนะมิเกล?"มังกรตนนั้นเสียงคุ้นมากเลย มิเกลเริ่มงง
“ท่านลุงหรอฮะ?”
“ทายถูกซะด้วยแบบนี้คงต้องให้รองวัลหน่อยล่ะ”พูดจบก็คืนร่างเป็นมนุษย์ดังเดิมก่อนจะเดินตรงมาที่พวกเขา
“อะไรหรอคะ…อื้อ!?”จู่ๆมือใหญ่ของคาร์โล่ก็จับท้ายถอยมิเกลแล้วดึงมาจูบเพียงแต่ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นร่างเล็ก็แทบจะล้มลงไปแล้ว
“ฝ่าบาท!ท่านไม่ควรทำนะครับ!”ลูซิเฟอร์ดันตัวคาร์โล่ออกแบ้วชิงร่างเล็กมาตอนนี้สติหลุดหปแล้วองค์รักษ์เอกรีบเช็ดน้ำลายมุมปากเล็กให้ซึ่งไม่รู้ว่าของใครกันแน่
“เขาเป็นหลานฉันฉันจะจูบจะหอมแล้วจะทำไม?ฮ่าๆ”
“ก็ไม่ทำไมหรอก…ท่านพี่”
“ชะอุ้ย!”คาร์โล่สะดุ้งก่อนจะค่อยๆหันไปด้านหลังตอนนี้น้องชายเขากำลังทำหน้ายักษ์!?ใส่เขาน่ะสิ๊! ขนาดมิเกลยังกลัวไปกอดคอลูซิเฟอร์เลย
"คะ..คะ..คะ..คาร์เตอรน้องรักกเคลียงานเสร็จแล้วหรออ"คาร์โล่เหงื่อตกเลิ่กลั่กไปมาแต่น้องชายกลับเมินซะงั้น
"คาร์เตอร์เมินฉันอ่า!"
"หิวรึป่าวเที่ยงแล้วนะ"ร่างสูงรับมิเกลจากองค์รักษ์มาอุ้มเอง
"ยังไม่หิวเลยฮะผมยังอยากเดินเล่นต่อ!"
"ติดเล่นจังกระต่ายน้อย~"เจ้าของผิวเข้มเอ่ยพร้อมหยิกแก้มนิ่มไปที
"หนูไปกินข้าวเที่ยงก่อนมั้ยแล้วปะป๊าจะพามาเล่นต่อ"
"ปายๆกินข้าวกันคับบ"ร่างเล็กยิ้มแฉ่งดั่งพระอาทิตย์จากเด็กที่แผลเต็มตัวและซึมเศร้าพอมาเจอกับคาร์เตอร์เขาดูสดใสขึ้นกว่าเดิมมาก เห็นแบบนี้คาร์เตอร์ก็หายห่วง
ตกดึก
ตอนนี้คาร์เตอร์ได้สั่งให้คนมาทำความสะอาดและจัดห้องให้มิเกลเรียบร้อยภายในมีเฟอร์นิเจอร์ครบครันและชุดเสื้อผ้าอีกมากมาย
เหล่าพี่สาวสี่คนก็นึกว่าคาร์เตอร์เลี้ยงเด็กผู้หญิงเพราะของแต่ล่ะอย่างก็เหมาะกับเด็กผู้หญิงเสียด้วยแต่หากมิเดลใช้ของพวกนี้คงจะน่ารักไปน้อยเลย
“หนาวหรือไม่เพคะ”โซเฟียเอ่ยถามพร้อมกับจัดผ้าห่มให้คลุมตัวเล็กดีๆ
“ไม่ครับ”มิเกลส่ายหน้าแล้วยิ้มแฉ่งให้
“งั้นจะดับเทียนเลยนะคะ”ร่างเล็กสะดุ้งทันทีเมื่อรู้ว่าจะถูกดับไฟเพราะมิเกลนั้นรู้ตัวดีว่าตนกลัวความมืดไม่น้อยแต่ก็ไม่อยากขัดโซเฟียเพราะเธออาจจะโดนตำหนิ
“อะ…อื้ม”
“ไม่ชินที่หรือปล่าวคะให้หม่อมฉันนอนด้วยไหมคะ”
“อะ…”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครกันนะ”โซเฟียผละจากร่างบนเตียงแล้วตรมาที่ประตูแทน เพียงเปิดออกมาก็พบว่าเป็นฮันน่านี้เอง
“โซเฟียคุณบาสเตียนขอพบน่ะ”ฮันน่าว่า
“เข้าใจแล้ว รอสักครู่”
โซเฟียเดินมาจัดผ้าห่มและหมอนให้ก่อนที่เธอจุ๊บที่ขมับเบาๆและดับเทียน”ราตรีสวัสดิ์เพคะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”ปากบางยิ้มบางๆ
และแล้วเขาก็อยู่คนเดียว…ในห้องมืดๆจู่ๆความทรงจำในตอนที่อยู่บ้านเก่าๆก็ผุดขึ้นมาทั้งเหล่าคนใช้ที่พร้อมจะทำร้ายร่างกายเสมอและแม่ของเขาที่พร้อมจะระบายอารมณ์ใส่…ในห้องที่มืดมิดมองไม่เห็นสิ่งใดรับรู้เพียงความเจ็บตามร่างกายเพียงเท่านั้น
“ฮึก…อึก…”เสียงใสกลั้นสะอื้นไม่หยุดนี้ก็ดึกแล้วเขาไม่อยากรบกวนใคร…
ตึก ตึก ตึก
จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอกสติของมิเกลเริ่มไม่เป็นสุขคิดไปต่างๆนาๆว่ามารดาหรือคนใช้ที่บ้านเก่าจะมาตีตนมิเกลเนื้อตัวเริ่มสั่นมือเล็กรีบเอาผ้าห่มคลุมหัว
“กระต่ายน้อย? เป็นอะไรหรือ?”ดวงตากลมเลิกกว้างด้วยความตกใจคนที่เรียกตนด้วยสรรพนามนี้คงมีคนเดียว
“ทะ…ท่านลุง…ฮึก”เมื่อเปิดผ้าห่มออกมาก็พบว่าร่างเล็กนั้นดวงตากลมสีแดงสดมีน้ำตาคลอหน่วงจนแทบล้น เจ้าของผิวสีเข้มรีบอุ้มมิเกลมานั้งตักปลอบประโลมลูบหลังลูบหัวและคอยเช็กน้ำตาให้
"โอ๋ๆไม่ร้องนะกระต่ายน้อยลุงอยู่นี้"มิเกลกอดคอร่างสูงไม่ปล่อยทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนเสื้อคนตัวใหญ็ไปหมด
"ฮึก...ฮืออ...ผมกลัว..อึก"
"กลัวอะไรครับคนเก่ง"
"มะ..มัน..."มิเกลพูดตะกุกตะกักถ้าเกิดบอกไปเขาจะหาว่าเราไร้สาระรึป่าว
"บอกมาเถอะไม่งั้น..ฉันจะหนีไปนอนแล้วนะ"ได้ยินแบบนั้นมิเกลก็ลุกลี้ลุกลนใหญ่
"ผะ...ผมกลัวความมืดครับ!..ฮือออ"ว่าแล้วก็ปล่อยโฮออกมาคาร์โล่ตกใจไม่น้อยที่เด็กตรงหน้าปล่อยโฮออกมาไม่รอช้าเขาอุ้มร่างเล็กมาไว้ในอกมือใหญ่คอยลูบหลังลูบหัวนุ่มไปมา
"ไม่ร้องนะคนเก่ง ลุงจะมานอนด้วย..ดีไหม"
"หงึ..ฮึก..ดีคับ...อึก"ริมฝีปากหนาเผยยิ้มออกมาก่อนจะหอมหน้าผากสวยและเกลี่ยน้ำตาให้
"งั้นกระต่ายน้อยต้องหยุดร้องก่อนนะ"มิเกหยุดร้องแล้วฮึบทันทีแต่ก็มีสะอื้นอยู่บ้างท่าทางน่ารักๆทำเอาคาร์โล่จิตตกไปอยู่ตรงตาตุ่มหลานชายเขาจะน่ารักเกินไปแล้ว!!อนาคตข้างหน้าอาจจะเป็รมากกว่านั้นก็ได้ หึๆ
เมื่อดวงไฟดับลงึวามืดก็คืบึลานเข้ามาหากแตทมิเกลไม่ได้สั่นกลัวแต่ใดๆเนื่องจากร่างใหญ่ของคาร์โล่กอดเขาไว้แน่นอย่างกับกอดตุ๊กตาคืนนี้กระต่ายตัวน้อยคงหลับฝันดีเสียแล้ว
รุ่งสาง
ณ ห้องทำงานของคาร์เตอร์
ร่างสูงกุมขมับตนในห้องทำงานพร้อมใบหน้าเคร่งเครียดเอกสารมากมายบนโต๊ะทำเอาเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอน ตอนนี้เขาต้องการเพียงกาแฟหรือชาเท่านั้นแต่ในหัวกลับคิดถึงร่างเล็กมากกว่า
"บาสเตียน"
"ครับ?"เมื่อได้ยินเสียงเรียกเชาก็เปิดประตูเช้ามาทันที
"มิเกลยังนอนอยู่สินะ"คาร์เตอร์
"ครับแต่ว่าท่านคาร์โล่ก็ทรงบรรทมอยู่ด้วยนะครับ"ปลายปากกาหยุดชะงักทีนทีเมื่อได้ยินคาร์เตอร์วางปากกาลงและตรงไปยังห้องนอนของร่างเล็ก
"..."
ห้องของมิเกล
"ฟินจังน้า~ได้นอนกอดกระต่ายน้อยแบบนี้~"
คาร์โล่ยิ้มแย้มแต่เช้าเมื่อลืมตาตื่นเห็นร่างเล็กนอนขดอยู่ในตัวเขาใจมันก็รู้สึกนุ่มฟูวอย่างบอกไม่ถูก อย่างกับกระต่ายตัวน้อยกำลังหาที่อุ่นๆยังไงยังงั้นแหละ
ปั้ง!!!
“ท่านพี่”
“จ้ากกกกก!!!!คาร์เตอร์!?”คาร์โล่ตกใจทำตัวไม่ถูกจนเขาถอยหลังตกเตียงไป
“ทำไมท่านถึงมาอยู่กับมิเกลได้”ผู้เป็นน้องเดินมานั่งที่เตียงกว้างโดยมีพี่ชายตนที่กำลังเหวออยู่
“ก็ตอนที่ฉันกำลังจะไปห้องนอนฉันผ่านห้องกระต่ายน้อยพอดีเลยกะจะเข้ามาดูสักหน่อย แต่พอเข้ามาก็เห็นเขานอนคลุมโป่งร้องไห้หนักเลยล่ะ”ดวงตาสีทองเบิกกว้างด้วยความตกใจพลางมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อยบนเตียง
“พอฉันถามว่าเป็นอะไรกระต่ายน้อยบอกว่า กลัวความมืดน่ะ”
“ท่านเลยมานอนเป็นเพื่อนเขาสินะ”มือใหญ่ลูบหัวทุยไปมา
“อ่าห้ะ”
“…เฮ้อ ยามเขาเจ็บปวดผมไม่สามารถอยู่ข้างๆมิเกลได้…ผมมันแย่จริงๆ”คาร์เตอร์กุมขมับคิ้วขมวดจนติดกันสีหน้าของเขาตอนนี้เจ็บปวดไม่น้อย คาร์โล่มองน้องชายตนที่เครียดยิ่งกว่างานตนเองน้องเขาไม่เคยเป็นแบบนี้แสดงว่าคาร์เตอร์ต้องรักมิเกลมากแน่ๆ
“อื้อ?..ปะป๊า?”ร่างสูงได้ยินเสียงใสก็ผุดจากความคิดตนมาอุ้มร่างเล็กขึ้น
“ปะป๊าขอโทษนะ มิเกลตื่นเลย”มิเกลส่ายหน้าไปมามือเล็กขยี้ตาตนเองพลางหาวนอนสองพี่น้องมองเด็กตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
“ไม่ครับ ปะป๊าหน้าเครียดจังเป็นอะไรหรอคร้บ”
“อ่า..ปะป๊า….ขอโทษนะที่ปล่อยให้เธอนอนคนเดียวทั้งๆที่เธอกลัวความมืด…”มิเกลอึ้งหน่อยๆสงสัยท่านลุงเป็นคนบอกแน่ๆ ร่างเล็กกระโดดกอดคอหนาเต็มแรงคาร์เตอร์ตกใจเล็กน้อยก่อนจะกอดกลับ
“ปะป๊าไม่ผิด มิเกลผิดเองที่ไม่บอก”
“โอ๋ๆกระต่ายน้อยอย่าพูดแบบนี้สิไม่มีใครผิดหรอกนะ ยิ้มๆหน่อย”คาร์โล่ลุกจากเตียงมาพูดด้วยอีกคนเขาบีบแก้มนิ่มทั้งสองข้างไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว คนเป็นน้องเห็นก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความหน่าย
“ท่านพี่ ท่านรีบไปเตรียมตัวได้แล้ววันนี้เรามีนัดกับตระกูลแบรดฟอร์ดนะ”
“แย่ล่ะข้าลืม!”เจ้าตัวกระสับกระส่ายไปมาแล้วเดินวนในห้อง
“มีนัดหรอฮะ?”
“อืม วันนี้คงไม่ได้ทานมื้อเช้าด้วยกันปะป๊าจะรีบกลับมานะ คงตอนบ่ายเลยน่ะ…อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”คาร์เตอร์เอ่ยถามความเป็นจริงเขาก็อยากพามิเกลไปเปิดหูเปิดตาเพียงแต่ เอียน หมอหลวงของวังบอกมาว่าร่างกายมิเกลยังฟื้นตัวไม่ดีนักจากครั้งที่ตรวจล่าสุด
“ได้ฮะ! ปะป๊าสู้ๆตั้งใจทำงานนะฮะ!”เสียงใสว่าจบตัวก็เขยิบไปหอมแก้มของปะป๊าบุญธรรม ใบหน้าคมขึ้นริ้วแดงทันทีเมื่อยิ่งมองมิเกลที่ยิ้มแฉ่งให้เขา ตัวเขาก็ยิ่งทวีคูณความเขินสิ
"ไม่อยากไปแล้ว..."
"อะ..เอ๊ะ...ปะป๊า?"
"พี่ชายขอกอดกระต่ายน้อยมั้งสิ๊~"
"ไปเตรียมตัวท่านพี่"
"...คาร์เตอร์ใจร้าย!"
Tbc
>ยังไม่แก้คำผิดน้า
>ฝากกดติดตาม กดใจ คอมเม้นต์ให้หน่อยน้า
ลุงคาร์โล่พยายามกว่านี้นะ
ความคิดเห็น