คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เด็กหรือปีศาจ
เด็กหรือปีศาจ
“ฮึก….อึก…ฮึก…”เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นกลางป่าของเด็กน้อยคนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าเก่าๆตามตัวและใบหน้ามีรอยช้ำแต่ที่เห็นชัดคงจะเป็นแผ่นหลังเล็กมีบาดแผลขนาดยาวรายรอยเหมือนถูกอะไรฟาดมาตรงขาก็มีเช่นกัน
ย้อนไปก่อนที่เด็กน้อยจะถูกทิ้งกลางป่า
ณ งานเลี้ยงของดัชเชสเทลลิโน่
งานเลี้ยงถูกจัดในคฤหาส์ไม่เล็กไม่ใหญ่ภายในถูกตกแต่งหลากหลายสีสันสวยงามมีของหวานมากมายส่วนใหญ่จะเป็นพวกเหล้าหรือไวน์ส่วนแขกก็มีมากมาหลายหน้าหลายตาแต่ละคนนั้นสวมชุดฤโดดเด่นไม่ต่างกันโดยเฉพาะเจ้าของงาน
ใบหน้าสวยถูกแต่งเติมด้วยลิปสีแดงและเครื่องสำอางอื่นๆสวมชุดสีแดงสวยสะโพกว้างหน้าอกอิ๋มๆชายใดเห็นจำต้องเหลียวแลซึ่งจุดประสงค์ของหล่อนก็เป็นแบบนั้น
ดัชเชสตระกูลเทลลิโน่ อเล็กซ่า เทลลิโน่ เป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูลพ่อแม่เสียหมดส่วนญาติก็ไม่อยากผูกมิตรด้วยเนื่องจากเธอเป็นคนปากร้าย เอาแต่ใจตนเองทำให้ทั้งตระกูลเหลืออยู่คนเดียวก็คือ บุตรชายของเธอ
บุตรชายผู้นี้เกิดจากใครไม่รู้เพราะเธอก็หลับๆนอนๆกับผู้ชยไปทั่วเลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่และไม่สนใจว่าเด็กคนนี้เป็นลูกด้วยซ้ำ
“สวยจัง…”ปากเล็กสีซีดตรงมุมปากข้างๆมีรอยช้ำน่าจะผ่านมานานแล้วด้วยเพราะเริ่มจางๆบ้างแล้วด็กน้อยพึมพัมกับตัวเองเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
เด็กน้อยยืนแอบดูตรงหน้าต่างบางนเล็กทำให้ไม่มีใครเห็นจึงสบายใจไปเปราะหนึ่ง ระหว่างที่ยืนมองไปรอบๆงานมีทั้งน้ำสีแปลกๆไหนจะขนมน่ากินอีกพอเห็นแล้วก็น้ำลายย้อยเลยทีเดียวโดยลืมไปเลยว่าตัเองควรจะรีบกลับได้แล้ว
“นี้!!ไอเด็กปีศาจแกมาทำอะไรตรงนี้!!” เสียงหญิงสาวตะโกนมาจากด้านหลังทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตัวใหญ่แต่ยังไม่ทันจะหันไปมองก็ถูกมือของผู้หญิงคนนั้นดึงตัวมาแล้วทุ่มลงพื้นอย่างแรง
เด็กน้อยนิ้วหน้าด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นแต่มันก็ยังไหลออกมาผิดกับแม่บ้านสาวที่เธอดูไม่สนใจใยดีอะไรเลย
“แอบออกมาอีกแล้วไม่เข็ดใช่ไหม!!”หล่อนตะคอกเสียงดังใส่จนเด็กน้อยสั่นกลัวก่อนที่เธอจะหันไปหาอะไรบ้างอย่างและหยิบขึ้นมา
"ไม่...."สิ่งที่หล่อนหยิบมาคือไม้ท่อนขนาดใหญ่ก่อนที่แม่บ้านสาวจะมองมาที่ร่างของเด็กน้อย
"ไม่..ไม่..ไม่เอาขอร้อง!!!"แม่บ้านสาวเดินถือไม้ตรงมาด้วยท่าทีนิ่งเงียบแต่สำหรับเด็กน้อยมันน่ากลัวมากทุกๆครั้งที่แม่บ้านหรือพ่อบ้านเดินมาด้วยท่าทีแบบนั้นไม่โดนดุก็ต้องโดนตี เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างเล็กห็ถดถ่อยตัวห่างเรื่อยๆดวงตาสีแดงดั่งอัญมณีสั่นไหวและหมองเบิกกว้างอย่างหวาดกลัว
ตุบ!! ตุบ! ตุบ!!
เสียงของไม้ใหญ่ฟาดลงที่หลังเล็กอย่างเต็มแรงโดยไม่ออมมือ ร่างเล็กทำได้เพียงยกแขนมาป้องกันแรงกระแทกแต่เหมือนไม่ช่วยอะไรปากอ้อนวอนขอชิวีตเท่าไหร่เหมือนหล่อนจะไม่แยแสเลยสักนิด
ผ่านมาสักพักแม่บ้านสาวคนนั้นก็หยุดแล้วขว้างไม้ลงกับพื้นก่อนจะสะบัดมือตัวเองด้วยความเจ็บจากเสี้ยนตำมือหารู้ไม่ว่าเด็กที่เธอตีนั้นกลับเจ็บกว่าหลายเท่า
"เสียงดังเอะอะอะไรกันแขกในงานเริ่มสงสัยกันแล้วนะยะ!!"เสียงของสาววัยกลางคนดังขึ้นเธอเดินมาหาคนใช้ด้วยท่าทีเหนือกว่าก่อนจะเสตามองร่างเล็กที่สั่นหงึกๆอยู่
"มันแอบออกมาค่ะแต่หม่อมฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะดัชเชส"แม่บ้านสาวก้มหัวให้เจ้านายของเธอก่อนจะเสตามองเด็กน้อยอย่างรังเกียจ
"ดี เอาไปปล่อยป่าสักคืนคงสำนึกพรุ่งนี้เช้าค่อยไปเอาตัวกลับมา"สิ้นประโยคเด็กน้อยก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจปนกลัวน้ำตาไหลเป็นสายมือเล็กยกขึ้นไปเกาะชายกระโปรงผู้เป็นแม่
"ไม่เอา..ท่านแม่..ฮึก...ข้า..กลัว..ฮือ"
เพี๊ยะ!!!
"อึก.."มือเรียวยาวของผู้เป็นแม่ฟาดลงจนใบหน้าเล็กหันตามแรงตบมุมปากมีเลือดซิบๆแต่ตรงแก้มเเดงเป็นรอยมือดวงตากลมโตสีแดงสวยเบิกกว้างด้วยอาการช็อคสักพักถึงจะดึงสติกลับมาได้
"อย่ามาเรียกข้าว่าแม่!!เอามันไปปล่อย!"
พูดจบก็เดินจากไปปล่อยให้พ่อบ้านสามสี่คนรวมกับแม่บ้านสาวคนเดิมมาลากตัวเด็กน้อยออกไปทั้งๆที่ยังสับสน ตกใจ และกลัว
ใบไม้กระทบกันจนเกิดเสียงลมเย็นพัดผ่านจนรู้สึกถึงความหนาวในป่าใหญ่แห่งนี้มีเด็กน้อยตัวเล็กผมขาวปุยดวงตาสีแดงสั่นคลอแขนกอดเข่าตัวเองไว้ตลอดด้วยอาการหวาดกลัว
พอพ่อบ้านแม่บ้านมาทิ้งเด็กน้อยไว้ในป่าก็พากันกลับไปแต่ก่อนจะไปก็ยังเอาเชือกมารัดขอเท้าเล็กไว้แล้วผูกกับต้นไม้ต้นใหญ่ก่อนจะขู่เอาไว้ว่า ถ้าแกะออกข้าจะตีเจ้า!!
ซึ่งคนที่ขู่ก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นแม่บ้านสาวคนเดิมหล่อนมักจะถือตัวเสมอว่าตนนั้นใหญ่รองลงมาจากดัชเชส
ฟึบ ฟึบ
"ฮึก..อึก..เสียงอะไร!?"เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นจากเข่าแล้วมองซ้ายมองขวาหาต้นเสียงแต่กลับเห็นใบไม้ปลิวกระทบกันไปมา
"เสียงใบไม้นี้เอง...อึก"หัวทุยสีขาวปุยยังสะอึกสะอื้นจากการร้องไห้เมื่อครู่ตอนนี้เขาต้องตั้งสติก่อน
ฟึบ!!ตุบ!!
เสียงอะไรบางลอยลงมาเรื่อยๆจนมันตกลงมาข้างหน้าเด็กน้อยจนต้นไม้ล้มหักหมดฝูงนกแตกรังด้วนความตกใจเช่รเดียวกับเด็กน้อย
สิ่งที่ตกลงมามันใหญ่มหึมาจนฝุ่นดินคลุ้งกระจายเด็กน้อยจำต้องรีบเอามือมาปัดฝุ่นไปมาพร้อมกับกระแอ่มไอเบาๆก่อนจะกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับสายตาให้ชัดขึ้น
"มัง..กร???"เด็กน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับร่างยักษ์ตรงหน้าคือมังกรสีดำตัวใหญ่มหึมาตามตัวมีบาดแผลขนาดใหญ่จนน่าสะอิดสะเอียนแต่สำหรับเด็กน้อยนั้น...
ร่างเล็กรู้สึกสงสารและคิดว่ามันต้องเจ็บมากแน่ๆ
"นิ่งไปเลยหรือว่า...ตะ...ตาย..แล้ว"เด็กน้อยหน้าซีดเป็นไก่ต้มเมื่อคิดได้แบบนั้น
"ไม่เป็นไรนะคุณมังกรข้าจะช่วยท่านเอง"เด็กน้อยพยายามแกะเชือกจากข้อเท้าตนเองถ้าจะโดนตีก็โดนเถอะเขายอมดีกว่าปล่อยให้มังกรตนนี้ตาย
"เราไม่เคยชุบชีวิตเลยนี้จะทำได้มั้ยนะ"
เด็กน้อนพึมพัมแต่ก็ยังพยายามชุบชีวิตมังกรตัวนี้อย่างที่บอกเด็กน้อยมีมนต์พิเศษติดตัวคือรักษา และช่วยชีวิต
มือเล็กๆประคบตรงกลางอกของมังกรเกล็ดสีดำก่อนจะค่อยๆเพ่งสมาธิและเริ่มใช้มนต์ชุบชีวิตแก่มังกรตัวใหญ่
ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วยามเหมือนมังกรจะมีลมหายใจกลับมาร่างเล็กก็ดีใจไม่น้อยเลยพยายามใช้มนต์ต่อไปเรื่อยๆจนมังกรตนนี้เริ่มมีสีหน้าดีขึ้น
"อึก!!..โฮกกกกกกก!!!"
"อ่ะ! ทะ..ท่านใจเย็นๆก่อนนะ"เด็กน้อยพยายามทำให้ท่านมังกรใจเย็นลงแต่ดูท่าจะไม่ได้ผล
"โฮกกก!!...อุก!!"มัวกรตัวนั้นคำรามไม่เท่าไหร่ก็พ่นเลือดออกมาทำเอาเด็กน้อยลนลานไปหมดมือเล็กประคบลงไปที่แผลขนาดใหญ่บริเวณอกก่อนจะเอ่ยเบาๆ
"อดทนหน่อยนะข้าจะรักษาให้"
เด็กน้อยเพ่งสมาธิกับการรักษาจนไม่ได้สนใจเลยว่าดวงตาสีทองคมลอบมองร่างเล็กผมสีขาวสั้นดวงตาสีแดงผิดกับลักษณะคนปกติมากไหนจะบาดแผลตามตีวอีก
'ผมสีขาวตาสีแดงลูกเต้าเหล่าใครกัน?ตัวเล็กซะจริงสักหกเจ็ดขวบ?'
ท่ามังกรก็คิดไปต่างๆนาๆเกี่ยวกับเด็กตรงหน้าหากเขากลับเมื่อไหร่คงต้องหาประวัติของเด็กคนนี้ให้ได้
ผ่านไปสักพักบาดแผลใหญ่และเล็กก็สมานตัวหายจนหมดโดยเฉพาะรอยแผลเป็นตรงดวงตาเหมือนถูกกรีดก็หายไปด้วยมังกรตัวสีดำใหญ่พยุงตนขึ้นก่อนจะขยับแขนขาเบาๆเช็คว่าทุกอย่างหายดีก่อนจะนึกได้ว่าผู้มีพระคุณตัวน้อยยืนมองอยู่
แต่พอดวงตาสีทองมองหน้าเด็กคนนั้นจำรีบไปคว้าตัวไว้เพราะเด็กน้อยหน้าซีดจนสลบไปสาเหตุก็น่าจะรักษาเขานี้แหละ
มังกรตัวใหญ่ค่อยๆหดปีก มือ เท้า หาง และหัวจนเหลือเป็นผิวสีขาวดั่งมนุษย์และใช่เขาคือมนุษย์
"ตัวเล็กมาก.."มือใหญ่อุ้มร่างเล็กๆขึ้นมาบนอ้อมแขรก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมเนื่งจากมีของเหลวแห้งๆสีแดงเลอะตามมือตามแขนของเขาดวงตาสีทองคมมองไปที่แผ่นหลังเล็กพบว่ามีเลือดซึมออกมาไม่น้อย
ร่างใหญ่รีบหาสมุนไพรแถวนั้นแล้วหาไม้มาก่อฟืนและใบไม้มาทำเป็นที่นอนให้เด็กตัวเล็กในขณะที่กระทำทุกๆอย่างนั้นแขนใหญ่ก็ยังโอบอุ้มเด็กน้อยไปด้วย
ร่างสูงใหญ่ไร้อาภรมีแต่กางเกงสีดำขายาวตัวเดียวเส้นผมสีดำปรกหน้าปรกตาก่อนจะถูกเสยขึ้นเผยให้เห็บใบหน้าคมมีเหงื่อตามกรอบหน้าและสายตาที่จดจ้องอยู่กับการทำแผลให้เด็กน้อย
ตัวก็เล็กการทำแผลก็ยิ่งยากแถมเขายังไม่มีความรู้ด้านการทำแผลเลยด้วยคงทำได้แค่เบื้องต้น
"ทำไมถึงได้มีแผลเต็มตัวเช่นนี้ตัวก็เล็กใครเป็นผู้เลี้ยงดูเจ้ากัน"ปากบ่นไปพูดไปจนทำแผลให้เด็กน้อยเสร็จอุ้มขึ้นมานอนบนตัว
ตลอดทั้งคืนร่างใหญ่ก็กอดเด็กน้อยไว้ตลอดเวลาจนตัวเขาเองก็หลับไปด้วย นานแล้วที่เขาไม่ได้นอนหลับสนิทแบบนี้ที่ทำให้เขาสบายใจได้ขนาดนี้คงเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กที่ซุกอกเขาอยู่
——————
ยามฟ้ามืดฝนตกเวลาผ่านไปจนตอนนี้ฟ้าเปลี่ยนสีดวงอาทิตย์ขึ้นฝนหยุดตกแสงแดดเล่ดลอดผ่านถ้ำเข้ามาแย่งตาบุคคลทั้งสองจนตื่นพร้อมกัน
"อือ....อืม....อุ่นจัง...ทะ..ท่านเป็นใคร"!?
เด็กน้อยเมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็ตกใจเพราะใบหน้าของบุคคลปริศนาที่อยู่ใกล้เกินไปจนตั้งสติไม่ทันร่างกายแทบจะโดดออกจากอ้อมแขนใหญ่แต่ก็โดนจับตัวไว้ก่อน
"อย่าขยับ แผลเจ้ายังไม่หายดี"มือใหญ่อุ้มร่างเล็กขึ้นมาแล้วเถิกเสื้อขึ้นก่อนจะใส่ยาให้เด็กน้อยซึ่งเจ้าตัวก็ให้ความร่วมมือไม่ดิ้นไปมา
ผ่านไปสักพักการทายาก็เสร็จสักทีมือใหญ่เลยจัดการเอาเสื้อลงให้และอุ้มร่างเล็กมานั่งบนตักมองหน้าตัวเองซึ่งเด็กน้อยก็ยังกลัวๆงงๆ
"ข้าก็คือมังกรที่เจ้าช่วยไว้ไง"
"ครับ!?"เด็กน้อยตกใจสีหน้าเปลี่ยนไปด้วยความไม่น่าเชื่อแต่พอเห็นดวงตาสีทองของบุคคลตรงหน้าก็รู้ทันทีว่าคนๆนี้ใช่มังกรตัวนั้นแน่ๆ
"ออร่าพลังรักษาจากเจ้ายังไหลเวียนในตัวข้าอยู่เลยดูสิ"เจ้าตัวยื่นแขนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมาตรงหน้าเด็กน้อยก่อนจะพบว่ามีออร่าสีแดงเป็นใยไหมวนรอบแขนใหญ่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าคนๆนี้คือมังกรตนนั้นจริง
"ท่านคือมังกรตนนั้น"
"ใช่ข้ามีนามว่าคาร์เตอร์ แฮนเดอร์ซาน เจ้าล่ะชื่ออะไรและลูกเต้าเหล่าใคร”เจ้าของดวงตาสีทองเอ่ยถามเด็กน้อยที่ถูกจับนั่งบนตักมองตาแป๋วใสอยู่
“ข้าไม่มีชื่อเป็นลูกของ…เอ่อ”
”ไอ้เด็กบ้าอยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้!!ไม่งั้นข้าจะตีให้ตาย!!”เสียงแม่บ้านสาวคนเดิมหล่อนตะโกนเสียงดังลั่นป่าจนเด็กน้อยสะดุ้งอย่างตกใจผิดกับคาร์เตอร์พอเห็นเด็กน้อยสั่นอย่างหวาดกลัวก็รู้ทันทีว่าเด็กที่หญิงสาวผู้นั้นกล่าวถึงเป็นร่างเล็กนี้ไม่ผิดแน่และทันใดนั้นเองเจ้าของผมทุยสีขาวเหมือนขนแกะก็ขยับตัวลุกขึ้นจากตักเขาด้วยท่าทีลนๆ
”เจ้าจะไปไหนไปตามคำเรียกของผู้หญิงคนนั้นหรือ”ร่างใหญ่รั้งตัวเด็กน้อยไว้และถามออกไปคนถูกถามเงียบสักพักก็หันหน้ามา
”ข้าไม่อยากไปแต่ก็ต้องไปไม่งั้นพวกเขาจะตีข้าอีกท่านรีบหนีไปเถอะท่านคาร์เตอร์ไม่งั้นถ้าพวกเขาเห็นท่านอยู่กับข้าท่านอาจจะโดนจับไปก็ได้…ข้าขอขอบคุณท่านหากมีโอกาสข้าจะตอบแทนครับ”
ว่าจบร่างเล็กก็วิ่งเต๊าะแตะๆไปและที่ใบหน้าซีดบ่งบอกถึงความกลัวขนาดนั้นคาร์เตอร์รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้มากๆและดูเหมือนเด็กน้อยคนนั้นจะตกนรกทั้งเป็นแต่รอเขาก่อนเถอะเขาจะช่วยเด็กน้อยออกมาจากขุมนรกนั้นให้ได้
----------
Tbc
ฮะโหลลลลลสายันสวัดอุอิ
ไรท์มาแจ้งเรื่องนี้เนอะเป็นฮาเร็มนะไม่ผิดศิลธรรมฮาเร็มน้องมีหลายคนนะฮะไม่เบียดเรือกันนะอุอิ
สุดท้ายนี้ฝากน้อนไว้ในดวงใจทุกคนด้วยน้าฝากพวกที่อยู่ในฮาเร็มด้วยนะ!บุยยยยยยย
ความคิดเห็น