คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -แผนการร้าย- 0
- 0 -
เสียงเพลงฮิตจังหวะน่าเต้นดังทั่วรถยี่ห้อดังที่เบาะหลังอัดแน่นไปด้วยถุงกระดาษแบรนด์โปรดของเจ้าของรถผิวสีน้ำผึ้ง
.....กุชชี่.....
ผมสีน้ำตาลทองเด่นสะดุดตาที่เจ้าตัวเพิ่งจะไปทำมาขยับไหวไปตามหัวที่โยกไปตามจังหวะเพลงอย่างเมามันส์ ร้องคลอไปพลางหักเลี้ยวพวงมาลัยแบบชิวๆ แล้วก็มาหยุดตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง
ปิ๊บบ ปิ๊บบ ปิ๊บบบบ ปิ๊บๆๆๆๆๆ
“คุณลุงคร๊าบบ เปิดประตูให้เทาเทาหน่อยคร๊าบบบบ”ในเมื่อบีบแตรรัวขนาดนี้ประตูหน้าบ้านยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับแม้แต่น้อยจะบีบต่อก็แกรงว่าหลังคารถจะมีรองเท้ามาประทับ
ก็เลยเปิดหน้าต่างรถออกมาตะโกนเรียกซะเลย แล้วก็หัวเราะกับสมองโง่ๆของตัวเอง บีบแตรดังขนาดนี้ยังไม่ได้ยิน ตะโกนปากเปล่าได้ยินก็อะเมซิ่งแล้ว
...
เงียบกริบ
“คุณลุงคร๊าบ อยู่มั้ยเนี่ยยย”
...
ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ....
“คุณลุงคร๊าบบ เทาเทาเข้าบ้านไม่ได้เปิดประตูหน่อยครับ”
...
อีกครั้งค่ะ...
“คุณลูงงงง คุณลูงงง ลูงงงงง”
...
อีกครั้งค่ะ...
.
.
.
.
.
พอได้แล้วยัยคอลเซ็นเตอร์
โอเคลุงเขาอาจจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้มั้ง คิดแค่นั้นก็เดินลงมาจากรถจุดมุ่งหมายก็คือเคลื่อนประตูอันบักเอ้กนี้ให้เปิดออก เขาจะได้เอารถเข้าไปเก็บสักที
อึ๊บ อึ๊บ ประตูบานเบ้อเร้อเพื่ออะไร รถที่วิ่งเข้าออกแต่ละคันยังไม่สักหนึ่งส่วนสี่ของประตูด้วยซ้ำ ไหนจะตอนเปิดก็เปลืองพลังงานโดยเปล่าประโยชน์อีกต่างหากเปลืองเงินด้วยที่สำคัญ
ผมย้ายตัวเข้าไปในรถเหมือนเดิมก่อนเคลื่อนเจ้าลูกรักเข้าไปในบ้าน น่าแปลกตลอดทางจากหน้าบ้านมาจนถึงโรงรถยังไม่เห็นพ่อบ้านแม่บ้านเลยซักคน นี่กินส้มตำปูปลาร้าแล้วท้องเสียกันทั้งบ้านต่อคิวเข้าห้องน้ำกันอยู่ใช่มั้ย ตอบเทาเทามา
บ้านหลังใหญ่ที่ไม่ได้เปิดไฟทำให้มืดไปทั้งบ้านแล้วตอนนี้มันก็ห้าโมงจะหกโมงเย็นแล้วด้วย คิดภาพออกกันมั้ยครับงั้นจิ้นตามมาครับ คิดว่ามีบ้านหลังใหญ่ๆมืดๆแล้วมีฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีม่วงๆแดงๆเหมือนในพวกหนังแฟนซีอ่ะครับ นั่นมันบ้านผมในตอนนี้เลยแหละครับเบ่เบ๋
ผมเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านมากเท่าไหร่ก็เหมือนว่ามันจะมีไอความเย็นซัดใส่เป็นระลอกๆ บรรยากาศแบบนี้มันหลอนโคตร อยากจะวิ่งออกไปจากบบรยากาสแบบนี้แต่ก็นะ ผมมีบ้านหลังเดียวนี่น่า คนอ่านใครใจดีพอจะให้ผมไปค้างด้วยมารับตอนนี้ด่วนเลยครับ ไอพร้อมที่จะโกไปกับยู
กึก กึก กึก
กุญแจล็อก... โมเม้นที่ผมประสบอยู่ตอนนี้เรียกสีหน้าเซ็งๆจากผมได้เป็นอย่างดี ผมที่มีอารมณ์หงุดหงิดเข้ามาแทรกความกลัวที่มีอยู่ก็เริ่มลดลงไป เผลอกระแทกถุงกระดาษต่างๆนาๆลงกับพื้นอย่างแรง มือเรียวหยิบกุญแจรถที่มีกุญแจบ้านสำรองติดอยู่ออกมาเพื่อจะเปิดไอ้ประตูที่ใหญ่อลังอีกบานนึง
ภายในบ้านเงียบกริบและมืดมาก จื่อเทาทำเพียงแค่กระชับถุงกระดาษในมือแน่น หยิบเอามือถือออกมาส่องแสงนำทางเข้าไปในบ้าน ขออย่าให้เจออะไรระหว่างทางเลยนะ สาธุ....
แล้วผมก็หาที่สวิตถ์ไฟของบ้านเจอ นี่ดีที่ไม่มีอะไรโผล่มาจ๊ะเอ๋เข้า แต่ถ้ามีล่ะก็จะนั่งขอเลขงวดถัดไปซะเลย... ผมพูดเล่นครับ
“ม.... มีคนอยู่มั้ย”
“...”
“ทุกคน....”
“...”
“กำลังแกล้งอะไรผมอยู่หรือเปล่า... ผมไม่สนุกด้วยนะ”
“...”
มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบของทุกคำถาม ผมรู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวติดลบ เหมือนกำลังอยู่ท่ามกลางหิมะยังไงยั่งงั้น ตามด้วยอาการขนแขนสแตนด์อัพกันทั้งแผง หัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะแน่นอกที่ยกไม่ออก
ตุบ!
“เหี้ยยยยยยยยย!!!”
คำอุทานแสนไพรเราะเพราะพริ้ง(?)หลุดออกมาจากปากของผม เสียงวัตถุปริศนาหล่นกระทบกับพื้นเชียดหน้าหล่อๆของผมแบบพอดิบพอดี ผมจ้องไอ้สิ่งที่มันเกือบมาพรากความหล่อออกจากหน้าของผมเขม็ง แล้วมันก็กำลังจ้องผมอยู่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของมันแล้วแปลได้กลายๆว่า
เหี้ยพ่อง!กูแมวเว๊ยไอ้หล่อ(ผมอ่านจากสีหน้าของมันจริงๆนะครับ)
ผมมองไอ้แมวขนปุยสีขาวที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ดีๆก็เดินเอาหน้ามาคลอเคลียกับขาเกงกางผมไอ้ผมก็ไม่ได้รังเกียจหรือแอนตี้ไอ้สัตว์พวกนี้หรอกนะ ออกจะชอบซะด้วยซ้ำ
“แกมาอยู่ในบ้านฉันได้ไงวะเนี่ย”ผมนั่งลงมาเกาพุงแมวตัวอวบ ดูมันจะชอบซะด้วยเคลิ้มเชียวผมหัวเราะคิกคัก ก่อนเลื่อนมือไปเกาคางเจ้าเหมียว แต่ก็มาสะดุดกับอะไรบ้างอย่างที่ติดอยู่กับปลอกคอของมัน
“กระดาษเหรอ”ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนคลี่กระดาษม้วนๆในมือออกมาดู ผมถึงได้รู้ว่ามันคือจดหมาย อืม... ฉากนี้มันคล้ายบาร์บี้ตอนอะไรนี่แหละ มันนานมาแล้วผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน
‘ถืงพ่อลูกฑ้อคนDของม่ะมี๊
ถ้าหนู๋ได้อ่าณโจฎหมาญชบับนี้แว๊ว สแฎงว่าหนู๋ได้เจอกับเจ้าเซ็นฑลันโลบินศัลเฎอะมอล์บางกาปิฌูชิฃายยุยิปุ่ณค้าวปุ้นฃายยุปากฌอยมดณ้อยฏัวม้ายใย่มดใญ่ฏัวม้ายเล๊กสุดที่ยั๊กของมี๊แย๊ว มี๊มีเลื่องจาสาละพาบกับหนู๋ว่าจุดจุดจุด คอบคัวเลานั้นได้ล้มลาลายเปนที่เรียบร้อยแบ๊วนะ แถมยางมีหณี้ศินอีก1000กว่าล้านแนะ บ้านเลาไม่มีตังเฃ้าเลย มี๊ก้เรยไล่คลงานออกหมฎเพาะไม่มีตังจาจ่าย แร๊วหณี้ศินฑั้งหรายมี๊กาบป๊าฅงจาต้องภึ่งเลาลาน้า แร้วฌ่วงณี้ม่ะมี๊กะมีฮัลณีมูลกะป่าป๊าที่ยุนัยเด็ตสะเตดออฟอาเมลิก๊าหนาค๊ะม้ายว๊าง ติฎต่อมี๊ไฎ้ที่ไอฎีไลน์ : ..มี๊ฆองณุ้งเฐา.. หนาคะ
จากม่ะมี๊คลจวยของเทอเอง
ร๊ากหนาเฅิฟจิบิ.’
ผมไล่สายตาไปบนกระดาษชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถอนหายใจ แล้วมองไปในแผ่นกระดาษในมืออีกรอบ
...นี้มันภาษาหอยอะไรกระผมอ่านไม่รู้เรื่องเลยอ่ะขอรับ
เขี้ยวพิษ: มามึนๆ โอเค ฮ่าฮ่า มาต่อเรื่องนี้ซะงั้น ฝากติดตามด้วยนะคะ จะพยายามอัพเรื่อยๆค่ะ
ปล.ฝากเม้นด้วยนะคร๊าบ~
ความคิดเห็น