คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 บรรยากาศเดิมที่ๆเดิมแต่ทำไมมันไม่เหมือนเดิม
บทที่ 8
บรรยากาศเดิมที่ๆเดิมแต่ทำไมมันไม่เหมือนเดิม
ฉันกลับบ้านและเตรียมที่จะไปโรงเรียนโดยวันนี้พี่ยูกิจะเป็นคนไปส่งฉัน โดยมอเตอร์ไซค์คันโปรดที่ไม่มีสาวคนไหนได้นั่งนอกจากฉันอิอิ ^^
พอพี่ยูกิไปถึงหน้าโรงเรียนเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นอย่างกับมีคอนเสริต์ฉันบอกรึยังว่าพี่ชายฝาแฝดฉันหล่อมากๆเลยนะวัดจากเสียง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! โอ๊ยหูจะแตกคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่ให้พี่ยูกิมาส่ง ฉันจะไม่โดนตบหรอเนี่ยถ้าพวกนั้นไม่รู้ว่านี่คือพี่ชายฉันนะเห้อชีวิต ฉันกระซิบข้างหูพี่ยูกิ
“พี่คะคนดีคิดถูกใช่มั้ยที่ให้พี่มาส่งน่ะ” ><?
มีแต่ลอยยิ้มที่ทำสาวๆละลายส่งมาที่ฉันพี่ยูกิไม่ตอบแต่จูบหน้าผากและหอมแก้มฉันและขี่ออกไปพร้อมตะโกนว่าจะมารับตอนเย็นที่เดิม
ฉันจะบอกว่ามารับแต่ตัวเปล่าที่ไร้วิญญาณนะเพราะฉันคงถูกพวกผู้หญิงรุมตบแน่ๆแค่ซ้อนท้ายนี้ฉันก็โดนหมายหัวแล้วนะ นี้ยังมาจูบมาหอมอีกแต่ถึงมันจะเป็นธรรมดาก็เหอะคนอื่นเขาไม่ได้ธรรมดาด้วยนี่นาพี่ยูกิ
ฉันได้ยินเสียงพวกผู้หญิงซุบซิบกันไม่ว่ารุ่นพี่รุ่นน้องแม้กระทั่งเพื่อนในห้องร่วมชั้นก็บอกว่า
‘นังนี่เป็นใคร มีหน้ามาหอมเทพบุตรคนนั้น ได้ยังไงไม่เจียมบอดี้เอาสะเลย!’
ฉันเป็นน้องสาวเขาโว๊ย! ฮือๆรู้กันรึยัง (บ่นในใจใครเขาจะไปได้ยินกับแกห่ะ)
เห้อฉันเดินเข้าห้องมองที่ๆฉันกับไนท์นั่ง ก็ต้องแปลกใจเมื่อมีคนมานั่ง ฉันวิ่งเข้าไปอย่างดีใจและอยากกอดไนท์ใช่ต้องใช่ไนท์แน่ๆเลย เขากลับมาแล้วแต่พอฉันเรียกเขา
“ไนท์นายหายไปไหนมาฉันเป็นห่วงนายมาเลยนะ”
เงียบไนท์ไม่ตอบ
“ทำไมนายไม่ตอบฉันละ!!??”
และก็มีเสียงคนพูดและบอกฉันว่า
“ผมชื่อเนมครับไม่ใช่ไนท์”
ฉันผละออกทันทีอ้าวฉันกอดคนผิดหรอเนี่ยน่าแตกเพ้ง! ไอ้บ้านี้ก็ปล่อยให้กอดได้ตั้งนาน ว่าแต่นายมานั่งตรงนี้ได้ไงน่าตาก็ไม่เคยเห็นหรือว่าฉันเข้าห้องผิด ฉันมองไปรอบๆวิ่งไปหน้าห้องไปดูว่าใช้ห้องฉันรึเปล่าก็ใช่นี่หว่านายนั้นถามฉัน
“มีอะไรรึเปล่าคับ”
“คือว่านายเป็นใครแล้วมานั่งตรงนี้ได้ยังไง??”
“คือว่าผมมาใหม่คุณคงมาใหม่เหมือนกันไม่เคยเห็นน่าเลย”
“ฉันอยู่ที่นี้มาตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว”
“อ้าวผมไม่เคยเห็นคุณเลยนึกว่ามาใหม่นะครับ”
“ฉันอยู่มานานแล้วรู้อย่างนี้ก็ลุกไปได้แล้ว”
“แต่มันไม่มีที่ว่างแล้วนี้ครับ”
ฉันมองไปรอบๆก็จริงแหะ ให้เขานั่งไปก่อนก็ได้ไนท์ก็ยังไม่มาฉันจะได้ไม่เหงานายคนนี้ก็ดูเป็นผู้ตามที่ดีน่าจะคุยกันได้
“เธอ! ”
เป็นเชิงถามว่าฉันชื่ออะไร
“ฉัน ยูมิโกะ ไอริ เรียกว่ายูมิ ก็ได้”
“ยูมิก็นั่งคนเดียวนี่เราขอนั่งด้วยนะไม่ได้หรอเราไม่อยากนั่งพื้นอ่ะ ><! ”
“ตามจริงฉันไม่ได้นั่งคนเดียว…แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยู่น่ะ งั้นนายก็นั่งก่อนก็ได้”
“ยูมิน่ารักนิสัยดีจังเลย”
บ้าชมแบบนี้ก็เขินแย่นะสิ >///< ใช่เวลามั้ย??
“ทำไมน่าแดงล่ะ”
“ก็อากาศมันร้อนอ่ะ”
“จริงหรอ”
“ทำไมไม่เชื่อใช่มั้ย งั้นก็ไปนั่งที่อื่นเลยชิ!!”
“เชื่อแล้วๆโหดชะมัด”
“ว่าไงนะ”
“เปล่า”
ความจริงก็รู้แหละว่านายนั้นพูดอะไรแต่ว่าไม่อยากเถียงแล้วฉันไม่มีอารมณ์นะจะบอกให้เห้อ... คิดเสร็จฉันก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเก่าส่วนนายเนมก็งงๆ แต่ก็นั่งลงอย่างสงบ นายยังไม่กลับมาจริงๆหรอทำไมละ?? วันนี้ฉันโดนตีกี่ครั้งก็ไม่รู้ก็ฉันทำการบ้านไม่เสร็จ สักวิชาเลยนิ แต่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ฉันเจอตอนนี้มันเจ็บมากยิ่งกว่าสะอีกโดนตีแค่เนี่ยจิ้บๆมากเลย สำหรับตอนนี้ ฉันอยากร้องไห้อีกแล้วไม่ใช่เจ็บแผลนะ แต่เจ็บใจต่างหากละ ทำไมนายต้องทำกับฉันแบบนี้ ฉันวิ่งออกไปข้างนอกเพราะทนกลั้นน้ำตาไม่ได้แล้ว วิ่งออกมาไกลแค่ไหนไม่รู้เหมือนกัน
“เป็นอะไรมากรึเปล่ายูมิ”
ฉันหันควับไปทันทีว่าใครถามฉัน จะมีใครละในตอนนี้ นอกจากเนม ฉันออกจะผิดหวังนิดๆ แต่ก็มีความรู้สึกแปลกๆแหะ ฉันหันกลับไปอย่างเดิม
“ทำไมทำหน้าผิดหวังอย่างนั้นละ”
ฉันส่ายหน้าเป็นการตอบเขาอุสาห์เป็นห่วง ต้องไม่ทำเค้าเสียความรู้สึกสิ
“ท่าทางยูมิดูไม่ดีเลยนะอยากกลับบ้านมั้ย?”
“ไม่”
“พูดได้ด้วย”
“ก็ฉันเป็นคนนิก็ต้องพูดได้ซินายว่าฉันไม่ใช่คนหรอ”
“เปล่าคิดมากน่า”
ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับนายนี้เลยจริงๆแม้ว่ามันจะทำให้ฉันสบายใจมากขึ้นก็ตามอ่ะนะ เห้อกลับห้องดีกว่ามาเรียนนะไม่ได้มานั่งเล่น พอเห็นฉันกำลังจะลุกขึ้น เนมก็เอ๋ยปากถามฉันทันทีว่า
“ไปไหนนะ”
“ที่นี้ที่ไหนละ”
เนมเข้าใจและก็เดินตามฉันมาเงียบๆ สักพักฉันก็เข้าห้อง ก็นั่งจดๆเขียนๆไปเรื่อยๆ อย่างที่รู้อ่ะนะฉันเรียนไม่ค่อยเก่งอ่ะ แต่ว่าพี่น้ำหวานก็ช่วยเราทำการบ้านได้อยู่ดี อิอิ จดไปพี่น้ำหวานจะได้ช่วยได้
แต่เย็นนี้อะไรจะเกิดขึ้นนะถ้าพี่ยูยะมารับเนี่ย แต่ก็นะครอบครัวเราเป็นคนน่าตาดีนี้นา แต่ทำไมไม่มีคนมากรี๊ดเราบ้างอ่ะ TT
“ไปทานข้าวกันยูมิ”
เสียงนายเนมถามฉันฉันมองนาฬิกาอ้าวเที่ยงแล้วหรอ เห้อคิดอะไรเพลินๆจนหมดคาบเรียนเลยหรอ เนี่ยถ้าไนท์อยู่นะฉันคงต้องนั่งกวนเค้าอยู่แน่ๆ
“ยิ้มอะไร”
ฉันเผลอยิ้มออกมาจริงๆหรอบ้าๆ
“ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”
“ก็เห็นอยู่โกหกหรอ”
ฉันหันไปมองค่อนถึงมันจะเป็นเรื่องจริงแต่ฉันเขินนิไอ้บ้า
“ชวนไปกินข้าวต้องเขินด้วยหรอ”
“ฉันไม่ได้เขินนายสักหน่อย”
“OK OK ตกลงจะไปได้ยังอ่ะ”
“ไปไหนใครจะไปกับนาย”
“อ้าวไปกินข้าวไง เธอไม่กินข้าวหรอ”
“ใช่ เห้ย นายว่าฉันไม่ใช่คนหรอ”
“คิดเองป่ะเนี่ย ไปเหอะ”
“ฉันไม่ไปกับนาย”
พูดเสร็จฉันก็หันหลังให้เขา ใครจะไปง้อนายละ
“ฉันมีไม้ไอติมฟรีสองแท่งอ่ะ แลกแล้วด้วย”
ฉันสดุ้ง เอ๊ยอยากกินอ่ะไอติมที่สุดแสนอร่อยของฉันจร้า ไม่ได้ฉันไม่หลงกลนายเด็ดขาดชิ
“กะว่าจะเอาให้เธอแต่เธอไม่ไปทำไงดีละ”
“ไปก็ได้ชิ”
ฉันเดิมนำหน้าเขาก่อนซ้อนความอายเอาไว้ก็อยากกินนี่นา เงินก็มีแต่ของฟรีดีกว่าฉันเคยได้กินไอติมฟรีที่ไหนนอกจากเลี้ยงไนท์เท่านั้น นายอีกแล้วทุกอย่างของฉันทำไมต้องมีนายมาเกี่ยวด้วย ฉันอยากลืมนายถ้านายจะไม่กลับมาหรือไม่ส่งข่าวมาอีกเลย ฉันคงต้องตัดใจจริงๆสัก
“ไอติมไม่อร่อยหรอ”
“อร่อยสิไอติมอร่อยที่สุดอยู่แล้ว”
ฉันมองนาฬิกาได้เวลาเหล่หนุ่มๆของฉันแล้วนิ ไปดีกว่าไม่ได้เหล่ซะนาน คิดจบฉันก็ลุกทันที
“จะไปไหนนะ”
“ไปทำธุระฉันนะสิ”
“ธุระไรอ่ะ”
“ฉันต้องบอกนายด้วยหรอ”
“ไม่อ่ะ”
“อืมใช่งั้นฉันไปนะ”
“ไปด้วยดิ”
“ไปทำไมมันไม่ใช่หน้าที่นายนะ”
“ฉันก็ไม่รู้จะไปไหนอยู่แล้วนิ”
นายจะไปเหล่หนุ่มกับฉันเนี่ยนะ เป็นเกย์ป่ะเนี่ยแต่ช่างเหอะไนท์เค้าก็ไปเป็นเพื่อนฉันทุกทีนี้นา เขาไม่เห็นจะเป็นเกย์เลยหรือว่าเขาจะเป็น ไนท์อีกแล้วหรอเห้อ
“ฉันไม่ไปก็ได้ถ้าเธอลำบากใจมากนะ”
“ไปดิฉันก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้วนิ ไปเหอะเสียเวลามามากแล้ว”
“อืมไปเลย”
ฉันเดินไปยังที่ๆไปเป็นประจำกับไนท์ที่ๆนั่งประจำกับไนท์ แต่ตอนนี้มันคงเป็นแค่เพียงอดีตซะแล้ว ในเมื่อตอนนี้ไนท์เขาไม่ได้อยู่ข้างๆฉันแล้ว ฉันนั่งลงที่โต๊ะตัวเก่าที่ประจำและตัวเดิม
“มาเหล่หนุ่มหรอ”
แน่นอนเนมถามรู้ได้เนี่ยอย่าบอกนะว่าน่าฉันหื่นมากขนาดนั้นนะ
“นายรู้ได้ไงอ่ะ”
“ก็ตรงนี้มีแต่ผู้ชายนิส่วนผู้หญิงนับได้เลยนะ”
“ใช่ฉันมาเหล่หนุ่มๆน่ารักป่ะคนนั้นนะ”
“ก็ดีอ่ะนะ”
“มีแต่คนน่ารักอ่ะ เห้อสดชื่นจังเลย”
“ไปเหอะได้เวลาเรียนแล้ว”
“อืมๆ”
ฉันเดินไปที่ห้องเรียนๆหลับๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องแต่พอหมดเวลาฉันก็ขอสมุดนายเนมไปซีล๊อก และก็ไปนั่งรอพี่ยูยะที่เดิมที่พี่ยูกิมาส่ง ตรงนี้ผู้หญิงเยอะสะด้วย
“มานั่งทำไรตรงนี้อ่ะ”
เสียงนายเนมนะค่ะกำลังจะกลับมั้งดูท่าทาง
“รอคนมารับนะ”
“อืม แฟนหรอ”
“คงงั้นมั้ง”
น่านายเนมดูเศร้าลงแปลกๆหรือฉันคิดไปเองหว่า สักพักพี่ยูยะก็มาทั้งที่ยังไม่เห็นนะแต่ได้ยินเสียงกรี๊ดนะ
“คนดี”
ฉันยิ้มให้พี่ชายที่แสนน่ารัก สุดหล่อของฉัน พี่ยูยะเดินลงมาจากมอเตอร์ไซค์คันเก่งของเขาแล้วเดินมาที่ฉัน หอมแก้มฉันฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึง แล้วตามมาด้วยสายตาอาฆาตจากเหล่าหญิงสาวที่โรงเรียนฉัน
“อ้าวนี้เพื่อนคนดีหรอ”
“คะ ชื่อเนมคะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะเนม ผมยูยะแฟนยูมิ”
ตลอดคะพี่ชายที่หวงน้องสาวน่าตาดีแต่ไม่มีใครเอา จะขึ้นคลานแล้วนะคะพี่ชาย หวงอยู่ได้อ่ะจริงๆเลย
“ครับ”
“งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”
“ครับโชคดี”
“ไปเถอะยูมิ”
“ค่ะ”
ผ่านไป 1 วันกลับบันยากาศเดิมๆ ที่ไม่เหมือนเดิม... ไม่มีเธอเหมือนเดิม มันไม่เหมือนเดิมไม่มีทางเหมือนเดิม ถ้ามันขาดเธอแบบนี้ แต่ฉันมีสิ่งใหม่เข้ามาเพิ่มเติม นั้นก็คือ เนม บุคคลนิรนาม...
ความคิดเห็น