คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 พี่ชายฝาแฝดกับเธอผู้นั้น
บทที่ 6
พี่ชายฝาแฝดกับเธอผู้นั้น
ฉันกลับบ้านและนอนที่โซฟาอย่าหมดแรงแต่ยังร้องไห้อยู่เลย ฉันอยากให้วันนี้หรือสิ่งที่เจอเป็นแค่ฝันร้ายและพรุ่งนี้ฉันก็จะตื่นจากฝันร้ายนี้สักทีขอร้องละนี้ไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ยฮือๆๆพอฉันนึกถึงมันทำให้ฉันปล่อยโฮทันทียิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บขึ้นทุกทีๆ
ฉันตัดสินใจโทรไปหาพี่น้ำหวานแฟนพี่ยูยะพี่ชายที่น่ารักของฉันและพี่น้ำหวานก็น่ารักมากด้วยฉันโทรไปไม่พูดอะไรทำให้เสียงพี่น้ำหวานตอนแรกที่ดูสดใสและร่าเริง กลับเครียดไปถนัด ฉันพูดอะไรไม่ออกนอกจากส่งเสียงสะอื้นไปตามสายฉันอยากตอบคำถามพี่น้ำหวานแต่ฉันพูดไม่ออกเพราะมันเจ็บมากจริงๆพี่น้ำหวานเลยพูดตอบกลับมาว่า
“ยูมิไม่เป็นไรนะเธอจะปลอดภัยเดี๋ยวพวกพี่จะไปหาเธอเดี๋ยวนี้นะจ๊ะคนดี”
พี่น้ำหวานพูดเสร็จก็วางสายไปคำพูดพี่น้ำหวานยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักมากขึ้นไปอีกเพราะฉันรู้สึกว่าไม่อยากอยู่คนเดียวพี่น้ำหวานเป็นแฟนพี่ยูยะมาเกือบ5ปีแล้วสองคนนั้นรักกันมากแต่ตอนแรกฉันไม่ชอบพี่น้ำหวานเลยเพราะตอนที่พี่ยูยะคบกับพี่น้ำหวานใหม่ๆพี่ยูยะไม่มีเวลาให้ฉันเลย ฉันเลยสงสัยพี่น้ำหวานคงอ้อนให้พี่ยูยะอยู่กับเธอตลอด
ฉันเลยสนิทกับพี่ยูกิมากกว่าพี่ยูยะทั้งที่แต่ก่อนหน้านี้สองคนนี้ยอมกันที่ไหนเรื่องที่ว่าฉันจะลำเอียงรักพี่ชายฝาแฝดของฉันไม่เท่ากัน ใช่ฉันมีพี่ชายฝาแฝดคือพี่ยูยะกับพี่ยูกิฉันรักเขาสองคนมากๆพอๆกับที่เขาสองคนก็รักฉันมากๆเช่นกัน พี่ยูยะจะเป็นคนอารมณ์ร้อนนิๆส่วนพี่ยูกิจะเป็นคนที่คอนข้างเย็นหรือออกไปแนวน้ำแข็งด้วยซ้ำแต่ถ้าโกรธไฟนรกก็ไม่ปาน พี่ยูกิยังไม่มีแฟนเพราะว่ากลัวไม่มีเวลาให้ฉันเหมือนพี่ยูยะ(ฉันรู้สึกบาปยังไงไม่รู้ที่ไม่ยอมให้พี่ชายมีแฟนแต่ฉันไม่ได้ห้ามนะ) ก็ตอนนั้นที่พี่ยูยะไม่มีเวลาให้ฉันๆเองก็บ้าดันกินน้ำยาขัดห้องน้ำไปจนต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่นานตอนนั้นนะพี่ชายฝาแฝดฉันทะเลาะกันใหญ่เลยแหละ
แต่พอฉันฟื้นฉันก็ร้องไห้ใหญ่เลยเพราะฉันกลัวอ่ะ นับจากนั้นมาฉันเลยรู้สึกขัดใจหรือมีเรื่องไม่สบายใจที่ไรเป็นอันต้องหายใจไม่ออกตลอดเลยซินา แต่ฉันก็เริ่มชอบพี่น้ำหวานตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลเธอดูแลฉันทุกอย่างเธอไม่ได้เป็นแบบที่ฉันคิดสักนิดเลยเธอน่ารักมากและเธอก็รักฉันกับพี่ยูยะมากด้วยเธอบอกกับฉันว่ายูยะรักใครเธอก็จะรักด้วย
ฉันนอนรอพวกพี่น้ำหวานสักพักพี่เขาก็มาถึงเห็นสภาพฉันแล้วพี่ยูยะแถบจะมาบีบคอเอาความจริงว่าใครทำฉัน(ฉันคงตายเพราะน้ำมือพี่ชายสุดที่รัก) แต่พี่ยูกิดึงไว้ก่อน พี่น้ำหวานเข้ามาโอบกอดร่างฉันไว้น้ำตาฉันยังคงไหลไม่หยุดฉันหายใจไม่ค่อยออกแต่ฉันพูดไม่ได้อาการกำเริบแล้วซินะ พี่น้ำหวานพูดข้างๆฉันในขณะที่เขากอดร่างฉันไว้
“ไม่เป็นไรนะคนดีพี่รู้ว่าเธอไม่อยากอยู่คนเดี๋ยวในเวลาแบบนี้”
ใช่ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวพี่น้ำหวานพี่ยูกิพี่ยูยะช่วยยูมิด้วยยูมิไม่ไหวแล้วฮือๆ
“ถ้าคนดียังไม่พร้อมที่จะบอกพวกพี่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคนดีในตอนนี้ก็ไม่เป็นไร”
“ใช่” พี่ยูกิ ส่วนพี่ยูยะไม่ค่อยสบอารมณ์เพราะอยากรู้มากเลยเดินออกไปข้างนอกตามไปด้วยพี่ยูกิ
ตอนนี้ในบ้านมีฉันกับพี่น้ำหวานสองคนฉันอยากนอนเพราะตอนนี้ฉันเหมือนพลังงานกำลังจะหมดแล้ว
“คนดีตอนนี้มันดึกมากแล้วนอนเถอะนะพวกพี่จะอยู่กับคนดีที่นี้จนกว่าคนดีจะสบายใจขึ้นนะ”
และพี่น้ำหวานก็พาฉันไปนอนฉันเองก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เพราะเหนื่อยมากพอตื่นขึ้นมาประมาณ10โมง ก็เห็นพี่ยูกิกับพี่ยูยะนอนอยู่พี่ขอบเตียงคนละข้างภาพนี้มันยิ่งทำให้ฉันเสียใจที่หาแต่เรื่องไม่สบายใจให้พวกเขาต้องเป็นห่วง ฉันร้องไห้จนสะอื้นเพราะฉันกลัวพวกพี่ชายตื่น ฉันเห็นพี่น้ำหวานที่มุมห้องพี่น้ำหวานยิ้มให้ฉันเหมือนเขาใจว่าฉันคิดอะไรอยู่
สักพักพี่ชายก็ตื่นเห็นฉันนั่งร้องไห้อยู่เลยมองหน้ากันและพี่ยูยะก็เป็นคนถามฉัน
“เป็นอะไรคนดียังไม่ดีขึ้นใช่มั้ย?”
ฉันพยักหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงกลัวพี่ชายทั้งสองคนเป็นห่วงนี่นาพี่ยูยะหันไปเห็นพี่น้ำหวานพอดีเลยเรียกพี่น้ำหวาน
“น้ำหวานมาอยู่เป็นเพื่อนยูมิหน่อยซิฉันว่าเธอน่าจะอยู่ดีกว่า”
“อืม”
พี่น้ำหวานตอบและเดินเข้ามาพี่ชายทั้งสองฉันก็เดินออกแต่ก่อนออกก็ไม่ลืมที่จะขยี้หัวและหอมที่น่าผากและแก้มทั้งสองข้างของฉัน(เขารักฉันมากจริงๆ)
“น่าอิจฉาเนอะ”
“อิจฉาหรอค่ะไม่เห็นน่าอิจฉาเลย”
“อิอิล้อเล่นจะ” ^^
“ค่ะ”
“ว่าแต่เป็นยังไงบ้ารู้สึกดีขึ้นรึยังหึ??”
น้ำตาฉันเริ่มซึมทำให้พี่น้ำหวานน่าตาดูตกใจเหมือนคิดว่าไม่หน้าพูดเลย ไม่ได้เราทำให้พี่น้ำหวานคิดแบบนั้นไม่ได้
“นิดหน่อยค่ะ เออพี่น้ำหวานของคนดี”
“จ๊ะมีอะไร”
“ถ้าคนดีอยากให้พวกพี่มาอยู่ที่นี้กับคนดีตลอดเลยจะได้มั้ยค่ะ”
“ได้ซิจ๊ะคนดี”
พี่น้ำหวานพูดโดยไม่ต้องคิดทั้งที่การเดินทางระหว่างที่นี้กับที่มหาวิทยาลัยมันค่อนข้างลำบากเพราะมันไกลแต่พี่น้ำหวานและพี่ชายคงไม่ขัดข้องเพราะเหตุผลเดียวคือเขารักและห่วงฉันมากๆ และพอได้ยินคำตอบนั้นๆแหละทำให้ฉันโผล่ เข้ากอดพี่น้ำหวานและร้องไห้
“คนดีไม่เป็นไรนะพวกเรารักคนดีมากๆเลย”
ฉันได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ารู้และฉันก็รักพวกเขามากเช่นกัน ฉันรักเขามากกว่าสิ่งใดในโลกนี้เลย พ่อกับแม่ด้วยนะคะรักมากๆเลยฮือๆ
“คนดะ.... ”
พี่ยูกิยังพูดไม่ทันจบก็หยุดพูดเพราะเห็นฉันร้องไห้และกอดพี่น้ำหวาน ฉันเห็นพี่ชายฝาแฝดของฉันทั้งสองฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉันมากเพราะพวกเขาร้องไห้ที่เห็นฉันร้องไห้อยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลยแม้กระทั้งเข้ามากอดฉัน เพราะทุกครั้งที่เราเจอกันพวกเราจะกอดกันและฉันจะกอดพี่ชายที่ละคนและพี่น้ำหวานเหมือนกัน
พี่ชายทั้งสองของฉันยืนอยู่หน้าห้องไม่หันหน้าเข้ามา พี่น้ำหวานมองหน้าฉันฉันเองก็มองหน้าพี่น้ำหวานฉันกระซิบที่ข้างหูพี่น้ำหวาน
“พาคนดีไปหาพี่ชายหน่อยนะค่ะ”
พี่น้ำหวานยิ้มให้ฉันและพยุงฉันไปฉันไม่มีแรงจริงๆเพราะตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้กินอะไรเลย พวกพี่ชายร้องไห้จริงๆด้วย
“พี่ชายค่ะ”
พี่ชายฉันสะดุ้งและหันมาพูดพร้อมกันว่า
“คนดี! ”
ฉันโผล่เข้าสวมกอดให้พี่ชายทั้งสอดด้วยร่างที่ไร้เรี่ยวแรงแต่พยายามที่จะยืนฉันร้องไห้พี่ชายทั้งสองของฉันก็ร้องไห้ พี่น้ำหวานด้วยเราร้องไห้ด้วยกันเหตุผลมาจากฉัน แต่ฉันมีเหตุผลมาจากไนท์ จากนั้นฉันก็กอดพี่ยูกิก่อนฉันได้แต่ร้องไห้พูดอะไรไม่ออกฉันเหมือนโดนพายุลูกใหญ่ซัดเข้าที่หน้าอกพี่ยูกิกลั้นเสียงสะอื้นร้องไห้และพูดกันฉันว่า
“คนดีพี่ชายรักคนดีนะและพี่ชายก็จะไม่ปล่อยให้คนดีต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายเพียงลำพังเด็ดขาด”
พี่ยูกิกอดฉันแน่นเข้าไปอีกนิดบ่งบอกถึงคำพูดที่เขาพูดว่ามันจะเป็นจริงเพราะพี่ยูกิไม่เคยหลอกฉันอยู่แล้วฉันได้แต่พยักหน้า และก็กอดพี่ยูกิแน่นเหมือนกันบอกให้รู้ว่าฉันก็รักพี่ยูกิมากเหมือนกัน ฉันถอดกอดพี่ยูกิพี่ยูกิจูบฉันที่หน้าผาก และฉันก็หันไปกอดพี่ยูยะอีกทีพี่ยูยะกัดปากตัวเองฉันเห็นแม้ว่าม้านน้ำตาจะบังมันก็ตามแต่ ฉันก็มองเห็นว่าเขาเองก็ทรมาณมากแค่ไหน
“คนดีคนดีเป็นอะไรบอกพี่ชายไม่ได้เลยหรอ? พี่ชายปวดหัวใจมากนะรู้มั้ย?” :(
ฉันพยักหน้า
“แล้วคนดีบอกพี่มั้ย”
ฉันส่ายหน้า
“บอกไม่ได้เลยหรอ”
ฉันส่ายหน้า แค่ยังไม่พร้อมพี่ยูยะแปลมั่วอ่ะ!!
“หรือว่ายังไม่พร้อม”
ฉันพยักหน้าใช่ฉันยังไม่พร้อมตอนนี้
“โอเคพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกๆพี่น้ำหวานก็ได้แต่คนดีสัญญานะว่าจะบอก”
ฉันพยักหน้า
“พี่เองก็รักคนดีมากเหมือนไอ้ยูกิพี่พร้อมที่จะตายแทนคนดีได้ไม่ว่าเพราะอะไรก็ตาม”
ฉันส่ายหน้าเพราะไม่อยากให้พี่ชายตาย
“อืมพี่รู้ พี่หมายถึงทุกคนพี่น้ำหวานด้วยคนดีจะไม่ได้อยู่คนเดียวหรือเหมือนอยู่คนเดียวถ้าพวกพี่ชายยังมีชีวิตอยู่แต่ตอนนั้นพี่ขอโทษ”
ฉันพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไรฉันไม่คิดถึงมันแล้วและฉันกอดพี่ยูยะแน่นขึ้นพี่ยูยะก็กอดฉันแน่นขึ้นฉันถอดกอดพี่ยูยะพี่ยูยะหอมแก้มฉันทั้งสองข้างตอนนี้ฉันไม่แรงอีกแล้วฉันฟืนมันมากเกินไปแล้วหลังจากที่ถอดกอดฉันก็เป็นลมลงทันที
และฉันก็ไม่รู้อะไรเลยพอตื่นก็อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แต่ว่ารู้สึกเจ็บที่แขนยังไงก็ไม่รู้ฉันเห็นพี่ยูกิที่ขอบเตียง หลับอยู่ฉันมองไปรอบๆไม่เห็นๆ พี่ยูยะกับพี่น้ำหวานเลยไปไหนนะ
สักพักพี่ยูกิก็ตื่นและมองมาที่ฉันอย่างอ่อนโยนพี่ยูกิถามฉัน
“ตื่นแล้วหรอคนดี”
“ค่ะไม่ตื่นจะลืมตาหรอค่ะ” ^^
“ดีขึ้นแล้วซิกวนได้เนี่ย”
ฉันรู้สึกดีขึ้นเกือบครึ่งนึ่งแล้วล่ะ ก็เลยเริ่มกวนให้พี่ยูกิสบายใจหน่อยดีกว่าว่าแต่ที่นี้ที่ไหนอ่ะคงไม่ใช่ที่ๆฉันคิดนะฮือๆ
“อืมค่ะคงงั้นมั้งว่าแต่ที่นี้ที่ไหนอ่ะ?”
“โรงพยาบาลนะ”
“ห่ะฮือๆ เค้าเจ็บแขนอ่ะฮือ TOT พี่ยูกิคนดีหายใจไม่ออกอ่ะช่วยด้วย!!!”
ฉันหายใจไม่ออกจริงๆฉันเกลียดโรงพยาบาลที่สุดทุกคนรู้ดีแต่คงไม่มีทางเลือกเพราะเขาพาฉันมาโรงพยาบาลเลยทำให้ฉันโกรธพวกเขาไปเป็นเดือนแต่ครั้งนี้คงไม่เพราะว่าฉันแย่มากจริงเลยต้องพามาที่นี้แต่ตอนนี้ฉันจะเป็นลมพี่ยูกิตกใจมากรีบกดอ๊อด เรียกหมอและหลังจากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรเพราะเป็นลมไปแล้ว
ฉันก็ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนแต่พอตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้สึกเจ็บแขนแล้วคราวนี่พอตื่นก็เห็นหน้าทุกคนครบเลยเพราะทุกคนมองจ้องฉันอยู่นิ
“หน้าคนดีมีขี้ติดอยู่หรอค่ะ”
“ห่ะ” พูดพร้อมกัน
“ไม่โกรธพวกพี่หรอ” พี่ยูยะพูด
“ครั้งเดียวนะคะ”
ทุกคนยิ้มพร้อมกันฉันเองก็ยิ้มเหมือนกัน
“ดีขึ้นมากแล้วใช่มั้ยคนดี?”
“ค่ะพี่น้ำหวานว่าแต่คนดีจะออกจากที่นี้ได้เมื่อไหร่ละคะ”
“พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้วจะ”
“อืม(ยิ้ม) ” ^^
“อยากทานอะไรพิเศษมั้ยคนดี พี่น้ำหวานกับพี่ยูกิจะได้ไปซื้อให้”
“อืมเอาเป็นผัดซี้อิ้วและกันค่ะอย่าไปนานนะค่ะ”
“อืม”
พี่ยูกิออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกมีกิ๊กหรออิอิ ฉันคิดว่าฉันพูดอะไรกับไนท์ไปบ้างฉันยังไม่ได้บอกเขานี่นา ว่าฉันมีพี่ชายฝาแฝดอ่ะ ลืมอ่ะแต่เขาคงไม่สนใจหรอกมั้งเพราะถ้าเขาสนใจเขาคงไม่ทิ้งฉันไปแบบนี้และฉันเป็นใครทำไมเขาต้องสนใจไม่ใช่สิฉันเป็นเพื่อนรักเขานะเขาต้องแคร์ฉันสิไอ้คนบ้าเห็นแก่ตัวนายหายไปไหนกันแน่นะไนท์
ฉันเริ่มอยากร้องไห้แค่ฉันไม่อยากให้พี่ยูกิเป็นห่วงนี่นาพี่ยูกิกำลังเปิดประตูด้วยฉันเลยหันหลังให้ประตูเหมือนนอนหลังแต่ฉันกำลังร้องไห้อยู่นี่มันอะไรนายหายไปไหน ฉันพูดคำนี่ประมาณกี่พันครั้งก็ไม่รู้แต่ก็ไม่ได้คำตอบจนหลับ
ความคิดเห็น