สัญญาคุณชายหรือหัวใจยัยตัวป่วน (ยูมิ)

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4

 บทที่ 4

  <บันทึกพิเศษ ของ ไนท์>

                 ผมชื่อไนท์เพิ่งเข้ามาเรียนที่นี้ตอน ม.ปลายไม่มีเพื่อนเพราะทุกคนคิดกับผมมากกว่าเพื่อน(นั้นพวกเด็กผู้หญิง) ส่วนพวกผู้ชายเมื่อผมป๊อปขนาดนี้ พวกผู้ชายก็เหม็นขี้หน้าผม :( ผมผิดไหมเนี่ยผิดอะไรเห้อ ไปที่ไหนก็แบบนี้ตลอดเลยอะเบื่อจัง =..=

            จนวันหนึ่งมีเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมเธอเองก็จากที่ดูก็คงไม่มีคนคบเหมือนกัน -..- ดูบุคลิกเธอแล้วบอกไม่ถูกว่าจะหวานหรือห้าวดี? แต่มองแล้วเธอก็น่าค้นหาดีแหะ ชักจะชอบยัยนี่ขึ้นมาแล้วซิ :) อืมเธอมาหาผมมาขอเป็นเพื่อนผมเพราะเธอเองก็ไม่มีเพื่อนผมก็ไม่มีเพื่อน เธอเลยมาชวนผมเป็นเพื่อนเธอว่าแต่เธอบริสุทธิ์ใจจริงรอไม่ได้มาตีซี้เราหรอกหรอแต่ว่าก็ไม่อยากปฏิเสธแหะงั้นก็ :)

            ได้แต่มีข้อแม้ “ข้อแม้ไรอ่ะ” น่าตาเธอเอาเรื่องนิดหน่อยป่นสงสัยว่าข้อแม้คืออะไร ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรแค่อยากได้เพื่อนจริงๆที่คิดกันเราแค่เพื่อนผมเลยบอกเธอไปว่าผมไม่ชอบคนผิดคำสัญญาเธอก็ถามว่าแล้วไง ผมเลยบอกเธอไปว่าถ้าเธอจะมาเป็นเพื่อนผม เราต้องสัญญากันมาจะเป็นเพื่อนกัน

            เธอตอบออกมาอย่างไม่คิดเลยแหะว่า ‘ตกลง’ ตอนแรกที่ผมได้ฟังเหมือนกับว่ารู้สึกผิดหวังแปลกๆแต่ว่าแบบนี้ก็ดีแล้วนิเพราะว่าเราต้องการเพื่อนไม่ใช่หรอ

            เราต่างเล่าเรื่องของกันและกันอย่าหมดไส้หมดพุงผมเล่าเรื่องครอบครัวและนิสัยของผมให้เธอฟังเธอเองก็เล่าเรื่องทั้งหมดของเธอให้ผมฟังเหมือนกัน

            เธอเอง อยู่บ้านคนเดียวหลังไม่โตมากนัก เธอมาเรียนที่นี้คนเดียวพ่อแม่เธออยู่ต่างประเทศ ผู้หญิงอยู่คนเดียวน่ากลัวชะมัดทำได้ไงเนี่ย แต่ก็เพิ่งมาอยู่และต้องอยู่อีกตั้ง 3 ปีเห้อเป็นห่วงเธอแปลกๆแหะ ><  นิสัยเธอที่เธอบอกว่าเธอเองเป็นคนง่ายๆนิสัยเข้ากับคนง่าย (แต่ไหงไม่มีคนคบล่ะ?) ตลกร่าเริงแจ่มใส แต่ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือทุกข์ใจจะหายใจไม่ค่อยออก (คนบ้าอะไรอย่างนี้ก็เครียดไม่ได้อ่ะดิ?? มีหวังตายแน่ๆหายใจไม่ออกเนี่ย =O=!)

            จากที่ผมดูเธอร่าเริงจริงๆเวลาที่อยู่กับเธอ ผมเหมือนอยู่กับเพื่อนผู้ชายเลย :) แต่บ้างครั้งเธอก็มีความเป็นผู้หญิงออกมาให้ผมเห็นบ้างเหมือนคบเพื่อนสองคนเลยแหะ

            เมื่อผมรู้ว่าเธออยู่คนเดียวผมก็เลยย้ายบ้านมาใกล้ๆบ้านเธอโดยที่เธอไม่รู้ เธอเคยมาบ้านผมครั้งนึ่งตอนนั้นผมยังไม่ได้ย้าย ผมเองก็อยู่คนเดียวย้ายมาที่นี้เพื่อเรียนหนังสือพ่อแม่ผมอยู่ต่างจังหวัดพี่สาวผมก็มาเรียนที่มหาวิทยาลัยเหมือนกันเดือนนึ่งถึงมาถ้าสัก2-3ครั้งแล้วแต่ว่าง ผมเป็นคนร่าเริงชอบอ่านหนังสือและก็เป็นน่าตาดีจริงๆนะถึงไม่มีเพื่อนนี้ไงเซ็ง =..=

            ผมเกียจคนผิดคำสัญญามากที่สุดตอน ม.1 ผมเคยคบกับผู้หญิงคนหนึ่งเรารักกันมาก(หรือผมรักเขามากข้างเดียวก็ไม่รู้) เราสัญญากันว่าจะรักกันและไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บหรือร้องไห้เธอสัญญาและไม่นานเธอก็ต้องไปเรียนต่างประเทศเธอสัญญาว่าจะส่งข่าวมาบ่อยๆ แต่วันแล้ววันเล่าก็ไม่มีจดหมายหรือข่าวคราวของเธอเลยว่าเป็นยังไงผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเกือบเดือน

            นั้นทำแม่ผมเป็นห่วงมากจนล้มป่วย พอแม่ล้มป่วยผมถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังเหมือนผีดิบที่ไร้ความรู้สึกเหตุการณ์นั้นทำให้ผมเกียจคนผิดสัญญามาก และผมจะไม่ผิดสัญญากับใครผมสัญญากับแม่แล้วว่าผมจะไม่ทำให้แม่เสียใจ

            เห้อแต่ตอนนี้ผมว่าผมคงต้องเป็นคนผิดสัญญาเองแล้วล่ะก็หัวใจดันทรยศคำพูดตัวเองซะนี้ >< ก็ยัยเต่านั้นแหละผิดน่ารักอยู่ได้ อืมที่ผมเรียกยัยเต่าผมไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่นนี่เหมือนคนรักเขาใช่เรียกกันนะอิอิ :) แต่ยัยนั้นกลับคิดว่าผมด่าเอาเข้าไปแต่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันยัยนั้นจะได้ไม่สงสัย คิคิ

            ทุกวันหยุดยัยนั้นจะชอบมาโทรชวนผมไปกินไอศรีมจนน่าผมจะเป็นไอติมอยู่แล้วแต่ถ้าเธอชวนผมก็ต้องไปผมเองก็ไม่อยากให้เธอเหงาเพราะเหตุผลที่ผมย้ายมานี้เพราะอยากมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ผมก็ไปกับเธอเพื่อไม่ให้เธอเหงา

            ผมก็ไปเรียนกับเธอทุกวันแต่วันนี้ผมอารมณ์ดีเลยแกล้งเธอบ่อยๆมากจนผิดสังเกตุและการที่ผมกวนเธอก็เกิดเรื่องให้อาจาร์ยดุ เธอเคื่องผมมากเลยดูจากสายตาขนาดพูดไม่ได้เธอยังว่าผมผิดทางสายตาเลยคิดดูน่ารักชะมัด (คิดไรเนี่ย) และเธอก็สงสัยผมเลยแกล้งเธอโดยทำน่าเศร้าๆเธอเป็นห่วงผมมากจนเธอบอกว่าผมทำให้เธอหายใจไม่ออก

            ผมก็อยากจะหัวเราะแต่อีกใจก็สงสารเลยบอกเธอว่าผมไม่ได้เป็นอะไร(จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้เป็นไรจริง)  ผมก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุยว่าถ้าผมแฟนแค่นั้นแหละอาการแปลกๆของยัยเต่าก็กำเริบแต่ก็ปรับสภาพเป็นเหมือนเดิมคุยไปคุยมาเธอดันโกรธผม ด่าผมว่า

“ก็นายไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่นนิ”

              
  แล้วก็วิ่งนี้ไปโดยใช้วิธีที่ถ้าเธอไม่อยากให้ผมตามเธอจะไปบอกผู้หญิงว่าผมวิ่งมาหาผู้หญิงคนนั้นและมันก็ได้ผลทุกครั้งสิให้ตายเถอะ และพอถึงเวลาเข้าเย็นผมไปที่ห้องหวังว่าเธอจะเข้าเรียนเพราะเธอไม่เคยโดดเรียนเลยแต่หมดไปหนึ่งชั่วโมงเธอก็ยังไม่ขึ้นมา นั้นทำให้ผมเป็นห่วงเธอมาจนต้องโดดเรียนเพื่อไปตามหาเธอและผมก็เจอแต่ผมไม่เข้าไปหาเธอ...

           มันคงจะทำให้เธอหนีผมไปอีกผมเลยคอยดูเธอห่างๆอย่างเป็นห่วง ยูมิเธอเป็นอะไรของเธอเธอทำให้ฉันเป็นห่วงและหายใจไม่ออกเหมือนกันนะ :( จนเย็นเธอไม่รอผมที่เดิมในเวลาเดิมเธอกลับบ้านโดยมองทางเพื่อไม่ให้ผมเจอเธอ เธอไม่อยากเจอผมขนาดนั้นเลยหรอ??  :( และเธอก็ออกนอกโรงเรียนเดินกลับบ้านไม่ขึ้นรถทั้งที่ตอนเย็นเธอรีบกลับบ้านไม่ยอมเดินเพราะมันเหนื่อยมากแต่วันนี้ยัยเต่าเธอทำฉันจะเป็นบ้าตายนะ =[]=!!! ผมเดินตามเธอเพื่อส่งเธอให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยและผมก็เข้าบ้าน คืนนี้จะไปบอกการบ้านเธอไม่นะแต่เราก็ไม่ได้เข้าเรียนเหมือนกันนิจะบอกยังละค่อยโทรหาเธอไม่เห็นหน้าน่าจะคุยสะดวกกว่าผมคงต้องทำหน้าที่ตามเดิมถ้าเธอรับสายผมนะ