คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คลิ๊ก กิ๊ก กั๊ก ~~ Click Gig Gug
หลังจากที่หนูตังเมของเราเป็นแฟนกับคิมเทจิน เจ้าพ่อ PlayBoy ชั้นเซียนไปเรียบร้อยแล้ว เพื่อนๆก็กลับสู่ความสงบ ลูกชิดก็กลับไปเรียนต่อที่ฮ่องกง สำหรับในวันนี้ มาดูนักเรียนชั้นม.4/1 เรียนวิชาน่าปวดหัวกันในวันพุธ คิดคำนวณทั้งวัน
“โอ๊ยยย >O< เค้าจะบ้าตาย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว”พายอาร์ร้องลั่นออกมา อย่างเหลืออดเต็มที่
พวกเธอกำลังนั่งเรียนเคมีกันอยู่ในห้อง อาจารย์สอนก็บรรยายเนิบๆ ทำให้น่าเบื่อเต็มที่ ไม่แปลกใจเลยถ้าพวกข้างหลังหลับสนิทกันไปหมด
“อย่าบ่นน่า คนเค้าก็ปวดหัวเหมือนกันนั่นแหละ-o-”เสียงดังมาจากวอลนัทที่มือขวากำลังจดแลคเชอร์ยิกๆ มือซ้ายกุมขมับ
“โธ่เว้ย!!>< เมเม อีกกี่นาทีหมดเวลาอ่ะ”
“อีก 10 นาที อย่าพึ่งกวนนะพาย”ตังเมตอบเรียบๆ แล้วหันกลับไปตั้งใจฟังอาจารย์ต่อ พายอาร์ทำหน้าเซ็ง พลางมองลูกตาลที่ฟุบหลับลงไปกับโต๊ะ
“ทำไม ลูกตาลมันถึงกล้าหลับนะ เรียนรู้เรื่องไหมน่ะ?”พายอาร์บ่น ไมมี่หันมา พร้อมยิ้มน้อยๆ
“มันเก่งเรื่องวิชาการนะ แต่เค้าว่ากีฬาที่ใช้แรงเยอะๆเนี่ย ไม่ไหวแน่”
ติ๊ง~~ต่องงง~~~~~ ในที่สุดเวลาที่พายอาร์รอคอยก็มาถึง ออดหมดคาบดังช่วยชีวิตเธอไว้ก่อนจะกระอักความรู้ตาย
“โอ้เย้!!!!”พายอาร์รีบลากฮยอนซองไปห้องเรียนชีววิทยาโดยไม่รีรอใคร
“พาย มันอยากเรียนวิชาชีวะอย่างงั้นหรอนะ - -a”ไมมี่พูดขึ้น หลังจากพายอาร์ดิ่งออกจากห้องไป ปานสายฟ้าแลบ
“เห่อๆ พูดผิดพูดใหม่ได้นะ”วอลนัทหัวเราะแห้งๆ “มันเกลียดห้องเคมีจะตาย แถมปีนี้ดันต้องมานั่งเรียนตั้ง 2 ชม.ติด รีบหนีคงไม่แปลกหรอก”
“จริงด้วย”
“เออนี่ วันนี้ไปเที่ยวในเมืองกันมะ?”อัลมอนต์ถาม อย่างกระตือรือร้น ในขณะที่เดินออกมาจากห้องพร้อมวอลนัท
“โห โลกแตก ม่อนชวนเค้าไปเที่ยว o_o”วอลนัทพูด ตาโต “ร้อยวันพันปี แกไม่เค๊ย ไม่เคยจะชวนเลยนะเนี่ย”
“= = เออน่า จะไปไม่ไป”
“หุหุ ไปอยู่แล้ว...”
เมื่อมาถึงห้องชีวะ ที่เต็มไปด้วยกล้องจุลทรรศน์เต็มไปหมด และขวดโหลดองเก็บสิ่งมีชีวิตที่ตายแล้ว ห้องนี้เป็นห้องที่ไม่เหมาะกับพวกที่กลัวผีซักเท่าไร
“ฟาโรห์ สลับที่นั่งกับฉันหน่อยสิ”อึนยองพูดเรียบๆ ฟาโรห์ที่นั่งอยู่อีกด้านงง
“ทำไมอ่ะ”
“มาเหอะน่า”อึนยองเริ่มรำคาญ แล้วลุกจากที่ ฟาโรห์ถึงแม้จะงงเล็กน้อย แต่ก็ยอมเปลี่ยนแต่โดยดีและเมื่อหันหลังมา ก็รู้ว่าทำไม....
“นายก
“เปล่านี่ ฉันแค่ขยะแขยง........วันนี้เที่ยวกันไหม?”อึนยองเปลี่ยนเรื่อง
“ไปๆๆๆ”เทจินร้องทันที
“ฉันรู้ว่าแกไปอยู่แล้วล่ะ เทจิน...คนอื่นล่ะ?”
“โรห์ แกไปไหม?”ซองฮวาหันไปถามคนที่นั่งข้างๆ
“ไม่ไปดีกว่า ฉันติดภารกิจเล่นเกม ^^”
“กำ แล้วแกอะ ฮยอนซอง”
“วันนี้ไปกับพายอาร์แล้วว่ะ อึนยองแกไปเหอะ ฝากซื้อของกินด้วยแล้วกัน”ฮยอนซองยิ้ม อึนยองหน้านิ่ว
“โอเค ฉันไม่ไปแระ เที่ยวให้สนุก หลังจากที่วันเสาร์เล่นไม่สนุกเลย”ซองฮวาพูด เชิงล้อนิดๆในเรื่องเมื่อวันเสาร์ เพราะอึนยองแทบไม่ได้เล่นอะไรเลย เล่นทีก็หวาดเสียวที่ไม่ถูกกับเด็กหนุ่มทั้งนั้น
2 ชั่วโมงผ่านไป อัลมอนต์กับวอลนัทรีบกระโดดออกจากโรงเรียน นั่งรถไปเที่ยวในเมืองกัน ตังเมกับไมมี่ติดซ้อมเทควันโด ลูกตาลก็บอกว่าไม่ว่าง พายอาร์มีเดทกับฮยอนซอง
“แกคิดไง ชวนเค้าออกมาวะเนี่ย”วอลนัทถามขึ้น ขณะที่กำลังเดินว่อนในลานกว้างหน้าห้างขนาดใหญ่
“ไม่รู้ดิ อยู่ๆก็อยากเที่ยวอ่ะ สงสัยวันนี้จะเครียดหนัก = =”อัลมอนต์บอก แล้วมองไปรอบๆ แล้วก็เจอะกับใครบางคน “เฮ้ย นัท...นั่นมัน อึนยองไม่ใช่หรอน่ะ o_o”
“ไหนหว่า”วอลนัทพยายามมองตามสายตาที่อัลมอนต์มองไป แล้วก็เจอจริงๆ เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวขาว เจ้าของผมสีดำ ยืนล้วงกระเป๋า(เก๊ก)อยู่ตรงน้ำพุกลางลานกว้าง
“พูดตรงๆนะ..ฉันพึ่งเห็นว่า คนหยิ่งๆแบบนั้นมีเสน่ห์อ่ะโหเฮ๊ะ ก็คราวนี้แหละ”อัลมอนต์พูด สายตายังคงจับจ้องที่อึนยอง เช่นเดียวกับวอลนัท
“เห็นด้วยอย่างแรง”วอลนัทว่า “เข้าไปทักดีมะ”
“ถ้าไม่กลัวโดนเมินใส่ = =”
“เออน่า มาเห๊อะ”วอลนัทลากอัลมอนต์เดินตรงเข้าไปหาอึนยองที่ยืนนิ่งเก๊กเป็นพระเอกMV แต่จู่ๆสายตาอันว่องไวของอัลมอนต์ก็ไปสะดุด แล้วลากวอลนัทกลับมาทันที
“อะไรวะ ม่อน o_oa ดึงกลับมาทำไม”วอลนัทถามอย่างงงงวย
“นั่นๆ...”อัลมอนต์ชี้ไปใกล้ๆกับอึนยอง “เทจินมาด้วย นั่นมันตังเมเปล่าวะน่ะ”
“ง่ะ ไม่รู้ นี่ไง เข้าไปทักเลย”วอลนัทฉุดกระชากลากถูอัลมอนต์หาอึนยองอีกครั้ง พอดีกับที่โเทจินเดินมาถึงพอดี แต่เด็กสาวคนนั้นกลับไม่ใช่ตังเม
“หวัดดี อ้าว ไม่ใช่ตังเมหรอเนี่ย o_O”วอลนัทเข้าไปทัก แต่เมื่อเห็นเด็กสาวคนนั้นก็อุทานออกมา
“แหะๆ อ่านะไม่ใช่หรอก ^^;; (ซวยไหมล่ะตู)”เทจินปฏิเสธเหงื่อตก อึนยองเริ่มถอยห่าง แล้วเดินหายไป
“...(ฉันไม่เกี่ยว ทำไมต้องยุ่ง)....”อึนยองนึก พร้อมกับเดินไปขึ้นรถ เพื่อกลับไปโรงเรียน “..(ปล่อยเทจินรับเคราะห์แล้วกัน สมน้ำหน้ามีแฟนแล้วยังจะมีกิ๊กอีก ^^ เราไปนอนเล่นที่หอดีก่า)...”
กลับมาที่เทจิน &เด็กสาวน่ารัก V$ อัลมอนต์ & วอลนัท ที่ร้านขนมใกล้ห้าง
(- -)^^^ >>>> วอลนัทกับอัลมอนต์นั่งจ้องหน้าเทจินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ด้วยสายตาน่ากลัว
“อ่านะ....ฮันนี่ นี่เพื่อนเราเอง คนนี้วอลนัท แฟนฟาโรห์น่ะรู้จักใช่ไหม...ส่วนนั่นอัลมอนต์เป็นเพื่อนซี้กัน”เทจินแนะนำทั้งสองคน ให้เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นรู้จัก เธอยิ้มให้อย่างสดใส
“สวัสดีค่ะ เราชื่อ ฮันนี่ ^^ อยู่ม.4/10 ค่ะ ตอนนี้กำลังดูๆกับเทจินอยู่น่ะค่ะ”ฮันนี่แนะนำตัว อย่างสดใส
o_O >>> อัลมอนต์
OoO >>> วอลนัท
“ทำไมหรอ??”ฮันนี่งง กับการแสดงออกของทั้งสองคน
“อ๋อ เปล่าหรอก แค่ตกใจน่ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ พึ่งเข้ามาหรอ”วอลนัทถาม เหงื่อยังตกอยู่
“อื้อ ^^ คือเรา...เป็นลูกมาเฟียอ่านะ ท่านพ่อเลยไม่ค่อยวางใจเท่าไร มีโรงเรียนนี้นี่แหละ”ฮันนี่ยิ้มตอบ
“อ่อ ก็นะ แล้วนี่มารู้จักกับเทจินได้ยังไงล่ะ?”
“^^ เพิ่งเจอกันเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะ พอดีวันนี้ก็มาเจอกันโดยบังเอิญ ใช่ไหม เทจิน??”ฮันนี่หันไปหาเทจิน ที่นั่งทำหน้ากลุ้มอยู่ข้างๆ
“อ๋อ อืม..แล้วพวกเธอไม่ไปไหนหรอกหรอ”เทจินถามพวกเธอบ้าง ทั้งสองคนมองหน้ากัน แล้วยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายนิดๆ
“ไม่เป็นไร เที่ยวกันเยอะๆสนุกดีออก ใช่ป่ะ ฮันนี่^^”อัลมอนต์หันไปถามฮันนี่ ที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ไม่ต้องห่วงน่า จะไปไหนกันดีหว่า”
“เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ ^^”ฮันนี่ลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วหายไปหลังร้าน
ชิ้ง~!! วอลนัทกับอัลมอนต์หันมาหาเทจินด้วยสีหน้าอำมหิตผิดมนุษย์
“มีกิ๊กรึไง เทจิน - -^”อัลมอนต์เป็นคนยิงคำถามแรก
“ง่า..คือ”เทจินเหงื่อแตกพลั่ก ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ
“นายรักตังเมจริงๆหรือเปล่าเนี่ยห๊ะ!!”วอลนัทเริ่มขึ้นเสียง เทจินสะดุ้ง ก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ก็ทำไงได้...ฉันมัน PlayBoy ตั้งแต่เด็กนะ จะให้เลิกมันก็ยาก”เทจินพูดตะกุกตะกัก
“= =^ ฮึ PlayBoy วันนี้ถือว่าหยวนนะ แต่อย่าให้เห็นอีก ตังเมมันไม่ใจดีเท่าไรนักหรอก”วอลนัทกล่าว ด้วยน้ำเสียงดูแคลน
“ฉันรู้”เทจินยังก้มหน้าต่อ “แต่ขอร้อง อย่าบอกตังเมนะ ไม่งั้นตายแหงๆ”
“ไม่บอกหรอกน่า.....แค่จะไปเตือนๆตังเมก่อน”อัลมอนต์บอก เทจินหน้าซีด “นัท เรากลับกันเหอะ อยู่นี่มันก็ก้างขวางคอ”
ทั้งสองคนลุกขึ้น คว้ากระเป๋า แล้วเตรียมเดินออกจากร้าน พอดีกับที่ฮันนี่ออกมาพอดี
“อ้าว เทจิน วอลนัทกับอัลมอนต์ล่ะ??”ฮันนี่ถาม แล้วนั่งลงข้างๆเทจิน ที่หน้าซีดเผือด
“อ่ะ อ๋อ พอดี...มีงานนิดหน่อยนะ เลยกลับไปแล้ว”เทจินตอบ พร้อมใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อ “เราไปเที่ยวกันดีกว่านะ”
“แล้วจะไปไหนอ่ะ?”
“.......”เทจินไม่ตอบอะไร จับมืออันนี่เดินออกมานอกร้าน แล้วเดินเที่ยวไปทั่วลานกว้าง ที่มีร้านค้าตั้งอยู่รอบๆเกลื่อน
เวลาผ่านไปจนหมดเดือนพฤษภาคม.....เช้าวันศุกร์ที่ 1 มิถุนายน วอลนัทส่งใบลาไม่มาโรงเรียนช่วงเช้า เพราะแม่ของเธอเรียกกลับไปทำงานแทน DJ. วันนี้ฟาโรห์ก็กลายเป็นคนโสดชั่วครู่
“โรห์ วันนี้ไปกับฟ้าหน่อยสิ ^^ นะนะ”ฟ้าเข้ามาออดอ้อนเขาตั้งแต่เช้า
“เอ่อ....”
“วอลนัทไม่อยู่แล้วนี่ ไม่เป็นไรหรอก”ฟ้าเริ่มชักแม่น้ำทั้ง 5 มาหว่านล้อมฟาโรห์
“แต่แต่..../แต่ฉันไม่อนุญาติ”
อึนยองโผล่มาจากที่ไหนไม่รู้พูดเรียบๆ แล้วดึงฟาโรห์ออกมา ฟ้าทำหน้าเศร้า แล้วหันไปขออึนยอง
“น๊า...อึนยอง ฟ้าอยากนั่งใกล้ๆโรห์แค่ช่วงเช้าเอง วอลนัทไม่ว่าหรอก”ฟ้าโอดครวญ แต่ดูเหมือนเธอจะขอร้องผิดคน ถ้าเทจินหรือฮยอนซองน่าจะพอได้ แต่กับอึนยองคงไม่มีหวัง หยิ่งขนาดนี้
“ฟาโรห์ แกไปช่วยเทจินมันทำการบ้าน”อึนยองสั่งเรียบๆ ฟาโรห์รีบกระโดดหวือหายไปทันที “ถ้าเธอมีสมองไว้คิดบ้าง ก็น่าจะรู้ว่าไม่ควรยุ่งกับคนที่มีแฟนแล้ว”
“................”ฟ้าถึงกับเงียบ เมื่อโดนอึนยองด่า เขามองฟ้าด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วค่อยเดินกลับมานั่งกับเพื่อนๆ
วันศุกร์ช่วงเช้า ที่ยังไม่เข้าเรียน พวกนักเรียนหลายคนมักจะมานั่งสิงสถิตกันที่ห้องโฮมรูม สำหรับวันนี้ก็เป็นวันพิเศษของใครบางคนในห้อง
~Happy Birthday to you
Happy Birthday to you
Happy Birthday Happy Birthday…
Happy Birth…day To You~
เพื่อนๆทุกคนในห้องต่างร้องเพลงกันอย่างมีความสุข ให้กับอัลมอนต์ ^^ วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ
“อัลมอนต์ สุขสันต์วันเกิดนะ ^^”ลูกตาลปรบมือ แล้วยื่นกล่องของขวัญให้
“ขอบใจ....”
“อ่ะนี่ มีความสุขมากๆ”วายุ หัวหน้าห้องขี้เก๊กให้สมุดโน๊ตเล่มหนึ่ง
“อ่า ขอบใจมากๆ”
ซักพัก เพื่อนๆก็ต่างให้ของขวัญอัลมอนต์จนเต็มโต๊ะ รวมทั้งเพื่อนๆในกลุ่มด้วย ตังเม พายอาร์ และไมมี่ต่างให้เป็นกล่องของขวัญ พวกผู้ชายรวมเงินกันซื้อตุ๊กตาหมู ตัวเบ่อเริ่มให้เธอ
“ทีนี้ก็เหลือแค่วอลนัทคนเดียว”พายอาร์เกริ่น พร้อมรอยยิ้ม
“ช่าย...เดี๋ยวมันจะเข้ามาเรียนช่วงบ่าย โหย... โชคดีเป็นบ้าไม่ต้องเรียนขี่ม้า”อัลมอนต์ว่า แล้วฟุบหน้าลงบนตุ๊กตาหมูตัวใหญ่
“ขี่ม้าสนุกดีออก”ลูกตาลบอก ไมมี่เกือบตกเก้าอี้
“สนุกหรอ สนุกไปคนเดียวเหอะ”ไมมี่พูด เหยียดๆ แล้วเลียนเสียงอาจารย์สอนขี่ม้า “นักเรียน..หลังตรงนะ ต้องขี่อย่างงามสง่า เฮอะ!”
“เห็นด้วยกับ มี่อย่างแรงเลย”ตังเมบอก แล้วหันไปหาแฟนของเธอที่นั่งอยู่ไม่ไกล “เทจิน วันนี้ไปงานอัลมอนต์พร้อมกันนะ”
“หือ?? งานหรอ??”ไม่ใช่เทจินเพียงคนเดียวที่สงสัย แต่รวมทั้งฟาโรห์ ซองฮวา ฮยอนซองและอึนยอง
อัลมอนต์หัวเราะ “งานวันเกิดน่ะ พ่อแม่ฉันจัด ^^ ตอนเย็นที่บ้าน”
“ไปอยู่แล้ว วันเกิดเพื่อนซะอย่าง”ซองฮวาตอบรับทันที เช่นเดียวกับฟาโรห์และฮยอนซอง
“อึนยองล่ะ ^^”
“ไปก็ได้..”
“เทจิน?”
“คือฉัน.....”
“นายคงไม่ได้ติดธุระใช่ไหมเนี่ย?”ตังเมถาม เทจินสะดุ้งนิดหน่อย
“..(กรรมๆๆ ดันไปนัดฮันนี่ไว้ซะด้วย ทำไงดีวะ)..”
“ว่าไง??”ตังเมย้ำ แล้วมองเทจินอย่างจับผิด
“เอ่อ...ไปครับผม ^^;;”
ตังเมยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่ทุกคนจะลงไปเรียนวิชาแรกกัน ของขวัญของอัลมอนต์ก็เอาใส่ถุง แล้วไปไว้ใน ล็อกเกอร์ เวลาผ่านไปด้วยความเหนื่อยนิดๆ เพราะวิชาบาสกับวอลเล่ย์อาจารย์ก็สอบเก็บคะแนน
“พายอาร์...ช่วยเค้าด้วย T T”ไมมี่พูดเสียงจะร้องไห้ ในคาบวิชาวอลเล่ย์
“เฮ้ย อะไรๆ”พายอาร์ตกใจ แล้วรีบเมาหาไมมี่
“เค้าสอบไม่ผ่านอ่ะ TOT ช่วยเค้าด้วยน๊าาาา”ไมมี่โอดครวญ แล้วลงไปกอดขาพายอาร์ อย่างน่าสงสาร
“รู้แล้วๆ เมเม >o< อย่ามัวแต่จีบกับเทจิน มาช่วยกันหน่อย”พายอาร์หันไปตะโกนบอกตังเมที่กำลังคุยกับเทจิน
“จ้าๆ ไปก่อนนะ เทจิน ^^”ตังเมยิ้ม เทจินพยักหน้ารับ แล้วกลับไปซ้อมต่อ
“อ่ะโห o_o ท่าทางยากน่าดูเนอะ ^^”เสียงดังจากใครบางคน ที่กำลังนั่งยองๆดูอยู่ใกล้ๆ
“นัท!!!”ทั้งสามคนร้องพร้อมกัน วอลนัทล้มโครม
“เฮ้ย!! รู้ชื่อตัวเองน่า”วอลนัทยิ้ม เธอไม่ได้อยู่ในชุดเครื่องแบบพละ แต่เป็นชุดสบายๆธรรมดา กางเกงสีน้ำตาลตัวใหญ่ขายาว เสื้อยืดพอดีตัวสีดำ
“แกไม่ได้มาเรียนหรอกหรอ”ไมมี่ถาม ขณะมองชุดของเพื่อนอย่างพิจารณา
“เปล่า ^^ มาเรียน แต่ว่าเปลี่ยนชุดไม่ทัน แม่แกก็อนุญาตให้เค้าวันนึง”วอลนัทตอบ ทุกคนมองอย่างอิจฉา “เอาล่ะ ไปสอบวอลเล่ย์ก่อนนะ จะได้หมดทุกข์ >.<”
“เออ ไปเหอะ”
วอลนัทกระโดดไปไม่กี่ก้าว ก็ย้อนกลับมา แล้วลากตังเมไป
“เมเม = =”สีหน้าของวอลนัทดูเคร่งเครียดมาก
“??”
“แกอ่ะ อย่าไปไว้ใจ ไอเทจินมากนะ ขอร้อง”
“ทำไมอ่ะ”
“เหอะน่า ... เตือนไว้ก่อน งั้นเค้าไปสอบแระ เจอกัน ^^”วอลนัทตัดบทไปดื้อๆ แล้ววิ่งไปหาอาจารย์เพื่อขอสอบ
“อะไรของมันหว่า...”ตังเมมึน แต่ก็ไม่สนใจอะไรมากนัก เธอเดินไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงใครบางคน หลังห้องน้ำ
“เทจิน.....อย่าสิ มันจั๊กจี้อ่ะ ><”เสียงของเด็กสาวน่ารักดังขึ้น พร้อมหัวเราะคิกคัก
“...(ว่าไงนะ เทจินหรอ??)...”
“ฮันนี่ นิ่งๆน่า”เสียงผู้ชายที่ฟังคุ้นมากๆ ในความคิดของตังเม
“..(ใครฟะ?)..”
“แล้วนี่โดดมาอาจารย์ไม่ว่าหรอ”ตังเมได้ยินเสียงเด็กสาวถาม
“ไม่ว่าหรอก ^^ แล้วฮันนี่ล่ะ โดดมาเหมือนกันไม่ใช่หรอ”
“ไม่ว่าเหมือนกัน...อืมม~”
ตังเมสังเกตว่ามันเงียบเกินไป จึงชะโงกหน้าไปดู - - - - - เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวขาวผมสีดำเรี่ยไรคอ กำลังบดริมฝีปากกับเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ที่ถูกผลักติดกำแพง ดวงตาหลับพริ้มอย่างเพลิดเพลิน เธอจะดีใจกว่านี้ ถ้าหากชายคนนี้ไม่ใช่ เทจิน!!!
“เทจิน = =^^^^^”ตังเมเรียก เสียงเหี้ยม เด็กหนุ่มคนนั้นสะดุ้ง แล้วถอนริมฝีปาก กระโดดผึงออกอย่างรวดเร็ว
“O_o ตังเม....”เทจินอึ้งสนิท ฮันนี่ที่ยืนอยู่ถึงกับงงเต้ก
“อะไรงั้นหรอ เทจิน”เธอเขย่าแขนเด็กหนุ่มเบาๆ ซึ่งก็ไม่ตอบอะไร
ตังเมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไป ก่อนจะย่างสุขุมเข้ามาหาเทจิน และ.....
เพี๊ยะ!!! ไม่ทันที่ฮันนี่จะกระพริบตา มือเรียวของตังเมไปประทับสร้างรอยแดงไว้ที่หน้าของเทจิน เขากุมข้างที่โดนตบอย่างเจ็บๆ
“ไม่นึก ว่านายจะเป็นเลวขนาดนี้นะ เทจิน”ตังเมเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นบนดวงตาคู่สวย
“...................”เทจินเงียบกริบ เขาก้มหน้ารับความผิดแต่โดยดี ตังเมมองเขาอย่างจงเกลียดจงชัง
“เทจิน” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองแฟนของตนช้าๆ เขาไม่อยากให้เธอต้องร้องไห้เลย ให้ตายสิ!! แต่สิ่งที่จะตามมามันเลวร้ายกว่านั้น “เราเลิกกันเถอะ!!!”
“...อะไรนะ o_O”เทจินถาม อย่าไม่เชื่อหู ตังเมสูดลมหายใจ
“เราเลิกกัน ฉันทนคบกับผู้ชายชั่วๆอย่างนายไม่ได้หรอก แล้วเธอน่ะ”ตังเมหันไปหาฮันนี่ที่กลัวจนตัวสั่น “อย่าไปไว้ใจหมอนี่มันมาก ไม่นาน มันก็จะทำแบบนี้กับคนอื่น ถ้าเธอเป็นแฟนกับมัน!!”
จบประโยค ตังเมก็รีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ฮันนี่ก็มองเทจินอย่างไม่เชื่ออีกต่อไป เธอตบเขาอีกข้าง แล้ววิ่งขึ้นห้องเรียนไป - - - - -เด็กหนุ่มเดินออกมาอย่างช้าๆ แล้วล้างหน้า ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจนั้น กลับนึกโกรธตัวเอง ....ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่ต้องเลิกกับตังเม ไม่ต้องทำให้ตังเมเจ็บ เขาคงจะชั่วอย่างที่เธอบอกจริงๆ....
“อ้าว เมเม ^O^ เค้าสอบผ่านแล้วล่ะ”ไมมี่ยิ้มอย่างร่าเริง แต่เมื่อเห็นหน้าของเพื่อนสาวก็ตกใจสุดชีวิต
“TT^TT”
“เฮ้ย!!! ตังเม ใครทำอะไรแกอ่ะ!!!”เสียงร้องของไมมี่เรียกเพื่อนๆในกลุ่มทุกคนมาหาได้อย่างรวดเร็ว แล้วรุมถามคำถามกันใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่พวกผู้ชาย
“ตังเม...ใครทำอะไรแก บอกเค้ามาดิ >O<”พายอาร์เขย่าตัวเพื่อนรักอย่างบ้าคลั่ง ตังเมไม่พูดอะไร เธอเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว
“เมเม แกพูดมาดิ..แกร้องอยู่แบบนี้ไม่ได้น่ะเว้ย”อัลมอนต์พูด พร้อมกับลูบหลังตังเมเบาๆ
ตังเมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนแต่ละคน แล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้ฟัง - - - เมื่อเล่าจบ ทุกคนก็ระเบิดออกมาทันที
“ไอ้เทจิน ทำไมมันชั่วยังงี้วะ!!!”วอลนัทตะโกนอย่างโกรธแค้น
“ทำกับเมเม แบบนี้ได้ไง!!! ฮยอนซอง...เทจินมันมีกิ๊กกี่คน”พายอาร์ตวัดเสียงถามแฟนของเธอที่โกรธเพื่อนไม่แพ้กัน
“ไม่รู้ แต่มันเสร็จพวกฉันแน่ ทำไมมันทำแบบนี้ได้วะ”
“คอยดูเหอะ..เมเม แล้วกิ๊กมันคนไหน เดี๋ยวเค้าจะไปตื้บให้”ไมมี่ถาม พร้อมกับหักนิ้วอย่างน่ากลัว
“อย่า...ไม่ต้อง คนนั้นเค้าไม่ผิด ดูเหมือนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเทจินเป็นแฟนฉัน”ตังเมร้องห้าม แล้วพยายามลุกขึ้น อย่างอ่อนแรง “วันนี้คงต้องขอไปนอนห้องพยาบาลก่อนนะ =_=”
“งั้นเดี๋ยวเค้าไปส่งเอง”ลูกตาลเสนอ แล้วช่วยพยุงตังเมไป
หลังจากพักกลางวัน ทุกคนก็ไม่เห็นเทจินมาเข้าเรียนเลยซักคาบ วอลนัทที่ดูจะเด่นที่สุดในห้อง จากชุดของเธอ ก็ถูกอาจารย์หลายคนเรียก แต่ก็รอดทุกครั้ง เมื่ออ้างผอ.อนุญาต
“เออนี่...ลืมไปเลย ของขวัญแก ม่อน ^^”วอลนัทยื่นกล่องใสให้กับอัลมอนต์ ภายในเป็นตุ๊กตาDevil น่ารัก อัดเสียงได้
“ขอบใจ ^^”
...ประกาศ! วันนี้จะมีการประชุม หลังเลิกเรียน ขอให้นักเรียนทุกคนไปเจออาจารย์ที่ปรึกษาที่ห้องโฮมรูมด้วยค่ะ...
เสียงประกาศดังก้องไปทั่วโรงเรียน หลังจากที่ออดคาบสุดท้ายหมดไป พวกเธอและเขามองหน้ากัน แล้วรีบขึ้นไปที่ห้องโฮมรูม อาจารย์อธิบายไปเรื่อยๆอย่างน่าเบื่อ ประมาณว่า กีฬาสีปีนี้มีการแข่งอะไรบ้าง คิวการแข่งขัน ฯลฯ - - - ถึงแม้นักเรียนจะไม่ค่อยฟังซักเท่าไร แต่ก็ตื่นเต้นกับกีฬาสีที่จะมาถึง เพราะในวันแรกจะมีการเดินขบวนเพื่อเปิดงาน โดยที่ม. 4 ต้องเป็นคนจัดการ ส่วนด้านอัฒจรรย์จะเป็นพี่ม.5 และม.6
จบตอนที่ 9
ความคิดเห็น