คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ปฏิบัติการลับ >.
ในเช้าวันเสาร์ของอาทิตย์ต่อมา ทุกคนมาพร้อมกันที่สวนสนุก และในอาทิตย์ที่ผ่านมา ลูกชิดก็ตามมาส่ง ลูกตาลที่โรงเรียนอยู่เรื่อยๆ ส่งผลให้ตังเมอารมณ์เสียขึ้นทุกวันๆ จนตอนนี้เพื่อนๆแทบจะไม่คุยกับเธอเลยแม้แต่น้อย ด้วยความที่กลัวระเบิดลง - - - - - กลับมาที่สวนสนุก ตอน 10 โมงเช้า
“เอาล่ะ ^^ จ่ายค่าตั๋วกันเองนะเพื่อนๆ เค้าไม่รับผิดชอบ”พายอาร์พูดอย่างสดใส แล้วซื้อตั๋วอย่างอารมณ์ดี
“อารมณ์ดีเหลือเกินนะ วันนี้น่ะ”ฮยอนซองยิ้มให้กับพายอาร์อย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวเธอเบาๆ
“อ่านะ เมเม มานี่จิ! ทำหน้างอเป็นอาทิตย์แล้วนะเนี่ย”พายอาร์ดึงตังเมขึ้นมา จากที่อยู่หลังเทจินกับลูกชิด “วันนี้มาเที่ยว หนุกๆคลายเครียด เค้าเห็นแกตั้งหน้าตั้งตาเรียนตอนวันพุธแล้ว แทบกระอัก”
“ก็เรื่องของเค้านี่นา - -”ตังเมตอบเรียบๆ “เอาล่ะ ซื้อตั๋วแล้วไปเล่นกันเหอะ”
“เดี๋ยวดิ รอเทจินกับลูกชิดก่อน”วอลนัทร้องเรียก แล้ววิ่งไปดึงไหล่ตังเมไว้
“คู่รักพวกนั้นก็ปล่อยให้มันจีบไปซิ..มีปัญญาไปเองได้อยู่แล้วนี่!!”
คำตอบของตังเมทำเอาเพื่อนๆทุกคนอึ้งสนิท แม้แต่อึนยองที่กำลังเดินตามมาอย่างเงียบๆ ก็ยังเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ - - - - - วอลนัทกับไมมี่อ้าปากค้าง อัลมอนต์ที่กำลังจะไล่ตีซองฮวา ถึงกับหยุด
“แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย เมเม”พายอาร์ถาม อย่างเป็นห่วง ตังเมหันหน้ามามองเพื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“= =^^ เค้าก็เป็นของเค้าอยู่แบบนี้ ถ้าพวกแกไม่ไป เค้าไปคนเดียวเอง”ตังเมพูดจบ แล้วเดินสะบัดเข้าสวนสนุกไป
“เดี๋ยวๆ รอเค้าด้วย เมเม”ลูกตาลรีบตามไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เพื่อนๆต่างก็มองหน้ากันอย่างลำบากใจ
จนกระทั่ง ซื้อตั๋วกันครบทุกคน จึงค่อยเดินเข้าไป และก็พบกับลูกตาลที่ยืนปลอบตังเมอยู่หน้าบ้านผีสิง พายอาร์รีบปรี่เข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม ตามมาด้วยไมมี่ วอลนัทและอัลมอนต์ ส่วนพวกผู้ชายก็เดินตามมาเอื่อยๆ
“อิอิ อยากเล่นบ้านผีสิงกันม๊าาาา^^”อัลมอนต์ชวนอย่างกระตือรือร้น และได้เสียงตอบรับเป็นอย่างดี
“เล่นๆๆๆๆ >O<”วอลนัท ฮยอนซอง และซองฮวาร้อง แล้วรีบแย่งกันไปต่อแถวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่อึนยองกับลูกตาลผวานิดๆ
“จะเล่นจริงๆหรอ?”ลูกตาลถามเสียงสั่น ตังเมหันมามองเธออย่างแปลกใจ
“ไม่เล่น แล้วจะเล่นอะไรล่ะ - -*”
“ก็...แบบว่า เค้ากลัวนี่นา”ลูกตาลทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ ตังเมถอนหายใจ แล้วทิ้งเพื่อนไว้ซะอย่างงั้น
ฮยอนซองที่ยืนอยู่ข้างหน้า ไม่ไกลนัก ชะโงกหน้ามาหาลูกตาลกับอึนยองที่อยู่ซะท้ายแถว
“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า อ๊ะ ถึงคิวเราแล้ว >.< ลุย!!”ฮยอนซองร้องอย่างตื่นเต้น แล้วลากพายอาร์ ลูกตาลและอึนยองเข้ามาติดๆ
เมื่อเข้ามาในบ้านผีสิง บรรยากาศมันช่างแตกต่างกับข้างนอกอย่างรุนแรง อากาศเย็นเจี๊ยบ~~ เหมือนเปิดแอร์ 18 ํ ในบ้านก็มีเพียงแสงสลัวๆ พอให้น่ากลัว แต่ก็ไม่มืดสนิท ขนาดมองอะไรไม่เห็น ที่มุมเพดาน หรือข้าวของบนโต๊ะกลมโบราณ มีหยากไย่เกาะอยู่เต็มไปหมด ที่เพดาน ก็มีอะไรที่ดูเหมือนของเหลวเหนียวเหนอะสีดำๆติดอยู่ พายอาร์คิดว่ามันเป็นเลือด
“น่ากลัวจังเลย”ลูกชิดพูดเบาๆ พร้อมกอดตัวเอง เพราะความเย็นในบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอก มีฉันอยู่นะ ^^”เทจินกระซิบ เขายืนอยู่ข้างหลังลูกชิด พร้อมส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
ตอนนี้พวกเขาเดินในทางแคบๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นระเบียงลงไปที่ชั้นใต้ดิน คราวนี้มีทางเสียงน้ำหยดติ๋งๆสร้างบรรยากาศขนลุก กำแพงก็เต็มไปด้วยตะไคร่เกาะเต็มพื้นที่ วอลนัท ฟาโรห์ ซองฮวา อัลมอนต์และไมมี่เป็นกองหน้า ตามมาด้วย ลูกชิด เทจิน ตังเม ลูกตาล พายอาร์ ฮยอนซอง และอึนยองเป็นคนปิดท้ายกองหลัง
ครึ่กก!! ครึ่กก~~~!! เสียงลึกลับประหลาด คล้ายกับเอาขวานลากไปมากับพื้นขรุขระ ดังก้องไปทั่วระเบียง จนวอลนัทกับลูกตาลหลุดกรี๊ดออกมาอย่างตกใจ แต่ลูกชิดนี่ ไม่กรี๊ดอย่างเดียว ทั้งกรี๊ด ทั้งร้องไห้ เข่าอ่อนไปหมด
“ไม่มีอะไรน่า...ใจเย็นๆนะ”เทจินกอดลูกชิดอย่างถือวิสาสะ เธอหน้าแดงด้วยความอาย แล้วกล่าวขอโทษขอโพยอย่างตกใจ
“อ่า...ขะ ขอโทษ นะ...นะคะ คะ คือฉันตกใจไป...หนะ หน่อยอ่ะค่ะ”ลูกชิดก้มหน้า ขอโทษเทจินอย่างเกร็งๆ แล้วเดินตามคนอื่นต่อไป
เทจินยิ้มแป้น แล้วส่ายหน้าเบาๆ ผิดกับตังเมที่เริ่มจะโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลอีกครั้ง เธอเดินเบียดเทจินกับลูกชิดไปข้างหน้าอย่างรุนแรง จนแขนของเธอไปครูดกับผนังที่ขรุขระ เกิดเป็นรอยถลอกแดงๆ ลูกตาลที่เดินต่อหลังก็ห้ามไม่ทัน..
“สงสัย แค่นี้คงพอแล้วล่ะ พาย”ลูกตาลพูด ขณะที่พายอาร์เดินมาถามเหตุการณ์
“ยังไม่แน่ชัดเห็นไหม....วันนี้อาจจะสงสารตังเมซักหน่อยก็เหอะ”พายอาร์ว่า “แต่คนอย่างตังเม ถ้าไม่ทำขนาดนี้ ก็ไม่เห็นผลหรอก”
“มันก็ถูก แต่มันแรงไปหน่อยนะ .../ เอ่อ รีบๆเดินเร็วเข้า อึนยองมันดันมาแล้ว”
ไม่ทันที่ลูกตาลจะพูดจบ ฮยอนซองก็กระซิบมาขัดเสียก่อน เธอจึงต้องเดินตามมาทางมาเรื่อยๆ จนกระทั่งออกมาจากบ้านผีสิง เพื่อนคนอื่นๆต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน เนื่องจากความตื่นเต้นในบ้านผีสิง ยกเว้น ตังเมที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“เอาล่ะ รายการต่อไป ^O^ รถไฟเหาะเลย”วอลนัทชี้ไปที่รถไฟเหาะสีขาวสวย บนรางยาวเป็นกิโล แถมมีตีลังกาอีกตังหาก อึนยองทำหน้าเหยเก โดยไม่มีใครสังเกต
“ลุยด้วย เพื่อนเลิฟ”อัลมอนต์ตะโกนอย่างร่าเริง ก่อนทั้งสองจะรีบวิ่งปรี่ไปหารถไฟเหาะ โดยที่ฟาโรห์กับซองฮวาวิ่งตามไม่ทันเลยทีเดียว
“พาย...เดี๋ยวฉันรออยู่ข้างล่างนะ ^^;;”ฮยอนซองเอ่ยขึ้น เมื่อเดินมาถึงรถไฟเหาะ
“อ้าว ทำไมอ่ะ o_O”พายอาร์สงสัย “ฮยอนซอง จะไม่ไปกับฉันหรอ”
“คือว่า ฉันไม่อยากเล่นอ่านะ เดี๋ยวดูพายเล่นดีกว่า อีกอย่างสงสารอึนยองมัน มันกำลังไม่สบายน่ะ”ฮยอนซองหันไปใส่ความให้กับอึนยองที่กำลังกุมหัว อย่างมึนๆ หลังจากที่ออกมาจากบ้านผีสิง เพราะอุณหภูมิทีเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วนั่นเอง
“อ่อ งั้นหรอ”พายอาร์เลิกคิ้ว “งั้นฉันไปล่ะ”
“อึนยองไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมน่ะ?”
คราวนี้เป็นเสียงของไมมี่ ที่แสดงความเป็นห่วงอยู่ลึกๆ อึนยองเงยหน้าขึ้นมองเธอเล็กน้อย แล้วเมินไปอีกทาง
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ”
“เฮ้ย อึนยอง พูดดีๆดิวะ ไมมี่เค้าเป็นห่วงแกน่ะเว้ย”ฮยอนซองตำหนิเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ฮยอนซอง...งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้แล้วกัน ไม่เล่นแล้วล่ะ”ไมมี่บอก แล้วรีบวิ่งไปซื้อน้ำจากร้านใกล้ๆมา อึนยองมองเธอไปอย่างรำคาญนิดๆ
...ทำไม ผู้หญิงมันน่ารำคาญจังวะเนี่ย -*- เซ้าซี้จริง...
“อ่ะ มาแล้วจ้ะ”ไมมี่ยื่นขวดน้ำแร่ให้กับฮยอนซองและอึนยองคนละขวด “ดื่มน้ำไปก่อน จะได้หายมึนนะ”
“ขอบใจนะ”ฮยอนซองยิ้ม แล้วเปิดขวดดื่มด้วยความหิวกระหาย อึนยองวางขวดน้ำไว้ข้างๆ แล้วมองเพื่อนคนอื่น ที่เริ่มนั่งประจำที่กันแล้ว
บนรถไฟเหาะ...
“เทจิน มานั่งกับเราหน่อยได้ไหมคะ?”ลูกชิดถาม อย่างกลัวๆ เทจินยิ้มแป้น
“ได้สิ ลูกตาล ไม่ว่าใช่ไหม?”เขาหันไปถามลูกตาลที่เดินมาข้างหลัง
“ไม่ว่าหรอกน่า ^^”
...แต่ฉันว่า...ตังเมคิด แล้วเดินมานั่งกับลูกตาล ซึ่งเป็นแถวต่อจากเทจิน วอลนัทก็นั่งกับฟาโรห์ และพายอาร์นั่งกับอัลมอนต์ ส่วนซองฮวาใจกล้า ขอไปนั่งคนเดียวแถวหน้าสุด - -*
ไม่นาน หลังจากที่ที่ล็อคเพื่อความปลอดภัยลงมาล็อคผู้เล่นไว้ รถไฟหเาะก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น อย่างน่าหวาดเสียว ทั้งขึ้น ลง มุดอุโมงค์ ตีลังกาจนน่าปวดหัว
“กรี๊ดดดด!!!!!”
พวกผู้หญิงบนเครื่องเล่นทั้งหลายส่งเสียงกรี๊ดดังลั่น ในขณะที่พวกผู้ชายต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่ลูกชิดกลับไม่กรี๊ด เธอเอาแต่หลับตาปี๋ แล้วหันไปซบบ่าเทจินที่ร้องลั่นอย่างสะใจ โดยมีคนคอยมองอย่างน้อยใจ + โกรธอยู่ด้านหลัง
“เป็นไงบ้าง สนุกดีมะ”ฮยอนซองถามพายอาร์ที่พึ่งลงมาจากเครื่องเล่น พายอาร์ วอลนัท และอัลมอนต์มองหน้ากัน
“สนุกที่สุดในชีวิต!!”
“แล้วนายล่ะ ซองฮวา เล่นซะแถวหน้า”ฮยอนซองหันไปถามเพื่อนอีกคน ซึ่งตอนนี้เริ่มหน้าซีดนิดๆ
“น่ากลัวชิบ โอยจะอ้วก โรห์ พาฉันไปห้องน้ำที”ซองฮวาพูดเบาๆ
ซองฮวาขอความช่วยเหลือ ฟาโรห์หัวเราะ แล้วพยุงซองฮวาไปเข้าห้องน้ำ ส่วนลูกตาลก็เข่าอ่อน หมดแรง ตังเมก็นั่งมองเทจินปลอบลูกชิดที่หน้าซีดเป็นเผือกต้ม ด้วยสีหน้าและอารมณ์ที่ยากจะเดาถูก - - - - - - - และยังไม่หมดแค่นี้ วอลนัทกับอัลมอนต์ คู่หูดูโอที่เหมือนเครื่องจะเริ่มติด ลากเพื่อนๆที่น่าสงสารไปเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวกันอีกเยอะ ....มาดูซิมเปิ้ลๆกันที่ ‘ไวกิ้ง’
“ไวกิ้ง >O< Let’s Go!!!”วอลนัทตะโกน แล้วรีบกระโจนเข้าไปหาที่นั่ง ที่เรียกกันว่า ระดับมหาวิทยาลัย ในขณะที่อึนยอง ลูกชิด ลูกตาลถูกลากขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นั่งกันที่ชั้นอนุบาล
“โหย...พายอาร์ มานั่งนี่กันเร็ว”อัลมอนต์กวักมือเรียกพายอาร์ให้มานั่งชั้นมหาลัยกับเธอ วอลนัท ตังเม และฟาโรห์ ส่วนซองฮวาเลือกที่จะนั่งแค่ชั้นมัธยมปลาย ซึ่งถัดลงมาจากระดับมหาลัย
“ซองฮวาไม่มานั่งด้วยกันหรอกหรอ”ฟาโรห์ชะโงกหน้าไปถามคนข้างหน้า
“ไม่อ่ะ มานั่งเป็นเพื่อนฮยอนซองมัน”ซองฮวาบอก คนที่โดนโยนความกลัวมาถึงกับทำหน้างง
“เฮ้ยๆ โรห์อย่าไปเชื่อมัน มันตอแหล...-O- มันกลัวเอง ให้ฉันกับไมมี่มานั่งเป็นเพื่อน ดูดิ๊ แทนที่ตัวเองจะนั่งริม ดันให้ไมมี่ไปนั่งริมแทน”ฮยอนซองฟ้องไม่หยุดปาก ซองฮวาถึงกับสะอึก พวกข้างหลังก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ตอนนี้คนขึ้นมานั่งเต็มไวกิ้งกันแล้ว คนคุมเครื่องเล่นก็เริ่มพูดคล้ายๆ DJ.
“เอาล่ะคร๊าบบ ตอนนี้พวกเราก็จะเริ่มเล่นกันแล้ว..”พี่คนคุมเครื่องเริ่มพูด แล้วเปิดเพลงแดนซ์ “เอ้า ไปกันเล้ยย!! ใครกรี๊ดดังๆ ขอให้หล่อๆสวยๆ ร่ำรวย ต่อไปเอ้า เย้!!!!!!!!!!”
จบประโยค ทุกคนต่างร้องกันอย่างสุดเสียง ด้วยความมันส์สุดเหวี่ยง ไวกิ้งก็ดูเหมือนจะแกว่งแรงขึ้นเรื่อยๆ ลูกชิดก็เริ่มกอดแขนเทจินแน่นอีกครั้ง และแน่นอน มันไม่สามารถรอดพ้น สายตาของพวกที่นั่งอยู่ถัดไปได้ เกือบทั้งแถว และในที่สุด ก็หมดเวลา
อึนยองลงมาในแบบที่เรียกกันว่า หมดสภาพ ไมมี่จึงต้องดูแลเขาไปโดยปริยาย ลูกตาลกับซองฮวาก็เริ่มหน้าซีดลง ฮยอนซอง ฟาโรห์ และเทจินก็ดูเหนื่อยๆกับการเล่นเครื่องเล่นแบบนี้ติดต่อกัน ต่างกับพายอาร์ อัลมอนต์และวอลนัท ที่ยังคงคึกต่อไป - - - - - แต่ว่า ตังเมหายไปไหนล่ะ??!!
“เราไปกินข้าวกันดีกว่านะ”ลูกตาลเสนอขึ้น พายอาร์หันไปเชิงปรึกษากับเพื่อนอีก 2 คนที่ยังคึกอยู่
“เอางั้นก็ได้ สงสารลูกชิดแห๊ะ....ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?”พายอาร์หันไปหาลูกชิด ที่ต้องให้เทจินช่วยพยุงเดินมาตลอดทาง เพราะเธอเวียนหัว และพึ่งคายโจ๊กออกมาเมื่อกี้
“อืม..แต่คง ต้องขอพักก่อนนะคะ”เธอตอบ อย่างอ่อนเพลีย
ทุกคนเค้าไปนั่งที่ร้าน KFC แล้วสั่งอาหารมาคนละชุด
“พี่ลูกชิด พอทานได้ไหม?”ลูกตาลถามพี่สาวเธออย่างเป็นห่วง “เดี๋ยวนั่งพักอยู่ที่นี่กันก่อน แล้วค่อยไปเล่นต่อ”
“ง่ะ เค้ารีบกินอยู่นะ จะได้รีบเล่น”วอลนัทแย้ง พลางยัดไก่ทอดใส่ปากอย่างรีบร้อน เช่นเดียวกับพายอาร์และอัลมอนต์ ที่สวาปามไม่เกรงใจใคร
“งั้นพวกแกก็ไปเล่นกันเหอะ เค้าไม่ไปแล้ว”ลูกตาลพูดปลงๆ แล้วหันไปถามพวกผู้ชายที่กินกันแบบว่าอดข้าวมา10 ปี “แล้วพวกนายจะไปต่อกันหรือเปล่า”
“ฉัน../ไปแหงอยู่แล้ว”ฟาโรห์กับซองฮวาตอบอย่างร่าเริง กลบเสียงของอึนยองผู้น่าสงสาร ที่ตอนนี้แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“อึนยอง นายอย่าไปดีกว่านะ ดูจะเป็นลมแล้วนะน่ะ”ไมมี่พูด ด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเป็นห่วงอยู่ แต่แปลก คราวนี้อึนยองไม่ได้หยิ่งเหมือนเดิมเขาพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“อืม ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีนั่นแหละ ..พวกนายเล่นกันไปแล้วกัน ฉันนั่งรอเป็นเพื่อนลูกตาลอยู่นี่นั่นแหละ”อึนยองบอก พร้อมกับงาบไก่ป๊อปชิ้นสุดท้ายเข้าปาก
ไม่นาน พวกที่คึกอยากเล่นต่อหลังอาหารก็ยกขบวนออกไป ประกอบไปด้วยอัลมอนต์ พายอาร์ วอลนัท ฟาโรห์ ซองฮวาและฮยอนซอง ...เอ๊ะ แล้วตังเมหายไปไหนล่ะ??
“นี่ ใครเห็นเมเมบ้างอ่ะ”พายอาร์พึ่งจะนึกออก แล้วมองหาเพื่อนสาวอย่างลุกลี้ลุกลน
“คิดๆดู ตังเมหายไปตั้งแต่เล่นไวกิ้งเสร็จเลยอ่ะ”วอลนัทว่า พลางนึกย้อนอดีต
“เดี๋ยวเค้าโทรหาให้ เมเม มือถือมันเอามาใช่ไหมเนี่ย”อัลมอนต์พูด แล้วหยิบมือถือของเธอขึ้นมากดเบอร์
พายอาร์ส่ายหน้า “ไม่ๆ มือถือมันแบตหมด ชาร์จอยู่ที่หอ”
“เวรกรรม = =’’ งั้นแยกย้ายกันตามหาดีกว่า เจอไม่เจอยังไง อีก 1 ชม.ไปเจอกันที่บ้านผีสิง”ซองฮวาสั่ง ทุกคนพยักหน้ารับทราบ แล้วรีบวิ่งกระจัดกระจายหาเพื่อนทันที
ในขณะที่เพื่อนๆทั้ง 6 กำลังตามหาตัวตังเม เจ้าตัวก็ดันมานั่งอยู่ที่ข้างๆริมสระน้ำ ที่อยู่ริมสุดของสวนสนุก ซึ่งไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านไปผ่านมาซักเท่าไร ถือเป็นมุมที่สงบมุมหนึ่ง ใกล้ๆเป็นเครื่องเล่นที่กำลังอยู่ในช่วงปรับปรุง - - - - ตังเมนั่งชันเข่า มองลึกลงไปในสระอย่างเหม่อลอย ในใจก็โมโหอย่างบอกไม่ถูก เวลาเทจินไปยุ่งกับลูกชิด ยิ่งเวลากอด หรือเข้าไปโอ๋นี่แทบจะไปฆ่าเทจินทิ้งซะตรงนั้น
“นี่เราเป็นอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย”ตังเมถามตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจ “หรือว่า.....”
ตังเมนิ่งไปพักหนึ่ง
...หรือว่า เรารักหมอนั่น....
ควับ ๆ ๆ เธอส่ายหัวอย่างรุนแรง “ไม่มีทางอ่ะ ทำไมเราต้องรักคนอย่างหมอนั่นด้วย”
“น้องมานั่งทำอะไรอยู่แถวนี้ครับเนี่ย”เสียงผู้ชายคนหนึ่งมาถามเธอเขาเป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 20 กว่าๆ แต่งตัวดูดี
“..........”
“น้องครับพี่ถามไม่ได้ยินหรอ”ชายคนนั้นถามอีกครั้ง แล้วเอื้อมมือมาจับแขนเล็กๆของตังเม “ไม่ตอบก็ไปเที่ยวกับพี่ดีกว่านะ ^^”
“ปล่อยฉันนะ”ตังเมพูดเรียบๆ
“- -+ เฮ้ย พวกแกจับไว้”พี่คนนั้นสั่ง ชายร่างใหญ่ 2 คนก็รีบเข้ามาจับแขนของตังเมไว้ทันที ถึงเธอจะเก่งการต่อสู้ แต่ผู้ชาย 2 คนแถมตัวใหญ่ แรงเยอะ เธอคงสู้ไม่ไหวแน่นอน แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่ลองนี่นา
พลั่ก!! ตังเมยันชาย 2 คนเต็มแรง แล้ววิ่งฉิวออกมาจากบริเวณนั้น แต่ก็ไม่พ้น ผู้ชายคนแรกที่แต่งตัวดูดี คว้าเสื้อนอกสีฟ้าของตังเมไว้ได้ แล้วกระชากอย่างแรง เข้ามาในอ้อมกอด แล้วปิดปากเธอไว้แน่น
...เทจิน ช่วยฉันด้วย!!! >< ฉันรักนายจริงๆนะ ช่วยด้วย...ความคิดของตังเมมีแต่หน้าของเทจินลอยไปลอยมาเต็มหัว
“ไม่มีอะไรครับ พอดีแฟนผมเค้างอนอ่ะครับ”พี่ผู้ชายแก้ตัวได้อย่างปลาไหล เมื่อมีหลายคนหันมามองอย่างประหลาดใจ ตังเมดิ้นสุดชีวิต น้ำตาไหลพราก
“อื้อๆๆๆ >x<”ตังเมดิ้นๆๆๆๆ
ผัวะ!!ตุ้บ!! เสียงอะไรบางอย่างปะทะกัน แต่ก็ทำให้ร่างของตังเมหลุดออกมาได้ แต่กลับถูกดึงเข้าไปหาอีกคน
“เทจิน!!!”ตังเมร้องอย่างดีใจ เมื่อเห็นคนที่กอดเธอไว้ เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วคลายอ้อมกอด
“นี่...ไม่เป็นไรใช่ไหม? ไอ้บ้านั่นทำอะไรเธอหรือเปล่า? บาดเจ็บป่ะ?? แล้วรอยแดงๆนั่นไปทำอะไรมา”เทจินยิงคำถามเป็นชุด ตังเมงง
“เอ่อ ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก รอยนี้ก็แค่.....”ตังเมหยุด
“แค่อะไรหรอ??”
“....................”
...ใครจะไปบอกว่าได้ตอนเบียดอยู่ในบ้านผีสิง เพราะโมโหมันอ่ะ >.< บอกไปมันก็รู้หมดดิ...ตังเมคิด แล้วมองหน้าเทจินที่กำลังทำหน้าตาบ้องแบ้ว
“ก็ พอดีไอ้พวกนั้นมันกระชากฉันน่ะ เลยเป็นรอยเลย”ตังเมแก้ตัว เทจินถึงทำถลึงตา แล้วหันไปหาพวกผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาโหดเหี้ยม
“ทำคนที่ฉันรักเจ็บหรอห๊า!!!”เทจินตวาดลั่น ก่อนจะกระทืบพี่ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นไม่ลุก จนน่วมไปทั้งตัว “จำไว้ อย่ามายุ่งกับแฟนฉันอีก”
พูดจบ เทจินก็เดินโอบตังเมเข้าไปในร้านKFC ที่อยู่ข้างหน้าตรงนั้นพอดี ลูกตาลกับลูกชิดก็ได้แต่ยิ้มให้ ส่วนอึนยองกำลังนั่งฟุบหลับบนโต๊ะ ไมมี่ก็ได้แต่นั่งคนน้ำแข็งในแก้วอย่างเบื่อๆ
“ตังเม ^^”ไมมี่ร้องอย่างดีใจ เพราะเมื่อกี้ เธอได้รับโทรศัพท์จากพวกพายอาร์ว่าตังเมหายไป
“หวัดดี ^^”
“โห ยิ้มออกแล้วนี่นา”ไมมี่พูด พร้อมเลื่อนเก้าอี้ให้ตังเมนั่ง ก่อนจะกดเบอร์โทรตามพวกที่วิ่งว่อนไปทั่วสวนสนุกอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นี่ ยื่นแขนออกมาหน่อยสิ”เทจินสั่งเบาๆ ตังเมงงกับคำสั่งเล็กน้อย แต่ก็ยื่นแขนข้างที่มีรอยถลอกให้
“ไม่เป็นอะไรมากนะ”เทจินยิ้ม แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้า แล้วเทน้ำในแก้วลงเล็กน้อย ก่อนจะเช็ดให้กับตังเม “ไม่ต้องห่วงนะ ผ้าเช็ดหน้านี่ยังไม่ได้ใช้ สะอาด รับรองเลย”
“อื้อ...”
ตังเมได้แต่มองเทจินที่ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดแผลถลอกของเธออย่างตั้งใจ เธอพิจารณาใบหน้าคมเข้ม รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะขี้เล่นเหมือนเด็กๆ เธอมองหน้าเทจินอยู่นานจนไม่รู้สึกตัวว่า เทจินเริ่มมองเธอกลับเหมือนกัน
“นี่ มองอีกนานไหมครับ คนสวย ผมเขินเป็นนะ >//<”เทจินแสร้งทำท่าอายบิด
“- -^ ง่ะ เวงกำ...แต่นี่ ขอบใจนะ ที่ช่วยไว้น่ะ”ตังเมกล่าว แล้วยิ้มให้กับเทจินเป็นครั้งแรก ตั้งแต่กัดกันมา
“ครับผม ไม่เป็นไรหรอก......ฉันมีเรื่องจะบอกเธอด้วยล่ะ ^^ อยากรู้ไหม?”
“ไม่อยาก”
“ง่ะ =[]=”เทจินเกือบตกเก้าอี้ ตังเมหัวเราะ
“อยากรู้ๆ”
“ตั้งใจฟังนะ”
“อือฮึ”
“ตั้งใจนา หันหน้ามามองหน่อยสิ”
“- - อือ”
“สบตาเราด้วย”
“อะไรนักหนาเนี่ย”ตังเมเริ่มรำคาญ เทจินยิ้มหวาน
“ฉันรักเธอนะ ตังเม” คำสารภาพของเทจิน ทำเอาตังเมนั่งแข็งทื่อเป็นก้อนหิน แบบถูกสต๊าฟซะอย่างนั้น เธอมองเทจินอย่างไม่เชื่อซักเท่าไร ทั้งๆที่แสดงออกว่าจีบลูกชิดขนาดนั้นเนี่ยนะ
“แต่นายชอบลูกชิดไม่ใช่หรอ”ตังเมแย้งขึ้น ใบหน้าขึ้นสีเรื่อนิดๆ แต่ก็ควบคุมอารมณ์ได้เก่งมากมาย
“ ^^ ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ”
“ก็นายเล่นจีบ เล่นคุยหัวเราะคิกคัก กอดปลอบกันซะน่าหมั่นไส้อ่ะดิ โธ่เอ้ย!! น่าโมโหชะมัด ตอนแรกก็กวนฉันอยู่ดีๆ”ตังเมพล่าม เผยไต๋ออกมาซะงั้น เทจินยิ้มกว้าง
“พูดง่ายๆนะ อาการแบบนี้เค้าเรียกว่า หึง”
“ไม่มีทางอ่ะ”ตังเมไม่ยอมรับ
“อ้าว พูดจริงๆ นี่ พอผมสารภาพไปแล้ว ก็อยากรู้น๊า คนสวยของผมชอบใครหรอ??”เทจินถามเสียงออดอ้อน แบบน่ารักสุดๆขนาดคิตตี้ยังอาย
“o///o ง่ะ ทำไมฉันต้องบอกนายด้วยล่ะ”
“ในฐานะที่ฉันช่วยเธอไง ^^”
“มันไม่เกี่ยวนะ!!”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว บอกมานะ ชอบใคร”เทจินยังคงตื๊ออยู่เรื่อยๆ จนตังเมที่เป็นโรครำคาญง่ายมากๆทนไม่ไหว แล้วระเบิดออกมา
“ฉันรักยุนเทจิน พอใจรึยัง...อ๊ะ”ตังเมเอามือตะครุบปากตัวเองไม่ทัน หน้าแดงแปร๊ด เทจินหัวเราะชอบใจ
และในวันนั้น ก็มีคู่รักเพิ่มมาอีกคู่ พวกที่ตามหาตังเมกันจนวุ่น ก็เหนื่อยจนต้องขอตัวกลับไปนอนอย่างเดียว โดยยังบ่นกระปอดกระแปดว่า เล่นยังไม่คุ้ม!!
จบตอนที่ 8
ความคิดเห็น