คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วันศุกร์ แสนสุขใจ & ความรู้สึกที่เริ่มจะเปลี่ยน
หลังจากที่เปิดเทอมไปเกือบจะ 1 อาทิตย์ พวกเด็กใหม่จากเกาหลี ก็ดุเหมือนจะเข้ากับเพื่อนในห้องได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะการเรียน หรือการเล่น สำหรับวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ดูเหมือนนักเรียนทุกคนจะมีความสุขที่สุด เพราะวันนี้คือวัน....
“ไชโย!!! วันศุกร์แว้ว >O<”วอลนัทตะโกนอย่างปลดปล่อย หลังจากจบคาบ 2 ขี่ม้าไป อัลมอนต์มองเพื่อนตัวเองอย่างขำๆ
“เหมือนนักโทษออกจากคุกเลยแกอ่ะ ลูกตาลถอดชุดขี่ม้าออกได้แล้ว ร้อนจะตาย”อัลมอนต์หันไปหาลูกตาลที่อยู่ในชุดเต็มยศ สำหรับอัลมอนต์ หรือนักเรียนหลายๆคน มันร้อนมากๆ
“ไม่เห็นร้อนเลย สบายดีออก”ลูกตาลว่า แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นหน้าเป็นอย่างมาก อันที่จริง หน้าเหมือนเธอเปี๊ยบ “พี่ลูกชิด!!! >O<”
เด็กสาวหน้าตาเหมือนลูกตาลเปี๊ยบหันมา แล้วยิ้มให้ เธอคือ พี่สาวฝาแฝดของลูกตาล ที่พึ่งกลับมาจากฮ่องกง เธอกลับมาเที่ยวโรงเรียนเวโรเนย์เล่นๆ
“วันนี้โรงเรียนที่นู่นหยุดหรอ”ลูกตาลเข้าไปถาม พร้อมเขย่าแขนพี่สาวอย่างตื่นเต้น
“อื้อ ใช่แล้วล่ะ พี่เลยกลับมาเยี่ยมไงล่ะจ๊ะ”ลูกชิดตอบ พร้อมยิ้มหวานให้กับเพื่อนๆของน้องสาว
ลูกตาลคุยจ้อไม่หยุดกับพี่สาวของเธอ ในขณะที่เพื่อนๆเริ่มเล่นบาสกัน โดยมีโค้ชฮยอนซอง เป็นคนสอน แทนอาจารย์ที่โดดสอนไปจีบสาวซะงั้น
“ไมมี่ เล็งที่แป้นดีๆ แล้วชู้ต”ฮยอนซองสั่ง ไมมี่ ที่ถึงแม้เธอจะเก่งการป้องกันตัว แต่กีฬาดูเหมือนจะห่วยเอามากๆ
“ก็เล็งแล้วมันไม่ลงอ่ะ >o<”ไมมี่ตะโกน แล้วชู้ตบาสอย่างแรง แต่มันกลับเบี้ยวไปอีกทาง
“เล็งบ้านเธอสิ ...วอลนัท o_o”ฮยอนซองพูดไม่ทันจบ วอลนัทก็กระโดดชู้ต แต่ก็ยังไม่ลง เบี้ยวไปเล็กน้อย “เธอกระโดดเหมือนเด็กเลยอ่ะ”
“= = พายอาร์ ดูแฟนแกดิ”วอลนัทฟ้อง พายอาร์หัวเราะน้อยๆ แล้วชู้ตบ้าง ตอนนี้เธอกับฮยอนซองเป็นแฟนกันไปเรียบร้อยแล้ว และดูเหมือนจะเป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ
การซ้อมบาสวนไปเรื่อยๆ จนหมดคาบ ลูกตาลก็ไม่ได้แตะลูกบาสซักนิด ส่วนอัลมอนต์ กับวอลนัทชู้ตไปชู้ตมา ก็เริ่มจะตรงขึ้น ทางด้านพายอาร์และตังเม ลงไปหลายลูก ด้วยความมีฝีมือ หรือฟลุ๊ก ก็ไม่รู้เหมือนกัน
“แง้ เค้าเกลียดวิชาวันนี้จังเลย”ไมมี่ร้องงอแง อึนยองยิ้มมุมปาก
“โหย ใจเย็นๆ มี่เดี๋ยวแกก็ทำได้น่า”อัลมอนต์ปลอบ ไมมี่ทำหน้ายู่ยี่
“ต่อไปก็วอลเลย์นี่นา โอ๊ยยย !!! แม่แกล้งลูกสาวน่ารักแบบนี้ได้ลงคอ”ไมมี่ยังคงโอดครวญต่อไป
เพื่อนๆมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจ แล้วตัดสินใจ ไปเอาลูกวอลเล่ย์มาแล้วโยนให้ไมมี่ สำหรับวันนี้อาจารย์ให้พวกเธอซ้อมอันเดอร์ แล้วจะสอบ ให้อันเดอร์มากกว่า 30 ทีขึ้น สำหรับผู้ชาย 35
“มี่ แขนแกอย่างอดิ”พายอาร์ติ แล้วดึงแขนไมมี่ให้ตึง “เวลาตีก็อย่ายกให้มันสูงมาก ไม่งั้นลูกมันจะไปข้างหลัง อ่ะ ลองดู”
“...............”ไมมี่เดาะลูกบอลได้ 2-3 ทีก็เสียการทรงตัว พายอาร์ก็ได้แต่ปลอบ แล้วบอกให้เริ่มใหม่ ทางด้านตังเมเธอเดาะได้อย่างไม่มีที่ติ ท่วงท่าทุกอย่างถูกต้องตามแบบแผน ลูกตาลก็เดาะไปเดาะมาโดยให้ตังเมดูให้
“ลูกตาล แกยกแขนสูงเกินไป แล้วเวลาเดาะ ให้ย่อเข่าแบบนี้ด้วย”ตังเมพูด พร้อมสาธิตให้ดูเสร็จสรรพ
“ง่า....เค้าทำมะได้อ่ะ”
“ซ้อมไป เดี๋ยวก็ได้เองนั่นแหละ”ตังเมปลอบ “เอ้า..ลองอีกรอบนึง / เมเม หัว!!!”
ตุ้บ! ลูกวอลเล่ย์ถูกปัดออกไปอย่างเฉียดฉิว ตังเมกุมหัวของตนหลับตาปี๋ และกำลังสงสัยว่าทำไมไม่เจ็บ แล้วเมื่อลืมตาขึ้นมาก็รู้คำตอบ
“^^ ไม่เป็นอะไรใช่ป่ะ?”เทจินถาม พร้อมรอยยิ้ม เขาเข้ามาปัดลูกบอลให้ ท่าทางเหมือนพระเอกรับลูกกระสุนแทนแบบนั้น
“-*- อือ ไม่เป็นไร ที่นี้ไปได้แล้ว ฉันจะซ้อมต่อ”ตังเมโบกมือไล่ เธอรู้สึกไม่ค่อยจะชอบหน้าเทจินซักเท่าไร
“ขอบคุณซักคำก็ไม่มี”เทจินพูดลอยๆ แล้วเหลือบไปเห็นลูกชิดที่นั่งดูลูกตาลเดาะลูกบอลอยู่ “เมเม คนนั้นใครหรอ O_o”
“พี่สาวของลูกตาล ทีนี้ไปได้ยังล่ะ”ตังเมตอบ อย่างไม่สบอารมณ์ เทจินยิ้มแป้น แล้วเดินเข้าไปลูกชิด แล้วตีสนิทอย่างรวดเร็ว แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบอารมณ์หนักเข้าไปอีก
ทางด้านอัลมอนต์กำลังฝึกอันเดอร์ส่งไปส่งมากับวอลนัท อาจจะมีหล่นบ้างบางครั้ง แต่ก็สนุกดี จนกระทั่งหมดแรง แล้วมานั่งตาก-ลม ตรงขอบยกพื้นโรงยิม
“ฮ้า เหนื่อย แต่ก็หนุกดี”วอลนัทเอ่ยขึ้น อย่างมีความสุข แล้วสายตานักข่าวของเธอก็เห็นเทจินกำลังตีสนิทกับลูกชิด “ม่อนๆ ดูดิ”
“= =a อะไรวะ”
“เทจินมันคุยอยู่กะลูกชิดอ่ะ”สายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่เดิม อัลมอนต์ส่ายหัวเบาๆ อย่างไม่สนใจ
“ก็เรื่องของเค้าสิ แต่เค้าว่านะ มันตีสนิทมากกว่า”วอลนัทเหล่ตามามองคนพูด
“ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่า จีบเว้ย”
“เออนั่นแหละ แกก็ยุ่งไปซะทุกเรื่อง มาฝึกต่อดีกว่า”อัลมอนต์ว่า แล้วโยนลูกวอลเล่ย์ให้วอลนัทเดาะต่อ
ตุ้บบ! พายอาร์ตบลูกวอลเล่ย์ เขากำแพง จนกระเด็นกระดอน ไมมี่มองอย่างเสียวๆ
“ง่ะ แรงอะไรอ่ะน่ะo_o”
ไม่ใช่ไมมี่คนเดียว ที่พูดแบบนี้ เพื่อนๆในห้อง หรือคนอื่นๆต่างก็พูดเหมือนกัน แล้วมองพายอาร์อย่างอึ้งๆ ร่างอ้อนแอ้นแบบนี้ แรงเยอะชะมัด = =;;
“แหะๆ ตบแรงไปหน่อย”พายอาร์ยิ้มแล้วเดินมาหาไมมี่พร้อมลูกวอลเล่ย์
“ไม่หน่อยอ่ะ แรงแบบว่าแฟมิลี่เลย”ไมมี่วิจารณ์ พายอาร์งง
“แฟมิลี่??”
“โคตะระอ่ะ = = อย่าให้เค้าพูดนะ ><”ไมมี่ว่า ก่อนที่ออดพักเที่ยงจะดังขึ้น นักเรียนทุกคนรีบเก็บลูกวอลเล่ย์ แล้วตรงดิ่งไปที่โรงอาหารด้วยความหิวโหย เพราะวันศุกร์เป็นการเล่นกิจกรรมทั้งวัน
เมื่อหมดคาบพัก วิชาต่อไปก็คือนาฏศิลป์ มันเป็นวิชาถนัดของไมมี่ ซึ่งเธอมักจะได้คะแนนสูงเอามากๆ จากวิชานี้ อย่างน้อยมันก็ทำให้ไมมี่อารมณ์ดีขึ้น หลังจากที่เล่นศึกหนักมาในช่วงเช้า
“ไมมี่ นี่รำเก่งมากๆเลยนะ”ซองฮวาพูดขึ้น ตอนนี้พวกเขาและพวกเธอกำลังเดินขึ้นไปอีกชั้น เพื่อเรียนวิชาดนตรี
“ขอบใจ ^^”ไมมี่ยิ้มแป้น “แบบว่าถนัดอ่านะ ทำไงได้ ลูกตาลพี่สาวแกไปไหนแล้วอ่ะ”
“เอ๋???”ลูกตาลงง มองซ้ายมองขวาหาลูกชิด แต่ก็ไม่เห็น “สงสัยไปกับเทจินล่ะมั้ง เห็นมันจีบอยู่นี่นา”
“อ้าว มันไม่ได้จีบตังเมอยู่หรอกหรอ”วอลนัทถามอย่างแปลกใจ พวกผู้ชายมองหน้ากัน
“เฮอะ!!”ตังเมสบถ แล้วเดินจ้ำอ้าวเข้าห้องดนตรีที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำไป ทิ้งให้เพื่อนๆได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่แบบนั้น
ห้องดนตรี เป็นเหมือนห้องที่นักเรียนชอบที่สุดเลยทีเดียว ทั้งเครื่องดนตรีที่เยอะเกินจะนับหมด บริเวณห้องกว้างขวาง มีโซฟา และโต๊ะ ไว้สำหรับบางครั้งที่ต้องรับแขก แถมอาจารย์สอนก็แสนจะใจดีสุดๆ - - - - - - - - - ตังเมเข้าไปนั่งบนพื้นกระเบื้องสีขาวอย่างอารมณ์เสีย ส่วนเพื่อนๆก็ต่างเข้าไปจับจองเครื่องดนตรีกันอย่างตื่นเต้น
“มานั่งร้องเพลงกันดีกว่า เพื่อนๆ อยากร้องเพลงอะไร บอกวอลนัทคนนี้มาเยย”วอลนัทพูดยอ่างร่าเริง เธอนั่งปุ๊กอยู่บนพื้น พร้อมกับกีต้าร์โปร่ง
“เล่นเป็นด้วยหรอน่ะ”ซองฮวาเริ่มถามอีกครั้ง เด็กสาวมองเขาอย่างเบื่อๆ
“เล่นไม่เป็น ไม่เอามาหรอก ถ้าไม่อยากฟังก็ไปไกลๆ”
“โอ่ ล้อเล่นคับๆ”ซองฮวาหัวเราะ แล้วนั่งลงข้างๆอัลมอนต์ที่กำลังเลือกเพลงกับลูกตาล พายอาร์ ไมมี่ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยพลางแอบมอง ตังเมที่หายใจฟึดฟัดอย่างโมโห แล้วคิดว่า....มันโมโหอะไรของมันอ่ะo_O?...
“นัท เอาเพลงนี้อ่ะ”ลูกตาลเลื่อนหนังสือเพลงไปให้วอลนัท ที่ชะโงกหน้ามาดู แล้วเลิกคิ้วขึ้น
“เด็กมีปัญหา amfine หรอ”วอลนัทถาม ลูกตาลพยักหน้าหงึกหงัก
“ก็ได้...ร้องไม่เพราะ เค้าถีบนะ ^^”วอลนัทพูดหยอกๆ แล้วเริ่มเล่น อัลมอนต์กับลูกตาลร้องไปเรื่อยๆอย่างไม่มีสะดุด จนกระทั่งเทจินโผล่เข้ามาพร้อมลูกชิด เดินหัวเราะมาด้วยกัน
“ยุนเทจิน นี่คุยสนุกนะคะ”ลูกชิดพูด ขณะที่ตังเมมองโยเฮอยู่ ด้วยสายตาแค้นๆ
“อ่านะ...อ้าว!ร้องเพลงกันอยู่หรอ”
“ก็เห็นนี่ ไม่มีตารึไง!!!”ตังเมตะคอก เทจินหันมามองพร้อมรอยยิ้ม วอลนัทหยุดเล่นเพลง แล้วมองทั้งสองคนอย่างสงสัย เช่นเดียวกับคนอื่นๆ
“แหม โกรธอะไรอ่ะ”
“เปล่านี่.. พาย ทำอะไรอยู่อ่ะ”ตังเมเมิน แล้วเดินไปหาพายอาร์ที่พึ่งจะนั่งคุยกับฮยอนซอง
“= =;;; เมเม แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”พายอาร์ถาม อย่างเป็นห่วง “โกรธง่ายจัง”
“เปล่า!!”
“แน่ใจ .... อ๊ะ อาจารย์มาพอดีเลย o_o”
และแล้วทุกคนในห้อง ก็หันความสนใจไปที่อาจารย์สอนดนตรี อาจารย์จาตุรงค์ เขาถือว่าเป็นอาจารย์ที่นักเรียนรักพอควร ด้วยความที่ชอบเล่น และอายุเพียงแค่ 30 ต้นๆ ร่างสูงเพรียว เป็นกันเองสุดๆ
“เอ้า นักเรียนทุกคน ^^ วันนี้ครูไม่มีอะไรมาก ก่อนอื่นต้องแบ่งก่อน ใครจะเล่นดนตรีอะไร ดนตรีไทยมาด้านนี้ ดนตรีสากลอยู่อีกด้าน”อาจารย์สั่ง พร้อมรอยยิ้ม นักเรียนทุกคนมองหน้ากัน แล้วรีบเดินไปแต่ละข้างตามความถนัดของตัวเอง
อาจารย์มองอย่างพอใจ แล้วทำท่าครุ่นคิด แบบเด็กๆ ทำให้นักเรียนบางคนขำเล็กๆ
“อ่า..สำหรับดนตรีไทย ครูน้ำฝน เป็นคนสอน อยู่อีกห้องครับ ^^ เชิญตามสบาย”อาจารย์บอก นักเรียนพวกที่เลือกดนตรีไทยเดินออกไปอีกห้อง “เอาล่ะ พวกที่เหลือ ครูจะจัดเครื่องดนตรีให้ อืมม...พริมรตา เล่นไวโอลินน่าจะได้นะ ^^”
“O_O ง่ะ อาจารย์เอาจริงหยอ”ลูกตาลตาโต แต่ก็ไปหยิบไวโอลินมาตามที่อาจารย์บอก
“^^ วอลนัท ไม่ต้องมองครูแบบนั้นก็ได้ ไปเล่นคีย์บอร์ดเลย”อาจารย์ยิ้ม วอลนัทกระโดดโลดเต้น แล้วไปยืนอยู่ข้างหลังคีย์บอร์ด ถ้าพูดจริงๆ เธอก็เป็นลูกศิษย์คนโปรดคนหนึ่งของอาจารย์ ต่างกับตังเมและลูกตาลซึ่งเป็นลูกรักของอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์ & เคมี
“อ่า อิศรีย์ เลิกสวีทกับฮยอนซองซักแปปนะจ๊ะ^^”อาจารย์ออกปากแซวพายอาร์ ซึ่งกำลังจัดเนคไทให้ฮยอนซองที่ยิ้มอย่างมีความสุข “อิศรีย์ เล่นอะไรดีน๊า = = ฮืมม์....เล่นเชลโล่น่าจะไหว ส่วนฮยอนซอง - - ไปเล่นไวโอลินกับลูกตาลแล้วกัน จะได้มาเล่นคู่กับอิศรีย์ได้”
พายอาร์กับฮยอนซองมองหน้ากันเขินๆ แล้วไปหยิบเครื่องดนตรีตามที่อาจารย์บอก อาจารย์มองนักเรียนที่เหลือ แล้วจัดต่ออย่างรวดเร็ว
“อัลลริณธ์..กับซองฮวาไปเล่นกีต้าร์เบสจะได้เป็นเพื่อนกัน ตุลยดา - - เออ....เอาพวกเป่าน่าจะดี เล่นฮาร์ฟแล้วกัน ส่วนพีฬทา ^^ ไปเล่น วีโอล่า เชาวพัฒน์ไปเล่นกีต้าร์ไฟฟ้า ...”อาจารย์หยุดพักหายใจ พลางมองนักเรียนที่เหลืออย่างพิจารณา “เทจิน ได้ยินว่าเป็นนักกีฬาบาส นิ้วก็น่าจะยาว แล้วก็น่าจะอึด อืมม..เล่นกลองแล้วกัน ส่วนหนูเอื้องฟ้ากับเพียงดารา ไปเล่นไวโอลินนะจ๊ะ ^^”
พออาจารย์พูดจบ ก็ถอนหายใจเฮือกอย่างหมดแรง แล้วนั่งลงบนโซฟา พร้อมมองกลุ่มที่เขาจัดไปเมื่อครู่ แล้วเริ่มพูดต่อ
“ขอให้จำเครื่องดนตรีไว้ดีๆนะ แล้วชั่วโมงหน้า ครูจะไปสอนทีละกลุ่ม มีปัญหาอะไรก็ถามครูได้นะ ^^ เลิกชั้นจ้า”อาจารย์พูดจบ ก็เดินหายเข้าห้องพักครูไป ทิ้งนักเรียนไว้ในห้อง ซึ่งออดเลิกคาบก็ยังไม่ดัง
“หุหุ น้องถั่วอยู่ด้วยกันอีกแล้ว ^^”ซองฮวาพูด แล้วยิ้มแป้น อัลมอนต์มองเขาด้วยสายตาน่ากลัว
“ใครว่าน้องถั่ว สงสัยถ้าหากไม่เตะ ก็ไม่เลิกเรียกนะ”ว่าแล้ว อัลมอนต์ก็ไล่เตะซองฮวาไปทั่วห้อง เพื่อนๆคนอื่นก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้น ตังเมที่นั่งทำหน้างออยู่คนเดียว เทจินก็ไม่รู้เรื่องอะไร(หรือรู้แล้วทำต่อ) นั่งจีบลูกชิดต่อ เป็นหัวข้อให้สนทนากันระหว่างกลุ่มทันที
“ทำไม ตังเมมันอารมณ์บูดขนาดนั้นวะ”พายอาร์เกริ่นขึ้น
“เทจินไง”วอลนัทลองเดา พลางชายตามองไปที่โยเฮซึ่งนั่งคุยหัวเราะคิกคักกับลูกชิด
“หมายความว่าไงน่ะ??”ฮยอนซองสงสัย ลูกตาลยิ้มให้
“ก็หมายความว่า ...ตังเมมันชอบเทจิน..”
“ทั้งๆที่ทะเลาะกันแบบนั้นเนี่ยนะ”ฮยอนซองพูดด้วยเสียงและท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ “ฉันแลตังเมจะเกลียดไอเทจินซะอีก”
“รักแบบไม่รู้ตัวอ่ะ เคยได้ยินไหม? จะลองพิสูจน์ดูไหมล่ะ”พายอาร์ถาม พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“แล้วเธอจะทำยังไง”อึนยองถาม พร้อมเลิกคิ้ว พายอาร์ไม่ตอบอะไร เพียงยิ้มอย่างเดียว แล้วหันไปหาลูกตาล
“พี่สาวเธอจะอยู่อีกกี่วัน”
“อ่า...”ลูกตาลนั่งนับนิ้ว ในขณะที่พวกผู้ชายงงเต้ก
“พี่สาวลูกตาล ทำไมงั้นหรอพาย?”ฮยอนซองถามงงๆ
“^^ พี่สาวลูกตาลน่ะ เรียนอยู่ที่ฮ่องกง คราวนี้กลับมาเพราะโรงเรียนปิด”ไมมี่ตอบ “พาย แล้วแกคิดอะไรไว้”
“เออน่า ได้ยัง ลูกตาล”
“อยู่อีก 2 อาทิตย์ อ่ะ”
“อืมม”พายอาร์ทำหน้าครุ่นคิด “วันเสาร์หน้าไปเที่ยวกันเหอะ ลูกตาลแกชวนพี่สาวแกไปด้วย นอกนั้นฉันจะพูดให้ฟังทีหลัง”
จึ๊กๆๆ ฮยอนซองจิ้มไหล่พายอาร์
“ไม่คิดจะชวนแฟนเลยหรอ”ฮยอนซองถาม เสียงน้อยใจ
“^^ โอ๋ๆ ชวนจ้ะชวน ..เสาร์หน้า ไปเที่ยวกันนะ”พายอาร์ยิ้ม พอเธอพูดจบก็หมดคาบพอดี พายอาร์ตรงเข้าไปกอดคอเพื่อนซี้ที่กำลังอารมณ์บูดได้ที่ “ตังเม วิชาต่อไปศิลปะนะ ร่าเริงหน่อยๆๆ”
“อย่าน่า พาย..เค้าหนัก - -^^”ตังเมพูดเรียบๆ แล้วพยายามเอาแขนพายอาร์ออกจากตัวของเธอ
“ใจเย็นๆดิ เราซี้กันนะ ^^”พายอาร์อ้างไปเรื่อย
และหลังจากนั้น จนถึงช่วงเย็น ตังเมก็ยังคงอารมณ์ไม่ดีขึ้น และขอตัวขึ้นหอพักไปทันทีเมื่อเลิกเรียน ตอนนี้จึงเหลือเพียงเพื่อนๆทั้งหลาย ซึ่งกำลังงงกับพฤติกรรมของเพื่อนเธอ เทจินก็เอาแต่นั่งจีบลูกชิดทั้งวัน โดยไม่สนใจอะไรเท่าไรนัก - - - - - - ตอนนี้พวกเขาและพวกเธอกำลังนั่งคุยกันที่สวนหลังหอพัก แต่ดูยังไงก็เหมือนมาปิ๊กนิกยามเย็น
“ลูกชิด ชอบเล่นเปียโนด้วยหรอ”เทจินถาม ด้วยเสียงประหลาดใจ ลูกชิดยิ้มรับแบบคุณหนู
“ค่ะ ^^ พอดีที่บ้านให้เรียนตั้งแต่เด็กๆน่ะค่ะ”ลูกชิดยังคงตอบสุภาพเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ส่วนเทจินก็ไม่ได้ดูจะรำคาญแต่อย่างใด โปรยยิ้มให้อย่างเดียว นี่ล่ะมั้ง ความสามารถการม่อชั้นเซียน
“เทจิน แกเลิกจีบสาว แล้วมาคุยกับพวกเราซักแปปได้มะ”ฮยอนซองถาม เพราะเขาดันมานั่งผิดที่ มานั่งคั่นระหว่างเทจินกับลูกชิด แล้วก็ห่างไกลจากเพื่อนคนคนอื่นๆมากมาย พายอาร์ก็ขึ้นห้องไปพร้อมๆกับตังเม
“แกก็คุยกันเองได้นี่ ไม่เห็นต้องมีฉันเลย”เทจินเมินคำขอร้องของเพื่อนซี้
“ดูมันดิ เซ็งวุ้ย! >o<”ฮยอนซองสบถ แล้วลุกพรวด เดินขึ้นหอพักไปอีกคน
พวกที่เหลือก็เม้าท์แตกน้ำลายกระจายกันต่อไป โดยเฉพาะลูกตาลซึ่งจะดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อันเนื่องมาจากพี่สาวของเธอกลับมานั่นเอง
“นัท แกอย่าแย่งขนมเค้าดิ”อัลมอนต์โวยวาย เมื่อวอนนัทจิ๊กขนมเธอไปกิน
“อะไรอ่ะ ทีแกกินขนมเค้าเมื่อวานกะซองฮวาจนเกือบหมดยังไม่โวยเลยน่ะเว้ย”วอลนัทว่ากลับ แล้วกินขนมต่อ
“ก็ตอนนี้ ขนมแกมันฟรีนี่หว่า อันนี้มันตังค์ซองฮวาน่ะเว้ย”อัลมอนต์ไม่ยอมแพ้
“มันก็ไม่ใช่ของแกอยู่ดีนั่นแหละ>o<”
“นั่นแหละ เอามานี่น๊า”อัลมอนต์เอื้อมมือไปดึงขนมออกจากมือของวอลนัท ซึ่งก็ได้ผล เพราะ She แกตัวเล็กซะเหลือเกิน “หุหุ ^^ เล่นกะใครให้มันรู้ซะบ้าง”
“เชอะ =3=”หนูวอลนัททำหน้าบูด แล้วหันไปเปิดขนมอีกถุงกิน โดยมีฟาโรห์คอยแกล้งอยู่ข้างๆ
“นัท ขอเค้ากินบ้างจิ”ฟาโรห์อ้อนเสียงน่ารัก เธอมองย่างไม่ไหวใจ แล้วยื่นถุงขนมให้หยิบ
“แต้งกิ้วครับ”ฟาโรห์กล่าว แล้วล้วงมือเข้าไปหยิบ แต่แทนที่จะหยิบไปชิ้น 2 ชิ้น พี่แกเล่นคว้าไปทั้งถุง แล้วชูขึ้นสูงๆ เพื่อไม่ให้วอลนัทหยิบถึง
“อะไรกันเนี่ย!! โรห์เอาขนมเค้าคืนมานะ”วอลนัทโวยวาย แล้วกระโดดคว้าขนม ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ถึง- -* เฮ้ออ...กลุ้ม
“ไม่ให้อ่ะ อยากได้ ก็หยิบให้ถึงสิ”ฟาโรห์แกล้งยืดมือขึ้นไปสุดแขน ทั้งๆที่เขาสูง183 แล้ววอลนัทสูงเพียง 162
“ก็ได้ เค้าไม่กินแล้ว!!”วอลนัทตะคอก และดูเหมอืนจะอารมณ์เสียน่าดู แต่คว้าเสื้อสูทที่วางอยู่ แล้วเดินปึงปังขึ้นหอพักไป
“น่านไง แกล้งมันดีนัก”อัลมอนต์ว่า พร้อมมองไปที่ฟาโรห์ซึ่งนั่งลงจ๋อยๆ “เดี๋ยวนัทมันก็หายโกรธน่า ไม่ต้องห่วงหรอก....ไมมี่ หยิบน้ำให้หน่อยดิ”
“แกนี่กินอยู่เรื่อย เดี๋ยวอ้วนก็แย่หรอก”ไมมี่บ่น แต่ก็หยิบน้ำให้กับอัลมอนต์ “ลูกตาล พรุ่งนี้แกกลับบ้านป่าวน่ะ?”
“กลับตั้งแต่วันนี้นี่แหละ ^^ จะกลับไปนอนคุยกับพี่ลูกชิด หุหุ รถมาพอดี พี่ลูกชิดไปกันเหอะ”ลูกตาลหันไปลากลูกชิดที่กำลังคุยกับเทจิน
“แหะๆ เจอกันใหม่นะ”เทจินโบกมือลา ลูกชิดยิ้มให้พอเป็นพิธี ก่อนจะโดนน้องสาวลากไป
“เฮ้อออ สวยใส น่าร๊ากกก”เทจินตาเป็นประกาย หยาดเยิ้ม อึนยองมองเพื่อนแปลกๆ
“เทจิน ตกลงแกจะจีบลูกชิดให้ติดเลยรึไง”อึนยองถาม พลางลุกขึ้นปัดเศษใบไม้ที่ติดเสื้อ ส่วนอัลมอนต์ กับไมมี่ก็เดินหายลับไปเรียบร้อย
“^^ หุหุ...ไม่บอก”เทจินยิ้มกวนๆ แล้วรีบวิ่งขึ้นหอพักไปอย่างอารมณ์ดีสุดขีด
( - -)(- - )(- - ) >>>> อึนยอง ซองฮวา และฟาโรห์หันหน้ามามองกันเอง
“สงสัย คราวนี้จะเอาจริง”ฟาโรห์เริ่มพูด
“ไม่มีทาง หมอนั่นไม่เคยหาแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วอยู่นานได้เกิน 2 อาทิตย์ซักคน”ซองฮวาแย้ง
“ก็ไม่แน่ ... คราวนี้อาจจะของจริงก็ได้”
“แต่ลูกชิด จะกลับฮ่องกงอีก 2 อาทิตย์ไม่ใช่หรอ”
“นั่นแหละ...พอๆ ขึ้นห้องกันดีกว่า”อึนยองตัดบท
ทั้งสามคนเดินขึ้นหอพักไปในยามเย็น โดยที่ค้างความสงสัยเกี่ยวกับโยเฮไว้ วันเสาร์หน้า พายอาร์จะทำอะไรนะเนี่ย...
จบตอนที่ 7
ความคิดเห็น