ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My lover รักนี้ตลอดกาล

    ลำดับตอนที่ #7 : วันศุกร์ แสนสุขใจ & ความรู้สึกที่เริ่มจะเปลี่ยน

    • อัปเดตล่าสุด 6 เม.ย. 50


    หลังจากที่เปิดเทอมไปเกือบจะ 1 อาทิตย์ พวกเด็กใหม่จากเกาหลี ก็ดุเหมือนจะเข้ากับเพื่อนในห้องได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะการเรียน หรือการเล่น สำหรับวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ดูเหมือนนักเรียนทุกคนจะมีความสุขที่สุด เพราะวันนี้คือวัน....

     

    ไชโย!!! วันศุกร์แว้ว >O<”วอลนัทตะโกนอย่างปลดปล่อย หลังจากจบคาบ 2 ขี่ม้าไป อัลมอนต์มองเพื่อนตัวเองอย่างขำๆ

     

    เหมือนนักโทษออกจากคุกเลยแกอ่ะ ลูกตาลถอดชุดขี่ม้าออกได้แล้ว ร้อนจะตายอัลมอนต์หันไปหาลูกตาลที่อยู่ในชุดเต็มยศ สำหรับอัลมอนต์ หรือนักเรียนหลายๆคน มันร้อนมากๆ

     

    ไม่เห็นร้อนเลย สบายดีออกลูกตาลว่า แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นหน้าเป็นอย่างมาก อันที่จริง หน้าเหมือนเธอเปี๊ยบ   พี่ลูกชิด!!! >O<”

     

    เด็กสาวหน้าตาเหมือนลูกตาลเปี๊ยบหันมา แล้วยิ้มให้ เธอคือ พี่สาวฝาแฝดของลูกตาล ที่พึ่งกลับมาจากฮ่องกง เธอกลับมาเที่ยวโรงเรียนเวโรเนย์เล่นๆ

     

    วันนี้โรงเรียนที่นู่นหยุดหรอลูกตาลเข้าไปถาม พร้อมเขย่าแขนพี่สาวอย่างตื่นเต้น

     

    อื้อ ใช่แล้วล่ะ พี่เลยกลับมาเยี่ยมไงล่ะจ๊ะลูกชิดตอบ พร้อมยิ้มหวานให้กับเพื่อนๆของน้องสาว

     

    ลูกตาลคุยจ้อไม่หยุดกับพี่สาวของเธอ ในขณะที่เพื่อนๆเริ่มเล่นบาสกัน โดยมีโค้ชฮยอนซอง เป็นคนสอน แทนอาจารย์ที่โดดสอนไปจีบสาวซะงั้น

     

    ไมมี่ เล็งที่แป้นดีๆ แล้วชู้ตฮยอนซองสั่ง ไมมี่ ที่ถึงแม้เธอจะเก่งการป้องกันตัว แต่กีฬาดูเหมือนจะห่วยเอามากๆ

     

    ก็เล็งแล้วมันไม่ลงอ่ะ >o<”ไมมี่ตะโกน แล้วชู้ตบาสอย่างแรง แต่มันกลับเบี้ยวไปอีกทาง

     

    เล็งบ้านเธอสิ  ...วอลนัท o_o”ฮยอนซองพูดไม่ทันจบ วอลนัทก็กระโดดชู้ต แต่ก็ยังไม่ลง เบี้ยวไปเล็กน้อย เธอกระโดดเหมือนเด็กเลยอ่ะ

     

    “= = พายอาร์ ดูแฟนแกดิวอลนัทฟ้อง พายอาร์หัวเราะน้อยๆ แล้วชู้ตบ้าง ตอนนี้เธอกับฮยอนซองเป็นแฟนกันไปเรียบร้อยแล้ว และดูเหมือนจะเป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ

     

    การซ้อมบาสวนไปเรื่อยๆ จนหมดคาบ ลูกตาลก็ไม่ได้แตะลูกบาสซักนิด ส่วนอัลมอนต์ กับวอลนัทชู้ตไปชู้ตมา ก็เริ่มจะตรงขึ้น ทางด้านพายอาร์และตังเม ลงไปหลายลูก ด้วยความมีฝีมือ หรือฟลุ๊ก ก็ไม่รู้เหมือนกัน

     

    แง้ เค้าเกลียดวิชาวันนี้จังเลยไมมี่ร้องงอแง อึนยองยิ้มมุมปาก

     

    โหย ใจเย็นๆ มี่เดี๋ยวแกก็ทำได้น่าอัลมอนต์ปลอบ ไมมี่ทำหน้ายู่ยี่

     

    ต่อไปก็วอลเลย์นี่นา  โอ๊ยยย !!! แม่แกล้งลูกสาวน่ารักแบบนี้ได้ลงคอไมมี่ยังคงโอดครวญต่อไป

     

    เพื่อนๆมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจ แล้วตัดสินใจ ไปเอาลูกวอลเล่ย์มาแล้วโยนให้ไมมี่ สำหรับวันนี้อาจารย์ให้พวกเธอซ้อมอันเดอร์ แล้วจะสอบ ให้อันเดอร์มากกว่า 30 ทีขึ้น สำหรับผู้ชาย 35

     

    มี่ แขนแกอย่างอดิพายอาร์ติ แล้วดึงแขนไมมี่ให้ตึง เวลาตีก็อย่ายกให้มันสูงมาก ไม่งั้นลูกมันจะไปข้างหลัง อ่ะ ลองดู

     

    ...............ไมมี่เดาะลูกบอลได้ 2-3 ทีก็เสียการทรงตัว พายอาร์ก็ได้แต่ปลอบ แล้วบอกให้เริ่มใหม่ ทางด้านตังเมเธอเดาะได้อย่างไม่มีที่ติ ท่วงท่าทุกอย่างถูกต้องตามแบบแผน ลูกตาลก็เดาะไปเดาะมาโดยให้ตังเมดูให้

     

    ลูกตาล แกยกแขนสูงเกินไป แล้วเวลาเดาะ ให้ย่อเข่าแบบนี้ด้วยตังเมพูด พร้อมสาธิตให้ดูเสร็จสรรพ

     

    ง่า....เค้าทำมะได้อ่ะ

     

    ซ้อมไป เดี๋ยวก็ได้เองนั่นแหละตังเมปลอบ เอ้า..ลองอีกรอบนึง / เมเม หัว!!!”

     

    ตุ้บ! ลูกวอลเล่ย์ถูกปัดออกไปอย่างเฉียดฉิว ตังเมกุมหัวของตนหลับตาปี๋ และกำลังสงสัยว่าทำไมไม่เจ็บ แล้วเมื่อลืมตาขึ้นมาก็รู้คำตอบ

     

    “^^ ไม่เป็นอะไรใช่ป่ะ?เทจินถาม พร้อมรอยยิ้ม เขาเข้ามาปัดลูกบอลให้ ท่าทางเหมือนพระเอกรับลูกกระสุนแทนแบบนั้น

     

    “-*- อือ ไม่เป็นไร ที่นี้ไปได้แล้ว ฉันจะซ้อมต่อตังเมโบกมือไล่ เธอรู้สึกไม่ค่อยจะชอบหน้าเทจินซักเท่าไร

     

    ขอบคุณซักคำก็ไม่มีเทจินพูดลอยๆ แล้วเหลือบไปเห็นลูกชิดที่นั่งดูลูกตาลเดาะลูกบอลอยู่ เมเม คนนั้นใครหรอ O_o”

     

    พี่สาวของลูกตาล ทีนี้ไปได้ยังล่ะตังเมตอบ อย่างไม่สบอารมณ์ เทจินยิ้มแป้น แล้วเดินเข้าไปลูกชิด แล้วตีสนิทอย่างรวดเร็ว แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบอารมณ์หนักเข้าไปอีก

     

    ทางด้านอัลมอนต์กำลังฝึกอันเดอร์ส่งไปส่งมากับวอลนัท อาจจะมีหล่นบ้างบางครั้ง แต่ก็สนุกดี จนกระทั่งหมดแรง แล้วมานั่งตาก-ลม ตรงขอบยกพื้นโรงยิม

     

    ฮ้า เหนื่อย แต่ก็หนุกดีวอลนัทเอ่ยขึ้น อย่างมีความสุข แล้วสายตานักข่าวของเธอก็เห็นเทจินกำลังตีสนิทกับลูกชิด ม่อนๆ ดูดิ

     

    “= =a อะไรวะ

     

    เทจินมันคุยอยู่กะลูกชิดอ่ะสายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่เดิม อัลมอนต์ส่ายหัวเบาๆ อย่างไม่สนใจ

     

    ก็เรื่องของเค้าสิ แต่เค้าว่านะ มันตีสนิทมากกว่าวอลนัทเหล่ตามามองคนพูด

     

    ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่า จีบเว้ย

     

    เออนั่นแหละ แกก็ยุ่งไปซะทุกเรื่อง มาฝึกต่อดีกว่าอัลมอนต์ว่า แล้วโยนลูกวอลเล่ย์ให้วอลนัทเดาะต่อ

     

    ตุ้บบ! พายอาร์ตบลูกวอลเล่ย์ เขากำแพง จนกระเด็นกระดอน ไมมี่มองอย่างเสียวๆ

     

    ง่ะ แรงอะไรอ่ะน่ะo_o”

     

    ไม่ใช่ไมมี่คนเดียว ที่พูดแบบนี้ เพื่อนๆในห้อง หรือคนอื่นๆต่างก็พูดเหมือนกัน แล้วมองพายอาร์อย่างอึ้งๆ ร่างอ้อนแอ้นแบบนี้ แรงเยอะชะมัด = =;;

     

    แหะๆ ตบแรงไปหน่อยพายอาร์ยิ้มแล้วเดินมาหาไมมี่พร้อมลูกวอลเล่ย์

     

    ไม่หน่อยอ่ะ แรงแบบว่าแฟมิลี่เลยไมมี่วิจารณ์  พายอาร์งง

     

    แฟมิลี่??

     

    โคตะระอ่ะ = = อย่าให้เค้าพูดนะ ><”ไมมี่ว่า ก่อนที่ออดพักเที่ยงจะดังขึ้น นักเรียนทุกคนรีบเก็บลูกวอลเล่ย์ แล้วตรงดิ่งไปที่โรงอาหารด้วยความหิวโหย เพราะวันศุกร์เป็นการเล่นกิจกรรมทั้งวัน

     

    เมื่อหมดคาบพัก วิชาต่อไปก็คือนาฏศิลป์ มันเป็นวิชาถนัดของไมมี่ ซึ่งเธอมักจะได้คะแนนสูงเอามากๆ จากวิชานี้ อย่างน้อยมันก็ทำให้ไมมี่อารมณ์ดีขึ้น หลังจากที่เล่นศึกหนักมาในช่วงเช้า

     

    ไมมี่ นี่รำเก่งมากๆเลยนะซองฮวาพูดขึ้น ตอนนี้พวกเขาและพวกเธอกำลังเดินขึ้นไปอีกชั้น เพื่อเรียนวิชาดนตรี

     

    ขอบใจ ^^”ไมมี่ยิ้มแป้น แบบว่าถนัดอ่านะ ทำไงได้ ลูกตาลพี่สาวแกไปไหนแล้วอ่ะ

     

    เอ๋???ลูกตาลงง มองซ้ายมองขวาหาลูกชิด แต่ก็ไม่เห็น สงสัยไปกับเทจินล่ะมั้ง เห็นมันจีบอยู่นี่นา

     

    อ้าว มันไม่ได้จีบตังเมอยู่หรอกหรอวอลนัทถามอย่างแปลกใจ พวกผู้ชายมองหน้ากัน

     

    เฮอะ!!”ตังเมสบถ แล้วเดินจ้ำอ้าวเข้าห้องดนตรีที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำไป ทิ้งให้เพื่อนๆได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่แบบนั้น

     

    ห้องดนตรี เป็นเหมือนห้องที่นักเรียนชอบที่สุดเลยทีเดียว ทั้งเครื่องดนตรีที่เยอะเกินจะนับหมด บริเวณห้องกว้างขวาง มีโซฟา และโต๊ะ ไว้สำหรับบางครั้งที่ต้องรับแขก แถมอาจารย์สอนก็แสนจะใจดีสุดๆ - - - - - - - - - ตังเมเข้าไปนั่งบนพื้นกระเบื้องสีขาวอย่างอารมณ์เสีย ส่วนเพื่อนๆก็ต่างเข้าไปจับจองเครื่องดนตรีกันอย่างตื่นเต้น

     

    มานั่งร้องเพลงกันดีกว่า เพื่อนๆ อยากร้องเพลงอะไร บอกวอลนัทคนนี้มาเยยวอลนัทพูดยอ่างร่าเริง เธอนั่งปุ๊กอยู่บนพื้น พร้อมกับกีต้าร์โปร่ง

     

    เล่นเป็นด้วยหรอน่ะซองฮวาเริ่มถามอีกครั้ง เด็กสาวมองเขาอย่างเบื่อๆ

     

    เล่นไม่เป็น ไม่เอามาหรอก ถ้าไม่อยากฟังก็ไปไกลๆ

     

    โอ่ ล้อเล่นคับๆซองฮวาหัวเราะ แล้วนั่งลงข้างๆอัลมอนต์ที่กำลังเลือกเพลงกับลูกตาล พายอาร์ ไมมี่ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยพลางแอบมอง ตังเมที่หายใจฟึดฟัดอย่างโมโห แล้วคิดว่า....มันโมโหอะไรของมันอ่ะo_O?...

     

    นัท เอาเพลงนี้อ่ะลูกตาลเลื่อนหนังสือเพลงไปให้วอลนัท ที่ชะโงกหน้ามาดู แล้วเลิกคิ้วขึ้น

     

    เด็กมีปัญหา amfine หรอวอลนัทถาม ลูกตาลพยักหน้าหงึกหงัก

     

    ก็ได้...ร้องไม่เพราะ เค้าถีบนะ ^^”วอลนัทพูดหยอกๆ แล้วเริ่มเล่น อัลมอนต์กับลูกตาลร้องไปเรื่อยๆอย่างไม่มีสะดุด จนกระทั่งเทจินโผล่เข้ามาพร้อมลูกชิด เดินหัวเราะมาด้วยกัน

     

    ยุนเทจิน นี่คุยสนุกนะคะลูกชิดพูด ขณะที่ตังเมมองโยเฮอยู่ ด้วยสายตาแค้นๆ

     

    อ่านะ...อ้าว!ร้องเพลงกันอยู่หรอ

     

    ก็เห็นนี่ ไม่มีตารึไง!!!”ตังเมตะคอก เทจินหันมามองพร้อมรอยยิ้ม วอลนัทหยุดเล่นเพลง แล้วมองทั้งสองคนอย่างสงสัย เช่นเดียวกับคนอื่นๆ

     

    แหม โกรธอะไรอ่ะ

     

    เปล่านี่.. พาย ทำอะไรอยู่อ่ะตังเมเมิน แล้วเดินไปหาพายอาร์ที่พึ่งจะนั่งคุยกับฮยอนซอง

     

    “= =;;; เมเม แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยพายอาร์ถาม อย่างเป็นห่วง โกรธง่ายจัง

     

    เปล่า!!”

     

    แน่ใจ .... อ๊ะ อาจารย์มาพอดีเลย o_o”

     

    และแล้วทุกคนในห้อง ก็หันความสนใจไปที่อาจารย์สอนดนตรี อาจารย์จาตุรงค์ เขาถือว่าเป็นอาจารย์ที่นักเรียนรักพอควร ด้วยความที่ชอบเล่น และอายุเพียงแค่ 30 ต้นๆ ร่างสูงเพรียว เป็นกันเองสุดๆ

     

    เอ้า นักเรียนทุกคน ^^ วันนี้ครูไม่มีอะไรมาก ก่อนอื่นต้องแบ่งก่อน ใครจะเล่นดนตรีอะไร ดนตรีไทยมาด้านนี้ ดนตรีสากลอยู่อีกด้านอาจารย์สั่ง พร้อมรอยยิ้ม นักเรียนทุกคนมองหน้ากัน แล้วรีบเดินไปแต่ละข้างตามความถนัดของตัวเอง

     

    อาจารย์มองอย่างพอใจ แล้วทำท่าครุ่นคิด แบบเด็กๆ ทำให้นักเรียนบางคนขำเล็กๆ

     

    อ่า..สำหรับดนตรีไทย ครูน้ำฝน เป็นคนสอน อยู่อีกห้องครับ ^^ เชิญตามสบายอาจารย์บอก นักเรียนพวกที่เลือกดนตรีไทยเดินออกไปอีกห้อง เอาล่ะ พวกที่เหลือ ครูจะจัดเครื่องดนตรีให้ อืมม...พริมรตา เล่นไวโอลินน่าจะได้นะ ^^”

     

    “O_O ง่ะ อาจารย์เอาจริงหยอลูกตาลตาโต แต่ก็ไปหยิบไวโอลินมาตามที่อาจารย์บอก

     

    “^^ วอลนัท ไม่ต้องมองครูแบบนั้นก็ได้ ไปเล่นคีย์บอร์ดเลยอาจารย์ยิ้ม วอลนัทกระโดดโลดเต้น แล้วไปยืนอยู่ข้างหลังคีย์บอร์ด ถ้าพูดจริงๆ เธอก็เป็นลูกศิษย์คนโปรดคนหนึ่งของอาจารย์ ต่างกับตังเมและลูกตาลซึ่งเป็นลูกรักของอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์ & เคมี

     

    อ่า อิศรีย์ เลิกสวีทกับฮยอนซองซักแปปนะจ๊ะ^^”อาจารย์ออกปากแซวพายอาร์ ซึ่งกำลังจัดเนคไทให้ฮยอนซองที่ยิ้มอย่างมีความสุข  อิศรีย์ เล่นอะไรดีน๊า = = ฮืมม์....เล่นเชลโล่น่าจะไหว ส่วนฮยอนซอง - - ไปเล่นไวโอลินกับลูกตาลแล้วกัน จะได้มาเล่นคู่กับอิศรีย์ได้

     

    พายอาร์กับฮยอนซองมองหน้ากันเขินๆ แล้วไปหยิบเครื่องดนตรีตามที่อาจารย์บอก อาจารย์มองนักเรียนที่เหลือ แล้วจัดต่ออย่างรวดเร็ว

     

    อัลลริณธ์..กับซองฮวาไปเล่นกีต้าร์เบสจะได้เป็นเพื่อนกัน  ตุลยดา - - เออ....เอาพวกเป่าน่าจะดี เล่นฮาร์ฟแล้วกัน ส่วนพีฬทา ^^ ไปเล่น วีโอล่า เชาวพัฒน์ไปเล่นกีต้าร์ไฟฟ้า  ...อาจารย์หยุดพักหายใจ พลางมองนักเรียนที่เหลืออย่างพิจารณา เทจิน ได้ยินว่าเป็นนักกีฬาบาส นิ้วก็น่าจะยาว แล้วก็น่าจะอึด อืมม..เล่นกลองแล้วกัน ส่วนหนูเอื้องฟ้ากับเพียงดารา ไปเล่นไวโอลินนะจ๊ะ ^^”

     

    พออาจารย์พูดจบ ก็ถอนหายใจเฮือกอย่างหมดแรง แล้วนั่งลงบนโซฟา พร้อมมองกลุ่มที่เขาจัดไปเมื่อครู่ แล้วเริ่มพูดต่อ

     

    ขอให้จำเครื่องดนตรีไว้ดีๆนะ แล้วชั่วโมงหน้า ครูจะไปสอนทีละกลุ่ม มีปัญหาอะไรก็ถามครูได้นะ ^^ เลิกชั้นจ้าอาจารย์พูดจบ ก็เดินหายเข้าห้องพักครูไป ทิ้งนักเรียนไว้ในห้อง ซึ่งออดเลิกคาบก็ยังไม่ดัง

     

    หุหุ น้องถั่วอยู่ด้วยกันอีกแล้ว ^^”ซองฮวาพูด แล้วยิ้มแป้น อัลมอนต์มองเขาด้วยสายตาน่ากลัว

     

    ใครว่าน้องถั่ว สงสัยถ้าหากไม่เตะ ก็ไม่เลิกเรียกนะว่าแล้ว อัลมอนต์ก็ไล่เตะซองฮวาไปทั่วห้อง เพื่อนๆคนอื่นก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้น ตังเมที่นั่งทำหน้างออยู่คนเดียว เทจินก็ไม่รู้เรื่องอะไร(หรือรู้แล้วทำต่อ) นั่งจีบลูกชิดต่อ เป็นหัวข้อให้สนทนากันระหว่างกลุ่มทันที

     

    ทำไม ตังเมมันอารมณ์บูดขนาดนั้นวะพายอาร์เกริ่นขึ้น

     

    เทจินไงวอลนัทลองเดา พลางชายตามองไปที่โยเฮซึ่งนั่งคุยหัวเราะคิกคักกับลูกชิด

     

    หมายความว่าไงน่ะ??ฮยอนซองสงสัย ลูกตาลยิ้มให้

     

    ก็หมายความว่า ...ตังเมมันชอบเทจิน..

     

    ทั้งๆที่ทะเลาะกันแบบนั้นเนี่ยนะฮยอนซองพูดด้วยเสียงและท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ ฉันแลตังเมจะเกลียดไอเทจินซะอีก

     

    รักแบบไม่รู้ตัวอ่ะ เคยได้ยินไหม?  จะลองพิสูจน์ดูไหมล่ะพายอาร์ถาม พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

     

    แล้วเธอจะทำยังไงอึนยองถาม พร้อมเลิกคิ้ว พายอาร์ไม่ตอบอะไร เพียงยิ้มอย่างเดียว แล้วหันไปหาลูกตาล

     

    พี่สาวเธอจะอยู่อีกกี่วัน

     

    อ่า...ลูกตาลนั่งนับนิ้ว ในขณะที่พวกผู้ชายงงเต้ก

     

    พี่สาวลูกตาล ทำไมงั้นหรอพาย?ฮยอนซองถามงงๆ

     

    “^^ พี่สาวลูกตาลน่ะ เรียนอยู่ที่ฮ่องกง คราวนี้กลับมาเพราะโรงเรียนปิดไมมี่ตอบ พาย แล้วแกคิดอะไรไว้

     

    เออน่า ได้ยัง ลูกตาล

     

    อยู่อีก 2 อาทิตย์ อ่ะ

     

    อืมมพายอาร์ทำหน้าครุ่นคิด วันเสาร์หน้าไปเที่ยวกันเหอะ ลูกตาลแกชวนพี่สาวแกไปด้วย นอกนั้นฉันจะพูดให้ฟังทีหลัง

     

    จึ๊กๆๆ ฮยอนซองจิ้มไหล่พายอาร์

     

    ไม่คิดจะชวนแฟนเลยหรอฮยอนซองถาม เสียงน้อยใจ

     

    “^^ โอ๋ๆ ชวนจ้ะชวน ..เสาร์หน้า ไปเที่ยวกันนะพายอาร์ยิ้ม พอเธอพูดจบก็หมดคาบพอดี พายอาร์ตรงเข้าไปกอดคอเพื่อนซี้ที่กำลังอารมณ์บูดได้ที่ ตังเม วิชาต่อไปศิลปะนะ ร่าเริงหน่อยๆๆ

     

    อย่าน่า พาย..เค้าหนัก - -^^”ตังเมพูดเรียบๆ แล้วพยายามเอาแขนพายอาร์ออกจากตัวของเธอ

     

    ใจเย็นๆดิ เราซี้กันนะ ^^”พายอาร์อ้างไปเรื่อย

     

    และหลังจากนั้น จนถึงช่วงเย็น ตังเมก็ยังคงอารมณ์ไม่ดีขึ้น และขอตัวขึ้นหอพักไปทันทีเมื่อเลิกเรียน ตอนนี้จึงเหลือเพียงเพื่อนๆทั้งหลาย ซึ่งกำลังงงกับพฤติกรรมของเพื่อนเธอ เทจินก็เอาแต่นั่งจีบลูกชิดทั้งวัน โดยไม่สนใจอะไรเท่าไรนัก - - - - - - ตอนนี้พวกเขาและพวกเธอกำลังนั่งคุยกันที่สวนหลังหอพัก แต่ดูยังไงก็เหมือนมาปิ๊กนิกยามเย็น

     

    ลูกชิด ชอบเล่นเปียโนด้วยหรอเทจินถาม ด้วยเสียงประหลาดใจ ลูกชิดยิ้มรับแบบคุณหนู

     

    ค่ะ ^^ พอดีที่บ้านให้เรียนตั้งแต่เด็กๆน่ะค่ะลูกชิดยังคงตอบสุภาพเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ส่วนเทจินก็ไม่ได้ดูจะรำคาญแต่อย่างใด โปรยยิ้มให้อย่างเดียว  นี่ล่ะมั้ง ความสามารถการม่อชั้นเซียน

     

    เทจิน แกเลิกจีบสาว แล้วมาคุยกับพวกเราซักแปปได้มะฮยอนซองถาม เพราะเขาดันมานั่งผิดที่ มานั่งคั่นระหว่างเทจินกับลูกชิด แล้วก็ห่างไกลจากเพื่อนคนคนอื่นๆมากมาย พายอาร์ก็ขึ้นห้องไปพร้อมๆกับตังเม

     

    แกก็คุยกันเองได้นี่ ไม่เห็นต้องมีฉันเลยเทจินเมินคำขอร้องของเพื่อนซี้

     

    ดูมันดิ เซ็งวุ้ย! >o<”ฮยอนซองสบถ แล้วลุกพรวด เดินขึ้นหอพักไปอีกคน

     

    พวกที่เหลือก็เม้าท์แตกน้ำลายกระจายกันต่อไป โดยเฉพาะลูกตาลซึ่งจะดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อันเนื่องมาจากพี่สาวของเธอกลับมานั่นเอง

     

    นัท แกอย่าแย่งขนมเค้าดิอัลมอนต์โวยวาย เมื่อวอนนัทจิ๊กขนมเธอไปกิน

     

    อะไรอ่ะ ทีแกกินขนมเค้าเมื่อวานกะซองฮวาจนเกือบหมดยังไม่โวยเลยน่ะเว้ยวอลนัทว่ากลับ แล้วกินขนมต่อ

     

    ก็ตอนนี้ ขนมแกมันฟรีนี่หว่า อันนี้มันตังค์ซองฮวาน่ะเว้ยอัลมอนต์ไม่ยอมแพ้

     

    มันก็ไม่ใช่ของแกอยู่ดีนั่นแหละ>o<”

     

    นั่นแหละ เอามานี่น๊าอัลมอนต์เอื้อมมือไปดึงขนมออกจากมือของวอลนัท ซึ่งก็ได้ผล เพราะ She แกตัวเล็กซะเหลือเกิน หุหุ ^^ เล่นกะใครให้มันรู้ซะบ้าง

     

    เชอะ  =3=”หนูวอลนัททำหน้าบูด แล้วหันไปเปิดขนมอีกถุงกิน โดยมีฟาโรห์คอยแกล้งอยู่ข้างๆ

     

    นัท ขอเค้ากินบ้างจิฟาโรห์อ้อนเสียงน่ารัก เธอมองย่างไม่ไหวใจ แล้วยื่นถุงขนมให้หยิบ

     

    แต้งกิ้วครับฟาโรห์กล่าว แล้วล้วงมือเข้าไปหยิบ แต่แทนที่จะหยิบไปชิ้น 2 ชิ้น พี่แกเล่นคว้าไปทั้งถุง แล้วชูขึ้นสูงๆ เพื่อไม่ให้วอลนัทหยิบถึง

     

    อะไรกันเนี่ย!! โรห์เอาขนมเค้าคืนมานะวอลนัทโวยวาย แล้วกระโดดคว้าขนม ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ถึง- -* เฮ้ออ...กลุ้ม

     

    ไม่ให้อ่ะ อยากได้ ก็หยิบให้ถึงสิฟาโรห์แกล้งยืดมือขึ้นไปสุดแขน ทั้งๆที่เขาสูง183 แล้ววอลนัทสูงเพียง 162

     

    ก็ได้ เค้าไม่กินแล้ว!!”วอลนัทตะคอก และดูเหมอืนจะอารมณ์เสียน่าดู แต่คว้าเสื้อสูทที่วางอยู่ แล้วเดินปึงปังขึ้นหอพักไป

     

    น่านไง แกล้งมันดีนักอัลมอนต์ว่า พร้อมมองไปที่ฟาโรห์ซึ่งนั่งลงจ๋อยๆ เดี๋ยวนัทมันก็หายโกรธน่า ไม่ต้องห่วงหรอก....ไมมี่ หยิบน้ำให้หน่อยดิ

     

    แกนี่กินอยู่เรื่อย เดี๋ยวอ้วนก็แย่หรอกไมมี่บ่น แต่ก็หยิบน้ำให้กับอัลมอนต์ ลูกตาล พรุ่งนี้แกกลับบ้านป่าวน่ะ?

     

    กลับตั้งแต่วันนี้นี่แหละ ^^ จะกลับไปนอนคุยกับพี่ลูกชิด หุหุ รถมาพอดี พี่ลูกชิดไปกันเหอะลูกตาลหันไปลากลูกชิดที่กำลังคุยกับเทจิน

     

    แหะๆ เจอกันใหม่นะเทจินโบกมือลา ลูกชิดยิ้มให้พอเป็นพิธี ก่อนจะโดนน้องสาวลากไป

     

    เฮ้อออ สวยใส น่าร๊ากกกเทจินตาเป็นประกาย หยาดเยิ้ม อึนยองมองเพื่อนแปลกๆ

     

    เทจิน ตกลงแกจะจีบลูกชิดให้ติดเลยรึไงอึนยองถาม พลางลุกขึ้นปัดเศษใบไม้ที่ติดเสื้อ ส่วนอัลมอนต์ กับไมมี่ก็เดินหายลับไปเรียบร้อย

     

    “^^ หุหุ...ไม่บอกเทจินยิ้มกวนๆ แล้วรีบวิ่งขึ้นหอพักไปอย่างอารมณ์ดีสุดขีด

     

    (   -  -)(-  -    )(-  -   ) >>>> อึนยอง ซองฮวา และฟาโรห์หันหน้ามามองกันเอง

     

    สงสัย คราวนี้จะเอาจริงฟาโรห์เริ่มพูด

     

    ไม่มีทาง หมอนั่นไม่เคยหาแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วอยู่นานได้เกิน 2 อาทิตย์ซักคนซองฮวาแย้ง

     

    ก็ไม่แน่ ... คราวนี้อาจจะของจริงก็ได้

     

    แต่ลูกชิด จะกลับฮ่องกงอีก 2 อาทิตย์ไม่ใช่หรอ

     

    นั่นแหละ...พอๆ ขึ้นห้องกันดีกว่าอึนยองตัดบท

     

    ทั้งสามคนเดินขึ้นหอพักไปในยามเย็น โดยที่ค้างความสงสัยเกี่ยวกับโยเฮไว้ วันเสาร์หน้า พายอาร์จะทำอะไรนะเนี่ย...

     

    จบตอนที่ 7

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×