คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันนี้สดใส ใครรวยเลี้ยงข้าว!!
ในวันรุ่งขึ้น ลึกเข้าไป หอพักของโรงเรียนเวโรเนย์ ห้องพัก 1 ใน 300 กว่าๆนั้น ดูเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวที่ดูจะวุ่นวายนิดๆ นาฬิกาแขวนในห้อง เข็มสั้นชี้เลข 8 และเข็มยาวชี้เลข 4
“>.< ตายๆๆๆ 8 โมง20 แล้วววว”พายอาร์โวยวายลั่น เธอตื่นสายนั่นเอง
พายอาร์เก็บชีท กระเป๋าสตางค์ บัตรนักเรียน หนังสือบางๆ 2-3 เล่ม ลงกระเป๋านักเรียนของเธอ เครื่องแบบของเธอก็ยังไม่เรียบร้อยดีเท่าไรนัก เนคไทลายสก๊อตสีแดงเขียว ถูกผูกแบบลวกๆ - - - พายอาร์วิ่งตาลีตาเหลือกลงมาจากหอพัก แล้วตรงไปที่ตึกภาษา ซึ่งมีอยู่ด้วยกัน 2 ตึก
“วิชาแรกเรียนอะไรวะเนี่ย >.<”พายอาร์ค้นตารางสอนอย่างเอาเป็นเอาตายในกระเป๋าเป้ แต่ก็ไม่มี เธอเกาหัวยิกๆ แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป เพื่อตามหาห้องเรียนวิชาแรกของเธอ
“พายอาร์!!!!”เสียงร้องเรียกของใครบางคน ทำให้เธอหันไปหา ฮยอนซองเดินยิ้มเข้ามาหาเธอ แล้วจัดการแต่งเทคไทให้เธอ “ตื่นสายล่ะสิ ^^”
“ง่า +_= ก็นะ วิชาแรกเราเรียนอะไรงั้นหรอ”พายอาร์ถาม พร้อมจัดเสื้อสูทนอกของเธอให้เข้าที่
“ภาษาไทย รู้สึกว่าเรียนตึกเบนะ”ฮยอนซองทำหน้าครุ่นคิด แล้วเดินนำไปทางอีกตึก ซึ่งรวมพวกภาษาพื้นฐาน แต่ก็สำคัญมากๆไว้ เช่น ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และภาษาจีนเป็นต้น
“เด็กใหม่แท้ๆ รู้ดีกว่าฉันซะอีก”พายอาร์บ่น เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้
“ไม่ใช่หรอก อึนยองมันโทรมาบอกน่ะ รีบไปกันเถอะ”ฮยอนซองฉุดมือพายอาร์ให้วิ่งขึ้นบันได ไปห้องเรียนภาษาไทย ซึ่งก็เล่นอยู่ซะชั้น 3 แถมโรงเรียนนี้ก็ดันไม่มีลิฟต์ซะด้วย
ที่ห้องเรียนภาษาไทย...
นักเรียนห้องม.4/1 นั่งเล่นกันอยู่ในห้อง พวกอึนยองก็รับบทหนักที่สุด สาวๆ ไม่ว่าห้องเขา หรือห้องอื่นต่างเข้ามารุมล้อมสอบถามกันเป็นยกใหญ่ ส่วนฟาโรห์ที่ดันไปอยู่ในแก๊งค์ด้วยก็รับกรรมไป ทำให้พวกผู้หญิงของเรา ถูกซัดกระเด็นออกมานอกวงโดยปริยาย
“เฮ่ออ ดีที่โดนดีดออกมา”อัลมอนต์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ง่ะ แกยังดี แต่แฟนฉันอยู่ในนั้นอ่ะ >.<”วอลนัทร้อง แต่ก็นั่งฮวบลงอย่างหมดแรง “ช่างเหอะ ถ้ามีกิ๊กเมื่อไหร่ ก็ฆ่าเมื่อนั้น - -a”
“ไม่ค่อยเลย - - แต่ว่าพาย มันตื่นสายงั้นหรอ?”ตังเมเอ่ยขึ้น เมื่อไม่เห็นเพื่อนซี้ของเธอในห้อง
“แกไม่น่าถามนะ พายอาร์มันก็สายขึ้นชื่อ”ไมมี่ว่า ทุกคนในกลุ่มหันมามอง
“แกก็พอกัน นัดมาทำงานทีไร สายทุกที- -”ลูกตาลว่ากลับ
ไม่นานพายอาร์ก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง พร้อมกับฮยอนซองที่จับมือเธออยู่ ทั้งคู่หอบแฮ่ก แล้วเดินมาที่โต๊ะ
“แก อาจารย์ยังไม่เข้าใช่ป่ะ?? แฮ่ก”พายอาร์ถาม อย่างหอบๆ
“ยังไม่เข้าหรอก แล้วนี่ไปไหนกันมาล่ะ”ลูกตาลถาม พร้อมรอยยิ้ม เธอมองไปที่มือของฮยอนซองที่กุมมือของพายอาร์ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ตื่นสายอ่ะดิถามได้ ดีที่ฮยอนซองพามา ไม่งั้นฉันโดนเจ๊หน้าโหดเล่นแน่”
“ฮะฮะ สงสัยฉันคงต้องโทรไปปลุกทุกวันแล้วล่ะมั้งเนี่ย ใช่มะ?”ฮยอนซองขยี้หัวพายอาร์เบาๆ แต่ก็ทำให้ผมเธอยุ่งขึ้นมาเล็กน้อยทันที
“เฮ้! หยุดนะ ผมยุ่งหมดแล้ว”พายอาร์โวย เพื่อนๆหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นลูกตาล เธอทำหน้าเศร้าๆ แล้วหยิบหนังสือภาษาไทยเล่มบางขึ้นมา แล้วนั่งอ่านไปเรื่อยๆ จนอาจารย์เข้า...อาจารย์ภาษาไทยของพวกเธอก็ คือ อาจารย์กาญจนา อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเธอนั่นเอง
“สวัสดี นักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันแรกของการเรียน ในเทอมนี้ครูจะเริ่มให้งานซะก่อน งานนี้อยู่ในบทที่ 5 ให้ทำรายงานมาส่งครู ภายใน 2 อาทิตย์”อาจารย์สั่ง นักเรียนทุกคนต่างร้องโอดครวญ แต่เพียงเธอกระแอมอีกครั้ง ก็เงียบลงในทันใด
“วันที่ 31กรกฎาถึงวันที่ 1 สิงหา จะมีงานกีฬาสีประจำปีของโรงเรียนเรา”อาจารย์ค้าง พวกนักเรียนเฮลั่น ด้วยความดีใจ “ในปีนี้ ห้องเราอยู่สีชมพู ร่วมกับห้อง 5 ม.5/7 ม.5/10 ม.6/1 และม.6/3”
“ห้องม.6/3 ด้วยหรอ >.< พี่ภีม กรี๊ดๆๆ”ดาวร้องกรี๊ดเบาๆ ในขณะที่ฟ้าส่งสายตาปราม
“ใจเย็นดิวะ ฟังจารย์แกก่อน”ฟ้าเตือน “เห็นป่ะ มองเขม็งแล้วนั่น”
“อ่ะแฮ่ม แล้ววันที่ 1-3 ตุลาคม นักเรียนสายชั้นม.4 ก็จะไปเข้าค่ายกันที่น้ำตก”สิ้นเสียง พวกนักเรียนมองหน้ากันอย่างงงๆ
“อาจารย์ขา...พวกเราม.4 ยังต้องเข้าค่ายลูกเสืออีกหรอคะ?”ลูกตาลยกมือขึ้นถาม อาจารย์ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ใช่หรอก เป็นการเข้าค่ายธรรมดาน่ะ ที่เกาะกูด จังหวัดตราด”อาจารย์ตอบ “เอาล่ะ วันนี้เราจะเรียนเรื่อง.....”
ชั่วโมงภาษาไทยเป็นไปอย่างน่าเบื่อสุดชีวิต การเรียนในวันนี้ก็ดำเนินไปเรื่อยๆๆๆ จนในที่สุดก็ถึงคาบพักเที่ยงที่นักเรียนส่วนใหญ่รอคอย
“อึนยอง ไปกินข้าวกับฉันนะ”นักเรียนหญิงห้องอื่น เข้ามากอดแขนเด็กหนุ่ม แล้วพยายามลากไป
“......-*- ฉันจะไปกินกับเพื่อน เธออย่ายุ่งดีกว่า”อึนยองพูดเรียบๆ เธอคนนั้นอึ้งสนิท แล้วส่งสายตาหยาดเยิ้ม
“เย็นชาดีจัง เท่ห์ชะมัด >.<”เธอมานั่งกรี๊ดกับเพื่อนของเธอ อย่างสนุกปาก ส่วนอึนยองก็ลากคนอื่นๆออกจากบริเวณตึกให้เร็วที่สุด ตรงไปที่โรงอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก
“น้องถั่ว กินอะไรกันดีอ่ะ”ซองฮวาเดินมาหาอัลมอนต์ ที่กำลังยืนซื้อน้ำปั่นอยู่
“ใครชื่อน้องถั่ว เดี๋ยวก็เปรี้ยงเข้าให้หรอก = =”
“ฮะฮะ ขอโทษๆ กินอะไรกันดีอ่ะ ฉันเลี้ยง”
“o_o เลี้ยงจริงง่ะ”อัลมอนต์ตาโต แล้วเริ่มนึกถึงของกินแพงๆทั้งหลาย
“อื้อ จริงสิ ^^ คนเค้ารวย”
“โอเค ไปนั่นกัน”อัลมอนต์ลากซองฮวาไปเกือบจะทุกร้าน แล้วกวาดอาหารอร่อยของร้านมาซะหมด ทำเอาซองฮวาแทบกระเป๋าแห้ง
“เธอนี่กินเยอะไปล่ะมั้ง - -a”ซองฮวาเอ่ยเบาๆ ตอนนี้เขาต้องซื้อข้าวมันไก่ธรรมดามากิน ในขณะที่อัลมอนต์มีตั้งแต่อาหารจีน ไปจนถึงก๋วยเตี๋ยวเลิศรส
“อ้าว บ่ หยันหรอก ก็นายบอกเลี้ยงนี่นา นานๆทีจะมีเพื่อนใจดี หุหุ ต้องเอาให้คุ้ม”อัลมอนต์หัวเราะ
“ง่ะ นี่เป็นครั้งสุดท้ายของฉันที่จะเลี้ยงข้าวเธอ”
“พูดเหมือนเพื่อนคนก่อน ที่คิดผิดเลี้ยงข้าวฉันล่ะ ^^”คำตอบของอัลมอนต์ทำเอาซองฮวา แทบผูกคอตายใต้รากถั่วงอก
“ไม่ต้องห่วง มันเป็นครั้งสุดท้ายของฉันที่จะเลี้ยงข้าวเธอจริงๆ”ซองฮวากล่าว แล้วเริ่มลงมือกินข้าวมันไก่ของเขา ในขณะที่อัลมอนต์กินอาหารฟรีแบบสุดๆ หายไปหลายจาน
เมื่อช่วงพักกลางวันผ่านพ้นไป พวกนักเรียนตาดำๆ แต่บ้านรวยชาว ม.4/1 ก็ต้องลากสังขารไปเรียนภาษาต่อกัน โดยเริ่มที่ภาษาเกาหลี และไปจบด้วยภาษาสเปน ทำเอานักเรียนชั้นม.4 มึนไปเป็นแถวๆ
“โอ๊ย ให้ตาย ดีนะที่ไม่มีวิชารวมมิตรทุกภาษา ไม่งั้นเค้าต้องพูดภาษาจีนเป็นสเปนแน่ๆ”วอลนัทโอดครวญ อย่างน่าสงสาร หลังจากเรียนเสร็จ พวกเธอมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่ร้านเบเกอรี่แสนอร่อยของอัลมอนต์ (ลืมกันรึยัง อัลมอนต์เป็นลูกสาวของร้านเบเกอรี่ที่มีสาขาเยอะมั่กๆ)
“เค้าเห็นด้วยอย่างแรงกับแกเลย นัท”พายอาร์เสริม “พรุ่งนี้ก็แค่ประเดิมด้วยวิชาสังคมทั้งหลาย T T ม่ายน๊าา”
“ใจเย็นๆ มันไม่น่าเลวร้ายหรอก”ลูกตาลปลอบ พายอาร์หันมาหา
“ก็แหงแหละ แกเล่นหลับทั้งวัน คงจะเลวร้ายหรอก!”พายอาร์ว่า ลูกตาลยิ้มแหยๆ
“ง่า ทำไงได้ก็เค้าง่วงนี่ ....ตังเม = = เค้กร้านอัลมอนต์มันอร่อยจนแกต้องสั่งมาอีกรึไง”ลูกตาลหันไปหาตังเมบ้าง เธอกำลังกินเค้กอย่างไม่สนใจใคร
ตังเมเงยหน้าขึ้นมา “อร่อย ...นี่ยังไม่ถึง 20 จานเลย พี่คะ ขออีกค่ะ” เด็กสาวเมิน แล้วหันไปสั่งเค้กมาอีกจาน เพื่อนๆพากันกลุ้ม ดีที่มีเพื่อนเป็นลูกเจ้าของ ไม่งั้นพวกเธอได้กระเป๋าแห้ง แน่นอน
“แทนมานั่งเบื่อๆ ม่อน ไปร้านหนังสือกันไหม?”วอลนัทลุกขึ้น พลางถามอัลมอนต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอาดิ เจอกันนะ”อัลมอนต์ลุกขึ้นตาม แล้ววอลนัทกับอัลมอนต์ก็หายไป...
“แล้วเค้าต้องมานั่งดูแกกินงั้นหรอ - -*”พายอาร์งึมงำ ก่อนจะฉุดไมมี่ขึ้นมา “มี่ แกไปช้อปแหลกกับฉัน ลูกตาลฝากเมเมด้วย”
(O_o) ลูกตาลทำหน้าเหวอ แต่ก็ห้ามพายอาร์ไม่ทันซะแล้ว เพราะเธอวิ่งแจ้นออกไปนอกร้าน อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ลุกตาลก็ต้องนั่งดูตังเมสูบเค้กเข้าท้องไปอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนกระทั่ง ตังเมก็อิ่มได้ที่
“ฮ้าาา อิ่มๆๆๆ ลูกตาลไปเดินเล่นกันเหอะ”ตังเมกินเสร็จ ก็เตรียมเดินย่อย เธอเดินมาลากลูกตาลออกไปนอกร้าน แล้วเดินชมนกชมไม้ ชมตึก ชมซีเมนต์ไปเรื่อยๆ ลูกตาลก็ไม่ได้ขัดแต่อย่างใด ดีซะอีก ไม่งั้นเธอต้องนั่งอยู่ที่ร้านนั้นจนมืด
ทางด้านหนุ่มๆ หลังจากเลิกเรียน ก็ยกขบวนไปถล่มร้านเกมส์ซะจน หมดตังค์ไปหลายบาท ยกเว้นซองฮวาที่หมดตังค์ไปก่อนหน้านี้ เพราะท้องของอัลมอนต์ เขาได้แต่นั่งดูเพื่อนๆเล่นอย่างเดียว
“เฮ้ย..ซองฮวา ไม่เล่นหรอ”ฟาโรห์ถาม แล้วยิงปืนอย่างเมามันส์ ซองฮวาที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับเซ็ง
“เออดิ ตังค์หมด”
“o_O ไปทำอะไรมา เมื่อเช้าเห็นตั้งเยอะตั้งแยะ”เทจินถามขึ้นบ้าง ซองฮวามองเหยียดๆ
“เออน่า ...นิดๆหน่อยๆ อึนยองแกเล่นอะไรของแกวะน่ะ”ซองฮวาพูด พร้อมหันเหความสนใจไปที่อึนยองที่นั่งเล่นเกมส์แดนซ์ หรือที่เรียกว่า ‘Audition’ นั่นเอง
“เกมส์ดิ ไม่เห็นหรือไง”อึนยองสวยกลับ ตายังคงจับต้องที่คอมพิวเตอร์ นิ้วก็กดกันพลันวัน ฮยอนซองที่นั่งเล่นเกมส์เดียวกันอยู่ข้างๆ ถึงกับงง มันกดไปได้ยังไง
“เฮ้ย อึนยองแกกดเร็วแบบนั้นได้ไงอ่ะ สอนหนอ่ยดิ >,<”ฮยอนซองโวยวาย เขากด 4 ลูกศรยังแทบจะไม่รอด แต่อึนยองเล่นทั้ง 8 ลูกศร แถมเล่นตัวแดงเล็กๆน้อยๆ พอเป็นพิธี
“พรสวรรค์”
ช่างเป็นคำตอบที่ชวนถีบในความคิดของเพื่อนๆ แต่ก็มีอะไรบางอย่างมาหยุดความคิดของพวกเขา เสียงโทรศัพท์ของอึนยอง เขาหยิบขึ้นมา แล้วยื่นให้ซองฮวา
“รับแทนที มือไม่ว่าง”อึนยองสั่ง
ซองฮวารับมาเซ็งๆ แล้วกดรับ
“ผมยูซองฮวาครับ”เด็กหนุ่มรับด้วยเสียงที่แบบว่าเบื่อชีวิต
“....ไปเรียกอึนยองมา = =”
“มันเล่นเกมส์อยู่อ่ะครับ จะฝากธุระอะไรไหม?”
“ดี ฉันคือพวกที่พวกแกมาท้าต่อย เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว”ปลายสายพูดถึงตรงนี้ ซองฮวาถึงกับตาเบิกโพลง
“..........ว่าต่อสิ”
“อยากจะบอกว่า ตอนนี้ฉันก็จับแฟนของพวกนายทั้งหลายมาอ่านะ ถ้าไม่อยากให้พวกนี้เจ็บตัว ก็มาต่อยกันอีกรอบดีกว่า”
“ที่ไหน!”
“ฮะฮะ..ที่เดิม Potato ส่วนเวลา....”ชายคนนั้นหัวเราะคิกคัก ทำเอาซองฮวาเริ่มฉุน
“กี่โมงล่ะวะ!!!”
“อีก ครึ่งชม. นับจากนี้ บั๊ยบายเพื่อน”
และแล้วทางปลายสายก็วางไป ซองฮวาถึงกับเลือดขึ้นหน้า โยนโทรศัพท์ราคาแพงคืนให้อึนยองที่พึ่งเล่นจบไปเพลงหนึ่ง
“เฮ้ย!! ซองฮวาแกเป็นอะไรวะ ยื่นให้ดีๆก็ได้”อึนยองเริ่มโวยวาย
“ไอ้บ้านั่น ที่ต่อยกับเราเมื่อวันก่อน....”ซองฮวากัดฟันกรอดๆ ทุกคนในกลุ่มทำหน้างง
“ทำไมวะ เราไม่ได้ต่อยกับมันวันนี้นี่นา”เทจินกล่าว พร้อมมองเพื่อนของตนที่ดูจะคล้ายๆกับระเบิดนิวเคลียร์พร้อมระเบิด
“-*- มันจับยัยพวกนั้นไป แล้วให้ไปมันที่เดิม ภายในครึ่งชั่วโมง”
“พวกไหน??”ฮยอนซองงง
“แฟนแกนั่นแหละ!!!”
O_o >>> หน้าตาของทุกคน
ฟาโรห์กับฮยอนซองไม่รออะไรมากมาย ทั้งสองคนวิ่งเตลิดแบบนักวิ่งเหรียญทองโอลิมปิกกลับเข้าโรงเรียนไป ในขณะที่อึนยองรั้งอีกสองคนไว้ก่อน
“ใจเย็น...ซองฮวาแกไปลากคอแฟนไอ้บ้านั่นมา ฉันว่าคงอยู่แถวร้านอาหาร เทจิน แกไปกับฉัน”อึนยองสั่งเรียบๆ ทั้งสองคนพยักหน้ารับ แล้วแยกย้ายกันไป
ซองฮวาวิ่งไปทั่วโรงเรียนเพื่อตามหาแฟนของหัวหน้าที่รุมพวกเขาเมื่อวันศุกร์ ซองฮวาวิ่งเข้าๆออกๆที่หอพักเป็นสิบกว่ารอบ แล้วก็ไปหยุดลงที่ร้านอาหาร - - - - เด็กสาวผมยาว หน้าตาน่ารักน่ากิน (= =)
...ถ้าจำไม่ผิด ยัยนั่นคงเป็นแฟนไอ้บ้านั่นล่ะมั้ง...
อะไรเกิดขึ้นต่อไปคงไม่ต้องบอก กลับมาทางด้านพวกฮยอนซองกับฟาโรห์ที่วิ่งมาถึงก่อนใครเพื่อน แต่กลับไม่เห็นพวกผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว มีแต่พวกที่พวกเขาไปท้าต่อยมา นั่งบ้าง ยืนบ้างอยูบนพื้น
“อ้าว! ไงเด็กใหม่ แล้วเก๊าะ....ฟาโรห์ ^ ^”เด็กหนุ่มท่าทางเกเรเอาเรื่อง เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท “คนอื่นไม่มาด้วยหรอกหรือ”
“แก บอกว่า..../โธ่เอ้ย เรียกชื่อยังผิด ฉันชื่อ เบ พวกผู้หญิงของนายรับรองปลอดภัยชัวร์ ^^ เพราะฉันไม่ได้จับมา”เบพูดแทรกในขณะที่ฮยอนซองกำลังจะด่า
( o_o)(o_o ) ฟาโรห์กับฮยอนซองหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ
“แล้วพวกแกเรียกเรามาทำไม?”ฟาโรห์ถาม เสียงฉงน
“มาซ้อมกันเล่นๆ ก่อนจะไปจับพวกผู้หญิงมาจริงๆ”เบตอบ ก่อนจะคว้าไม้เหล็กแท่งยาวฟาดฮยอนซองที่ไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!”ฟาโรห์ร้องเสียงหลง แล้วกระโดดใส่เบ แล้วตะลุมบอนกัน (ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ามันส์ดีหรือเปล่านะเนี่ย?)
และในระหว่างนั้น อึนยองกับเทจินก็วิ่งมาถึงพอดี ทั้งสองคนได้แต่นั่งมองฟาโรห์ต่อยกับเบ อย่างกลัวๆ เพราะดูเหมอืนฟาโรห์มันบ้าเลือดขึ้นมาซะอย่างงั้น ทั้งเตะ ต่อย ถีบ ใช้ไม้ฟาดเบไม่เลี้ยง
“o_O อึนยอง”เทจินเรียกเพื่อนเบาๆ
“หือ ว่าไง o_o”
“นายว่า ฟาโรห์มันบ้าป่ะ?”
“คงใกล้เคียง ไปลากฮยอนซองออกมาก่อนจะโดนลูกหลงดีกว่านะ”อึนยองบอก แล้วรีบเข้าไปลากฮยอนซองที่มีแผลขนาดใหญ่ที่ศีรษะ
“เดี๋ยวฉันพามันไปห้องพยาบาลเอง อึนยอง ถ้าเป็นไปได้ ช่วยห้ามโรห์ ก่อนมันจะฆ่าคนนะ”เทจินทิ้งท้าย แล้วรีบพยุงฮยอนซองที่หมดสติไปแล้ว ไปที่ห้องพยาบาล เขาสวนทางกับซองฮวาที่ลากหญิงสาวน่ารักมาด้วย
“อึนยอง >O< ฉันพามาแล้ว!!!”ซองฮวาตะโกนลั่น แล้วเบรกเอี๊ยดทันที เมื่อเห็นฟาโรห์กำลังอัดพวกเบอยู่ “O_O มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“นี่ ปล่อยฉันนะ >.<”หญิงสาวที่ถูกซองฮวาลากมาร้อง แล้วพยายามสะบัดเขาออก
“โรห์มันบ้าเลือดน่ะ..เธอเป็นแฟนไอ้นั่นมันใช่ป่ะ?”อึนยองหันไปถามสาวน้อย ที่ดิ้นขลุก พร้อมชี้ไปที่เบ ซึ่งน่วมไปทั้งตัว
“จะว่า ใช่ก็ได้”เธอตอบ ใบหน้ายังคงบูดอยู่ เธอไม่พอใจเอามากๆ
“โกหก เธอเป็นแฟนฉันที่ไหน!!”เบพูด แล้วค่อยๆลุกขึ้น อึนยองรีบเข้าไปลากฟาโรห์มาใกล้ๆตัว ก่อนที่เขาจะอัดเบอีกรอบ
“อ้าว เธอโกหกหรอ”ซองฮวาหันมาหาเด็กสาวคนนั้น ที่ส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่จริง ฉันไม่ได้โกหกนะ”เธอร้องเสียงดัง แต่เบกลับนิ่ง แล้วมองเธออย่างเหยียดๆ
“ยัยบ้า เธอเป็นแฟนฉันได้ก็เก่งแล้ว ทุกคนในกลุ่มก็รู้”เบเถียง พร้อมส่งสายตาไปให้ทุกคนในกลุ่มที่พยักหน้าสนับสนุน
“T T ไม่จริง เบไหนบอกว่ารักฉันไง”
“ใครเค้ารักเธอ ฉันก็รักกวางคนเดียว”
“กวาง?? กวางห้อง 2 อ่านะ”ฟาโรห์ถาม เบส่ายหน้า
“ไม่ใช่ กวาง ห้อง
“ห้อง 7 มีผู้หญิงชื่อกวางด้วยหรอ”ฟาโรห์แปลกใจ ห้อง 7 มันมีแต่ผู้ชายนี่หว่า ที่ชื่อ กวาง เท่าที่รู้ กวางห้อง 7 เป็นพวกที่ไม่ต่อยจะยุ่งกับใครซักเท่าไร แล้วเห็นเดินไปเดินมากับเบบ่อยๆ เหมือนเพื่อนสนิทกัน “มีแต่ผู้ชายไม่ใช่เรอะ??”
“ก็เออดิ ถ้าไม่รู้ ก็รู้ซะ ฉันเป็นไบ = =”เบคลายข้อสงสัยของฟาโรห์เรียบๆ หญิงสาวที่ถูกซองฮวาจับข้อมืออยู่ร้องไห้ปานจะขาดใจ แล้วตะโกนด่าเบจนลั่น
“งั้น ฉันขอตัวล่ะนะ”เบที่แทบไม่ฟังคำด่า เอ่ยขึ้นเรียบๆ แล้วนำขบวนพวกของเขาที่มีแผลเต็มตัวกลับหอพักไป
“คิดแล้วสยองๆรู้ไหม”อึนยองพูดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครตอบ เด็กหนุ่มถอนหายใจ “กลับหอกันเหอะ พรุ่งนี้มีเรียนสังคม...”
หลังจากเหตุการณ์ช็อคเล็กๆ อึนยอง ฟาโรห์ และซองฮวาก็ไปดูอาการฮยอนซองที่ห้องพยาบาลซึ่งก็ไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวแตก ส่วนเทจินก็ขึ้นหอพักไปนอนเรียบร้อยทั้งสามคนช่วยพาฮยอนซองไปส่งที่ห้อง แล้วแยกย้ายกันไป เพื่อพักผ่อน สำหรับการเรียนในวันพรุงนี้
จบตอนที่ 6
ความคิดเห็น