คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เที่ยวเกาะซองฮวา & ความรู้สึกของฮยอนซอง
ในตอนเย็น หลังจากที่นั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่ในห้องโถงทั้งวัน ทุกคนก็มาพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร อาบน้ำแต่งตัวกลายเป็นชุดนอนกันทุกคน แต่คราวนี้ที่โต๊ะอาหารก็ไม่เงียบเหมือนเมื่อเช้า ด้วยความที่คุ้นเคยกันมากขึ้น จึงเริ่มจะพูดคุยกันอย่างปกติ เหมือนครอบครัวใหญ่ ครอบครัวหนึ่ง - - - -
วอลนัทที่พึ่งมาถึงพร้อมกับฟาโรห์ ตาโตเป็นประกายทันที เมื่อเห็นอาหารเย็นของวันนี้
“ว้าว! >O< ไส้กรอก”วอลนัทร้องอย่างตื่นเต้น แล้วกระโดดลงไปบนเก้าอี้แบบเด็กๆ
“นัท ใจเย็นๆ....ไส้กรอกมีอีกเยอะ ^^”เทจินแซว
“มันจะน้อย เพราะนายนั่นแหละ”วอลนัทว่ากลับ แล้วเริ่มสวาปามอาหารเย็น อย่างไม่สนใจใคร
อัลมอนต์มองเพื่อนของตนกินอย่างขำๆ แต่แล้วเธอก็สังเกตความเงียบแปลกๆของพายอาร์ และสีหน้าไม่ค่อยดีของฮยอนซอง ...ทั้งสองคนนี้เป็นอะไรน่ะ??...
ป๊อก! ใครบางคนก็ขัดความคิดของเธอ ด้วยการใช้ช้อนใหม่สีเงินวาววับ ตีป๊อกเข้าไปที่หัว เธอหันไปหาตัวการอย่างรวดเร็ว ด้วยใบหน้าขุ่นเคือง
“ซองฮวา!!!>o< นายอยากโดนขนมปังยัดปากนักใช่ไหมห๊า !!!”
“เหวอ!!!”
จบประโยค อัลมอนต์คว้าขนมปังกระเทียมชิ้นใหญ่ ยัดเข้าปากซองฮวา เด็กหนุ่มไอค่อกแค่กเล็กน้อย ก่อนจะลุกพรวดพราด ใบหน้าเหยเก วิ่งออกจากโต๊ะไป เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนในโต๊ะได้อย่างล้นหลาม อัลมอนต์ถึงแม้จะดูงงน้อยๆ แต่ก็หัวเราะเกือบจะดังที่สุด
“ฮะฮะ ..อัลมอนต์ คือว่านะ...”เทจินหยุด แล้วกัดไส้กรอกไป 1 คำ
“ทำไมหรอ?”ตังเมถามอย่างอยากรู้
“ไอซองฮวา มันเกลียดกระเทียมน่ะสิ ^^ รู้ไว้ก็ดีนะ เห็นมันบอกว่า เธอเป็นเพื่อนซี้เธอนี้”โยเฮพูด “เฮ้ !! พายอาร์ครับ ช่วยหยิบซอสให้เทจินหน่อยสิครับ”
เทจินหันไปหาพายอาร์ ที่กินอย่างเงียบๆ เธอสะดุ้งเล็กน้อย แล้วส่งซอสให้เทจิน ที่กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงน่ารัก
“แกเป็นอะไรน่ะ พาย”ตังเมถาม พร้อมมองเพื่อนซี้ของตนอย่างจับผิด
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”พายอาร์เถียง แล้วเช็ดปากของตัวเอง
“โกหก!”คราวนี้ไม่ใช่เสียงของตังเม แต่เป็นของ ‘ฮยอนซอง’ “ดูแค่นี้ก็รู้ o_o อ้าว ซองฮวา หมดแรงเลยนี่”
ฮยอนซองหันไปตบหลังซองฮวา ที่พึ่งกลับมาในสภาพอิดโรย ก่อนจุบหน้าลงกับโต๊ะเพราะหมดแรง
“เป็นไงบ้าง”อัลมอนต์ถาม เธอแตะไหล่เขาเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“ถามได้ แทบอ้วก”ซองฮวาตอบ หน้าซีด
“อ้อ ^^ แสดงว่ากินได้ อ่ะให้อีกชิ้น”อัลมอนต์แกล้งหยิบขนมปังกระเทียมอีกชิ้นขึ้นมา ซองฮวาสะดุ้ง กระโดดโหยงเหมือนกับเก้าอี้ของเขามีไฟฟ้าช็อต
“ไม่เอ๊า >.<”
อัลมอนต์หัวเราะ และสะใจเล็กๆ ซองฮวามองเธออย่างแค้นๆ เพื่อนๆก็ได้แต่ขำในพฤติกรรมของทั้งสองคน ยกเว้น ฮยอนซองที่จู่ๆก็ลุกขึ้น ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เอ่อ...ฉันปวดหัว ห้ามเข้าไปกวน”เขาทิ้งท้าย ก่อนจะขึ้นบันไดหายลับไป
“เขาเป็นบ้าอะไรน่ะ”ไมมี่บ่น ทำคิ้วขมวด “ข้าวเย็นก็ไม่กิน -*- พายแกเอาขึ้นไปทีสิ”
“เฮ้ย ทำไมต้องเป็นเค้าอ่ะ”พายอาร์ร้องเสียงหลง
“ก็เมื่อวาน มันสารภาพรักกับแกไม่ใช่เรอะ”ตังเมพูดอย่างประหลาดใจ แล้วเริ่มมองพายอาร์ ที่มีพิรุธนิดๆ
“นั่นมันก็ใช่... แต่ว่า / ไม่ต้องพูดมาก เอาขึ้นไปให้ฮยอนซองที”วอลนัทตัดบท แล้วยื่นถาดจานอาหารเย็นของฮยอนซองให้พายอาร์
“แต่..”
“ไม่มีแต่”อัลมอนต์ดักคอ พร้อมกับดันพายอาร์ให้ขึ้นไปข้างบน ส่วนตัวเธอก็เดินกลับไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้พวกแม่บ้านก็เก็บจานกันไปหมด เหลือเพียงแก้วน้ำคนละแก้ว
“เออนี่..พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันดีไหม?”ซองฮวาพูดขึ้น ในใจคือ จะเบนไม่ให้อัลมอนต์เอาขนมปังมายัดปากเขาอีก ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล
“ความคิดดีนี่ จะไปไหนกันล่ะ”ฟาโรห์เริ่มเห็นด้วย
“ไปทะเล”ตังเมร้อง
“ไปสวนสนุก -o-”วอลนัทเถียง
“ไม่เอา เค้าอยากไปทะเล”ตังเมพูดซ้ำ
“-o- เค้าอยากไปสวนสนุกนี่นา”
“ไม่เอ๊า !!!!!!!!!! เค้าจาไปทะเล >O<”ตังเมตะคอกลั่น วอลนัทผงะเกือบตกเก้าอี้ เช่นเดียวกับทุกคนที่ตกใจเป็นอย่างมาก แม้แต่อึนยองที่ปกติจะเพิกเฉยตลอด ยังตาโตด้วยความแปลกใจ
“= =^^เหอะๆ”วอลนัทแสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนัก แต่ก็ยอมแต่โดยดี
“- -‘’ โอเคๆ เข้าใจแล้ว”ซองฮวาที่รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่แล่นเปรี๊ยะ เอ่ยห้ามทัพ “ไปทะเลาที่โซนา แล้วกันนะ ^^”
“คนไม่เยอะตายหรอ”ไมมี่ถาม หน้านิ่ว เด็กหนุ่มชายตามองแล้วยิ้มให้
“คอยดูแล้วกัน ^^”
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อ ไปเก็บของที่หอกันดีกว่า ป่ะนัท”อัลมอนต์บอก แล้วลากวอลนัทที่ยังไม่ทันตั้งตัวออกจากเก้าอี้
“เฮ้ย! เค้ายังไม่ได้...”วอลนัทโวยวาย แต่จนแล้วจนรอดก็โดนลากขึ้นห้องไปแต่งตัวจนได้
“ง่ะ -*- ไอ้พวกนี้ ไม่รอ...”ไมมี่บ่นงึมงำ แล้วลุกขึ้น
แต่ไม่ทันไร อัลมอนต์ก็ลากวอลนัทลงบันไดมาอีกครั้ง ทั้งสองคนสีหน้าตื่นๆ
“มี่ เมเม..เดี๋ยวเค้ากะนัทไปเอาเสื้อผ้าที่หอให้ แล้วอย่าขึ้นไปกวนไอพายนะ มันกำลัง In Love”
ว่าแล้ว คุณเธอก็วิ่งตัวปลิวหายไป พวกที่เหลือก็ได้แต่นั่งทำตาปริบๆ เราย้อนไปเมื่อครู่ ทางด้านพายอาร์ที่ถูกโยนหน้าที่ยกอาหารมาให้
ก๊อก ๆ ๆ ......พายอาร์เคาะประตูห้องฮยอนซองเป็นรอบที่ 10
“.............”
ไร้เสียงตอบรับจากภายในห้องอีกเช่นเคย เธอจึงเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมืดจนมองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย พายอาร์วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอน ประตูที่เปิดค้างไว้ ก็ยังพอให้มีแสงเล็ดลอดเข้ามาบ้าง
“อะไรล่ะเนี่ย ไม่เห็นจะอยู่ในห้องเลย เชอะ! ปวดหัว =3= ตอแหล”พายอาร์บ่น พร้อมทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ แล้วเตรียมเดินออกจากห้อง
แกร๊ก... ประตูหน้าห้องปิดลง ส่งผลให้ห้องทั้งห้องมืดสนิท หนูพายอาร์ก็ได้แต่ยืนสั่นอยู่ตรงนั้น โดยไม่รู้เลยว่าบุคคลที่ปิดประตูนั้น กำลังย่องมาอยู่ข้างหลัง
หมับ!! ใครคนนั้นกอดเธอจากด้านหลัง ทำเอาพายอาร์ร้องกรี๊ดลั่น
“ปล่อยนะ!!!”พายอาร์กรี๊ด พร้อมดิ้นพราด ขณะนี้เธอรับรู้ได้ 3 อย่าง 1.เขาเป็นผู้ชาย 2.อ้อมกอดนี้มันก็อุ่นดีนะ 3.มันเป็นผีหรือเปล่าฟะ!? “ปล่อยฉันนะ!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!!”
พายอาร์พยายามหันมามองผี หรือคนๆนั้นว่าเป็นใครกันแน่ แต่แต่ถึงจะหันไป ก็ยังไม่เห็นใบหน้านั้นอยู่ดี
“ปล่อยน๊า !!!! อ๊าย !!! >O< อุ๊บ OxO”พายอาร์กรี๊ดได้ไม่นาน เขาก็เอามือมาปิดปากเธอไว้ และทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ ตอนนี้พายอาร์ได้แต่ดิ้นเป็นปลาไหลโดนเหล้า อยู่ในอ้อมกอดของชายคนนั้น ซึ่งดูเหมือนจะเริ่มรำคาญนิดๆ จึงคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย แน่นอน...! พายอาร์รู้สึกถึงแรงที่ผ่อนลง แต่แทนที่จะดิ้นหลุดออกมาได้ แต่เธอกลับไปสะดุดอะไรบางอย่างบนพื้น จนเซถลาลงไปข้างหน้า
โครม!! ทันทีที่ล้มลง ชายคนนั้นก็กอดพายอาร์จนแน่น เขาเป็นคนรองรับอยู่ข้างล่าง ตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ก็ห่างกันไม่ถึง
“ลีฮยอนซอง!!!”
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาใช้มือกดศีรษะของพายอาร์ลงมา ก่อนจะประกบปากเข้าด้วยกัน พายอาร์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ แล้วพยายามดันตัวของเธอให้ลุกขึ้น แต่ก็ไร้ผล เพราะมืออีกข้างของฮยอนซองก็โอบกอดเธอไว้แน่น ตอนนี้เธอจึงทำได้แค่หลับตาปี๋ และส่งเสียงกรี๊ดแผ่วๆในลำคอ...
แกร๊ก! วอลนัทกับอัลมอนต์เปิดประตูเข้ามา แล้วยืนอึ้งตาค้างอยู่อย่างนั้น
“พาย o_o”วอลนัทเรียกเบาๆพลางดูพายอาร์ที่ตอนนี้หมดแรงดิ้นไปเรียบร้อย
“ลีฮยอนซอง”อัลมอนต์เรียกอีกคน ซึ่งไม่สนใจทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย
“อู้อี้ๆๆๆ >.<”พายอาร์ร้องลั่น แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา เธอส่งสายตาอ้อนวอน ขอความช่วยเหลือจากเพื่อน
“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ >o<”
คู่หูเพื่อนซี้พูดร้องกัน แล้วรีบปิดประตู จากไปด้วยใบหน้าแดงเถือก ตอนนี้ในห้องจึงมืดสนิทอีกครั้ง - - - - - - และเมื่อฮยอนซองถอนริมฝีปากออก พายอาร์ก็เริ่มเปิดฉากทันที
“ไอ้บ้า !!!! นายทำแบบนี้ทำไม!!!”
“.......”ฮยอนซองเงียบ แล้วผลักตัวพายอาร์ไปนั่งข้างๆ แล้วลุกขึ้นมา
“นายทำแบบนี้ทำไม..ฮึก...”พายอาร์ถามซ้ำ แล้วเริ่มร้องไห้ เธอรู้สึกสับสนไปหมด เสียใจ สับสน และช็อคปนกัน มั่วไปหมด
O_o ฮยอนซองตกใจ แล้วพยายามกอดเธอเบาๆ แต่พายอาร์เขยิบถอยด้วยความหวาดกลัว
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”พายอาร์ตะคอก
“ฉันขอโทษ ฉันนึกว่าเธอจะชอบ”ฮยอนซองแก้ตัวเรียบๆ พายอาร์หยุดสะอื้น แล้วหันมาหาเขา ใบหน้าเปลี่ยนจากเสียใจ กลายเป็นใบหน้าซีดขาว ด้วยความโกรธ (โอ่ว น่ากลัว T^T)
“นายคิดว่าใครเค้าชอบบ้าง อยู่ๆก็มีคนมาจูบซะงั้นน่ะห๊า!!!”พายอาร์ถามเสียงสั่น
“ผู้หญิงทุกคนที่ฉันเคยจูบ ก็ชอบทั้งนั้นนั่นแหละ”ฮยอนซองตอบ อย่างไม่สะทกสะท้าน แต่ในใจเขากลับ แทบอยากจะฆ่าตัวเอง ที่ทำให้พายอาร์ร้องไห้
“รวมทั้งเมรินด้วยนะหรอ” คำถามนี้ หยุดความคิดของฮยอนซองลง
“..................”เขาไม่ตอบอะไร พายอาร์มองเขาด้วยสายตาเสียใจ ปนรังเกียจ
“ฮยอนซอง นายน่ะไม่ได้รักฉันจริงๆหรอก”พายอาร์เอ่ยเรียบๆ “ความจริงน่ะ นายรักใครไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ”
เธอทิ้งท้าย ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งฮยอนซองที่ได้แต่รู้สึกผิด เขาลุกขึ้นช้าๆ เดินไปที่ผนังห้อง ก่อนจะชกไม่เลี้ยง โดยไม่สนว่าจะเป็นบ้านของใคร
ในตอนเช้า ลูกตาลที่กลับมาในช่วงตี 2 ก็จัดกระเป๋าเตรียมไปเที่ยวกับเพื่อนๆได้อย่างรวดเร็ว ทุกคนตื่นกันตั้งแต่เช้า รีบกินข้าว แล้วออกเดินทางทันที ตรงไปที่ชายฝั่งทะเล แล้วขึ้นเรือเร็วไปที่เกาะแห่งหนึ่ง
“หา! OoO เกาะส่วนตัวของซองฮวางั้นหรอ”ไมมี่กับวอลนัทร้องขึ้นพร้อมกัน ด้วยความอึ้ง ทึ่ง เสียว (เฮ่ย ไม่เกี่ยวๆ) ขณะที่กำลังเดินไปตามสะพานท่าเรือ
“เธอรู้จักซองฮวาน้อยไป มันมีชายหาดส่วนตัวตั้ง 3 ที่ เกาะส่วนตัวพร้อมบ้านพักตากอากาศ สบายซู๊ดดดยอด” เทจินอธิบาย ทำหน้าเพ้อฝัน
“อะไรจะรวยปานนั้น = =”ไมมี่วิจารณ์
“นัท แล้วนี่ไม่ต้องไปทำงานหรอกหรอ”ฟาโรห์หันไปถามแฟนของตน ที่กำลังหาอะไรมาปิดแขนของเธอที่โดนแดด
“หืม ...อ๋อ ไม่ต้องอ่ะ เค้าแค่ทำงานช่วงที่ DJ ตัวจริงเค้าติดธุระเท่านั้นแหละ”วอลนัทตอบ แล้วดึงตัวฟาโรห์มาอยู่ข้างเธอที่โดนแดด ทำให้เขากลายเป็นที่บังแดดส่วนตัวของวอลนัทไปโดยปริยาย “^^ ช่วยหน่อยนะ ดีที่มีแฟนสูง หุหุ ^.^”
“แหงล่ะ ใครจะไปเตี้ยแบบนัทล่ะ”ฟาโรห์หัวเราะ แล้วลูบผมแฟนของตนเบาๆ ซึ่งสูงยังไม่ถึงไหล่เขาเลยด้วยซ้ำ
“ว่าเค้าหรอ - -^”วอลนัทหน้ามุ่ย
“ฮะฮะ ^o^ เตี้ยยังไง เค้าก็รักน๊า”
ทุกคนต่างเหล่ตามองอย่างอิจฉา ‘เฮอะ!! คนมีแฟน’
“โอ๊ยๆๆ มดกัดอ่ะ”อัลมอนต์ร้องแซว
“นั่นจิ..อิจฉาคนมีแฟนจางเล้ย~~~”เทจินร่วมวง
“อิจฉา? ก็หาซักคนสิ”ฟาโรห์แนะ พลางเพยิดไปทางตังเมซึ่งเดินอยู่ระหว่างพายอาร์กับเทจิน
“ฉันเห็นด้วยอย่างแรงกับฟาโรห์เลย”ซองฮวาบอก พร้อมยิ้มแป้น ไมมี่กับวอลนัทหัวเราะคิกคัก ในขณะที่ผู้ถูกกล่าวหาทำหน้าเหวอ แล้วรีบปฏิเสธ โดยที่ยังไม่มีใครถาม
“ฉันไม่เอาคนอย่างตานี่เป็นแฟนหรอก”ตังเมบอก ท่าทางลุกลี้ลุกลน ก่อนจะกระโดดลงเรือ แล้วเดินเข้าไปหาที่นั่งด้านหลัง (กระโดดลงตรงข้างหน้า ที่จะเป็นโล่งๆ มีเบาะนั่ง ถัดเข้าไปเล็กน้อยเป็นที่ขับเรือและที่นั่งที่จะไม่ค่อยเขย่ามากกว่า)
เพื่อนๆได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ แล้วกระโดดตามลงไปทีละคน ปิดท้ายด้วยซองฮวา เขาหยิบเสื้อชูชีพสีส้มแจกทุกคนแทนคนขับเรือ
“เค้าไปนั่งข้างหน้านะ”วอลนัทบอก แล้วลุกขึ้นเตรียมเดินไปนั่งบริเวณที่เปิดโล่ง แต่ฟาโรห์คว้าข้อมือเธอไว้ได้
“ทำไมล่ะ นั่งนี่สบายกว่านะ”
“เค้าไม่ชอบนั่งหลังๆอ่ะ มันเหม็นกลิ่นน้ำมัน ยอมไปนั่งโคลงไปโคลงมาหน้าเรือดีกว่า ลมแรงดีด้วย ^^”
พูดจบเธอก็เดินไปนั่งข้างหน้า ฟาโรห์ทำสีหน้าไม่สบายใจเท่าไรนัก แล้วตามไปนั่งเป็นเพื่อนเธอ แต่ข้างหน้าก็มีซองฮวานั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อ้าว โรห์ นายชอบนั่งโคลงๆด้วยหรอ”ซองฮวาถาม พร้อมยิ้มแป้น
“เปล่า มานั่งเป็นเพื่อนแฟน”
“อ่อ! แสนดีเรอะเกินนะ....พี่ครับ Let’s Go! (>o<)/”
คนขับเรือพยักหน้าอย่างร่าเริง แล้วเริ่มออกเรือที่วิ่งฉิว ลมแรงๆปะทะหน้าของทุกคน สำหรับพวกด้านหน้าก็กระแทกแรงหน่อย เพราะคลื่นในทะเล การเดินทางไปเกาะนั้นก็ใช้เวลาประมาณ 30 นาที และเมื่อถึงทุกคนก็เห็นพ้องกันว่า
“ว้าว!!! สวยสุดยอดดด”
เกาะของซองฮวา หาดทรายสีขาวซึ่งไม่มีคนเลยซักคนเดียว น้ำทะเลก็ใสสะอาด จนเห็นพื้นทรายเบื้องล่าง มองตรงไปเป็นสวนหญ้าสีเขียว มีต้นมะพร้าวปลูกอยู่ตามทางอย่างสวยงาม ถัดไปเป็นร้านอาหารและบ้านพักหลังใหญ่ ใกล้ๆกับท่าเรือเป็นที่ให้เช่าเรือแคนนู และ Banana-Boat
“อึนยองนายไหวไหม”ไมมี่ถามอย่าเป็นห่วง ในขณะที่มองลูกตาล พยุงเขาให้เดินช้าๆ ...อึนยองเมาเรือ...
“ไม่เป็นไร”อึนยองเอ่ยเรียบๆ แล้วหันไปยิ้มให้กับลูกตาล “ขอบใจเธอมากนะ ^^”
“.............”ไมมี่ยืนนิ่งอยู่พักนึง แล้ววิ่งตามอัลมอนต์กับวอลนัทที่เดินเซไปเซมาเล็กน้อย
...อึนยอง ถ้าหากฉันเป็นคนพยุงนาย นายจะยิ้มให้ฉันแบบนั้นหรือเปล่า... ไมมี่คิดเรื่อยเปื่อย ด้วยความน้อยใจ
“เอาล่ะ ตอนนี้เอาของไปเก็บกันก่อน ตามมาทางนี้คร้าบ เพื่อนๆ”ซองฮวาตะโกนอย่างร่าเริง แล้วเดินนำไปทางบ้านพัก ตามมาด้วยคนอื่นๆ
“พายอาร์ ให้ฉันช่วยนะ”ฮยอนซองเอ่ยเบาๆ แล้วยื่นมือจะไปยกกระเป๋าให้พายอาร์
“ไม่ต้อง”พายอาร์ดึงกระเป๋าขึ้นก่อน แล้วปฏิเสธอย่างไม่ไยดี “ฉันมีมือมีเท้า ทำเองได้”
“เอ่อ...ฮยอนซอง ช่วยฉันถือหน่อยได้ไหม”ลูกตาลเรียกเขาเบาๆ หลังจากที่พายอาร์เดินลับไปแล้ว
“อ๋อ ^^”ฮยอนซองหันมายิ้ม “ได้สิ”
ที่บ้านพักของยูซองฮวานั้น ใหญ่โตโอ่โถงมากๆ บันไดเป็นไม้ชั้นดี อยู่ตรงกลางห้องทอดขึ้นไปชั้นสอง ด้านซ้ายเป็นมุมพักผ่อน ที่มีทั้ง TV โซฟา เกมส์ ด้านขวาเป็นเครื่องดนตรีสำหรับเล่นกันสนุกๆ ลึกเข้าไปเป็นห้องอาหารสุดหรู กับห้องครัวที่สะอาดสะอ้าน สำหรับถ้ามาพักหลายวัน
“ตามสบายนะ ตอนนี้ 9 โมงกว่าๆ^^”ซองฮวาดูนาฬิกา แล้วหันไปหาอัลมอนต์ที่พึ่งลงมาจากบนห้อง เธอเปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อย “นี่!! น้องถั่ว”
“ใครชื่อ น้องถั่ว o_o ไม่มี๊ ไม่มี....”อัลมอนต์เมิน แล้วตะโกนเสียงดัง “นัท! เปลี่ยนเสื้อเสร็จยัง!!!”
“ง่า...อัลมอนต์ครับ”ซองฮวาเรียกอีกครั้ง วอลนัทที่เปลี่ยนชุดเป็นกางเกงขาสั้น JJ.สีดำกับเสื้อยืดสีฟ้าเข้มหัวเราะคิกคัก
“อะไร?”
“ไปเล่นเจ็ทสกีกันไหม???”
“o_O นายจะให้ผู้หญิงอย่างฉันเล่นเจ็ทสกีหรอ”อัลมอนต์ทวนคำชวนของซองฮวา ทำเอาเขาหน้าเสีย
“ไม่เล่นก็ไม่เป็นไร ฉันเล่นคนเดียวก็ได้ อย่าเธอคงเล่นแค่กีฬาเบาๆ”เขาก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง วอลนัทเริ่มหัวเราะหนักขึ้น “ขำอะไรวอลนัท - -a”
“ฮะฮะ อย่างน้องม่อนเนี่ยนะ เล่นกีฬาเบาๆ อยากจะขำเป็นภาษาเกาหลี”วอลนัทหัวเราะก๊าก ซองฮวาทำหน้านิ่ว
“หมายความว่าไง”
“อิอิ ก็หมายความว่า มันชอบเล่นกีฬาพวกเจ็ทสกี ปีนเขา อ่ะดิ”วอลนัทเฉลย แล้วหัวเราะไม่หยุด อัลมอนต์ยิ้มแป้น “แกไปเล่นเหอะ เดี๋ยวฉันจะไปกะแฟน ^^”
“Thank you เพื่อนเลิฟ”
“ไม่ต้องมาอวดภาษาอังกฤษ - -;;”
วอลนัทเดินขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง หลังจากที่อัลมอนต์ไปลุยน้ำกับซองฮวา และเมื่อเดินขึ้นมาชั้นบน เธอก็เห็นอะไรแปลกๆ ..ฮยอนซอง ถือกระเป๋าขึ้นมาให้ลูกตาล o_O ทำไมไม่ถือให้พายอาร์ล่ะ?!....
“ขอโทษๆ ตังเม หยิบหมวกพลาสติกสีฟ้าให้เค้าหน่อยจิ”วอลนัทเบียดแทรกกลางระหว่างลูกตาลกัยฮยอนซอง แล้วตะโกนเรียกตังเม
“อ่ะๆ เอาไป”ตังเมยื่นหมวกมาให้เธอ วอลนัทยิ้มรับ พลางหันไปหาลูกตาลที่หน้าแดงนิดๆ
“ขอบใจมากนะ ลีฮยอนซอง”ลูกตาลพูดเบาๆ เด็กหนุ่มยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอก เรียกฮยอนซองเฉยๆก็ได้....O_O เอ๋!! พายอาร์ไม่อยู่งั้นหรือ”ฮยอนซองหันไปถามไมมี่กับตังเมที่นั่งทาครีมกันอยู่ในห้อง
“พาย มันโยนกระเป๋า แล้วออกไปตั้งนานแล้วล่ะ”วอลนัทตอบให้ เธอเบียดตัวเข้าไปภายในห้อง แล้วเป้สีดำของเธอสะพาย “ไปล่ะน๊า เพื่อนๆ ^O^”
“เออๆ ไปเหอะ”ไมมี่เอ่ยเชิงไล่ วอลนัทคิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ก็วิ่งลงไปชั้นล่างอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจ
“มี่ พาเค้าไปส่งที่เช่าจักรยานหน่อยจิ”ตังเมหันไปทำหน้าขอร้องเพื่อนสาว ที่ยิ้มอย่างสดใส
“เอาสิ เค้ากะไปช้อปของฝากซะหน่อย มันเป็นทางผ่านใช่ป่ะ?”ไมมี่ทำหน้าครุ่นคิด ตังเมพยักหน้าหงึกๆ “งั้นไปกันเหอะ!!!”
ไมมี่กับตังเมเดินออกมาข้างนอกโดยมุ่งหน้าไปที่เช่าจักรยาน ซึ่งก็อยู่ไม่ไกล่เท่าไรนัก
“แกว่า พายอาร์มันดูแปลกๆไปไหม?”ไมมี่เริ่มตั้งข้อสังเกต
“เห็นด้วยอย่างแรง แต่ก็ไม่รู้สิ ฮยอนซองมันสารภาพรักกับพายอาร์ แต่ทำไมถึงถือกระเป๋ามาส่งลูกตาล แถมยิ้มกว้างซะ - -a แปลก!!”ตังเมบ่นยาว ไมมี่เลิกคิ้ว
“ก็ใช้ลูกตาลเป็นสะพานข้ามไง”
“ถ้าสะพานข้ามก็น่าจะเป็นเค้าดิ เค้าซี้กับพายอาร์น่ะเว้ย”ตังเมแย้ง
“เหอะๆ แกมันดุซะ อีกอย่างเทจินก็ดูเหมือนจะชอบแกนะ ฮยอนซองคงไม่กล้ายุ่งหรอก”ไมมี่ทำหน้าเซ็ง
“เค้าก็ไม่ได้ดุอะไรมากมายนี่หว่า”
“ไม่ดุบ้านแกเหอะ เค้าสงสารเทจินจะตาย ตอนถูกต่อยคราวนั้นน่ะ แกยืนนิ่งไม่ยอมช่วย คนอะไรใจแข็ง”ไมมี่เทศน์กลับ แต่ในขณะที่ตังเมจะเถียง ไมมี่ก็เหลือบไปเห็นร้านขายของฝาก จึงรีบปรี่เข้าไป “เจอกันตอนเที่ยงนะ เมเม บั๊ยบาย >O<”
“อะไรกันว้า”ตังเมเกาหัวงงๆ แล้วเดินไปที่เช่าจักรยานต่อไป
ทางด้านฟาโรห์กับวอลนัท ก็ปูเสื่อนอนอยูใต้ร่มไม้ ไม่หวั่นแม้ลูกมะพร้าวจะตกลงมา (วอลนัทให้เหตุผลว่า จะเอาไปฝากซีอาร์จุนซู - - เฮ่อๆ) ทั้งสองคนนั่งๆนอนๆ ดูซองฮวากับอัลมอนต์เล่นเจ็ทสกีกันแบบสุดเหวี่ยง - - - - - ที่เสื่อก็เต็มไปด้วยถุงขนม ของกิน ของใช้กระจัดกระจายรอบด้าน แลจะมีความสุขน่าดู - - - -‘’
“นัท”ฟาโรห์เรียก
“หือ..”วอลนัทส่งเสียงเชิงถาม เธอโบกมือให้อัลมอนต์ที่กำลังขี่เจ็ทสกีไล่กวดซองฮวาอยู่
“เค้าขอนอนตักได้ไหมอ่ะ ^///^”ฟาโรห์ถาม หน้าแดงๆ ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเขาเขิน หรือว่าอากาศเปลี่ยนแปลง
“O_O อ่า ได้ๆ เดี๋ยวนะ หาผ้าคลุมก่อน”วอลนัทคลำไปทั่วเสื่อ หาผ้าเลมาคลุมตักเธอ “อ่ะ นอนได้”
“สบายจัง ^^”ฟาโรห์ยิ้ม แล้วหลับตาลง >.< ยิ่งดูยิ่งน่าอิจฉา
“เอ๋!!O_o”
จู่ๆวอลนัทก็ส่งเสียงแปลกใจขึ้นมาซะงั้น เธอเห็นพายอาร์กำลังเดินดุ่มๆมาตามชายหาด โดยที่มีลีฮยอนซองเดินตามมา และถ้าสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่ามีหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งแอบมองทั้งสองคนอยู่ ..ลูกตาล..
“พายอาร์ รอเดี๋ยวสิ”ฮยอนซองร้องเรียก แต่คนที่เดินจ้ำอ้าวอยู่ข้างหน้ากลับเมินเฉย แล้วเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“- -‘’ พายอาร์ ฉันขอโทษ..รอก่อนสิ!! ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”เด็กหนุ่มร้องอีกครั้ง คราวนี้เธอหยุดเดิน แล้วหันกลับมาหาเขา
“เรามีอะไรต้องพูดกันอีกงั้นหรือ...? ถ้าจะบอกว่าเรื่องเมื่อวานเป็นสิ่งที่นายไม่ตั้งใจล่ะก็ ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด”พายอาร์เอ่ยอย่างเย็นชา
“ไม่ใช่ ฉันแค่อยากให้เธอรู้ ว่าฉันรักเธอจริงๆนะ”
“รักฉัน??”พายอาร์ทวน “นายรู้จักรึไง ว่ารักมันเป็นยังไง”
“.............รู้สิ”ฮยอนซองพูด พายอาร์มองเขา “ฉันยอมรับว่า ผู้หญิงบางคนที่ฉันเข้าไปทำความรู้จัก เพราะว่าน่ารักดี แต่สำหรับเธอ หรือเมริน ฉันอยากดูแล ไม่อยากให้เธอต้องร้องไห้ ฉันเข้าไปหา ...เพราะ.....เอ่อ ไม่มีเหตุผล เหมือนกับว่า มันไปของมันเอง”
พายอาร์นิ่งเงียบ เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่เดินกลับเข้าฝั่ง ตรงไปที่บ้านพัก ทิ้งฮยอนซองนั่งหมดเรี่ยวแรงอยู่ตรงนั้น ลูกตาลมองเขาด้วยความเป็นห่วง แล้วเข้ามาหาทันที
“นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ลูกตาลถาม พร้อมพยุงฮยอนซองขึ้น
“อือ หวังว่างั้น ลูกตาล...”ฮยอนซองค้าง แล้วหันมาหาลูกตาลที่ยิ้มให้ “ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร ^^”
“ถ้าฉันชอบเธอก็ดีหรอก”
“O///O”
“แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ = = ผู้ชายอย่างฉันคงไม่คู่ควรกับเธอ แต่ยังไงก็ขอบใจนะ”ฮยอนซองยิ้มอีกครั้ง แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
ลูกตาลเดินกลับเข้าฝั่ง ด้วยสีหน้าเศร้าๆ เธอยิ้มให้กับตัวเองเล็กน้อย แล้วเดินกลับเข้าไป พร้อมๆกับที่ซองฮวากับอัลมอนต์ขึ้นมาบนฝั่ง สภาพตัวเปียกโชก ตรงมาหาคู่รักหวานชื่นใต้ร่มไม้
“โหย! น่าอิจฉาเหลือเกิน”ซองฮวาพูดเสียงดัง เชิงล้อเลียน
“ชู่ว์”วอลนัทจุ๊ปาก พร้อมทำหน้านิ่ว ฟาโรห์ที่หลับไปแล้วขยับตัวเล็กน้อย “ไปเช็ดตัวเถอะ เดี๋ยวมานั่งคุยกัน”
“นี่ letter จอมกระโดด ไปเอาผ้าเช็ดให้ด้วยจิ ฉันจะไปเอาเสื่อมาปู”อัลมอนต์บอก ซองฮวายิ้มรับกับฉายาใหม่
“ได้เลยครับ น้องถั่วจอมซิ่ง”
ทั้ง 2 คนหายไปพักนึง ก็กลับมา แล้วกินบรรดาขนมของวอลนัท & ฟาโรห์ จนเกือบเกลี้ยง จนซองฮวาเอ่ยปากถามขึ้น ขนมยังคงอยู่เต็มปาก
“เอออี้ ..ไอ้โอเอ อันอู่ไอ๋อ่ะ”ซองฮวาพูดภาษาต่างดาว อัลมอนต์หัวเราะ ในขณะที่วอลนัทงงเต๊ก
“ง่ะ เค้าฟังภาษานายไม่ออกอ่ะ ซองฮวา”
“อึ้ก!! ฉันบอกว่า ...อึ้ก!!! โยเฮ มันอยู่ไหน”ซองฮวาที่พูดไปสะอึกไป รีบกินน้ำตามลงไปอย่างรวดเร็ว
“อ๋อ ^^ ก็นะ มันไปออกกำลังกาย”
“ออกกำลังกาย???”อัลมอนต์ทวนคำ อย่างงงๆ
“ช่าย ^O^ ที่จริงมันออกกำลังกายโดยการวิ่งตามจักรยาน”
“ยังไงของมัน สงสัยจะเพี้ยน”ซองฮวาว่า
“อ้าว ไม่เพี้ยนนา แค่บ้านิดๆ”
วอลนัทเพยิดไปทางตังเมที่ขี่จักรยานหนีเทจินยิก แต่ดูเหมือนจะไม่พ้น เพราะเทจินทั้งขายาว และแถมยังเป็นนักกีฬา ทุกคนได้แต่ขำๆ แล้วหันกลับมาคุยต่อ แต่แล้ว จู่ๆ ความสนใจของทั้งสามคน ก็ถูกเบนไปที่เสียงร้องลั่นของตังเมอีกครั้ง
กรี๊ด!!! จักรยานของตังเม ถูกคว้าไว้โดยมือยาวๆของเทจิน ทำให้จักรยานเสียหลัก จนเกือบคว่ำ แต่ทว่า..ดูเหมือนเทจินจะคว้าเธอไว้ทัน ไม่ให้หน้าต้องเสียโฉม
“ฮะฮะ นักกีฬาอะไรเนี่ย ขี่จักรยานยังจะไม่ค่อยคล่องเลย”เทจินหยอกเล่น แต่ดูเหมือนว่าตังเมจะไม่เล่นด้วย
“= =^ แล้วไอ้บ้าหน้าไหนมันมาจับจักรยานไว้ล่ะ ใครไม่ล้มก็บ้าแล้ว!!!”คุณเธอตวาดเข้าให้ เทจินหัวเราะ
“งั้นเธอก็บ้าอ่ะดิ ก็เธอไม่ล้ม แต่เธออยู่ในอ้อมแขนคนหล่อ ^^”
“OoO เฮ้ย!ปล่อยนะ อย่ามาแต๊ะอั๋งฉัน”ตังเมพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเทจิน ซึ่งหัวเราะชอบใจ
“ถ้ากระผมไม่คว้าคุณไว้ ก็ล้มหน้าคว่ำเสียโฉมไปแล้ว”
“ถ้าไม่ใช่เพราะนายดึงจักรยานไว้ ฉันก็ไม่ต้องคว่ำมาอยู่ในแขนนายหรอก!!”คนตัวเล็กเถียงกลับ แล้วดิ้นหลุดออกมาจนได้ เธอเดินฟึดฟัดไปที่ร้านอาหาร แล้วไม่วายที่จะหันกลับมา “เอาจักรยานไปเก็บให้ด้วย !!!!!”
“ครับผม ^^”เทจินตะเบ๊ะท่าตำรวจ แล้วขี่จักรยานอย่างสบายใจ กลับไปที่เช่า
“ยิ่งดูยิ่งเหมือนแฟนกันนะ”ซองฮวาออกความเห็น พลางกินขนมไม่หยุดปาก
“เลิกกินได้แล้ว เดี๋ยวจะกินอาหารเที่ยงอยู่แล้ว”อัลมอนต์ติ แล้วแย่งขนมกลับมา ก่อนจะกินซะเอง
“เฮ้ยๆ แล้วไหงเธอกินอ่ะ”ซองฮวาโวย
“อ้าว ก็ฉันหิวนิ นายกินไปเยอะแล้ว หยุดได้”อัลมอนต์ไม่สนใจ ซองฮวาที่โวยวาย แต่หันไปหาวอลนัทที่กำลังปลุกฟาโรห์ที่หลับสนิท “นัท แกว่าฮยอนซองมันตื๊อพายอาร์แปลกๆมะ?”
“โหย ม่อน = = แกเล่นพูดแล้วเพื่อนมันนั่งหัวโด่อยู่นี่”วอลนัทชี้ไปทางซองฮวาที่นั่งฟังอย่างสนใจ
“โธ่เอ้ย จะอะไรมาก ไอ้ซอง Letter ไม่พูดมากหรอก แฟนแกก็เก็บความลับได้ ใช่ไหม โรห์”อัลมอนต์หันไปถามคนพึ่งตื่นนอน ซึ่งพยักหน้าเบาๆ
“งืมๆ ~-~ คงงั้นมั้ง ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้วหรอ”คำถามของฟาโรห์ ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก แล้วรีบเก็บของ ตรงไปที่ร้านอาหารทันที
ทุกคนกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย แล้วคุยกันเสียงดังเอะอะเป็นปกติ แต่ก็มีเพียงอายอาร์กับลูกตาลที่เงียบตลอดงาน ฮยอนซองที่พยายามเอาใจพายอาร์ ดูเหมือนจะเริ่มเห็นผล เธอไม่ได้ตวาด ตะคอกหรือทำหน้าเฉยๆ แต่กลับเธอยิ้มอย่างขอบคุณ
“เยส!!”ไมมี่กับวอลนัทแปะมือกันเบาๆ แล้วหันมายิ้มให้กัน ในฐานะผู้ล่วงรู้ความลับอะไรบางอย่าง
“นี่ พวกเรา ไปเล่นบอลน้ำกันไหม”อัลมอนต์ลุกขึ้นถามอย่างร่าเริง ในมือมีลูกบอลชายหาด อาหารข้างหน้าก็ถูกกวาดใส่กระเพาะจนเรียบ
“เล่นๆๆๆ”เพื่อนๆร้องอย่างกระตือรือร้น แล้วพากันรีบวิ่งลงทะเลไป
“โรห์^^ ฝากไปเอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อยนะ”วอลนัททิ้งท้าย พร้อมโยนครีมกันแดดของเธอที่ทาเสร็จเรียบร้อยให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะวิ่งตามพายอาร์ไป
พวกผู้หญิงเล่นตีลูกบอลกันในทะเล อย่างสนุกสนาน โดยไม่สนว่าอาหารที่กินเข้าไปจะออกมาหรือไม่ หรือแดดจะร้อนเพียงใด เพราะพวกเธอเล่นใส่หมวกแก๊ปพลาสติกเพื่อไม่ให้ชื้น ทาครีมกันแดดกันจนเกือบหมดขวด
“ฮึบ!! ไมมี่รับ”ตังเมร้องเรียก ไมมี่หันมาทำหน้าเหวอๆ แล้วก็โดนลูกบอลอัดเข้าจนเซถลา
“โอ๊ย!!”
“ไมมี่เนี่ยน๊า เก่งต่อสู้นะ ไหงกีฬามันห่วยงี้อ่ะ”ลูกตาลตำหนิ พร้อมกับช่วยฉุดไมมี่ให้ลุกขึ้น
“แหะๆ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ”
“เออนี่ เค้าเอากล้องมาด้วยล่ะ ถ่ายรูปกันไหม”วอลนัทพึ่งนึกขึ้นได้ถามความเห็น
“ถ่ายๆๆ >O< พายอาร์คนนี้ไม่พลาดอยู่แล้ว”
“โอเช งั้นรอแปปนะ”วอลนัทวิ่งขึ้นฝั่งไป เช็ดตัวให้พอแห้ง แล้ววิ่งเข้าบ้านพักไป เธอหยิบกล้องดิจิตอลของเธอ แล้วกลับไปที่ชายหาด
“มา เดี๋ยวเค้าถ่ายให้ เอ้า รวมตัวๆๆ^^”วอลนัทตะโกน เพื่อนๆรีบเข้ามาโพสต์ท่านางแบบกันยกใหญ่ บางทีก็ท่าทางน่ารักๆเพี้ยน หรือแม้แต่เก๊กสวยซะงั้น
“นัท แกไปถ่ายบ้างเหอะ เดี๋ยวแกจะไม่มีตัวตนในรูปซะก่อน”ลูกตาลสั่ง แล้วรับกล้องจากวอลนัทมา “1....2.....ซั่ม!”
“นี่ เดี๋ยวฉันถ่ายให้ดีกว่านะ”อึนยองเดินมาจากไหนไม่รู้สะกิดลูกตาลเบาๆ
“เอาสิ ^^”
“เอาล่ะนะ ..... 1.....2 ....ซั่มม!!!”อึนยองกดชัตเตอร์ลง พร้อมๆกับที่พายอาร์โยนลูกบอลขึ้นไปบนฟ้า และมันก็ตกลงมาเป็น Back หลังอย่างพอดิบพอดี
“เออ อึนยองช่วยเอากล้องไปยัดไว้ในกระเป๋าเป้ฉันทีสิ ขอบคุณหลายๆ ^^”วอลนัทสั่ง แล้วหันกลับไปเล่นลูกบอลต่อ
อึนยองเดินกลับมาหาคนอื่นๆที่นอนเหยียดกายอยู่บนเก้าอี้ชายหาดอย่างสบายใจ พวกผู้ชายนั่งมองพวกผู้หญิงเล่นบอลกันอย่างนึกสนุก แต่ก็อย่างว่า นี่มันพึ่งกินอาหารกลางวันเสร็จ จะให้ไปเล่นเลย ก็มีหวังคายโจ๊กแน่นอน
“เฮ้ โรห์ ไปขี่เจ็ทสกีกันไหม”ซองฮวาถามขึ้น พร้อมกับถอดแว่นตากันแดดออก
“เอาจิ กำลังเบื่อๆ”ฟาโรห์ลุกขึ้นตาม แล้ววิ่งลงไปตามชายหาดพร้อมกับซองฮวา ทั้งสองไปเช่าเจ็ทสกีมาขี่วนไปวนมา อย่าสนุกสนาน ในขณะที่อึนยองเริ่มจะง่วงอีกครั้ง
“พาย”ไมมี่เรียกเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเบาๆ
“หือ”
“แกรักฮยอนซองใช่ม้า”ไมมี่ถาม พายอาร์ตกใจ “ขอแบบตอบตรงๆนะ”
“..........”พายอาร์หันมามองไมมี่อย่างไม่แน่ใจ แล้วพยักหน้าแทนคำตอบ
“เจ๋ง!! หุหุ รู้สึกว่าฉันจะชนะแกอ่ะ นัท”ไมมี่หันไปตะโกนบอกวอลนัทที่กำลังโยนลูกบอลให้อัลมอนต์
“- - เชอะ! นั่นแหละ เมื่อคราวที่แล้วแกติดตังค์เค้าไว้ 5 บาท ก็เจ๊ากันไป”
“เค้าเคยติดตังค์แกด้วยหรอ”ไมมี่งง
“เคยดิ พายอาร์ระวัง!!”วอลนัทร้องลั่น ในขณะที่ตังเมตีลูกบอลอย่างแรงไปทางพายอาร์ ส่งผลให้คนถูกปะทะล้มโครมลงไปใต้น้ำ และไม่โผล่ขึ้นมา แต่เพื่อนๆก็ไม่สังเกตเห็น พวกเธอเริ่มเหนื่อย จึงขึ้นฝั่ง ไปหาพวกผู้ชาย ที่นอนอืดอยู่บนเก้าอี้
“ฮ่า เหนื่อยจังเลย”อัลมอนต์เอ่ย แล้วใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้าของเธอเบาๆ
“นั่นน่ะจิ ไปกินน้ำกันไหม”วอลนัทหันไปชวน เพื่อนๆต่างยิ้มรับ แล้ววิ่งดิ่งไปที่ร้านอาหารเพื่อกินน้ำกัน เทจินหล่มองตามตังเมไป ด้วยสายตาเจ้าชู้นิดๆ
“เทจิน แกมองตังเมแบบนั้นอีกแล้วน่ะเว้ย”ฮยอนซองเตือน
“แหม ก็สวยอ่ะ มองก็ไม่เห็นแปลก =3=”
“เหอะๆ ฉันก็เห็นแกมองผู้หญิงคนอื่นแบบนี้หมด ทางที่ดี อย่าไปจีบตังเมดีกว่าน่ะเว้ย”อึนยองพูดขึ้นมาอีกคน
“ทำไมวะ?”
“อ้าว เจ๊แกเล่นดุซะขนาดนั้น..”อึนยองมองไปทางตังเมที่ยิ้มอย่างสดใส ขณะที่ดื่มน้ำแก้กระหาย “ขืนแกทิ้งตังเม แกไม่โดนฆ่า ก็โดนตัดตอนล่ะวะ”
“โธ่เอ้ย แค่นั้นเอง แกดูซะก่อน ฉันมันเป็นเจ้าพ่อ PlayBoy เลยน่ะเว้ย เรื่องงี้ เบๆ”เทจินอวด อึนยองมองอย่างไม่เชื่อ
“เออๆ เรื่องก็แก อย่ามาขอให้ช่วยแล้วกัน”อึนยองว่า อย่างดูถูก แล้วเขาก็หันไปมองฮยอนซองที่ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ “ฮยอนซองแกเป็นอะไรน่ะ?”
“พายอาร์ หายไปไหน เธอไม่เห็นอยู่กับพวกนั้นเลย”ฮยอนซองตอบ อย่างรีบร้อน สายตากวาดมองไปทั่วชายหาด แต่ก็ไม่เห็นร่างของเธอเลย
“เอ่อ...ฉันเห็นโดนลูกบอลอัดนะ หลังจากนั้นก็ไม่เห็นแล้วล่ะ”เทจินบอก
“ว่าไงนะ!? O_o”ฮยอนซองตาโต ถอดรองเท้าวิ่งลงทะเลไปอย่างรวดเร็ว
เขากระโจนลงน้ำ แล้วหาตัวของคนที่เขาคิดว่า เธอสำคัญที่สุดรองจากพ่อแม่ หลังจากที่เขาเสียเมรินไป ฮยอนซองสอดส่ายสายตาไปทั่วน้ำใสๆ แต่ก็ไม่พบ เขาลงออกไปไกลอีกนิด เด็กหนุ่มลงงมจนเริ่มจะหมดแรง เขาโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เพื่อสูดออกซิเจน
“ฮยอนซอง!!”พายอาร์ตะโกนเรียกเด็กหนุ่ม เธอวิ่งเข้ามาหาฮยอนซอง แล้วเอาผ้าเช็ดตัวห่มให้เขา
“พาย..”ฮยอนซองคราง พายอาร์ยิ้มให้ แล้วช่วยพยุงให้เดินขึ้นฝั่ง
“ทำไมนายวิ่งลงไปแบบนั้นล่ะ”พายอาร์ถาม อย่างเป็นกังวล
“........... ฉันคิดว่าเธอโดนลูกบอลอัด แล้วจมน้ำน่ะสิ”ฮยอนซองตอบเบาๆ พายอาร์ยิ้มบางๆ
“ก็นะ ความจริงฉันก็เกือบจมน้ำจริงๆนั่นแหละ ซองฮวากับโรห์มาเห็นพอดี ก็เลยพึ่งพามาเมื่อกี้ อึนยองก็บอกว่านายวิ่งลงทะเลไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย”พายอาร์บอก ฮยอนซองหันไปหาซองฮวาที่กำลังเช็ดตัวอยู่
“อ่อหรอ o_o อ่า...เป็นห่วงแทบแย่”ฮยอนซองถอนหายใจ ไมมี่กับวอลนัทแอบสบตากันอย่างรู้กัน
“อืม ขอบคุณนะ ^^”
“ใกล้ได้ฤกษ์เป็นแฟนกันแว้ว >.<”วอลนัทร้อง อย่างตื่นเต้น
“เฮ้ย!!”พายอาร์หันมามอง หน้าแดงระเรื่อ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
“หุหุ ไม่ปฏิเสธซะด้วย ^O^”อัลมอนต์หยอก แล้วมองวอลนัท ที่ยิ้มแป้น ดูเหมือนทั้งสองคนจะเล่นรุมพายอาร์ซะงั้น
“พวกแกก็ หยุดล้อพายได้แล้ว เห็นป่ะ หน้าแดงจะตายอยู่แล้ว”ตังเมติ แต่เธอก็ยังคงยิ้มอยู่ และแอบเชียร์อยู่ลึกๆ
กึก!! แก้วน้ำถูกวางลงบนโต๊ะ ไม่แรงนัก แต่ก็พอจะทำให้ทั้งโต๊ะหันมามองต้นเสียง
“ลูกตาล เธอ..../ ฉันขอตัวก่อนนะ รีบไปอาบน้ำก่อน ตามกันมาแล้วกัน”ลูกตาลพูดขัด แล้วลุกออกจากโต๊ะ ไมมี่มองตามไปอย่างเป็นห่วง
“เค้าเป็นอะไรน่ะ”อัลมอนต์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“จะไปรู้หรอ จะว่าไปนะ ซองฮวา ที่บ้านพักมีห้องน้ำกี่ห้องน่ะ”วอลนัทหันไปถามซองฮวา
“ก็ข้างบนห้องพวกเธอ 2 ห้องพวกเรา 2 ข้างล่างอีก 2 น่ะ”
( - -)(- - ) วอลนัทกับอัลมอนต์หันมามองหน้ากัน แล้ววิ่งกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะคว้าผ้าเช็ดตัว กับกระเป๋าเป้กลับไปด้วย พวกที่ถูกทิ้งก็ได้แต่ทำตาปริบๆ
“ใครก็ได้ ไปเล่นบานาน่าโบ๊ตกับฉันหน่อยจิ”ตังเมร้องขึ้น ไมมี่หันมาหา
“อ่ะๆ ไปดิ”ไมมี่ลุกขึ้น แล้วเดินไปทางที่เช่าบานาน่าโบ๊ต ตามมาด้วยเทจิน อึนยอง(ที่ถูกลากมา) ฮยอนซองและพายอาร์ ซึ่งตอนนี้ทั้งสองคนเริ่มจะเข้าใจกันมากขึ้นแล้ว และพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
ตอนเย็น ทุกคนก็ตั้งเตาทำ Bar-B-Q กินกันอย่างเอร็ดอร่อย แล้วรีบกลับหอพัก เพื่อไปเรียนในวันรุ่งขึ้น พวกเขากลับขึ้นเรือตอน 2 ทุ่ม กว่าจะถึงก็ใช่เวลาซักพัก ซึ่งการมาเที่ยวครั้งนี้ก็เป็นการสานความสัมพันธ์ของพายอาร์กับฮยอนซอง แต่มันก็เปลี่ยนความคิดของใครบางคนที่มีต่อเพื่อน..
จบตอนที่ 5
ความคิดเห็น