คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผลแห่งความทรงจำของ ลีฮยอนซอง
เวลาสายๆ ของเช้าวันรุ่งขึ้น ในห้องของลูกตาล มีเด็กสาว 5 คนนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง ใต้ผ้าห่มอุ่นสบาย ข้างๆเตียงมีเด็กหนุ่ม 5 คนยืนมองพวกเธออย่างแปลกๆ
"ปลุกเลยได้ไหม?"ฮยอนซองถามขึ้น เขามองหน้าพายอาร์อย่างหลงใหล
"ตามใจสิ"ฟาโรห์ตอบให้ เขาเดินอ้อมไปหาวอลนัทที่นอนอยู่ข้างๆอัลมอนต์ "นัท..ตื่น ไปกินข้าวเช้ากับเค้านะ"
"อือ~~"วอลนัทส่งเสียงคราง "เดี๋ยวน่า อัลมอนต์....................O_O โรห์!!!!!!!!"
วอลนัทสะดุ้งขึ้นมา มองหน้าฟาโรห์ ที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ตื่นได้แล้ว ไปกินข้าวเช้ากับแฟนหน่อย นานๆทีถึงจะมีโอกาสแบบนี้นะ"ฟาโรห์บอก วอลนัทลุกขึ้น แล้วจะหันไปปลุกอัลมอนต์ แต่เมื่อเห็นยูซองฮวา เธอก็ลุกไปยืนข้างๆฟาโรห์ ดูพวกเด็กใหม่ ปลุกเพื่อนของเธอ
"นี่ เข้ามาในห้องผู้หญิงแบบนี้มันไม่ดีนะ"วอลนัทติ ฟาโรห์หัวเราะ
"ก็นะ เป็นความคิดของเทจินน่ะ"ฟาโรห์เพยิดไปทางเทจินที่ปลุกตังเม
"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณผู้หญิง"เทจินจ้องหน้าตังเม จนเธอลืมตาขึ้นมา ต่อยเขาคว่ำ
"ไอ้บ้า!! ใครเค้าอนุญาตให้เข้ามาให้ห้องห๊ะ!! ไร้มารยาท"ตังเมตวาดลั่น
"ไปกินข้าวกันน่า"เทจินชวน ตังเมทำเสียงฮึดฮัด แล้วกระโดดลงจากเตียง เข้าห้องน้ำไป
"อ้าว ไม่ให้ฉันช่วยถูหลังหรอ"เทจินไปยืนตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ
"-*- ไอ้ทุ-เรศ"ตังเมด่าตอบกลับมา เทจินหัวเราะอย่างสนุกสนาน
"น้องถั่ว ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะเว้ย"ซองฮวาดึงขึ้นของอัลมอนต์ให้เธอลุกขึ้นนั่ง
"อือ อ้าว 'รุณหวัด ซองจดหมาย"อัลมอนต์งัวเงียขึ้นมาทักทาย
"ง่ะ"
"นายเข้ามาทำอะไร"
"เข้ามาปลุกเพื่อนรัก ^^"ซองฮวาตอบ อัลมอนต์ยิ้มเรียบๆ
"พายอาร์~~ ตื่นได้แล้ว"ฮยอนซองปลุกพายอาร์ เขาลงไปนั่งบนเตียง แล้วลูบผมพายอาร์อย่างแผ่วเบา
"..........."พายอาร์ไม่ตอบอะไร เพียงเธอลืมตาขึ้นมา หน้าแดง แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไปอีกคน
"^^ ฮึฮึ น่ารักจัง..เหมือนเมรินเลย"ฮยอนซองงึมงำ แล้วหันไปมองอึนยองที่ปลุกไมมี่
"นี่ .... ไมมี่ เธอจะนอนกินบ้านกินเมือง กินสนามรบไปถึงไหน"อึนยองเขี่ยตัวไมมี่
"อย่ายุ่งน่า"
"ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ยัยเบ๊อะ!!"
"อะไรกันเนี่ย!!"ไมมี่ลุกขึ้นมาประจันหน้ากับอึนยอง ผมที่ยุ่งฟูของเธอ ทำเอาเด็กหนุ่มหัวเราะก๊าก
"วะ ฮะฮะฮะฮะ หัวฟูมากเลยอ่ะ"อึนยองหัวเราะ วอลนัทมองเขาแปลกๆ ...ไอ้หมอนี่มันหัวเราะได้ด้วยวุ้ย...
"เดี๋ยวขออาบน้ำก่อน เจอกันข้างล่าง ออกไปกันได้แล้ว"วอลนัทเอ่ยเชิงไล่ เทจินรีบเดินเข้ามาหาเธอทันที
"ดี ฉันจะช่วยถูหลังให้"เทจินยิ้มแป้น ฟาโรห์ทำหน้าไม่พอใจ ซองฮวาเดินมากระชากเทจินให้ห่างจากตัววอลนัท
"แกมานี่เลย ยุ่งกับแฟนคนอื่นมันไม่ดี"ซองฮวาเทศน์ แล้วพวกเขาก็ยกขบวนออกจากห้องไป
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกเธอก็แต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาที่ห้องอาหาร
"วันนี้ อาหารเช้า คือ ข้าวต้มกุ้งค่ะ"แม่บ้านรายงาน แล้วพยักหน้าสาวใช้ 2 คนที่ยกอาหารมาเสิร์ฟ พร้อมกับรินน้ำให้แต่ละคน
"ป้าคะ ลูกตาลไปแล้วหรอคะ?"ตังเมถาม แม่บ้านพยักหน้า
"คุณคนเล็ก ไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วค่ะ ^^ เชิญตามสบายเลยนะคะ"หญิงชราพูด แล้วเดินออกจากห้องอาหารไป
ทุกคนกินอาหารเช้าอย่างเงียบๆตอน 10 โมงเช้า คงด้วยความง่วงที่ยังคงเหลืออยู่ จึงไม่มีคนคุยอะไรมาก จนกระทั่งกินกันหมด สาวใช้ทั้งสองเก็บจานไป แล้วไมมี่ก็เป็นคนเริ่มบทสนทนา
"นี่ ไปห้องโถงเล็กกันไหม"ไมมี่ถามขึ้น
"ฉันอยากเล่นเปียโนอ่ะ"วอลนัทร้องขึ้น ซองฮวาหันมาหา
"เล่นเป็นด้วยหรอ??"
"ดูถูก - -^^ เล่นเป็นสิ"
"มีเปียโนที่ห้องนั้น ไปนั่งเม้าท์กันดีกว่า ห้องแอร์ด้วย เย็นสบาย ^^"ไมมี่พูดแล้วลุกขึ้น ทุกคนลุกตาม แล้วเดินไปที่ห้องโถงเล็กชั้น 2
"เก่งจริงก็ไปเล่นซิ"ซองฮวาพูดท้าทายวอลนัท เมื่อมาถึงทีห้อง แกรนด์เปียโนสีดำตัวใหญ่วาววับตั้งอยู่ใกล้กับประตูกระจก ข้างๆมีม่านสูงบดบังเสียงอาทิตย์ที่อาจจะส่องเข้ามา
"ไม่ต้องบอกก็รู้"วอลนัทเดินเชิดไปที่เปียโน
"นายนี่ พูดแบบนั้นกับเพื่อนฉันได้ไง"อัลมอนต์หันมาถามซองฮวา ด้วยความไม่พอใจ "เพื่อนรักฉันนะน่ะ"
"อ้าวหรอ โทษที ^^ เอาน่า ฉันแค่อยากฟังเท่านั้นแหละ"
ทุกคนนั่งฟังวอลนัทเล่นเพลงอยู่จนจบแบบ sample ไป 2-3 เพลง วอลนัทจึงเดินมาหาพวกเขา แล้วมองหน้าซองฮวา
"คิดว่าไง - -^"เธอถามเพื่อนทุกคน
"เพราะมากมาย ><"ไมมี่กับฟาโรห์ร้องพร้อมกัน วอลนัทยิ้มรับ
"ประสานเสียงกันดีจัง"อัลมอนต์ว่า "โอ๊ย!! ซองฮวาฉันเจ็บเป็นนะ"
เธอหันไปตีซองฮวาที่ดีดหน้าผากเธอเมื่อกี้ ไม่ทราบว่าหมั่นไส้ หรือหมั่นเขี้ยวกันแน่ ตังเมหัวเราะ ขณะที่มองทั้งสองคนเล่นกัน
"นี่ คนสวย ชื่ออะไรหรอ"เทจินถาม พร้อมๆกับกระโดดมานั่งข้างๆตังเม เธอเขยิบหนี
"นายไม่จำเป็นต้องรู้นี่นา"
"ก็ฉันอยากรู้อะ"
"ไม่บอก!!"
"น่านะ บอกหน่อย"
"บอกว่า ไม่บอกไงเล่า >O<!!!"ตังเมตวาด
เพื่อนๆเริ่มเบนความสนใจมาที่ทั้ง 2 คนซึ่งเถียงกันไปเถียงกันมา เส้นเลือดในหัวของฮยอนซองเริ่มเต้นตุ้บๆ ก่อนเขาจะหมดความอดทนลง
"เงียบว้อยย!!!!!!!!!!!"ฮยอนซองตะโกนลั่น เทจินกับตังเมเงียบสนิท"แนะนำตัวกันไปเลยสิฟระ!!"
"แล้วฉันต้องทำ......"ไมมี่ทำท่าจะเถียง แต่ก็เงียบไปซะอย่างนั้น สายตาที่ฮยอนซองมอง แบบจะฆ่าเธอถ้าไม่พูดแนะนำตัว มันน่ากลัวเสียนี่กระไร
"นภัสสิริ ชื่อเล่น วอลนัท ...แฟนฟาโรห์"วอลนัทตอบหน้าตาย เธอไม่พอใจเล็กน้อยที่ฮยอนซองสั่งพวกเธอแบบนั้น
"พูดตรงดีนะ นัท - -a"อัลมอนต์กระซิบ "อัลลริณธ์ ..อัลมอนต์"
"เรียกอีกอย่างว่า น้องถั่ว"ซองฮวาเสริม ทำเอาน้องถั่วของเราหันมามองด้วยสายตาพิฆาต
"พายอาร์ อิศรีย์"
"ใช้สูตรหาพื้นที่วงกลมป่ะ o_o"ฮยอนซองแทรกขึ้นอย่างร่าเริง "พายอาร์กำลัง 2 อ่ะ"
"......"พายอาร์ไม่ตอบอะไรใดๆกับเขาเลยแม้แต่น้อย
"ตังเม ตุลยดา ...เทจิน อย่ามองฉันแบบนี้อีก"ตังเมหันไปว่าเทจินที่มองหน้าเธออย่างมีความสุข
"ชื่อน่ากินมากมาย ขอกินได้ไหมอ่ะ"เทจินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตังเมตกใจ แล้วต่อยเขาล้มคว่ำ
"อ๊ะ ขอโทษ นายทำฉันตกใจอ่ะ O_O"ตังเมกล่าว ขณะที่ฮยอนซองช่วยเทจินลุกขึ้น
"ขอบใจ ฮยอนซอง อย่างว่าแหละ สาวตบเค้าว่าสาวรัก สาวด่าเค้าว่าสาวหลง หุหุ ^^ ตังเมทั้งด่า ทั้งตบฉัน แสดงว่าทั้งรักทั้งหลง โอ๊ย มีฟามสุข~~"เทจินลงไปนอนกลิ้งกับพื้น ในขณะที่ตังเมหน้าแดง มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา
"ว่าไงน๊า!!!!!!!!"
"เดี๋ยว เมเม ใจเย็นๆนะ"ไมมี่ปลอบ "ฉัน คือ พีฬทา ชื่อเล่น ไมมี่ ..... โอ๊ย เมเม แกหยิกเค้า"
"เค้าขอโทษ"ตังเมพูด แล้วจับแขนของไมมี่ขึ้นมาดูแผลที่เธอจิกลงไป "โฮะๆ เล็บเค้ายาวแล้วอ่ะ ดูดิ จิกไมมี่เกือบถลอก"
"= =^^ นึกว่าเอาแขนไมมี่ขึ้นมาดูเพราะเป็นห่วงเพื่อน แกนี่......"พายอาร์ว่า แล้วตบหัวตังเมเบาๆ
"แล้วอีกคนล่ะ ไปไหน?"อึนยองถาม พลางมองหาลูกตาล วอลนัทหันมองเขา
"ลูกตาลไปหาหมอน่ะ มันเป็น Clash นิดหน่อย"
"Clash??"ฟาโรห์งง
"โรคประจำตัว ไง...ว้า~~~ ไมฝนมันตกอ่ะ"อัลมอนต์ร้องเบาๆ แล้วเดินไปที่กระจก เธอแง้มม่านออกนิดๆ ดูสายฝนที่โปรยลงมาอย่างหนัก "พวกนายหิวไหม เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน"
"พึ่งกินข้าวเช้าเองนะ หิวอีกแล้วหรอ?"ซองฮวาถาม พร้อมทำหน้านิ่ว
"อ้าว แล้วไงล่ะ...กินอะไรนิดๆหน่อยๆเอง เอาอะไรไหม?"อัลมอนต์ตอบกลับ แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง
"น้ำคนละแก้วก็พอ"อึนยองตอบ พายอาร์รีบลุกตามอัลมอนต์ไปทันที
"ฉันไปด้วย เมเม ไปเป็นเพื่อนหน่อย"พายอาร์ฉุดตังเมตามเพื่อนไป
วอลนัทกับไมมี่หันมามองหน้ากัน
"โรห์"อึนยองเรียกเด็กหนุ่ม
"หือ??"ฟาโรห์หันไปหาผู้ถาม ด้วยสีหน้างุนงง
"เข้าแก๊งค์กับพวกเราไหม?"
"o_O????"ไมมี่กับวอลนัทตาโต ฟาโรห์อึ้งไปพักนึง
"แก๊งค์?? แก๊งค์นายเนี่ยนะ!!"ฟาโรห์ทวน อึนยองพยักหน้า เด็กหนุ่มหัวเราะ "ฉันไม่มีอิทธิพล หรือความสามารถอะไรเท่าพวกนายหรอก อีกอย่าง ฉันจะไปอยู่ทำไม?"
"อย่าบอกว่านายไม่แค้นไอ้พวกเมื่อคืนนะ"โยเฮถาม พร้อมเลิกคิ้วขึ้น ฟาโรห์หัวเราะอีกครั้ง
"แค้นสิ แต่ฉันก็จัดการด้วยตัวเองได้"
"โรห์.."วอลนัทเรียกเขาเบาๆ
"ว่าไงจ๊ะ??"
"เค้าว่า โรห์ไปอยู่กับพวกอึนยองเถอะ"วอลนัทตอบ สีหน้ายังคงดูกังวลนิดๆ แล้วเธอก็รีบขัด เมื่อเห็นฟาโรห์จะอ้าปากเถียง "อย่าพึ่งพูด ขืนโรห์ไปต่อยกับพวกนั้นคนเดียว เค้าไม่ต้องหาแฟนใหม่หรอ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า"ฟาโรห์พูด แบบรำคาญนิดๆ
"ก็เค้าห่วงนี่ ถ้าโรห์ไม่เข้า เค้าเลิกกับโรห์ตรงนี้เลยก็ได้!!"วอลนัทประกาศ ฟาโรห์อึ้ง
"เฮ้ย นัท!!"ไมมี่ดึงแขนเพื่อนเบาๆ "แกพูดอะไรอ่ะ"
"มี่ ถ้าโรห์อยู่กับพวกอึนยอง ก็น่าจะปลอดภัยกว่า ... เค้าไม่อยากให้คนที่เค้ารักตายหรอกนะ!!! เมื่อคืนถ้าโดนอีกซัก 10 ทีก็เดี้ยงไปแล้ว"
คำพูดของวอลนัท เข้าหูของใครบางคนที่อยู่ในห้อง เขาสะดุ้งเล็กน้อย แล้วเงียบสนิท
"ตกลงๆ ฉันยอมแพ้ ฉันเข้ากลุ่มนาย"ฟาโรห์รับข้อเสนอของอึนยอง ที่ยิ้มรับน้อยๆอย่างพอใจ
"ขอบใจ แล้วก็ ยินดีต้อนรับนะ"ยูซองฮวาเอ่ย พร้อมกับตบหลังฟาโรห์เบาๆ
"แล้วทีนี้ จะแก้แค้นยังไง"ฟาโรห์ถาม
"ทำสิ่งใด ย่อมได้สิ่งนั้นคืนสนอง"ซองฮวาพูดขึ้นลอยๆ ทุกคนหันมามองหน้าเขา
"อะไรของแก??"
"พูดง่ายๆคือ แก้แค้น เหมือนที่มันทำกับเรา .... เล่นซัดอาวุธกับมัน แต่อย่างฉันอยากได้ไม้ติดตะปูขึ้นสนิมอ่ะ" ซองฮวาอธิบาย
( o_o)(o_o ) >>>> วอลนัทกับไมมี่มองหน้ากันอย่างตื่นๆ
ไมมี่ : นี่พวกนั้นจะ พูดเรื่องไปต่อยคนต่อหน้าเราเลยหรือไง
วอลนัท : สงสัยจะใช่อ่ะ ไมมี่ >.< ไม่ชอบฟาโรห์แบบนี้เลยจริงๆ
ไมมี่ : เออๆ เข้าใจ แต่ว่า ตะปูขึ้นสนิม ตีทีมันก็ติดบาดทะยักอ่ะดิ
วอลนัท : ก็ใช่ไง ขืนโดนเข้าไปมีหวัง อึ๋ย!!
"ฮยอนซอง แกจะบ้าหรอ!!"เสียงของอึนยองทำให้ ทั้งสองสาวหยุดส่งโทรจิตกันทันที
"ทำไม?"ฮยอนซองเงยหน้าขึ้นมองอึนยอง
"แกจะใช้แผนเก่า แกบ้าหรอ"
"แผนเก่า??"ฟาโรห์ถามเสียงฉงน
"ใช้พวกผู้หญิง"ฮยอนซองเอ่ยเรียบๆ วอลนัทกับไมมี่ถึงกับสะดุ้ง
"ไม่ได้!! ใช้ยัยพวกนี้ไม่ได้"ซองฮวาเถียงทันที
"หมายถึง คนรักของไอ้พวกนั้น"ฮยอนซองตอบ ทุกคนยกเว้น ฟาโรห์ทำหน้าไม่พอใจหนักเข้าไปอีก
"สรุปแกไม่เข็ดใช่มะ"อึนยองถาม ทุกคนในกลุ่มต่างรู้เรื่องนี้ดี
"เรื่องอะไร?"
"ไม่ต้องมาทำไก๋ เรื่องของเวรกรรมของพวกเรา..."เทจินว่า ฟาโรห์งงหนัก ส่วนวอลนัทกับไมมี่ก็สงสัยเล็กๆ แต่ก็พยายามทำเหมือนพวกเธอคุยกันเอง แต่หูเงี่ยฟังพวกผู้ชายพูดกันอย่างตั้งใจ
"เดี๋ยวนะ!!"ฟาโรห์ขัด "มันเรื่องอะไรกันน่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"ฮยอนซองตอบปัดๆ ซองฮวามองเพื่อนของตนอย่างเอือมระอา
"ฮยอนซองแกจำได้ ฉันรู้...โรห์ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังเอง"ซองฮวาไปนั่งข้างๆฟาโรห์ แล้วเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเขาทุกคน มันเป็นความทรงจำที่เลวร้าย ซึ่งยากที่จะลืมเลือน
เมื่อ 3 ปี ก่อน ณ ประเทศเกาหลี
"ฮยอนซอง แกจะเอาแบบนี้จริงๆน่ะหรอ?"เทจินในชุดนักเรียนมัธยมต้นหันไปถามเพื่อนรักอย่างเป็นกังวล
พวกเขากำลังอยู่ที่เพิงเล็กๆ ใกล้โรงเรียน นั่งปรึกษากันใต้แสงไฟจากตะเกียงมืดๆ
"ถ้าเราไม่สู้ เราจะชนะงั้นหรอ เทจิน"อึนยองว่า "ไปกันได้แล้ว เราต่อยกะพวกมันตอน 6 โมงเย็น"
"ก็ได้"
ฮยอนซองเดินออกจากเพิงมาเป็นคนสุดท้าย เขาหยิบมือถือออกมาโทรหาใครบางคน
"ฮัลโหล เมริน นี่ฉันเองนะ ..โธ่เอ้ย แฟนสุดหล่อของเธอไง ทำเป็นลืม....ฉันต้องไปแล้ว ฝันดีนะครับ"ฮยอนซองพูดเสียงใส่โทรศัพท์อย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆที่เริ่มประจันหน้ากับเด็กโรงเรียนอื่น 20 กว่าคน
สถานการณ์นี้มัน 4 ต่อ 10
"จองมิน พวกแกเล่นรุมอย่างนั้นหรอ"อึนยองถามหัวหน้าแก๊งค์ฝ่ายนู้น ที่เดินมาคุยกับเขา
"ไม่ได้เรียกรุม เค้าเรียกว่า เพื่อนช่วยเพื่อน มาเลยอึนยอง"จองมินยักคิ้ว ก่อนจะตะลุมบอนกับอึนยอง
เกิดเหตุการณ์ชุลมุน วุ่นวายเล็กน้อย เมื่อ เด็กชาย 10 คน ต่อยกับเด็กอีก 4 คน ช่างเสมอภาคกันเสียนี่กระไร จนกระทั่งกระต่อสู้สิ้นสุด จองมินกับอึนยองก็ล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ ตอนนี้พวกของจองมินก็แพ้ไปประมาณ เกือบทั้งหมด แต่พวกอึนยองก็มีบาดเจ็บสาหัสอยู่คนหนึ่ง นั่นคือ ฮยอนซอง
จองมินลุกขึ้นได้ก่อน ใบหน้าฟกช้ำไปหมด เขาหยิบมีดคมกริบออกมา คล้ายดาบซามูไรแต่สั้นกว่า แล้วชี้มันไปที่หลังของอึนยอง เขากำลังค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากลำบาก (นึกออกไหม? เหมือนกับนอนคว่ำ แล้วลุกขึ้นน่ะ)
"เก่งนี่ ลุกขึ้นได้ แต่นายก็จบแค่นี้"จองมินเอ่ย เด็กหนุ่มตวัดมีดลงบนกลางหลังของอึนยอง เด็กหนุ่มร้องลั่นอย่างเจ็บปวด แล้วทรุดลงไปนอนที่พื้นอีกครั้ง
"แฮ่ก..ๆ...นาย อย่าคิด ......ว่าจะชนะ พวกเ...รา ได้"ซองฮวาพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ เขายืนอยู่ข้างหลังจองมิน ในมือมีไม้แท่งยาวติดตะปู "ยอมแพ้ซะเหอะ!!"
เด็กหนุ่มฟาดไม้ลงมาที่หัวของจองมินอย่างแรง จนเขาสลบไป ซองฮวายิ้มมุมปาก แล้วรีบเข้าไปหาอึนยอง ที่ทรุดฮวบ เสื้อนักเรียนขาดวิ่น ยิ่งด้านหลัง ที่ถูกมีดฟันเข้าเต็มๆ ก็เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา
"ไหวไหม อึนยอง"ยูซองฮวาถามอย่างเป็นห่วง พร้อมกับค่อยๆพยุงเพื่อนของตนให้ลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาเทจินที่แทบไม่มีรอยถูกทำร้ายเลยแม้แต่น้อย ด้วยความที่เก่งเรื่องวิวาทที่สุด
"เทจิน นายพาอึนยองไปขึ้นรถ เดี๋ยวฉันพาฮยอนซองไปเอง"ซองฮวาสั่ง เทจินพยักหน้าเบาๆ แล้วแบกอึนยองขึ้นหลัง ตรงดิ่งไปที่รถของพวกเขาที่จอดอยู่ห่างไปประมาณ 20 เมตรเท่านั้น
ยูซองฮวา เดินกลับมาหาฮยอนซองที่นอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนพื้น ทั่วทั้งตัวมีแต่รอยเลือด มีดบาด การถูกตีเต็มตัว
"เฮ้ เพื่อน!! นายต้องลุกขึ้น"ซองฮวาพูดเบาๆ แล้วช่วยฮยอนซองลุกขึ้น พลางคิดว่าเรื่องมันคงจบแล้วล่ะ แต่เขาคิดผิด เบื้องหน้าเขา คือ พี่ม.ปลายคนหนึ่ง และเป็นคนที่เขารู้จักดี
"รุ่นพี่แทอึน"ซองฮวาเอ่ย "ผมไม่ว่างสู้กับพี่หรอกนะ"
"^^ ฮึ..พี่ไม่สนหรอกซองฮวา ว่านายจะว่างหรือไม่ว่าง เพราะนายตีน้องฉันจนสลบ"แทอึนกล่าวเรียบๆ และเหมือนซองฮวารู้ตัว เขาวางปล่อยฮยอนซองให้นอนบนพื้น แล้วหันมาหาพี่ชายของจองมิน
โพละ!! แทอึนใช้ไม้ฟาดไปที่หัวของซองฮวาที่ไม่ทันตั้งตัว จนล้มคว่ำลงไป แทบหมดสติในทันที
"โทษของคนที่ทำน้องฉันน่ะ คือตายสถานเดียว รู้ไหม?"แทอึนถามเสียงยียวน
"..........."ซองฮวาลืมตามองแทอึน ที่ตอนนี้ยิ้มอย่างสะใจ นัยน์ตาของเด็กหนุ่มเริ่มหลุบลง และยอมรับความเจ็บปวดที่แล่นจี๊ดเข้ามา
"แต่เห็นว่า แกเป็นรุ่นน้องคนโปรดคนหนึ่งของฉัน ไว้ชีวิตก็ได้"แทอึนบอก แล้วกระหน่ำตีซองฮวาด้วยไม้ ถึงแม้จะไม่ตาย แต่อาการก็หนักเอาการ "อย่ามาทำน้องฉันอีก จำไว้!!"
พูดจบแทอึนก็เดินจากไป ทิ้งไม้เปื้อนเลือดกับซองฮวาที่สติเลือนรางไว้เบื้องหลัง
"ฮยอนซอง!!ซองฮวา...พวกนายเป็นอะไรไหมเนี่ย"เทจินที่พึ่งมา เข้ามาถามไถ่อาการอย่างตกใจ
"อือ..."ซองฮวาพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ก็ไร้ผล
"ใจเย็นเพื่อน เดี๋ยวฉันจะพานายไปโรงพยาบาล...เมริน!!!o_o เธอมาทำอะไร"เทจินร้องอย่างแปลกใจ เมื่อเด็กสาวผมยาว หน้าตาละม้ายคล้ายพายอาร์วิ่งเข้ามาหาฮยอนซอง
"มาช่วยแฟนน่ะสิ เทจิน รีบไปโรงพยาบาลเร็วเข้า!!!"เธอสั่งเสียงแข็ง แล้วพยุงฮยอนซองไปที่รถ
"อ่าๆ ได้ๆ"เทจินรับอ้ำอึ้งๆ แล้วอุ้มซองฮวาที่หมดสติไปเรียบร้อย ขึ้นรถ มุ่งไปโรงพยาบาลใกล้ๆ
พวกเขารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในเครือของตระกูลลี (ครอบครัวของฮยอนซอง) พักอยู่ประมาณอาทิตย์หนึ่ง แล้วทุกคนก็มารวมตัวที่ห้องพักของอึนยองที่โดนหนักที่สุด จึงยังไม่หายดีนัก
"ทีนี้เอาไง จะปล่อยไปแบบนี้ไหม?"เทจินพูดขึ้น ทุกคนหันมามองเด็กหนุ่ม
"แกจะเพี้ยนไปแล้วหรือไง โยเฮ - -^ ฉันไม่ปล่อยพวกนั้นไปแน่"ฮยอนซองว่า น้ำเสียงโหดเหี้ยม (น่ากลัวสุดๆ)
"แล้วแกจะทำยังไง"ซองฮวาย้อน ใบหน้าของเขายังมีรอยฟกช้ำให้เห็นเล็กน้อย อึนยองก็ได้แต่นอนคว่ำทั้งวัน เพราะแผลที่หลังเขามันสาหัสมาก - - - - - - - ฮยอนซองแสยะยิ้ม
"หึ ฉันรู้....เราจะทำแบบนี้"ฮยอนซองค่อยๆเล่าแผนการตามความคิดของเขา
(- -) >> (o_o) >> (o_O) >> (O_O) >> (OoO) ทุกคนเปลี่ยนแปลงสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว และเมื่อฮยอนซองเล่าจบมันก็มาหยุดอยู่ที่อ้าปากค้าง ตาโตเท่าไข่ห่าน
"อึนยอง นายอนุมัติไหม?"ฮยอนซองหันไปถามหัวหน้าแก๊งค์ที่ทำหน้าลำบากใจ
"ตกลง เราจะเริ่มแผนการของฮยอนซองในอีก 2 วัน ฮยอนซองนายไปจัดการเรื่องการพามา ส่วนคนอื่น ให้อยู่ที่นัดพบ"อึนยองสั่ง แล้วฟุบหน้าลงกับหมอน
"โอเค แยกย้ายกันเหอะ หายไวๆอึนยอง"ซองฮวาโบกมือลา แล้วเดินออกจากห้องไป ตามมาด้วยคนอื่นๆ ที่อวยพรอึนยอง แล้วเดินออกจากห้อง แยกย้ายกันกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้าน ฮยอนซองก้าวลงจากรถ เตรียมเดินเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เขาก็พบกับใครคนหนึ่งก่อน เป็นคนที่ตอนนี้เขารักมากที่สุดคนหนึ่ง รองจากพ่อแม่
"เมริน"ฮยอนซองเรียก เด็กสาวเบาๆ เธอหันมาดด้วยรอยยิ้มสดใส เป็นรอยยิ้มที่เขาอยากเห็นมันทุกๆวัน
"ฮยอนซอง ^^ คิดถึงจังเลย แผลเป็นไงบ้าง"เธอถามด้วยความเป็นห่วง แล้วก้มลงดูแขนของเด็กหนุ่มที่รอยแผลจางๆอยู่
"ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ^^ พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมีอะไรต้องทำ คงไปด้วยไม่ได้นะ"ฮยอนซองบอก เมรินทำหน้าเศร้าเล็กน้อย แต่ก็เปลี่ยนเป็นร่าเริงอย่างรวดเร็ว
"ไม่เป็นไรหรอก งานหนักน่าดูเลย งั้นฉันไปนะ รักษาตัวดีๆ ฝันดีนะคะ"เมรินหอมแก้มฮยอนซอง แล้ววิ่งขึ้นรถส่วนตัวของเธอจากไป
ฮยอนซองถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป พลางคิดถึงภารกิจที่เขาต้องทำให้วันรุ่งขึ้น เพื่อแก้แค้นเท่านั้น!!
2 วันต่อมา หลังโรงเรียน ใกล้เพิงเล็กๆของพวกอึนยอง
"จองมิน ฉันมีอะไรมาเซอร์ไพรซ์แกเล็กน้อย"ฮยอนซองแสยะยิ้ม เมื่อพวกของจองมินเดินมา
"แกมีอะไร!!"จองมินตวาด แต่เมื่อเห็นของขวัญจากฮยอนซองก็ถึงกับเข่าอ่อน กยองจิน แฟนของจองมินที่ขึ้นชื่อในเรื่องการตบ และมีลูกน้องผู้ชายหลายคน ถูกกระชากออกมาจากด้านหลังของฮยอนซอง
"หึ ของขวัญจากใจ ถ้าแกไม่อยากให้สุดที่รักของแกต้องเจ็บตัว หรือโดนรุมโทรม ก็ยอมแพ้ แล้วกราบพวกเรางามๆซักทีสองที"ฮยอนซองสั่ง จองมินได้แต่โกรธจนตัวสั่น "รู้ไหม ทำไมฉันถึงใช้แผนนี้"
"........"จองมินเงยหน้าขึ้นมามอง ด้วยความเคียดแค้น เชิงถาม
"เพราะแกกำลังจะใช้แผนนี้กับฉัน!!!!!!!"
"O_o แกบ้ารึไงวะ ฮยอนซอง ฉันชนะแล้ว ทำไมจะยุ่งกับพวกแก"จองมินเถียง ฮยอนซองมองจองมิยอย่างน่ากลัว "ฉันยอมแพ้"
จองมินค่อยๆคุกเข่าลงช้าๆ แล้วกราบอย่างงาม ฮยอนซองแสยะยิ้มอย่างพอใจ แล้วผลักกยองจินไปหาจองมิน ซึ่งก็รีบกอดเธอไว้ด้วยความเป็นห่วงทันที ในแว้บหนึ่ง จองมินพูดขมุบขมิบเบาๆ
"จำไว้ ฮยอนซอง!"
เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์ อึนยองออกจากโรงพยาบาลมารักษาตัวที่บ้านแล้ว ซึ่งก็ดีขึ้นเยอะมาก เพื่อนคนอื่นจึงมาเยี่ยมเป็นครั้งคราว ในวันนี้ก็เช่นกัน
"แกนี่ มาบ่อยเหลือเกินนะ เทจิน"อึนยองพูดเรียบๆ เพราะวันนี้เทจินมาบ้านเขา 10 กว่ารอบแล้ว
"ทำไงได้ ก็ฉันไม่มีที่ไปนี่นา อ่าเดี๋ยวนะ ไอฮยอนซองโทรมา"เทจินยิ้มแหะๆ แล้วรับโทรศัพท์ ซึ่งก็ดูเหมือนปลายสายจะอารมณ์ไม่ดีนัก
"เฮ้ย เทจิน แกเห็นเมรินไหม??!!!"ฮยอนซองตวาดใส่โทรศัพท์ จนเทจินดึงให้ห่างออกจากหู
"แกเป็นอะไรวะ ใจเย็นๆดิ"เทจินว่ากลับ อย่างใจเย็น อึนยองเห็นท่าทางไม่ดีนัก
"เทจิน แกเปิดลำโพง"อึนยองสั่ง เทจินพยักหน้า แล้วทำตามอย่างว่าง่าย
"อึนยอง!! อึนยอง!!!! แกมีใครเห็นเมรินบ้างไหม เธอไม่รับโทรศัพท์ฉันมา 2 อาทิตย์แล้ว"ฮยอนซองพูดเสียงดัง อย่างร้อนรน
"ใจเย็นๆ ฮยอนซอง นายไปหาเธอที่บ้านหรือยัง"อึนยองถาม
"ไปแล้ว!"
"ถามพ่อแม่เธอยัง?"
"พ่อแม่เมรินไปต่างประเทศ!!"อึนยองถึงกับเหงื่อตก
"เดี๋ยวพวกเราจะไปช่วยกันหา"อึนยองปิดโทรศัพท์ แล้วกระโดดลงจากเตียง
"อึนยอง แผลนายยังไม่หายดีนะ"เทจินรีบห้าม
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ช่วยกันหาเมรินกันก่อนเหอะ เดี๋ยวฮยอนซองมันก็บ้ากันพอดี"พูดจบ ทั้งสองก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ตามหาตัวแฟนของฮยอนซอง
สรุปแล้วทั้งวันนั้น พวกเขาต่างก็ตามหาเมรินกันจนแทบจะพลิกแผ่นดินขึ้นมาดู สูบน้ำมหาสมุทรมาดื่มกันเลย แต่ก็ไม่เจอเลย แม้แต่เงา ทุกคนมาพักที่บ้านของอึนยอง
"แกว่าเธอจะไปอยู่ไหนได้"ซองฮวาเปิดประเด็น ขณะที่ทุกคนนั่งอยู่ในห้องนอนของอึนยองที่เริ่มจะง่วง เพราะพิษยาแก้ปวด
"................"ทุกคนต่างเงียบ พวกเขาไม่รู้จะตอบคำถามนี้ว่าอะไร เพราะพวกเขาไม่รู้ แล้วอึนยองก็นึกอะไรบางอย่างออก
"แกเคยได้ยินเรื่องเวรกรรมไหม?"อึนยองถามเรียบๆ
"นี่เรากำลังพูดเรื่องแฟนฉันอยู่นะเว้ย"ฮยอนซองว่า
"ฉันรู้ แต่พวกนายเคยได้ยินไหมล่ะ"อึนยองถามซ้ำ อย่างใจเย็น "การที่เราทำสิ่งใด เราก็จะได้สิ่งนั้นคืนสนองมาน่ะ"
"เคยได้ยิน แต่ก็ไม่เคยเชื่อ"ฮยอนซองตอบ
"ไม่เคยได้ยินหรอก แต่ฉันเชื่อ"ซองฮวาแย้ง "เช่นสิ่งง่ายๆ ครั้งนึง ฉันเคยฟาดรุ่นน้องคนหนึ่งซะยับ ชกกันก่อนหน้านี้ฉันก็โดนรุ่นพี่แทอึนฟาดไม่เลี้ยง"
"นั่นก็แค่บังเอิญ"ฮยอนซองวิจารณ์
"ประเด็นของนายคือ เมรินอาจจะโดนพวกนั้นจับไปก็ได้ใช่ไหม?"เทจินถาม อึนยองพยักหน้าเบาๆ
ฮยอนซองถึงกับหน้าถอดสี ไม่นานก็มีโทรศัพท์สาธารณะโทรมาหาเขา
"ฮัลโหล"
"หวัดดี ฮยอนซอง ทายซิใคร"เสียงของชายคนนึงพูดอย่างกวนประสาท แต่ฮยอนซองกลับรู้จัก เขากดเปลี่ยนเป็นเปิดลำโพง
"รุ่นพี่แทอึน"
"โอ้โหเฮะ รู้ได้ไง เก่งจริงๆ รู้อะไรมะ ฮยอนซอง แฟนคนสวยของแกอยู่กับฉันเนี่ย"แทอึนกล่าวเสียงยียวน ฮยอนซองได้แต่เก็บอารมณ์ไว้
"เอาเธอคืนมา"
"ไม่มีทาง นายมาทำคนรักฉันก่อน แกต้องโดนเอาคืน"
"ฉันไปทำแฟนแกตอนไหนวะ"ฮยอนซองตวาด รุ่นพี่แทอึนหัวเราะร่า
"กยองจินไงล่ะ เธอเป็นแฟนน้องชายฉัน แต่ฉันกับกยองจินก็เป็นกิ๊กกันลับๆ โดยที่ไอจองมินมันไม่รู้"แทอึนตอบกลับมา
"เอาล่ะ ถ้าแกอยากได้ตัวแฟนคนสวยแกคืน ก็มาเจอกับพวกฉันที่เดิม ในวันพรุ่งนี้ ตอนทุ่มตรง แค่นี้นะ ปิ๊ป!!"แทอึนวางสายไป ฮยอนซองมองมือถือของตนด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะเขวี้ยงมันลงบนเบาะที่นอนด้วยความโมโหสุดชีด
"ไอ้พี่เวรนั่น มันจะต้องชดใช้!!!!!!"ฮยอนซองตะโกนลั่น
"ฮยอนซอง รีบนอนซะ พรุ่งนี้พวกเรามีงานต้องทำ เมรินเธอไม่เป็นไรหรอก"ซองฮวาปลอบ แล้วปิดไฟที่หัวเตียงของอึนยองที่พึ่งจะหลับไปเมื่อครู่
"หวังให้เป็นแบบนั้นเถอะ ซองฮวา ไอ้บ้าพวกนั้นฉันไม่ห่วงนักหรอก แต่ว่าแฟนของจองมินเนี่ยสิ"
"คิดในแง่ดีไว้สิ ฮยอนซอง"เทจินช่วยปลอบอีกแรง แล้วล้มตัวลงนอน
ในวันต่อมา เวลา 1 ทุ่มตรง
ฮยอนซองกับคนอื่นๆ เดินมาที่สถานที่นัด ซึ่งก็มีพวกรุ่นพี่ม.ปลายรออยู่ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นแค่แทอึน ไม่มี่จองมินมาด้วย แต่ด้านหลังของแทอึนมันเป็นที่น่าตกใจยิ่งกว่า
ร่างของเด็กสาวผิวขาว ผมยาวยุ่งเหยิงลงมาปรกหน้าของเธอ เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย ตามร่างกายมีรอยการทำร้ายอย่างหนัก ฮยอนซองมองร่างนั้นอย่างไม่เชื่อ ว่าจะเป็นเมริน
"แกทำอะไรเมริน!! พวกแกมันเป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ ทำผู้หญิงน่ะ!!!"ฮยอนซองตวาดลั่น แทอึนยิ้มน้อยๆ
"ฉันไม่ได้ทำนะ แต่ฝีมือกยองจิน ใช่ไหมจ๊ะที่รัก"แทอึนยื่นหน้าไปหากยองจินที่ยืนแสยะยิ้มอยู่ข้างๆ
"ฮิฮิ แหงอยู่แล้ว พี่แทอึนออกจะสุภาพบุรุษ ไม่ทำผู้หญิงหรอก"กยองจินยิ้มรับ "แต่เป็นลูกน้องฉันต่างหาก"
"คืนตัวเมรินมา"อึนยองพูดเรียบๆ ดวงตาจ้องเขม็งไปที่แทอึน
"โอ้ ย่อมได้ๆ พอดีวันนี้ไม่อยากต่อยอ่านะ ที่รักเอาคืนกะเมรินไปหมดแระ"แทอึนหัวเราะอย่างกวนประสาท ในขณะที่พวกลูกน้องของกยองจิน ปล่อยร่างอ่อนปวกเปียกของเมรินให้นอนฟุบอยู่ที่พื้น ก่อนพวกเขาจะเดินจากไป พร้อมหัวเราะลั่น
"รีบพาเธอไปโรงพยาบาลเหอะ"ซองฮวาว่า พลางมองฮยอนซองที่รีบเข้าไปถามไถ่อาการของเมริน ที่ดูเหมือนลมหายใจเธอจะแผ่วลงทุกที
"เมริน....อดทนหน่อยนะ ฉันอยู่นี่"ฮยอนซองพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเล็กน้อย เมรินมองเด็กหนุ่ม แล้วพยายามยิ้มออกมา
"ฮยอน .......ซอง"
"ไอ้ฮยอนซอง พาเมรินไปโรงพยาบาลเร็วดิวะ!!!!!!"อึนยองตะคอก หยุดการประสานสายตาของทั้งสองคน ฮยอนซองรีบอุ้มเมรินขึ้นรถของพวกเขา แล้วบึ่งไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
ร่างของเมรินถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มทั้ง 4 คนได้แต่นั่งรออยู่นอกห้อง ซองฮวาโทรแจ้งข่าวแก่พ่อแม่ของเมริน อย่างน้อยให้พวกเขารับรู้ไว้ ก็ยังดีกว่ามารู้หลังจากที่มันอาจสายไปแล้ว เวลาผ่านไปนานพอสมควร คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก
"พวกเราพยายามทำอย่างเต็มที่แล้ว แต่ว่า อาการของเธอกลับทรุดหนัก....และอาจเสียชีวิตได้ ถ้าหากเธอช็อก"คุณหมอพูดเรียบๆ ฮยอนซองถึงกับเส้นเลือดขึ้น
"ว่าไงนะ!! เธอไม่ตายหรอก หมอกลับไปรักษาเธอสิ!!!!"ฮยอนซองตวาด ตัวของเด็กหนุ่มสั่นเทิ้ม จนเทจินต้องมาดึงตัวเขาออกจากหมอ
"ครับ หมอจะพยายาม"
และแล้วคุณหมอก็หายกลับเข้าไปอีกครั้ง แต่เมื่อเขาออกมาอีกครั้ง สีหน้ายิ่งเศร้ากว่าเดิม เขามองหน้าแต่ละคน แล้วถอนหายใจ
"เธออยู่ได้ไม่ถึงชั่วโมง สมองของเธอถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก ช่วงกระดูกสันหลังก็หัก ทำให้เธอเป็นอัมพาต ถ้าหากเธอรอด พวกคุณอยากพูดอะไรกับเธอ ผมแนะนำให้เข้าไปหาจะดีที่สุด"หมอกล่าวเรียบๆ แล้วยื่นชุดแบบหมอผ่าตัดให้พวกเขา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วรีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว ฮยอนซองเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน รอบตัวของเมรินมีแต่สายระโยงระยางเต็มไปหมด ใบหน้าของเธอดูแย่มากๆ แผลใหญ่เหวอะเกิดจากการถูกทุบตี ที่คอเป็นรอยแดง ข้อมือกับแขนก็เต็มไปด้วยร่องรอยการทำร้ายด้วยของมีคม ฮยอนซองจับมือของเมรินขึ้นมา ในขณะที่เพื่อนๆมองอยู่ห่างๆ
"เมริน.. ฉันรู้ว่าเธอได้ยินฉัน ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ พูดตามตรง ฉันเกลียดตัวเองที่ต้องทำให้เธอเจอแบบนี้ ฉันโกรธตัวเองแทบบ้า เธอที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ต้องมารับเคราะห์แทน ฉันมันเลว!!"ฮยอนซองพูดออกมาอย่างอดกลั้น น้ำใสๆเริ่มคลออยู่ในนัยน์ตาของเด็กหนุ่ม "ไม่ว่าจะยังไง..เธอก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน ...ฉันรักเธอนะ เมริน..."
จบประโยค เสียงเครื่องวัดชีพจรของเธอนิ่งสนิท เส้นที่เคยหยักขึ้นหยักลง กลายเป็นเส้นตรงนิ่งสนิท ฮยอนซองเงยหน้าขึ้นมองเมริน ก่อนน้ำตาที่เคยอดกลั้นของเขาจะพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่ได้ - - - เทจินก้มหน้าลง อย่างรู้สึกผิด - - - - ซองฮวาชกกำแพงห้องฉุกเฉินจนมือของเขาเป็นแผล - - - - - อึนยองกำมือแน่น ถ้าเขาไม่อนุญาติให้ฮยอนซองทำแผนนั้น เมรินก็คงไม่ตาย
กลับมาในเวลาปัจจุบัน
ฮยอนซองกำลังนั่งหลับตานิ่งสนิทอยู่บนเก้าอี้ ฟาโรห์ก็ได้แต่อึ้งในเรื่องที่เกิดขึ้น
"ถ้าฉันไม่อนุมัติให้ฮยอนซองทำแผนการนั้น เมรินคงไม่ตายหรอก"อึนยองพูดขึ้นเรียบๆ นัยน์ตาหลุบลงอย่างรู้สึกผิด มันเป็นสิ่งที่เขารู้สึกผิดมานานมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังคงคิดอยู่
"งั้นหรอ ขอโทษที่ฉันถามเรื่องนี้นะ"ฟาโรห์พูดเบาๆ ฮยอนซองยิ้มให้เขา
"ไม่เป็นไรหรอก ^^"ฮยอนซองกล่าว พร้อมยิ้มน้อยๆ เขาหยิบรูปใบหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้ฟาโรห์ดู วอลนัทกับไมมี่รีบกระโดดเข้าไปดู ด้วยความอยากรู้
O_o!! ฟาโรห์ วอลนัท และไมมี่ตาโตด้วยความตกใจ หน้าตาของเมรินนั้น เหมือนกับพายอาร์ยังกับแกะ ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม ดวงตา ริมฝีปาก จมูก คิ้ว หรือการแต่งหน้า ต่างกันแค่พายอาร์นั้นผมสั้นกว่าเมริน
"มันเป็นไปได้ยังไงน่ะ"ไมมี่ถามเสียงดัง อย่างอึ้งๆ วอลนัทจับไมมี่กระโจนมานั่งที่เดิม ก่อนที่พวกผู้ชายจะสังเกตว่าพวกเธอคอยฟังอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
"ไมมี่ วอลนัท ฉันขอร้อง อย่าพูดให้พายอาร์ฟังนะ"ฮยอนซองเอ่ย ด้วยน้ำเสียงกลัวๆ
"ทำไมล่ะ แต่เดี๋ยวนะ นายสารภาพรักกับเพื่อนฉันเมื่อวาน ไม่ใช่ว่าเห็นพายเป็นตัวแทนของเมรินนะ"ไมมี่ถาม พร้อมมองฮยอนซองอย่างไม่แน่ใจ
"ไม่ใช่นะ"ฮยอนซองปฏิเสธเสียงหลง วอลนัทกับไมมี่หรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจเหมือนเดิม
"เอางี้.."วอลนัทพูดขึ้น แล้วมองฮยอนซอง "ถ้าหากนายรักพายอาร์จริงๆ พิสูจน์ให้ฉันกับมี่เห็น ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม ขอให้มันเป็นสิ่งที่ออกจากใจนายจริงๆ แต่ถ้านายรู้สึกว่ามันเป็นความรู้สึกชั่ววูบ หรือเห็นว่าเป็นตัวแทนของใครบางคน.......เลิกให้ความหวังกับเพื่อนฉันซะ"
"อืม ฉันจะพิสูจน์ให้ดู ..."ฮยอนซองรับปาก วอลนัทยิ้ม ไมมี่ตบบ่าเขาเบาๆ
"พวกเราก็จะปิดความลับนี้ให้ แล้วพวกนายจะใช้แผนนี้จริงๆหรอ"ไมมี่ถาม อย่างเป็นกังวล พร้อมกับมองหน้าอึนยอง
"อือ..คิดว่านะ"ฮยอนซองตอบแทน อึนยองที่กำลังลังเล
"แต่คนที่รับเคราะห์คราวนี้ คือ พายอาร์นะ"ฟาโรห์แย้งขึ้น "ถ้าหากนายรักพายอาร์จริงๆ นายไม่ควรจะทำแบบนี้นะ"
"ก็ถูก แล้วพวกนายคิดแผนอย่างอื่นออกไหมล่ะ"ฮยอนซองย้อน "พวกเธอ ฉันขอร้องจริงๆนะ ดูแลพายอาร์ดีๆ อย่าให้เธอหายไปไหน หลังจากที่พวกเราใช้แผนนี้กับไอ้พวกนั้นแล้ว ตกลงไหม?"
"ไม่บอก พวกเราก็ทำอยู่แล้วล่ะ"วอลนัทตอบหน่ายๆ พร้อมๆกับที่อัลมอนต์กลับมาพร้อมขนมเต็มถาด
ทุกคนนั่งคุย นั่งเล่นกันอยู่ในนั้นตลอดบ่าย จนกระทั่งถึงอาหารเย็น..
จบตอนที่ 4
ความคิดเห็น