คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนใหม่ สุดฮอต
สภาพห้องเรียนที่เมื่อกี้ เต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง เงียบกริบลงทันที เมื่ออาจารย์กาญจนาย่างก้าวเข้ามาภายในห้อง ซึ่งเธอก็พอใจเป็นอย่างยิ่ง
“พริมรตา”อาจารย์เรียกลูกตาล ซึ่งถึงกลับสะดุ้ง “ไปดูรายชื่อข้างล่างมา แล้วไปเอาใบรายชื่อมาให้ครูด้วย”
“เอ่อ...ค่ะ ให้เพื่อนหนูได้ด้วยได้ไหมคะ?”ลูกตาลถาม พลางลุกขึ้น อาจารย์มองไปยังเพื่อนๆของเธอที่ทำหน้าขอร้องอาจารย์
“ก็ไปซิ รีบไปรีบมา”
“ขอบคุณค่า >o<”
ทั้ง 6 คนวิ่งฉิวลงจากตึก ตรงไปยังบอร์ดประกาศรายชื่อนักเรียน ที่ชั้นล่างของตึกโปรแสตงค์
“โห OoO คนเยอะจริง”วอลนัทร้อง
“ลุยเลยดีกว่า วอลนัทแกตัวเล็กสุด เข้าไปเลย”อัลมอนต์จับเพื่อนสนิทโยนเข้าไปในฝูงนักเรียนที่กำลังมุงดูบอร์ด
“เฮ้ย!!”
วอลนัทเบียดตัวเข้าไปดูรายชื่อ ม. 4 แต่ละห้องมีนักเรียน 30 คน แต่ห้องเธอมีแค่ 20 คนเท่านั้น วอลนัทไล่ชื่อไปเรื่อยๆ แล้วเจอกับนักเรียนใหม่ 4 คนที่พึ่งเข้ามาเป็นชาวเกาหลี เธออ่านลงมาเรื่อยๆ แล้วเจอกับคนที่เธออยู่ห้องเดียวกับเขามาตั้งแต่ป. 5 เขาคือ ฟาโรห์-เชาวพัฒน์ เด็กหนุ่มที่ถือว่าครองใจสาวๆส่วนใหญ่ในเวโรเนย์ รวมถึงวอลนัทของเราด้วย
“ยิ้มแป้นมาเชียว มีอะไรดีๆหรอ”ตังเมถามอย่างอยากรู้ เมื่อเห็นวอลนัทออกมาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“โรห์อยู่ห้องเดียวกับพวกเราล่ะ ^^”
“ไม่น่าถามเลย = =”ตังเมเซ็ง “แล้วมีใครใหม่ๆมาบ้าง”
“นักเรียนเกาหลีน่ะ 4 คน ลูกตาลแกไปเอาใบรายชื่อทีดิ ฉันเสียสละรออยู่นี่”วอลนัทพูดพลางหอบแฮ่ก แล้วหันไปหาเพื่อนรักของเธออย่างแค้นๆ “เพราะใครก็ไม่รู้ โยนฉันเข้าไปในนั้น”
“แหะๆ อย่าโกรธน่าเพื่อน...เดี๋ยวฉันเลี้ยงน้ำ”อัลมอนต์แก้ตัว
เมื่อลูกตาลได้ใบรายชื่อมาเรียบร้อย ทั้ง 6 คนก็ยกขบวนขึ้นห้องไป เพื่อฟังอาจารย์บ่นและชี้แจงเรื่องการเรียนปีการศึกษานี้
“นัท แกไม่รู้มาก่อนหรอ เรื่องที่โรห์อยู่ห้องเดียวกันน่ะ”ไมมี่ถาม
“ง่า ไม่รู้อ่ะ”
“แล้วโรห์มันไม่รู้รึไง ว่าอยู่ห้องเดียวกับแฟนตัวเองน่ะ”พายอาร์บ่น คิ้วคู่งามขมวดเข้าหากัน
“มันไม่รู้นี่เรื่องแปลกนะ พาย อย่างมันรู้อยู่แล้วล่ะ กะจะมาเซอร์ไพรซ์แฟนอ่ะจิ”ลูกตาลหัวเราะ วอลนัทยิ้มเขินๆ
“เห็นด้วยอย่างแรง”
อาจารย์กาญจนากำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ นักเรียนในห้อง 9 คนในห้องนั่งก้มหน้างุดๆ อย่างเงียบเชียบ จนกระทั่งลูกตาลเอ่ยขออนุญาตเข้าห้อง
“กว่าจะมา ...”อาจารย์บ่น ทั้ง 6 คนโค้งให้อาจารย์ แล้วรีบเดินไปนั่งที่ของพวกเธอ
“เอาล่ะ มาครบหรือยัง”
นักเรียนทุกคนเงียบกริบ ขณะหันมามองกันเองอย่างงงๆ
~~คุณคนสวยรับโทรศัพท์หน่อยจิคับ อย่าดื้อซี่~~ เสียงมือถือของอาจารย์ดังขึ้น
“นั่งกันเงียบๆ ครูจะออกไปคุยโทรศัพท์”
ว่าแล้วคุณเธอก็ออกไปคุยโทรศัพท์งุ้งงิ้งอยู่นอกห้อง ในขณะที่นักเรียนเริ่มกระซิบคุยกันเบาๆ
“เสียงเรียกเข้า แลจะไม่เข้ากะอาจารย์เลยนะ”ตังเมพูดขึ้น
“ก็ว่างั้น”ลูกตาลเห็นด้วย
“แล้วถ้าเปลี่ยนจะเป็นอะไรล่ะ”ไมมี่ถามขึ้น
“ก็งี้ไง ^O^ ยัยหน้าโหดรับโทรศัพท์หน่อยดิวะ”ลูกตาลเลียนแบบเสียงเด็กผู้ชายที่พูด จนเพื่อนๆหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“อุ๊ย!! นั่น โรห์มาแล้วอ่ะ”ตังเมร้องขึ้น พลางเพยิดหน้าไปทางประตู
“ไหนๆๆๆ”ฟ้ารีบมองหาเด็กหนุ่มคนนั้นทันที เธอรักเขาขนาดว่าหัวปักหัวปำ
เด็กหนุ่มร่างสูงผิวขาว เดินย่องเข้ามาทางหลังห้อง แล้วกำลังจะดิ่งไปหาแฟนของตน แต่ทว่า..ใครบางคนก็ไวกว่าเขา
“โรห์!!”ฟ้าปรี่เข้ามาหา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกอดแขนเขา
“เฮ้ย!! ฟ้าอยู่ห้องเดียวกันหรอ?”ฟาโรห์ถามอย่างแปลกใจเต็มที่ ในขณะที่พวกเพื่อนๆของวอลนัทเริ่มมองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจสุดขีด
“ช่ายแล้วจ้ะ โรห์ก็..! ไปนั่งกับฟ้าเหอะนะ”ฟ้าดึงแขนฟาโรห์ไปแถวๆที่นั่งของเธอกับดาว
“ไอโรห์นี่ก็ ปฏิเสธไม่เป็นหรือไงวะเนี่ย”พายอาร์เอ่ย อย่างโมโห
“นั่นดิ แย่ๆๆ แฟนนั่งอยู่นี่แล้วยังจะทำอีก”ไมมี่เสริม “ใช่ป่ะนัท....อ้าว อัลมอนต์ นัทไปไหน?”
“ง่ะ =[]= นั่นไง”อัลมอนต์ชี้ไปที่นัทซึ่งจู่ๆก็เดินไปหาฟาโรห์เฉย
วอลนัทมองแฟนหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม ในขณะที่ฟ้ามองเธออย่างเหยียดๆ
“อ่า..คือว่า..นัท ใจเย็นๆนะ”ฟาโรห์พูดเสียงนิ่มๆ ด้วยความกลัวแฟน
“เงียบ โรห์!”นัทขัดเสียงแข็ง แล้วตวัดสายตามาทางฟ้า “พ่อแม่ บรรพบุรุษ เธอไม่เคยสอนหรอ ว่าห้ามแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายน่ะ...”
เล่นมุขนี้ฟ้าถึงกับปล่อยแขนฟาโรห์ทันที วอลนัทกระชากแขนแฟนของเธอมา แล้วมองฟ้าด้วยสายตาเย็นชา
“ยิ่งคนที่มีเจ้าของแล้วน่ะ อย่า!!”
พูดจบ วอลนัทก็เดินกลับมาที่กลุ่มของเธอ พร้อมๆกับฟาโรห์ที่ทำหน้าจ๋อยรับประทาน
“โรห์ อยู่ห้องเดียวกัน ก็ไม่เคยจะบอกนะ”ไมมี่เริ่มพูดขึ้น อย่างสดใส
“อ่านะ ^^ คนเค้าอยากเซอร์ไพรซ์แฟนอ่ะ”ฟาโรห์ตอบ พร้อมรอยยิ้ม
“แต่มาช้ามากเลยนะ โชคดีที่จารย์ไปคุยโทรศัพท์”ลูกตาลเสริมขึ้น ฟาโรห์ทำตาโต
“จริงดิ”
“ใช่แล้วล่ะ พอดีมีเรื่องเล็กน้อย”
“เรื่องเล็กน้อยของโรห์น่ะ ทำเค้าหนักใจทุกที”วอลนัทพูดอย่างโกรธๆ “ท้าต่อยคนอื่นบ้างแหละ ขี่มอไซค์แข่งกับคนอื่นบ้างแหละ อย่าให้รู้ว่าไปติดยานะ”
“ง่ะ เค้าไม่ทำหรอกน่า อย่าหน้าบูดสิ ไม่น่ารักเลยนะ”ฟาโรห์หยอกล้อกับวอลนัทไปตามประสาคนเป็นแฟนกัน
“หยุดเลยๆ ไปหวานกันที่อื่น ง่ะจารย์มาแล้ว”ตังเมเบนสายตาไปทางอาจารย์ที่เดินเข้ามาให้ห้องอีกครั้ง
ภายในห้องเงียบกริบ อาจารย์มองไปรอบๆห้อง แล้วเริ่มพูด
“เอาล่ะ ก่อนจะพูดเรื่องปีการศึกษานี้ อันดับแรกครูอยากบอกว่า มีเพื่อนใหม่เข้ามาอยูห้องของเรา 4 คน เป็นนักเรียนทุนจากประเทศเกาหลี แล้วก็บัตรนักเรียนพรุ่งนี้ครูจะ ตรวจใครลืมเอามา ลบไปเลย 10 คะแนน”อาจารย์สั่งเสียงเฉียบ แล้วหันไปเรียกนักเรียนใหม่
“อะไรวะ...คนเค้าลำบากแทบแย่ ตรวจพรุ่งนี้”วอลนัทบ่นกระปอดกระแปด “เว๋ย หล่อแห๊ะ...”
ไม่ใช่วอลนัทเพียงคนเดียวที่กระซิบกับอัลมอนต์ แต่ทุกคนส่งเสียงซุบซิบดังไปทั่วห้อง เมื่อนักเรียนเกาหลีทั้ง 4 ย่างก้าวเข้ามา ความหล่อกระชากใจ แบบหนุ่มเกาลีเกือบทำให้สาวๆห้องนี้ส่งเสียงกรี๊ดออกมา
“ผมชื่อ ซอ อึนยอง สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มผิวขาว ร่างสูงโปร่งประมาณ 175ก้าวออกมา แล้วโค้งงามๆ
“^^ ผมชื่อ ยุน เทจิน ฝากเนื้อฝากตัว แล้วก็หัวใจดวงน้อยๆไว้กับเพื่อนๆด้วยนะครับ”คนที่ยืนข้างๆอึนยองกระโดดออกมาแนะนำตัว อย่างร่าเริง พร้อมส่งรอยยิ้มไปทั่วห้อง เขาสูงประมาณ 182
“สวัสดีครับ ลี ฮยอนซอง สูง 178 เซ็น ยินดีที่ได้มาเรียนห้องเดียวกันครับ”เด็กหนุ่มท่าทางมาดกวนประสาท ก้าวออกมาข้างหน้า เขากล่าวแนะนำตัว แต่สายตากลับจับจ้องไปที่พายอาร์ที่มองเขากลับเช่นกัน
“กระผม ชื่อ ยู ซองฮวา ครับ ยินดีมั่กๆที่ได้รู้จักครับ”ชายหนุ่มผิวขาว สูง 180 เขาเอ่ยด้วยท่าทางที่แลสุภาพ แต่น้ำเสียงกลับดูสดใสน่ารักซะงั้น
“รู้จักกับเพื่อนใหม่ไปแล้ว บัตรนักเรียนของพวกเธอต้องทำเสร็จภายในวันนี้ อย่าลืมเอามาด้วย”อาจารย์สั่ง “ทุกคนเก็บข้าวของ ครูจะจัดที่นั่งใหม่ นั่งแบบนี้มันดูรกๆ”
อาจารย์ว่า นักเรียนทุกคนส่งเสียงอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำตาม ทุกคนถือข้าวของของตนเองไปยืนอยู่นอกห้อง เหลือเพียงโต๊ะที่กระจัดกระจาย อย่างไม่เป็นระเบียบภายในห้อง
“เชาวพัฒน์ เข้าไปจัดโต๊ะ แถวละ 5 ตัว จัด 4 แถว”อาจารย์หันไปสั่งฟาโรห์ที่ยืนอยู่ใกล้เธอมากที่สุด
“หนูช่วยค่ะ”ฟ้ารีบเสนอตัวทันที ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้อง
“นัท >.< แกปล่อยไว้อย่างงี้ไม่ได้น่ะเว้ย”พายอาร์เขย่าแขนเพื่อนสาวอย่างบ้าคลั่ง
“เออ รู้แล้วๆ ทำไงล่ะ ยัยนั่นก็เข้าไปช่วยแล้วนี่”
“ไม่ต้องพูด อาจารย์ขา พวกหนูเข้าไปช่วย จะได้เสร็จไวๆค่ะ”ไมมี่ขัด แล้วรีบตะโกนบอกอาจารย์
ทั้ง 6 คนเข้ามาในห้อง แล้วเริ่มจัดโต๊ะอย่างรวดเร็ว
“พวกเธอเข้ามาทำไมมิทราบ”ฟ้าถาม อย่างไม่สบอารมณ์
“เข้ามา เพราะมีน้ำใจ จะได้จัดโต๊ะให้ไวขึ้น”ตังเมตอบ ก่อนจะเดินชนไหล่ฟ้าจนเซถลา แล้วออกจากห้องไป
“ยัยบ้า ฝากไว้ก่อนนะ!!”
“ไม่รับฝากอ่ะ พอดีที่รับฝากเต็ม ไปฝากไว้ที่ไมมี่ก่อนได้ไหมอ่า”ตังเมโผล่หน้ามาตอบ อย่างกวนๆ อัลมอนต์ยิ้มเล็กๆ
“อาจารย์คะ จัดเสร็จแล้วค่ะ”ลูกตาลรีบตะโกนบอกอาจารย์ ก่อนตังเมจะถีบฟ้าคว่ำ
“ดีมาก เอาล่ะ พวกเธอเข้าไปนั่งตามที่ครูจัดนะ....
แถวแรก เชาวพัฒน์ ยูซองฮวา ยุนเทจิน ลีฮยอนซอง ซออึนยอง
แถวที่ 2 นภัสสิริ อัลลริณธ์ วายุ ไพลิน ชิดชนก
แถวที่ 3 ตุลยดา อิศรีย์ พิมพ์รัมพา เอื้องฟ้า เพียงดารา
แถวที่ 4 พีฬทา พริมรตา ตัวที่ 3 เว้นไว้ นั่นแหละ แล้วก็ธีรเทพกับวชัระ”
อาจารย์
“อาจารย์ขา หนูขอย้ายไปนั่งหน้าไม่ได้หรอคะ”ฟ้ายกมือขึ้นถาม
“ไม่ได้ ครูจัดมาแบบนี้ เธอต้องนั่ง”อาจารย์ตอบทันควัน ฟ้าถึงกับเงียบ “ถ้าเธอไม่มีอะไรแล้ว วายุ เอาตารางสอนไปแจก อีก 5 นาทีครูจะกลับมา”
วายุ หัวหน้าห้องขี้เก๊กเดินออกไปรับตารางสอน แล้วแจกเพื่อนๆทุกคน ในขณะที่อาจารย์เดินออกจากห้องไป
“ไอห่_า เรียนตั้งแต่ 8 โมงครึ่ง ถึง 5 โมงครึ่ง พักตอนเที่ยงครึ่ง”ฟาโรห์ร้องลั่น
เพี๊ยะ!! วอลนัทตีแขนฟาโรห์อย่างแรง
“โรห์ เค้าบอกแล้วใช่ป่ะ ว่าอย่าพูดคำว่า ห่า -*-”วอลนัทติ เด็กหนุ่มยิ้มแหะๆ แล้วหันไปผูกมิตรกับพวกนักเรียนใหม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“โห วันจันทร์ เรียนภาษาล้วนๆเลยหรอเนี่ย o_O”อัลมอนต์ร้องเสียงหลงเล็กน้อย
“เฮ้ย แกล้อเล่นดิ”ลูกตาลแย้ง แล้วก้มลงดูตารางสอน
|
วัน/เวลา |
8.30- 9.30 |
9.30- 10.30 |
10.30- 11.30 |
11.30- 12.30 |
12.30- 13.30 |
13.30- 14.30 |
14.30- 15.30 |
15.30- 16.30 |
16.30- 17.30 |
|
Monday (ภาษา) |
ภาษา ไทย |
English |
ภาษา จีน |
ภาษา ญี่ปุ่น |
พัก |
ภาษาเกาหลี |
ภาษา ฝรั่งเศส |
ภาษาอิตาลี |
ภาษา สเปน |
|
Tuesday (สังคม) |
ภูมิ- ศาสตร์ |
วัฒน ธรรม |
ประวัติ- ศาสตร์ |
ศาสนา |
พัก |
การเมือง ปกครอง |
กฎหมาย |
เศรษฐ- ศาสตร์ |
ชุมนุม |
|
Wednesday (คำนวณ) |
คณิตศาสตร์ |
ฟิสิกส์ |
พัก |
เคมี |
ชีววิทยา | ||||
|
Thursday (เพิ่มเติม) |
โฮมรูม |
บัญชี ธุรกิจ |
เกษตร |
คห- กรรม |
พัก |
เพิ่มเติม I |
เพิ่มเติม II | ||
|
Friday (กิจกรรม) |
ยิงปืน |
ขี่ม้า |
บาสเก็ต -บอล |
วอลเลย์ -บอล |
พัก |
นาฏศิลป์ |
ดนตรี |
ศิลปะ |
ประชุม |
“โห มี่ แม่แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ>O<”ตังเมโวยวาย
“เค้าก็ว่างั้น”ไมมี่เห็นด้วยอย่างแรง การที่แม่เธอจัดตารางแบบนี้ มันเหมือนกับทรมานชัดๆ
“ดูดิๆ วันพุธเรียนแต่คิดคำนวณ จองศาลากับพวงหรีดให้ด้วย ฉันตายแหงๆ”พายอาร์โอดครวญ
“แต่วันพฤหัสมันก็สบายดีนะ”อัลมอนต์พูดขึ้น “มีแต่วิชาสบายๆ กระเป๋าเบาดี”
“เห็นด้วยๆ”วอลนัทพยักหน้าหงึกหงัก
“แต่เค้าชอบวันศุกร์อ่ะ มันส์แน่ๆ”พายอาร์เอ่ย ดวงตาเป็นประกาย ไมมี่ทำหน้าเหยเก
“มันส์ไปคนเดียวเหอะ...เหนื่อยตายแน่ๆ”ไมมี่แย้ง เธอไม่ชอบเล่นอะไรเหนื่อยๆซะเลย
“เอาน่า อย่าเถียงกันๆๆ...วันนี้คงไม่ต้องเรียนอะไรมากมายหรอกเปิดเทอมวันแรก แถมเป็นวันศุกร์ จารย์จะเปิดมาทำไมก็ไม่รู้เนอะ”ลูกตาลถามความเห็น
“เปิดมาด่าเราไงล่ะ -- --a”วอลนัทตอบให้ “วันนี้ไปนอนบ้านลูกตาลกันเหอะ”
“นัท แกไม่เกรงใจใครเลยรึไง”อัลมอนต์ถาม แล้วกอดคอเพื่อนเลิฟ
“หุหุ เพื่อนกาน เกรงใจมันทำไมล่ะ ใช่ป่ะ ลูกตาล”คนไม่เกรงใจเพื่อน หันไปถามลูกตาล พร้อมรอยยิ้มกวนประสาท
เลิกเรียน ทั้ง 5 คนรีบขึ้นไปเก็บเสื้อผ้า และของนิดหน่อย ก่อนจะลงมาข้างล่าง เพื่อเตรียมไปค้างบ้านลูกตาล ที่อยู่ไม่ไกลนัก แต่จู่ๆ ไมมี่ก็หยุดกึก ทำเอาเพื่อนๆงง
“มีคนตีกัน”ไมมี่เอ่ย พร้อมจ้องไปยังหลังมุมตึก “ไปแอบดูกันนะๆๆ”
“บ้าแล้ว ไมมี่ - -^ รีบไปบ้านลูกตาลเหอะ”วอลนัทว่า เธอไม่สนใจที่จะดูคนต่อยกันเลยแม้แต่น้อย พอเธอเห็น เธอต้องเข้าไปแยกทุกที
“เฮย.. อย่าเล่นตัวน่า มาเหอะ”พายอาร์ตอกกลับ แล้วลากวอลนัทไปแอบดู
กลุ่มเด็กหนุ่มหลายคนกำลังรุมกระทืบอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น และดูเหมือนคนโดนกระทืบจะไม่ตอบโต้อะไรเลยด้วยซ้ำ และสายตาของวอลนัทก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นๆของใครบางคน ที่นอนคุ้ดคู้อย่างเจ็บปวดอยู่กลางวง
“โรห์ o_o”วอลนัทเอ่ย เสียงแผ่ว แล้วค่อยๆลุกขึ้น อัลมอนต์รีบดึงแขนเพื่อนสาวไว้
“เฮ้ย นัทแกจะไปไหน”อัลมอนต์ร้องเรียก แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆจากเพื่อน ก่อนที่เธอจะเห็นสิ่งเดียวกันที่นัทเห็น “พวกแก...นั่นมันฟาโรห์ กับพวกเด็กใหม่นี่หว่า”
“ว่าไงนะ!!!”ไมมี่กับพายอาร์ร้องพร้อมกัน
“แค่ 20 คน ชิวๆ ตังเมไปกัน”
จบประโยค ไมมี่กับตังเม ก็ลุกขึ้นเตรียมประจัญบาน แต่ก็โดนลูกตาลกับพายอาร์ดึงไว้ก่อน
“เอางี้ดีกว่า...”ลูกตาลเกริ่น “อาจารย์!!! มาทำไมอ่ะ!!!!!!!!”
สิ้นเสียง พวกที่กระทืบผู้เคราะห์ร้าย สลายตัวไป ดั่งสายฟ้าแลบ เหลือเพียงร่างของเด็กหนุ่ม 5 คนที่นอนอยู่บนพื้นคอนกรีต วอลนัทสะบัดแขนออกจากมือของเพื่อนสนิทได้สำเร็จ แล้วตรงไปหาฟาโรห์ที่นอนกุมท้องอยู่บนพื้น ส่วนลูกตาลก็โทรตามคนที่บ้านเธอให้มารับ
“เค้าบอกตั้งกี่ทีแล้ว ว่าไม่ให้ไปต่อยกับคนอื่นน่ะ”เด็กสาวถาม เสียงสั่น ราวกับจะร้องไห้ เธอค่อยๆประคองหัวของฟาโรห์ขึ้นมา
“เค้าขอโทษ..นัท อย่าร้องไห้นะ เค้ายังไม่ตายหรอกน่า^^”เด็กหนุ่มยิ้มสดใส วอลนัทดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเธอออกมา “อย่าเลย เดี๋ยวมันเปื้อนเลือดเค้านะ”
“แค่นี้ เค้าก็เปื้อนแล้ว ขืนเป็นแบบนี้แผลก็สกปรกแย่สิ”เธอเถียง แล้วเช็ดเลือดที่แก้มของฟาโรห์อย่างแผ่วเบา
“ลีฮยอนซอง...”พายอาร์เข้าไปแตะไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ เขาลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย
“...ที่นี่ สวรรค์หรอ”
“บ้าหรอ นี่ๆ ห้ามหลับนะ”พายอาร์ตบหน้าเด็กหนุ่มเบาๆ ลีฮยอนซองยังคงมองหน้าพายอาร์อยู่แบบนั้น
“เมริน...”เขาเอ่ย พร้อมกับยกมือขึ้นแตะหน้าพายอาร์ เธอหน้าแดง แล้วรีบประคองเขาขึ้นนั่ง
“ฉันชื่อ พายอาร์ ไม่ใช่เมริน..ตื่นก่อนนะ”
“อือ”ฮยอนซองรับคำ “เพื่อนฉันเป็นไงบ้าง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ปลอดภัยดี”พายอาร์ยิ้ม เธอมองไปยังอัลมอนต์ ที่ช่วยประคองเด็กหนุ่มคนหนึ่งให้ลุกขึ้น เธอจำได้ว่าคนนั้นชื่อ ยูซองฮวา
“ยืนพอไหวไหม?”อัลมอนต์ถามอย่างเป็นห่วง เธอยังให้เขากอดคอเธอไว้ไม่ให้ล้ม
“อืม ขอบใจนะ”
“เจ็บมากไหมเนี่ย?”
“เจ็บสิ เจ็บมากด้วย”ซองฮวาตอบ แบบรำคาญเล็กๆ
“= = เห่อๆ ...ลูกตาล แกไปช่วยยุนเทจินนั่นหน่อยสิ ดูเหมือนตังเมมันจะไม่ช่วยซักที”อัลมอนต์เพยิดไปทางตังเมที่ยืนกอดอกดูโยเฮที่นอนอย่างน่าสงสารอยู่บนพื้น
“เออๆ”
“นี่ แม่คุณคนสวย ไม่คิดจะช่วยฉันเลยหรือไง”ยุนเทจินถาม พลางมองตังเมที่ยืนเฉย
“คิดนะ แต่พอดีขีเกียจน่ะ”
“โหย ใจร้ายย”เทจินคราง
“เม!! คนเจ็บนะ ช่วยหน่อยสิ”ลูกตาลโผล่เข้ามาว่า ตังเมทำเสียงฮึดฮัด แล้วประคองเทจินขึ้นมา
“ขอบคุณคร้าบบ คนสวย”
“เฮอะ..หุบปาก ก่อนฉันจะต่อยนาย”ตังเมขู่เสียงเหี้ยม เทจินยังคงยิ้มพราย แล้วเอาแต่จ้องตังเมลูกเดียว
“อ๊ะ รถมาพอดีเลย เร็วเข้า”
ทุกคนเข้าไปนั่งในรถจากบ้านลูกตาล ยกเว้นไมมี่กับอึนยอง ดูเหมือนอึนยองจะปฏิเสธคำช่วยเหลือของเธอ
“นี่ ให้ฉันช่วยไหม?”ไมมี่ถาม อย่างเป็นห่วง พร้อมกำลังจะประคองซออึนยองให้ลุกขึ้น แต่เขากลับลุกพรวดขึ้นเอง
“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากรับการช่วยเหลือจากผู้หญิง”อึนยองตอบเสียงเย็นชา ไมมี่เริ่มคิ้วขมวด
“นี่ ฉันถามเพราะความเป็นห่วงนะ”เธอว่า
“ฉันไม่ได้ขอให้เธอเป็นห่วงซะหน่อย ไปไกลๆเลย”
“ซออึนยอง!!”ไมมี่ตวาดเขาเสียงดัง ทำไมเขาถึงไร้มารยาทแบบนี้นะ นี่เธอหลงใจเต้นกับไอ้คนพรรค์นี้ได้ยังไง
“ฉันขอโทษ...”
“เห??”
“ฉันขอโทษ ขอบคุณที่ช่วยฉัน”อึนยองพูดเสียงดังฟังชัด ไมมี่ยิ้มตอบ แล้วประคองเขาไปขึ้นรถ
ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ตรงไปยังบ้านของลูกตาล
จบตอนที่ 2
ความคิดเห็น