คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเปิดเทอมที่วุ่นวาย โรงเรียนคนไฮโซ
โรงเรียนเวโรเนย์อันเลื่องชื่อไปทั่วทั้งปฐพี ว่ามีพวกคนไฮโซมาเรียน คุณหนู คุณน้อง คุณหญิง คุณนาย คุณชาย หรืออะไรก็ชั่งเหอะนะ รวมถึงคนจำพวกที่ว่าสมองเท่าคนอื่น แต่ดันฉลาดเหลือเชื่อ และแน่นอน ไม่ว่าคุณป้า คุณนายตระกูลไหนก็ต่างส่งลูกหลานของตนมาเรียนที่นี่กันทั้งนั้น
โรงเรียนนี้ก็ดูเหมือนจะเวอร์ดั่งนิยาย รั้วโรงเรียนเป็นรั้วดัดสวยงามจากอังกฤษ ภายในคือตึกอาคารเรียนสูงใหญ่ กว้างขวางใหญ่โต ที่ดีไซน์แบบอิตาลี บวกกับ โรมันยุคโบราณ ด้วยความรวยของโรงเรียน สิ่งที่ใช้ทำคือ หินอ่อนอย่างดีจากเยอรมัน (ดีไม่มีหยกกะเพชรตกแต่งอีก) ชื่ออันเริดหรูคือ ตึกโปรแสตงค์ ถัดจากตึกไปทางด้านหลัง ก็คือหอพักนักเรียนหญิง และนักเรียนชาย ซึ่งแยกกันไปคนละด้าน สองข้างทางล้อมรอบไปด้วยไม้ดอกสีสันสวยงาม
หอพักนักเรียนของนักเรียนหญิงที่มีไม่ต่ำกว่า 300 ห้อง ต่างมีความสมบูรณ์ภายในตัวแบบโรงแรมระดับ 7 ดาว (5 ดาวมันน้อยไป) และหนึ่งในห้องกว่า 300 นั้นก็คือ ห้องของลูกสาวนักการทูต ผู้ที่มีหน้าตาน่ารักแบบคุณหนู แต่นิสัยนี่นักเลง (แป่วว)
“โว้ยย!!! มันหายไปไหนอ่ะ!!!”
ลูกสาวนักการทูตตะโกนลั่น อย่างไม่สมกุลสตรี ทั่วห้องของเธอมีทั้งหนังสือ นาฬิกาปลุก ผ้าห่ม หมอนข้าง ผ้าเช็ดตัว ปากกา ดินสอ กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ผ้าปูที่นอนถูกเลิกขึ้น เพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง เธอค้นกระเป๋าของเธออีกซักพัก ก่อนจะเริ่มหมดหวังในการหา
“เสี่ยงซักวันก็ได้วะเนี่ย”
ก่อนที่เธอจะยัดสมุดเล่มบาง กับอุปกรณ์การเรียนยัดใส่กระเป๋าของเธอ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งความเละเทะไว้เบื้องหลังอย่างที่ไม่คิดจะเก็บ และแน่นอน ใบหน้าของเธอ ไม่บอกก็รู้ว่าเหมือนก้นลิง หน้าบูดจนรับประทานไม่ได้ แต่อย่างว่านั่นแหละ คนมันน่ารัก ทำอะไรก็ดูดี
เด็กสาวเดินปึงปังๆลงมาจากหอพัก ตรงไปยังตึกหินอ่อนโปรแสตงค์ และเจอกับใครบางคนที่กระโดดกอดคอเด็กสาวจนเกือบล้มคว่ำ
“มี่ ตัวแกหนัก ถ้าเค้าล้มไป เสียโฉมเลยนะ”เธอว่าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
ไมมี่ หรือ พีฬทา ยิ้มอย่างซุกซน เธอเป็นลูกสาวสุดสวยคนเดียวของบริษัทไมออมี่กรุ๊ป และเจ้าของโรงเรียนเวโรเนย์ (พูดง่ายๆคือลูกผอ.)
“แหม พาย พูดซะดุเลยนะ คนเค้าคิดถึงนี่นา”ไมมี่ว่า พร้อมยิ้มแป้น ก่อนจะกอดคอเพื่อนสาว แล้วลากขึ้นตึกไปด้วยกัน
พายอาร์-อิศรีย์ มองหน้าเพื่อนของตนอย่างแปลกๆ ขณะที่ทั้งสองมุ่งหน้า ขึ้นห้องเรียนของพวกเธอ
“ทำไม หน้าเค้าสวยขึ้นหรอ จ้องจัง”ไมมี่ถามกวนๆ และได้รางวัลทันควัน เป็นฝ่ามืองามๆของพายอาร์ที่ตบลงกลางหลัง
“พอเลย ยัยหลงตัวเอง”พายอาร์พูดแค่นั้น แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ? ถึงหน้าบูดเป็นตูดลิงน่ะ”
“เดี๋ยวก็โดนอีกเปรี้ยงหรอก มี่ - -^ รอยัยพวกนั้นให้มาก่อน เดี๋ยวเล่าทีเดียว”
เมื่อถึงห้องเรียน ทั้งสองเดินตรงไปยังกลุ่มแก๊งค์ของเธอ ที่นั่งจับเข่าคุยกันอย่างสนุกปาก
“โหย แกเอ๊ย!! เมืองจีนเป็นอะไรที่แบบว่าน่าดูมั่กๆ หนุกมากมาย อ้าว!!! มี่กะพายมาแว้ว”เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้ม แววตาเป็นประกายชอบแกล้งคนอื่นตลอดเวลาร้องทักผู้มาเยือน หรือก็คือ วอลนัท-นภัสสิริ ลูกสาวของเจ้าของค่ายเพลงชื่อดัง
“วอลนัท แกอ่ะ ดีใจออกหน้าออกตา”เพื่อนสาวคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆขัดทันที เธอคือ อัลมอนต์-อัลลริณธ์ ลูกเจ้าของร้านเบเกอรี่ที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ แต่ไม่ยักกะอ้วนซะที
“มี่ ทำไมพายทำหน้าแมลงวันแบบนั้นอ่ะ”ตังเม-ตุลยดา สาวน้อยผมยาวสีดำถามไมมี่ พลางมองเพื่อนสนิทของตนเริ่มจะฟุบลงกับโต๊ะ
“หน้าแมลงวัน??”ไมมี่งง
“หน้าบูดไง”ลูกตาล-พริมรตา คุณหนูผู้น่ารัก ทายาทผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของเครื่องดื่มชื่อดัง และเจ้าของโปรแกรมคอมพิวเตอร์ เฉลยให้ไมมี่ Get
“อ่อ ... ก็คือว่า เค้าก็ยังไม่รู้อ่ะ รอมันพูดอยู่เนี่ย”เธอบอก พร้อมชายสายตาไปทางพายอาร์ที่เริ่มลุกขึ้นมา
“คือ.../ ~~ชางมินน่ารัก นัทรักชางมิน รักTVXQ โอ๊ะ ลืมๆ รักฟาโรห์ด้วยนะ~~”
ไม่ทันที่พายอาร์จะพูด เสียงมือถือของวอลนัท ก็ทะลึ่งดังขึ้นมากลางวง จนเจ้าตัวสะดุ้ง แล้วรีบกดรับอย่างรวดเร็ว พร้อมส่งสายตาให้พายอาร์ว่า –อย่าพึ่งเล่าน่ะเว้ย-
“ฮัลโหล..เฮ้ย!!!”
วอลนัทร้องเสียงหลง ไม่ทันไร โทรศัพท์แพงหูฉี่ ก็ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างแรง ขณะที่เธอทำหน้าบูดรับประทานอีกคน แต่คราวนี้พร้อมระเบิดเต็มที่
“แมร่ง!! อะไรก็ไม่รู้ มันโทรมาด่าเค้าเฉยอ่ะ จู่ๆก็บอกว่า ‘อย่ามายุ่งกับฟาโรห์นะ เขาเป็นของฉัน’ เฮอะ!! คอยดูเหอะ ถ้ารู้ว่าใคร ไม่ตายมันก็เลี้ยงไม่โตล่ะวะ!!!”เธอทำเสียงเลียนแบบคนเมื่อกี้ แล้วทำหน้ายู่ยี่ เพื่อนๆขำเล็กๆ
“เอาน่า โรห์มันก็หล่อขนาดนั้น ทำไงได้ ดันเอาคนหล่อมาเป็นแฟน”อัลมอนต์ปลอบพร้อมรอยยิ้ม แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นกวนๆ “เอ่อนี่...เสียงเรียกเข้าแกนี่ไม่ค่อยเลยเนอะ - -a”
วอลนัทยิ้มแป้น “เจ๊งมะ..เสียงเค้าเอง เอ่อ พายเล่าต่อเยย”
“กว่าจะได้เล่า”พายอาร์บ่น “วันนี้มันวันเปิดเทอมใช่มะ แล้วเค้าก็ต้องตรวจบัตรนักเรียน ถูกป่ะ”
“เออ”
“อย่าบอกนะ ว่าบัตรนักเรียนแกหาย”ลูกตาลดักคอ พายอาร์มองอย่างปลงๆ
“เออดิ มันหายไปไหนก็ไม่รู้ ฉันค้นห้องซะกระจุย ยังหาไม่เจอ”พายอาร์ตอบพลางยักไหล่ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาค้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอ
“เดี๋ยวเรามาช่วยกันหา”ตังเมเสนอขึ้น แต่ลูกตาลก็ขัดอีก
“เม โรงเรียนเรามันไม่ใช่รังมดนะ เราจะไปหาที่ไหนอ่ะ”
“จริงด้วยแห๊ะ”อัลมอนต์เห็นด้วย พร้อมมองไปทางเพื่อนสนิท ที่กำลังครุ่นคิด “นัท แกได้ไอเดียอะไรไหม นักข่าวประจำห้องนี่”
“อืมมม...ปิ๊งง!!! (เสียงความคิดของวอลนัท)”วอลนัททำท่าเหมือนคิดได้ แต่ดูเหมือนพายอาร์จะรู้ทัน เข้ามาเขย่าตัวเธอซะแรง
“เฮ้ยๆ พายใจเย็นๆ เดี๋ยวความคิดมันก็กระเด็นหายหรอก”ตังเมแยกทั้งคู่ออกจากกัน วอลนัทเซเล็กน้อย แล้วเริ่มพูด
“คราวนี้ต้องขอความร่วมมือจากไมมี่”วอลนัทยิ้ม
“เค้าหรอ??”ไมมี่งง
“แกนั่นแหละ - -a เดี๋ยวเค้า พาย แล้วก็ไมมี่จะไปทำบัตรนักเรียนเอง ส่วนพวกแกไปเข้าแถว”วอลนัทพูดสั้นๆ คนที่โดนไปเข้าแถวร้องอย่างไม่พอใจทันที
“เฮ้ย!!!เรื่องอะไรอ่ะ”ตังเมไม่พอใจ แล้วมองหน้าวอลนัทอย่างหาเรื่อง
“ง่ะ ขืนเราหายไปหมดก็แย่ดิ ช่วยหาข้ออ้างให้ด้วยแล้วกันนะ ไปเร็ว!!”
จบประโยค วอลนัทรีบลากไมมี่และพายอาร์ลงไปชั้นล่างทันที ก่อนที่อีกสามคนจะตามลงมาด้วย แบบนั้นพวกเธอก็ซวยกันยกกลุ่ม
“ตึกอำนวยการๆๆๆ”วอลนัทงึมงำ ขณะลากเพื่อนอีกสองคนตามมา อย่างโหดๆ
“แกจะไปห้องทะเบียนจริงๆอ่ะหรอ”พายอาร์ถามอย่างกลัวๆ
“ไม่มา แล้วแกจะได้บัตรนักเรียนไหมเล่า...แต่ระวังหน่อยก็ดี เห็นได้ยินว่ามีชายแก่มานั่งเฝ้าหน้าประตูคนเดียวตลอดเลย นักเรียนเลยไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้”วอลนัทพูด เธอกำลังเดินนำไปตามทาง
“ตาลุงแก่นั่นน่ะหรอ”ไมมี่ถามเสียงฉงน “ดุยังกะอะไร แต่สู้ฉันไม่ได้หรอก ......ทำไมแม่ต้องสร้างมันไว้ซะไกลจากตึกเรียนจริง”
“ไกลก็ไม่แปลก โรงเรียนออกใหญ่”พายอาร์ว่า
“เหอะ ไม่เท่าไรหรอก ..แต่มันอยู่ใต้ดินอ่ะดิ แล้วห้องทะเบียนมันไปทางไหนอ่า นัท”ไมมี่เอ่ยถามขึ้น พลางมองซ้ายมองขวา
“ไม่รู้ มี่ แกน่าจะรู้ดิ ลูกผอ.”
“ง่า..คิดว่าทางนี้อ่า ต้องลงลิฟต์ไป”ไมมี่ตอบ แล้วเดินลงบันไดใกล้ๆ
ทั้งสามคนเดินลงมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นล่าง ไฟติดๆดับๆ อย่างน่ากลัว ลิฟต์ ที่ดูเหมือนจะเป็นกรงมากกว่า อยู่ตรงหน้า ผนังเก่าๆ สีลอกๆ บวกกับไฟที่ไม่ค่อยติด สร้างบรรยากาศขนลุกได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“มี่ แกไปเลย”พายอาร์เกาะแขนไมมี่ พร้อมดันเพื่อนไปข้างหน้า
“ไหงไม่มาด้วยกันอ่ะ”
“ก็เค้ากลัวอ่ะ”เธอตอบ เสียงจะร้องไห้ วอลนัทยิ้มน้อยๆ
“ไม่นึกว่านักเลงอย่างแก ก็กลัวผี”วอลนัทหัวเราะ แล้วลากเพื่อนทั้งสองไปขึ้นลิฟต์
กึง!! ลิฟต์กระตุกอย่างรุนแรง เมื่อถึงชั้นใต้ดิน ทำเอาพายอาร์เกือบกรี๊ดออกมา เบื้องหน้าของพวกเธอ คือ ประตูเหล็กบานใหญ่ สนิมเกรอะกรัง ใกล้ๆมีชายแก่หัวล้านจ้องพวกเธอนิ่งๆในความมืด
“ไมมันน่ากลัวจัง”พายอาร์พูดเสียงสั่น ขณะที่เกาะหลังไมมี่ไปตลอด
“เหอะน่า ไม่มีอะไรหรอก รีบเข้าไปกัน”วอลนัทเดินตรงไปที่ประตู แล้วกำลังจะเปิดมัน เธอหันไปข้างๆ แล้วร้องลั่น
“จะ แว้กกก!!!!!”
ชายแก่คนนั้นมองเธออย่างไม่พอใจ ไมมี่รีบเข้ามาบังเพื่อนของตนทันที เธอมองชายแก่คนนั้นอย่างแปลกๆ
“ลุงคะ มี่ลงมาทำบัตรนักเรียนให้เพื่อนใหม่ เพราะว่าบัตรมันตกน้ำตอนไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวตอนปิดเทอม”ไมมี่โกหกหน้าตาย ชายแก่คิ้วขมวด
“แต่คุณหนู ที่นี่มันสถานที่ต้องห้ามสำหรับนักเรียนอย่างพวกคุณหนูนะครับ”ชายแก่เอ่ยเรียบๆ แต่แฝงความน่ากลัวไว้ไม่น้อย
“ก็เพื่อนหนูต้องทำจริงๆ แล้วไม่ต้องบอกแม่นะคะ”ไมมี่กล่าว ชายแก่คนนั้นมองคุณหนูของเขานิ่งๆ แล้วเปิดประตูให้ทั้งสามคน
ห้องทะเบียน แน่นอน เต็มไปด้วยข้อมูลนักเรียนทุกคนในโรงเรียน ถูกเก็บอยู่ในชั้นซึ่งเต็มไปด้วยหยากไย่ ฝุ่นละออง ไมมี่เดินไปที่ชั้นเก็บของนักเรียน แล้วหาชื่อพายอาร์ ซึ่งกินเวลาไปไม่น้อยเลยทีเดียว
“กี่โมงแล้วเนี่ย”ไมมี่ถาม อย่างรนๆ เธอค้นแฟ้มจนฝุ่นตลบ
“8 โมง 20 แล้ว”พายอาร์ตอบให้ “เจอแล้วๆๆๆ”
“เอามานี่เลย”วอลนัทดึงแฟ้มนั้นออกจากมือ ตรงไปที่คอมพิวเตอร์ ที่อยู่ใกล้ๆกัน “อย่างเร่งด่วนเลย จารย์แกตรวจตอน 8 โมงครึ่ง”
วอลนัทจัดการพิมพ์ข้อมูลของพายอาร์ลงแบบฟอร์มของบัตรนักเรียน แล้วปริ้นท์ออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ไมมี่จะปั้มตราโรงเรียนเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“ว๊าย!! 8 โมงครึ่งแว้ว ><”ไมมี่ร้องกรี๊ด แล้วรีบวิ่งขึ้นตึกไปยังห้องเรียนของพวกเธออีกครั้ง
แล้วทั้งสามคนก็ถึงห้องอย่างหวุดหวิด ไมมี่มองไปที่หน้าห้อง ...อาจารย์ของพวกเธอยังไม่เข้า..
“โชคดี อาจารย์ยังไม่เข้า ไม่งั้นตายแหงๆ”พายอาร์พูดขึ้น ซึ่งก็ตรงกับความคิดของเพื่อนอีกสองคน ก่อนจะเดินเข้าห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“แหมๆ ^^ ไปไหนกันมาจ๊ะเนี่ย แถวก็ไม่ยอมเข้า เข้าห้องเรียนก็สาย เล่นทำผิดกฎซะตั้งแต่วันเปิดเทอมม.4 วันแรกซะด้วย ฮะฮะ ถ้าอาจารย์รู้จะเป็นยังไงน้า รู้ป่ะ ฟ้า”ดาว หรือ เพียงดารา คือชื่อแสนเพราะพริ้งของเธอ (แต่อัลมอนต์บอกว่าลิเกสุดยอด) ลูกสาวเจ้าของร้านเพชรชื่อดังพูดลอยๆ อย่างเหยียดหยาม พลางหันไปถามเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ
“ก็คงทั้งเทอม ไปดัดสันดาน!! กันที่ค่ายพฤติกรรมยังไงล่ะ”ฟ้า-เอื้องฟ้า ตอบเสียงยียวน “แล้วอีกอย่างนะ ฟาโรห์ของฉันก็อยู่ห้องเดียวกันซะด้วย อ๊าย คนคู่กันทำไงได้เนอะ!”
“ถ้าไม่ปิดปาก อยากให้ฉันช่วยมะ”ตังเมถามเสียงเรียบ พร้อมกับท้าวเอวอย่างหาเรื่อง
“อย่าเลย เม”วอลนัทเตือนเอื่อยๆ เธอเดินไปนั่งกับอัลมอนต์ซึ่งก็จับจ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ เพื่อนๆในกลุ่มมองฟ้ากับดาวก่อนจะกลับมานั่งจับกลุ่มกัน เพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง
“เชอะ!! ขี้ขลาด”ฟ้าพูดเสียงดัง แล้วสะบัดเรือนผมของเธอไปนั่งเม้าท์กับดาว
“= =^^^ คอยดูนะ ซักวันมันโดนเท้าสวยๆของเค้า ยัดปากแน่”ตังเมพูดอย่างเคียดแค้น
“เค้าขอด้วย เม เกลียดขี้หน้ามัน เจอตั้งแต่ม.1 ยันม.6 เซ็งตาย”พายอาร์พูดขึ้นบ้าง น้ำเสียงพอๆกับตังเมเปี๊ยบ
“พวกแกก็ ใจเย็นๆเหอะน่า..”ไมมี่ปลอบ “ลองคิดดูดิ พวกแกแค่กัดๆกัน แต่นัทมันศัตรูความรักเลยน่ะเว้ย”
“เออ จริงด้วย”พายอาร์กับตังเมร้องพร้อมกัน แล้วหันมาหาวอลนัทที่กำลังร้องเพลงอยู่
“นัท..แกไม่แค้นยัยพวกนั้นบ้างหรอ”
“แค้นสิ แต่ชั่งมันเหอะ ทำไปแล้วได้อะไรล่ะ”วอลนัทยักไหล่ แล้วร้องเพลงต่อ จนกระทั่งอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับใบหน้าสุดโหดของเธอ อาจารย์กาญจนา
จบตอนที่ 1
ความคิดเห็น