4เพลย์บอยปะทะ4สาวสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอมวันแรก

  " ฮ้าว....ง่วนชะมัดพี่จะมาโรงเรียนทำไมแต่เช้าอ่ะมีเรื่องอะไรต้องทำรึไง"แรนหญิงสาวหน้าตาน่ารักแต่นิสัยออกจะห้าวนิดๆเป็นลูกของเจ้าพ่อมาเฟียชื่อดัง ทำธุรกิจหลายอย่างแต่ส่วนมากจะเป็นพวกโรงแรมหรือรีสอร์ทมากกว่า การเรียนพอใช้ได้แต่ไม่ถือว่าเก่งมาก กีฬาเก่งบาส ดนตรีเก่งกลองแต่พอเล่นกีต้าเป็น เก่งยิงปืน
สูง165 น้ำหนัก51


"ก็พี่นัดเพื่อนเอาไว้...น่าๆยังไงเพื่อนแรนก็มาแล้วอย่าบ่นมากนักเลยรีบๆเข้าโรงเรียนไปเหอะ"พี่ชายของแรนกล่าวเขามีนามว่า วาคิม หรือเรียนสั้นๆว่า คิม เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี เรียนอยู่ปี1แล้วอยู่มหาลัยของเขาอยู่ข้างๆโรงเรียนเธอ ในระแวกนี้มีโรงเรียนอยู่4โรงเรียน แต่ละโรงเรียนจะมีมหาลัยรวมอยู่ด้วยคือจะมีตั้งแต่ม.ปลายถึงมหาลัยปี4 โรงเรียนแรกคือโรงเรียนที่แรนอยู่เป็นโรงเรียนชาย-หญิงรวมกัน  โรงเรียนที่สองคือโรงเรียนที่พี่ชายของเธออยู่เป็นโรงเรียนชายล้วนั้งอยู่ข้างๆโรงเรียนเธอมีกำแพงกั้นไว้เท่านั้น โรงเรียนที่สามเป็นโรงเรียนชาย-หญิงรวมกันตั้งอยู่ตรงข้ามโรงเรียนของแรนมักมีเรื่องกันอยู่บ่อยๆ โรงเรียนที่4เป็นโรงเรียนหญิงล้วนตั้งอยู่ฝั่งเดียวกับโรงเรียนตรงข้าม


"ฮ้าว....เออๆไปไหนก็ไปเหอะขากลับแรนกลับกับท๊อปน่ะพี่ก็กลับกับไอ้เร็นละกัน" ท๊อปเป็นเด็กหนุ่มที่อยู่ชั้นเดียวกับเธอเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว บ้านก็อยู่ติดกันจึงไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่บ่อยๆ แม่ของเธอก็เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของท๊อปพวกเธอทั้งคู่จึงสนิทกันมาก


"อืม..ไอ้เร็นไปได้แล้วไป" เร็นเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี เป็นน้องชายของแรนและคิม
 ตอนนี้กำลังจะขึ้นม.4จึงย้ายมาเรียนที่เดียวกับพี่ชายของเธอ เป็นเด็กหนุ่มที่มีนิสัยเย็นชา ไม่ค่อยจะมีมนุษย์สัมพันธ์สักเท่าไหร่


"ฮ้าว...หวัดดี"แรนกล่าวทักทายเพื่อนของเธอ


"อื้ม..ทำไมวันนี้มาเร็วจังว่ะปกติไม่เคยมาก่อน7โมง50ไม่ใช่หรอ"เด็กหนุ่มนามวิล มีนิสัยขี้เล่น เจ้าชู้ หน้าตาก็พอใช้ได้ การเรียนงั้นๆ ชอบหลับในเวลาเรียน กีฬาเก่ง
บาส ดนตรีเก่งเบสและกีต้า เป็นลูกท่านทูตไทย-อเมริกัน สูง172 น้ำหนัก56


"ก็เออซิ...วันนี้พี่คิมนัดกับเพื่อนไว้7โมงครึ่งเลยตื่นเช้าหน่อย...ฮ้าว"แรนกล่าว


"แต่ดูท่าทางแกยังไม่ค่อยตื่นดีเลยน่ะเนี่ย"พัดเด็กสาวหน้าตาน่ารักเรียนเก่ง แต่ไม่เก่งกีฬาซักเท่าไหร่จะเก่งก็เก่งแต่กอลฟ์ ดนตรีพอเล่นเปียโนเป็น เป็นเชียลีดเดอร์ของโรงเรียน เป็นลูกเจ้าของสนามกอลฟ์18แห่งในเมืองไทย สูง163 น้ำหนัก 50


"อื้ม...ง่วนเป็นบ้าเลย"แรนกล่าวพลางฟุบหน้าลงกับโต๊ะ


"นี่!แรน...วันนี้ตอนเย็นแกว่างมั้ย"แปมกล่าวพลางเข่ยาตัวแรน


"ทำไมอ่ะ...จะชวนฉันไปไหน"แรนกล่าวพลางลุกขึ้นนั่ง


"เปล่าแค่จะชวนไปโรงเรียนตรงข้าม"แปมกล่าวในขณะที่แรนฟุบตัวลงนอน


"ลุกขึ้นมาก่อนสิ"แปมดึงตัวแรนให้ลุกขึ้นนั่งแต่เธอก็ยังดื้อด้านไม่ยอมลุกขึ้นนั่ง


"ทำไมต้องไปโรงเรียนตรงข้ามด้วย""แรนพูดพลางลุกขึ้นนั่'


"อย่าถามากน่าบอกให้ไปก็ไปเฮอะ" อิงกล่าวเสียงเข้มเพ่งสายตามายังแรนอย่างไม่ลดละ


"เอางี้ถ้าไอ้ท๊อปไป ฉันก็ไป" แรนกล่าวพลางฟุบตัวลงนอนอีกครั้ง


"ทำไมถึงต้องขึ้นอยู่กับไอ้ท๊อปด้วยว่ะ" วิลกล่าวถามสายตาดูเจ้าเลห์แต่แรนก็ยังไม่ลุกขึ้นนั่ง


"เป็นแฟนกันรึไง?" วิลกล่าวขึ้นอีกครั้งทำให้ท๊อปหน้าขึ้นสีนิดหน่อยแต่แรนก็ยังก้มหน้าก้มตานอนลูกเดียว


"มั้ง...แล้วแต่จะคิด" แรนเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นนั่งเปลี่ยนท่ามานั่งท้าวคางแทน


"เออๆ...." วิลกล่าว


"แต่ฉันว่าพวกแกก็เข้ากันดีน่ะ..หึๆ" แปมกล่าวพลางหัวเราะอย่างลูกผู้ดีแต่นั่นมันทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวหน้าขึ้นสีทันที


"พูดอะไรบ้าๆว่ะ! "แรนเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นขณะที่หน้ายังแดงอยู่นิดๆ
 

"แหมฉันก็แค่ล้อเล่นน่าซีเรีสไปได้..." แปมกล่าวสีหน้าเจ้าเลห์


"ขึ้นห้องเฮอะ" แรนกล่าวพลางเดินนำหน้าขึ้นตึกไปก่อนทำให้พวกที่เหลือเดินตามกันขึ้นไป  จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ห้อง M.5-4 ซึ่งเป็นห้องที่มีนักเรียนน้อยที่สุดในสายชั้น ม.5ปีนี้มีนักเรียนน้อยมากจึงมีแค่4ห้องเท่านั้น


"ทำไมนักเรียนห้องเรามีน้อยจังเลยว่ะอย่างงี้เวลามีงานอะไรก็ต้องทำกันหมดเลยอ่ะ
ดิ" แรนกล่าวหลังจากที่นับจำนวนนักเรียนในห้องแล้วปรากฎว่ามีนักเรียนอยู่แค่36คนเธอจึงทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก


"เออน่า มีนักเรียนน้อยๆแหละดีแล้วเงียบดี" แปมกล่าวอย่างพออกพอใจขณะที่    แรนกำลังทำหน้ามุ่ย


"ดีตรงไหนว่ะฉันว่าน่าจะมีซัก50คนสิถึงจะดี เวลามีงานโรงเรียนฉันจะได้ไม่ต้องทำไงปล่อยให้คนอื่นเขารับหน้าที่ไป" แรนกล่าวพลางจ้องหน้าแปมอย่างเอาจริงเอาจัง


"แกนี่น้า..ขี้เกียจอยู่ได้" พัดกล่าวขึ้นพลางส่ายหัวกับความคิดของแรน


"เชอะ" แรนกล่าวพร้อมกับสะบัดหน้าหนี


"อาจาร์ยมาแล้วแกรีบไปนั่งที่เฮอะ" แปมกล่าวพลางทำมือไล่แรนให้ไปนั่งที่


"เฮ้อ...วิชาแรกวิชาอะไรว่ะ" แรนกล่าวพลางนั่งลงไปที่เก้าอี้


"..........."แต่ก็ไม่มีสัญญานตอบรับใดๆทั้งสิ้น


"นี่....ไม่เห็นจะต้องโมโหเลยก็แปมมันบอกว่าพูดเล่นไงทำเป็นงอนไปได้" แรนกล่าว พลางทำสีหน้าเจ้าเลห์ก่อนจะกล่าวต่อว่า " รึว่าแกอยากเป็นแฟนกับฉันจริง" แรนกล่าว พลางฉีกยิ้มกว้างแต่ชายหนุ่มที่นั่งข้างเธอกลับไม่ตอบอะไรหน้าขึ้นสีนิดๆก่อนจะหันไปทางอื่น


"........."ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่มจึงทำให้หญิงสาวต้องหุบยิ้มทันที


"ล้อเล่นน่าคิดมากไปได้น่ะแก" แรนกล่าวพลางหันหน้าไปหาวิลที่นั่งข้างๆก่อนจะหันมามองหน้าชายหนุ่ม


"นี่...ฉันฝากจดเลตเชอร์ด้วยน่ะ...อ่ะเล่มนี้ของฉันส่วนอีกเลมของไอ้วิล" แรนกล่าว พลางยื่นสมุด2เล่มให้กับชายหนุ่ม


"ฮ้าวววว....ฉันนอนแล้วน่ะ" แรนกล่าวพลางฟุบหน้าลงกับโต๊ะ


"ยัยบ้าเอ้ย" ท๊อปกล่าวทิ้งท้ายก่อนเปิดสมุดเพื่อบันทึก


และหลังจากที่หมดคาบเรียนวิชาแรกและวิชาที่สองที่สามที่ตามมา จนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยงที่พวกเธอรอคอย


"นี่! ตื่นได้แล้วจ้า พักเที่ยงแล้วน้า...ตื่นเซ่ยัยแรนฉันขี้เกียจปลุกแล้วน่ะย่ะ" แปมกล่าวพร้อมกับเข่ยาตัวเธอ


"อะไรขอต่ออีกแป๊ปน่า" แรนกล่าวเสียงงัวเงียพลางเอาปัดมือของแปมออกจากตัวเธอ


"นี่ๆ...ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะไปกินข้าวแล้วน่ะ" แปมขึ้นเสียงเล็กน้อยทำให้เจ้าตัวที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า



"ไปก็ได้...เฮ้อฉันยังง่วงอยู่เลยน่ะเนี่ย...ฮ้าวววว" แรนกล่าวพลางเดินไปกับเพื่อนๆของเธอที่เดินนำไปก่อนแล้ว


 โรงอาหาร

"นี่...ท๊อปนายจดเลตเชอร์ให้ฉันแล้วใช่ปะ" แรนเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังหาที่นั่งกินข้าวอยู่


"อืม" ท๊อปตอบเธอเพียงสั้นๆแต่นั่นก็ทำให้แรนฉีกยิ้มกว้างพลางเอามือทั้ง2ข้างไปหยิกแก้มเขา


"ท๊อปน่ารักที่สุดเลย" แรนกล่าวขึ้นพลางลดมือที่กำลังหยิกแก้มชายหนุ่มเมื่อครู่นี้


"ทำบ้าอะไรของเธอ" ท๊อปกล่าวพลางเอามืดจับแก้มตัวเองแล้วหันหน้าไปทางอื่นเพราะตอนนี้หน้าของเขากำลังขึ้นสีเรื่อยๆ


"ก็ทำอย่างงี้ไง" แรนกล่าวขึ้นก่อนที่จะเอามือมาหยิกแก้มชายหนุ่มอีกครั้ง
ทำให้ชายหนุ่มต้องปัดมือเธอออก


"ฮ่าๆๆ...ฉันไปซื้อข้าวดีกว่า" แรนกล่าวพลางเดินแยกตัวออกไป


 หลังจากที่พวกเธอกินข้าวเสร็จก็ได้เดินขึ้นตึกเพื่อที่จะไปเรียนอีก2วิชาที่เหลือ


"ออดดด...ออดดด" เลียงออดหมดคาบเรียนสุดท้ายดังขึ้นพวกเธอจึงเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน


"นี่แรนเธออย่าลืมเรื่องที่ฉันบอกน่ะ" พัดกล่าวขณะที่มือทั้ง2ข้างกำลังเก็บของที่อยู่บนโต๊ะ


"เรื่องไรหรอ?" แรนกล่าวหน้าเอ๋อพลางเอามือเกาหัว


" อ้ายยยย...นี่แกลืมแล้วรึไงกันฉันบอกแกเมื่อเช้าเองน่ะ" พัดกรี๊ดลั่นแถมเอามือมาทุบแรนเป็นการใหญ่


"นี่ไอ้พัดแกมาทุบฉันเรื่องอะไรเนี่ยฉันเจ็บน่ะโว้ย" แรนโวยกลับพลางวิ่งมาหลบหลังเอ็มที่ยืนอยู่ข้างๆ

มันเรื่องอะไรกันแน่น่ะ
ไอ้พัดบอกอะไรเราเมื่อเช้าน้า...?    แรนคิดในใจ


"ก็เรื่องที่จะไปโรงเรียนตรงข้ามไงเล่าจำไม่ได้เลยรึไงเนี่ยฉันบอกอะไรแกหัดฟังบ้างสิ...เฮ้อฉันเบื่อกับแกจริงๆ" พัดกล่าวหัวเสีย


"แหมฉันจำได้แล้วน่าแค่ล้อแกเล่นก็เท่านั้นเอง...แฮๆ" แรนกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มฝืดๆไปให้พัดที่ตอนนี้ดูหงุดหงิดพอที่จะฆ่าใครได้สักคนเลยด้วย

ที่จริงฉันยังจำไม่ได้เลยน่ะเนี่ยถ้าแกไม่บอก
แล้วอีกอย่างถ้าฉันไม่ทำเป็นรู้เรื่องมีหวังโดนพัดฆ่าตายแน่งานนี้
แรนคิดในใจพลางนึกภายตอนที่เธอจะโดนพัดบีบคอ


"อย่างแกอะหรอจำได้..เฮอะฉันไม่เชื่อเว้ย" พัดกล่าวพลางเอามือท้าวเอว

ไอ้นี่...แม่งงานนี้ฝากไว้ก่อนเถอะถึงคราวฉันแกตายแน่ไอ้พัด...ฮ่าๆๆ
แรนคิดในใจขณะที่ฉีกยิ้มราวกับคนมีชัย


"แกยิ้มอะไรอยู่ได้ว่ะรีบๆตามมาดิ" แปมกล่าวพร้อมกับกวักมือเรียก


"จ้าๆไปแล้วๆ" แรนกล่าวพลางวิ่งไปหาเพื่อนของเธอที่ยืนรออยู่


 จะรีบอะไรของมันนักหนาว่ะ  แรนคิดในใจ


แล้วพวกเธอทั้งหมดก็ออกเดินทางไปโรงเรียนตรงข้ามยกเว้นวิลและเอ็มีท่ไม่ได้มาด้วยเพราะมีธุระสำคัญนั่นก็คือ ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนซึ่งเป็นเหตุผลที่แรนฟังแล้วเกือบจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาอินเดียแต่แปมอุดปากได้ทันพอดี