คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 :
จุมพิตถอนคำสาป -3-
“คิกๆๆ ^-^”
“อ่ะคิกๆๆ >///<”
“เอิ้กๆ”
“อ้ากกกกกกกกกก”
ในขณะเดียวกันซองมินและคยูฮยอนก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าลั้นลาเหมือนมันไปชูปีดู้วับมาอย่างงั้นแหละ แต่อย่าเข้าใจผิดไปนะทุกคน พวกเขา..ยังไม่ได้กัน!! -_-^
“วันนี้เจ้าชายใจดีมากเลยฮะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารแต่เจ้าชายก็ยังอุตส่าห์พาซองมินหนีขอบคุณมากจริงๆ เลย (_ _ ;;)”
“โฮะๆๆ ไม่เป็นไรเรื่องชั่วๆ ฉันถนัด”
“ซองมินชอบคนชั่วๆ ฮะยิ่งแบบเจ้าชาย
“-_- เอิ่ม..นายด่าฉันรึเปล่า”
“เปล่าฮะ ผมชม =W=”
“แล้วไป ^O^//”
ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อประมาณ 15 ศตวรรตก่อน เว่อร์ไปแล้ว! - - ประมาณไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาในร้านอาหารหรูไฮโซที่ทั้งคู่เพิ่งรับประแดกมา
“ค่าอาหาร 3,000 บาทถ้วนครับ ^^”
อย่าแปลกใจกับสกุลเงินของฟิคเรื่องนี้ เพราฟิคเรื่องนี้ถูกแปลเป็นภาษาไทย หน่วยเงินก็เลยต้องแปลตามไปด้วย! คยูฮยอนพยักหน้าแล้วยื่นแบ๊งค์เป็นพัน 3 ใบให้กับบ๋อยขี้มูกย้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เอาไปเลย ไม่ต้องทอน!” (ได้ข่าวว่าพอดีมิใช่เรอะ -_-)
“คุณครับขอธนบัตรที่ถูกพิมพ์จากธนาคารแห่งประเทศไทยหน่อยนะ นี่มันเงินประเทศอะไรก็ไม่รู้ = =+”
“อ๋อ จากดาวฉันเอง ^O^//”
“=O= พะงาบๆๆ”
“ใช้ไม่ได้หรอ ก็ฉันมีแต่เงินแบ๊งค์แบบนี้อ่ะ -_-“
“ผู้จัดการคร้าบบบบบบ!! ไอ้คนพวกนี้มันกินแล้วมันซามูไรคร้าบบบบ >O<”
“อะไรคือซามูไรวะ”
“ชักดาบ!!!”
ว่าแล้วกองทัพบ๋อยมากมายก็มารวมตัวกันอยู่ตรงหน้าซองมินและคยูฮยอน ร่างที่สูงกว่าเริ่มรู้สึกถึงลงไม่ดีเลยตัดสินใจจะใช้ท่าไม้ตายที่ฮิตมาตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อเหมือนนันยาง
“ซองมิน วิ่ง!!!!!!!!!!!!”
เรื่องทั้งหมดก็จบลงด้วยปรารฉะนี้ แลฯ =___=^ เป็นเจ้าชายที่ขี้ขลาดดีเหมือนกันนะเนี่ย ถึงยังไงก็อย่าไปคิดอะไรมากนักเลย แค่รอดกลับบ้านมาได้ก็เป็นบุญของพวกเขาแล้วล่ะ
“ฮึก..ที่รัก ไม่นะ โฮ TOT”
แต่แล้วก็ได้มีเสียงสะอึกสะอื้นของผู้ชายคนหนึ่งดังลอดออกมาจากประตูห้องนอนของอึนฮยอค ซองมินรีบเข้าไปเกาะแขนเจ้าชายคยูด้วยอาการตกใจกลัว
“ซะ..ซองมินกลัว”
“โอ๋ๆ อย่ากลัวไปนะมีฉันอยู่ด้วยทั้งคน ^^”
คยูฮยอนยิ้มหวานให้ 1 ที อร๊ายยย >///< เมื่อไหร่พวกเมิงจะเลิกปล่อยอะไรเน่าๆ ใส่กันวะเนี่ย!? คยูฮยอนจัดการคว้าตุ๊กตาแบมบี้ที่อยู่แถวนั้นขึ้นมาหมายจะเปนเครื่องมือป้องกันตัว ไอ้ปีศาจร้าย >O< อย่าเข้ามานะวเยฉันมีแบมบี้นะ!!
“ฮึก..ไม่น้า โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ T[]T”
เสียงสะอึกสะอื้นนั้นดังมากขึ้นไปอีก คยูฮยอนเริ่มผงะ ตะ..ตายแล้วทำไมเสียงมันหลอนแบบนี้วะ -*- หนียังทันมั้ยเนี่ย ไม่ได้! ถ้าหนีเดี๋ยวเราก็ไม่แมนสิ โอ้ย เซ็ง =3=
ปึง!!
สุดท้ายคยูฮยอนก็ต้องทำใจกล้าเปิดประตูพรวดเข้าไปในห้องหวังจะจัดการเสียงอันตรายนั่น! เขายกแบมบี้ขึ้นมาเหนือหัวส่วนซองมินก็หลับตาแน่น
“จะ..เจ้าชาย TOT”
“อ้าว ดงเฮนายเองเหรอ =O=”
เจ้าชายคยูฮยอนเริ่มตั้งสติแล้วมองคนตรงหน้าอย่างพินิจพิจราณา! เขาไม่ใช่ผีแต่อย่างใดแต่คือคนรับใช้สนิทหรือเรียก สั้นๆ ว่าคนใช้นั่นเอง =_=
“เจ้าชาย ฮือ..ฮึกๆ”
“นายร้องไห้ด้วย -_-;;”
ให้ตายเถอะ! กุอุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าพวกเราต้องเป็นเมะ!! ไม่ใช่เป็นเคะ ไอ้บ้านี้นับวันชักทำตัวเยี่ยงตุ๊ด ไม่น่าให้มันมาเป็นคนสนิทเลยเดี๋ยวติดเชื้อตุ๊ดตาม
“คุณคนใช้ร้องไห้ทำไมฮะ T__T”
“ฉันเป็นคนสนิทผู้ซื้อสัตย์ ไม่ใช่คนใช้!!!”
“เอาล่ะๆ แล้วสรุปนายร้องไห้ทำไม”
คยูฮยอนเริ่มตัดบททันที แล้วพยายามจะเชื่อมโยงเรื่องร่างของอึนฮยอคที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงกับดงเฮที่กุมมือของร่างเล็กไว้แน่น มันคงกำลังจะเล่นเรื่องสโนว์ไวท์กันอยู่สินะ!! (นี่แกคิดแล้วเหรอ -_-)
“ยอกแยก..ฮือ ยอกแยก T[]T”
“ฮยอคแจเป็ฯอะไรครับคุณคนใช้”
“-_-^^”
ซองมินเริ่มน้ำตาคลอเบ้า เจ้าหล่อนวิ่งไปที่ร่างของเพื่อนสนิทที่หลับใหลอยู่บนเตียงทันที เปลือกตาที่ไม่ยอมเปิดนั้นทำเอาดงเฮต้องร้องไห้อีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกับอึนฮยอคกัน”
เช้าชายถามอย่างจริงจัง
“ก็..ก็ ฮือๆๆๆๆ ฮึก..งึกงัก แงๆๆๆ T[]Y”
ดงเฮพยายามจะพูดแต่ว่าก็ไม่สามารถสื่อสารให้ซองมินและเจ้าชายคยูฮยอนฟังได้รู้เรื่อง แต่เนื่องด้วยเจ้าชายกลัวคนสนิทจะเสียใจที่ตนฟังเขาไม่รู้เรื่องก็เลยพยักหน้าเออ ออตามอารมณืไปก่อน - -
“ไม่น่าเลย..ไม่น่าเลย ฮือ”
ซองมินร้องไห้คร่ำครวญแล้วลูบไล้มือของไก่น้อยที่อยู่ตรงหน้าพานึกย้อนถึงวันวานที่หวานอยู่ที่เราเคยทำด้วยกันมา
“ไม่เป็นไรนะลีซองมิน ฉันจะทำให้เพื่อนของเธอฟื้นเอง”
“ช่วยหน่อยนะคนใช้ T^T”
“ฉันไม่ใช่คนใช้อ่ะ TOT”
ดงเฮค่อยๆ เขยิบหน้าขชองตัวเองเข้าไปใกล้กับหน้าของร่างเล็กที่นอนหลับพริ้มไม่รู้เรื่อง จนริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆ แนบทชิดกันในที่สุด บรรยากาศเริ่เมป็นใจแบลคกราวด์กลายเป้นรูปดอกไม้สีชมพู -_-
“O_O” คยูฮยอน
“O[]O” ซองมิน
จูบที่เนิ่นนานทำให้อึนฮยอคเริ่มรู้สึกตัว เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบว่าตัวเองกำลังโดนลวนลามทางเพศ!!!
ผลั่ก!
“อ้ากกกกกกกก ไอ้ตัวชะมดนี่แกจูบฉันเรอะ!!!!!!”
อึนฮยอคจัดการผลักร่างสูงออกจากตัวเองทันทีและจับปากไว้แน่น กร๊าซซซซซ >O<!! ฉันเสียเวอร์จิ้นแล้ว เวอร์จิ้นที่อุตส่าห์เก็บไว้ให้ซองมินคนเดียว ตอนนี้มันไม่เหลืออีกเลี้ยวววววว
“ก็ยอกแยกกำลังจะตาย ฉันก็เลยช่วยถอนคำสาป T^T”
“กำลังจะตายพ่อแกสิ ฉันเหมดแรงเว้ย >O<”
“มะ..หมดแรง =O=”
ทั้งซองมินและคยูฮยอนต่างก็ทำปากพะงาบๆ ตามกันไอ้ที่ว่าหมดแรงคืออะไร เกิอะไรขึ้นตอนที่พวกเขาไม่อยู่ หรือว่าไอ้สองคนนี้..มัน มัน! อะซือบือลือเฮ่กันใต้เตียง!!!! (ทำไมต้องใต้เตียงล่ะ)
“พอดีผมหยิบยาให้ยอกแยกผิด ไปหยิบยาถ่าย x2 น่ะเจ้าชาย แหะๆ”
“=________________=;;” (นี่คือสีหน้าของทุกคน)
ปล. ตอนต่อไปให้มันไปสมัตรเข้าโรงเรียนเลยนะจูน =..=
ความคิดเห็น