The Living Weapon มนุษย์ที่ถูกสร้างเพื่อมาเป็นอาวุธ

ลำดับตอนที่ #1 : The first Journey : การจากลา

The first journey :

  

   'อีก 1 นาที ระบบจะทำการระเบิดตัวเอง'

   'เเฮ่ก...เเฮ่กๆ'เสียงหอบหายใจของเด็กอายุประมาณหกขวบดังก้องห้องโถงที่เปล่งเเสงสีเเดงบ่งบอกถึงความอันตรายขั้นสูงสุด

   เด็กคนนั้นยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ โซ่ที่ข้อมือสะบัดไปมา ปลายของมันถูกทำลาย ใบหน้าของเธออาบด้วยนำ้ตา เธอก็ต้องสะดุดล้มลงกับพื้น เมื่อโซ่ขายังไม่ถูกทำลายทำให้เธอวิ่งลำบากขึ้น เธอกลั้นความเจ็บลุกขึ้นมาเเละวิ่งต่อ

   'อีก 10....9....8....7...6....'

   ตึกๆๆ

   เด็กน้อยพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ เเสงสว่างรำ่ไรตรงประตูทางออกทำให้เธอใจชื้นขึ้น

   'อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น!'

   ตูม!!!!

   'อัก!...อึก!'เเรงระเบิดทำให้หูอื้อ ตาพร่าไปหมด ความเจ็บปวดเเผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย เเละทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับลง...

   

   

    เเสงเเดดที่เเยงตา เสียงนกร้องที่ดังเเว่วมา ทำให้ประสาทรับรู้ของเธอตื่นขึ้น

   "อือ...."เด็กน้อยลืมตามองเพดาน ก่อนจะโล่งใจเมื่อมันไม่ใช่เพดานของที่นั้น ที่ๆเธอพยายามหนีออกมา

   "อึก!.."เธอหมายจะลุกขึ้น เเต่ก็ต้องร้องออกมา ตาข้างขวา เเขนซ้าย เเละขาทั้งสองข้าง ถูกพันอย่างดี เธอใช้เเขนข้างที่ไม่ถูกผ้าพัน ค่อยๆยันตัวขึ้นนั่ง

   เเอ้ด

   "อ้ะ ตื่นเเล้วเหรอ"เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมๆกับร่างของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง 

   "ทะ...อุ้บ"เมื่อเธออ้าปากจะพูด ข้าวต้มอุ่นๆก็ถูกยัดเข้าปาก เธอจึงจำใจต้องกลืนมัยลง

   "เอ้าๆ กินข้าวก่อนซะ"ว่าเเล้วก็ยัดข้าวต้มอีกช้อนเข้าปาก สุดท้ายเธอก็ต้องกินข้าวต้มจนหมด

   "มาพูดความจริงอะไรกันดีกว่า"ชายหนุ่มพูดขึ้น พร้อมกับยื่นมือมาปลดผ้าที่พันเเขนซ้ายออก เผยให้เห็นเเขนเนียนมีบาดเเผลจางๆที่เริ่มจางลงไปเลื่อยๆ สีซีดเหมือนไม่ได้พบปะเเดด 

   'ว่าเเล้ว ไม่มีทางที่ตื่นมาได้เร็วขนาดนั้น ทั้งๆที่มีเเผลสาหัสขนาดนี้'เขาคิดพลางมองหน้าเด็กที่เขาพึ่งเก็บมาเเถวชายหาดเมื่อเช้านี้ บาดเเผลฉกรรจ์จนไม่คิดมาจะรอดด้วยซำ้

   "...."เด็กน้อยยังคงนิ่งเงียบ

   "เวลเวสสินะ?"เขาพูดขึ้นพลางปลดผ้าพันตาไปด้วย

   "พวกที่ชอบจับตัวเด็กอัจฉริยะเพื่อไปทำการทดลองอะไรสักอย่าง เเต่น่าเเปลกไม่มีเด็กคนไหนเลยที่จะรอดตาย.."เขาเปรยตามองเด็กตรงหน้า ใต้ตาข้างขวามีสัญลักษณ์ D3 อยู่ ผมสีเเดงเลือดดูโปร่งเเสงเมื่อยู่ใต้เเสงเเดด ดวงตาสีเเดงราวกับมีเลือดค่อยๆไหลวนในดวงตานั้น

   "อืม... ดีทรี.... เจ้าชื่อดีทรีล่ะกัน ง่ายดี"เขาตั้งชื่อให้เสร็จสับ เเล้วปลดผ้าที่พันขาออก

   "ท่านล่ะ...."เสียงเบาๆดังเเผ่วขึ้นม

   "หือ ข้ารึ อาเคีย..."

   "ข้าถูกพวกมันจับตัวไป...ตอนข้าอายุสองขวบ พวกมันพาข้าไปเกาะๆหนึ่ง ที่นั้นมีเด็กมากมายถูกขังอยู่ ทุกๆวัน ข้าเเละเด็กพวกนั้น....ถูกนำไปฉีดยาบางอย่าง เเละจะถูกนำมาขังไว้อีกครั้ง พอยาออกฤทธิ์ ทุกคนจะดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน บางคนถึงกับตายไปด้วยซำ้... เด็กคนไหนที่ยังรอด จะถูกนำไปที่ห้องที่มีไฟฟ้าเเรงสูง.... ทุกๆวันจะมีเด็กเข้ามาใหม่ เเละตายไป"นำ้ตาของเด็กน้อยเริ่มหยดลงบนผ้าห่ม ความเจ็บปวดยังคงติดอยู่ในความรู้สึก

   "ข้า...เป็นคนกดปุ่มระเบิดตัวเอง...ข้าเป็นคนฆ่าเด็กพวกนั้น...อึก..."อาเคียยื่นมือลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ

   "มันผ่านไปเเล้ว... อย่าร้องเลยน้า..."

   "ข้า...คือผู้ประสบความสำเร็จ"เสียงยังคงดังเเผ่วขึ้นมา

   "หมายความว่ายังไงน่ะ"

   "พวกมันต้องการที่จะสร้างมนุษย์ที่มีการฟื้นฟูเป็นเลิศ สามารถวิวัฒนาการได้ดั่งใจนึก 'มนุษย์ที่เป็นเสมือนอาวุธที่มีชีวิต' "เด็กคนนั้นพูดจบก็ซบหน้าลงกับผ้าห่ม พร้อมสะอึกสะอื้นแย่างรุนเเรง

   "เจ้าอายุเท่าไร"อาเคียพูดโพล่งทะลุปล้องขึ้นมา

   "อะ....6 ขวบ..."

   "เด็กก็ควรจะคิดเเบบเด็กๆ อย่าเเก่เกินตัวสิ ดีทรี"เด็กน้อยโถมตัวเข้าใส่ร่างสูง กอดเอวเเล่นพร้อมกับปล่อยโฮออกมา

   "ข้าอยากจะมีน้องอยู่พอดี มาอยู่กับข้านะ ดีทรี"อาเคียเอื้อมมือมากอดตอบ

   "อึก...อือ..."เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆ

   "ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา ดีทรี ซินคาเนีย"

 

 

   10ปีผ่านมา

   เฮอะ นั่นมันเพราะข้าเป็นเด็กเฉยๆหรอก ถึงได้ร้องไห้โฮเเบบนั้น อ๋อ ข้าขอบอกอะไรก่อนนะว่า 'ข้าเป็นผู้ชาย' เเต่อาเคียมันชอบเรียกข้าว่า ทรีน่า หึย น่ากระโดถีบจริง ใครกล้าเรียกข้าว่าทรีน่านะ คอยดูเถอะ! หลังจากนั้นข้าก็ไม่เคยใช้ไอ้ความสามารถนั้นอีกเลย ป่านนี้พวกบ้าก็คงตายหมดเเล้วซะล่ะมั้ง

   "ทรีน่า เอาผ้าพันเเผลมาซิ"อาเคียเป็นหมอ ข้าเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี่ ใครใช้ให้มันอยู่นอกเมือง นานๆทีจะมีใครมาให้รักษาเเบบนี้ล่ะ ส่วนใไญ่จะเป็นพพวกไม่มีใครยอมรักษาให้ อย่างไอ้หมอนี่ไง เเผลเน่าเหวอะหวะ อี้ ทุเรศชะมัด

   "บอกให้เรียก ดีทรี ไง!"ข้าเดินถือกองผ้าพันเเผลลงมาให้หมอขี้เกียจนี่

   "โอ้ นั้นน้องสาวท่านรึครับ น่ารักจริงๆ"น่ารักบ้านพ่อเอ็งสิ! เพราะไอ้หมอบ้านี่เรียกข้าว่าทรีน่านั่นเเหละ 

   "ข้าเป็นผู้ชาย!"ขอเเก้คำหน่อยเหอะ ข้าเหมือนผู้หญิงตรงไหนกันฟะ นมก็ไม่มี ส่วนสูงก็ตั้ง 170 จะมีก็เเเต่หน้าหวานๆนี่เท่านั้นนเอง!

   "อ้ะ ยาหมดนี่ ทรีน่า ไปซื้อยาให้ที"

   "บอกให้เรียกว่า ดีทรี ไง!"

  

   จะว่าไป ในเมืองก็วุ่นว่ายจริงๆนะ คนยั้วเยี้ยเหมือนเเมลงสาบ เเถมยังเหม็นอีกต่างหาก เห็นอย่างนี้ข้าก็รักสะอาดนะ

   "รู้ไหม ช่วงนี้มีข่าวเด็กหายไปตั้งหลายคน"เสียงป้าขายผลไม้ข้างๆเเว่วเข้าหูข้าที่กำลังยืนรอยาอยู่ ข้าเปล่ายุ่งเรื่องคนอื่นนะ!

   "เห็นว่า เวลเวสกลับมาล่ะ พวกสภาตามหาที่ตั้งองค์กรมันอยู่"

   "อย่างนี้ลูกเราก็ไม่ปลอดภัยน่ะสิ"

   กร็อบ! เสียงตะกร้าไม้ที่วางสมุนไพรอยู่บิดเบี้ยวด้วยเเรงของชายหนุ่ม

   "อ้าว ยัยหนูไม่เอายารึไง!"ข้าวิ่งพรวดพราดออกมา วิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

   ไม่จริงน้า....พวกมันยังรอดอยู่ได้ไง! ไม่มีทาง! ตัวข้าสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ 

   ปึง!

   เสียงเปิดประตูดังสนั่นเรียกความสนใจจากเจ้าบ้านได้อย่างดี

   "ทรีน่า! เดี๋ยวประตูก็พังหรอก เเล้วไหนยาล่ะ"

   "อะ...อาเคีย... อึก...พะ...พวกมันยังไม่ตาย.."ตัวข้าทรุดลงที่หน้าประตู ความเจ็บปวดยังคงติดอยู่ในความทรงจำ ข้าหยัดสั่นไม่ได้..

   "ทรีน่า ใจเย็นๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เดี๋ยวก็กัดลิ้นตัวเองหรอก ค่อยๆ...เล่ามา ไม่ต้องรีบ ใจเย็นๆ" อาเคียรีบรุดเข้ามาโอบกอดพลางลูบหลังข้าเบาๆ เสียงอ่อนโยนที่ดังข้างหูทำให้ข้าอุ่นใจขึ้น เรื่องทุกอย่างก็ถูกถ่ายทอดออกมา

   "ทรีน่า รออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวข้าไปเก็บของก่อน เราต้องออกเดินทาง"

   หมับ!

   ข้ายื่นมือไปจับข้อมือเขาไว้ นำ้ตาหยดลงเสียงดังเปาะเเปะ

  "ไม่....เจ้าไม่ต้องไป ข้า...อึก...ข้าจะไปคนเดียว"

   "ทรีน่า..."

   "ขอร้องล่ะ ไม่ต้องห่วง ข้าจะฝึกมัน จะไม่มีใครเเตะข้าได้ อึก...อย่าลืมสิ ข้ามันเก่ง เทพ เเละหล่อที่สุดในสามโลก"ข้าพูดไปสูดนำ้มูกไป

    "ก่อนพูดเเบบนั้นน่ะ ควรจะปาดนำ้ตาก่อนนะ"อาเคียโอบกอดข้าเเน่น ก่อนจะค่อยๆคลายออก

   "จำไว้นะ ที่นี่ยังคงต้อนรับเจ้าเสมอ ทรีน่า"

   "อึก...บอกให้เรียก ดีทรี ไง" 

 

ให้ตายเถอะ! เป็นการจากลาที่ไม่เท่เอาเสียเลย!

฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿

หวัดดีค้า โรสเองค้า อิอิ มาพร้อมกับเรื่องใหม่ นิยายเรื่องเเรกที่มีตัวละครเป็นผู้ชาย 5555 พยายามทำให้ดีทรีนิสัยประมาณซึนเดเระ  ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ