ราชบุตรเขย (โง่) อันดับหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #9 : 9 - เดิมพัน

9 - เดิมพัน

"เหลียงอ้ายชิงคือครูที่ข้าอัญเชิญมาเป็นพิเศษ เจ้าควรเคารพเขาในฐานะครู เขาจะมาหาเรื่องเจ้าได้อย่างไร?"

คำพูดนี้ทำให้เหลียงเจิ้งรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกว่าตนเองถูกดูหมิ่นมากเกินไปแล้ว

แต่ฉินโม่ยังคงท้าทายต่อไป "ท่านพ่อตา หากตาเฒ่าคนนี้ยังเป็นครูได้ ข้าก็สอนได้เหมือนกัน!"

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวหลี่ซื่อหลงก็หมดความอดทนด้วยสิ้นเชิง

"บังอาจมาก เจ้าโง่ฉิน! ถ้าเจ้ายังพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะลงโทษเจ้าให้หนัก!" แม้ว่าหลี่ซื่อหลงจะเป็นฮ่องเต้ที่เฉลียวฉลาดและทรงอำนาจ แต่เขาก็ไม่สามารถอดทนต่อการดูหมิ่นอย่างต่อเนื่องของฉินโม่ได้

นักเรียนในห้องเรียนต่างพากันตกใจจนเหงื่อแตกพราก พวกเขาคิดว่าเจ้าโง่ฉินนี้ช่างกล้าหาญไม่กลัวอะไรจริงๆ

หลี่เยว่รีบคุกเข่าลง "พระบิดา! ฉินโม่กล่าววาจาโดยไม่ได้กลั่นกรองจากสมอง โปรดทรงอภัยให้เขาด้วย!"

ฉินโม่ประหลาดใจเล็กน้อย เพราะไม่คาดคิดว่าหลี่เยว่จะเป็นเพียงคนเดียวที่ร้องขอความเมตตาให้กับเขา หรือเจ้าหมอนี่จะไม่ใช่คนชั่วอย่างที่เขาคิด?

เมื่อหลี่ซื่อหลงเริ่มคลายความโกรธ ฉินโม่กลับพูดต่ออย่างดื้อดึง "เฮ้! ใครให้เจ้ามาขอโทษแทนข้า ข้าไม่ได้พูดผิด ตาเฒ่าคนนั้นสอนห่วยเกินไป ข้าไม่ต้องการเป็นลูกศิษย์ของเขา!"

เหลียงเจิ้งทนไม่ไหวแล้ว เขาคุกเข่าลงต่อหน้าหลี่ซื่อหลง "ฝ่าบาท โปรดถอดฉินโม่ออกจากสถาบันกว๋อจื่อเจี้ยนด้วยเถิด! หากเขายังอยู่ต่อ กระหม่อมจะขอลาออกจากตำแหน่ง!"

หลี่ซินรีบเสริม "พระบิดา ฉินโม่ได้ก่อกวนการเรียนของผู้อื่นหลายครั้ง หากเขายังคงอยู่ในสถาบันต่อไป จะเป็นอุปสรรคต่อการเรียนรู้ของทุกคน อีกทั้งท่านอาจารย์เหลียงเจิ้งก็อาจได้รับผลกระทบ ซึ่งจะส่งผลต่อคุณภาพการสอนด้วย!"

เหลียงเจิ้งพยักหน้าเห็นด้วยกับหลี่ซิน รู้สึกว่าตนไม่เสียแรงที่สั่งสอนรัชทายาทอย่างเอาใจใส่

แต่หลี่จื้อองค์ชายสี่รีบกล่าวแย้ง "พระบิดา การขับไล่ฉินโม่ออกจากสถาบันอาจจะเกินไป โปรดอนุญาตให้เขานั่งแยกตัวออกไปฟังอยู่ด้านข้าง หากเขายังฟังอยู่บ้าง อาจจะได้รับประโยชน์และเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น"

คำพูดของหลี่จื้อทำให้หลี่ซื่อหลงพอใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาไม่อยากลงโทษฉินโม่อย่างรุนแรง เนื่องจากฉินโม่เป็นบุตรเขยและเพิ่งสร้างความดีความชอบเมื่อไม่นานนี้

"ท่านเหลียง ท่านเห็นแล้วว่าแม้แต่ข้าเองเจ้าโง่นี่ก็ยังไม่ฟัง ท่านอย่าไปถือโทษโกรธเขาเลย หากเขายังทำตัวไม่ดีอีก ข้าจะลงโทษเขาเอง!"

เหลียงเจิ้งมองไปที่หลี่ซื่อหลงและหลี่จื้อ เขารู้สึกว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ฮ่องเต้ออกหน้าเช่นนี้ หากเขายังดื้อดึงเกรงว่าแทนที่จะได้ประโยชน์ตัวเขาอาจต้องอาญาแทน

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหลียงเจิ้งจึงยอมรับ "รับพระบัญชา ตราบใดที่เจ้าโง่นี่ไม่ก่อกวนการเรียนอีก กระหม่อมจะถือว่าเขาไม่มีตัวตน!"

หลี่ซินรู้สึกไม่พอใจในใจ ทำไมพระบิดาถึงไม่ฟังคำแนะนำของเขา? เขาเป็นถึงรัชทายาท แต่ทำไมพระบิดาถึงดูเหมือนจะเอาใจเจ้าสี่มากกว่า?

ขณะที่หลี่ซินกำลังคิดเช่นนี้ ฉินโม่ก็ไม่พอใจเช่นกัน

"ไม่! ข้าไม่ยอม! ท่านพ่อตา ตาเฒ่านั่นสอนเหมือนแมลงวันร้องเพลง ทำให้ข้าปวดหัวจนสมองแทบระเบิด ข้าจะไม่อยู่ในสถาบันนี้อีก! ถ้าข้ายังอยู่ต่อ ข้ากลัวว่าเส้นเลือดในสมองของข้าอาจแตกตายไปก่อน!"

ทุกคนในห้องต่างพากันพูดไม่ออก

เหลียงเจิ้งเกือบจะเป็นลมด้วยความโกรธ

สุดท้ายหลี่ซื่อหลงก็ระเบิดความโกรธออกมา "เอาตัวเจ้าโง่นี่ออกไปโบยยี่สิบครั้ง!"

ฉินโม่ยังคงไม่รู้สำนึกและตะโกนต่อไปว่า "ท่านพ่อตา แม้ว่าท่านจะฆ่าข้า ข้าก็ไม่อยากมาเรียนที่นี่ สิ่งที่ตาเฒ่าสอนมันเป็นความรู้ของเด็กแปดขวบชัดๆ ข้าไม่ยอมเรียนเป็นอันขาด!"

เหลียงเจิ้งก็กล่าวอย่างไม่พอใจ "ฝ่าบาท เจ้าโง่นี่ดูหมิ่นกระหม่อมหลายครั้ง ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปกระหม่อมคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอลาออกจากการเป็นอาจารย์ที่นี่!"

"พวกเจ้ายังรออะไรอยู่ ลากเจ้าโง่นี่ออกไปโบย!"

สี่ราชองครักษ์เดินเข้ามาลากฉินโม่ออกไปด้านนอกพร้อมกับกดเขาไว้บนพื้น

ฉินโม่คิดว่าพ่อตาของเขาคงไม่ลงโทษจริงๆ แค่ทำเป็นตีเพื่อรักษาหน้าเท่านั้น ด้วยวิธีนี้เขาจะแกล้งป่วยนอนอยู่ที่บ้านสักเดือน

"เหลียงอ้ายชิง เจ้าเฝ้าดูให้ดีว่าข้าจะจัดการเจ้าโง่นั่นอย่างไร!"

หลี่ซื่อหลงคำรามด้วยความโกรธและกล่าวว่า "เจ้าโง่ หากเจ้าขอโทษต่อเหลียงอ้ายชิงตอนนี้ ข้าจะยกเว้นการโบยเจ้า!"

"ไม่ ข้าไม่ยอมขอโทษ!"

หลี่ซื่อหลงโกรธจนหัวเราะ "ดี นับว่ามีความกล้า เพิ่มอีกยี่สิบไม้!"

เสียงหวดไม้ดังกังวานก่อนจะตกลงบนก้นของฉินโม่

"เพียะ!"

"อ๊า!"

เพียงแค่ครั้งเดียว ฉินโม่ก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

‘สวรรค์ ท่านพ่อตามาทำจริงๆ! ถ้าต้องทนรับสี่สิบไม้เช่นนี้ คงต้องตายแน่ๆ!’ ความคิดดังกล่าวดังขึ้นในใจของฉินโม่แต่ปากของเขายังคงร่ำร้อง

"ข้าไม่ยอมรับ! สิ่งที่ตาเฒ่าสอนนี้ แม้แต่หมาก็ไม่เรียน ข้าไม่ยอม!"

เสียงหวดไม้ยังคงดังก้องในลาน ฉินโม่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

หลี่เยว่รีบกระโดดเข้ามาขวางไม่ให้ฉินโม่ถูกตีจนกระบองหวดลงไปบนหลังของหลี่เย่ว่ตรงๆ สร้างความเจ็บปวดจนหน้าของเขาบิดเบี้ยว

"เยว่เอ๋อ เจ้าทำอะไร?"

"พระบิดา เจ้าโง่ฉินคนนี้มีนิสัยดื้อดึง แต่สมองไม่มีอะไรซับซ้อน เขาเชื่อในสิ่งที่เขาคิด ต่อให้ตีจนตายเขาก็ไม่เปลี่ยนใจ!"

หลี่เยว่อดทนต่อความเจ็บปวดและกล่าว "ขอพระบิดาโปรดเห็นแก่พี่เจ็ดไว้ชีวิตของเจ้าสารเลวนี้ด้วย!"

ฉินโม่มองด้วยความตกตะลึง

ทำไมหลี่เยว่ถึงคอยช่วยเหลือเขาอยู่ตลอดเวลา?

หรือว่าเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับองค์หญิงนั้นมีเบื้องหลังบางอย่างที่ซ่อนอยู่!

อย่างไรก็ดีเขาไม่อาจทนต่อการเฆี่ยนตีเช่นนี้ได้อีกแล้ว เขาแค่อยากแกล้งป่วย แต่ไม่อยากป่วยจริงๆ

หลี่ซื่อหลงรู้ดีว่าหลี่เยว่และเจ้าโง่ฉินมีความสนิทสนมกันมากแค่ไหน ความโกรธของเขาจึงลดลงเล็กน้อย "ขอโทษต่อเหลียงอ้ายชิง สาบานว่าจะไม่ก่อความวุ่นวายอีก ข้าจะยกโทษให้เจ้า!"

"เจ้าโง่ฉิน พระบิดาทรงกริ้วแล้ว หากไม่อยากก้นแตกก็รีบขอโทษเร็ว!" หลี่เยว่กล่าว

แน่นอนว่าคำขอโทษไม่มีทางหลุดออกจากปากของฉินโม่

ฉินโม่เป็นคนที่ถือความแค้น เมื่อวานเหลียงเจิ้งขับไล่เขาออกจากตำหนักไท่จี๋เขาก็จะจำความแค้นนั้นไว้แล้ว วันนี้พวกเขาทั้งสองยังเพิ่มความแค้นขึ้นอีก

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะท้าทายขึ้นอีกครั้ง "ท่านพ่อตา ข้าไม่ได้โกหกท่านจริงๆ สิ่งที่ตาเฒ่าสอนแม้แต่หมูหมาก็ไม่เรียน หากฟังเขาสอนมีแต่จะทำให้ข้าโง่ลงกว่าเดิม!"

เหลียงเจิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ โกรธจนพูดออกมา "เจ้าโง่ฉิน ในเมื่อเจ้าดูถูกการสอนของข้ามากนัก เช่นนั้นข้าจะตั้งโจทย์ให้เจ้าสักข้อ หากเจ้าตอบได้ ตั้งแต่นี้ไปเจ้าก็ไม่ต้องมาเรียนอีก หากมาแล้วนอนหลับ ข้าก็จะไม่ว่าเจ้าเช่นกัน!"

"ตาเฒ่า ท่านพูดเองนะ!"

ฉินโม่ผลักหลี่เยว่ออกไป พยายามทนความเจ็บปวดและใส่กางเกงที่ถูกถอดออก ความเจ็บปวดที่ได้รับแค่จะทำให้น้ำตาของเขาไหลพราก

"ฝ่าบาทเป็นพยาน!" เหลียงเจิ้งแค่นเสียง

"ดี ท่านพ่อตาโปรดเป็นพยาน หากข้าตอบคำถามได้ข้าจะไม่มาที่กว๋อจื่อเจี้ยนอีก!"

…………