ราชบุตรเขย (โง่) อันดับหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #37 : 37 - บิดาพยัคฆ์ไม่ให้กำเนิดบุตรสุนัข

37 - บิดาพยัคฆ์ไม่ให้กำเนิดบุตรสุนัข

"ขอบคุณคุณชาย!"

"ขอบคุณคุณชาย!"

ทุกคนต่างแสดงความเคารพต่อฉินโม่ด้วยความจริงใจ ในอดีตผู้คนต่างบอกว่าฉินโม่เป็นคนโง่เขลา?

แต่ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าฉินโม่ไม่เพียงไม่โง่เท่านั้น เขายังเป็นคนที่ฉลาดและมีความกล้าหาญอีกด้วย!

"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ถอยออกไปหน่อย อย่ามุงอยู่ที่นี่ อากาศไม่ถ่ายเท เต็มไปด้วยเชื้อโรค!"

ฉินโม่โบกมือ ทุกคนก็ทำตามโดยไม่ขัดขืน

เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านของเถี่ยจู อาการของเขากำลังทรุดตัวลงอีกครั้ง ดูเหมือนจะเริ่มมีไข้แล้ว ฉินโม่จึงบอกกับหูซานจินว่า "ให้ยาแก้ไข้กับเขา หากเขาผ่านคืนนี้ไปได้ ก็น่าจะรอด!"

หูซานจินพยักหน้า และรีบทำตามที่ฉินโม่สั่ง

ขณะนั้นเอง เกิดเสียงดังโหวกเหวกขึ้นจากด้านนอก "คุณชาย เราจับคนที่ทำร้ายคนได้แล้ว!"

มีเสียงตะโกนอื้ออึงดังมาจากทางเข้าหมู่บ้าน ทุกคนต่างกรูออกไปข้างนอก

ฉินโม่ก็เดินออกไปด้วย

เขาเห็นคนของหมู่บ้านตระกูลฉินนำคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาในหมู่บ้าน คนเหล่านี้มีสมาชิกประมาณสิบคน

ผู้นำกลุ่มเป็นชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าหรูหรา ขี่ม้าสง่างาม ด้านข้างเขายังมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย

จากการแต่งกายของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกนี้เป็นลูกหลานของขุนนางและคหบดีภายในเมืองหลวง!

"ปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?"

"ข้าคือบุตรชายของลู่กว๋อกง โหวหยง หากพวกเจ้ากล้าทำร้ายข้า พวกเจ้าจะต้องตายอย่างไร้ที่กลบฝัง!"

โหวหยงตะโกนด้วยความโกรธ "คนข้างกายข้าคือบุตรีของฉีอ๋อง ชิงเหอจวิ้นจู่(องค์หญิงชั้นรองที่ไม่ใช่ธิดาของฮ่องเต้) พวกเจ้าจับตัวเราไว้หรือคิดก่อการกบฏ!"

แต่ไม่ว่าโหวหยงจะโวยวายเสียงดังแค่ไหนสุดท้ายทุกคนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยและจ้องมองเขาอยากเย็นชา!

จากนั้นฝูงเริ่มขยับตัวเพื่อเปิดเป็นเส้นทางให้กับฉินโม่

โหวหยงมองดูเขาอย่างตั้งใจก่อนจะร้องลั่นออกมา "เจ้าโง่ฉิน ยังไม่รีบสั่งให้สุนัขของเจ้าปล่อยข้าอีก เมื่อข้ากลับไปข้าจะบอกท่านพ่อมาหักขาเจ้า!"

ฉินโม่เดินเข้าไปใกล้ โดยไม่พูดอะไรเขาก็กระชากคอของโหวหยงที่ถูกมัดมือลงจากหลังม้า จากนั้นเขาก็ระดมหมัดเท้าเข้าหาฝ่ายตรงข้ามราวกับคนเสียสติ

"เจ้าลูกลิงน้อย ใครให้เจ้ามาตะโกนโวยวายต่อหน้าตาข้า? แล้วใครให้ความกล้ากับเจ้าถึงมาทำร้ายคนตระกูลฉินต่อหน้าตาข้า?"

พูดจบเขาก็เตะต่อยโหวหยงที่นอนโอดโอยอยู่บนพื้นอีกครั้ง

ความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้โหวหยงตกตะลึงถึงขีดสุด

แต่คนของหมู่บ้านตระกูลฉินกลับรู้สึกสะใจมาก!

อย่างไรก็ตามหลายคนเริ่มเกิดความกังวล เพราะเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนธรรมดา

คุณชายของพวกเขาอาจจะทำอะไรบุ่มบ่ามเกินไป บางทีการกระทำครั้งนี้อาจทำให้ฉินกว๋อกงได้รับความเดือดร้อนไปด้วย

ดังนั้นจึงมีใครบางคนรีบไปตามหยางหลิวเกินมาที่นี่โดยเร็วที่สุด

วันนี้โหวหยงตั้งใจจะเอาใจชิงเหอจวิ้นจู่

แต่ตัวเขากลับต้องเสียหน้าอย่างมาก เขาถูกเจ้าโง่ฉินทุบตีจนใบหน้าปูดโปน ทำให้เขาโกรธจนหัวใจแทบระเบิด "เจ้าโง่ฉิน เจ้ากล้าตีข้า ข้าจะฆ่าเจ้า!"

ชิงเหอจวิ้นจู่ที่อยู่ข้างๆ ก็โกรธเช่นกัน "เจ้าโง่ฉิน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าข้าบอกท่านพ่อ เจ้าจะไม่มีวันอยู่เป็นสุขอีกเลย!"

ฉินโม่มองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปหยิกแก้มของนางเบาๆ "หนูน้อย มาถึงที่นี่แล้วเจ้ายังทำตัวหยิ่งผยองอีก นี่มันดินแดนของข้า หากยังพูดมากอีกข้าจะจับเจ้ามาตีก้น"

ชิงเหอจวิ้นจู่ตกตะลึง ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่มีใครกล้าทำร้ายนางแบบนี้มาก่อน

แม้แต่บิดาของนางก็ยังไม่เคยสัมผัสใบหน้าของนางอย่างดุร้ายเช่นนี้

ความอับอายและความโกรธพลุ่งพล่านอยู่ในใจของชิงเหอจวิ้นจู่ ดวงตาคู่งามของนางเริ่มมีน้ำตาคลอ "เจ้าคนเลว เจ้ากล้าทำร้ายข้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแน่!"

โหวหยงโกรธจนตาแทบถลน ชิงเหอจวิ้นจู่คือหญิงสาวที่เขาหมายปอง แต่เขายังไม่เคยได้จับมือของนางเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้ตอนนี้เจ้าโง่ฉินกลับกล้าสัมผัสใบหน้าของชิงเหอจวิ้นจู่ ทำให้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า "เจ้าโง่ฉิน ปล่อยข้า ข้าจะสู้ตายกับเจ้า!"

"หนวกหู!"

เพี๊ยะ!

ฉินโม่ยื่นมือออกไปตบหน้าโหวหยงอีกครั้ง

"เอาตัวคนเหล่านี้ไปมัดไว้!"

"เจ้าโง่ฉิน เจ้ากล้า!"  

โหวหยงโกรธจนแทบคลั่ง หากเขาถูกทำตัวไปมัดไว้ที่ต้นไม้ หลังจากนี้เขาจะมีหน้าปรากฏตัวอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างไร?

ชิงเหอจวิ้นจู่ก็ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด "เจ้าโง่ฉิน อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะ!"

ฉินโม่ถอนมือจากใบหน้าเนียนนุ่ม "เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คนของข้าถูกพวกเจ้ายิงหนึ่งครั้ง ข้าจะยิงพวกเจ้าในที่เดียวกันคนละหนึ่งครั้ง หนี้ที่ติดค้างจะถือว่าหายกัน หลังจากนี้พวกเจ้าก็ไปได้!"

"เจ้าโง่ฉิน ข้าเป็นบุตรชายของลู่กว๋อกง เจ้ากล้าทำร้ายข้าเพียงเพราะบ่าวทาสชั้นต่ำ?"

เมื่อคนของหมู่บ้านตระกูลฉินได้ยินคำกล่าวนี้ ต่างรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างยิ่ง

แต่โหวหยงก็กล่าวไม่ผิด

ถ้าฉินโม่ยิงโหวหยงจริงๆ มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน

เพี๊ยะ!

ฉินโม่แค่นเสียงออกมาและตบหน้าโหวหยงไปอีกหนึ่งครั้ง "คำพูดเช่นนี้เจ้ายังกล่าวออกมาได้ ลู่กว๋อกงเป็นวิญญูชนผู้มีชื่อเสียงแต่กลับให้กำเนิดเดียรัจฉานออกมาคนหนึ่ง ถ้าข้าเป็นบิดาของเจ้าคงเอาขี้เถ้ายัดปากเจ้าตายตั้งแต่แบเบาะแล้ว!"

เพี๊ยะ!

พูดจบเขาก็ตบหน้าไปอีกครั้ง "ฟังข้าให้ดี คนเหล่านี้เป็นคนของหมู่บ้านตระกูลฉิน เป็นผู้อยู่อาศัยในตระกูลฉิน และเป็นพี่น้องที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับบิดาของข้า ในเมื่อเจ้ากล้าทำร้ายพี่น้องบิดาของข้าก็เท่ากับดูหมิ่นตัวข้าและตระกูลฉิน!"

พูดจบเขาก็ระดมหมัดเท้าทุบตีโหวหยงจนใบหน้าปูดบวมยิ่งกว่าหัวหมู

คนของหมู่บ้านตระกูลฉินรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างมาก

ไม่ว่าคุณชายของพวกเขาจะเป็นคนโง่จริงหรือไม่ แต่เมื่อถึงเวลาสำคัญ เขากลับยืนอยู่ข้างบ่าวทาสของตัวเอง ซึ่งทำให้ทุกคนซาบซึ้งใจอย่างถึงที่สุด

สมกับคำกล่าวที่ว่าบิดาพยัคฆ์ไม่ให้กำเนิดบุตรสุนัขอย่างแท้จริง!

…………