คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : อาหารมากมาย
22 - อาหารมามาย
ผู้เ่าาบหลัมืออหลินฟ่านเบาๆแล้วล่าวว่า
“ิน้าๆ ไม่อย่านั้นะสำลั”
"ใ่." หลินฟ่าน้าล แ่านอเา็ยัเลี้ยเลาในเวลาอันรวเร็ว
ในะนี้ิเย่ึ่ยืนอยู่้าหลินฟ่านไ้เห็นวามเร็วในารินอเา วาอเธอเบิว้า เธอไม่อยาเื่อในสิ่ที่เห็น
แม้ว่าเธอะทำานในโรพยาบาลิเวมาเป็นเวลานานและมีประสบาร์มามาย แ่เธอ็ไม่เยเห็นเหุาร์เ่นนี้มา่อน
"ผมยัหิวอยู่"
หลินฟ่านมอบานสะอาให้ิเย่พลาเหล่มอ้วยรอยยิ้ม
ิเย่ะลึและพูว่า: "มันหมแล้ว"
"รับ รับ"
หลินฟ่านพยัหน้าอย่าเื่อฟัโยมีวามหมายที่ัเน ันยัหิวและยัอยาินอีมา
เธอ้อารบอหลินฟ่านว่าเาไม่วรินมาเินไป มิะนั้น มันะเป็นอันรายับท้ออเา
นี่อามีประโยน์สำหรับนทั่วไป แ่มันะไม่ไ้ผลสำหรับผู้ป่วยทาิอย่าแน่นอน
“ินอีไม่ไ้แล้ว เ้าใไหม?” ิเย่ระิบเบาๆ
เธอพู้วยน้ำเสียที่เป็นมิรมาที่สุ เธอพยายามไม่ทำให้เามอว่าเธอเป็นนใร้าย
หลินฟ่าน้มศีรษะลและสัมผัสท้ออัวเอ เารู้สึหิวมา หิวนแทบะทนไม่ไหว!
"ล"
หลัานั้นหลินฟ่าน็ยืนึ้นอย่าเียบๆและแล้ทำเป็นออำลัาย แ่สายาอเาับ้อไปยัพยาบาลอย่าลับๆ
ผู้เ่าามอไปที่หลินฟ่านอย่าสสัย เาำลัทำอะไรอยู่?
ูเหมือนว่าเาพยายามะหลีเลี่ยสายาอพยาบาล
ในานะเพื่อนที่ีที่สุอหลินฟ่าน ผู้เ่าารู้ีว่าเวลานี้สิ่ที่เาวรทำือ่วยเหลือหลินฟ่าน
ันั้นเาึไม่มีวามลัเลใๆและเอาานสแนเลสฟาหน้าอัวเอทันที
ปั!
ารระทำอเาทำให้พยาบาลทุนใเป็นอย่ามา
“เาุ้มลั่แล้วรีบไป่วยเา”
พยาบาลิเย่ะโนและพยาบาลที่อยู่รอบๆ็รีบวิ่เ้าไป่วยเหลือผู้เ่าา้วยสีหน้าร้อนรน
ผู้เ่าามอไปที่หลินฟ่านอย่าเียบๆ และพบว่าหลินฟ่านหายัวไปาโรอาหารอย่าไร้ร่อรอย!
"ผมอยาินอี"
ผู้เ่าาูเหมือนะลับมาเป็นปิอีรั้ เารีบยัน่อไ่เ้าไปในป่าแล้วหันมาแยเี้ยวยิ้มให้พยาบาล
"มันอร่อยมา"
พยาบาลมอหน้าัน
พวเาไ้รับารฝึฝนอย่ามืออาีพและมีุั้นอนสำหรับเหุุเินเหล่านี้ แ่เมื่อ้อเผิับพฤิรรมที่อธิบายไม่ไ้อผู้เ่าา พวเา็รู้สึอบนปัาเล็น้อย
ภายในรัวอโรพยาบาล
แม่รัวหลายนำลัิน้าวอยู่ พวเธอล้วนเป็นเฟที่ไ้รับ่าอบแทนสู ฝีมือารทำอาหารอพวเธอยอเยี่ยมมา
ผอ.ฮ่าวเยล่าวว่า
อาหารเป็นภาษาลาอมนุษย์
ไม่ว่าะเป็นผู้ป่วยทาิหรือนปิ ทุน่า็มีวามอยาอาหารและ่อมรับรสที่เหมือนัน
นธรรมาินอไม่อร่อยพวเาสามารถทนไ้ รั้่อไปพวเา็แ่หลีเลี่ยารินมัน แ่ผู้ป่วยทาินั้นแ่า พวเาะระบายมันออมารๆหาพวเาไม่อบ
ันั้นในแ่อารรับประทานอาหารไม่ว่าะเป็นนปิหรือผู้ป่วยทาิ พวเาวรไ้รับอาหารที่มีรสาิีที่สุ
ปั!
เสียประูห้อรัวถูระแทเปิอย่ารุนแร เหล่าแม่รัวหันไปทาประู้วยวามใ
พวเธอเห็นายหนุ่มนหนึ่ยืนอยู่้านหน้าประู เสื้อผ้าอเา เห็นไ้ัว่าเาเพื่อผู้ป่วยทาิ!
“เียบ!”
หลินฟ่านเอานิ้วี้ไปที่ปาอเาและยิ้มอย่าสใส
"ผมแ่รู้สึหิวเท่านั้น"
า้า!
เสีย้อนระทบาน แม่รัวทุนมอไปทาหลินฟ่าน้วยวามลัว
รอยยิ้มอหลินฟ่านทำให้พวเธอสั่นเทา
หิว?
ผู้ป่วยทาิ้อารินนหรือปล่าว?
พยาบาลอยู่ไหน?
ผอ.ฮ่าวสัาับพวเธอแล้วว่าะไม่ปล่อยให้ผู้ป่วยทาิเ้าใล้พวเธอเพราะมันเป็นเรื่อที่อันรายมา
แ่เหุาร์นี้ืออะไร?
หลินฟ่านเห็นอาหารมามายวาอยู่้าหน้า วาอเาเป็นประายสใส เาเินไปที่หม้ออาหารพวนั้นพร้อมับใ้มืออเาัอาหารึ้นมาใส่ปาโยร!
หิวเหลือเิน!
ารรับประทานอาหารเป็นวิธีเียวที่ะแ้ปัหาไ้
มันอร่อยริๆ มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุในีวิอเา?
ป้าทำอาหารหลายนยืนนิ่อยู่อย่านั้น พวเธอไม่ล้ายับัวเพราะลัวว่าะทำให้หลินฟ่านไม่พอใ
ในวามเป็นริพวเธอมีวามเ้าใผิเี่ยวับผู้ป่วยทาิอยู่บ้า ผู้ป่วยทาิที่อยู่ในโรพยาบาลิเวนั้นไม่เยเป็น่าวในทีวี
และทุรั้ที่มี่าวเี่ยวับผู้ป่วยทาิล้วนเป็นเรื่อที่พวเา่อวามรุนแรึ้น
ในโรอาหาร
ิเย่้นพบว่าหลินฟ่านหายัวไปนานแล้ว มันทำให้เธอรู้สึไม่ีเป็นอย่ามา
เธอถามเพื่อนร่วมานอเธอว่าพวเาเห็นหลินฟ่านหรือไม่ และทุน็ส่ายหัวอย่ารวเร็ว
รัวหลั.
หลินฟ่านพุยื่นออมาเล็น้อย เาินอาหารทั้หมที่อยู่้าหน้า เารู้สึว่าท้ออเาปลอโปร่เป็นอย่ามา านั้นเา็มอไปที่ป้าทำอาหารหลายนและพูอย่าใเย็น
"อบุมา ผมอิ่มแล้ว"
ป้านหนึ่มอูุปมะเือเทศที่ไหลออมาามุมปาอหลินฟ่าน มันเป็นสีแเหมือนเลือที่หยลมาอย่า่อเนื่อ
รี๊!!!!
เธอส่เสียร้อ้วยวามลัว่อนะเป็นลมลรนั้น
"ไอ้โริะินนแล้ว”
ป้าทำอาหารนอื่นๆ็รีร้อออมาเ่นัน
หลินฟ่านยิ้มและระพริบามอูา้าหน้าเาอย่าเียบ ๆ
ความคิดเห็น