ราชบุตรเขย (โง่) อันดับหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : 7 - นักเรียนแห่งสถาบันกว๋อจื่อเจี้ยน

7 - นักเรียนแห่งสถาบันกว๋อจื่อเจี้ยน

ทุกคนในสถาบันต่างเฝ้าดูอย่างกระวนกระวายใจ รัชทายาทหลี่ซินขมวดคิ้ว ราชบุตรเขยทำร้ายองค์ชาย นี่คือความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้

แต่ปัญหาคือ ฉินโม่เป็นเจ้าโง่!

การต่อสู้และทะเลาะเบาะแว้งเป็นเรื่องธรรมดาของเจ้าโง่ และเมื่อวาน เขาก็ยังทำความดีจนได้รับคำชมจากฝ่าบาทด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินกว๋อกงก็มีอิทธิพลมาก เขาคือผู้บัญชาการสูงสุดแห่งจักรวรรดิต้าเฉียน หากเขาสามารถดึงฉินโม่มาเป็นพวกได้…

"น้องแปด เจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้าโง่ฉินเป็นคนอย่างไร? แล้วทำไมเจ้าถึงยังไปยั่วโมโหเขา?" หลี่ซินกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว "พระบิดาสอนพวกเราเสมอว่า ต้องรู้จักให้เกียรติลูกหลานของขุนนาง หากพระบิดาเห็นว่าพวกเจ้าทะเลาะกัน เขาจะคิดอย่างไร?"

หลี่เยว่โกรธจัด เตรียมจะเถียงกลับ แต่ในขณะนั้น ชายชราผู้หนึ่งในชุดยาวสีเขียวก็เดินเข้ามาในห้อง

"ถึงเวลาเรียนแล้ว! พวกเจ้ายังมายืนทำอะไรอยู่ข้างนอก?"

หลี่ซินหันไปโค้งคำนับ "อาจารย์เหลียง!"

คนอื่นๆ ต่างพากันโค้งคำนับตาม "อาจารย์เหลียง!"

เหลียงเจิ้งพยักหน้าพร้อมสั่ง "รีบเข้าไปข้างใน วันนี้เราจะเรียนวิชาคำนวณ!"

หลี่เยว่กัดฟัน ยอมรับว่าตนผิด และไม่กล้าเอ่ยเสียงดัง เพราะหากเจ้าโง่ฉินพูดถึงการเดิมพันเมื่อวันก่อน เขาคงต้องเจอปัญหาใหญ่แน่

เขารีบใช้มือปิดหน้าที่ได้รับบาดเจ็บแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างคับแค้นใจ

"โธ่ ครูสอนคำนวณของสถาบันนี้คือตาเฒ่านี่เอง!" ฉินโม่รู้สึกว่าตนเองไม่ชอบหน้าเหลียงเจิ้งอยู่แล้ว

แต่เมื่อมาถึงเขาก็ทำได้เพียงยอมรับ เขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องเรียน แต่เหลียงเจิ้งกล่าวขึ้น "เจ้าโง่ฉิน เจ้าไม่ต้องเข้ามา อย่ารบกวนการเรียนของคนอื่น!"

ให้ตายเถอะ!

ไม่ให้ข้าเข้าไปหรือ?

ดูถูกข้าใช่ไหม?

เขาไม่เชื่อว่าการคำนวณในต้าเฉียนจะยากไปกว่าคณิตศาสตร์สมัยใหม่!

"ตาเฒ่า! ข้าอยากเข้าไปใครจะทำไม?" ฉินโม่เดินเข้าไปอย่างภาคภูมิ

เหลียงเจิ้งโกรธจัดจนใบหน้าดำคล้ำ "ไม่! ข้าต้องไล่เจ้าโง่นี่ออกไปก่อนการเรียนจะเริ่ม! จะให้หมูตัวนี้ทำลายหม้อข้าวไม่ได้!"

เมื่อฉินโม่เข้ามาในห้องเรียน เขาก็ไม่รู้ว่าต้องนั่งที่ไหน เห็นที่ว่างตรงไหนก็เข้าไปนั่งทันที

เหล่านักเรียนคนอื่นๆ มองฉินโม่ด้วยความสงสัย ปกติแล้วเจ้าโง่ฉินไม่ชอบเข้าห้องเรียน วันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนใจมานั่งเรียนได้?

เมื่อเหลียงเจิ้งเข้ามาในห้อง เขาก็เริ่มการสอนทันที ไม่มีหนังสือ ไม่มีกระดานดำ มีแต่การบรรยายเพียงอย่างเดียว

จากนั้นเขาแจกกระดาษเหลืองที่ใช้ทำบันทึกให้กับนักเรียน ซึ่งแม้จะดูไม่ดีพอที่จะใช้ทำอย่างอื่น แต่กลับทำให้นักเรียนทุกคนตื่นเต้นกันมาก

แต่สำหรับฉินโม่ เขาไม่สนใจนักเรียนคนอื่นๆ หรือการสอน เขาคิดว่าสิ่งที่เหลียงเจิ้งกำลังสอนอยู่เป็นเพียงเรื่องธรรมดาๆ ที่เด็กประถมทุกคนต่างรู้ดีอยู่แล้ว

เขายืดเส้นยืดสาย หาว และในที่สุดก็ฟุบหลับบนโต๊ะเรียน

เหลียงเจิ้งเห็นเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็ดำคล้ำด้วยความโกรธ แต่เขาก็พยายามอดทนเพราะฉินโม่ไม่ได้รบกวนใคร

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นฉินโม่นอนหลับเช่นนี้ เหลียงเจิ้งก็รู้สึกว่าเป็นการดูหมิ่นและท้าทายศักดิ์ศรีของเขา

"เจ้าโง่ฉิน!"

เขาทนไม่ไหวแล้ว เหลียงเจิ้งหยิบไม้บรรทัดออกมาและเดินตรงไปยังฉินโม่

นักเรียนในห้องต่างมองหน้ากันด้วยท่าทีสนุกสนาน คิดว่าเจ้าโง่ฉินต้องโชคร้ายแน่นอน

เพี๊ยะ!

เหลียงเจิ้งใช้ไม้บรรทัดฟาดไปที่หลังของฉินโม่ ทำให้ฉินโม่ตื่นขึ้นทันที

เมื่อมองเห็นเหลียงเจิ้งที่โกรธจัดและยืนกัดฟันอยู่ตรงหน้า ฉินโม่ก็โมโหขึ้นมาเช่นกัน "เฒ่าบ้า! ท่านสอนของท่าน ข้านอนของข้า เราไม่ก้าวก่ายกัน ท่านตีข้าทำไม? ท่านมีปัญหาอะไร?"

เหลียงเจิ้งโกรธจนตัวสั่น เขาคิดว่าถ้าไม่ลงโทษฉินโม่ให้หนัก เขาจะควบคุมเหล่านักเรียนที่เป็นองค์ชายและขุนนางอื่นๆ ได้อย่างไร?

"เจ้าโง่ฉิน! เจ้าช่างเป็นคนไร้ประโยชน์!"

เหลียงเจิ้งยกไม้บรรทัดขึ้นจะตีหัวฉินโม่อีกครั้ง แต่ฉินโม่คว้ามันไว้ได้ทัน "เฒ่าบ้าท่านอย่าคิดว่าจะใช้อายุมาข่มข้า! หากท่านตีหัวอันแสนฉลาดของข้าพัง ท่านจะรับผิดชอบอย่างไร?"

เมื่อฉินโม่พูดจบ นักเรียนทั้งห้องก็หัวเราะกันอย่างครื้นเครง เพราะทุกคนรู้ดีว่าเจ้าโง่ฉินห่างไกลจากคำว่า "ฉลาด" มาก

เมื่อเหลียงเจิ้งได้ยินเช่นนั้น เขายิ่งโกรธกว่าเดิม

หลี่ซินเห็นเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้น "เงียบ! ใครก็ตามที่ยังหัวเราะ ข้าจะลงโทษให้หนัก!"

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนต่างก็ปิดปาก เพราะไม่มีใครอยากทำให้รัชทายาทโกรธ

หลี่ซินเดินไปหาเหลียงเจิ้งและค้อมตัวคำนับ "ท่านอาจารย์เหลียง ฉินโม่โง่เขลา ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมใดๆ ข้าขอร้องให้ท่านอาจารย์โปรดให้อภัยเขาสักครั้ง"

พูดจบหลี่ซินก็ดึงแขนฉินโม่เบาๆ "รีบขอโทษท่านอาจารย์เหลียงเร็ว!"

เหลียงเจิ้งรู้สึกพอใจกับท่าทีขององค์ชายรัชทายาท เขาคิดว่าหลี่ซินมีมารยาทดียิ่งสมแล้วกับที่จะได้เป็นฮ่องเต้ในอนาคต

"เห็นแก่รัชทายาท ข้าจะไม่ถือสาเจ้า!" เหลียงเจิ้งกล่าวพร้อมท่าทางโอ้อวด

ฉินโม่มองหลี่ซินเล็กน้อย ในใจของเขาคิดว่าหลี่ซินก็ดูเป็นคนดีอยู่ไม่น้อย แต่เขาไม่ได้อยากเข้าข้างฝ่ายใด การเป็นกว๋อกงที่ไร้กังวลและมีภรรยามากมายจึงเป็นเรื่องยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับเขา

"ทำไมข้าต้องขอโทษด้วย? เขาเป็นคนไม่ให้ข้าเข้าห้องเรียนก่อน แล้วยังมาตีข้าทีเผลอ ถ้าจะพูดเรื่องการขอโทษ เขาต่างหากที่ต้องขอโทษข้า!"

จากนั้นฉินโม่เชิดหน้าขึ้นและกล่าวว่า "เฒ่าบ้า! ท่านสอนแย่มาก ระดับนี้กล้าออกมาสอนคนอื่น ข้ารู้สึกอายแทนท่านจริงๆ!"

ฮือ ฮา!

คำพูดของฉินโม่ทำให้ทุกคนในห้องถึงกับตะลึง

“นี่เจ้าโง่ฉินมันกล้าพูดแบบนี้กับอาจารย์!”

เหลียงเจิ้งมีบรรดาศักดิ์เป็นถึงกว๋อกงและยังเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค ตำแหน่งอย่างเป็นทางการของเขาคือราชครูแห่งอาณาจักรตาเฉียนพ่วงด้วยเจ้ากรมการคลัง การถูกดูหมิ่นเช่นนี้จึงไม่ต่างอะไรจากการลากเขาเอาไปตบหน้ากลางสี่แยก!

"เจ้า...เจ้าพูดอะไร!" เหลียงเจิ้งโกรธจนตัวสั่น

"ข้าบอกว่าท่านสอนห่วยเกินไป หากท่านพูดอะไรที่น่าสนใจบ้าง ข้าคงไม่หลับหรอก!"

"เจ้าเด็กบ้า!" เหลียงเจิ้งทนไม่ไหวแล้ว "ข้าจะไปรายงานต่อฝ่าบาท ขอลบชื่อเจ้าออกจากสถาบันกว๋อจื่อเจี้ยน!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินโม่ก็โห่ร้องด้วยความตื่นเต้นภายในใจ

"ตาเฒ่า สอนห่วยแล้วยังไม่ให้คนวิจารณ์อีก ช่างเปราะบางเสียจริง! ถ้าพรุ่งนี้ข้ายังอยู่ในสถาบันกว๋อจื่อเจี้ยนข้าจะเรียกท่านว่าสุนัขเฒ่า!"

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวแม้แต่หลี่ซินก็ยังรู้สึกไม่พอใจ "เจ้าโง่นี่มีความสามารถในการยั่วโทสะคนจริงๆ"

………