ราชบุตรเขย (โง่) อันดับหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #4 : 4 -สามสิบหกกลยุทธ์ไร้เทียมทาน

4 สามสิบหกกลยุทธ์ไร้เทียมทาน

"ท่านพ่อตา ท่านเป็นฮ่องเต้คงไม่หลอกข้าใช่ไหม?"

ฉินโม่ทำหน้าสงสัย ไม่เชื่อถือสิ่งที่ฮ่องเต้หลี่ซื่อหลงกล่าว

"เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ต้องรักษาคำพูด คำที่ข้าพูดไปแล้วจะคืนคำได้อย่างไร!" หลี่ซื่อหลงตอบ

กงซุนอู๋จี้ที่อยู่ข้างๆ คิดในใจว่า "ดูเหมือนฝ่าบาทอยากจะแก้ปัญหาทุ่งหญ้าทางเหนือจริงๆ ถึงขนาดมาขอคำแนะนำจากเจ้าโง่ได้!"

หลี่ซื่อหลงหรี่ตาเล็กน้อย มองไปที่เหลียงเจิ้งและตู้จิ้งหมิงเพื่อเป็นการบอกใบ้ให้ทุกคนนิ่งเงียบ

เหลียงเจิ้งและตู้จิ้งหมิงมองหน้ากัน พวกเขาก็เข้าใจความหมายของฮ่องเต้ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เชื่อว่าเจ้าโง่จะรู้เรื่องงานบริหารบ้านเมืองได้

ฉินเซียงหรูโมโหและตบหัวฉินโม่ทันที "เจ้าโง่ พูดอะไรเหลวไหล!"

ฉินโม่รีบโอดครวญอย่างน่าสงสาร "ข้าโง่อยู่แล้ว ท่านยังมาตีข้าอีก จะไม่ทำให้ข้ายิ่งโง่กว่าเดิมหรือ? ถ้าท่านตีข้าอีก ข้าจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่านเลย!"

ทันใดนั้น ทุกคนก็อดหัวเราะไม่ได้

"เจ้าโง่นี่ กลับกล้าบอกว่าจะตัดขาดกับพ่อของตัวเอง!" ขุนนางต่างหัวเราะไปพร้อมกับความขบขัน

หลี่ซื่อหลงเองก็ถอนหายใจและส่ายศีรษะ หยุดฉินเซียงหรูไม่ให้ตีลูก "พอเถอะ แม้ว่าเขาจะพูดผิด ข้าก็ไม่ถือโทษโกรธเขา"

"ท่านพ่อตาช่างยุติธรรมจริงๆ!" ฉินโม่เชิดหน้าด้วยความภาคภูมิใจและมองดูฉินเซียงหรู "ได้ยินไหม? ท่านพ่อตาอภัยให้ข้าแล้ว ยังไม่ปล่อยเชือกที่มัดข้าอีก?"

ฉินเซียงหรูทำหน้าขรึม "ยังไม่พูดอีก!"

ฉินโม่เบ้ปากอย่างไม่พอใจ "จริงๆ แล้ว แผนการไม่มีอะไรมาก! เมื่อมีคนมาสู้กับข้า ข้าก็วิ่งหนีไปก่อน รอจนพวกเขาเหนื่อยล้า ข้าก็วกกลับมาสู้ ทำให้พวกมันทุกข์ทรมานกินไม่ได้นอนไม่หลับ!"

"ข้าสู้กับคนอื่นมาแบบนี้ตลอดและชนะทุกครั้ง จนพวกมันไม่รู้จะทำอย่างไร โกรธจนแทบศีรษะระเบิด!"

เหลียงเจิ้งส่ายหน้าด้วยความขบขัน "เจ้าโง่ เรื่องต่อสู้ของเด็กๆ กับเรื่องการทหารมันเทียบกันไม่ได้หรอก!"

ฉินโม่ก็เย้ยหยันในใจ ‘นี่คือสามสิบหกกลยุทธ์ของซุนวู คนโง่เขลาอย่างพวกเจ้าจะทำความเข้าใจได้อย่างไร!’

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงโง่ๆ "ตาเฒ่าท่านพูดจาเหลวไหลอะไร การสู้รบกับการต่อสู้มันเทียบกันได้อยู่แล้ว! ก่อนหน้านี้ข้าสู้กับคนที่มีพวกมากมาย ถ้าท่านสู้พวกเขาไม่ได้ท่านก็ต้องหาวิธีสิ!"

"เจ้าคนโง่! เรียกพวกมาเพิ่มก็ชนะแล้วไม่ใช่หรือ!" เหลียงเจิ้งกล่าว แต่ก็ไม่ได้ถือสาคำพูดของเจ้าโง่ฉิน

"เรื่องโง่เขลาเช่นนี้ท่านยังพูดออกมาได้ หากไม่มีใครมาช่วยท่านจะทำอย่างไร!" ฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

เหลียงเจิ้งรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย "ฝ่าบาท เจ้าโง่พูดจาเหลวไหล ข้าคิดว่าควรไล่เขาออกไป"

"เฒ่าบ้า! นี่มันบ้านของท่านพ่อตาฃ ข้าเป็นลูกเขยของท่านพ่อตา ท่านมีสิทธิ์อะไรมาไล่ข้าออกไป?" ฉินโม่แค่นเสียงด้วยความไม่พอใจ ทำให้เหลียงเจิ้งตัวสั่นด้วยความโกรธ

"ฉินกว๋อกง!" เหลียงเจิ้งมองไปที่ฉินเซียงหรู

ฉินเซียงหรูยืนกอดอก มองไปที่เพดานแล้วกล่าว "เหลียงกว๋อกง ลูกข้าสติไม่สมประกอบ ขอท่านอดทนหน่อยเถิด!"

ลูกของเขา จะตีหรือด่าก็เป็นสิทธิ์ของเขา แต่คนอื่นทำไม่ได้!

"เจ้า..."

หลี่ซื่อหลงเก็บความขุ่นเคืองที่เหลียงเจิ้งมักชอบเอ่ยอ้างเรื่องศีลธรรมจนทำให้เขาเกิดความรู้สึกอึดอัดใจเสมอ แต่เหลียงเจิ้งก็เป็นคนแข็งกร้าวยอมหักไม่ยอมงอทั้งยังไม่กลัวตาย การจะจัดการคนเช่นนี้จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำได้

แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นฉินโม่แสดงท่าทีเหยียดหยามเหลียงเจิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า หลี่ซื่อหลงพอใจอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า "พอเถอะ เหลียงกว๋อกงเจ้าจะโต้เถียงกับเจ้าโง่นี้ไปเพื่ออะไร! ฉินโม่ เจ้าพูดต่อไป!"

ฉินโม่ทำหน้าท่าทีเย้ยหยันเหลียงเจิ้ง ก่อนจะพูดต่อ "ข้าสู้คนเหล่านั้นไม่ได้ แต่ข้ารู้ว่าพวกเขาไม่ได้สามัคคีกัน ข้าก็เลยวางแผนยั่วยุให้พวกเขาตีกันเอง พอพวกเขาแตกคอกัน ข้าก็ร่วมมือกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทุกตีฝ่ายที่เหลือให้พวกมันได้รับความเจ็บปวด!"

หลังจากพูดจบ ขุนนางทั้งหลายในตำหนักไท่จี๋ก็มีสีหน้าครุ่นคิด โดยเฉพาะหลี่ซื่อหลงที่อุทานขึ้นทันที "ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ!"

กงซุนอู๋จี้ก็พยักหน้าเห็นด้วย "ใช่แล้ว นี่คือหลักการที่ถูกต้อง!"

เฉิงอ๋องหลี่ซุนกงก็กล่าวขึ้นว่า "ฉินกว๋อกง ดูเหมือนว่าเจ้าโง่ของท่านจะฉลาดขึ้นบ้างแล้ว!"

ฉินเซียงหรูจะได้รับตำแหน่งกว๋อกง(เจ้าพระยา)จากความสามารถในการรบ และจากคำพูดของฉินโม่ที่ดูเหมือนโง่เขลานั้นเขารู้ดีว่ามันแฝงไปด้วยหลักการอันแข็งแกร่งมากมาย!

"ศัตรูบุก ข้าถอย ศัตรูตั้งหลัก ข้ารบกวน ศัตรูเหนื่อย ข้าตี ศัตรูหนี ข้าตาม ดี ดีมาก!" หลี่ซื่อหลงสรุปหลักการที่ฉินโม่กล่าวไว้

ฉินเซียงหรูรีบยกย่อง "ฝ่าบาททรงพระปรีชา!"

กงซุนอู๋จี้ก็รีบเสริมว่า "ประโยคนี้จะกลายเป็นตำนานที่ถูกเล่าขานไปชั่วลูกชั่วหลานอย่างแน่นอน!"

หลี่ซื่อหลงหัวเราะลั่น เขาห่วงใยชื่อเสียงของตัวเองมากที่สุด

ฉินโม่คิดในใจ "บ้าเอ๊ย! ช่างไร้ยางอายจริงๆ! นี่ข้าพูดเองแท้ๆ แต่ฮ่องเต้มาแอบอ้างไปเสียแล้ว!"

"ท่านพ่อตา นี่คือคำพูดของข้า ถ้ามันถูกเล่าขานออกไปจะต้องพูดชื่อของข้าไปพร้อมกันด้วย!" ฉินโม่รีบโพล่งออกมา

"เงียบ!" ฉินเซียงหรูตบหัวฉินโม่อีกครั้งก่อนจะกระซิบว่า "ยิ่งฝ่าบาทพอพระทัยมากเท่าใดเจ้าก็จะยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น หลักการแค่นี้เจ้ายังไม่เข้าใจหรือ?"

"โอ้!" ฉินโม่ทำหน้าหงอยๆ มองหลี่ซื่อหลง

หลี่ซื่อหลงหัวเราะและเดินเข้ามาแก้เชือกที่มัดฉินโม่ออก "วิธีของเจ้าดีมาก การยั่วยุให้พวกเขาตีกันเองแล้วใช้วิธีปฏิบัติที่เจ้าว่าเสริมเข้าไป จะช่วยให้เราสามารถทำสงครามในทุ่งหญ้าได้โดยไม่ต้องเสียทรัพยากรของชาติ นับว่าเป็นกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม!"

คำพูดนี้หลี่ซื่อหลงกล่าวเพื่อให้เหลียงเจิ้งและตู้จิ้งหมิงฟังด้วย พวกเขารู้ว่าฮ่องเต้ได้ตัดสินใจแล้ว หากขัดขวางต่อไปคงต้องเจอปัญหาใหญ่แน่

เหลียงเจิ้งกัดฟันมองฉินโม่ "เจ้าโง่นี่กลับบังเอิญตีถูกจุดเสียได้!"

"ฉินกว๋อกง เจ้าเลี้ยงดูลูกได้ดีจริงๆ!" หลี่ซื่อหลงหัวเราะลั่น

ฉินเซียงหรูยิ้มโง่ๆ "กระหม่อมมิกล้ารับ เจ้าโง่นี่ปกติแค่ชอบต่อยดีอยู่เป็นประจำจึงพูดจาไปตามประสา ฝ่าบาทอย่าใส่พระทัยเลย!"

เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก เพราะฮ่องเต้มีราชบุตรเขยมากมายแต่ยังไม่เคยมีใครได้รับคำชมเหมือนฉินโม่มาก่อน

หลี่ซื่อหลงเป็นฮ่องเต้ที่ตัดสินใจรวดเร็ว เขาจึงสั่งให้เดินทัพไปที่ชายแดนตะวันตกเฉียงใต้ทันที การส่งทัพจากเมืองหลวงไปถึงชายแดนจะต้องใช้เวลานานหลายเดือน สิ่งนี้จะทำให้สิ้นเปลืองงบประมาณแผ่นดินอย่างมาก

แต่ด้วยแผนของฉินโม่นี้ทางราชสำนักเพียงจัดส่งเสบียงให้พวกเขาเดินทางไปถึงชายแดนก็พอ หลังจากนั้นทหารจะทำอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้บัญชาการกองทัพ

เหลียงเจิ้งและตู้จิ้งหมิงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง เพราะต้องยอมรับว่าแผนการของฉินโม่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

เมื่อคลี่คลายเรื่องราวไปได้ หลี่ซื่อหลงก็อารมณ์ดีขึ้นมาก "บอกมาเถอะ เจ้าโง่ฉิน เจ้าต้องการให้ข้ามอบอะไรให้เจ้า?"

ทุกคนต่างจับตามองฉินโม่ ฉินเซียงหรูเองก็รีบกระซิบ "ลูกเอ๋ย เจ้าก็บอกไปว่าเจ้าทำไปเพราะเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ ห้ามขอผลประโยชน์จากฝ่าบาทเด็ดขาด!"

เพราะเรื่องขององค์หญิงยังไม่ได้รับการคลี่คลาย หากเก็บความดีความชอบไว้ ก็จะช่วยให้ฮ่องเต้ไม่ลงโทษหนักเกินไป

"ท่านพ่อตา ลูกเขยผู้นี้มีข้อเรียกร้องเพียงข้อเดียว!" ฉินโม่ยิ้มโง่ๆ ก่อนพูดว่า "ขอท่านพ่อตายกเลิกการแต่งงานของข้ากับองค์หญิงด้วย!"

เขาไม่อยากจะใช้ชีวิตกับองค์หญิง แม้แต่การจะหลับนอนด้วยกันยังต้องขออนุญาตนาง เรื่องนี้ไม่มีทางที่เขาจะทนรับได้!

…………….