ราชบุตรเขย (โง่) อันดับหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #18 : ความผิดหวังของฮองเฮา

18 - ความผิดหวังของฮองเฮา

ฉินโม่รีบนั่งลงทันที เขาหิวจนแทบเป็นลม ตลอดสองสามวันที่ผ่านมาไม่มีอาหารถูกปากเขาสักมื้อ เขาโยนเนื้อที่หั่นไว้ลงไปในหม้อ ตามด้วยผักเล็กน้อย หม้อไฟเดือดปุดๆ ส่งกลิ่นหอมจนคนรอบข้างแทบจะอดใจไม่ไหว

"ท่านแม่ยาย นี่คือเนื้อแกะ น่าเสียดายที่ไม่มีเนื้อวัวและหมูสามชั้น ไม่อย่างนั้นจะอร่อยยิ่งกว่านี้!"

ฉินโม่รีบตักเนื้อแกะให้กงซุนฮองเฮา "ท่านแม่ยายไม่ต้องเกรงใจ!"

กงซุนฮองเฮาหยิบตะเกียบขึ้นมา ทำตามที่ฉินโม่บอก นางจุ่มเนื้อแกะในน้ำจิ้มแล้วค่อยๆ ส่งเข้าปาก

ทันทีที่ได้ลิ้มรส นางหลับตาพริ้มด้วยความสุข

คนรอบๆ ตัวต่างพยายามชะเง้อคออย่างตื่นเต้น

หลี่อวี้ซู่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

"อร่อย! ข้าไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน!"

ทุกคนอึ้งไปทันที

ฉินโม่เงยหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ "ได้ยินไหม ท่านแม่ยายยังบอกว่าอร่อย เจ้าพวกบ้านนอก! เชื่อหรือยัง?"

ไท่จื่อกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา "เจ้าโง่ฉิน ระวังคำพูดของเจ้าหน่อย!"

หลี่จื้อกล่าวขึ้นบ้าง "เจ้าโง่ฉิน ข้ากินยังไม่ทันได้ลองเลย จะรู้ได้อย่างไรว่าอร่อยหรือไม่!"

"ใช่ เจ้าต้องทำน้ำจิ้มให้พวกเราลองบ้าง ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้อย่างไรว่ามันอร่อย!"

"ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังดูแลท่านแม่ยายอยู่ ถ้าอยากกินก็ไปทำน้ำจิ้มมาเอง!"

ท่าทางหยิ่งยโสของฉินโม่ทำให้ทุกคนกำหมัดแน่น

เจ้าโง่ฉินนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ!

"เจ้าโง่ฉิน ข้าก็เป็นเพื่อนเจ้านะ ช่วยทำน้ำจิ้มให้ข้าสักหน่อย!" หลี่เยว่กล่าวด้วยสายตาอ้อนวอน

"เห็นแก่ที่เจ้าช่วยล้างผัก ข้าจะแบ่งให้เจ้าหน่อยแล้วกัน!"

ฉินโม่เทน้ำจิ้มลงในชามของหลี่เยว่ แต่ให้เพียงแค่ก้นถ้วย

"เจ้าโง่ฉิน ก็อยากตายใช่ไหม!"

"ไม่อยากได้ก็คืนมา!"

หลี่เยว่รีบถอยหลังไปสามก้าว ก่อนจะรีบตักเนื้อแกะจากหม้อไฟมาจิ้มน้ำจิ้ม แล้วส่งเข้าปาก

ในตอนนั้นเองที่รสชาติอันกลมกล่อมระเบิดออกมาในปากของเขา "โอ๊ย! อร่อยมาก!"

คำพูดนี้ทำให้เหล่าองค์ชายและองค์หญิงที่เดิมปากแข็ง อดไม่ได้ที่จะขอร้องกงซุนฮองเฮา "พระมารดา โปรดให้เจ้าโง่ฉินทำน้ำจิ้มให้พวกเราด้วยเถอะ!"

หลี่อวี้ซู่จ้องมองฉินโม่โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างไม่ทันคิด "เจ้าโง่ฉิน ทำให้น้ำจิ้มให้ข้าด้วย!"

เมื่อพูดจบ หลี่อวี้ซู่ก็รู้สึกเสียใจในทันที

ทุกคนรอบข้างหันมามองนาง

แม้แต่ฉินโม่ก็อึ้งเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่านางเป็นคนเย็นชาและหยิ่งยโสหรอกหรือ? แต่ตอนนี้กลับอยากกินของของเขา?

หลี่เยว่ชนฉินโม่จากทางด้านหลัง "รีบไปสิ โอกาสดีขนาดนี้!"

ฉินโม่กลับกล่าวอย่างซื่อๆ "ยังจำได้ไหม ครั้งที่แล้วเจ้ายังเอาไม้ฟาดข้าอยู่เลย?"

หลี่อวี้ซู่ที่กำลังเสียใจในคำพูดของตัวเอง ตอนนี้ยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของฉินโม่ ความทรงจำร้ายๆ ในอดีตตามมาหลอกหลอนนางอีกครั้ง "ไม่ต้องแล้ว ข้าไม่อยากกินของเจ้าหรอก!"

น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลอีกครั้ง

กงซุนฮองเฮาส่ายหน้าเล็กน้อย นางคิดว่าฉินโม่ช่างโง่เขลาเสียจริง หลี่อวี้ซู่คือองค์หญิงใหญ่ นางไม่เคยอ่อนข้อให้ใครอยู่แล้ว ตอนนี้นางแสดงท่าทีอ่อนโยนออกมาแทนที่เขาจะทะนุถนอม เขากลับหักหาญน้ำใจของนางโดยตรง

"ฉินโม่ ไปทำน้ำจิ้มให้หลี่อวี้ซู่เถอะ!"

กงซุนฮองเฮาออกคำสั่ง

ฉินโม่จึงลุกขึ้นไปอย่างไม่เต็มใจนัก และทำน้ำจิ้มให้นางหนึ่งถ้วย "เอาไป เจ้าเด็กขี้แย!"

"เจ้าเรียกใครว่าเด็กขี้แย!" หลี่อวี้ซู่เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง นางกระชากเสียงทันที

"อยากกินหรือไม่อยากกินก็เรื่องของเจ้า!"

ฉินโม่วางถ้วยน้ำจิ้มลงบนโต๊ะ แล้วหันไปกินหม้อไฟอย่างเอร็ดอร่อย

ไท่จื่อทนไม่ไหวและกล่าวขึ้น "ฉินโม่ เจ้ารู้สถานะของตัวเองหรือไม่ เจ้าคือราชบุตรเขยก็จริง แต่ก็นับว่าเป็นขุนนางของราชสำนักด้วย เจ้ากล้าใช้น้ำเสียงเช่นนี้กล่าวกับเราที่เป็นราชนิกูลได้อย่างไร?"

"เจ้าไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรือ? วันๆ เอาแต่ทำตัวสูงส่งอย่างนี้ เจ้าแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไปอย่างไร เจ้าไม่กินข้าว ไม่ต้องเข้าห้องน้ำ? กินหม้อไฟยังต้องมีเรื่องให้มากความอีกหรือ ท่านแม่ยายดูเขาสิ ขนาดกำลังกินข้าวปากของเขาก็ยังไม่ว่างมาด่าคนอื่นได้!"

ไท่จื่อโกรธจนจมูกแทบจะบิดเบี้ยว หลี่จื้อแอบหัวเราะออกมา

เขาแอบเหลือบมองฮองเฮา แต่ก็เห็นว่านางไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองยิ่งรู้สึกชอบใจขึ้นไปอีก

"เฉิงเชียนพาเหล่าพี่น้องนั่งลง หม้อไฟนี้เหมาะที่จะกินกันพร้อมหน้าพร้อมตา เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่สำคัญควรเรียนรู้ที่จะมองข้ามไปบ้าง"

เฉิงเชียนคือชื่อรองของหลี่ซิน ฮองเฮาไม่ค่อยเรียกเขาเช่นนี้

ประโยคนี้แฝงความหมายบางอย่าง หลี่ซินตระหนักถึงความจริงจังในน้ำเสียงนี้ จากนั้นเขาจึงเหลือบมองฉินโม่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเขาถึงไม่ชอบน้องเขยคนนี้นัก

"เป็นพระบัญชาฮองเฮา กระหม่อมจะจดจำไว้เสมอ"

คำตอบนี้ทำให้กงซุนฮองเฮารู้สึกผิดหวังอย่างมาก หลังจากที่หลี่ซินได้รับการแต่งตั้งเป็นไท่จื่อ เขาก็ไม่เคยเรียกนางว่า "พระมารดา" อีกเลย

อย่างที่ฉินโม่กล่าวว่า ตำแหน่งไท่จื่อคือพันธนาการหนักอึ้งสำหรับหลี่ซิน

ตรงกันข้ามกับฉินโม่ แม้ว่าเขาจะดูซื่อๆ แต่ก็ดูจริงใจ นางจึงรู้สึกสนุกกับการเป็นแม่อีกครั้ง ราวกับได้แบ่งขนมให้บุตรชายคนโต แล้วบุตรคนอื่นๆ สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกมีความสุขอย่างมาก

แม้แต่เรื่องระหว่างฉินโม่กับหลี่อวี้ซู่ ก็เป็นเพียงความขัดแย้งเล็กๆ ของสามีภรรยาเท่านั้น เมื่อทั้งสองปรับความเข้าใจกันในภายหลัง จะกลายเป็นความทรงจำที่สวยงามแน่นอน

"ฉินโม่ ทำให้พวกเขาด้วยเถอะ"

กงซุนฮองเฮากล่าว

ฉินโม่ตอนที่ทำน้ำจิ้มให้หลี่อวี้ซู่ก็ทำไว้เยอะแล้ว "พวกเจ้าไปหยิบถ้วยมาเอง อย่าให้คนรับใช้ทำให้ การกินหม้อไฟต้องทำเองถึงจะสนุก!"

หลี่ซินแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ ในฐานะไท่จื่อ เขาจะลงมือทำเรื่องหยาบๆ แบบนี้ได้อย่างไร

หลี่จื้อแม้ว่าจะเป็นองค์ชายสี่แต่เขาก็เป็นบุตรในสายเลือดของฮองเฮาเช่นเดียวกับหลี่ซิน ดังนั้นสถานะของเขาจึงเหนือกว่าองค์ชายคนอื่นๆ มาก ด้วยเหตุนี้เขาจึงยังคงนั่งนิ่งและรอให้ขันทีเป็นคนตักน้ำจิ้มแทน

ส่วนองค์ชายและองค์หญิงคนอื่นๆ ไม่ได้ถือตัวมากนัก พวกเขาต่างลุกจากเก้าอี้และไปหยิบถ้วยชามด้วยตัวเอง

………..