คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ++ตอนที่ 3++รัก...เป็นไปไม่ได้
ผมปาดน้ำตาอันน่าสมเพชของตัวเองออก หัวสมองผมตื้อไปหมดแล้ว ได้แต่บอกตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนนี้เวลาล่วงเลยไปกว่าสิบนาทีแล้ว ผมคงต้องกลับห้องแล้วสินะ
“นี่ฮะพี่ฮิค” อยู่ๆ ก็มีมือปริศนายื่นผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองสวยมาให้ผมระหว่างที่ผมกำลังจะลุกขึ้นยืน มองเงยหน้ามองเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น
“ไดจัง!”
“เอาไปใช้เถอะฮะ ^_^” ไดจังยิ้มให้ผม รอยยิ้มของเขาทำให้ผมสดชื่นขึ้นแต่ทำไมนะ ผมถึงเห็นแววตาของไดจังสั่นระริกราวกับกำลังเจ็บปวดอะไรสักอย่างอยู่
ไดจังเป็นรุ่นน้องของผม เขากับผมค่อนข้างสนิทกันพอสมควรเพราะชอบเพลงแนวเดียวกัน แต่นึกๆ ไปแล้วคนที่สนิทกับไดจังที่สุดดูเหมือนจะเป็นยูยะนะ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ พวกเรารู้จักกันเพราะไดจังนั้นนับถือยาบุมาก เขามาหายาบุ ตอนนั้นเองที่พวกเราได้เจอกัน
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มให้ไดจังแล้วรับผ้าเช็ดหน้ามา แม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะฝืนมากก็ตามที
“ให้ผมไปส่งที่ห้องนะฮะ” ไดจังอาสา ถ้าเป็นปกติผมคงปฏิเสธไปเพราะความเกรงใจแล้วแต่ว่าตอนนี้...
“ขอบใจนะไดจัง”
ผมไม่มีแรงแม้แต่จะคิดอะไรทั้งสิ้น
“ไม่เป็นไรฮะ ^^” ไดจังเดินมาส่งผมที่ห้อง ไดจังไม่ถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรู้ว่าเขาเห็นผมร้องไห้ แต่ไดจังเลือกที่จะเงียบเพราะเขารู้จักผมดี ไดจังจับมือผมตลอดเลยราวกับจะให้กำลังใจ แต่ว่าเมื่อมาถึงหน้าห้องผมก็อยากจะวิ่งหนีออกไปซะเดี๋ยวนี้
ยาบุกับเคย์กำลังดูหนังสือด้วยกัน คงเป็นเพราะเคย์เพิ่งเข้ามาใหม่เลยยังไม่มีหนังสือเรียน ใบหน้าของพวกเขาสองคนใกล้ชิดกันมาก แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ผมเจ็บได้เท่ากับแววตาและรอยยิ้มที่ทั้งคู่ส่งให้แก่กัน
มันชัดเจนอยู่แล้ว ชัดเจนเสียจนน่าใจหาย
ไม่มีประโยชน์ที่ผมต้องหลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว ยาบุไม่เคยมองใครด้วยแววตาที่อ่อนโยนและเปี่ยมสุขขนาดนั้น แม้แต่กับผมที่เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด
“พี่ฮิคารุ” ไดจังเรียกผมเมื่อเห็นผมยืนนิ่งอยู่นาน ดวงตากลมของเขามองไปยังจุดเดียวกันกับผม ก่อนที่จะหันมามองผมอย่างเป็นห่วง ไดจังคงรู้แล้วสินะว่าสาเหตุที่ผมร้องไห้ขนาดนั้นเกิดจากอะไร
แม้ว่าจะไม่เคยพูดเลยว่าผมชอบยาบุ แต่ก็มียูยะกับไดจังนี่แหละที่มองผมออก
“นั่นเพื่อนใหม่เหรอฮะ” ไดจังถามเสียงเบาแล้วมองไปที่เคย์
“อื้ม” ผมก็ตอบเขาเสียงเบาเหมือนกัน
“พี่ไปเรียนล่ะนะ ไดจังก็รีบไปเข้าเรียนด้วยล่ะ” ผมตัดบทก่อนที่ผมจะเข้าห้องสายกว่านี้ ยูยะหันมาเห็นผมกับไดจังแล้ว เขามองพวกเราอย่างตกใจ
“เดี๋ยวฮะพี่ฮิคารุ” เสียงเรียกของไดจังทำให้มือที่กำลังจะเปิดประตูห้องชะงัก ผมหันกลับไปหาไดจัง แล้วจู่ๆ เขาก็ดึงมือผมให้แบออก ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างเย็นๆ บนฝ่ามือ
“HAPPY BIRTHDAY นะฮะ” ไดจังยิ้มตาหยีให้ผมแล้ววิ่งออกไป ผมมองสร้อยสีเงินมีจี้รูปไม้กางเขนตรงแบบที่ผมชอบเป๊ะในมือ
“ขอบใจมากนะ...ไดจัง” ผมขอบคุณคนที่วิ่งจากไปแล้วเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนเงียบๆ ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่อาจารย์คาเมนาชิ...ก็ดีแล้วล่ะ
“มาแล้วเหรอฮิคารุคุง” เคย์เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านด้วยกันกับยาบุมายิ้มให้ผม ยาบุไม่มีแม้แต่จะหันมาสนใจผม เขายังคงมองหน้าเคย์ใกล้ๆ อยู่อย่างนั้น ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมกลับมาแล้ว...
ไม่มีเพื่อนสนิทอย่างผมอยู่ในสายตาแล้วสินะ
“อือ” ผมยิ้มฝืดๆ ไปให้เคย์ ผมรีบหันไปทางอื่นก็เจอยูยะที่มองผมอย่างเห็นใจ
“นายไม่เป็นไรนะฮิคารุ” ยูยะกระซิบถามผม ผมพยักหน้าตอบอย่างเหนื่อยๆ...ใครว่าไม่เป็นอะไรล่ะ ผมอยากจะลุกหนีออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ เสียงอ่อนโยนของยาบุที่พูดกับเคย์มันทำให้ผมเจ็บ
เพราะคนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นคนที่เขาเพิ่งจะเจอกันไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ...อิโนะโอะ เคย์
“งั้นเหรอ...มีอะไรก็บอกฉันนะ” ยูยะบอกผม แต่เสียงเขาดูลุกลี้ลุกลนชอบกล ดวงตาของเขาด้วย ตั้งแต่ที่เห็นผมกับไดจังแล้ว
“อื้ม ขอบใจนะยูยะ ว่าแต่นายเป็นอะไรน่ะ เห็นดูลุกลี้ลุกลนมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อะ...เอ่อ...คือ ได...เอ้อ ฉันต้องไปก่อนนะ!”
“เดี๋ยว! นายจะไปไหนน่ะ นี่เราเรียนอยู่นะ” ผมบอกยูยะแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจซะแล้ว
“ขอโทษนะฮิคารุ แต่ตอนนี้...ฉันต้องไป!” ยูยะพูดก่อนที่จะรีบออกจะห้องไปโดยที่ไม่ฟังคำเรียกของผมและอาจารย์คาเมนาชิเลยแม้แต่น้อย
“ยูยะ!!!”
“อ้าว!ยูยะเป็นอะไรน่ะ เอ๊ะ! ฮิคตัวน้อยมาแล้วเหรอเนี่ย หายไปตั้งนานแน่ะ” ยาบุหันมาและยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้ง...ที่เขายิ้มให้ผม
“อื้ม...”
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ข้างๆ นายมาพักแล้วนะยาบุ
“คราวหลังจะไปไหนนายต้องบอกฉันนะ เป็นห่วงตั้งนาน ^^”
“อื้ม...”
อย่ายิ้มให้ฉันแบบนี้อีกเลยนะยาบุ...
“อ๊ะ!เคย์จังเปิดหนังสือผิดหน้าแล้วนะ”
ถ้านายไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาอีกต่อไปแล้ว...
ยินดีด้วยนะยาโอโตเมะ ฮิคารุ...กับของขวัญครบรอบ 18 ปีจากยาบุ โคตะ เพื่อนที่นายรักมาเป็นสิบปี
ของขวัญที่ทำให้รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
เพราะ “ความรักที่เป็นไปไม่ได้”
ร่างสูงของยูยะรีบวิ่งตัดผ่านห้องเรียนมากมายโดยไม่สนใจสายตาของนักเรียนคนอื่นๆ ที่มองมาเลยสักนิด ตอนนี้เขารู้อยู่อย่างเดียวก็คือ...ต้องหารุ่นน้องที่ชื่อ “อาริโอกะ ไดกิ” ให้เจอ!!
เขารีบวิ่งลงจากตึกเรียนไปยังสวนหย่อมเล็กๆ หลังตึกที่เขามักจะมากับไดกิเป็นประจำ
“ฮึก...” เสียงสะอื้นเบาๆ ที่ดังมาทำให้ยูยะต้องรีบเร่งฝีเท้ามากกว่าเดิม
“ไดจัง!” กะแล้วเชียว!
“ยูยะคุง” ไดกิเงยหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้มามองผู้มาเยือน ดวงตากลมใสแดงและช้ำไปหมด นั่นทำให้ยูยะต้องรีบเข้าไปนั่งข้างรุ่นน้องคนสนิท
“ไม่...ฮึก...ไม่ไปเรียนเหรอฮะ” ไดกิถามเสียงสั่น น้ำใสๆ ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ฉันจะไปเรียนได้ไง ในเมื่อนายยังร้องไห้อยู่แบบนี้” ยูยะพูดเสียงอ่อนก่อนจะดึงร่างของอีกคนมาซบที่ไหล่ตนเอง อีกมือหนึ่งก็โอบร่างเล็กกว่าเอาไว้ นั่นทำให้ไดกิร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ทำไม...ถึงตามผมมาล่ะฮะ” ไดกิถามขณะที่หน้ายังซุกอยู่กับไหล่ของอีกคน
“แค่เห็นหน้าไดจังฉันก็รู้แล้วว่านายกำลังแย่ ไม่ให้ฉันตามมาได้ไง ไหนเล่ามาซิว่าทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้..” ยูยะเอามือลูบศีรษะรุ่นน้องคนสนิทเบาๆ เขาไม่ชอบเลยที่ต้องเห็นคนสดใสร่าเริงอย่างไดกิต้องร้องไห้หนักขนาดนี้...
“ฮึก...ฮิคารุคุง...” ไดกิตอบได้แค่นั้น เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอเมื่อนึกถึงคำพูดที่ได้ยินเต็มสองรูหู
“เอ๋?ฮิคารุทำไมเหรอ” ยูยะถามอย่างสงสัย ทั้งเขาและไดกิต่างก็รู้อยู่แล้วว่าฮิคารุชอบยาบุ และไดกิเองก็ชอบฮิคารุมากๆ แต่เรื่องนี้ไดกิน่าจะทำใจมานานแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงแม้จะไม่เคยได้ยินฮิคารุพูดออกมาก็เถอะว่าชอบยาบุ แต่ท่าทางที่แสดงออกมามันก็ชัดเจนอยู่แล้ว...นี่แล้วทำไม?
“ที่ห้องน้ำฮิคารุคุงพูดออกมาชัดเจนเลย...ว่าชอบรุ่นพี่ยาบุ”
“เอ๋!”
“ฮิคารุคุงไม่เคยยอมรับออกมาตรงๆ เลยแต่ครั้งนี้ผมได้ยินมันชัดเจน ชัดเสียจนน่าใจหาย...” น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับมาไหลอีกครั้งจนไหล่ของยูยะเปียกชุ่ม ยูยะเองก็อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งฟังไดกิร้องไห้อยู่อย่างนั้น
“ฮิคารุคุงร้องไห้อย่างหนักเพราะยาบุคุงกับนักเรียนใหม่คนนั้น ฮิคารุคุงที่สนุกสนานเฮฮาต้องเสียน้ำตามากมายให้กับผู้ชายคนนั้น...”
“...”
“ผมไม่มีสิทธิ์แล้วใช่มั้ยฮะรุ่นพี่ยูยะ ฮึก...”
“...”
ไม่มีคำตอบจากคนร่างสูง มีเพียงฝ่ามือที่คอยลูบอย่างปลอบประโลมและอ้อมกอดที่อบอุ่นเพียงเท่านั้น ก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมือมาลูบน้ำใสๆ ออกไป
“นอนเถอะ” ยูยะเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งฟังไดกิร้องไห้สักพักก่อนจะเอนตัวลงนอนบนผืนหญ้าเขียวขจีแล้งดึงร่างเล็กของรุ่นน้องให้นอนตามข้างๆ ด้วย
“เอ๋” ไดกิหันไปมองรุ่นพี่คนสนิทด้วยความงง
“วันนี้อากาศดีนะ” ยูยะแกล้งหลบสายตางุนงงของรุ่นน้องไปมองท้องฟ้าสีสดใสแต่แดดไม่จ้าจนเกินไปแทน ไดกิมองท่าทางของยูยะแล้วอมยิ้มนิดๆ นี่ละนะ วิธีการปลอบคนของรุ่นพี่ที่ชื่อ “ทาคาคิ ยูยะ”
“แล้วไม่ไปเรียนต่อเหรอฮะ เหลืออีกตั้งสองวิชาก่อนพักเที่ยงไม่ใช่เหรอ” ไดกิถาม ก็ปกติรุ่นพี่ยูยะไม่เคยโดดเรียนนี่นา ยูยะเลยหันมายิ้มให้ไดกิโดยไม่ลืมที่จะขยี้หัวเจ้ารุ่นน้องแก้มป่องคนนี้ด้วย
“โดดสักพักไม่เป็นไรหรอกน่า นอนเถอะ ง่วงแล้ว” ยูยะตัดบทแล้วหลับตาลง ไดกิมองหน้ายูยะสักพักแล้วค่อยๆ หลับตาลง ความเศร้าและความเจ็บในใจยังคงไม่จางหายไป ยังไงก็ขอหลับสักพัก...ให้ลืมความเจ็บปวดนี้สักพักก็ยังดี
อย่างน้อย...ก็ขอให้ฝันดีสักครั้งเถอะนะก่อนที่จะตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอันเจ็บปวด
ว่าหัวใจของพี่ฮิคารุ...ไม่เหลือที่ไว้ให้เขาอีกแล้ว แค่นิดเดียวก็ยังไม่มี
“ขอบคุณนะฮะ รุ่นพี่ยูยะ”
....
พักเที่ยง
“ไปล่ะนะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ”
“ฮะ”
หลังจากไปกินข้าวกับไดกิเรียบร้อยแล้ว ยูยะก็พารุ่นน้องคนสนิทไปส่งที่ห้องโดยไม่ลืมที่จะกำชับให้ตั้งใจเรียนเพราะเขาเดาออกว่าไดกิก็เหม่อลอยจนไม่มีสมาธิในการเรียนเป็นแน่ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกลับเข้ามาในห้อง
ครืด
“อ้าว!ฮิคารุ...ทำไมมานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ ไม่ไปกินข้าวเหรอ” ยูยะเอ่ยถามฮิคารุที่นั่งเงียบอยู่ก่อนแล้ว ฮิคารุส่ายหน้ามาเป็นคำตอบ
“แล้ว...ยาบุล่ะ” เอ่ยถามถึงใครอีกคนที่ปกติจะต้องอยู่ด้วยกันตลอด
“อ๋อ...ออกไปกินข้าวกับอิโนะคุงแล้วล่ะ”
“ว่าไงนะ!” ยูยะหันมามองหน้าฮิคารุให้ชัดๆ น้ำตาที่เก็บไว้ทำท่าจะรื้นออกมาอีกแล้ว ให้ตายเถอะ! เขามัวแต่ห่วงไดกิจนลืมฮิคารุไปเสียสนิทเลย ถ้าอย่างนั้นระหว่างที่เขาไม่อยู่ฮิคารุก็...
ครืด!
“อ้าว!ยูยะ กลับมาแล้วเหรอ หายไปไหนตั้งนานน่ะ” เสียงยาบุดังขึ้นมาขัดความคิด ทำให้ทั้งยูยะและฮิคารุต้องเงยหน้าคนที่เพิ่งมาเยือน
“ยาบุ...อิโนะ” คิ้วของยูยะขมวดขึ้นทันทีเมื่อเหลือบไปเห็นมือของทั้งสองคนที่ประสานกัน ยูยะเหลือบไปมองที่ฮิคารุที่มองภาพเดียวกับเขาด้วยความนิ่งอึ้งทำให้ยูยะต้องเอื้อมมือไปบีบให้กำลังฮิคารุเบาๆ
“เป็นอะไรน่ะ ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น” ยาบุถามงงๆ
“พวก...พวกนายสองคน” ยูยะก้มมองมือของยาบุและเคย์อีกครั้ง ทำให้ทั้งสองต้องมองตามก่อนที่จะยิ้มออกมา
“อ๋อ! เอ้อ...ว่าจะมาบอกพวกนายเลยเหมือนกัน...ฉันตกลงคบกับเคย์จังแล้วนะ ^_^”
!!!!
ความคิดเห็น