คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ++ตอนที่ 1++รัก...แต่ไม่แสดงออก
ตอนที่ 1 รัก...แต่ไม่แสดงออก
2 ธันวาคม 20XX
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้วสินะ...
วันเกิดของผมเอง
วันที่ผมนั่งนับวันรอคอยวันแล้ววันเล่าหลังจากตัดสินใจที่จะพูดคำๆ นั้นออกไป
...คำพูดที่ยากจะเอื้อนเอ่ย แต่หากวันนี้ผมไม่ได้พูดคำนั้น ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่นี้คงจวนเจียนระเบิดออกมาทำให้ผมเจ็บแทบขาดใจ...แม้ว่ามันอาจจะทำให้ ‘ความสัมพันธ์’ ระหว่าง “ผม” กับ “เขา” เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล...
ติ๊ดๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างหูปลุกให้ผมตื่นจากห้วงภวังค์ความคิดที่กำลังดำดิ่งลงในความฝัน ผมค่อยๆ งัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาดู
แสงในวันใหม่ทำให้ผมแสบตาชะมัด...
++ยาบุ โคตะ++
“ฮัลโหล” ผมกดรับโทรศัพท์ที่โทรมาแต่เช้าตรู่ ให้ตายเถอะ เจ้าบ้าโคตะ เมื่อคืนโทรมาชวนผมคุยถึงห้าทุ่มครึ่งแล้วยังจะโทรมาปลุกแต่เช้าอีก
“เสียงงัวเงียมาเชียว ตื่นได้แล้วฮิคกะจัง” เสียงปลายสายสั่งยังกับตัวเองเป็นพ่อของผมยังไงยังงั้น
“ไม่ต้องเลยนายน่ะ เมื่อคืนโทรมาคุยกับฉันซะดึกยังจะโทรมารบกวนเวลานอนอีก”
“ก็โทรคุยกันทุกคืนไม่เห็นแปลกเลย พอวันนี้ล่ะทำมาบ่น”
“แล้วใครใช้ให้นายนึกคึกโรคจิตขึ้นมาปลุกฉันตั้งแต่หกโมงเช้ากันล่ะฮะ แล้วโทรมามีไรเนี่ย” ผมวกเข้าสู่ประเด็นหลักเพราะตาจะหลับเต็มทีแล้ว
“Happy birthday to you! Happy birthday to you! Happy birthday...Happy birthday Happy birthday to you สุขสันต์วันเกิดครบรอบสิบแปดปีนะครับยาโอโตเมะ ฮิคารุคุง” เสียงนุ่มของโคตะดังสะท้อนในหูของผม ผมรู้สึกหัวใจพองโตอย่างประหลาด ดวงตาที่กำลังจะหลับตื่นขึ้นทันที น้ำตาของผมไหลออกมาเงียบๆ เป็นเขาเสมอที่โทรมาคนแรก ฉลองวันเกิดให้แก่ผม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็เป็นเขาเสมอที่อยู่เคียงข้างผม...
โดยที่ไม่รู้เลยว่าผมนั้น...หลงรักเขาสุดหัวใจมานาน...นานเกินกว่าจะนับถอยหลังกลับไป นานพอที่จะมั่นใจว่าไม่มีใครที่จะรักเขาได้เท่าผมอีกแล้ว...
“ขอบคุณนะโคตะ” ผมใช้มือปาดน้ำตาเงียบๆ ผมดีใจทุกครั้งที่เขาโทรมา ดีใจทุกครั้งที่เขาเลือกที่จะปรึกษาปัญหาบางเรื่องกับผม ดีใจที่เขาบอกกับผมว่าผมเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของเขา แต่ว่าบางทีผมก็รู้สึกนะ...ในความสนิทใกล้ชิดแบบนั้นเขากลับห่างไกลตัวผมเหลือเกิน
ไกล...เกินกว่าจะพูดคำๆ นั้นออกไป
“ฮิฮิ เจ้าตัวแสบแอบร้องไห้รึเปล่าเนี่ย” เสียงปลายสายหัวเราะเหมือนจะรู้ทัน ผมรู้ว่าเขาแค่แกล้งผมเท่านั้น โคตะไม่รู้หรอกว่าน้ำตาของผมไหลออกมาจริงๆ
“ร้องไห้บ้าบออะไรของนาย แล้วไหนนายบอกว่าจะแฮปปี้ เบิร์ดเดย์ฉันในวินาทีแรกของวันใหม่ไง นี่อะไร ตั้งหกโมงเช้าแล้วนะ ขี้ตู่ชะมัด” ผมแกล้งแว้ดๆ เสียงใส่โคตะ ปลายสายหัวเราะผมอีกครั้ง
“ไม่ได้ขี้ตู่สักหน่อย ลองเช็คถาดเข้าข้อความในโทรศัพท์ดูสิ” ผมรีบทำตามที่ยาบุบอก มีสี่ห้าข้อความที่ส่งมาหาผม ผมไม่ได้สนใจข้อความเหล่านั้น สายตาของผมกวาดมองหาแต่ชื่อผู้ส่ง “ยาบุ โคตะ” เท่านั้น จนในที่สุดผมก็เจอ
ชื่อผู้ส่ง : ยาบุ โคตะ (บุจจี้)
เวลา : 00:01:02 น.
ข้อความ: HAPPY BIRTHDAY TO My HiKKa Chan โอเมเดโตะ เน~~ ครบสิบแปดปีแล้ว
อายุนายไล่ตามฉันทันแล้วนะ ^-^ ดีใจจริงๆ แต่อีกไม่นานฉันก็จะแก่กว่านายอีกแล้วอ่ะ
มีความสุขมากๆ นะฮิคกะจัง รักษาสุขภาพบ้างล่ะ ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนายน่ะ
ขอให้นายมอบรอยยิ้มสดใสให้แก่ฉันต่อไปนะ เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป My best friend
ปล.ขอให้สมหวังในทุกๆ เรื่องล่ะเจ้าฮิคน้อย ^^
“เจ้าบ้าฉันไม่ใช่ฮิคน้อยแล้วนะ” ผมแหวใส่เพื่อนตัวดีทั้งที่ในใจตอนนี้มันตื้นตันไปหมดแล้ว
“อะไร นายยังเตี้ยกว่าฉันตั้งหกเซนเชียวนะ ฮ่าๆๆ” ยังจะเถียงมาอีก
“ขอบคุณนะ” ผมขอบคุณเสียงแผ่ว...ปลายสายเงียบไปสักพัก คงตกใจแหละที่ผมพูดขอบคุณกะทันหัน ก็มันอยากพูดออกไปนี่นา
“ไม่เป็นไรหรอก ก็นายเป็นเพื่อนซี้ปึ๊กของฉันนี่นา งั้นแค่นี้นะ โทรมากวนเท่านี้แหละ รีบอาบน้ำเข้าล่ะจะได้ไม่ไปโรงเรียนสาย แล้วเจอกันนะ”
“แล้วเจอกัน” ผมกดวางสาย แล้วยันตัวขึ้นมาจากเตียง (เมื่อกี้ผมนอนคุยอยู่ล่ะ) ก่อนจะสลัดผ้าห่มออกจากตัว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความของยาบุซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนบ้า
ในวันเกิดของผม ขอแค่นี้ แค่เพียงข้อความของโคตะเพียงคนเดียว มันก็กลายเป็นวันเกิดที่แสนมีค่าแล้วล่ะ...
เพราะอย่างนี้ผมถึงได้กลัวที่จะพูดคำๆ นั้นออกไป กลัว...ว่าเขาจะห่างไกลจากผมไปอีก
แต่ว่าผมตัดสินใจแล้ว
วันนี้ผมต้องบอกเขาไปให้ได้...
“โคตะ...ฉันรักนาย”
ความคิดเห็น