ลิขิตครั้งแรก

ลำดับตอนที่ #3 : ตั่งไข่

เมื่อชายผู้ไม่มีความมั่นใจในตนเอง ไม่กล้าที่จะแสดงออก ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองมีความชอบความรัก และเก่งในด้านใด เขาคอยเฝ้าถามตัวเองเสมอว่าทำไมหนอ เราจึงไม่เคยมีความสามารถเหมือนใครๆ คอยเฝ้าตัดพ้อว่าตัวเอง เมื่อเขาเกิดมาก็พกความไม่มั่นใจติดตัวออกมาด้วย เขาพยายามทำตัวให้เด่น เขาขยันเรียนเพื่อเติมเต็มความไม่มั่นใจในชีวิตของเขา คอยแสวงหาสิ่งต่างๆ เติมเต็มความอ่อนด้อยของตน แต่แล้วสิ่งที่เขาพบเมื่อเวลาได้ผ่านล่วงเลย มาจนถึงชีวิตอยู่ในรั่วมหาวิทยาลัย การค้นพบตัวเองของเขาได้เกิดขึ้น มันมาพร้อมกับกา]เวลาที่ผ่านเลยไป เฝ้าโทษตัวเองว่าทำไมถึงไม่ค้นพบตัวเองเจอ ให้เร็วกว่านี้แต่เขาก็ยังชื่นใจที่ เขาได้คนพบตัวเองแล้ว 
วันหนึ่ง ด้วยการตัดสินใจ 
"คุณหมอคตรับผมมาขอคำปรึกษาเรื่อง สุขภาพจิตครับ"
หมอจิตเวชเชิญเข้านั่งที่เก้าอี้
"คุณมีปัญหาอะไรครับ"
ผมเริ่มไม่ถูกทั่งๆที่ได้คิดไว้แล้วหลายวัน
"เอ้อ........ผมมีปัญหานิดหน่อยครับ"
"อ่ะ..ว่ามา ไม่ต้องตื่นเต้นทำใจให้สบายค่อยพูด ค่อยๆคิด ไม่ต้องเกร็ง"

ผมเริ่มมีกำลังใจขึ้นบ้างละทีนี้

"อ้อ........แบบว่าผมสงสัยตัวเองครับว่าเอ้อ.....ว่า....ว่ามีปํยหาด้านสุขภาพจิตรึป่าว"

ประโยคแรกผ่านไปอย่างตะกุกตะกักนิดหน่อย แต่ก็ถือว่าใช้ได้สำหรับครั้งแรก
"ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นละ คุณคิดว่า คุณมีอาการผิดปกติอะไร"
ความคุ้นเคยเริ้มก่อตัวขึ้น
"เอ้อ..ผมเคยเฝ้าสังเกตุตัวเองนะครับว่าบางครั้ง ผมชอบคิดอะไรไปคนเดียว เทียวคิดไปเรื่อย..จนบางครั้งต้องเตือนตัวเองว่ามาไกลนะ กลับเถอะ"
ผมนิ่งคิด พูดตามที่เรีบยเรตียงมาจากบ้าน
"ผมรู้สึกว่าเวลาผมอ่าน นวนิยาย หรือ วรรณกรรม อะไรสักอย่างผมจะติดอยู่ในนั่นจนถอนตัวไม่ขึ้น ผมมีความรู้สึกว่า หนังสือที่ผมอ่าน มันเป็นโลกอีกโลกหนึ่งที่มีอยู่จริง
มันกำลังเดินไปข้างหน้าในขณะที่ ผมก็กำลังเดินไปเช่นกัน ผมกำลังเนไปพร้อมกับตัวละคร ผมรู้สึกว่าผมจำท่าทีของตัวละครทุกตัวที่ผมอ่านได้หมดและ ครั้งใดที่ผมเหงาผมมักจะแวะเข้าไปทักทาย ขอกำลังใจจาก ตัวละครที่ผมชอบเสมอ"

หมอว่าผมบ้ารึป่าวครับ

ความเงียบคือคำตอบ หมอครุ่นคิดชั่วแวบหนึ่ง