คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อ
บทที่ 28 ใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อ
แสงดาวเห็นอาการตกใจจนเสียมารยาทต่อแขกขนาดนั้นเธอยิ่งมือไม้เย็นเฉียบลงอย่างควบคุมไม่ได้ ความคิดที่ได้เจอคนหล่อโคตๆ ปลิวกระเจิตกระเจิงไปจนหมด
“พะ...พ่อค้ะ” แสงดาวเอ่ยเรียกบิดาบุญธรรมเสียงแผ่วเมื่อคุณภิภพตาลีตาลานลุกขึ้นมายืนตรงและจ้องชายหนุ่มข้างหลังเธอด้วยแววตาเบิกโพลง
“ว่าไงภพ งวดนี้มีเงินจ่ายไหม ถ้าไม่มีอาคงต้องขอบ้านหลังนี้คืนแล้วน้ะ” ท่านประธานซันพูดพร้อมส่งประกายตาอำมหิตให้ลูกบุญธรรมเป็นเชิง ถ้าแกไม่ตามน้ำโดนเชือดแน่
“วะ...ว่าไงนะครับ” ภิภพและฟ้าใสตัวสั่นสำหรับภิภพเมื่อเห็นประกายตาเจ้าเล่ห์ของพ่อบุญธรรมจ้องแสงดาวและเห็นใบหน้ามั่นใจของลูกสาวตัวแสบเปลี่ยนเป็นซีดเผือดทำให้เขากลั้นหัวเราะแต่ฟ้าใสกลับหวั่นใจจริงๆ
“ขอโทษนะค้ะ.....คุณอา....” ชายหนุ่มรีบหันหน้าไปส่งสายตาให้ลูกสไภ้จอมใสซื่อ แล้วพูดผ่านเส้นเสียงลมปราณให้เข้าหูหญิงสาว
“ฟ้าใสนี่พ่อเอง ส่วนเรื่องหน้าตาเดี๋ยวอธิบายทีหลัง...ตอนนี้ขอแกล้งเกวลินก่อน” ฟ้าใสหุบปากเงียบกริบไปทันที เพราะปู่หลานคู่นี้ แกล้งกันมาเหนือเมฆตลอด
ท่านประธานซันยิ้มและหันไปแนะนำสามสาวให้ภิภพและฟ้าใสด้วยความจริงจังเพิ่มขึ้น
“นี่คุณหนูน้ำค้างใส รุ่งรัตติพาคิน เป็นหลานสาวของคุณสมโชค” ด้วยอาวุโสที่อ่อนกว่าน้ำค้างใสจึงค้อมหัวลงแล้วยกมือไหว้คุณภิภพและฟ้าใสที่รีบรับไหว้แทบไม่ทัน
“นี่คุณหนูอหวินหงหลิน...เป็นสาวน้อยร้อยล้านจาก lucky moon” บุคคลที่น่าจะเรียกได้ว่าเด็กสาวรีบส่งยิ้มสดใสให้สองสามีภรรยาและค้อมหัวให้ทั้งคู่รีบค้อมหัวตอบ
“ส่วนนี่คุณหนูคาริเมะ ทายาทของท่านริคาสึโมะ นายกรัฐมนตรีของประเทศญี่ปุ่นคนปัจจุบัน” สองสามีภรรยาอ้าปากค้างแม้แต่อหวินหงหลินและน้ำค้างใสยังต้องเหลือบมองหญิงสาวแสนแก่น
แม้แต่เจ้าตัวเองก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
คาริค้อมหัวลงทักทายเหมือนหลินแต่เป็นไปในแนวทางชาวญี่ปุ่นมากกว่าสากลแบบหลิน
สองสามีภรรยารีบก้มหัวตอบมือชื้นเหงื่อของทั้งคู่อดยื่นมากุมกันไม่ได้
“คาริหลินคุณหนูตัวน้อยไปเดินเล่นกับแสงดาวก่อนสิเดี๋ยวผมขอคุยกับภพกับฟ้าใสแป๊บหนึ่ง” สามสาวอมยิ้มและยอมลากแสงดาวที่กะพริบตาปลิบๆ แล้วเกิดความสงสัยว่าผู้ชายหน้าหล่อคนนี้รู้ชื่อเธอได้ไงแถมตอนแรกเขายังเรียกเธอ
เป็นคนใช้อีก.....
“เล่นอะไรครับพ่อ?” ภิภพรีบปลี่เข้ามาฉุดกระชากมือชายหนุ่มไปนั่งลงบนโซฟายาวและส่งแก้วชาอุ่นๆ ให้คนที่นั่งตรงข้าม
ฟ้าใสก็กะพริบตาปลิบๆ แล้วจ้องพ่อสามีด้วยแววตาอึ้งๆ
“เอ่อ..ภพนายไม่ได้สอนฟ้าใสให้ฝึกลมปราณเหรอ?” แทนที่ท่านประธานซันจะตอบคำถามกลับเป็นฝ่ายยิงคำถามให้ลูกบุญธรรมหนุ่มชะงัก
“พ่อพูดแบบนี้มีอะไรรึเปล่า?” ชายหนุ่มจับกระแสความเคร่งเครียดของชายหนุ่มผมยาวตรงหน้าได้จึงเอ่ยถามด้วยความระมัดระวัง
“พ่อต้องการให้ทุกคนในบ้านเราใช้พลังลมปราณอย่างต่ำขั้นเทวดาได้ให้เร็วที่สุดนายไปเรียกคนใช้มาทุกคนเร็ว” ชายหนุ่มไม่คิดอะไรมาก เขารีบผละออกจากห้องรับแขกไปอย่างเร่งด่วน
“พ่อถูกลอบสังหารนะฟ้าใส!” ชายหนุ่มหันมาตอบคำถามในแววตาวิตกของฟ้าใสที่ยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นไปอีก
ท่านประธานซันเริ่มเรียบเรียงแล้วเอ่ยเล่าให้เธอเข้าใจทุกอย่างจนหมด.....เมื่อภิภพกลับมาจึงได้เห็นภรรยาเข้าสู่สมาธิฝึกฝนพลังลมปราณไปแล้ว
คนรับใช้ในบ้านครอบครัวชำนาญสรรพกิจทั้งหมดมียี่สิบเอ็ดคนรวมดูแลทุกฝ่ายในพื้นที่สองกิโลเมตรกว่านี้
เมื่อทุกคนได้รับทราบว่าชายหนุ่มผมยาวหน้าตาราวเทพบุตรนี้คือเจ้านายใหญ่ของบ้านและเหตุการณ์ถูกลอบสังหารของเจ้านายทุกคนได้แต่กัดฟันกรอด ภิภพพอรู้อยู่บ้างว่าเป็นใครแต่เขาก็ไม่คิดจะพูดให้ทุกคนได้ตื่นตกใจ
เพียงไม่นานคนรับใช้ทุกคนก็เข้าสู่ห้วงโลกลมปราณของท่านประธานซันผสานกับภิภพ สองชายหนุ่มเดินออกมาอยู่หน้าห้องรับแขก
“คุณพ่อ....” ชายหนุ่มยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ภพ นายรู้ใช่ไหมว่าผมไม่ใช่เจ้าแก่ดวงเฮ็ง......ผมกับคุณปู่ดวงเฮ็งถูกสลับวิญญาณกัน......” ภิภพอ้าปากค้างแล้วได้แต่เดินอย่างเหม่อลอยเข้าสู่ห้องรับแขกด้วยแววตายากจะเข้าใจความรู้สึก
“ผมให้คุณเรียกว่าพ่อได้ แต่ห้ามนับผมเป็นพ่อ...หึๆ แต่ถ้านายอยากให้ฉันเป็นปู่ที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อหลาน....ก็ได้น้ะ” ภิภพ
อ้าปากค้างและพอเข้าใจชายหนุ่มข้างๆ บ้างแล้ว
อื้อหือแสงดาว.....เธอกลายเป็นเป้าหมายคนต่อไปแล้ว!
ในใจแม้คิดแบบนั้นแต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความคับข้องจนชายหนุ่มข้างตัวหัวเราะและแตะไหล่เขาอย่างหนักหน่วง
“บนโลกใบนี้ ถ้าไม่ยึดติดได้พวกเราจะอยู่อย่างมีความสุขน้ะภพ” ท่านประธานซันถีบส่งภิภพเข้าไปคุ้มครองเหล่าคนรับใช้และฟ้าใสในห้องส่วนตัวเองบอกว่าจะเดินไปหาครอบครัวของเมอร์ซีและเจ้าลูเซีย
ชายหนุ่มเดินตัดผ่านบ้านลงสู่สวนป่าและทอดฝีเท้าให้เบาลงไปบนสะพานยื่นออกไปในทะเลสาบที่สะท้อนภาพเป็นกระจกของทะเลสาบดวงดาวจางๆ
“เมอร์ซี” ชายหนุ่มป้องปากตะโกนออกไปในทะเลสาบเรียบใสเหมือนกระจก
ในพริบตาต่อมาคลื่นน้ำก็สั่นพลิ้วแล้วก่อเกิดคลื่นน้ำลูกเล็กๆ เมื่อเงาร่างหนึ่งพุ่งแหวกสายน้ำมาด้วยความเร็วจนสายน้ำแยกออกจากกันกว้าง
“ว้าว เมอร์ซี...มีลูกกี่ตัวแล้ว” ชายหนุ่มยื่นมือลงไปในน้ำแล้ววักสาดลำตัวเจ้าปลาโลมาสีขาวน้ำเงินที่ดำผุดดำว่ายโผล่ขึ้นมาเหนืออากาศแล้วพ่นน้ำใส่เขาจนสายน้ำฟุ้งไปในอากาศ
ชายหนุ่มหัวเราะลั่นและกระโดดลงไปในน้ำ แต่เรื่องราวประหลาดก็เกิดขึ้นเมื่อเท้าของเขาเพียงเหยียบย่ำไปบนยอดคลื่น
ชายหนุ่มป้องปากแล้วตะโกนอีกครั้ง
“ลูเซีย”
คราวนี้คลื่นน้ำถูกแหวกเป็นคลื่นน้ำลูกใหญ่พร้อมสายน้ำที่แตกระเบิดเป็นสะเก็ดพุ่งเข้าสาดใส่หน้าเขา
ท่านประธานซันต้องรีบรับเงาร่างใหญ่ที่กระโจนขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาแล้วซุกไซ้ใบหน้าที่เปียกน้ำชุ่มเข้าหาเขาด้วยความขี้เล่นลิ้นยาวของแมวน้ำเพศเมียลูบไล้แก้มสากเคราของเขาด้วยความคิดถึง
ชายหนุ่มกระโดดน้ำพาตัวเองและเจ้าลูเซียจมลงใต้น้ำ ร่างปราดเปรียวของสองสัตว์แห่งท้องทะเลรีบว่ายตามผู้ที่เคยช่วยชีวิตพวกตัวเองมาเมื่อหลายปีก่อน จนกลายเป็นความสนิทสนมของมิตรภาพข้ามสายพันธุ์
“ฟู่ววว!”
สายน้ำยาวจากปลาโลมาเมอร์ซีและคลื่นน้ำจากกงเล็บของเจ้าแมวน้ำลูเซียที่ไล่ตามมาทำให้คนอยู่ใต้น้ำรีบกระโดดหนีขึ้นไปในอากาศแล้วแกล้งใช้ลมปราณดูดร่างสองสัตว์ทะเลใหญ่ขึ้นมากลางอากาศ
เจ้าเมอร์ซีและลูเซียแหกปากร้องอย่างหวาดเสียวเมื่อถูกจับโยนขึ้นฟ้าและลอยตกลงมาบนสายน้ำอย่างนุ่มนวล
ตู้มม
คลื่นน้ำแตกเป็นวงใหญ่เมื่อสองสหายต้องตกน้ำอย่างหมดท่าแถมผู้กระทำยังหัวเราะร่าเยาะเย้ยอยู่ไม่ห่าง
“โอ๊ะ เมอร์ซีลูเซียแสงดาวมา” ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบดี สองตัวแสบรีบเบนหัวกลับว่ายน้ำเข้าไปหาสะพานที่ยื่นออกมากลางทะเลสาบ
ชายหนุ่มก็แกล้งว่ายน้ำช้าๆ ตามไปอย่างไม่เร่งรีบ
“เมอร์ซีลูเซีย เป็นอะไรนะ ทำไมถึงยังไม่นอนนหละ?” เสียงใสๆ ของหญิงสาวทำให้ทั้งคู่ตะเกียดตะกายปีนขึ้นไปบนสะพานหนีจากผีทะเลที่ยิ้มกริ่มอยู่ด้านหลัง
แสงดาวชะงักเล็กๆ เมื่อปลาโลมาและแมวน้ำเพศเมียทั้งคู่ที่เธอมองเห็นและเล่นกับพวกเขามาตั้งแต่เด็กๆ รีบคลานเข้ามาสะกิดขาเธอให้มองลงไปในทะเลสาบแต่แสงดาวไม่เข้าใจจึงถูกสายน้ำลำยาวสาดใส่จนชุดตุ๊กตาเจ้าหญิง
เปียกลู่ในครั้งเดียว
“ฮ่าๆ ผีดาวเปียกน้ำ” ท่านประธานซันรีบปิดปากตัวเองแล้วดำน้ำมุดหนีไปดื้อๆ
แสงดาวยังคงอยากกรี๊ดกับสายน้ำที่เปียกทั้งตัวโดยลืมสนใจเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มที่พูดชื่อเล่นซึ่งเธอไม่เต็มใจจะรับและ
หญิงสาวยังด่าคนตั้งชื่ออยู่เสมอว่าผีทะเล
“แสงดาว ทำไมเปียกแบบเนี้ย?” หลินคาริและน้ำค้างใสวิ่งตามมาทันหลังจากหญิงสาวตรงหน้าบอกพวกเธอด้วยหน้าตาตื่นๆ
แล้วรีบวิ่งมาทางนี้จนทั้งสามได้แต่สงสัย
เมื่อสามสาวได้เห็นตัวจริงๆ ของเมอร์ซีและลูเซียที่อยู่แต่ในความคิดของท่านประธานซันพวกเธอแต่ละคนก็ออกอาการตื่นเต้น
“ว้าวน่ารักจริงๆ แต่เจ้าลูเซียเปียกน้ำเยอะไปเนอะ” คาริหันไปคุยกับน้ำค้างใสและหลินที่อมยิ้ม
สามสาวเดินเข้าไปมองแมวน้ำตัวใหญ่ที่เบือนหน้ามาแยกเขี้ยวตั้งท่าป้องกันเจ้าเมอร์ซีที่เตรียมพ่นน้ำอีก
“เมอร์ซีนี่นิสัยไม่ดีเหมือนซันเลย” หลินส่ายหน้าและขยับตัวเข้าไปอุ้มโลมาที่ตื่นตระหนกจนตัวแข็ง
แสงดาวเบิกตากว้างเมื่อเห็นหลินโอบอุ้มร่างโลมาตัวโตขึ้น
“คุณหลินค้ะ...เมอร์ซีอย่ากัดน้ะ” หลินทำหน้าสงสัย เพราะร่างในอ้อมแขนไม่ได้ทำอะไรนอกจากเอียงคอมองแล้วหันไปทางลูเซียแล้วส่งเสียงแหลมๆ แปลกๆ
เมอร์ซีเกลือกหัวของมันไปกับอุ้งมือของหลินที่หัวเราะเสียงใส น้ำค้างใสและคาริก็เดินเข้ามาลูบตัวลูเซียที่แลบลิ้นออกมาแกล้งคาริเล็กน้อยจนโดนหญิงสาวเอาหน้าผากโขกหัวจนเอียงล้มเกือบตกน้ำถ้าไม่ได้น้ำค้างใสมาช่วยอุ้มไว้
“ทำไม……” แสงดาวออกอาการงงเมื่อเห็นเมอร์ซีและลูเซียเข้ากับคนแปลกหน้าได้รวดเร็วขนาดนี้
“ทำไม.....ทำไมถึงจะใช้หนี้แทนปู่เธอได้ใช่ไหม๊สาวน้อย?” แสงดาวสะดุ้งและรีบหันกลับไปเพื่อจะพบกับผมยาวที่เปียกน้ำ
ลูเซียรีบดิ้นหลุดจากน้ำค้างใสและยื่นกงเล็บไปกระตุกหางเมอร์ซีก่อนทั้งคู่จะดีดตัวเข้าหาชายหนุ่มที่รีบอุ้มทั้งสองไว้ตัวละมือ ลูเซียเลียหน้าชายหนุ่มที่พยายามตีหน้านิ่งอยู่จนน้ำลายแมวน้ำเลอะเต็มหน้าไปหมดส่วนเมอร์ซีก็เป่าฟองอากาศใส่หน้าเขาตลอดเวลา
สามเมียสาวหัวเราะคิกคักอย่างขบขันสามีที่ถูกสัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่เขาแสนจะรักใคร่แกล้งเอาคืน
“ค้ะ....คุณว่าอะไรนะค้ะ?” ชายหนุ่มอุ้มสองสัตว์เลี้ยงที่เขากำลังส่งลมปราณเข้าไปสะสมในร่างพวกมันมากขึ้นเรื่อยๆ
แล้วเก้าเข้ามาใกล้แสงดาวจนเข้าประชิดตัวเธอ
“ผมบอกว่า....คุณต้องชดใช้หนี้มูลค่าหนึ่งแสนล้านแทนคุณปู่ดวงเฮ็ง ด้วยร่างกายและหัวใจของคุณ พรุ่งนี้ไปลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้วตามผมไปซ้ะ”
แสงดาวตกตลึงส่วนอีกสามสาวรีบวิ่งหนีไปหัวเราะอยู่ไกลๆ……..
เสริมบท
ท่านประธานซัน: เย่ ซาลาเปา
แสงดาว: ฮือๆ แงงงๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป บทที่ 29 ไม่นอนค่ะ!
………………***
ความคิดเห็น