คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เมฆดำ
บทที่ 17 เมฆดำ
ทุกครั้งก่อนจะมีพายุใหญ่เมฆมักจะเตือนเราก่อนเสมอ ยิ่งเมฆมืดมนเท่าใด
พายุที่จะติดตามมาก็หนักหนาถึงเพียงนั้น.
“ขอให้ทุกท่านเข้าสู่ความสงบนับจากนี้ไป พวกเราทั้งสี่บริษัทจำเป็นจะต้องร่วมกันฝึกฝนพัฒนาและพยายามหยุดยั้งไม่ให้เมฆดำก้อนนี้สามารถรวมตัวกันได้” หมาป่าเดินขึ้นไปกล่าวตามสคลิปที่ท่านประธานเขียนไว้เสียเด่นหราตัวโต
“สี่บริษัท?” เสียงกระหึ่มฮือฮาดังลั่นไปทั้งห้องประชุมสูงสุดของบริษัท world haunt
“world haunt” ทุกคนเบือนสายตามาจับที่ท่านประธานซันซึ่งสลายรอยยิ้ม
“world sky” ตอนแรกสายตาทั้งหมดจะเบือนไปสบที่น้ำค้างใส...แต่เสียงกระแอ็มเบาๆ
ของชายชราผู้ปรากฏตัวขึ้นในจอสามมิติทำให้ทุกคนเงียบกริบ เพราะใบหน้าเคร่งขลึม
ของท่านประธานสมโชคมันยากยิ่งที่จะได้เห็น ไม่ต่างจากการเรียบร้อยของท่านประธานซัน
“lucky moon” ทุกสายตาเบือนไปจ้องในจอสามมิติหนึ่งที่กำลังหมุนวนและเผยร่างชายชรา
ในสูทสีขาวรับผมยาวสีเดียวกันและเครายาวจรดอกสีดอกเลา
นั่นคือ ท่านประธานสูงสุดแห่ง lucky moon ซึ่งมีสาขาอยู่ทุกประเทศในเอเชีย
ท่านอวิ๋นเหวินชิง
“และสุดท้าย love sun ครับ” หมาป่ากวาดสายตามาตกลงบนร่างคนที่ลุกขึ้นส่งยิ้มให้ทุกคนเล็กน้อย โดยทำเมินแววตาเบิกโพลงของคุณลุงสมโชคที่ตาค้าง
“การประชุมใหญ่ครั้งนี้ที่จำเป็นต้องขอร้องให้ทุกคนเข้าร่วมประชุม
เพราะเกี่ยวเนื่องถึงทุกบริษัทไม่มากก็น้อย”
ท่านประธานซันพยักหน้ารับให้หมาป่าจัดการไปตามขั้นตอน
แสงสว่างวาบทำให้ทุกสายตาที่ยังคงมึนงงหันไปจับจ้อง
“นั่น แผนที่ทวีปน้ำแข็งนี่” ใช่แล้ว ภาพแผนที่ซึ่งถูกขึ้นสัญลักษณ์หลายสีบนจอภาพ
ทำให้หลายเสียงอุทานอื้ออึงจนดังเซ็งแซ่
“ใช่ครับ นี่คือทวีปน้ำแข็งของโลกเรา ทั้งแอนตาร์กติกและอาร์กติก น้ำแข็งสองขั้วโลก”
ท่านประธานซันหยุดไปสักครู่หนึ่งให้ทุกสายตาประเมินภาพอย่างชัดเจน
แล้วใครคนหนึ่งจึงอุทานขึ้นอย่างสงสัย
“ด้านบนนี่อะไรครับ ทำไมเหมือนเป็นกลุ่มเมฆอะไรบางอย่างสีดำ?” หนึ่งคำถามตามมา
ด้วยร้อยสายตาที่ต่างพิจารณาความผิดปรกติของภาพตรงหน้า
“มันไม่ใช่กลุ่มเมฆ นี่เป็นนกเพนกวิ้นสีดำ ที่สามารถบินได้ใช่ไหม?”
ท่านประธานแห่ง lucky moon เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ
“เพนกวิ้นสีดำ?” แต่ละคนงึมงำๆ กันอย่างสงสัย ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาบางคน
ยังไม่เคยเห็นเพนกวินตัวเป็นๆในทุ่งน้ำแข็งมาก่อน
“นกเพนกวิ้นสีดำ เป็นนกเพนกวิ้นจากการทดลองที่ผิดพลาดเมื่อหลายปีก่อน
ของนักวิจัยคนหนึ่ง เขาไม่อยากฆ่ามันทิ้งจึงเอามันไปปล่อยกลับคืนสู่ธรรมชาติ แต่น่าเศร้า ความเมตตาของเขากลายเป็นฝันร้ายของเพนกวิ้นธรรมดา
เพนกวิ้นสีดำสามารถบินได้สูงหลายสิบกิโลเมตร สามารถว่ายน้ำได้เร็วพอๆ กับฉลามขาว
มีปีกที่คมเหมือนใบมีด มีจะงอยปากโค้งคมรูปจันทร์เสี้ยว มีกงเล็บที่แข็งแกร่งถึงขั้นเจาะทะลุแผ่นหินได้ง่ายดาย
ลำตัวโดยเฉลี่ยตัวโตที่สุดซึ่งเคยพบเมื่อสองปีก่อน คือสามเมตรหกสิบเซนติเมตร
พวกมันเป็นสัตว์นักล่ายามกลางคืน ทั้งบนฟ้าและใต้น้ำลึกสามารถล่าได้อย่างไร้ขีดจำกัด
พวกมันเลือกกินตั้งแต่เหยี่ยวถึงวาฬเพชฌฆาต” แม้รอบตัวกำลังจะอื้ออึงด้วยเสียงร้อง
อย่างหวาดกลัวของทุกคน...ในสัตว์ทดลองตรงหน้า
แต่นี่เป็นเพียงความสามารถทางกายภาพเท่านั้น
ท่านประธานซันที่รับรู้ข้อมูลทั้งหมดมาจากท่านประธานดวงเฮ็ง
ซึ่งซุกซ่อนความหนักใจกับเรื่องนี้มาหลายปี และเป็นหนึ่งในความปริวิตกของชายชรา
ผู้ข้ามโลกไปเสียก่อนจะได้ลงมือทำบางสิ่ง
หลังซุ่มตระเตรียมวิธีรับมือมานานพอกัน
ดังนั้นแล้ว ท่านประธานซันที่เพิ่งมาแฝงร่างจึงตัดสินใจเลือกขจัดปัญหารบกวนใจชายชรา
เรื่องนี้ก่อน เมื่อเขาประเมินแล้วว่ามิได้เหนือบากกว่าแรง
“เรื่องนี้ ยังเป็นเพียงความสามารถทางกายภาพเท่านั้น
ยังมีข้อมูลที่ได้รับการพิสูจน์มาแล้วจากหลายสถาบันคือ
ดวงตาของพวกมันสามารถทำให้ผู้จ้องมองมึนงงเหมือนถูกยาสลบขนาดหนัก
เสียงร้องของมันสามารถร้องเรียกพักพวกในระยะร้อยกิโลเมตร
และหากถูกกรงเล็บ จะงอยปาก หรือปีกมันจนเกิดบาดแผล เชื้อไวรัสจะเปลี่ยนให้คน คนนั้นกลายเป็นมนุษย์กึ่งเพนกวิ้น เขาจะไร้สติ แต่มีพละกำลังมหาศาล มีปีกที่งอกออกมาจาก
กล้ามเนื้อไหล่ส่วนหลัง ที่สำคัญที่สุดเขาจะมีสัญชาตญาณ
ไม่แตกต่างจากเพนกวิ้นสีดำ”
ท่านประธานจ้องทุกคนที่อ้าปากค้าง ก่อนพูดต่อเสียงเรียบๆ
“การไปทัศนศึกษาครั้งนี้ ผมขอบอกทุกคนตามตรง กลางวันเราจะท่องเที่ยว
ให้สุดเหวี่ยง” ทุกคนร้องเฮ แต่มีเพียงบางคนเท่านั้นที่มีสีหน้าแย่ลงถนัดตา
“และในภาคกลางคืน.......เราจะฝึกซ้อมเพื่อบุกเข้าทำลายเมฆดำหลายพันก้อนในสองทวีปน้ำแข็ง เพราะเป็นการรวมตัวของเพนกวิ้นสีดำเกือบห้าหมื่นตัว และตัวที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้
ทางอเมริกาสามารถตรวจสอบได้คือ สามร้อยหกสิบเมตร!”
เสียงร้องหวาดผวาของผู้บริหารหลายร้อยคนร้องระคนเตรียมกระเป๋าเผ่นกลับบ้าน
“ใจเย็นครับ พวกเราได้รับการอนุญาตให้ใช้อาวุธสงครามในการครอบครอง
สามารถใช้ได้อย่างถูกกฎหมาย และต่อจากนี้ทุกคนฟังให้ดี คืนนี้ ทุกคนจะไม่ได้กลับบ้าน
เพราะผมส่งจดหมายไปแจ้งครอบครัวของพวกคุณไว้แล้ว ทุกคนมีงานด่วนต้องสะสาง!”
ท่านประธานหัวเราะร่า ต่างจากผู้บริหารวัยชราหลายคนที่ทำหน้าเหี่ยวแห้งเป็นโรคติดต่อ
“ท่านประธาน เอาพวกเราไปกั้นน้ำท่วมยังพอรับไหว แต่นี่จะให้พวกเราที่ใช้ปืน ระเบิด
หรือรถถังไม่เป็น ไปถล่มกับสัตว์ประหลาดเหรอค้ะ พวกเราก็อายุปูนนี้แล้ว
แล้วทางทหารหรือกองทัพเขาไม่จัดการล่ะ พวกเราเป็นแค่นักธุรกิจนะ”
คุณยายปลาบู่ร้องโวยวายลุกขึ้นมาชี้หน้าชายหนุ่มแล้วเอ่ยตะโกนเสียงเคลือ
ผู้บริหารกว่าครึ่งอยากสนับสนุนใจจะขาด แต่ไม่มีใครกล้า
มีส่วนน้อยเท่านั้นที่ยังคงเงียบกริบอย่างลุ้นระทึก
“ผมไม่ส่งทุกคนไปตาย ถ้าผมไม่มั่นใจ ให้บีบคอผม
ผมก็ไม่ลากพวกคุณมาเกี่ยวข้องหรอก” เรื่องที่ท่านประธานดวงเฮ็งหนักใจนั้น....
ท่านประธานซันสามารถแก้ไขได้อย่างหมดจด.....หากแค่เพราะมนุษย์เสียเปรียบ
เรื่องการป้องกันตัวและพลัง
ที่จะทำให้เชื่อมั่นว่าทุกคนย่อมไม่ตาย
แน่นอนมันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเพราะชายหนุ่มจะทดแทนคนทั้งบริษัทด้วยพลังลมปราณรวมถึงกระบวนยุทธ์ในคลังวิชาของสำนักปราณวินซีเรีย
“ท่านประธานมีหลักประกันอะไรมามั่นใจว่าพวกเราจะไม่ตาย?” เสียงร้องไห้ระงม
ทำให้หมาป่าที่นั่งนิ่งมานานขยับตัวอย่างอึดอัด เมื่อเหลือบมองท่านประธานแห่ง love sun
ก็ไม่เห็นเธอมีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจ เลขาฯหนุ่มอยากกุมขมับ
“ผมมั่นใจ ต่อให้พวกคุณโดนกัดตัวขาดพวกคุณก็ไม่ตาย” ท่านประธานพูดอย่างมั่นใจ
“พูดบ้าๆ เรื่องเหลือเชื่อแบบนี้จะเป็นไปได้ไง?” ท่านประธานซันมองนาฬิกา
แล้วหันไปออกคำสั่งกับหมาป่าเสียงเรียบแต่ทำให้ทุกคนแทบตกเก้าอี้
“หมา เอาปืนมายิงฉันเร็ว” ท่านประธานท่าจะบ้าไปแล้ว หมาป่าแม้อ้าปากค้าง
แต่ยังรีบวิ่งหายออกจากห้องประชุมไป เพียงไม่ถึงสามนาทีแห่งการรอคอย ปืนสั้นสีดำก็กระชับอยู่ในมือของเลขานุการคนเก่ง
“ยิงฉัน อยากยิงตรงไหนก็ยิง” ท่านประธานเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง จนทุกคนสั่นสะท้าน
ภาพที่มโนกันไปคือท่านประธานน่าจะเลือดสาด
หมาป่านิ่งกว่าที่ชายหนุ่มคิด
เลขาฯหนุ่มหลับตาลงครึ่งหนึ่ง และเล็งปืนไปกลางอกของชายตรงหน้าอย่างใจเด็ด
เปลี้ยง!
ทุกคนปิดตาไม่อยากเห็นเลือดแดงราวน้ำพุที่ฉีดพุ่ง
แต่คนไม่ยอมกะพริบตาอ้าปากค้างอย่างตกตลึงยิ่งกว่า
ท่านประธานปล่อยกระสุนที่คลึงเล่นในมือลงกับพื้นเสียงดังกริ๊ง ทำให้ทุกคนมองมือขาวสะอาด
ที่ไร้รอยขีดข่วนแม้แต่น้อย
“เป็นไปได้ไง ปืนของเล่นรึเปล่าว้ะ?” ท่านประธานสมโชคร้องอย่างตื่นตลึง
เพราะคล้ายชายชราเห็นยอดมนุษย์ตัวเป็นๆ มายืนอยู่ตรงหน้า
“เกราะลมปราณที่ยอดเยี่ยม” ชายหนุ่มไม่ได้หันไปจ้องชายชราที่ลูบเคราขาว
เหมือนเซียนผู้เมตตาอย่างชื่นชม แต่สายตาอื่นกลับจ้องชายชราชาวจีนอย่างถามไถ่
“ท่านประธานซัน เขาจะสอนพวกคุณใช้พลังลมปราณ
หากให้อธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ....ลมปราณเป็นพลังงานลึกลับที่คนโบราณค้นพบและตกทอดกันมาจนถึงปัจจุบัน แต่หาได้น้อยมากแล้ว ในปัจจุบันลมปราณถูกฝึกสอนเพียงหน่วยลับ
สำหรับการทำภารกิจระดับโลกแค่เท่านั้น” หลังคำอธิบายของท่านประธานแห่ง lucky moon
จบลง ทุกสายตาเบือนมาจับท่านประธานบ้าๆ บอๆ ของพวกเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป
“ในระหว่างสิบกว่าวันที่เราออกทัศนศึกษาพวกคุณจะต้องไปถ่ายทอดให้ลูกน้อง
ในแผนกทุกคนทำให้ได้ ผมจะบอกรายละเอียดอีกที ที่สำคัญที่สุด ใครไม่สามารถทำได้ถึงเกณฑ์ที่ผมกำหนดแล้วแอบเข้าร่วมการทำลายเมฆดำครั้งนี้ หนทางของพวกคุณคือตาย
จำไว้นะครับ ชีวิตของพวกเรามีค่า จะทำอะไรให้นึกถึงตัวเองและคนที่รออยู่ข้างหลังหน่อย” ท่านประธานซันจ้องบุตรบุญธรรมที่มองเขาด้วยสายตาประหลาด
ภิภพรู้สึกว่าชายตรงหน้าดูเปลี่ยนไป....แม้ความบ้าบอคอแตกยังเต็มเปี่ยมเหมือนเคย แต่มีรัศมีบางอย่างที่ทำให้บรรยากาศรอบๆ ตัวแลดูแข็งแกร่งและลึกลับ
ชายหนุ่มตั้งใจฟังสิ่งที่ท่านประธานกล่าวต่อ
“พวกเรามีหน้าที่ในการทำลายเมฆดำให้ฟ้าสดใส แล้วเราก็จะกลับมาทำธุรกิจเหมือนเคย ทาง lucky moon ข้อตกลงของเรายังคงเดิมที่จะไม่ส่งอาวุธให้ประเทศในรายนาม
เพราะทางเจ้าหน้าที่สากลมีบุคคลบางกลุ่มแฝงอยู่ทำให้น่าสงสัย
ทาง world haunt จึงขอใช้เงื่อนไขเดิมก่อน ส่วนทาง world sky ผมจะทำตามที่ได้ตกลงกันไว้ ถ้าไม่เป็นปัญหาก็เรียนเชิญท่านผู้บริหารของ world sky เข้าร่วมการฝึกซ้อม
และใช้ยุทธวิธีวารีเดือด เพียงแต่เราจะใช้กระสุนน้ำที่อัดแน่นด้วยพลังงานเชื้อเพลิงสะอาด สำหรับการทำลายเป้าหมาย” ท่านประธานหยุดการประชุมแสนป่วนลงเพียงเท่านี้
หลังจากนั้นจึงให้ทุกคนแยกโต๊ะ แล้วจ้องมองทุกตัวอักษรบนจอภาพสามมิติ
มีผู้บริหารมากกว่าคลึ่งเชื่อมั่นในตัวของผู้นำที่ทำให้พวกเขาผ่านมรสุมน้อยใหญ่
มาเกือบหกทศวรรษ จนถึงตอนนี้ ท่านประธานแห่ง love sun ยังไม่ได้กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว
“เอ่อ...ท่านประธานครับ ทาง love sun”หมาป่าถามคำถามนี้ขึ้นมาทำให้ผู้บริหาร
ที่ต่างแยกย้ายนั่งห่างกันห้าสิบเก้าคนหันมาจ้องหญิงสาวที่ทำเพียงอมยิ้มและพยายามหลบตา
ท่านประธานสมโชคที่จ้องคาดคั้น
“ทาง love sun จะเป็นผู้คัดเลือกสภาพแวดล้อมในการฝึกฝน
ทั้งทางท้องทะเล ผืนป่า และบนอากาศ รวมไปถึงการสนับสนุนเรื่องในหอบังคับการ จุดโจมตี สัญญาณฉุกเฉิน พยาบาลฯลฯ” ท่านประธานซันคลายความสงสัยของทุกคนแล้วหันไป
ส่งสายตาไล่ท่านอหวินเหวินชิง
“ท่านประธานซัน เหลนสาวผม ทำไมไม่กลับบ้านเมื่อคืน แล้วท่านริคาสึโมะ
ก็ฝากคำถามมาด้วย ทำไมบุตรสาวเพียงคนเดียวถึงไม่กลับญี่ปุ่นสักที ทั้งๆ ที่ตกลงกับหลินหลินไว้แล้วว่าจะอยู่เมืองไทยถึงแค่สามทุ่ม?”
ท่านประธานซันเดินเข้าใกล้จอภาพสามมิติแล้วกระซิบเสียงเบา แต่มันดังพอที่จะให้หลายคน
อ้าปากตาค้างเหวออีกนาน
“ผมต้องขอโทษจริงๆ เพราะภรรยาทั้งสองของผมยังไม่สะดวกตอนนี้ ถ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ผมจะไปส่งพวกเธอกลับบ้านนะครับ~~”
โครม! โครม! โครม! โครมๆๆๆๆๆ!
เก้าอี้หลายร้อยตัวล้มระเนระนาดเต็มห้องประชุมแห่ง world haunt……..
เสริมบท
ท่านอหวินเหวินชิง: *#@&!^@&!(#@&*@(
ท่านริคาสึโมะ: ตายแน่มึง!
โปรดติดตามตอนต่อไป บทที่ 18 เมียน้ะ ไม่ใช่แมว!
………………***
ความคิดเห็น