คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ว่าที่เมียดีเด่น
บทที่ 16 ว่าที่เมียดีเด่น!
ท่านประธานซันมองใบหน้าเนียนชวนหลงใหลตรงหน้าที่กำลังเปลี่ยนอารมณ์ไล่เฉดสีอันหลากหลาย และสุดท้ายมาหยุดลงตรงริมฝีปากเล็กน่าจูบที่เม้มแน่น และน้ำค้างใสก็ตัดสินใจพูดประโยคที่ตัวเองไม่เคยคิดจะพูดตลอดชีวิต
“ไอ้บ้ากาม ไอ้หื่นนรก!”
ท่านประธานซันหัวเราะฮ่าๆ จนดวงตาใสเปร่งประกายวาวจ้าเหมือนแม่เสือกำลังจะแทนร่างลูกแมวน้อย
“คุณหนูตัวน้อย เราไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วเดี๋ยวฉันมีธุระต่อ” แม้น้ำค้างใสจะแสดงอาการต่อต้านด้วยการสะบัดตัว
ขัดขืนที่จะถูกวงแขนกว้างๆ โอบเอวอีก แต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อท่านประธานก้มลงมาหอมแก้มใสเสียหลายฟอดจนคนไม่เคยหน้าแดงก่ำไปตลอดการโอบประคองของคนที่นอกจากจะบ้ากามสุดๆ แล้วยังหน้าหนาไม่เคยอายใคร
แล้วคนรอบตัวนี่มันอะไรกัน ทำไมมีแต่คนส่งรอยยิ้มหวานมา สาวน้อยมหาลัยหลายคนต่างอายม้วนและรีบหลบตากันเป็นพัลวันเมื่อท่านประธานที่ควรจะชรากลับเป็นชายหนุ่มไฟแรง
“ร้านข้างหน้าก็ได้ เค้าไม่อยากเดินไกลแล้ว” มันเหมือนชายหนุ่มจะแกล้งเพราะเอวเล็กนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กกว่าทำให้เขาแทบคลั่งและไม่อยากสะกดระงับความต้องการ.....ที่จะครอบงำเธอด้วยอารมณ์ตัญหาบ้ากามที่เธอบ่นอุบ
“ตกลง” ท่านประธานยอมตอบรับง่ายๆ เพราะได้แกล้งคนตัวเล็กสมใจแล้ว
ชายหนุ่มเลือกที่นั่งเป็นโซฟายาวติดกระจกใสมองออกไปเห็นวิวเบื้องนอกของชั้นสองของห้างให้คนตัวเล็กนั่งลง
แล้วส่งเมนูอาหารให้คนที่เผยยิ้มสดใส....นานเท่าไหร่แล้วที่น้ำค้างใสไม่เคยได้ใช้ชีวิตธรรมดาแบบนี้
“คุณหนูตัวน้อย อย่ามัวกินเพลินสิ….” หญิงสาวหันมองคนที่โอดครวญด้วยแววตาวิ๊งๆ
“ทำไมค้ะ หรือเค้าทำอะไรผิด?” หญิงสาวรีบมองหาความผิดพลาดของตัวเองแต่เมื่อไม่พบจึงเงยวงหน้าขึ้นสบตากับคนที่ยิ้มแฉ่งเป็นดอกบานไม่รู้โรยอยู่ตรงหน้า
“ก็คุณหนูตัวน้อย...ยังไม่ได้ป้อนผมเลย” หญิงสาวทำหน้าตื่นๆ ทำให้ชายหนุ่มอดหัวเราะและส่งยิ้มให้คนตรงหน้าไม่ได้....ไม่ว่าเธอจะทำอะไร...ในสายตาเขาเธอน่ารักทุกการกระทำ...เขาผู้เคยเป็นคนบ้าหื่นแห่งยุคในมารครองฟ้าต้องหลงยัยปีศาจจิ้งจอกตรงหน้าแล้วแน่ๆ
“ไม่เอาอะ กินเองสิ” คุณหนูตัวน้อยก้มลงเขี่ยข้าวในจานและก้มหน้ามุดๆ
แม้จะรู้ว่าคนหน้าใสกำลังอายหนัก ท่านประธานก็ยังขืนใจด้วยกำลังที่เหนือกว่าทำให้หญิงสาวต้องป้อนข้าวป้อนผลไม้ให้ชายเอาแต่ใจตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยง
เมื่อเดินออกจากร้านอาหาร ทั้งสอง(ท่านประธานซันลากถูคุณหนูตัวน้อย) ก็เดินมาทางโซนเสื้อผ้าสุภาพสตรีและชายหนุ่มก็ได้เห็นคนตัวเล็กอายหนักยิ่งกว่าเก่าเมื่อเขาลากเธอเข้ามาส่วนชุดชั้นใน ที่มีให้เลือกหลากหลายรูปแบบ
“นี่น่าจะใส่ได้น้ะ” ท่านประธานซันแกล้งหันไปหยอกคนข้างๆ ที่ใบหน้าเห่อร้อนจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด
ชายหนุ่มอมยิ้มและเลือกชุดชั้นในทั้งส่วนล่างส่วนบนไปให้สองเมียสาวที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ ส่วนในมืออีกข้างที่ไม่ได้โอบเอวคุณหนูตัวน้อยก็หอบอาหารมากมายทั้งสดและแห้งพะรุงพะรังเพื่อเอาไปเก็บกักตุนไว้ในส่วนหลังของห้องทำงานที่เป็นสะเหมือนคอนโดขนาดย่อมๆ
แววตาบังเอิญเบือนไปสบกับอาการหรี่ตาของหญิงสาวข้างตัว ท่านประธานซันจึงได้แต่อมยิ้มไม่หุบ เพราะเห็นร่องรอยบางอย่างวาบผ่าน
“หึงผมรึเปล่าคุณหนูตัวน้อย?” คำถามจี้ใจดำแทงทะลุความสงสัยของคุณหนูตัวน้อยทำให้ดวงตาใสสะบัดไปจ้องทางอื่น
“ไม่ค่ะ คุณพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง” น้ำเสียงเย็นชา สรรพนามที่เหินห่างและอาการเม้มปากจนเป็นเส้นตรงนั้นทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ ทำไมยัยปีศาจจิ้งจอกถึงน่ารักมากมายอะไรขนาดนี้
ฟอด!
ถูกขโมยหอมแก้มเป็นรอบที่สี่สิบเก้าของวันทำให้แววตาขวางๆ ของคนตัวเล็กถูกส่งให้คนตัวโตที่หน้าหนาอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้
“ซื้อเสื้อผ้ากับอาหารไปให้ หลินๆ กับคารินะ เดี๋ยวผมจะพาคุณหนูตัวน้อยไปทำความรู้จักกับพวกเธอ” ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆ และยังคงแกล้งคนตัวเล็กกว่า ที่นานกว่าเธอจะข่มความอายและเลือกชุดชั้นในรวมไปถึงเสื้อผ้าติดแบรนอีกหลายชนิดจนท่านประธานต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างอดขำไม่ได้
แก้แค้นเขาไม่ได้ก็จะเอาเงินของเขาให้เกลี้ยงเลยสิน้ะ
“ว้าวซ่อนรูปนะเรา” ดูเหมือนความอายของน้ำค้างใสจะถึงขีดจำกัดความอายเลยกลายเป็นความโกรธ หญิงสาวตัวเล็กเลยหันมาชกหมัดใส่หน้าเขาอย่างไม่ทันระวัง
“อย่าแกล้งเค้าสิไม่งั้นเจอมากกว่านี้แน่” เมื่อหมัดใกล้ถึงดวงตาใสก็หรี่ลงและหยุดหมัดไว้บนแก้มชายหนุ่มห่างกันเพียงมิลลิเมตรเดียว
“ไม่แกล้งแบบนี้หรอกแต่จะมากกว่านี้ต่างหาก!” ท่านประธานซันยังคนล้อเล่นกับหมัดเล็กๆ ที่เจ้าตัวได้แต่ขยี่เท้าแล้วขยี่กำปั้นน้อยๆ ลงกับแก้มเขาอย่างขัดใจ สุดท้ายเลยกลายเป็นหลังมือ ฝ่ามือ ไล่ไปแต่ละนิ้วถูกริมฝีปากอุ่นร้อนของชายหนุ่มจับลงโทษเสียจนคนตัวเล็กเงียบกริบ
“แง แกล้งเค้า” ชายหนุ่มรีบลนลาน เพราะจู่ๆ ยัยคุณหนูตัวน้อยก็น้ำตาร่วงอย่างขัดเคือง
“ขอโทษ ขอโทษ ผมจะไม่แกล้งอีกน้ะ ผมสัญญานะคนดี ไม่ร้องน้ะ ไม่ร้อง” ชายหนุ่มหันไปส่งถุงของทั้งหมดแถมด้วยเงินอีกเล็กน้อยแล้วสั่งเสียงเรียบๆ
“ไปที่ตึกตรงข้ามแล้วบอกพนักงานให้หมา เอาไปเก็บที่ห้องฉัน” ชายหนุ่มส่งคีการ์ดให้ชายหนุ่มซึ่งคอยเป็นพนักงานของร้านเสื้อผ้าติดแบรนที่รีบก้มหัวรับแล้ววิ่งออกไปจากร้านเพื่อเอาของไปส่งให้ถึงที่
“โอ๋ๆ คุณหนูตัวน้อย ไม่เอาน้ะ ไม่ร้องไห้น้ะ” เหมือนสกิลของท่านประธานซันจะค่อยๆ พัฒนาเนื่องจากการปลอบและขู่คาริกับหลินๆ จนชำนาญในระดับหนึ่ง
คุณหนูตัวน้อยที่ยังคงน้ำตาซึม เพราะถูกแกล้งสารพัดจากผู้ชายบ้าบอข้างๆ ก็ยังคงน้ำตาร่วงไม่หมด
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจก้มลงไปประกบปิดริมฝีปากเล็กแล้วคอยป้อนความอ่อนละมุนหวามไหวให้ร่างเล็กต้องสั่นสะท้าน แขนเล็กอ่อนเรี่ยวแรงจนหมดทางที่จะต่อต้านหรือขัดขืน
ลิ้นเล็กไร้เดียงสาถูกปลายลิ้นใหญ่กว่าของคนที่ช่ำชองเกี่ยวรัดพัวพันจนเหมือนหนึ่งจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
ไม่รู้ว่าน้ำตาเหือดหายไปเมื่อไหร่ แก้มใสที่เคยอาบน้ำตาชื้นกลับกลายเป็นย้อมด้วยสีชมพูเปร่งปรั่งจนแก้มน้อยๆ ถูกขโมยตัวดีหอมอีกหลายฟอด
“ที่นี่คือที่แรกที่เราเจอกันครั้งแรกใช่ไหม....คุณหนูตัวน้อย?” สายน้ำยามค่ำของมหานครหลวงของประเทศสะท้อนแสงไฟวิบวับจากเรือใหญ่น้อยและไฟสารพัดสีที่ติดเรียงรายอยู่รอบตัวเหมือนแข่งขันกับดวงดาวนับล้านบนผืนฟ้า
“ค้ะ....ใช่” ชายหนุ่มถอนหายใจและอมยิ้ม เมื่อสองวันก่อนเขาเจอเธอที่นี่....สองวันถัดมาเขามาจูบกับเธอที่นี่
“งั้นฉันให้ตำแหน่งนี้ให้เธอแล้วกันน้ะ” หญิงสาวในอ้อมแขนทำสีหน้างงงัน เขาจะมอบตำแหน่งอะไรให้เธออีกละเนี่ย.....
“ว่าที่เมียดีเด่นเป็นไง!!” หลังจบศึกถูกทำร้ายร่างกายอีกหลายรอบทำให้น้ำค้างใสเหนื่อยแรงชายหนุ่มเลยตัดสินใจอุ้ม
ร่างบางขึ้นไว้ในวงแขนและเก้าเดินกลับไปเข้าประชุมซึ่งถึงเวลาอีกไม่ถึงห้านาทีก็จะเข้าประชุมแล้ว...
…
ผู้บริหารและหัวหน้าแผนกทั้งสาขารองและสาขาย่อยอีกหกร้อยกว่าแห่งรอบโลกต่างเข้าร่วมประชุมบ้างทางโทรศัพท์ บ้างทางภาพสามมิติ
ชายผู้เป็นประธาน แห่ง world haunt เก้าเข้าห้องประชุมพร้อมหญิงสาวร่างเล็กในวงแขนซึ่งถูกวางลงบนเก้าอี้เยื้องหลังของท่านประธานซึ่งหมาป่าที่ยิ้มแห้งๆ เหมือนรู้อยู่แล้วได้เตรียมไว้ก่อน
หลายร้อยสายตาของผู้บริหารทุกๆ สาขาจ้องหญิงสาวผู้มีสิทธิ์เข้าร่วมประชุมระดับสูงสุดซึ่งเกิดขึ้นไม่กี่ครั้งของแต่ละปี
แต่นี่พึ่งไตรมาตรที่สองของปีท่านประธานก็เรียกเข้าประชุมแล้ว
หมาป่าส่งสมุดบันทึกเล็กๆ ในปกซึ่งเขียนแสดงตารางต่างๆ ให้น้ำค้างใสที่รับมาแล้วก้มหัวขอบคุณจนชายหนุ่มเคลิ้ม
มองไปที่แผ่นหลังของท่านประธานแล้วหมาป่าก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ วันนี้ทำไมแลดูมีรังสีอำมหิตแปลกๆ
“พร้อมรึยัง” น้ำเสียงนุ่มทุ้มทรงพลังของผู้ก่อร่างสร้าง world haunt ด้วยสองมือคู่นี้ลุกขึ้นยืนแล้วพยักหน้าให้หมาป่าที่เคร่งขลึมลง
ชายหนุ่มเลขาเก่าแก่ของท่านประธานจัดการขึ้นหัวข้อประชุมบนจอฉายภาพขนาดห้าสิบคูณห้าสิบเมตรสามร้อยหกสิบองศาจนเสียงร้องฮือฮาดังกระหึ่มขึ้นมารอบห้องประชุม
หัวข้อตัวใหญ่สีแดงบนจอคือหัวข้อที่เรียกประชุมใหญ่ในครั้งนี้
แต่ประโยคเล็กๆ สีน้ำเงินข้างล่างทำให้ทุกคนฮือฮา และร้องเฮกันอย่างตื่นตลึง
“จริงเหรอครับท่านประธาน ฝึกหายใจออกกำลังกายใบหน้า เข้าคอสเสริมความงาม ตามด้วยการทำทรีสเมนท์ทำให้แลดูหนุ่มเหมือนวัยรุ่นยี่สิบต้นๆ แบบนี้เลยเหรอ?” ผู้บริหารชาวสุพรรณบุรีถามด้วยน้ำเสียงเหน่อๆ ของทางบ้านจนผู้บริหารชาวต่างชาติหลายคนกะพริบตาปลิบๆ
น้ำค้างใสที่พอรู้ตื้นลึกหนาบางอะไรบ้างได้แต่อมยิ้มกับความลับของการคืนสู่วัยเยาว์ของท่านประธานที่มีทั้งจริงและเท็จปนกัน จนในอนาคตพนักงานของบริษัทจะแห่แหนกันไปเข้าคอสเสริมความงามจนบริษัทป่วน
“ฉันไม่มั่นใจหรอก แต่เท่าที่ลองทำดูแค่ผิวเผินก็ได้ประมาณนี้น้ะ” ท่านประธานแกล้งตีหน้าคิดหนักแล้วพูดอย่างไม่มั่นใจ
“ฮ้ะ แล้วถ้าทุเรศทุรังอย่างผมไปทำจะทำให้หน้าตาดีขึ้นไหมท่านประธาน?” ชายแก่หนวดเคราหรอมแหรมเอ่ยถามท่านประธานอย่างคาดหวังสุดๆ
“ผมไม่มั่นใจหรอก เรื่องนี้มันอยู่ที่การดูแลตัวเองของพวกคุณด้วยนั่นแหละ” ท่านประธานแกล้งตอบอย่างหนักใจแล้วพูดต่อ
“แต่อดีตผมเป็นไอ้แก่เหี่ยวหย่อนยานไปทุกส่วนจนรวยขนาดนี้สาวๆ ยังมองข้าม แต่วันนี้ถึงขั้นมีคนหลงเสน่ห์มาตามสมัครเป็นพนักงานบริษัทเราเลยน้ะ” ท่านประธานทิ้งระเบิดจบก็ทำให้เกิดเสียงเป่าปากร้องเฮลั่น จนคนโดนพาดพิงหน้าแดงก่ำจรดใบหู แล้วได้แต่พึมพำสาปแช่งท่านประธานที่ก้มลงจิบชาเล็กน้อยก่อนทุกอย่างจะหายไปหลงเหลือเพียงรายละเอียดของการเข้าประชุมครั้งนี้ของทุกภาคฝ่ายแห่ง หนึ่งในบริษัทผู้นำด้านอาวุธสงครามของโลก….
เสริมบท
ท่านประธานซัน: ว่าที่เมียดีเด่นฮ่าๆๆ
หลินๆ &คาริ: เฮอะ นี่เหรอขอสวรรค์มีเมียคนเดียว!
โปรดติดตามตอนต่อไป บทที่ 17 เมฆดำ
…………………….***
ความคิดเห็น