คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ท่านประธานลาวันหนึ่ง!
บทที่ 14 ท่านประธานลาวันหนึ่ง
หมาป่านั่งหาวหวอดๆ ตั้งแต่หกโมงเช้ามาถึงตอนนี้แล้วตรวจเอกสารบนโต๊ะไปด้วยแวตาปลือๆ
“หมา....ท่านประธานไปไหนนะ?” ท่านผู้บริหารหน้าปลาบู่เดินเข้ามาเรียกเขาด้วยชื่อสั้นๆ อันน่าเศร้า
“ท่านประธานลาวันหนึ่งครับ” หญิงชราเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ปกติคนอย่างท่านประธานแม้จะบ้าบอแค่ไหนก็ยังไม่ลาขนาดบ้านถูกน้ำท่วมยังไม่ลาเลย....แต่ลากคนทั้งบริษัทไปตั้งแถวเป็นกระสอบทรายขวางทางน้ำให้ท่านประธานเก็บของขึ้นที่สูงแค่เท่านั้นเอง
“ท่านประธานยื่นใบลาไว้ครับ” หมาป่ายิ้มเจื่อนๆ และยื่นส่งจดหมายลาแค่เขียนสั้นๆ หนึ่งบรรทัดได้ใจความ
‘ท่านประธานซันขอลา เนื่องด้วยเมียป่วย!’
หญิงชราคิ้วกระตุกไล่เรื่อยไปจนถึงหางตาใบหน้าและมุมปาก
“ไอ้ดวงเฮ็งนี่แกจะหนีเที่ยวทำไมไม่ให้เหตผลดีกว่านี้หน่อย!”
ระหว่างนั้นบอร์ดบริหารหลายคนเดินผ่านมาจึงหันไปส่งใบลาให้ทุกคนผ่านตารวมถึงภิภพที่อ้าปากค้าง
“ฮ้า....หรือคุณพ่อแอบไปมีอีหนู....แต่แก่ขนาดนั้นน่าจะไม่ไหวแล้วน้ะ?” ผู้บริหารหลายคนกลั้นหัวเราะจนหน้าตาแดงก่ำไปหมด
ทุกคนต่างรู้ว่าภิภพคือเด็กที่เติบโตมาจากการชุบเลี้ยงของท่านประธาน และรับเป็นลูกบุญธรรม ท่านประธานซันไม่ได้มีลูกบุญธรรมแค่เพียงคนเดียว แต่ยังกระจายอยู่ทั่วประเทศอีกเป็นร้อยและรอบโลกอีกเป็นหมื่น
“เฮ้ยๆ นั่นพ่อนะโว้ย ไม่ใช่คนข้างบ้าน~~~” คุณเกษมสหายต่างวัยของภิภพกล่าวกลั้วเสียงหัวเราะขบขัน
ทุกคนหัวเราะฮา จนหมาป่าที่ย่องหนีไปเข้าห้องน้ำกลับมา
“ได้ข่าวว่าพ่อให้ถอนระบบยิงอาคารของ world sky เหรอหมาป่า?” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามความสงสัยของเหล่าผู้บริหารกับพนักงานทั้งในสาขาหลัก รอง และย่อย ทั่วโลกที่ถล่มอาคารของ world sky อย่างเมามันในอารมณ์
“ครับ ดูเหมือนท่านประธานจะไปทำสัญญาบางอย่างกับทางนู้น อ๋อแล้วอีกเรื่องที่ท่านประธานบอกให้เตรียมประชุมก่อนไปทะเลก็คือธุรกิจอาวุธสงครามทั้งหมดเกี่ยวกับแอนตาร์กติก ทางเวลาเดี๋ยวท่านจะแจ้งอีกทีครับ” หมาป่าก้มอ่านผ่านบันทึกของตนอย่างคล่องแคล่ว
“แล้วจริงรึเปล่าที่มีข่าวว่าท่านประธานใส่ชุดเล่นทะเลไปฉีดน้ำกับเขาด้วยนะ?” คำถามจากคุณปลาบู่ทำให้ทุกคนจดจ่อที่จะฟังคำตอบ
หมาป่ายิ้มแห้งๆ แล้วตอบเสียงแผ่ว
“ก็มีความน่าจะเป็นที่จริงมากครับ เพราะท่านประธานเพียงเอาจดหมายมาโยนตอนเช้ามืดแล้วป่านนี้ยังอยู่ในส่วนหลังของห้องทำงานอยู่เลยครับ ที่บอกเมียป่วย ที่จริงท่านอาจจะป่วยเองก็ได้นะครับ”
หมาป่าสันนิษฐานทำให้ใครหลายคนบ่นพึมพำคนแก่แต่ก็เจือความห่วงไยเสียทุกคน
“พี่หมาๆ อ้าว...ขอโทษครับท่านผู้บริหาร” ชายหนุ่มรุ่นน้องผู้ทำงานแผนกต้อนรับควบรักษาความปลอดภัยร้องหาหมาป่าเสียงหลง
จนได้รับรังสีพิฆาตจากเลขาท่านประธาน
“มีอะไรไอ้หอก?” บอร์ดบริหารหลายคนกลั้นขำไม่ได้จึงขอตัวไปห้องน้ำ
และระเบิดเสียงดังลั่นกับชื่อพนักงานในบริษัทนี้
หอกหักยิ้มเจื่อนบ้าง ตอนนี้เริ่มเข้าใจอารมณ์ไม่พีคของรุ่นพี่ที่มีคนเรียกชื่อหน้าแต่อย่างเดียวแล้ว แต่เรื่องชื่อเขาไม่สำคัญเท่ากับเรื่องใหญ่ที่เขาต้องวิ่งขึ้นมาชั้นบนเหมือนไฟลนก้นแบบนี้หรอก
“แย่แล้วพี่...ทาง world sky world sky” หอกหักเอ่ยอย่างหอบเหนื่อยจนภิภพที่ยังไม่เดินไปไหนตบหลังลูบไหล่ให้ใจเย็น
“world sky มีอะไรวะหรือหาเรื่องพวกเราอีก?” ชายหนุ่มผู้ถามหัวเราะหึๆ เพราะแค่ครั้งก่อนเขาบอกแค่ว่าทางนั้นบอกจะต้องเหยียบ world haunt ให้จมดิน ท่านประธานยังจัดหนักเสียเละเป็นมูลค่าประเมินออกมาเป็นตัวเลขไม่น้อยกว่าสิบสองหลักแน่
“ปะ...เปล่าพี่...แต่….คุณน้ำค้าง…..ใส……มา!”
ชื่อนี้ทำให้บอร์ดบริหารเกือบทั้งหมดแตกฮือเหมือนผึ้งแตกรัง
แม้แต่หมาป่ายังอ้าปากหวอ
“ฮ้า...ยัยปีศาจจิ้งจอกนั่นมาทำอะไร?” คุณยายปลาบู่เบ้ปากให้ชื่อของเด็กสาวดาวรุ่งแห่งวงการธุรกิจไทย
แต่แววตายังคงทอแววยอมรับนับถือ
“ฮ้ะ...พูดจริงเหรอ...เดือนก่อนฉันได้ข่าวเธอไปเยือนบริษัทคู่แข่งด้วยไมตรีจิต คืนเดียวถึงกับปิดกิจการขายหุ้นให้
world sky หมดหน้าตัก”
หลายคนที่เคยดูถูกเธอเริ่มจะหนาวๆ
“เธอมายื่นจดหมายสมัครงานครับ!”
ทุกคนอ้าปากค้างแล้วร้องตะโกนพร้อมกัน
“สมัครงาน~~”
ผู้บริหารแต่ละฝ่ายกลูแข่งกันลงชั้นล่างจนเครื่องเดินทางค้างไปหลายรอบ
ใครบ้างหละจะไม่อยากได้สุดยอดเพชรในสุดยอดเข้ามาอยู่ในฝ่ายของตัวเอง
…
ท่านประธานซันมีเพียงผ้าคลุมสีขาวทั้งตัวบรรจงบิดผ้าขาวสะอาดเช็ดตัวให้คาริเมะหลังจากที่ครั้งแรกของเธอกลายเป็นเหมือนฝันร้ายของปีศาจ
จนตื่นเช้ามาเนื้อตัวจึงร้อนจี๋เป็นไฟเผา
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเขียนจดหมายลางานที่ห่วยที่สุดในโลกแล้วโยนให้หมาป่าไว้บนโต๊ะทำงานกี่สายโทรศัพท์ติดต่อเข้ามาเขาก็ไม่สนใจ
นี่เที่ยงแล้วชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจด้วยหน้าตากลัดกลุ้ม
“ใจเย็นสิค้ะซัน เดี๋ยวคาริก็ฟื้นไข้แล้วหลินตรวจแล้วน้ะ เธอไม่เป็นอะไรมากอย่างที่เห็น แต่ผิดที่ซันนั่นแหละ” ชายหนุ่มจึงคว้าถ้วยข้าวต้มจากมือของเมียสาวแล้วดึงเธอเข้ามากอดเพื่อเรียกกำลังใจ
“ผมขอโทษ ก็ๆ....ผมผิดเอง” จะโทษท่านประธานซันคนเดียวก็ไม่ได้ หลังจากหลินๆ และคาริได้เข้าไปอ่านความทรงจำตั้งแต่เกิดจนย้อนไปถึงแรกก่อตั้งสำนักปราณวินซีเรีย แล้วสองสาวจึงได้รู้เหตผลของร่างปีศาจของชายหนุ่มว่าเป็นไปเพราะสายเลือดของเขามันกำเริบขึ้นมา
แต่ร่างกายบอบช้ำของคาริก็ฟื้นฟูมากแล้วจึงไม่ทำให้ชายหนุ่มผู้ช่ำชองในกามแต่อ่อนด้อยในรักไม่ลงไปนอนดิ้นบนพื้นด้วยความทุกข์ใจ
“หลินเชื่อน้ะ ถ้าคาริฟื้นแล้วเธอจะมีแต่ความสดใสให้ซัน” เมื่อหลินๆ รู้ถึงอายุที่แท้จริงของท่านประธานซันแล้วเธอก็ต้องอึ้ง เพราะชายหนุ่มมีวัยเพียงยี่สิบสี่ปีแต่กลับมีพลังภายในสะสมตามชีพจรลับนับพันปี
“จะๆ งั้นเรามาต่อกันไหมหลินๆ ที่รัก” สายตาหวานเชื่อมไม่น่าไว้ใจของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรีบเผ่นไปยืนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงกว้าง
“ไม่ค่ะ หยุดเลยน้ะ ถ้าหลินท้องต้องลางานเก้าเดือนเลยน้ะ” เด็กสาวพูดปฏิเสธเสียงแข็งแต่ใบหน้านวลผ่องใสที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้ชายหนุ่มหัวเราะได้อย่างพอใจ
“ลามกไม่เกรงใจคนป่วยเลยน้ะ ไอ้บ้าเอ๊ย!” คาริที่กำลังฟื้นรู้สึกถึงพลังปราณของหลินและชายหนุ่มผู้เป็นสามีไหลเวียนซ่อมแซมรักษาร่างกายที่เสียหายจนเกือบหายสนิทยกเว้นพิษไข้ที่ทำร้ายเธอจนเสียงแหบ
“โอ๋ๆ เมียรัก ตื่นมาก็ด่าสามีเลย ค่อยๆ ลุกน้ะ ดื่มน้ำก่อนน้ะ” ชายหนุ่มค่อยๆ ประคองร่างบางขึ้นนั่งกับหมอนหลายใบที่นำมาซ้อนรองแผ่นหลังให้คาริจนหญิงสาวดื่มน้ำจากหลินๆ ที่ป้อนให้ด้วยความใจเย็นไปจนหมดแก้วท่านประธานซันจึงบังคับแกมขู่เข็ญให้สองสาวกินข้าว เพราะตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วที่พวกเขาบรรเลงบทรักจนลืมวันเวลารวมถึงอาหารการกิน
ชายหนุ่มนอนมองแผ่นฟ้าไร้ปุยเมฆจากยอดตึกสูงใจกลางกรุง สองข้างมีเมียสาวทั้งสองที่หลับไหลไปอย่างอ่อนเพลีย หลินๆ เพราะเธอถูกเขาหักโหมด้วยความหื่นตลอดหนึ่งคืนกับคลึ่งวัน
ส่วนคาริหลับใหลไปเพราะพิษไข้ ระหว่างมองฟ้าไร้เมฆอยู่เพลินๆ ในมโนสำนึกก็คิดไปถึงดวงตาใสและใบหน้าเนียนระเรื่ออมชมพูของใครบางคนที่ท่านประธานไปหยอกเย้าเธอวันก่อน
เขาก็ไม่หวังเป็นจริงเป็นจังอะไรว่าน้ำค้างใสจะมาทำงานเป็นพนักงานแลกเปลี่ยนที่ world haunt แสนบ้าบอที่เขาพูดออกไปเมื่อวาน
ชายหนุ่มกะพริบตาอีกครั้งก้อนเมฆขาวสะอาดเหมือนปุยฝ้ายก็เข้าเรียงตัวกันเป็นกรอบบรูปหัวใจลายล้อมเมฆก้อนเล็กแสนสดใสรูปหยดน้ำบนฟากฟ้าแสนไกล ก่อนชายหนุ่มจะเผลอหลับไป
…
“มาลูกเข้าแผนกป้าเถอะน้ะ....รับรองหนูถนัดและงานคล่องมือ ทุกคนมีสัมพันธ์ดีขั้นเทพเรียกพ่อเลยหนูเอ้ย”
คำหว่านล้อมหลายต่อหลายคนของบอร์ดบริหารเกือบหกสิบคนของ world haunt ต่างแวะเวียนมาโฆษณาสรรพคุณของแผนกตัวเองจนแม้แต่ใครใส่กางเกงในสีอะไร หรือบ้านไหนเมียโหดน้ำค้างใสซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็ญสีไข่มุกก็ได้รับรู้
หญิงสาวพยายามเม้มปากกลั้นหัวเราะอย่างสุดแรง
“นะหลานนะ เข้าแผนกลุงเถอะ ประชาสัมพันธ์อย่างที่หนูชอบเลยน้า...ท่านประธานยังให้โบนัดแผนกพวกเราตลอดประจำทุกปี”
เมื่อพูดถึงคนแก่ผู้ลึกลับคนนั้น หญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป
“แล้ววันนี้ท่านประธานไปไหนหรอค้ะ?” คำถามแรกของพนักงาน V I p ที่สุดในโลกทำให้บอร์ดบริหารหันมองหน้าตากันอย่างตื่นๆ หรือเธอจะมาไม่ดี
“วันนี้ท่านประธานลาหนึ่งวันครับ” คนที่ตอบคือหมาป่าที่พยายามปิดปากหาวให้สุภาพที่สุด เมื่อเห็นสาวสวยจ้องเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ
“จะเป็นการเสียมารยาทรึเปล่าค้ะ...ถ้าอยากทราบสาเหตการลาของท่านประธาน?” น้ำค้างใสอยากจะตบปากตัวเองสักหกร้อยหกสิบหกทีแต่เธอคงจะทนไม่ไหวก่อนแน่ ทำไมต้องไปถามอะไรถึงคนแก่บ้าๆ บอๆ คนนั้นด้วยเนี่ย
“เอ่อ.....เอ่อ.....เออ....” ผู้บริหารหลายคนเหงื่อตก ต่างคนต่างความคิดและดูท่าทุกคนจะเริ่มกระวนกระวายตั้งแต่เด็กสาวคนนี้โผล่เข้ามาในบริษัท
ไม่มีใครสักคนดูถูกเธอว่าเป็นคนพิการสักคน
เพราะรู้ดี ล้อเข็ญของเธอเป็นรุ่นพิเศษที่ทาง world sky ต่างทุ่มทุนสร้างประเคนให้เธอจนหมด ตั้งแต่ระบบเหาะ บิน หรือแม้แต่อาวุธทุกระยะ ทั้ง ใกล้ไกล หรือระบบสมองกลอัจฉริยที่ปกป้องผู้นั่งอยู่บนล้อเข็ญคันนี้
จนมีแต่คนล่ำลือว่าต่อให้เอาล้อเข็ญคันนี้ไปทัวนรกแข่งกับเครื่องของรถเหาะที่ดีที่สุดในโลก ล้อเข็ญเจ้ากรรมคันนี้ก็กินขาดชนะใสๆ แน่นอน
“มันบอกบ้านมัน หมาคลอดลูกมันต้องอยู่เฝ้า~~” คุณยายปลาบู่ตอบเสียงสะบัดจนผู้บริหารหลายสิบคนหันมองด้วยแววตาอ้าปากค้าง
“คิกๆ” น้ำค้างใสอดหัวเราะไม่ได้...คนประหลาดยังไงก็เป็นคนประหลาดอยู่วันยันค่ำ
สายตาทุกคู่จ้องเธออย่างอึ้งๆ แม้รอยยิ้มเธอไม่ได้งดงามเหมือนแสงตะวันฤดูหนาว รอยยิ้มไม่ได้สุกสกาวเหมือนดวงดาวฤดูร้อน
แต่สะเหมือนน้ำค้างแสนสดใสในป่าลึกที่มีแต่เพียงคนมีบุญเท่านั้นที่จะได้เห็นรอยยิ้มเหมือนสวรรค์ประธานและเสียงหัวเราะที่สดใสกว่าเครื่องดนตรีใดในโลก
“อแฮ่ม ไม่มีงานทำกันหรือไง คุณหนูตัวน้อยเธอมายั่วจระเข้หิวโซพวกนี้ทำไมเนี่ย บริษัทฉันได้เจ๊งหมด!!!”
เสริมบท
ท่านประธานซัน: ข้าขอโทษที เมียข้าแข็งแรงหวะฮ่าๆ
คาริ: *&@^!&#)@(!+$&%^ จะหนีกลับญี่ปุ่น*$!&@$(#^&%$^
เอฟเฟล็กกางแขนบินๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป บทที่ 15 การรักษาฉบับท่านประธาน!
……………..***
ความคิดเห็น