ลิขิตรักเจ้าฟาร์มน้อย (ตอนนั้นตั้งชื่ออะไรไป ! มาอ่านตอนนี้อายจีงๆ)

ลำดับตอนที่ #9 : เรื่องง่ายๆ

Chapter8 เรื่องง่ายๆ

   “ฉันสงสัยจริงๆ พระอาจารย์เอาธงขึ้นไปปักบนนั้นได้ไงอะ?” เหมือนฝันเปรยขึ้นอย่างสงสัย ในขณะที่ไม่มีใครหาคำตอบและตอบคำถามของเด็กหญิงได้

“พระอาจารย์อาจจะใช้กำลังภายในเหาะขึ้นไปก็ได้!” ส้มป่อยที่ชอบเห็นเจ้าฟาร์มธัญกาล

ผู้บริหารฝ่ายงานตรวจสอบอย่างสมหวังและผู้บริหารฝ่ายงานคลังอย่างเล็ก

ประลองยุทธ์วิจารย์กระบี่บนยอดดอยหมอกฟ้าสามวันสามคืนยังไม่เลิกรา

ตอบคำถามเหมือนฝันจนคนอื่นถอนหายใจเฮือก

   “นี่ๆ หยุดไว้ก่อนเลย จะไปวิจารณ์หนังกำลังภายในเอาไว้ที่บ้าน

ว่าแต่พวกเราเนี่ยสิจะทำยังไงเอาธงผืนนั้นลงมา!” พนมเปญรีบเบรกจินตนาการอันเพ้อเจ้อ

ของแต่ละคน

“ใช่ ยอดวิหารเนี่ยนะ!” ซีม่าบ่นอุบแล้วปรายตามองบาบี้ที่ชูอาวุธไม้ของเธอขึ้น

ก่อนหรี่ตามองยอดวิหารกับอาวุธในมือ

“เธอคิดว่าจะถึงป่ะบาบี้?” หมาหล้าที่สังเกตเพื่อนๆ ทุกคนอยู่ถามบาบี้ที่กำลังทำหน้าคิดหนัก

“ลองดูก็ได้นะเบบี้” คารามายก็ยังคงติดคำว่าเบบี้จากซีม่า

“น่าจะได้นะ” ชาคาดการแล้วมองสลับระหว่างอาวุธไม้รูปทรงธรรมจักร

ในรูปของกงล้อแห่งวัฏสงสารอะไรเทือกนั้น

   “ไม่อ่ะ ไม่ถึงแน่ๆ ตุ๊กตาหัวทอง นอกจากเราจะให้หมาหล้ายิงธนูตามไปกระแทกกงจักร

ของเธอหลังจากมันบินออกไปแล้วอะนะ” ซีม่าแย้งแล้วมองแขนเล็กราวกับกิ่งไม้ของเบบี้

ที่พยักหน้าเห็นด้วย

“ได้สิ เราทำเหมือนเมื่อกี้ก็ได้ ให้บาบี้ขว้างกงจักรขึ้นไปแล้วให้หมาหล้าปีนขึ้นไป

อยู่บนบันไดนี่ไง

คอยยิงกงจักรให้มีแรงหนุนให้ลอยขึ้นสูงไปน่าจะลากเชือกที่ผูกใต้กงจักรไปได้นะ”

            กาแฟเสนอความคิดที่ทุกคนพยักหน้ารับ

“สมมตินะ สมมติถ้ามันยังไม่ได้อีกล่ะ?” เหมือนฝันถามหาแผนสำรอง

“ถ้ามันจะยากขนาดนั้นเราก็จุดไฟเผาวิหารเลยสิ เดี๋ยววิหารถล่มพวกเราก็เก็บธงได้

ก็พระอาจารย์บอกทำยังไงก็ได้ไม่ใช่หรอไง ฉันไม่ผิดนะ!”

            ไวโอลีนเสนอความเห็น และได้รับสายตาโพยพุ่งจากเพื่อนๆ เข้าใส่ราวกับมีไฟลุก

ทำให้ต้องรีบหาทางรอด

“ก็จริงเนอะ ถ้าไม่ได้ก็เอาแบบลีนว่าก็ได้” คราวนี้สายตาหันมารวมศูนย์อย่างร้อนแรง

สาดเข้าใส่ส้มป่อยที่รีบกระโดดหนีไปยืนอยู่กับไวโอลีนที่ยกมือขึ้นโอบไหล่แล้วหัวเราะเสียงดัง

            หมาหล้าบ่นอุบอิบแล้วจำใจปีนขึ้นสู่ที่สูงด้วยหัวใจที่สั่นไหว

พอเขาขึ้นถึงยอดเสา บาบี้ก็หายใจเข้าลึกแล้วเหวี่ยงมือนำพากงจักรไม้ในมือให้พุ่งฉิว

ลอยโค้งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างงดงาม

ทุกคนต่างกลั้นหายใจเมื่อหมาหล้าบรรจงเล็งธนูแล้วปล่อยสายทำให้ลูกธนูไม้

ที่ผ่านการคาดคะเนทิศทางแล้วพุ่งทะยานเข้าหากงจักร

ที่กำลังหมุนคว้างลอยละลิ่วอยู่กลางอากาศ

ด้วยแรงโน้มถ่วงของโลกที่กำลังกดลงมา

ลูกศรจากธนูของหมาหล้าพุ่งเข้ากระแทกกับกงจักรทำให้อาวุธไม้ลอยลิ่วพุ่งทะยานด้วยแรงส่งเข้าหายอดวิหารด้วยความเร็วสูงพร้อมกับคนด้านล่างชัยโยโห่ร้องกันเสียงดัง

ทว่าผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกลับไม่ได้เป็นไปดั่งคาดหมาย

เพียงไม่กี่เซนติเมตรกงจักรไม้ก็จะคล้องลงบนด้ามธงแต่กระแสลมโดยรอบกลับกระพือพัด

แรงขึ้นจนทำให้กงจักรร่วงดิ่งลงมาบนบันไดหน้าวิหารแล้วกลิ้งลงมาหยุดต่อหน้าแต่ละคน

ที่ทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วถอนหายใจยาวกันเป็นแถว

   “ใครก็ได้ เอาฉันลงไปที ฉันติดอยู่ข้างบนนน!” หมาหล้าร้องโหยหวนทำให้ทุกคนรีบลุกขึ้นหัวเราะเสียงดังให้กับสภาพของหัวหน้าคนเก่งที่ทำหน้ามุ่ย

หลังจากที่ลงมาสู่พื้นราบได้แล้ว

   “เอาไงกันต่อดีหละคราวนี้?” นมสดรีบลากหูไวโอลีนที่นั่งอู้

ในขณะที่แทบทุกคนลุกขึ้นมาสุมหัวรวมกันหมดแล้ว

“งั้นเอาตามวิธีของลีนสิ!”

สีหน้าแต่ละคนยากจะบรรยายเป็นคำพูดเมื่อส้มป่อยยังไม่ล้มเลิกความคิดเดิม

“นี่ส้ม ถึงพ่อเธอจะไม่นับถือศาสนาอะไรแต่ก็ไม่ควรเผาวิหารของเขา!” ชาหันมาโวยวายใส่ส้มป่อยที่ทำหน้างงๆ

“เอาใหม่ พวกเราลองมาคิดวิธีธรรมดาๆ ดูมั้ยเวลาเตะบอลติดยอดไม้

หรือจะเอาอะไรสูงๆ” ย่างไก่แนะนำ

จนทุกคนตาเป็นประกาย

“สอยดาว!!!”

            ภารกิจออกตามหาไม้ยาวเพื่อนำมาสอยธงลงจากยอดวิหารด้วยความง่ายดายเริ่มขึ้น

ด้วยความโกลาหน แต่ไม้ที่ทุกคนต้องการนั้นความยาวไม่ต่ำกว่าสิบเมตรเป็นอย่างต่ำ

ทำให้ทุกคนรีบวิ่งวุ่นหากันขวักไขว่

“ถ้าสมมติพระอาจารย์มัดด้ามธงติดกับยอดวิหารหละ จะทำไงดี?” กาแฟถามชาหมาหล้า

และเต่างอยที่เดินอยู่ไม่ห่างกันเมื่อพวกเขาเลือกที่จะมาสำรวจในเขตป่าไผ่ของโรงเรียนวัด

   “เอ่อเนาะ” เต่างอยพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ใครจะได้กล่าวอะไรกันอีกเสียงร้องเรียกรวมพล

ก็ดังจากป่าไผ่ในด้านหนึ่ง

ทำให้ทุกคนรีบเร่งมารวมกันแล้วมองไม้ไผ่ด้ามเหมาะมือเด็กอ่อนๆ อย่างพวกเขา

ความยาวเหมาะสม

ทำให้เด็กที่พยายามลากอย่างไวโอลีนก้นจ้ำเบ้าไปหลายรอบแล้ว

ทุกคนต่างกลูกันเข้าไปลากลำไผ่ยาวขนาดเหมาะมือวิ่งกันกลับไปหน้าวัดอย่างยินดี

            ไม้ไผ่ยาวสิบห้าเมตรกว่าๆ ทำให้เด็กๆ ทุกคนต้องแยกย้ายออกยืนเป็นแถวยาว

และจับไม้ไผ่ยกขึ้นพร้อมกัน

ความยากลำบากของทุกคนคือกิ่งไผ่และใบไผ่ที่ยังไม่ถูกลิดออก แต่ในเวลานี้ไม่มีใครใส่ใจแล้วเพราะทุกคนกำลังสนุกสนานกับการเล่นกัน

“พร้อมนะทุกคน ฉันจะนับหนึ่งถึงสามแล้วทำตามที่พวกเราซ้อมกันนะ” หมาหล้าร้องบอกเพื่อนๆ ซึ่งขานรับกันเสียงดัง

แจ้วๆ

หมาหล้าให้ทุกคนจับไม้ขึ้นพร้อมนับหนึ่ง

ทำให้พวกเขารีบชูไม้ไผ่ขึ้นสูง พอหมาหล้านับสองทุกคนก็รีบเหวี่ยงไม้ไผ่ไปทางซ้าย

และพอหมาหล้านับสาม ไม้ไผ่ก็เหวี่ยงสะบัดเข้าใส่ด้ามธงจากซ้ายไปขวาอย่างรวดเร็ว จนเกิดเสียงปะทะกันบนยอดวิหารดังปั้ง

พร้อมเด็กๆ ที่ร้องโวยวายเสียงดังและกรีดร้อง

เมื่อไม้ไผ่หลุดมือกระเด็นไปอีกทาง

ด้วยความน่าเศร้าของเด็กอนุบาลวัยสี่ห้าหกขวบที่ตั้งใจกันยืนบนบันไดวิหารใหญ่

เมื่อฟาดไม้ไผ่ใส่ด้ามธงสุดแรงเกิดแล้ว

ร่างของพวกเขาต่างถลากลิ้งลงบันไดพร้อมเสียงกรีดร้องและหัวเราะร่าของเด็กๆ

ที่มานอนเป็นเด็กขึ้นอืดอยู่ตีนบันไดของวิหาร โดยมีผืนธงขาวที่ปลิวสะบัดลงมาห่มคลุมร่าง

ทุกคนที่ลุกขึ้นยืนแล้วโห่ร้องกันเสียงดังอย่างเปรมปรีดิ์

   “ทำไมพวกเราไม่ใช้วิธีง่ายๆ แบบนี้แต่แรกน้า?” ทุกคนได้แต่มองค้อนบาบี้ที่พูดออกมาหลังจากต่างสำรวจแล้ว ไม่พบอาการบาดเจ็บของใครหนักหนาสาหัส

ที่ร้ายแรงที่สุดเห็นจะเป็นซีม่าที่ถลอกเล็กน้อย เพราะช่วยบาบี้ไม่ให้ปากลงไปจูบพื้น

“มันมีที่ไหนอีก หนิง จีบ หมวยเล็ก?”

            พนมเปญรีบถามอาหมวยซาลาเปาคุนหนิงและขนมจีบที่ยังคงชื่นชมธงอย่างยินดี

            “อยู่ในบ่อน้ำแห้งกลางสวนลำไยหลังกุฏิพระอาจารย์นี่เอง”

ทุกคนอุทานว่าฮ้า! แล้วได้ร้องโหยหวนกันอีกครั้ง

บ่อน้ำแห้งลึกกว่าสิบเมตร

ถ้าคิดจะเติมน้ำในบ่อให้เต็มแล้วรอให้ธงลอยขึ้นมา

รับรองว่าเติมน้ำใส่ถึงพรุ่งนี้เช้าก็คงยังไม่ได้มาแน่นอน

“เฮ่ออ ยังไงก็ช่าง พวกเราไปดูก่อนดีมั้ย?” ย่างกุ้งลากย่างไก่และพนมเปญให้ลุกขึ้นมายืน

ทุกๆ คนพยักหน้ารับแล้วเดินตามกันไปเป็นพรวน โดยมีธงสองผืนสะบัดโบกอย่างเริงร่า

ตามไปด้วย

            ภายในวิหารหลวงของวัดป่าปัญญาธรรมพระอาจารย์ของเด็กๆ รวมถึงคุณครูเจ๊ติ๋มและมาสเตอร์แซนตาคอสกำลังหัวหมุน

“ไอ้หยา พระคุณเจ้า อั้วจาไม่ไหวกับสายโทร. เข้ามาแล้ว!”

            ครูเจ๊ติ๋มบอกพลางเตรียมประเคนโทรศัพท์ปุ่มกดรุ่นคุณปู่ที่มีเสายืดออกมาด้วย

คืนเจ้าอาวาสวัดป่าปัญญาธรรมที่ทำเหมือนหลับตาภาวนาสมาธิ

“หยุดก่อนโยม โยมลื้อจะมาคืนให้อาตมาไม่ได้นะ ก็โยมลื้อตัดสินใจว่าจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับนายอำเภอฟังเองไม่ใช่เรอะ?”

            ชาวต่างชาติเพียงคนเดียวกลืนน้ำลายเอื้อก พลางหาทางหนี

เพราะเขาหมดหนทางจะหลบเผือกร้อนที่กรีดเสียงร้องกังวาลขึ้นมาอีกแล้ว

“ไอ้หยา ให้อั๊วด่าไปเลยดีมั้ย?” เพศสมณะและคาราวาสสะดุ้งโหยงแล้วรีบขอโทรศัพท์คืน

โดยด่วน

“มายกอด มายกอด ยูจาทามอาไร นั่นนายอามเภอนา

ถึงท่านเจ้าคุณจาเป็นเจ้าคณะสงฆ์แต่มีปัญหาปุ๊บโรงเรียนอานุบาลของเราโดนปิดนา!” มาสเตอร์แซนตาคอสรีบรับโทรศัพท์ไปกรอกเสียงเป็นภาษาอังกฤษอย่างชัดเจนลงไปทันที

   “สวัสดีครับ ผมเป็นคุณครูของโรงเรียนวัดป่าปัญญาธรรมกำลังพูดสายอยู่ครับ”

            เนื่องด้วยโทรศัพท์ไม่จำเป็นต้องกดปุ่มเปิดโฟนก็ดังกังวานอยู่แล้วจึงได้ยินเสียง

ของต้นทางที่โทร.มาอย่างชัดเจน

“ผมจะสั่งปิดโรงเรียนอนุบาลบ้านป่าของพวกคุณเตรียมตัวเอาไว้เถอะ

พวกคุณมาทำร้ายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผม วันนี้ผมจะสั่งปิดทั้งวัดแล้วก็โรงเรียน

เลยคอยดู

ระวังตัวไว้เหอะ!”

            หลังประโยคขู่อาฆาตยาวยืดจบลงต้นทางก็เงียบรอฟังน้ำเสียงร้องขออ้อนวอน

“อาตมาคุยเอง!”

            เจ้าอาวาสวัดป่ารับไปแล้วยิ้มปรานี

            “อาตมาเป็นเจ้าอาวาสวัดป่าปัญญาธรรม ถ้าไร้ซึ่งคำสั่งโดยตรงจากคณะสงฆ์จังหวัดวินิจฉัยว่าวัดของอาตมาต้องปิดตัวลง

ต่อให้โยมส่งคนมาเผาอาตมาก็ไม่ปิด

และโรงเรียนอนุบาลวัดป่าปัญญาธรรม เป็นโรงเรียนที่ถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าไม่มีการพิจารณาจากคณะกรรมการสถานศึกษาของกระทรวงศึกษาหรือจังหวัด อาตมาก็พูดคำเดิมว่า ไม่ปิด!

แล้วอาตมาอยากให้โยมตริตรองเสียใหม่ว่า ถ้าหากทางอาตมาต้องการเอาเรื่องทางกฎหมาย

ป่านฉะนี้ตำแหน่งนายอำเภอของโยม ปลิว ไป แล้ว!”

            เสียงนุ่มนวลของผู้ทรงศีลและสมณะศักดิ์อย่างเคร่งครัดและทรงปริญัติธรรมตลอดมา

ตัดสายทิ้งไป

ทำให้คุณครูทั้งสองของโรงเรียนอนุบาลวัดป่าปัญญาธรรมอุทานขึ้นพร้อมกัน

“เก๋าเจ้ง!/มายกอด!”

………………………***