ลิขิตรักเจ้าฟาร์มน้อย (ตอนนั้นตั้งชื่ออะไรไป ! มาอ่านตอนนี้อายจีงๆ)

ลำดับตอนที่ #6 : บิณฑบาต

Chapter5 บิณฑบาต

   เจ้าอาวาสวัดป่าปัญญาธรรมรู้สึกสังหรณ์ประหลาดตั้งแต่รับกิจนิมนต์ไปฉันเพญชาวบ้านที่จัดทำบุญบ้านใหม่ในภาคเช้า

ท่านจึงขอตัวกลับวัดหลังเที่ยงเพียงไม่นาน

เมื่อย่างเท้าเข้าสู่ลานหน้าวิหารใหญ่แล้วท่านก็ย่างเท้าตรงดิ่งสู่หลังวัดด้วยความเร็ว

ปานเท้าติดไอพ่นพลังขับดันแรงสูง

กลางสนามฟุตบอลของโรงเรียนอนุบาลนานาชาติวัดป่าปัญญาธรรม

หลังศึกสงบคารามายซีม่าหมาหล้าเหมือนฝันก็ทำการสืบสวนอย่างเข้มแข็ง

จนนักเรียนประถมหัวหดกันเป็นแถวเพราะเกรงฤทธิ์เดชของหมามุ่ยในมือของไวโอลีนที่ถือไว้แล้วทำท่าจะหลุดมือใส่พวกเขาอยู่เรื่อยๆ

“จะเลิกแล้วต่อกันได้มั้ย ข้อผิดใจกับชานะ?” คารามายถามเสียงเรียบแต่ถ้าฟังให้ลึกลงไปแล้วจะได้เห็นแววตาอ้อนวอนของกลุ่มนักเรียนประถมสองแก๊งใหญ่ประจำตำบลถัดไป

ว่าตอนนี้อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละแค่ปล่อยพวกเขา

“ดะ...ได้...ได้เลยน้องสาว!” กุมารทองรีบระล่ำระลักบอกและกุมารดำก็พยักหน้ารับ

ตัวสั่นงันงก วันนี้บทเรียนครั้งใหญ่สอนเขาให้รู้ว่าแม้คนจะตัวเล็กกว่าดูอ่อนแอกว่า

แต่จะรังแกได้รึเปล่านั่นมันคนละเรื่อง

  “เอาไงดีอาม่า?” หมาหล้าหันไปถามเด็กชายที่บอกหน้าตาเฉย

“เอาอะไร ปล่อยไว้นี่แหละ แค่นี้ก็จบแล้ว เย็นๆงูก็ชุมจะตาย

แถมพอดึกมา ที่นี่ ยังเฮี้ยนจะตาย

เมื่อก่อนแถวนี้แหละที่เป็นเมรุเก่านะ!” ซีม่ากดเสียงกระซิบลงช่วงท้าย แต่คนที่ได้ยินนะหรือตาเหลือกเป้าเปียกไปเรียบร้อย

“ปะ...ปล่อยพวกเราไปเถอะ ปล่อยไปเถอะ พวกเราสาบานว่าจะไม่ทำร้ายใคร

แม้แต่คนเดียว

ต่อไปนี้จะประพฤติปฏิบัติตนเป็นคนดี ไม่เกเรอีกต่อไป!”

            เสียงร้องประสานเซ็งแซ่ดังเลื่อนลั่นขึ้นจากกลุ่มนักเลงฟันน้ำนม

ที่หน้าซีดหน้าเซียวกันไปหมดแล้ว

   “เรื่องจริงรึเปล่าอะ?” ไวโอลีนรีบโยนหมามุ่ยไว้กับนมสดที่แทบรับไม่ทัน

ก่อนจะถามซีม่าหน้าตื่น

“จะไปรู้ได้ไง ฉันก็มาอยู่พร้อมนาย แต่ที่นี่ไม่น่าจะเคยเป็นอะไรแบบนั้นหรอก

เพราะวัดป่าปัญญาธรรมไม่รับทำศพ”

            คำตอบจากซีม่าทำให้ไวโอลีนยิ้มได้

          “พวกนายแน่ใจเหรอ ว่าจะทำได้จริงๆ อย่างที่พูดนะ

คำพูดที่พูดในวัดเป็นเขตศักดิ์สิทธิ์ดินแดนที่ต้องพูดแต่ความจริงเท่านั้นนะ”

หมาหล้าก็รับลูกโยนจากซีม่าอย่างเข้าขากันดี

หัวหน้าห้องอนุบาลสำทับด้วยเสียงเข้มๆ ที่แม้จะไม่เป็นจริงเป็นจังนักแต่เขาก็ยังพอทำมันได้

น่าเกรงขาม

   “แน่นอน!!” นักเลงกว่าหกสิบคนร้องรับกันเสียงดังอย่างหนักแน่นและแน่วแน่

“แล้วถ้าทำตามที่พวกพี่ๆ พูดไม่ได้หละ?” เหมือนฝันโหดเหี้ยมถึงขั้นขยี่ความหวังอันเรืองรองที่จะหลุดออกจากพันธนาการนี้

“จริงๆ พวกเราทำได้จริงๆ”

            คนหลายสิบตะเบ็งร้องประกาศจนใบไม้สั่นไหวตามพลังเสียง

นักเรียนอนุบาลรวมตัวกันแล้วถอยมารวมกันเตรียมเผ่นได้หากพวกเขาเล่นตุกติก

แต่ไม้ตายอย่างหมามุ่ยที่ไวโอลีนถืออยู่เป็นหลักประกันชีวิตน้อยๆ ของพวกเขาได้อย่างดีเยี่ยม

            “ถ้าได้จริงๆ อาตมาก็ขอบิณฑบาตความตั้งใจจริงของโยมนักเรียนนะ?”

เสียงทุ้มอ่อนโยน ของพระภิกษุที่เก้าเดินมาจากที่ไกลๆ ร้องบอกมาก่อนตัว

ทำให้ทั้งนักเรียนอนุบาลและนักเรียนประถมต่างยินดี ด้วยเหตุผลคนละแบบ

นักเรียนประถมทั้งหมดน้ำตาเจียนจะไหลที่เห็นเจ้าอาวาสวัดป่าปัญญาธรรมที่คลี่ยิ้มปรานีแล้วหันไปบอกหมาหล้า

“ปล่อยพวกเขาไปเถอะหมาหล้า ถ้าวันไหนที่โยมนักเรียนประถมเหล่านี้คิดจะกลับใจ

ยังไงผีสางในวัดที่เป็นพยานก็คงจะตามไปทักทายตามบ้านแต่ละคนเอง”

หมาหล้ายอมคลายเชือกให้นักเรียนประถมกว่าหกสิบคนมาคุกเข่าน้อมทำความเคารพพระภิกษุที่พวกเขาสามารถเรียกหลวงลุงหรือหลวงปู่เลยก็ได้

   “ครั้งนี้พวกเราผิดจริงๆ ครับหลวงปู่ที่ทำผิดต่อกฎหมาย ทำผิดต่อพุทธศาสนา

แล้วก็ทำผิดสำหรับสังคมไทยด้วย”

กุมารทองร้องคร่ำครวญน้ำมูกน้ำตาไหล ก่อนเจ้าอาวาสวัดป่าจะให้โอวาทเป็นครั้งสุดท้าย

แล้วบอกให้ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านของแต่ละคน เพราะตอนนี้เริ่มจะบ่ายคล้อย

            นักเรียนประถมที่มาหาเรื่องกลับไปด้วยสภาพสะบักสะบอม

พระเทพญาณิลทะโล  วิริยะปัญโญจึงหันไปเอ่ยเสียงเย็นและยังฟังสงบกับนักเรียนอนุบาล

ของตนบ้าง

            “อ้าว ว่ามาซิ มันเป็นไงมาไงพวกแกนี่”

            ชากาแฟและนมสดเป็นคนเล่าถึงต้นสายปลายเหตุให้พระอาจารย์รับทราบจนหมด

ก่อนท่านจะส่ายหน้าทอดถอนใจ

   “สรุปพระอาจารย์จะอธิบายให้ฟังก่อนนะ ถ้าใครคิดว่าตัวเองไม่เป็นไปตามนี้สามารถแก้ตัวได้

ทุกคนร่วมแรงร่วมใจรักเพื่อน ปกป้องสถาบันและบวกกับความคึกคะนอง

เลยลืมนึกถึงสวัสดิภาพของชีวิตหรือทรัพย์สินโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้รอบคอบ

อาตมาขอบอกว่า มีความดีที่สามารถปกป้องตัวเองได้

แต่มีความผิดที่ร้ายแรงคือ ทำร้ายชีวิตอื่นในเขตอภัยทาน ใครจะไม่ยอมรับบ้าง?”

            เจ้าอาวาสวัดป่าเอ่ยเสียงเรียบทำเด็กอนุบาลหน้าจ๋อยและเจื่อนกันไปหมด

ไม่เว้นแม้แต่ชากาแฟและนมสดที่ชอบซ่า

   “พวกเราทำผิดไปแล้วค่า พระอาจารย์!” เต่างอยรีบพนมมือเป็นตัวแทนเพื่อนๆขออภัยพระภิกษุที่มองเด็กน้อยด้วยแววตาดุและขรึม

“มันไม่ใช่ว่าจะขอโทษพระอาจารย์แล้วมันจะจบ

เมื่อไม่มีใครแก้ตัว พระอาจารย์ก็จะถือว่าทุกคนยอมรับผิดและต้องยอมรับในบทลงโทษ

ที่พระอาจารย์จะกำหนดขึ้นนะ”

พระอาจารย์พูดเสียงขรึม

ในขณะที่เด็กน้อยต่างหน้าซีดเป็นไก่ต้มไปหมดแล้ว

   “ได้ครับ พวกเราทำผิดก็ยอมรับผิดเอง

แต่เพื่อนๆ ของพวกเราไม่ผิดนะครับพระอาจารย์” ชาบอกพระอาจารย์ที่มองแต่ละคน

ด้วยแววตาอ่อนโยน

“เลิกปากเก่งเหอะน่า ทำผิดด้วยกันหมดนี่จะมารับผิดคนเดียวได้ไง?” คารามายชักสีหน้าใส่นักเลงอนุบาล

“เอาล่ะๆ ถือว่าผิดกันหมดนี่แหละ พระอาจารย์อยู่ตรงนี้ยังจะมาทะเลาะกันอีก

ตอนนี้กลับไปที่ห้องเรียนแล้วคัดตัวเลขหนึ่งถึงพันมาส่งพระอาจารย์

หลังจากนั้นให้แต่ละคนมาออกกำลังกายที่นี่ ไปได้ ห้ามแอบอู้กันนะ

ไม่งั้นพระอาจารย์จะตีจริงๆ!”

            พระอาจารย์พูดจบนักเรียนรีบกลูกันวิ่งกลับไปที่ศาลาของโรงเรียนอนุบาลทันที

            “โอ๊ย ฉันจะเป็นลม!” พนมเปญและย่างไก่มองคนพูดอย่างเหมือนฝันที่ทิ้งตัวนอนแผ่ลงกลางศาลาเมื่อคัดตัวเลขพึ่งจะถึงร้อยเท่านั้นเอง

“เธอจะบ่นทำไม ฉันนี่มือจะหักแล้วยังไม่พูดอะไรเลย!” ไวโอลีนพูดอย่างเหนื่อยๆ

ก่อนฟุบหน้าลงกับโต๊ะญี่ปุ่นของตัวเองแล้วถอนหายใจหลายเฮือก

“พวกนายนี่ บ่นอยู่ได้ ดูหมาหล้าสิยังไม่ว่าอะไรเลย!” เต่างอยชี้ให้เพื่อนมองหมาหล้า

และย่างกุ้งที่หน้าเขียวไปหมดแล้ว

“มันพูดไม่ออกต่างหากเก่งตรงไหนเนี่ย?” กาแฟบ่นบ้างพลางมองนมสด เปียโน

และบาบี้ที่มีความสามารถพิเศษชวนให้เพื่อนๆ อิจฉาตาร้อน

ทั้งสามคนสามารถเขียนหนังสือพร้อมกันได้ทั้งสองมืออย่างสบายๆ

ทำให้ทั้งสามคนเขียนตัวเลขไปถึงสี่ร้อยแล้ว

“อิจฉา อิจฉาเบบี้ ช่วยฉันเขียนหน่อยสิ!” คารามายโอดครวญทำให้หนึ่งในแก๊งนางฟ้าหันมามองสาวน้อยนักวาดภาพที่ฟุบหน้าลงไปกับสมุดเขียนเลขเรียบร้อยแล้ว

   “มีมือก็ทำเองสิยาแก้คัน!” ชาประชดเสียงดังมาให้คารามายได้ยิน

ทำให้ซีม่าและส้มป่อยที่กลับมานับหนึ่งถึงพันหัวเราะเสียงดัง

   “เฮ่อ พวกเธอนี่จะไม่ทะเลาะกันไม่ได้เลยหรอไง?” ซาลาเปาแบ่งลูกอมให้ทุกคนในห้อง

หลังโตเกียวแอบส่องดูแล้วว่าพระอาจารย์ไม่มาแอบมองพวกเขา

“คุนหนิงๆ ฝากทิ้งขยะหน่อยสิ” กาแฟโยนถุงลูกอมที่หมดแล้วให้เด็กสาวชาวจีนที่รีบยกมือรับแทบไม่ทัน

“คอฟฟี่ นายมีมารยาทกับผู้หญิงด้วยสิ!” กาแฟยักไหล่จนคุนหนิงมองค้อน

“เธอจะไปหาเรื่องทะเลาะกับไอ้บ้ากาแฟทำไมหละ เดี๋ยวก็เถียงกันยาว”ติ่มซำบอกเพื่อนสาว

ที่ทำปากยื่นใส่เด็กชายกาแฟ

   “แม่นจ้าว แล้วนี่ไผ่ฮู้พ่องว่าพระอาจ๋านจะลงโทษอะหยังหมู่เฮา?”

            เวียงจันสาวน้อยจากดินแดนแม่น้ำโขงเปิดประเด็นใหม่ทำให้แต่ละคนละมือ

จากการเขียนเลขหนึ่งถึงพันแล้วหันมามองหน้ากันอย่างอยากรู้

“ฉันว่าให้ไปคัดพระไตรปิดกแน่เลย!” หัวหน้าห้องอย่างหมาหล้าเสนอความเห็นจนแต่ละคนทำหน้าชักกระตุกแล้วเสียงร้องระงมมากมายจากทุกคนก็โหยหวน

   “โอ้ยๆ ใจเย็นๆ มันอาจจะไม่ใช่อะไรแบบนี้ก็ได้!” พนมเปญพยายามเรียกสติของเพื่อนๆ

 ซึ่งขวัญกระเจิงกันไปหมดแล้ว

   “งั้นก็ให้เรานั่งสมาธิสามวัน!” ส้มป่อยยิ้มกว้างและโบกไม้โบกมือบอกเพื่อนๆ

ที่ทำท่าหงายหลังล้มกระแทกกับพื้นไม้กระดานขัดมันกันตึงตัง!

   “อย่าพูดเรื่องน่ากลัวแบบนี้ได้มั้ยอะ?” ขนมจีบมองส้มป่อยที่หัวเราะเสียงดังสดใส

อย่างมีความสุข เมื่อเห็นแววตาไร้วิญญาณของเหล่าเพื่อนรักทุกคน

……………….***