ลิขิตรักเจ้าฟาร์มน้อย (ตอนนั้นตั้งชื่ออะไรไป ! มาอ่านตอนนี้อายจีงๆ)

ลำดับตอนที่ #5 : ทะเลาะวิวาท

Chapter4 ทะเลาะวิวาท

   กลุ่มของชากาแฟหมาหล้าไวโอลีนและเต่างอยที่วิ่งเล่นเตะฟุตบอลกันอยู่ในสนามหญ้า

พอได้ยินเสียงร้องตะโกนของกลุ่มเด็กที่ล้งเล้งดังลั่นมาตามลมทำให้ทุกคนหยุดเล่น

แล้วมองตากัน

“ชา ไอ้บ้าพวกนั้นมันมาหาเรื่องพวกเราอีกแล้ว” นมสดขมวดคิ้วแล้วรีบถอดแว่น

เด็กชายชาเตะเลี้ยงฟุตบอลอย่างใจเย็น

“ปล่อยพวกมันมา” กาแฟส่ายหัว

“คราวนี้พวกมันจะมาเยอะนะสิ!” หมาหล้ามองสามเพื่อนหนุ่มจอมไวร้ายอย่างวิตก

“พวกนายมีเรื่องกับแก๊งอ้วนดำอะไรนี่เหรอ?” ไวโอลีนยังวิ่งเข้ามาแย่งบอลกับนมสด

ที่หงุดหงิดจนอยากหันไปด่าคนที่ทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อน

“พวกนั้นอยู่ประถมแล้ว แต่ชอบรังแกเด็กอนุบาลแถวนี้แหละ ทำกร่างไปทั่ว

แต่พอเจอของจริงก็กระเจิง” ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดทำนองนี้จะมาจากชาที่กอดอก

เมื่อเห็นกลุ่มเด็กประถมที่ทำหน้าเหี้ยมเกือบยี่สิบคนวิ่งกลูเข้ามาในสนามฟุตบอล

แล้วจ้องกลุ่มนักเรียนอนุบาลตัวน้อยด้วยแววตาราวกับหมาป่าพร้อมขย่ำ

   “พาเพื่อนมาแค่นี้ หาเรื่องเจ็บตัวอีกเหรอไอ้อ้วน!”

‘เด็กชายกุมารดำ’ หัวหน้าแก๊งอ้วนดำมองชาตาขวางแล้วชี้ตาที่บวมปูดของตัวเอง

“ไอ้ชา แกบังอาจมากที่ทำฉันนไอ้เปี๊ยกอนุบาล ไอ้เด็กวัด ไอ้…!”

นมสดและไวโอลีนที่แย่งบอลกันอยู่ทำอีท่าไหนไม่ทราบทำให้ลูกบอลลอยเข้าเท้ากาแฟ

ที่เผลอเหวี่ยงเท้าออกไปอย่างหงุดหงิด

ก่อนนมสดจะช้อนเท้ารับและเตะงามๆ สุดท้ายไวโอลีนหวดเท้าใส่บอลสุดแรงเกิด

ทำให้ลูกหนังพุ่งเข้าอัดหน้ากุมารดำพลั่กใหญ่จนหัวหน้าแผดร้องเสียงโหยหวน

เหล่าลูกกระจ๊อกสิบกว่าคนวิ่งกลูเข้าหากลุ่มเด็กอนุบาลที่รีบแยกตัวออกจากกัน

อย่างรู้แน่ว่าถ้ารวมกันพวกเขาอาจจะตายหมู่ได้!

   “ระวังเต่างอยด้วยนะ” ชายังมีกระใจบอกเตือนเพื่อนสาวที่วิ่งหนีไป

ตั้งแต่เห็นกลุ่มคนหน้าตาพร้อมมีเรื่องวิ่งกันเข้ามาแล้ว

“ห่วงแกเองก่อนเถอะไอ้เปี๊ยก!” เด็กประถมสามคนวิ่งเข้ามากระโดดถีบชาที่รีบกระโดดหลบและเตะเท้าออกไปขัดขา

คนหนึ่งจนร่างที่พุ่งเข้ามาล้มกระแทกพื้นเสียงดังอั้กสนั่น

ทำให้อีกสองคนสะดุดร่างเพื่อนหัวทิ่ม

ชาเร็วมาก เขารีบวิ่งไปหวดเท้าใส่ใบหน้าของเด็กประถมคู่อริคนหนึ่งเสียงดังผัวะ

ส่วนอีกคนถูกกาแฟที่หวดส้นเท้าตอกลงกลางศีรษะจนหัวทิ่มลงไปจูบเท้าคนที่นอนสิ้นสภาพอยู่บนพื้น

ไม่นานชากับกาแฟก็ถูกรุมจากคนที่หมาหล้าเอาแต่หลบหลีกและนมสดจัดการไม่ไหว

สองหนุ่มอนุบาลเริ่มหืดขึ้นคอ

   “ใครจับไอ้ชาให้ฉันได้ จะให้รางวัลยี่สิบบาท!” แค่กุมารดำพูดจบเด็กทั้งกลุ่มก็วิ่งกลูเข้าใส่ชากับกาแฟที่ถูกยำจากมือเท้ากว่าสิบข้างที่ซัดใส่

จนหมาหล้าส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนจากหลบอย่างเดียวเป็นบุกบ้าง

หมาหล้ากระชากคอเสื้อนักเรียนประถมคนหนึ่งให้ใบหน้าสะบัดกลับมา

หัวหน้าห้องคนเก่งฟาดกำปั้นเล็กๆ แต่ทรงพลังใส่ครึ่งปากครึ่งจมูก

จนเลือดพุ่งเป็นน้ำพุ

หมาหล้าตีศอกเข้าปลายคางนักเรียนประถมเคราะห์ร้ายจนร่างร่วงถลาลงไปนอนนับดาวบนพื้น

“เจ๋งนี่หว่าหัวหน้า!” หมาหล้าหลบลูกเตะของนักเรียนประถมสองคนที่วิ่งเข้ามา

แล้วกระโดดเข่าลอยอัดจุดยุทธศาสตร์ยิ่งใหญ่จนความตั้งใจไม่เด็ดเดี่ยว

สองเด็กประถมร่วงลงกองบนพื้น

หมาหล้าโหดมาก เขาเสยเท้าเตะปลายคางทั้งสองเสียงดังกึกสนั่นจนหน้าสะบัดเริดผงะหงายลงบนพื้นสิ้นสภาพต่อสู้ได้ไปทันที

นมสดเบี่ยงตัวหลบแล้วอาศัยหลักสมดุลของร่างกายเหวี่ยงร่างคนที่สูงกว่าข้ามหัว

ให้แผ่นหลังลงไปสัมผัสกับพื้นแข็งๆ จนเสียงฟาดดังสนั่น

นมสดยัดหมัดเล็กๆ เข้าหน้าท้องของคู่ต่อสู้ตามด้วยเหยียบใบหน้านั้นแล้วกระทืบจนเลือดฉีด

ชาและกาแฟเข้าสู่ขั้นวิกฤตจนมีเลือดพุ่งบ้างแล้ว

   “ไอ้อ้วนแกจะทำอะไร?” เสียงร้องแหลมสูงของเต่างอยที่สี่หนุ่มคิดว่าหนีไปร้อง

พร้อมวิ่งเข้าใส่กุมารดำที่หันขวับมามองยัยเด็กตัวกระเปี๊ยกที่ควงก้านมะยมในมือฟาดใส่หน้าเขาอย่างไร้ปรานี

เพียะ!

เสียงกรีดร้องของกุมารดำทำให้ทั้งหมดหยุดต่อสู้แล้วหันไปมองรอยเลือดซิบที่สาดกระจาย

จากใบหน้าของกุมารดำที่แผดร้องเสียงดังลั่นแล้ววิ่งไล่เต่างอยที่วิ่งหนีได้เร็วมาก

“มัวยืนอึ้งทำไม มองทางนี้สิ!” เด็กชายไวโอลีนที่มุดออกจากวงต่อสู้เป็นคนแรก

แล้วสี่หนุ่มมองไม่เห็นเลยแม้แต่เงาเอ่ยเสียงเย็น

ทำให้กลุ่มนักเรียนประถมหันไปจ้องพร้อมกันนั้นไวโอลีนก็โปรยยิ้มพร้อมสาดทรายละเอียด

ในมือใส่ใบหน้าของกลุ่มนักเรียนต่างสถาบันจนพวกเขากรีดร้องและโวยวายกันเสียงดังลั่น

“เจ๋งนี่หว่า!” นมสดร้องบอกไวโอลีนที่วิ่งเข้ามารุมกระทืบคนที่ตาบอดไปชั่วขณะอย่างเมามัน

เสียงเพียะๆๆๆของก้านมะยมของเต่างอยที่ฟาดใส่กุมารดำดังสนั่นลั่นทุ่งไม่แพ้เสียงกรีดร้องของคนโดนบทเรียนหฤโหดอันอำมหิต

ในขณะที่ทุกอย่างคล้ายจะจบด้วยชัยชนะของกลุ่มเด็กอนุบาล

เสียงโห่ร้องของคนหลายสิบก็ทำให้นักเรียนอนุบาลในสนามฟุตบอลตื่นตระหนก

เพราะมีนักเรียนประถมอีกกว่าสี่สิบคนวิ่งเข้ามาพร้อมเสียงประกาศร้อง

          “น้องกุมารดำ พี่กุมารทองยกพวกมาช่วยแล้วไม่ต้องกลัวมัน!”

เด็กชายวัยสิบเอ็ดสิบสองพาเพื่อนวิ่งเข้าหาเต่างอยที่รีบวางไม้แล้ววิ่งหนีตัวปลิว

ไม่ต่างจากนมสดและไวโอลีนที่รีบลากกาแฟและชาให้เผ่นกระเจิง

หมาหล้าเตะฟุตบอลเข้าใส่กุมารทองที่ร้องด่า

“กระจอกโว้ย!” ก่อนคนพูดจะเตะเท้าสวยๆ ใส่ฟุตบอลจนปลิวกระเด็นหายไป

แต่กุมารทองก็ต้องร้องลั่นเพราะทรายห่าใหญ่ที่หมาหล้าสาดตามมานั่นต่างหากของจริง

กุมารทองและลูกน้องแถวหน้าร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

เมื่อทรายพุ่งสาดใส่พวกเขาจนตาบอดไปชั่วขณะ

“บุกไปกระทืบพวกมันแก๊งกุมารทอง!!”

            เด็กกว่าสี่สิบคนวิ่งกลูตามหลังเด็กอนุบาลที่วิ่งลัดเลาะเข้าสู่พุ่มไม้ใบบัง

พลันเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อก้อนหินจำนวนสุดคนานับปลิวว่อนออกจากพุ่มไม้ใหญ่น้อย

เข้าใส่หน้าตาศีรษะและเนื้อตัวของนักเรียนประถมที่วิ่งกลูตามมาจนเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังแผ่กระจายไปทั่ว

เหมือนฝันซาลาเปาขนมจีบเวียงจันคุนหนิงโตเกียวและคนอื่นๆ ที่แอบซ่อน

ต่างระดมปาก้อนหินใส่คนที่แรงเยอะกว่าพวกเธออย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว

ความแม่นยำไม่จำเป็นต้องอาศัยเพราะคนที่ต่างถอยกรูดๆมีเยอะเกินนับได้

“ฝันเธอจะทำอะไรน่ะ?” บาบี้ที่วิ่งกลับมาพร้อมเปียโนด้วยข่าวร้ายที่ว่าพระอาจารย์

ไม่อยู่หน้าวัด ร้องถามเหมือนฝัน

ที่ควงกระบองไม้ไผ่ในมืออย่างคล่องแคล่ว

เหมือนฝันไม่ตอบแต่กระโจนออกจากพุ่มไม้

เหมือนว่าเธอจะคิดตรงกับหลายๆ คนซีม่า ย่างกุ้งย่างไก่คารามายและส้มป่อยพุ่งออกจากพุ่มไม้ด้วยความเร็วราวกับลิงจอมซน

แต่ในมือของลินแต่ละตัวนั้นมีอาวุธที่ใช้ทำร้ายคนอื่นแค่นั้นเอง

“พวกเธอจะทำอะไร?” ชาที่หัวแตกปากแตก ร้องถามคารามายที่วิ่งผ่านหน้าไปกับพนมเปญ

“กระทืบคน!”

            ตอบจบก็วิ่งปรื๋อไปข้างหน้าเช่นเดียวกับ

หมาหล้าและไวโอลีนที่ยังมีเรี่ยวมีแรง

            “ไอ้พวกบ้า มาซ่าในวัด!” ซีม่าย่างกุ้ง ย่างไก่และเต่างอยที่กลับมาสมทบกัน

โยนท่อนไม้ขนาดเหมาะให้เพื่อนๆก่อนไล่ฟาดกระหน่ำตีใส่แข้งขาหรือไม่งั้นก็แขน

มีเพียงคารามายที่โหดจนฟาดใส่หน้าแล้วคุณเธอยังถีบซ้ำอีก

คารามายฟาดไม้ไผ่ลำเหมาะใส่ใครต้องเลือดฉีดทำให้เสียงแผดร้องระงมดังลั่นไปทั่ววัด

เหมือนฝันเตะเสยเข้ากลางเป้ากุมารทองแล้วฟาดด้วยไม้กระบองลงกลางอก

จนเด็กชายแผดร้องเสียงดังลั่น

ไวโอลีนหัวเราะอย่างโรคจิตแล้วร้องบอกเต่างอย

“เต่างอยจ๋า เธอสอยหมามุ่ยตรงนั้นลงมาให้หน่อยเร็ว!” คารามายตาวาว

ในขณะที่นักเลงฟันน้ำนมทั้งหลายกรีดร้องแล้วกระเสือกกระสนวิ่งหนีอุตลุดวุ่นวาย

บ้างพาเพื่อนหนีได้ก็หนี บ้างทำอะไรไม่ได้ก็ร้องไห้ระงม

“ไวโอลีนอย่าเล่นแรงเกินพวกเรามัดเขาไว้น้า!” ส้มป่อยไม่รู้โผล่มาจากไหนเธอลากเชือก

หลายขดมาโยนในสนามบอลหมาหล้าพยักหน้าให้ก่อนไวโอลีนที่ถอนหายใจอย่างเสียดาย

และเหมือนฝันที่รีบวิ่งมารับเชือกจะวิ่งไปมัดนักเลงประถมต่างตำบลไว้

ซีม่าย่างกุ้งย่างไก่และคารามายยังสวมวิญญาณเพชฌฆาตไล่ฟาดหน้าแข้งคนวิ่งหนี

อย่างเอาเป็นเอาตาย จนทำให้ซากคนนอนกองระเนระนาดอยู่บนถนนชนบท

พอพวกของบาบี้และเปียโนออกมาช่วยมัดทำให้นักเรียนต่างถิ่นกว่าหกสิบคน

หมอบราบคาบแก้วอยู่ในสนามบอลและมีนักเรียนอนุบาลวัดป่าปัญญาธรรมยืนล้อมไว้

อย่างระแวงระวัง

กระทั่งเต่างอยบอกว่าไม่มีกองกำลังเสริมมาเพิ่มแล้ว

หมาหล้าจึงเรียกทุกคนมาดูอาการบาดเจ็บ

ซึ่งพบว่าชาและกาแฟบาดเจ็บหนักสุด

นักเรียนอนุบาลผูกพวกเขาแน่นจนกลัวว่าจะหลุดแล้วค่อยให้ล้างหน้าล้างตาให้ทรายออก

แต่ไวโอลีนที่ประคองห่อหมามุ่ยในมือก็ทำให้ขนทั่วร่างแต่ละคนลุกเกรียวขึ้นเป็นระยะๆ

โดยเฉพาะกุมารดำและกุมารทองสองพี่น้องที่หน้าก็ซีด ปากก็สั่นไปหมด

            สุดท้ายชาและกาแฟก็ถูกรักษาพยาบาลด้วยส้มป่อยที่มีแม่เรียนจบสายวิทยาศาสตร์สุขภาพถึงสิบห้าคน

ทำให้กล่องปฐมพยาบาลที่ติดห้องเรียนไว้ได้ใช้จริงก็วันนี้

 “ยัยคารามายโหดชะมัด!” ส้มป่อยหัวเราะใบหน้าสยองขวัญของชาที่มองคารามายที่ยังทำท่าโกรธหน้าดำหน้าแดงเมื่อเห็นเพื่อนๆ ถูกรุมทำร้าย

“ชา นายก็ระวังตัวไว้นะ!” นักเลงน้อยทำหน้าหวาดหวั่นจนไวโอลีนและพนมเปญที่มายืน

อยู่ใกล้ๆ หัวเราะเสียงดัง

……………………….***