ลิขิตรักเจ้าฟาร์มน้อย (ตอนนั้นตั้งชื่ออะไรไป ! มาอ่านตอนนี้อายจีงๆ)

ลำดับตอนที่ #3 : โรงเรียนวัด

Chapter2 โรงเรียนวัด

   จักรยานสีฟ้าปั่นลงจากเส้นทางของดอยหมอกรุ้งด้วยความเร็วพร้อมเจ้าของที่ผิวปากอย่างเริงร่า

สายลมเย็นพัดพลิ้วชายเสื้อและเรือนผมยาวๆ ของคนตัวเล็กบนพาหนะสองล้อปั่น

แสงแดดจ้าอาบท้องฟ้าสดใส กลิ่นหอมของไอดินชุ่มน้ำที่ล่องลอยขึ้นโอบล้อมทั่วร่างเล็กทำให้ส้มป่อยตะโกนร้องยุฮู้

แล้วจักรยานคันน้อยก็พุ่งออกจากฟาร์มไปตามเส้นทางรูกรังที่ทอดคดเคี้ยวตัดเข้าไปตามทุ่งนาของชาวบ้านที่อยู่อาศัยโดยรอบอาณาเขตฟาร์ม

ในช่วงเดือนที่พึ่งพ้นผ่านฤดูร้อนอันวอดวายที่ผ่านมา

ฝนห่าใหญ่ตกกระหน่ำลงมากับพายุฤดูร้อนที่บ่งบอกต่อชาวนาว่าถึงเวลาที่ต้องเพาะปลูกอีกครั้ง

เช่นเดียวกับเทศกาลเปิดภาคเรียนใหม่ของนักเรียนในช่วงเดือนนี้

            จักรยานคันเล็กพุ่งออกสู่ถนนสายหลักของอำเภอหางดง เด็กหญิงปั่นจักรยานที่เร่งความเร็วขึ้นอีก

จนแล่นฉิวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เด็กหญิงขยับตัวเลี้ยวจักรยานเข้าสู่ถนนที่ลาดยางมะตอยสายยาวซึ่งทอดตัวเข้าไปสู่วัดป่าปัญญาธรรม

            อาณาเขตของวัดขนาดเล็กซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่เพียงสองไร่ มองเห็นยอดแหลมของวิหารกลางยืดขึ้นเหนือต้นโพธิ์ใหญ่

ที่ปกคลุมทั่วทั้งวัดสลับกับต้นไทรต้นฉำฉาและไม้อื่นๆ ที่ทำให้บริเวณวัดเขียวครึ้มด้วยความเงียบสงบของแดนอภัยทาน

กริ๊ง,กริ๊ง!

            เสียงกริ่งจากจักรยานคันเล็กที่แล่นมาจอดลงใต้ต้นมะม่วงใหญ่ทำให้พระสงฆ์เพียงรูปเดียวของวัดนี้

เหลียวมามองแล้วร้องทัก

“ส้มป่อย มาโรงเรียนสายอีกแล้วนะ!” ส้มป่อยรีบกระโดดลงจากจักรยานแล้วพนมมือไหว้ภิกษุพรรษากลางคน

ที่เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ขอนมัสการอภัยคะหลวงปู่ หนูไปเข้าโรงเรียนก่อนน้า” สาวกองค์พระศาสดาแทบจะยกไม้กวาดขึ้นตีเด็กหญิง

พระเพียงรูปเดียวดำรงตำแหน่งตั้งแต่เจ้าอาวาสยันเด็กวัดขมุบขมิบปากบ่น

“ได้นิสัยพ่อมาแรงเกินแล้วยัยหนู” ส้มป่อยหัวเราะร่าแววตาระยิบระยับ

“ก็หนูคือเจ้าฟาร์มน้อยไงค้า!” เจ้าคุณพระญาณิลทะโล วิริยะปัญโญ เจ้าคณะสงฆ์จังหวัดเชียงใหม่แยกเขี้ยว

“เป็นเจ้าฟาร์มน้อยเจ้าฟาร์มใหญ่อะไรก็โดนมะเหงกได้ รีบไปเข้าเรียนไปเร็วๆ!” ส้มป่อยร้องค่าตอบรับเสียงดัง

ก่อนร่างเล็กๆ จะรีบวิ่งอ้อมพระอุโบสถไปด้านหลัง

พระสงฆ์ผู้ดำรงสมณะศักดิ์ยิ้มบางๆ ก่อนท่านจะเดินกลับไปทำกิจวัตดั่งเช่นที่เคยเป็นมา

   “เลขที่1 ชนกมาลย์  รุ้งสวรรค์!” หญิงชราร่างเล็กที่กำลังยืนจังก้าอยู่บนศาลาใหญ่เปิดโล่งสามทิศใต้ต้นโพธิใหญ่

ร้องขานชื่อของเด็กๆ ที่บ้างคลานบ้างกลิ้งและบ้างก็กำลังเล่นกันอย่างไม่สนใจคุณครูที่ฟาดก้านมะยมลงกับไวท์บอร์ด

หน้าห้องเสียงดังสนั่น

เด็กๆ ที่มีวัยตั้งแต่สองถึงหกขวบวิ่งกลูกันมารวมอยู่กลางห้อง

“อาส้มป่อยอีทามมายยังไม่มาอีก?” สำเนียงไทยไม่ชัดของคุณครูที่มีชื่อไทยว่า?

“ไม่รู้ฮะ อาคุงครูเจ๊ติ๋ม!” เด็กน้อยในชุดเสื้อยืดคอกลมและกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนร้องบอก

และล้อเลียนคุณครูลูกครึ่งจีน

จนคุณครูเต้นผาง

“ไอ้หยา ไอ้เด็กเก๋าเจ้ง ออกมาหน้าห้องให้ครูฟากลีๆ!” ไม้มะยมกวัดแกว่งผ่านอากาศจนเสียงขวับเคี้ยวฟังสยองขวัญ

   “หนูมาแล้วค่า....คุณครูเจ๊ติ๋มมมม!”

            คนที่พึ่งเดินชมนกชมไม้มาถึงโรงเรียนร้องบอกพร้อมโปรยยิ้มหวานมาแต่ไกล ทำให้คุณครูเชื้อสายจีน

หันมาหรี่ตามอง แต่ด้วยช่วงวัยไม้ใกล้ฝั่งเลยต้องหยิบแว่นกลมขึ้นมาสวม

“อาชนกมาลย์ ทำไมมาโรงเรียนสาย!” ประโยคนี้ของคุณครูไม่ใช่คำถาม แต่มันคือคำบ่นต่างหาก

“หนูมาเช้าไม่ทันไงค้า....!”

ส้มป่อยรีบกระโดดหลบก้านมะยมที่ฟาดขวับเข้าใส่แล้วหัวเราะสนุก

“ไอ้พวกเด็กบ้า เรียงตัวมาให้อั๊วฟาดลีๆ!” คุณครูอนุบาลชี้นิ้วใส่ส้มป่อยที่รีบวิ่งหนีไปกองอยู่กับเพื่อนๆ ที่ร้องงอแง

แล้วทำท่าหวาดกลัวครูบาอาจารย์อย่างสำออยเป็นที่สุด

“ครูแน่จริงก็มาฟาดเลย!” ครูเจ๊ติ๋มโกรธควันออกหูหญิงชราเชื้อสายจีนกระโดดเหยงก่อนจะควงไม้มะยมในมือขวา

และไม้บรรทัดในมือซ้ายวิ่งเข้าหากลุ่มเด็กน้อยที่กรีดร้องกันอย่างตื่นเต้นและที่สำคัญกว่านั้นคือความสนุกสนาน

เด็กๆ ลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีกระโดดลงจากศาลาของโรงเรียนจนไม้กระดานขัดมันดังโครมคราม มีทั้งเด็กที่ทั้งวิ่งสะดุดล้มและเด็กๆ ที่หัวเราะสนุกสนาน

แล้วโดนครูวัยชราฟาดด้วยไม้มะยมที่ทำจากโฟมเอาไว้ลงโทษเด็กๆ

    “ส้มป่อย เธอมาเกาะฉันทำมายย?” เด็กกลุ่มใหญ่กรีดร้องเมื่ออาครูเจ๊ติ๋มวิ่งเข้ามาหวดไม้มะยมใส่แต่ละคน

ฟาดเสียงดังสนั่นโป้งป้าง แต่เด็กกลับหัวเราะสนุกสนานในขณะที่คุณครูหอบเหนื่อยหน้าแดงก่ำ

“กลับขึ้นไปนั่งเรียนดีๆ เดี๋ยวดื้ออั๊วจะตีให้ขาหัก!”

            สิบนาทีต่อมาอาคุณครูเจ๊ติ๋มก็หอบแฮ็กและนั่งลงกลางวงเด็กๆ ที่ลากโต๊ะญี่ปุ่นของตัวเองออกมาตั้งไว้ข้างหน้า

“พวกลื้อมาสาย ต้องเคารพธงชาติก่อน สวดมนตร์ไหว้พระด้วย”

            คุณครูบอกทำให้หัวหน้าห้องต้องปฏิบัติตามv

“ทั้งหมดแถวตรง!” เด็กชายวัยหกขวบตัวอ้วนผิวสีแทนสั่งเพื่อนๆ เคารพธงชาติ

แต่ด้วยความเป็นนักเรียนอนุบาลมันจึงมีนักเรียนที่ตั้งใจไม่ถึงสามคน

   “ไอ้ยะ อาส้มป่อยอาซีม่าอาคารามายพวกลื้อทำอาไร

 อาหมาหล้า ลื้อเป็นหัวหน้าห้องลื้อก็เป็นตัวอย่างที่ดีให้เพื่อนหน่อยสิ”

คุณครูชี้นิ้วใส่หัวหน้าห้องที่ทำท่าเบ่งกล้ามใส่กลุ่มเพื่อนๆ ที่หัวเราะกันคิกคัก

“ไอ้ยะ พวกลื้อนี่!” ครูเจ๊ติ๋มสะบัดก้านไม้มะยมใส่ไวท์บอร์ดเสียงดังสนั่น

ก่อนจะเริ่มบทเรียน

“กอเอ๋ย...” คุณครูพูดนำขึ้นก่อน

“กอกา!” นักเรียนร้องรับ

เสียงปั้งของไม้เรียวที่ฟาดไวท์บอร์ดที่สั่นกราวทำท่าจะร่วงลงมาทับหัวครูทำให้เด็กๆ ร้องไอ้หยากันเสียงดัง

            “อาพนมเปญ ลื้อลุกขึ้นอ่านให้เพื่อนๆ ฟังซิ!” เด็กชายหัวฟูในชุดสีส้มแปร๊ดลุกขึ้นยืนแล้วหันไปหาเพื่อนๆ

“กอเอ๋ยกอกุ๊กๆ!” คุณครูทำหน้าอิดหนาระอาใจกับนักเรียนจอมทึ่มของตัวเอง

จนต้องเรียกคนใหม่ขึ้นมา

“อาเต่างอย ลื้ออ่านซินี่คือตัวอะไร?” คุณครูชี้ไปที่ตัวอักษรไทยสี่สิบสี่ตัวบนโปรเจ๊กเตอร์ที่ฉายขึ้นเป็นแสงสวยงาม

คุณครูวางไม้มะยมลงแล้วเปลี่ยนไปถือไม้เรียวที่มีหัวเป็นปากกาเคมีชี้ตรงไปที่ตัวคอควาย!

เด็กหญิงผิวคล้ำที่ปล่อยเปียสองข้างชี้โด่เด่ไปคนละทิศละทางลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้ทุกคน

   “เต่าๆๆ เต่างอยจะตอบแล้วนะคะ นี่คือตัวคอควายมีสี่ขาแต่คอครูมีสองขา!” คุณครูทำหน้าเหมือน

จะกระอักออกมาแล้ว

            “เก๋าเจ้งง่า ไอ้เด็กพวกนี้ แยกย้ายพักเบรก เดี๋ยวคาบต่อไปเรียนกับคุณครูแซนตาคอสนะ!”

            เมื่อพักเบรกเด็กอนุบาลก็ออกไปวิ่งเล่นกันอยู่รอบๆ ศาลาที่เป็นทั้งห้องเรียน ห้องอาหาร ห้องประชุม

เรียกง่ายๆ ว่าเป็นทุกอย่างให้หนูๆ ตัวแสบพวกนี้แล้ว

“ส้มป่อย แบ่งขนมให้เราด้วยสิ~”

   ส้มป่อยและเพื่อนสนิทที่นั่งเล่นกันอยู่มุมหนึ่งของศาลาห้องเรียนขนาดใหญ่มองเด็กหญิงที่สวยราวตุ๊กตา

เรือนผมสีทองอร่ามและดวงตาสีฟ้าใสที่มองมา

“ทำไมเราต้องแบ่งให้เธอด้วยหละ เบบี้?” เด็กหญิงชาวต่างชาติหน้าหงิกแล้วทำปากยืดใส่อย่างงอนๆ

“ก็...เราจะแบ่งนมให้เธอดื่มไง เดี๋ยวเธอตัวไม่สูงนะ แล้วเราก็ชื่อบาบี้ด้วยไม่ใช่เบบี้!” ส้มป่อยหันไปหาเด็กหญิงข้างตัว

ที่ก้มหน้าก้มตาวาดเขียนแล้วหัวเราะคิกคักกับหนังสือวาดภาพและเคี้ยวขนมข้างๆ อย่างเอร็ดอร่อย

“แบ่งมั้ยคะ คุณหนูคารามาย?” ส้มป่อยถามเพื่อนซี้แต่มือแอบหยิบขนมไทยของซีม่ามาส่งให้บาบี้ที่ยื่นนมเปลี้ยว

ให้สามขวด

“นี่ๆ ส้มป่อย เธอขอคารามายแล้วไม่ขออนุญาตเราเลย?” เด็กชายซีม่าเป็นหนึ่งคน ที่ไม่สนว่าเขาจะสั่งไว้ทรงผมยังไง เพราะพ่อคุณเล่นมาโรงเรียนด้วยหัวที่ยุ่งเหยิงราวกับรังนกอยู่ทุกวัน

   “โท่อาซีม่า จะแบ่งให้เบ...บาบี้หน่อยไม่ได้รึไง นายเป็นสุภาพบุรุษมั้ยเนี่ย?” ส้มป่อยโอดครวญกับสีหน้ามุ่ยของเพื่อนรัก

“ก็ได้ๆ” ซีม่ามองบาบี้แล้วถามเสียงดัง

“ยัยตุ๊กตาหัวทอง นั่นนะแม่ฉันทำด้วยใส้เดือนหลายตัวเลยนะ!” ซีม่าชี้ให้มองขนมเฉาก๊วยนมสดที่บาบี้พึ่งจะกินไปสดๆ จนเด็กหญิงบาบี้อ้าปากค้างแล้วกรีดร้อง ก่อนจะวิ่งออกไปร้องไห้งอแงกับคุณครูร่างท้วมที่วิ่งมาจากหน้าวัดไกลๆ

แล้วถามด้วยภาษาไทยสำเนียงฝรั่งดังลั่น

“เกิดอะรายขึ้นคร้าบ?” คุณครูวัยห้าสิบในชุดแดงทั้งเสื้อและกางเกงบวกกับผมสีดอกเลาของเขาพร้อมหนวดยาว

ทำให้เขาใกล้เคียงแซนตาคอสไปทุกที ถ้าไอ้ตัวที่วิ่งตามครูมาจะไม่ใช่หมาพันธ์ไทยหลังอานแทนที่จะเป็นกวางเรนเดีย

ตัวงามสง่า

            คุณครูแซนตาคอสวิ่งกระโดดขึ้นมาบนห้องเรียนแล้วรีบไปปลอบบาบี้ที่ชี้ซีม่าที่หน้าจ๋อยไป

แต่พอส้มป่อยเอียงคอไปคุยอะไรนิดหน่อยก็หัวเราะคิกคักทั้งคารามายซีม่าและส้มป่อย

“ซีม่าแกล้งหนูค่าคุณครู!” คุณครูลากซีม่าออกไปขอโทษหน้าห้องแล้วบอกให้บาบี้ให้อภัยตามสไตล์โรงเรียนอนุบาล

แต่ซีม่าก็ไม่วายบอกพลางหัวเราะ

“ใส้เดือนนะตุ๊กตาผมทอง!”

            ทำให้หมาหล้าพนมเปญและเต่างอยที่อยู่ไม่ห่างหัวเราะเสียงดัง

คุณครูที่สอนเอถึงแซดได้แต่ส่ายหน้าอย่างมึนๆ

……………***