มนต์รักซาตาน

ลำดับตอนที่ #3 : อ่อนโยน

“ยายบัวเราอย่าไปขัดใจคุณกรวิทย์เค้าละ เดี๋ยวเค้าจะมาพาลโกรธฉันขึ้นมาด้วยอีกคนเข้าใจไหม ที่ฉันพูดนะ” คุณหญิงทับทิมทองกล่าวเมื่อเห็นรถยุโรปคันหรูของกรวิทย์ขับเข้ามาในรั้วบ้าน

“คะ บัวเข้าใจคะคุณน้า”

“สวัสดีคะคุณกรวิทย์มารับแต่เช้าเลยนะคะ นี่ยายพลอยแก้วลูกสาวดิฉันยังไม่ตื่นเลยอยากที่ให้ทำความรู้จักกันเอาไว้ วันหน้า วันหลังเจอกันจะได้ทักทาย”

 คุณหญิงทับทิมทองจีบปากจีบคอพูด

กรวิทย์เพียงแต่ยิ้มรับตอบ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“บัวจ๊ะเราไปกันเถอะจ๊ะ ลาก่อนนะครับคุณหญิง วันนี้ตอนสายๆคนของผมจะมาขนของของบัวไปไว้ที่บ้านผม”       
กรวิทย์เอ่ยพร้อมกับหอมหน้าผากมนของบัวชมพูเบาๆ

“รู้จักกันก่อนหน้านี้หรือคะ สนิทสนมกันจังเลยนะคะ”

กรวิทย์ไม่ตอบปล่อยให้คุณหญิงทับทิมทองมองตามรถยุโรปคันหรูที่ค่อยๆแล่นห่างออกไปอย่างสงสัย

.............................................................................................

“เยส เจ๋งไปเลย คุณเก่งจังเลยคะ” พูดจบบัวชมพูก็ยื่นหน้าไปจูบริมฝีปากกรวิทย์เบาๆอย่างรวดเร็ว

“อะไรจะมีความสุขขนาดนั้น ฉันเก่งขนาดที่เธอให้รางวัลเลยหรือ” กรวิทย์กล่าวอย่างยิ้มๆ

“คุณไม่เห็นหรือคะว่าคุณน้าทำหน้าอย่างไงตอนที่เห็นคุณหอมหน้าผากบัว”

“ก็เห็น แต่เธอไม่ชอบแม่เลี้ยงขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่สุดๆเลยคะ” บัวชมพูหัวเราะเบิกบานกับเรื่องเล็กน้อยทำให้กรวิทย์พลอยหัวเราะไปด้วย

.............................................................................................

กรวิทย์นั่งมองบัวชมพูที่กำลังตื่นเต้น ลุกลี้ลุกลนจนอดที่จะหัวเราะไม่ได้

บัวชมพูค้อนคนที่กำลังขับรถและหัวเราะเธอ พร้อมกับถามเสียงเขียวว่า

“คุณกรวิทย์หัวเราะอะไรคะ บัวก็แค่ตื่นเต้นที่ได้ออกมาจากกรุงเทพได้ซะที”

“เธอไม่ค่อยได้มาต่างจังหวัดเหรอ พ่อเธอก็ดูมีฐานะดีนี่”
กรวิทย์เอ่ยถามอย่างสงสัย

บัวชมพูยิ้มน้อยๆกับคำถามของเขาแต่ก็ไม่ตอบอะไรกลับไป

“เราจะไปอยู่ที่หัวหินนานไหมคะ แล้วถ้ากลับไปแล้วบัวจะได้เข้าไปทำงานที่บริษัทของคุณรึเปล่า แล้วจะได้ทำหน้าที่อะไร”

“ถามทีละคำถามไม่ได้เหรอจ๊ะที่รัก” กรวิทย์ถามอย่างกลั้วเสียงหัวเราะก่อนที่จะค่อยๆตอบทีละคำถามของบัวชมพู

“เราจะอยู่ที่หัวหินประมาณ 2 สัปดาห์ คุณจะได้ไปทำงานแน่นอน ตำแหน่งอะไรก็ค่อยๆดูไปก่อนแล้วแต่ความสามารถของคุณ”

“อย่าผิดสัญญานะคะคุณผู้ชายรูปหล่อ ไม่งั้นบัวจะอาละวาดให้คุณทำงานไม่ได้เลยคอยดู” บัวชมพูตอบอย่างมั่นใจ

“จ๊ะผมสัญญา แต่ผมอยากรู้จังเลยว่าคุณจะทำอะไรผมถ้าผมผิดสัญญา”

“บัวก็จะไม่ปล่อยให้คุณไปทำงานไงคะ บัวจะให้คุณอยู่กับบัวทั้งวันทั้งคืน จนกระทั่งบริษัทของคุณล้มละลายไงคะ น่ากลัวรึเปล่า”

“น่ากลัวจังเลยแต่ผมคงจะอยู่กับคุณทุกวันไม่ได้หรอกนะ เพราะผมไม่ได้มีคุณคนเดียว คุณจะต้องรับมันให้ได้ เข้าใจหรือเปล่าครับคุณบัวชมพู” กรวิทย์หันมามองหน้าหญิงสาวที่นั่งเคียงข้างเขา ที่ดูอึ้งไปกับคำบอกเล่าของเขา

“คุณไม่รู้เหรอว่าผมไม่ได้มีคุณคนเดียว ผมคิดว่าคุณรู้แล้วซะอีก”

บัวชมพูเงียบไปกับความรู้ใหม่และคิดกับตัวเองว่าควรทำยังไงแต่ก่อนที่จะคิดก็ได้รับข้อมูลใหม่เพิ่มเติม

“แต่คุณจะได้อยู่บ้านหลังเดียวกับผมนะ เพราะที่บ้านมีผมกับพ่อสองคนที่เหลือก็เป็นแม่บ้านแล้วก็คนสวน ทุกคนจะมีหน้าที่รับผิดชอบ โดยมีวรรณซึ่งเป็นหัวหน้าแม่บ้านเป็นคนควบคุมอีกต่อนึง คุณไปอยู่ด้วยอีกคนคงจะมีสีสันเพิ่มขึ้นเยอะ มันเป็นสิทธิพิเศษเลยนะ” กรวิทย์กล่าวอย่างช้าๆโดยมองสีหน้าของคนที่นั่งข้างไปด้วย

“สิทธิพิเศษหรือคะหมายความว่าผู้หญิงของคุณไม่มีใครเคยไปอยู่บ้านคุณ ฉันเป็นคนแรก น่าภูมืใจอะไรขนาดนั้น”
บัวชมพูประชดน้อยๆ

กรวิทย์อมยิ้มกับตัวเอง ไม่ชี้แจงอะไรเพิ่มเติมเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำและไม่คิดจะเริ่มทำกับผู้หญิงที่จะมาเป็นแค่นางบำเรอของเขาถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกพิเศษกับเธอก็เถอะ

..........................................................................................

“นี่พี่ชาติเมื่อไรนายกับผู้หญิงของนายจะมาถึงซะที เรามารอกันนานแล้วนะไม่รู้มาเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า” นารีซึ่งเป็นภรรยาของชาติซึ่งทั้งสองเป็นเด็กรับใช้ของบ้านรุ่งเรืองไพศาลที่ได้รับคำสั่งให้มาคอยดูแลรับใชกรวิทย์และผู้หญิงของเขาขณะที่มาอยู่ที่หัวหินเอ่ยขึ้นกับสามีขณะที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว

“ไม่หรอกหนาเอ็งก็คิดมากไปได้ นั่นไงมากันแล้ว” ชาติเอ่ยขึ้นขณะที่เห็นรถของนายเลี้ยวเข้าในอาณาเขตของบ้าน

“ฉันจะไปช่วยนายยกของก่อน ส่วนเอ็งทำกับข้าวให้มันเสร็จเร็วก็แล้วกัน ป่านนี้นายกับผู้หญิงคนนั้นคงจะหิวกันน่าดู” พูดจบชาติก็เดินออกไปต้อนรับนายของเขา

“ถึงแล้ว เป็นไงชอบไหม” กรวิทย์เอ่ยถามขณะที่ตนกับบัวชมพูนั้งรอที่จะทานอาหารกลางวันอยู่ที่ระเบียงของบ้าน

“มันสวยมากเลยคะ เห็นทะเลชัดมากเลยไม่รู้ว่ากลางคืนที่นี่จะสวยหรือเปล่า” บัวชมพูแสดงความเห็น

“ไม่จำเป็นต้องสวยหรอกยังไงเธอก็จะต้องอยู่กับฉันบนเตียงทั้งคืนจนไม่มีเวลามานั่งชมวิวอยู่อย่างนี้หรอก” กรวิทย์พูดพร้อมยิ้มกับคู่สนทนาของเขาที่หน้าแดงเพราะเขินอาย

“อาหารเสร็จแล้วคะ จะรับประทานที่นี่เลยหรือเปล่าคะ” นารีเอ่ยถามผู้เป็นนายอย่างเกรงๆ

“ว่าไงเราจะทานที่นี่รึเปล่า นารีเค้าจะได้จัดได้ถูก” กรวิทย์ถามบัวชมพูเพื่อให้ออกความเห็น

“ที่นี่ละคะลมพัดสบายดี มื้อนี้บัวจะได้ทานอะไรเอ๋ย” บัวชมพูเอ่ยถามหญิงสาววัยเดียวกันอย่างเป็นกันเองทำให้นารีคลายความกลัวลงไปได้เยอะก่อนจะตอบอย่างร่าเริง

“ราดหน้าทะเลคะ” นารีตอบโดยไม่สังเกตว่าสาวสวยตรงหน้าทำอย่างไรเมื่อได้ยินรายการอาหารที่จะได้ทาน

“ฮือไปได้แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณบัวเค้า” กรวิทย์ออกปากไล่สาวใช้แล้วหันมาเชิญชวนสาวตรงหน้าทาน

“คือบัวยังไม่ค่อยหิวนะคะคุณทานก่อนเถอะ” บัวชมพูปฏิเสธ

“ทานเหอะนะทานเสร็จจะได้ไปอาบน้ำ เย็นๆจะได้ไปเดินเล่นกัน”

เมื่อปฏิเสธไม่ได้ชมพูจึงค่อยๆละเลียดทานทีละน้อยจนกระทั่งหมดจานอย่างไม่รู้ตัวจึงถูกกรวิทย์อดที่จะแซวไม่ได้ว่า “นี่ขนาดไม่หิวนะเนี่ย”เธอไม่พูดอะไรได้แต่ส่งยิ้มน้อยออกไปให้กับสายลม

…......................................................................................

“คุณเป็นอะไรไปดูซึมๆ” กรวิทย์เอ่ยถามขึ้นเมื่อสีหน้าของบัวชมพูดูซีดๆเนื้อตัวเต็มไปด้วยผื่นสีชมพูหลังจากที่กลับมาจากเดินเล่นด้วยกัน

“เออ บัวแค่แพ้อาหารทะเลนะคะจึงเป็นอย่างที่คุณเห็นอย่างนี้” บัวชมพูเอ่ยขึ้นเสียงอ่อยๆ

“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉัน” กรวิทย์ถามพร้อมทั้งกระชากไหล่บางเข้ามาหาตัวเองด้วยความโกรธ ก่อนที่จะลดเสียงลงเมื่อเห็นละอองของหยดน้ำคลออยู่ที่ดวงตากลมโต

“บัวกลัวว่าคุณจะดุ”บัวชมพูพยายามที่จะอธิบายคละเล้าไปกับเสียงสะอื้นด้วยความกลัว กรวิทย์กระชับร่างแนบอก “ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะสาวน้อยของฉัน” อย่ากลัวไปเลย

............................................................................................