มนต์รักซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : ต่อรอง

บริษัทรุ่งเรืองไพศาล

“ไม่ทราบว่าคุณมาติดต่อกับแผนกอะไรคะ” ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยถามกับสาวสวยตรงหน้าอย่างอ่อนหวาน

“อ่อ ดิฉันมาขอพบคุณกรวิทย์คะ”

“ไม่ทราบว่านัดท่านประธานไว้หรือเปล่าคะ”

“ไม่ได้นัดไว้หรอกคะ ช่วยเรียนท่านให้หน่อยได้ไหมคะว่าดิฉัน บัวชมพูมาขอพบ”

“รอสักครู่นะคะ” ประชาสัมพันธ์กล่าวขึ้น

……………………………………………………………………………………………………..

“สวัสดีคะดิฉันจีราวรรณเป็นเลขาของท่านประธาน ท่านประธานให้คุณเข้าไปพบได้แล้วคะเชิญตามดิฉันมาได้เลยคะ”

“คะ ขอบคุณนะคะคุณจีราวรรณ เอ่อแล้วท่านประธานของคุณดุไหมคะ”

บัวชมพูเอ่ยถามขึ้นขณะอยู่บนลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่ทำงานของกรวิทย์

“เวลาทำงานท่านจะดุคะถ้าเราทำผิด แต่สำหรับผู้หญิงสวยๆอย่างคุณท่านคงจะไม่ดุหรอกคะไม่ต้องกลัว” เลขากล่าวขึ้นอย่างยิ้มๆ

……………………………………………………………………………………………………..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้” กรวิทย์กล่าวพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

“คุณบัวชมพูที่มาขอพบท่านมาแล้วคะ”

“คุณบัวชมพูคะท่านไม่ชอบให้ใครขัดใจนะคะอย่าลืมข้อนี้” จีราวรรณกระซิบบอกกับบัวชมพูก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้แขกกับเจ้านายอยู่ตามลำพัง

บัวชมพูเงยหน้าขึ้นมองคนที่จะเป็นนางบำเรอ พร้อมคิดในใจว่าฉันจะทำให้คุณรักฉันให้ได้ ฉันจะไม่มีวันกลับไปบ้านพร้อมน้ำตาเด็ดขาด รู้จักไว้ซะมารยาหญิงมีหลายร้อยเล่มเกวียน

“คุณเป็นอะไรจ้องหน้าผมทำไมทำไมไม่นั้งลง” กรวิทย์เอ่ยถามสาวสวยตรงหน้า

“ขอโทษคะ คุณน้าบอกฉันว่า พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปหัวหินกับคุณดิฉันเลยมาถามว่าคุณชอบอะไร หรือไม่ชอบอะไร ฉันจะได้เตรียมตัวไว้ถูก”

“อ้อคุณนี่เองที่จะมาเป็นนางบำเรอของผม ถ้าอย่างนั้นคุณมานั้งที่นี่สิแล้วผมจะค่อยๆบอกคุณ”

กรวิย์ตบลงบนตักตัวเองเบาๆพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตื่นกลัวของหญิงสาวตรงหน้า

บัวชมพูทำตามที่เขาสั่ง เพราะกลัวว่าเขาจะโกรธแล้วจะเสียแผน

“คุณชื่อบัวชมพูเหรอ แล้วชื่อเล่นละ”

“ชื่อบัวคะ” บัวชมพูตอบแล้วก็ซุกหน้ากับอกกว้างของกรวิทย์ ทำให้กรวิทย์หัวเราะชอบใจ

“เอ่อขอโทษคะ น้ำหวานคะ”

“ขอบใจ ออกไปได้แล้ว”

ก่อนออกไปจีราวรรณได้หันมาสบสายตากับบัวชมพูที่หน้าแดงเพราะความอาย

“อายทำไม เธอมีอำนาจมากกว่าเค้าอีก เขาเป็นแค่เลขาของฉันแต่เธอเป็นเมียฉัน”

“เมียเหรอคะ บัวเอ๋ยฉันมีมีอำนาจมากกว่าเค้าหรือคะ”

“ใช่นะสิเธอจะทำอะไรก็ได้ เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วแทนตัวเองว่าบัวนะดีแล้ว”

“คะ แล้วบัวขออะไรจากคุณได้หรือเปล่า” บัวชมพูเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่ากรวิทย์ใจดีกับตน

“ได้สิ มีอะไรขอฉันละ”

“คุณหญิงทับทิมทองเป็นแม่เลี้ยงของบัว เธอไม่ค่อยชอบบัวเท่าไร ถ้าคุณเบื่อบัวเมื่อไร บัวขอทำงานที่นี่ได้ไหมคะ ได้ยินมาว่าที่นี่มีที่พักให้พนักงานด้วย นะคะ” บัวชมพูอ้อนขอพร้อมทั้งเขย่าแขนเขาเบา

กรวิทย์หัวเราะเบาๆกับคำขอของบัวชมพู พร้อมถามตัวเองว่านี่เขาหลงรักผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นเลยเหรอ

“ได้เลย ฉันจะให้เธอตามความต้องการ”

“ขอบคุณคะ คุณน่ารักจัง หล่อด้วยไม่เห็นเหมือนที่เค้าว่ากันเลย” บัวชมพูจึงหอมแก้มกรวิทย์เบาๆ เป็นการตอบแทนความน่ารักของเขา”

“แค่นี้เองเหรอ” กรวิทย์บ่นพึมพำกับตัวเบาๆแต่ก็ตั้งใจให้บัวชมพูได้ยินด้วย”

“คุณอยากได้อะไรละคะ จะได้ทำให้ถูก” บัวชมพูกล่าวอย่างท้าทาย

กรวิทย์จึงจุมพิตบนริมฝีปากสีชมพูเรื่ออย่างดูดดื่อและเนิ่นนาน กว่าจะถอนจุมพิตจาก

ริมฝีปากบาง บัวชมพูก็อ่อนซบหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“เป็นไงบ้าง ไปช๊อปปิ้งกันไหม”

“ไม่คะ บัวอยากกลับบ้านมากกว่า”

“ไม่เอานาไปช๊อปปิ้งกันก่อน แล้วจะพาไปส่งบ้าน”

แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากรุ่งเรืองไพศาลโดยที่กรวิทย์กอดกระชับบัวชมพูไปตลอดทาง ทำเอาพนักงานใต้บังบัญชามองตามอย่างด้วยความตกใจที่ไม่เคยเห็นเจ้านายออกไปกับผู้หญิงสักคนที่เข้ามาบริษัท

.............................................................................................