คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นจากไร่
ภายในไร่องุ่นที่เต็มไปด้วยสีเขียวและมีอากาศที่บริสุทธิ์มีชายวัยกลางคนนั่งมองออกไปสุดสายตาในแววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจที่มีต่อไร่องุ่นสายตาของเขามองไปอย่างไม่มีจุดหมายแต่สสีหน้าของเขาช่างมีความสุขมากเหลือเกิน
"คุณพ่อค่ะ" หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเรียก
เขาหันมามองแล้วยิ้มให้เธอก่อนหันออกไปมองไร่องุ่นเช่นเดิมและพูดกับเธอ
"ซิงลี่ พ่อภูมิใจนะที่มีลูกเป็นคนที่เก่งคอยช่วยเหลืองานในไร่จนทำให้ไร่เราสามารถส่งผลองุ่นออกต่างประเทศได้ ถ้าไม่มีลูกพ่อคงไม่มีกำลังใจที่จะทำงานให้ไร่เราสมบูรณ์แบบนี้" เขาพูดพร้อมกับจิบชาอย่างสบายใจ
หญิงสาวเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วกุมมือพ่อเอาไว้และทอดสายตาออกไปสุดสายตาก่อนหันกลับมามองผู้เป็นพ่ออีกครั้ง
"พ่อค่ะ! ลี่รักพ่อนะค่ะแล้วไร่องุ่นนี้ลี่ไม่ได้ทำเพียงคนเดียวแต่คุณพ่อต่างหากล่ะค่ะที่เป็นคนคอยแนะนำ"
และทั้งสองก็ยิ้มให้กันและโอบกอดกันไว้อย่างมีความสุขโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองทั้งสองด้วยแววตาเกลียดชัง
"คุณพ่อค่ะ ลี่ไปไร่ก่อนนะค่ะ คุณพ่ออย่าลืมพักผ่อนนะค่ะตอนนี้ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย"
ชายวัยกลางคนไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้า
ภายในสวนองุ่น
"ตอนนี้องุ่นของเรากำลังมีผลผลิตที่ดีมากเลยครับ และผมคิดว่าเราน่าจะทำผลิตภัณฑ์ที่เกียวกับองุ่นนะครับ"คนงานที่สวนทักขึ้นขณะที่ซิงลี่กำลังเดินตรวจผลองุ่นในสวน ทำให้ซิงลี่ละสายตาจากองุ่นแล้วมามองชายที่ให้คำแนะนำแก่ซิงลี่
"จริงด้วย"ซิงลี่พุดพลางนึกอะไรขึ้นมาได้
"แล้วเราจะเริ่มทำอะไรดีล่ะ" เธอพูดพลางคิดว่าจะทำอะไรจากองุ่นเพราะมันสามารถทำได้หลายอย่างมาก
"คุณซิงลี่ก็ทำไวน์ หรือเจลอาบน้ำจากองุนก็ได้นิครับ"
"ก็ดีนี่แล้วนายรู้ได้ไง"เธอหันกลับมาถาม
"เออ..เออ...คือ ผมไดยินมาครับ"เขาตอบอย่างอึกอัก
"ไม่เป็นไร แล้วนี่เข้ามาใหม่ใช่ไหมเนี่ยฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย"เธอถามขึ้นอีกครั้ง
"ครับ"เขาตอบสั้นๆ
"งั้นฉันไปก่อนนะ ขอบใจมากนะที่ช่วยแนะนำ"เธอพูดและยิ้มให้คนสวนก่อนเดินไป
ตอนนี้ฉันอยู่ในสวนองุ่นที่เต็มไปด้วยต้นองุ่น ไร่ของฉันมีประมาณหนึ่งพันไร่ ซึ่งไร่ของฉันชื่อว่า ไร่องุ่นสานิลินทร ไร่ของฉันตั้งอยู่ที่จังหวัดเชียใหม่ ฉันเริ่นทำไร่ตั้งแต่อายุสิบขวบศึกษาการทำงานจากคุณพ่อ จนตอนนี้ฉันอายุสิบแปดปีฉันก็เริ่มเข้ามาดูแลไร่แทนคุณพ่อ คุณพ่อของฉันบอกว่าคุณแม่ของฉันเสียตอนที่ฉันยังเป็นเด็กแต่ฉันมันใจว่าคุณพ่อโกหกฉันเพราะฉันเคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมาที่ไร่และเข้าไปคุยกับคุณพ่อ หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินคุฌพ่อพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉันซึ่งฉันก็ฟังไม่ค่อยถนันแต่่ไหนๆมันก็ผ่านมาตั้งสิบกว่าปีแล้วฉันก็ต้องเชื่ีอในสิ่งที่คุณพ่อพูด
ฉันชื่อ ซิงลี่ หรือ สานิลินทร วิจิตรตระกูล ฉัมเป็นลูกเพียงคนเดียวของตระกูล วิจิตรตระกูล และกำลังจะสืบทอดการทำไร่องุ่นที่นี่
"ยัยลี่" เสียงตะโกนทำให้ซิงลี่หันไปมองต้นเสียงทันที
"จิน"0_0//
"ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น จินหน้ากลัวมากเลยรึไง"เธอพูดอย่างน้อยใจ
"เปล่า ดีใจต่างหากล่ะ แล้วมาได้ไงเนี่ย"ซิงลี่ถามกลับ
"อย่าเพิ่งพูดเลยลี่ จินเหนื่อยไปบ้านก่อนเถอะนะ"เธอพูดแล้วจูงมือซิงลี่ไป
ณ บ้านสวนของซิงลี่
"จิน มาได้ไง ไม่ทำงานทำการไงเนี่ย"ซิงลี่พูด
"เปล่า ก็ตอนนี้จินได้เป็นนักเขียนอย่างที่จินฝันแล้ว และจินก็เลยนึกไอเดียร์ออก ก็เลยเสนอ บก. ว่าจะมาใช้สวนองุ่นเป็นฉากในการเขียน"เธออธิบาย
"แล้วนานไหม"เธอถามกลับ
=_=!
"คือ ตอนนี้ฉันกำลังคิดที่จะทำผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับองุ่นส่งออกไปสู่ตลาดแต่ผลิตภัณฑ์ที่ทำจากองุ่นมีมากมาย ฉันเลยอยากให้แกช่วยคิดว่าจะทำอะไรดี" เธอพูดพลางคิดถึงสิ่งที่เธออยากจะทำ
"ได้อยู่แล้วไม่มีปัญหาหรอกเรื่องแค่เนี่ย จิ๊บๆๆ"เธอพูดอย่างมั่นใจ
[จิน]
ฉันชื่อจินเป็นเพื่อนของซิงลี่ตั้งแต่เราเรียนที่ รร ประถมตอนนี้ฉันก็อายุสิบแปดปี ถึงฉันอายุแค่นี่เนี่ยแต่ฉันมีงานทำนั่นก็คือ นักเขียน(ไส้แห้ง ใช่ป่ะ-คนเขียน)
และสาเหตุที่ต้องมาจริงๆคือต้องมาบอกซิงลี่ให้ระวังตัวจากคนบางคนที่ไม่หวังดีต่อเธอและไร่ที่เธอกำลังจะสืบทอด และฉันจะรู้ได้ไงว่าเป็นใครก็ซิงลี่ไม่เคยมีปัญหากับใครเลย
......โอ้ย หัวจะระเบิดแล้ว.........
"ซิงลี่ คือ เออ คือว่าาาาาา ฉะ"เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคซิงลี่ก็พูดตัดบททันที
"เดี๋ยวไว้คุยกันนะ ไปดูไร่ก่อน" เะอพูดจบจบก็เดินออกไปทันที
O_O !!!!!!!!
"ยังพูดไม่จบเลย"
ติส ตี่ ดี่ ดิด ติส (แฮ่ เสียงโทสับ เค้าเอง)
"ค่ะ สวัสดีค่ะ" (จิน)
[สวัสดีครับ]
"ไม่ทราบว่าต้องการโทรหาใครค่ะ"
[เจ้าของโทรศัพท์ครับ]
"ค่ะ ดิฉันเองค่ะ"
[อย่ามายุ่งในสิ่งที่ผมกำลังจะทำ ตอนนี้ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่ไร่องุ่นถ้าคุณพูดอะไรไปคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น]
ตรูุดๆๆๆๆๆ
TT
20.00 น
"คุณพ่อค่ะ พอดีซิงลี่กำลังจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัดนะค่ะคงจะไปหลายวันเดี๋ยวซิงลี่จะให้คนมาดูแลคุณพ่อนะค่ะ"เธอพูดพลางกุมมือผู้เป็นพ่อเอาไว้
"ไม่เป็นไรหรอกลูกเดียวพ่อดูแลตัวเองได้"ชายวัยกลางคนพูด
"งั้นคุณพ่อพักผ่อนเถอะค่ะ ซิงลี่ไม่กวนแล้ว"เธอพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
สายตาปริศนาที่คอยจ้องมองเธอและพ่อของเธอตอนนี้เผยรอยยิ้มออกมาเหมือนว่าสิ่งที่เขารอมากำลังจะเป็นจริง
ก๊อกๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเมื่อเธอเข้าห้องไปแล้ว
เธอจึงเดินกลับมาที่หน้าประตูอีกครั้งและเปิดประตุก็พบเพียงชายปริศนาก่อนที่ทุกสิ่งจะดับวูบไปทั้งหมด
ความคิดเห็น