สื่อรักผ่านดวงดาว (Yuri)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ชายร่างสูงใหญ่วัยสี่สิบเก้า ก้าวลงจากรถสปอร์ตคันหรูสีดำ ดวงตาภายใต้สีหน้านิ่งสงบลึกซึ้ง มองลอดเข้าไปในรั้วบ้าน บ้านขนาดกลางชั้นเดียวที่ดูเรียบง่าย ไม่หรูหรานัก บริเวณบ้านดูมีพื้นที่กว้างขวาง มีต้นไม้ยืนต้นกับสวนหย่อมเล็กๆ ที่มองดูแล้วร่มรื่น สบายตา ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปกดออด เพื่อเป็นสัญญาณบอกให้คนในบ้านทราบว่ามีผู้มาเยือน

              สาวน้อยร่างบาง นัตย์ตากลมโตดูมีประกายงดงาม ผมยาวดำปะบ่ารับกับใบหน้าที่คมหวาน ผิวที่เนียนขาวผ่องใส แลดูแล้วทำให้สะดุดตาในความน่ารัก น่าเอ็นดูของเธอ เดินออกมาเปิดประตูรั้ว เพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือนอย่างรีบเร่ง

“สวัสดีค่ะ คุณลุงปรีชา”  เธอก้มหน้าลงไหว้ ทักทายชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ตามมารยาท

ไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก ที่พบว่าแขกผู้มาเยือนคนนี้คือ คุณลุงปรีชา ชายที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแม่ของเธอ คงดูเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักกัน ที่จะไปมาหาสู่กันบ่อยๆ

“สวัสดีจ้ะ หนูดาว พอดีลุงซื้อขนมหวานติดไม้ติดมือมาฝากคุณแม่กับหนู ร้านนี้เขาทำอร่อยมากเลยนะ ”  พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับยื่นของฝากให้กับสาวน้อยตรงหน้า

“ขอบคุณ มากค่ะ ความจริงคุณลุงไม่ต้องลำบากก็ได้นะคะ”

“ลำบากลำบนอะไรเล่าหนูดาว เราคนกันเองทั้งนั้น” พูดพลางหัวเราะเอ็นดูในความขี้เกรงอกเกรงใจของสาวน้อยตรงหน้า

“เอ่อ..คุณลุงคะ คุณแม่ออกไปธุระข้างนอก อีกไม่นานคงกลับ คุณลุงจะเข้าไปรอข้างในบ้านก่อนหรือเปล่าคะ”

“อืม..ก็ดีเหมือนกัน พอดีลุงมีธุระจะคุยกับแม่หนูด้วย งั้นลุงรบกวนเข้าไปรอในบ้านหน่อยนะลูก”

“ค่ะ เชิญคุณลุงตามสบายนะคะ ” พูดพลางยิ้มให้ชายร่างสูงใหญ่ ก่อนที่เธอจะปิดประตูรั้ว แล้วเดินตามแขกคนสำคัญของคุณแม่ เข้าไปในบ้าน

 ปั้นดาวรู้ดีว่า เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเหตุการณ์ต่างๆที่เข้ามาในชีวิตของเธอ สถานการณ์ต่างๆบังคับให้เธอจำยอมกับสิ่งที่เกิดขึ้น การทำหน้าที่เป็นลูกที่ดีของแม่บังเกิดเกล้า ช่างสวนทางกับความรู้สึกนึกคิดของเธออย่างสิ้นเชิง จะทำอย่างไรได้ นอกจาก ทำตามในสิ่งที่มารดาเลือกปูทางไว้ให้

“คุณลุงจะรับกาแฟ หรือว่าอะไรดีคะ” เธอเอ่ยถาม ชายร่างสูงใหญ่ซึ่งตอนนี้ นั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขก

“ลุงขอเป็นกาแฟสักถ้วย ก็ดีนะ” พูดพลางมองเธอด้วยสายตาเอ็นดู

ในระหว่างที่ ปั้นดาว หายเข้าไปในครัวเพื่อชงกาแฟให้แขกผู้มาเยือนนั้น คุณปรีชาเหลือบไปเห็นกรอบรูปตั้งโต๊ะอันหนึ่ง เขาเอื้อมมือหยิบมันขึ้นมาดู พบว่าภายในนั้น เป็นรูปครอบครัวที่อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หนึ่งในนั้นมี เนตรศรา หญิงที่เขารัก มีหนูปั้นดาว และอีกคนคงเป็น พ่อของหนูปั้นดาว มองดูแล้วทำให้เขาหวนนึกถึงภาพทรงจำเก่าๆ และภาพของ นยนะ ลูกสาวคนเดียวของเขาขึ้นมา นยนะคงเสียใจไม่น้อยกันสิ่งที่เขาทำ ในใจเขาตอนนี้ก็รู้สึกผิดกับลูกสาวอยู่ไม่น้อย แต่ทุกอย่างล่วงเลยผ่านมามากเกินกว่าที่เขาจะกลับไปแก้ไข และไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะทำเช่นนั้น ในเมื่อปัจจุบันที่เป็นอยู่เขา รู้สึกดีและมีความสุข หากแต่จะดีกว่านี้ ถ้า นยนะ จะยอมรับและเข้าใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเลือกทำ หากนยนะมีความสุขร่วมกับเขาด้วยก็คงดี

“ดื่มกาแฟก่อนสิคะ คุณลุง”  เธอเอ่ยพร้อมยื่นถ้วยกาแฟให้คุณปรีชา ที่มีใบหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง ก่อนที่เธอจะเอนตัวนั่งลงบนโซฟา ตรงหน้าชายร่างสูงใหญ่

“หนูดาว หนูเป็นลูกสาวคนเดียว เคยคิดว่า อยากมีพี่น้องบ้างหรือเปล่าลูก”  น้ำเสียงและแววตาที่ดูอ่อนโยนเอ่ยถามสาวน้อยตรงหน้า ก่อนที่จะยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่ม

ด้วยความที่ คุณลุงปรีชา มีความเป็นผู้ใหญ่กิริยามารยาทดูสุขุม อบอุ่บ ใจดีและมีเมตตากับครอบครัวของเธอเสมอ ปั้นดาวจึงให้ความเคารพเขาเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ทุกครั้งที่เธอได้พบเจอกับเขา เธอจึงรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ถ้าพ่อของเธอยังอยู่ก็คงมีบุคลิกท่าทางเหมือนคุณลุงปรีชาไม่น้อย

“เคยคิดสิคะ คุณลุง หนูยังเคยอิจฉาเพื่อนๆที่เขามีพี่น้องกันเลย ลองให้หนูมีน้องสักคนนะคะ จะแกล้งหยอกให้หายเหงาเลย แต่..ถ้าเป็นไปได้ หนูอยากมีพี่ค่ะ คงดีไม่น้อยเลยนะคะ ถ้าหากมีคนที่คอยห่วงใย คอยดูแลปกป้องหนูเวลาที่โดนรังแก หรือเวลามีปัญหา พี่น้องก็คงเหมือนเพื่อนคนแรกที่คอยให้คำปรึกษา ถึงแม้บางเวลาอาจจะทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง แต่ทุกๆวันคงสนุกสนาน ไม่น่าเบื่อและคงไม่เหงาเหมือนอยู่คนเดียว”  เธอพร่ำพรรณาอย่างมีความสุข  ทำเอาคนตรงหน้าอดที่จะยิ้มและหัวเราะออกมาไม่ได้ ในความช่างพูดช่างคุยของหลานสาว

“อืม..แล้วหนูดาวอยากมีพี่สาวหรือพี่ชายล่ะลูก”

“ก็ได้ทั้งนั้นค่ะ แต่หนูคิดว่า ถ้ามีพี่สาวคงจะดีไม่น้อยเพราะผู้หญิงเหมือนกันคงเข้าใจกันและกันมากกว่า คิดแล้วก็อยากมีพี่สาวสักคนนะค่ะ ”  พูดพลางยิ้มน้อยๆให้กับชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า

“ความจริงลุงก็มีลูกสาวนะหนูดาว ถ้าจำไม่ผิดตอนนี้หนูดาวอายุสิบหกใช่ไหมลูก?  ลูกสาวของลุงก็คงอายุมากกว่าหนูราวๆสัก สาม สี่ ปี ถ้าเราสองคนได้เป็นพี่น้องกันคงจะดีไม่น้อยเลย”

คงจะดีไม่น้อย ถ้านยนะกับปั้นดาว เป็นพี่น้องกัน ลูกสาวของเขาคงไม่เหงาเหมือนที่หนูปั้นดาวบอก  อีกอย่างถ้าเด็กทั้งสองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือลูกสาวของตนเอง และอีกคนคือลูกของผู้หญิง ที่เขารัก และเขาก็ทั้งรักและเอ็นดูเธอมากเหมือนลูกสาวแท้ๆคนหนึ่ง ได้มาอยู่ร่วมกัน ครอบครัวของเขาคงดูมีความสุขมากขึ้น บางทีเผื่อว่าทุกๆอย่าง อาจช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ นยนะ และ ปั้นดาว สูญเสียไป

“ลูกสาวคุณลุง คงทั้งสวยทั้งน่ารักแน่ๆเลยใช่ไหมคะ” เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า แต่คนฟังตรงหน้าหารู้ไม่ ว่าแววตาของเธอบ่งบอกถึงความหว้าวุ่นใจเพียงใด

“พี่สาวของหนูกับหนู ลุงว่าทั้งสวยทั้งน่ารักไม่แพ้กันเลยล่ะ อีกไม่นานคงได้เจอกันสินะ”

พี่สาวงั้นหรือ ไม่ยักรู้ว่าคุณลุงปรีชามีลูกสาว แถมในตอนนี้ยังมาบอกให้เธอกับลูกสาวของเขาเป็นพี่น้องกัน คุณลุงคิดอะไรง่ายเกินไปหรือเปล่านะ แค่แม่ของเธอเข้าไปพัวพันธ์ยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของคุณลุง จนทำให้ครอบครัวเขาต้องแตกแยกกันเช่นนี้ เธอก็รู้สึกผิดแทนผู้เป็นแม่มากพอแล้ว มาตอนนี้ ไหนจะเรื่องพี่สาวคนใหม่ของเธออีก ดูเป็นเรื่องน่าดีใจไม่น้อยเลยที่อยู่ดีๆก็มีพี่สาว แต่จะดีแน่หรือ ถ้าพี่สาวคนนี้ไม่เต็มใจจะให้เธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ทำอย่างกับพี่สาวคนใหม่จะรับเธอเป็นน้องง่ายๆอย่างงั้นแหละ

“เอ่อ..หนูเกรงว่าจะรบกวนคุณลุงมากเกินไป”

“ไม่เอาน่า หนูดาว หนูคงได้คุยกับคุณแม่เรียบร้อยแล้วนะ ถึงเรื่องที่ลุงจะมารับหนูกับแม่มาอยู่ด้วยกันที่บ้านลุง”

“ค่ะ”  ไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องปฏิเสธ เด็กอย่างเธอจะไปมีสิทธิ์อะไรในการตัดสินใจของผู้ใหญ่

“ไหน...ใครกันนะ บอกลุงว่าอยากมีพี่สาว”  พูดเอาใจเมื่อเห็นสีหน้าหงอยๆของสาวน้อย

“หนูดีใจนะคะที่จะได้มีพี่สาว แต่หนูเกรงว่าจะทำให้พี่เขาไม่สบายใจ”

“หนูดาวเป็นคนน่ารัก ใครได้อยู่ใกล้ๆก็คงมีความสุข ลุงว่าลูกสาวลุงน่ะโชคดีนะที่มีน้องสาวน่ารักอย่างนี้” คุณปรีชาพูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขาเชื่อมั่นในความคิดของตนเอง และเชื่อว่าความเป็นคนดีและน่ารักของหนูปั้นดาว จะทำให้ลูกสาวของเขากับสาวน้อยตรงหน้าเข้ากันได้ดี

เสียงแตรรถยนต์ที่ดัง มาจากหน้าประตู้รั้วบ้าน เนตรศราแม่ของเธอคงกลับมาแล้ว ปั้นดาวลุกขึ้นขอตัว ชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เพื่อไปเปิดประตูรั้วให้แม่ของเธอ

“คุณลุงมานานแล้วหรือยัง ยัยดาว”  เนตรศราเอ่ยถาม เมื่อเห็นรถคุณปรีชาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน

“สักพักแล้วค่ะคุณแม่ หนูเชิญคุณลุงเข้าไปรอคุณแม่ในบ้านน่ะคะ” พูดพลางหันไปมองแขกคนสำคัญของแม่ที่นั่งรออยู่ภายในบ้าน ก่อนที่สองแม่ลูกจะเดินเข้าบ้านไป

“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณรอนาน”  เสียงหวานๆจากหญิงวัยสามสิบแปด ที่รูปร่างหน้าตายังคงซึ่งความงาม สะดุดตาแก่ชายรุ่นใหญ่มานักต่อนัก เอนตัวลงนั่งข้างแขกคนพิเศษของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอก พอดีผมมีหนูดาวนั่งคุยเป็นเพื่อน แกน่ารักน่าเอ็นดูมาก”

“หรอค่ะ ยัยดาวเป็นเด็กดีเรียบร้อย ว่านอนสอนง่ายค่ะคุณ เชื่อฟังคุณแม่ทุกอย่าง จริงไหมจ้ะยัยดาว”  น้ำเสียงของผู้เป็นแม่กับท่าทีที่เหมือนจะตอกย้ำกับทุกๆเรื่องที่เคยบอกไว้ ทำเอาปั้นดาวที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อย

“เอ่อ..หนูดาว ช่วงนี้หนูปิดเทอมใช่ไหมลูก” คุณปรีชาเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ คุณลุงมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ลุงจะชวนหนูกับแม่ไปเที่ยว เราจะไปพัทยากัน ดีไหมคุณ เราจะได้หาโอกาสไปเที่ยวด้วยกัน” เอ่ยพลางหันไปปรึกษาเนตรศรา

“แหม่..ดีมากเลยค่ะ ทำงานเหนื่อยๆมาทุกวัน หาโอกาสลาพักร้อนไปเที่ยวกันบ้างก็ดีเหมือนกัน” ทุกอย่างที่คุณปรีชาเอ่ย ดูถูกต้องหมดสำหรับเธอ

“ดีไหมลูก.. ยัยดาว” 

“ค่ะ” เธอตอบผู้เป็นแม่ ก่อนที่จะขอตัวออกไปข้างนอก เพื่อให้ผู้ใหญ่ได้คุยกัน

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////