สื่อรักผ่านดวงดาว (Yuri)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“คุณหนูคะ มีเพื่อนมาหาค่ะ”  เสียงป้าแจ่ม สาวใช้ในบ้าน  บอกให้เธอทราบ

“ค่ะ ป้าแจ่ม บอกเขานะคะว่าเดี๋ยว นะ ลงไป” 

นยนะรู้ดีว่า คนที่มาพบเธอคือ กรกช เพื่อนหนุ่มที่สนิทที่สุดของเธอ  ตอนนี้กรกชคงเป็นคนที่เธอไว้ใจที่สุดและพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอทุกเมื่อทุกเวลา

“รอนานไหม เก้า”  นยนะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใส แต่แววตาของเธอยังคงความเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด

“ไงคุณหนูนะ แกสบายดีหรือเปล่าน่ะ ดูหน้าหมองๆชอบกล เอ๊ะๆ สงสัยเริ่มแก่แหงแล้วเลย ยังงี้หนุ่มๆที่ไหนจะชายตามองล่ะเนี่ย” 

น้ำเสียงสนุกสนานกับใบหน้าทะเล้นๆของเขา ทำให้อีกฝ่ายยิ้มออกมา

“ไอ้บ้าเก้า!  มากไปหน่อยไหมแก มาว่าฉันแก่เดี๋ยวเจอดีหรอก” 

“ขอประทานโทษขอรับคุณหนู กระผมผิดไปแล้ว” เขาพูดด้วยสีหน้าทะเล้น พร้อมยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี

“จำไว้ให้ดีเลยนะแก”

อย่างน้อย กรกช ก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้เธออารมณ์ดีได้เสมอ อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนหนุ่มหน้าตาทะเล้น คารมคมคายเป็นต่ออย่างนายนี้ ไม่มองสาวไหนสักที

“เอ่อ..ว่าแต่บ้านเงียบจังแหะ พ่อกับแม่แกหายไปไหนล่ะเนี่ย ?”  เขาถามด้วยความสงสัย เมื่อมองไปทั่วบ้าน กลับไม่เห็นใครเลยนอกจากเพื่อนสาวตรงหน้า

กรกชสังเกตเห็นว่าสีหน้าเพื่อนสาวดูเปลี่ยนไป ดวงตาที่เคยเปล่งประกายกลับดูเศร้าลง

“ไม่มีใครเขาอยากอยู่ที่นี่หรอกเก้า ”  น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนน้อยใจของเธอ ทำให้คนข้างๆอดสงสัยไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ นยนะ

“นะ แกไม่สบายใจอะไรก็บอกฉันได้ทุกเรื่องนะ อย่างน้อย การที่เราได้ระบายสิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ภายในใจออกมา มันก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ดีกว่าเก็บไว้คนเดียวมันจะทำให้แกแย่ไปกว่านี้ ”

“เก้า แม่ทิ้งฉันไปแล้ว แม่หนีฉันไปแล้ว” 

“แม่เขาจะทิ้งแกไปได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นกับแกกัน นะ” 

ตอนนี้ร่างสูงๆของเขาขยับตัวมาแนบชิดร่างบางๆของเพื่อนสาว เมื่อพบว่าคนข้างๆกำลังร้องไห้  เขากุมมือเธอไว้แน่นเหมือนอยากจะบอกว่า เขาเป็นห่วงเธอ และพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ไม่ว่ายามเธอยิ้มหรือร้องไห้ เธอมีความหมายกับเขาที่สุด

“พ่อกับแม่ฉันเขาเลิกกันแล้ว แม่เข้ามาบอกฉันว่า แม่ต้องไป เพราะไม่มีทางเลือก พ่อมีผู้หญิงคนใหม่  พ่อเลือกผู้หญิงคนอื่นมากกว่าครอบครัวของตัวเอง รู้ไหมเก้า ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้ใหญ่เขาคิดยังไงกัน วันสองวันมารักกันให้เราเห็น พออีกวันมาบอกว่าเลิกกันทุกคนหลอกฉัน ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เก้า” 

ความรู้สึกแย่ๆภายในใจที่อัดอั้นไว้มากมาย ถูกระบายออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นบนใบหน้ารูปงาม อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น อย่างที่กรกชบอก

“ไม่จริงหรอก นะ แกยังมีฉันอยู่ทั้งคน ฉันไม่ทิ้งแกไปไหนหรอกน่า บางครั้งเหตุผลของผู้ใหญ่มันก็ยากเกินไปกว่าที่เราจะเข้าใจนะ ทุกคนต่างมีปัญหาเป็นของตัวเองทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ฉัน แม้แต่แก ก็มีปัญหาเป็นของตัวเอง จะต่างกันก็แค่ว่าปัญหาที่ว่านั้นหนักหนาเพียงใด ซึ่งปัญหาของเราอาจจะน้อยนิดด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับใครหลายๆคน ทุกปัญหามีทางออกเสมอนะ ถึงแม้ว่าทางออกนั้นจะทำให้บางคนต้องเสียใจ คิดซะว่ามันเป็นความสุขของคนที่เรารักเถอะ” 

“แต่...เก้า ฉันคิดถึงครอบครัวที่เคยอบอุ่น มีกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา มีพ่อ มีแม่ และฉัน ทุกคนรักกัน อบอุ่นและมีความสุข ฉันทำใจไม่ได้น่ะ ถ้ามันจะไม่มีภาพเหล่านั้นแล้ว ”   ใช่ ภาพครอบครัวที่อบอุ่นอิ่มเอมไปด้วยความสุข ทุกอย่างตอนนี้มันเป็นแค่ความทรงจำที่ดี  ความทรงจำที่จะไม่มีวันหวนกลับคืนมา ทิ้งไว้แต่ความโดดเดี่ยวอ้างว้างเท่านั้น

“ เวลาจะเยี่ยวยาทุกอย่าง นะ ฉันเชื่อว่าแกเข้มแข็งพอ ที่จะผ่านปัญหาครั้งนี้ไปได้ อย่างน้อยแกก็ยังมีฉัน สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญ  ผมจะไม่ทิ้ง นะ คับผม ”  เขาชูสองนิ้วขึ้น แสดงท่าทางทะเล้น ทำให้อีกฝ่ายทุเลาความเสียใจ และยิ้มให้ในท่าทางของเขา

อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากเห็นเธอเศร้าเสียใจไปมากกว่านี้  ทุกอย่างที่ นยนะเล่าให้ฟัง ทำให้เขารู้สงสารในความรู้สึกของเพื่อนสาวที่เคยเพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่เคยสัมผัสถึงความเศร้าเสียใจ ความโดดเดี่ยว อ้างว้าง  คงตั้งตัวไม่ทัน และทำใจไม่ได้

“ ขอบใจนะนายเก้า รู้ไหม แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย ”  ทุกอย่างดูเงียบไปชั่วครู่ ตอนนี้ร่างสูงของกรกช ถอยห่างจากหญิงสาวร่างบาง ออกมาระยะหนึ่ง เหมือนกับทุกอย่างสั่งให้เขาต้องทำ ต้องถอยห่าง เพราะเขาขึ้นชื่อว่าเพื่อนที่ดีเท่านั้น

“ ก็เรามันเพื่อนกันนี่ ยัยบื้อ”  อีกฝ่ายหันมายิ้มให้อย่างจริงใจ

ขอบใจนะเก้า นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันจริงๆ

“อืม...ว่าแต่ที่แกคุยกับฉันเมื่อกี้เนี่ย ปัญหาของแกที่ว่านั้นคืออะไรหรอ เผื่อฉันพอจะช่วยแกได้บ้างไง”  พูดพร้อมสบตากับชายหนุ่มอีกฝ่าย

“อะ..เอ่อ...ไม่มีอะไรมากหรอก ก็ปัญหาทั่วไปน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”   ปัญหาที่ฉันไปหลงรักเพื่อนอย่างแกไง ยัยบื้อ

“อ่าวหรอ งั้นถ้าแกมีปัญหาอะไร ปรึกษาฉันได้นะ โดยเฉพาะปัญหาเรื่อง สาวๆน่ะ เดี๋ยวฉันช่วยเอง” น้ำเสียงล้อเลียนของเธอ ทำเอาอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตา เหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร

“เลิกพูดเถอะ แกช่วยฉันไม่ได้หรอก”  เสียงเรียบกับใบหน้าที่ดูจริงจัง ทำเอาอีกฝ่ายต้องหลบสายตา เธองุนงงในท่าทีของเขาที่แสดงออกมา

“เป็นอะไรของแก นายเก้า” เลิกคิ้วใส่ก่อนถามด้วยความสงสัย

“ เปล่าน่ะ...เอ่อ.. นะ ช่วงนี้ปิดเทอม เราหาเวลาไปเที่ยวกันดีไหม อีกอย่างฉันอยากให้แกได้ไป เปลี่ยนบรรยากาศบ้างน่ะ  เผื่อว่ามันจะช่วยให้แกดีขึ้นไง” กรกช พยายามเปลี่ยนเรื่องสนทนา ก่อนจะชักชวนให้เพื่อนสาว ไปเที่ยวด้วยกัน

“อืม..ก็ดีนะ ว่าแต่เราจะไปเที่ยวไหนกันดีล่ะ”  พูดพลางทำหน้าครุ่นคิด

“ทะเลเป็นไง ไปพัทยากันดีไหม ฉันว่าอากาศร้อนๆอย่างนี้น่ะ ไปเที่ยวทะเลกันเถอะ” เขาออกความเห็น แล้วหันไปมองเพื่อนสาวเพื่อรอฟังคำตอบ

“อืม...ก็เอาสิ ฉันว่าแกโทรไปชวน ยัยเนกับยัยหน่อยไปกันด้วยสิ ไปกันเยอะๆสนุกดีออก”

“อืม ได้สิ ฉันก็คิดอยู่เหมือนกัน งั้นเอาเป็นว่า...อาทิตย์หน้าฉันจะมารับแกนะ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ” ชายหนุ่มตอบตกลง ก่อนที่จะนัดหมายกำหนดการไปเที่ยวทะเล ที่พัทยา สีหน้าบ่งบอกถึงความดีใจ แต่หากจะดีกว่านี้ถ้าได้ไปกับเธอเพียงสองคน

นยนะเดินออกไปส่ง กรกช เพื่อนหนุ่มคนสนิทกลับบ้าน  ก่อนที่จะโบกมือล่ำลากัน

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////