คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : IKONWolf Blood : Cheeper 2 [100%]
IKONWolf Blood : Cheeper 2
-ตรอกซอยเล็กข้างๆโรงเรียนมัธยมเควอน
“โกฮยางบี โรงเรียนนี้ใช่มั้ย? ”
ฮยางบีที่ตอนแรกหลับตาปี๋ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นข้างหนึ่งเพื่อกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ อันที่จริงแถวนี้เป็นแค่ตรอกซอยเล็กๆข้างโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านนักหรอกนะ เพราะงั้นจึงทำให้มีแค่เธอกับเขา
ฮยางบีแหงนหน้ามองตึกมากมายของโรงเรียนมัธยมโผล่พ้นกำแพง ก่อนจะเหลือบเห็นนักเรียนบางส่วนที่เพิ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้าประตูโรงเรียนไปเมื่อครู่เพราะกลัวโดนเช็คสาย บ่งบอกเธอว่าตอนนี้ถึงโรงเรียนเรียนเป็นที่เรียบร้อย
ถึงแล้วจริงเรอะ 0_=
ไวชะมัด!!!
“…เมื่อกี้นายวิ่งมาเหรอ..?”
“แล้วเธอเห็นฉันว่ายน้ำมารึไง ” ร่างหนาเอียงคอตอบหญิงสาวที่กระซิบอยู่ข้างใบหู
“ปะ เปล่า ฉันหมายถึง วิ่งได้เร็วขนาดนี้ น่าทึ่งชะมัด *o* ”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ น่าเกลียด ” ฮันบินกระชับแขนแกร่งที่กำลังแบกฮยางบีไว้ด้านหลังพลางหันมองคนตัวเล็กที่โอบคอเขาไว้ก่อนจะปล่อยลงสู่พื้น ทำให้ฮยางบีที่ยังไม่ทันตั้งตัวเซถลาล้มก้นกระแทกพื้นดังปั้ก
“ย๊าส์! ” ฮยางบีเหลือบมองร่างหนาที่กำลังยืนกอดอกมองตึกของโรงเรียนด้วยสายตาเคืองๆ รีบหยัดตัวเองลุกจากพื้น หมอนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ไอ้คนประหลาด เหอะ!
หญิงสาวบ่นขมุบขมิบ แน่นอนว่าตอนนี้เธอเริ่มรู้จักฮันบินขึ้นมาบ้างแล้ว จริงๆเขาก็เป็นคน(หล่อ)ไว้ใจได้ ไม่ได้ดูโหดร้ายหรือโรคจิตแบบที่คิดไว้สักนิด แต่มีเขาไว้ก็ดีเหมือนกันแฮะ วันหลังจะได้มาโรงเรียนทัน โฮ๊ะๆ
“เธอเลิกเรียนกี่โมง? ฉันจะมารับ ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันกลับเอง ฉันกลับพร้อมเพื่อนทุกวันอยู่แล้ว ” ร่างบางโบกมือปัดๆใส่ฮันบินเป็นเชิงบอกกับเขาว่า ‘ไม่เป็นไร ’
คงไม่แปลกที่เธอกับชานอูจะกลับบ้านพร้อมกันทุกวันหรอก โกฮยางบีและจองชานอูเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก นั่นก็เพราะฮยางบีถูกลุงกับป้ารับมาเลี้ยงที่เกาหลี ชานอูคือเพื่อนคนแรกของเธอตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ของเธอตาย ดังนั้นลุงของฮยางบีจึงฝากให้ชานอูดูแลเธอเมื่อมีภารกิจต้องกลับไปที่เมืองไทยในบางครั้ง ก็แบบตอนนี้ไง..พวกเขาไม่อยู่บ้านอีกแล้ว เธอต้องอยู่บ้านคนเดียว ชานอูเลยต้องมาอยู่เป็นเพื่อนตอนกลับบ้านทุกวันแบบนี้แหละ
“ใคร? ” ฮันบินขมวดคิ้วถาม สายตาจ้องเขม่งต้องการคำตอบจากหญิงสาวแบบจริงจัง
“พูดไปนายจะรู้จักปะ ไว้ฉันจะแนะนำให้รู้จัก ” ฮยางบีเบ้หน้า ก่อนจะสาวเท้าเดินนำเพื่อออกจากซอกซอยเล็กๆไปยังประตูโรงเรียนโดยมีฮันบินเดินตามหลัง “ ปีศาจหมาบ้าอย่างนายไม่ต้องเรียนแบบมนุษย์รึไง ?”
“เรียนสิ.. ฉันก็ไม่ได้โง่แบบเธอนะ ” ฮันบินตอบเสียงนิ่ง
แต่แค่ตอนนี้
เขายังไปโรงเรียนเส็งเคร็งนั่นไม่ได้..ก็เท่านั้น…
“ย๊าส์!!” หญิงสาวหันมาจิ๊ปากใส่คนที่เดินตามหลังเมื่อโดนหลอกด่า “แล้วทำไมไม่ไปสักที เลิกตามฉันสักทีเถอะค่ะ คุณหมาป่า” ฮยางบีลากเสียงยาว หยุดเดินพลางเหลือบมองฮันบินที่เดินตามต้อยๆจนใกล้ถึงหน้าประตูโรงเรียน
“วันนี้รอฉันด้วย”
“รออะไร? =..= ”
“ฉันจะมารับ”
“นายนี่มันยังไงเนี่ย ก็ฉันบอกว่าไม่ต้อ....” ฮยางบีกลืนน้ำลายหนืดลงคอ เมื่อมองเห็นนัยน์ตาของฮันบินกลายเป็นสีน้ำตาลทองอีกครั้ง ก็มันยังไม่ชินนี่หว่า นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนแบบนี้ หลอนเป็นนะโว้ยย
“บอกให้รอก็รอเถอะน่า..” แววตาสีน้ำตาลของร่างหนาเริ่มกลับมาเป็นแบบเดิม “เชื่อฉันสิ..” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบพลางแหงนหน้ามอง ใครบางคน ที่ยืนดูพวกเขาจากบนดาดฟ้า....
มันมาทำอะไรที่นี่……
“……”ฮยางบียืนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก มองบุคคลตรงหน้าที่กำลังดึงดันว่าจะมารับ ก่อนจะตอบรับโดยการพยักหน้าหงึกหงักช้าๆทันทีที่มองเข้าไปในแววตาของหมอนี่ ถึงเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอยากมานักหนาก็เถอะ แต่จะไม่ให้ยอมได้ยังไง หมอนี่เล่นใช้สายตาขู่กันขนาดนั้น ขืนเธอปฏิเสธอีกรอบ มีหวังโดนขย้ำแน่ๆ
“อีกหน่อยชีวิตเธอคงมีแต่เรื่อง เตรียมใจไว้ได้เลย ” ฮันบินถอนหายใจ เหลือบมอง ร่างสูงในชุดมัธยมโรงเรียน ‘จุนซา’ ที่กำลังแอบมองพวกเขาอยู่ไกลๆอีกครั้ง
“หมายความว่าไง! -o- แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไมเล่า! ”
“น่าสงสารจริงๆ -..- ” ละสายตาจากดาดฟ้า แล้วส่ายหน้าเบาๆให้กับหญิงสาว
“สาบานว่าหน้าแบบนี้สงสารฉันแล้ว -*- ”
“ใช่น่ะสิ -..-”
“เฮอะ !! ” หัวเราะในลำคอ ไม่อยากจะเสวนากับหมอนี่อีกแล้ว ปวดหัวว้อย =o=
“ยืนบื้ออยู่ได้ รีบเข้าโรงเรียนดิ ฉันมีธุระจะต้องทำ ” ฮันบินพูดแค่นั้นพลางโบกมือให้ฮยางบี ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย
อะไรของเขา… ตามไม่ทันเลยจริงๆ ร่างบางหน้ามุ่ย ขมวดคิ้วมองตามแผ่นหลังที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆแล้วเปลี่ยนเป็นวิ่งหายไปลับตา ให้ตายสิ หมอนี่วิ่งเร็วจริงๆ ปกติเห็นแต่ในหนัง ไม่คิดว่าจะมีจริงเลยด้วยซ้ำ แผ่นหลังกว้างของหมอนี่ดูอบอุ่นและปลอดภัยมากในความรู้สึกของฮยางบี ..ที่จริง เธอเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ พอได้ขี่หลังฮันบินเพียงครั้งแรก
ความรู้สึกนี้…มันไม่เหมือนที่ ‘ชานอู’ เคยแบกเธอมาหลายต่อหลายครั้ง...
ฮยางบีเลื่อนมือบางของเธอขึ้นมาทาบบนหน้าอก…
หรืออาจเป็นเพราะ… ผลข้างเคียงจากพันธะสัญญาประหลาดๆนี่กันแน่วะ
- บนดาดฟ้าโรงเรียนเควอน
ร่างสูงในชุดมัธยมจุนซา บนดาดฟ้าแสยะยิ้มร้าย นัยน์ตาสีดำสนิทยังคงมองตามร่างบางที่วิ่งเข้าประตูโรงเรียนอย่างไม่ละสายตา กลิ่นหอมจากฮยางบีที่วิ่งอยู่ด้านล่างลอยโชยขึ้นมาแตะจมูกเป็นระยะ ทำให้ ‘สายเลือดแวมไพร์’อย่างเขาหลงไหลจนแทบคลั่ง
….ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมีบางอย่างกระตุ้นเขา…
….ทำไมแค่ได้กลิ่นเธอ ความกระหายมันถึงทวีคูณขนาดนี้….
‘กู จุนฮเว’ ยกยิ้มที่มุมปาก นิสัยความต้องการของของคนอื่นมาครอบครองเริ่มผุดขึ้นในสมอง ถึงแม้ยัยนี่จะทำพันธะสัญญากับไอ้เวรนั่นไปแล้วก็เถอะ แล้วจะทำไม….
อยากได้ก็คือต้องได้! เคยแคร์ซะที่ไหนกัน!!
IKONWOLF
ฮยางบีเข้ามาถึงห้องเรียนเป็นที่เรียบร้อย เสียงจ้อแจ้ของเด็กนักเรียนห้องเดียวกันกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน ดีนะ ที่อาจารย์ยังไม่ได้เข้ามาสอน ไม่งั้นเธอคงโดนเช็คสายอีกรอบแน่ๆ
โต๊ะเรียนที่เธอนั่งประจำอยู่ข้างหลังสุดติดกับริมหน้าต่าง หญิงสาวโยนกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมข้างจองชานอูแล้วทิ้งตัวลงนั่ง สายตาเหลือบมองชานอูที่กำลังทำหน้าบึ้งตึงใส่เธอราวกับคนโมโห
“เป็นอะไร หน้ามุ่ยขนาดนั้น ” ฮยางบีถามขณะที่มือบางกำลังคว้าเอาหนังสือออกมาวางไว้บนโต๊ะ “ไปโมโหอะไรใครมาอ่ะ?”
“เธอมาโรงเรียนสาย ” ชานอูขมวดคิ้ว ตอบคำถามฮยางบีที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ฉันก็สายประจำอยู่แล้วนี่หว่า ไม่เห็นต้องโกรธกันเลยง่ะ >o< ดีกันนะๆๆ” ฮยางบียิ้มกว้าง ก่อนจะใช้แขนบางของเธอคล้องกับชานอู พลางใช้ใบหน้าถูบ่าของชานอูไปมาราวกับเด็ก
ปกติเวลาเธอง้อชานอูก็จะใช้วิธีนี้หล่ะ ได้ผลสุดล่ะ เหอะๆ ^^
ชานอูดันหัวของฮยางบีออกห่าง สีหน้าและแววตาของคนโกรธยังคงมีอยู่เหมือนเดิม ฮยางบีผงะเล็กน้อย ปกติเพื่อนเธอคนนี้คงจะหายงอนไปแล้ว แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ใช่
“โทรไปตั้งหลายสายก็ไม่รับ ทำอะไรอยู่เหรอ?” ชานอูถามบ้าง
“อ้าว นายโทรมาด้วยเหรอ? ”ฮยางบีกระพริบตาปริบๆ รีบล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าพลางปัดหน้าจอเพื่อกดเช็ค “จริงด้วยแฮะ ” ยิ้มเจือนๆให้เพื่อนสนิท ‘14 สายที่ไม่ได้รับ’ จากชานอู คงทำให้เขาโมโห
ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงไม่ได้ยินเสียงริงโทนเลยนะ “เห้ย ชานอูย่า~~ โกรธฉันจริงดิ >//< ขอโทษๆ” หญิงสาวเอามือประกบกันเป็นการขอโทษ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นการคล้องแขนแล้วใช้หน้าถูแขนชานอูแบบเดิม
“ฉันไม่ได้โกรธ เธอเลิกเล่นแบบนี้ได้แล้ว ” ชานอูพยายามยิ้มนิดๆ แต่สมองกลับนึกถึงผู้ชายคนเมื่อเช้าที่ยืนอยู่กับฮยางบีหน้าโรงเรียน เขาเป็นใคร? ทำไมหมอนั่นถึงทำให้เขาหงุดหงิดขนาดนี้วะ
อันที่จริงก็คงแค่หวงนั่นแหละ...ฮยางบีเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา อีกอย่างลุงของฮยางบีฝากเธอไว้กับเขานี่
“ อาจารย์มาแล้วๆๆๆ”
สิ้นเสียงเด็กชายแว่นเพื่อนร่วมห้องที่เป็นต้นทางตรงประตู นักเรียนในห้องต่างพากันแยกย้ายกลับไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง ฮยางบีกับชานอูก็เช่นกัน หญิงสาวดึงมือที่จับชานอูของเธอออกแล้วหันไปสนใจบุคคลที่กำลังมาถึง
อาจารย์จินอูเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างฮ็อตมากในโรงเรียน เพราะหน้าตาที่หล่อหวานจนถึงขั้นทำให้เด็กนักเรียนหญิงเป็นลมกันมาหลายต่อหลายครั้ง อาจารย์เดินเข้ามาในห้องเรียน ในมือถือสมุดรายชื่อและเอกสารเต็มไม้เต็มมือแล้ววางไว้บนโต๊ะ
“วันนี้มากันครบใช่มั้ย? อาจารย์มีอะไรจะแจ้ง” อาจารย์จินอูถาม พลางกวาดสายตามองเด็กนักเรียนทั่วห้อง ในมือหยิบใบสีขาวขึ้นมาอ่าน
“เมื่อสักครู่นี้ ท่านผู้อำนวยการโทรมาหาอาจารย์ บอกว่าต้องการเริ่มต้นกระชับมิตรระหว่างโรงเรียนเรากับโรงเรียนจุนซา ดังนั้นเขาจึงคัดนักเรียนจากห้องเราไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โน้น”
นักเรียนในห้องเริ่มส่งเสียงฮือเมื่อแปลกใจว่าทำไมอยู่ดีๆ ผอ. จอมโหดหัวล้านถึงได้มีความคิดแบบนั้น ประเพณีของโรงเรียนนี้ก็ไม่เคยมีอยู่แล้ว อีกอย่างทำไมต้องโรงเรียนจุนซา? โรงเรียนพิลึกนั่นอ่ะนะ
“ โก ฮยางบี”
“คะ? ”
“ผู้อำนวยการเลือกเธอ ”
ฮยางบีเบิกตากว้างเมื่อได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากอาจารย์ที่ปรึกษา ชานอูที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็เช่นกัน อะไรนะ! อาจารย์เรียกชื่อผิดรึเปล่า เด็กแลกเปลี่ยนงั้นเหรอ ปกติโรงเรียนเราไม่เคยมีประเพณีแลกเด็กนักเรียนกันนี่ ใครเสนอชื่อเธอกัน?...
“เอ่อ..อาจารย์คะ หนูคิดว่า มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด -0- ผอ. ไม่มีทางเลือกเด็กอย่างหนูหรอกค่ะ จริงป่ะ? ฮ่าๆ ”หันไปถามเพื่อนในห้องพลางหัวเราะฝืดๆ ในสมองเอาแต่ภาวนาว่าอาจารย์ต้องเรียกชื่อผิดแหงๆ เพราะจะเป็นเธอได้ยังไง เธอไม่ใช่คนเรียนเก่ง หรือโดดเด่นด้านกิจกรรมอะไรขนาดนั้น ทั้งมาโรงเรียนสาย สอบไม่ค่อยจะผ่าน การบ้านก็ไม่เคยเสร็จทันเวลาที่อาจารย์นัดส่ง(ยกเว้นชานอูจะมาช่วย) เด็กแบบนี้อ่ะนะ ที่เขาจะเลือก =_= บ้าไปแล้ว
“มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามาหาผู้อำนวยการโรงเรียนเรา คงเป็นโรงเรียนฝ่ายโน้นมากกว่าที่ต้องการทำประเพณีนี้ เห็นว่าทางนู้นเป็นคนเสนอชื่อเธอเองเลย ”
เด็กในเรียนในห้องส่งเสียงฮือฮาอีกครั้ง เพราะไม่คิดว่าคนอย่างฮยางบีจะมีชื่อเสียงไปถึงโรงเรียนนั่น
“ไม่ผิดหรอก ไม่เชื่อดูใบนี้เองสิ” จินอูพูด เดินผ่าเด็กนักเรียนไปหาฮยางบีที่นั่งอยู่หลังห้อง “ ผู้อำนวยการเลือกเอง พร้อมกับเซ็นอนุมัติแล้วเรียบร้อย อีกอย่างไปอยู่โรงเรียนนู้นก็น่าสนุกดีนี่ ยังไงก็แค่สองสามเดือนเอง” จินอูแสยะยิ้ม วางแผ่นกระดาษสีขาวผ่านหน้าฮยางบีลงบนโต๊ะ ก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆให้หญิงสาว เพราะตั้งใจให้เธอได้ยินเพียงคนเดียว “ ลูกศิษย์คนพิเศษของฉัน…..ขอให้โชคดี”
….ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มปริศนา ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อหวานของอาจารย์ที่ปรึกษาเท่านั้น…
‘ อีกหน่อยชีวิตเธอคงมีแต่เรื่อง เตรียมใจไว้ได้เลย ’
ฮยางบีฟุบหัวลงบนโต๊ะในโรงอาหาร ถือกระดาษสีขาวที่แสดงว่า ผอ. ได้เซ็นอนุมัติเรียบร้อยไว้ในมือ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกะทันหันแบบนี้ ให้ตายสิ ไปผจญภัยคนเดียวอีกต่างหาก อีตาฮันบินพูดถูกจริงๆแฮะ
สัมพันธไมตรีของเธอดีขนาดนั้นเลยเหรอ -..-
เอาเกณฑ์จากไหนมาคัดวะเนี่ย เหอะ!
“กินนี่ดิ ” ชานอูที่เดินกลับมาถึงหลังจากเดินไปซื้อของกินมาให้อีกทาง พลางส่งให้หญิงสาวที่ฟุบหัวลงกับโต๊ะแล้วทิ้งตัวนั่งลงอีกฝั่ง
ฮยางบียื่นมือออกไปรับพลางกัดขนมเข้าปากเคี้ยวกรุบกรับก่อนจะยัดแผ่นกระดาษสีขาวในมือของตนเองให้ชานอูที่นั่งฝั่งตรงข้าม “ตลกชะมัด นายอ่านดิ ”
ชานอูแอบหัวเราะ ก่อนจะรับแผ่นกระดาษที่หญิงสาวส่งให้มาถือไว้ในมือ เหลือบมองฮยางบีที่ดูเหมือนคนหัวเสียอยู่ตรงหน้า
“เธอต้องการเพื่อนปะ? ” ชานอูถาม แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยเธอไปคนเดียว ยิ่งเป็นโรงเรียนจุนซานั่น เด็กนักเรียนแปลกๆในโรงเรียนพิลึกนั่นมีมากกว่าครึ่งโรงเรียนอีกทั้งยังมีข่าวประหลาดๆออกมาไม่เว้นแต่ละวัน อย่างเช่นข่าวที่กำลังเป็นประเด็นร้อนเมื่อสองอาทิตย์ก่อน นักเรียนหญิงจากโรงเรียนประจำเสียชีวิตและเนื้อตัวซีดเซียวราวกับคนขาดเลือด
ทั้งๆที่เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ และไม่ควรจะปรักปรำว่าใครเป็นคนฆ่า…
แต่ทำไมในความรู้สึกเขาถึงบอกว่า ต้องเป็นเด็กในโรงเรียนจุนซานั่นแน่นอน…
“ไปได้จริงดิ แล้วถ้าตาโหดนั่นไม่ให้อ่ะ” หญิงสาวตาลุกวาว แหงล่ะ หนึ่งคนหัวหายสองคนเพื่อนตายนี่หว่า ถ้ามีชานอูไปด้วยฮยางบีคนนี้ไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว
“ก็ไม่ไปไง” ชานอูพูดไปอย่างนั้น แต่ที่จริงแล้วเขาแค่เข้าทางอาจารย์จินอูคนหล่อ เท่านี้ทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อย(มั้ง)
“ย๊าส์!!! ” หญิงสาวจิ๊ปากพลางขมวดคิ้วใส่ชานอูที่เคี้ยวขนมกรุบกรับ
“ฉันพูดเล่นน่า ใครจะปล่อยให้ฮยางบีของฉันไปคนเดียวล่ะ ^^ เลี้ยงไอติมฉันดิ ” ชานอูว่า หัวเราะเล็กน้อยให้ฮยางบี วันนี้เขาอยากเดินเที่ยวสวนสาธารณะย่านอินซาดงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งช็อปปิ้งโรแมนติกสำหรับคู่รัก เขามีบางอย่างจะให้ฮยางบี…
“เย็นนี้เหรอ? ” ฮยางบีถามพลางนึกถึงคิมฮันบินที่บอกให้เธอรอเมื่อเช้า.. แต่ก็นะ..หมอนั่นก็เพิ่งรู้จักกันนี่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอยากจะมารับเธอขนาดนั้น
ช่างเหอะ ไปกับชานอูดีกว่า
“ได้ งั้นฉันเลี้ยงเอง ” ฮยางบียิ้มร่า แปะมือเสียงดังแป๊ะกับชานอูเป็นการให้สัญญา ชานอูแอบอมยิ้มนิดๆเพราะหญิงสาวยังคงมีนิสัยเหมือนเดิมตั้งแต่ได้รู้จัก “ไหนๆนายก็ต้องไปส่งฉันอยู่แล้ว ออกค่ารถให้ฉันก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ ”
สำหรับฮยางบี….เธออาจจะยิ้มให้ชานอูเพราะคำว่าเพื่อนสนิท
แต่สำหรับเขา ฮยางบีจะรู้บ้างไหม..ว่ามันมีมากกว่านั้น….
-ย่านอินซาดง
แสงไฟสว่างจากข้างทางส่องลงพื้นสนาม ณ สวนสาธารณะตอนกลางคืน ฮยางบียืนเขี่ยสนามหญ้าไปมารอชานอูที่ขอตัวไปเตรียมบางอย่างได้สักพัก ร่างบางถือไอศกรีมโคนรสช็อคโกแล็ตที่เริ่มละลายไว้สองมือ อีกอันหนึ่งเป็นของตัวเองส่วนอีกอันหนึ่งเป็นของชานอูที่ฝากเอาไว้ เชอะ! ไม่ให้กินแล้ว ไม่เลี้ยงแล้วด้วย รอจนรากเริ่มงอกแล้วยังไม่มาอีก
เหอะ ไอ้ชานอูไปไหน..นานไปแล้วนะว้อย =_=
บ่นงึมงำเบาๆ กวาดสายตามองหาเพื่อนสนิท ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้
“จองชานอูนะจองชานอู กลับมาโดนดีแน่ -*- ชิส์ ” กัดไอศกรีมในส่วนของชานอูหนึ่งคำเพราะความหมั้นไส้
อยู่คนเดียวแบบนี้มันน่ากลัวนี่หว่า บรรยากาศแบบนี้มันเหมือนหนังฆาตกรรมในโทรทัศน์ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชานอูถึงบอกให้เธอรออยู่ตรงนี้ ก็เสาไฟกับแสงสว่างเล็กๆบวกกับสนามหญ้าโล่งที่ไม่มีผู้คนมานั่งเล่นมันทำให้คิดนี่ เกิดมีเสียงกรี้ดโหยหวนขึ้นมาเธอจะทำยังไง ขนลุกอ่ะ บรึยส์
ฮยางบีกวาดสายตามองหาชานอูอีกครั้ง ก่อนจะละสายตามากัดไอศกรีมที่อยู่ในมืออีกรอบ อร่อย.. ถ้ายังไม่มาเห็นทีเธอคงได้กินหมดคนเดียวแน่
กรี้ดดด!!!!!!
เฮือก! สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงกรี้ดของผู้หญิงที่อยู่ไม่ไกลจากแถวนี้ ฮยางบีขมวดคิ้วมองหาต้นเสียงที่คาดว่าน่าจะอยู่ไม่ไกล อีกใจหนึ่งก็กลัวแต่ความอยากรู้มันดันมีมากกว่าเสียอีก ฮยางบีค่อยๆลุกจากเก้าอี้ มองตรงไปยังซอกต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีเงาตะคุ่มคล้ายกับมีบางอย่างอยู่ตรงนั้น ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปแอบดูใกล้ๆ…
.....หญิงสาวคนหนึ่งคล้ายคนหมดแรงถูกดึงเข้าไปใกล้โดยชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักศึกษา เขาลูบไล้ตัวเธอพร้อมกับขยับใบหน้าเข้าใกล้เพื่อใช้จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นกายของหญิงสาวบริสุทธิ์ช้าๆ ก่อนที่จะขยับริมฝีปากหนาของเขาเข้าใกล้ซอกคอขาว ลิ้นร้อนเริ่มตวัดเลียที่ใบคอของหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นการแยกเขี้ยวคมออกช้าๆแล้วฝังลงไปที่คอของเธอแทน.....
หยดเลือดสีแดงไหลจากต้นคอเพราะโดนร่างสูงกำลังดื่มด่ำเพราะความหิวโหย…
.
หัวใจของฮยางบีเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อมองเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่คาดฝัน รีบปิดปากของตัวเองเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะกรี้ด ปล่อยไอศกรีมตกลงพื้นด้วยความตกใจ โดยไม่ทันคิดว่า เขา จะได้ยินเสียงมัน…
สัตว์ประหลาดอีกตัวเหรอ?
นัยน์ตาสีเทาเหลือบมองต้นเสียงขณะกำลังดื่มด่ำกับเลือดในยามค่ำคืน ก่อนจะถอนเขี้ยวที่ฝังอยู่บนซอกคอของหญิงสาวเนื้อตัวซีดเซียวเมื่อครู่แล้วหันมาสนในเจ้าของ‘กลิ่น’กุหลาบที่กำลังเดินถอยหลังเตรียมหนีอยู่ไม่ไกล… ให้ตายสิ เห็นจนได้สินะ
จุนฮเวแสยะยิ้มร้าย หรี่ตามองฮยางบีที่กำลังหันหลังเพื่อวิ่งหนีเขา ก่อนร่างสูงจะใช้ความเร็วของสายเลือดแวมไพร์วิ่งไปดักด้านหน้าของเธอ กลิ่นหอมของฮยางบีมันช่างยั่วยวนเขาเสียจริงและไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ เขายังไม่ทันคิดเลยว่าจะได้มาเจอกับเธอในคืนนี้ ..หึ แต่ทำไงได้
เหยื่อของไอ้เวรนั่นดันมาให้จุนฮเวขย้ำถึงที่เองนี่หว่า
[100%]
กว่าจะครบ 100 T.T
ใจไรท์จะขาดรอนๆ~~~ 555555555
ฝากเม้นหน่อยค้า อิอิ >//<
ติดตามตอน 3 ด้วยนะฮ้าลล
ฟิคช้าไปทวงได้นะ 5555555
บางครั้งไรท์ทำนู้น นี่ นั่น แล้วไรท์ก็ชอบดอง
แต่พยายามยามจะมาให้บ่อยที่สุดเน้อ >//<
รักคนอ่าน จ้าาา
ปล. บาบิมีบทเด่นแน่นอนจ้า รอก่อนน้าา >//< ฮี่ๆๆ
ทวงฟิค+ด่าไรท์ ได้ที่
@Choco_Hanbin
หรือ #ฟิคเลือดผสม เลยจ้าาา
(อย่าด่าแรงนะ กลัว TT 55555)
ความคิดเห็น