คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : IKONWolf Blood : Cheeper 1 [100%]
.….ฮยางบี แปลว่า กลิ่นหอม….
- 1.40 AM.
' Long time no see~~ คือดงอัน นอดอซเก จีแนซนี ~ นอมู โอแลซดงอัน คีดารยอซจี อีเจ ออดี อัน กาbaby don’t worry ~~ '
เสียงริงโทนโทรศัพท์แอนดรอยด์สีขาว หน้าคอมพิวเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับแรงสั่น เป็นสัญญาณปลุกหญิงสาวในชุดมัธยมปลายเควอน ที่เผลอหลับคากองหนังสือบนโต๊ะทำการบ้าน ให้กลับมามีสติอีกครั้งหลังจากแอบงีบไปเมื่อครู่
ใครโทรมาฟะ น่ารำคาญชะมัด..!!
สบถในลำคอพลางขยี้ผมสีบรอนด์ของตนเองอย่างหงุดหงิด หากแต่ไม่ยอมยกศีรษะขึ้นจาก(หมอน)หนังสือรายวิชาประวัติศาสตร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ มือบางอีกข้างยกขึ้นเพื่อคลำหาวัตถุเจ้าของต้นเสียงเมื่อครู่จึงทำให้กองหนังสือและกระดาษรายงานต่างๆพังโครมเต็มโต๊ะและกระจุยกระจายตามพื้น (จากที่มันเละเทะอยู่แล้วอ่ะนะ -..-)
‘จอง ชานอู’
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิด เหลือบมองรายชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวปัดหน้าจอเพื่อรับสายเพื่อนของตนเองแล้ววางบนใบหู พร้อมกับพูดน้ำเสียงยานคาง
“ว่าไง..…”
[โก ฮยางบี เธอหลับแล้วเหรอ ? ]
เสียงปลายสายถามขึ้นผ่านลำโพงทางโทรศัพท์ ฮยางบียกหัวขึ้นจากกองหนังสือก่อนจะปาดน้ำลายออกลวกๆ
“เปล่าสักหน่อย..ทำการบ้านอยู่ @_@ ”
[เหรอออ แต่น้ำเสียงเธอยานชะมัดเลยแฮะ ปาดน้ำลายอยู่แหงๆ ]
ชานอูหัวเราะคิกคักผ่านโทรศัพท์ หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมพลางจิ๊ปากใส่คนปลายสาย เหอะ! หมอนี่มันรู้ทันหมดทุกอย่างเลยรึไง
ฮยางบีจับโทรศัพท์แนบหูให้เข้าที่ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินตรงไปเปิดประตูตู้เย็นในครัวแล้วหยิบผลแอปเปิ้ลสีแดงขึ้นมากัดเสียงดังกรุบกรับ
ไหนๆก็ตื่นแล้ว กินอะไรสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยนี่ ห่วงแต่รายงานวิชาประวัติศาสตร์ของอาจารย์จินอูนี่แหละ T.T ทำตั้งแต่เดือนที่แล้วแต่มันไม่ยอมเสร็จสักที ผิดกับชานอูที่เสร็จไปตั้งแต่สองอาทิตย์แรก
“มีอะไรห๊ะ? โทรมาป่านนี้ ทำงานเสร็จแล้ว ไม่หลับไม่นอนรึไง ”
[ไม่มีอ่ะ แค่เหงาเฉยๆ ฉันเป็นโรคนอนไม่หลับ เธอก็รู้นี่ -..- ]
“เลยโทรมากวนฉันว่างั้นเหอะ -0-”
ก็จริงอย่างว่า ชานอูเคยบอกเธอไว้นานแล้วว่า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนอนถึง 5 ชั่วโมงด้วยซ้ำ พิลึกคนอ่ะ ว่ามั้ย? -..- เพราะงั้น ฮยางบีเลยต้องชุดกระชากลากจองชานอูไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจหาทางรักษา(หมอนี่มันไม่ยอมไปนี่หว่า) ผลสรุปเลยออกมาว่าเป็นโรคนอนไม่หลับธรรมดาๆ แล้วได้ถุงยาจากโรงพยาบาลมากินแทนซะงั้น
[เปล่ากวนเว้ยย โทรมาเป็นกำลังใจให้ต่างหาก ฮ่าๆๆ ]
“กรุณาแดกยา แล้วไปนอนซะ -..-”
หญิงสาวพูดห้วนๆ ใส่ชายอู ที่กำลังหัวเราะร่า ก่อนสายตาจะเหลือบมองพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้าผ่านทางกระจกหน้าต่าง..
\
ทำไมวันนี้พระจันทร์ถึงดูสวยเป็นพิเศษ..
ฮยางบีละจากโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ปล่อยให้คนปลายสายตะโกนเรียกโดยไม่ยอมสนใจ นัยน์ตาสีดำทอดมองออกไปยังดวงจันทร์สีทองอร่ามไม่กระพริบพลางเดินไปเลื่อนบานกระจกตรงหน้าต่างให้เปิดออกเพื่อรับสายลมยามกลางคืนที่พัดเป็นระยะๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับตัวเอง
...น้ำค้างตอนกลางคืนมันเย็นขนาดนี้เลยเหรอ....
แล้วทำไมต้องมาชมวิวตอนตีหนึ่งกว่าๆด้วยวะเนี่ย?..
มือบางยกขึ้นกัดผลแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือพลางเคี้ยวกรุบกรุบ ก่อนจะละสายตาออกจากบรรยากาศด้านนอกเพื่อหันกลับมาคุยโทรศัพท์แบบเดิม
เพล้งง!!!!!!!
กึด!..
"อ้ะ!!."
เลือดสีแดงซิบออกจากมุมปากของของหญิงสาวเพราะความโง่กัดริมฝีปากตัวเองเข้าเต็มๆ ให้ตายสิ! เธอสะดุ้งเพราะตกใจเสียงบางอย่างแตก กระจกเหรอ..? เหมือนจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักนะ....
"....."
[ฮยางบี.. ฮยางบี! โกฮยางบี!!]
" ย๊าาาส์ นายจะเรียกอะไรนักหนาเล่า -,,- "
หญิงสาวปาดเลือดสีแดงที่ซิบออกจากริมฝีปาก กวาดสายตามองนอกหน้าต่างเพื่อหาต้นเสียงเมื่อครู่ เงาสีดำตอนกลางคืนของตึกร้างที่อยู่ไกลๆทำให้เธอขมวดคิ้ว คงไม่ใช่ที่นั่นหรอกมั้ง? รึอาจจะเป็นห้องข้างๆก็ได้ ?
.....เพราะเสียงจากตึกนั่นคงดังไม่ถึงที่นี่หรอก
[ก็เงียบไปนี่หว่า....ตกใจหมด]
"เออนี่ นายได้ยินเสียงอะไรป่ะ?"
[....เสียงไรอ่ะ? ฉันได้ยินแต่เสียงเธอนี่แหละ ดึกขนาดนี้คงมีคนมาร้องเพลงให้เธอฟังหรอกนะ ฮ่าๆ]
"ย๊าา ฉันจริงจังนะเว้ย ไม่ได้ยินเสียงอะไรจริงดิ?"
[เออดิ -,,- ทำไมวะ โดนผีหลอกเหรอ =_= ]
ฟึ่บ!!
แวบหนึ่งที่โกฮยางบีขนลุกซู่ เมื่อมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง สายลมเย็นยะเยือกที่พัดจากด้านนอกทำให้หญิงสาวเสียวสันหลังวูบ ความรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในบ้านแค่คนเดียว.....
ฮยางบีหันควับ กวาดสายตามองภายในบ้านอย่างระแวง ผ้าม่านสีชมพูพริ้วไหวเหมือนหนังผีในละครไม่มีผิด เหอะ! ไอ้บ้านี่มันมาพูดถึงเรื่องผีสางอะไรตอนนี้เนี่ย พรุ่งนี้เจอที่โรงเรียนจะขอฟาดสักหน่อย -*-
[ฉันว่าเธอไปนอนเหอะ สงสัยจะง่วงเต็มที่แล้วล่ะ -0- อีกอย่างพรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยถ้าเป็นลมเป็นแล้งฉันไม่แบกเธอนะโว้ย ขอบอก..]
"อืมๆ "
หญิงสาวขยี้ตาเล็กน้อยพลางอ้าปากหาววอดๆ เธอคงง่วงจริงๆอย่างที่ชานอูว่า "งั้นแค่นี้นะ " ฮยางบีเลื่อนโทรศัพท์ลงเพื่อกดวางสาย โดยไม่รอฟังประโยคสุดท้ายจากจองชานอูเลยสักนิด
[ฝันดีนะ...โกฮยางบี ของฉัน..]
นิ้วบางกดวางสายจากชานอู พลางโยนโทรศัพท์ที่เพิ่งจบการสนทนาลงบนเตียง แล้วเดินดุ่มๆไปเลื่อนบานกระจกที่เปิดแช่ไว้เมื่อครู่ให้ปิดลง ผ้าม่านสีชมพูที่ปลิวไหวเพราะลมจากด้านนอกหยุดนิ่ง เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขืนเธอเปิดไว้นานคงได้หลอนเพราะชานอูไปทั้งคืนแน่
ฮยางบีปาดเลือดสีแดงที่ซิบจากมุมปาก ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะทำการบ้าน นิ้วเรียวกดชาร์ตดาวน์เครื่องคอมให้เรียบร้อย พลางก้มลงเก็บกระดาษรายงานที่ปลิวกระจุยกระจายอยู่ตามพื้น
ฟึ่บ!!
เงาตะคุ่มสีดำวิ่งผ่านด้านหลังด้วยความรวดเร็ว ร่างบางสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นหันกลับมามองทางหน้าต่าง ผ้าม่านที่เคยหยุดนิ่งไปแล้วกลับมาพลิ้วไหว กระดาษรายงานมากมายที่กองอยู่ทั้งบนโต๊ะและที่พื้นเริ่มปลิวว่อน ก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
บ้าหน่า! หน้าต่างปิดไปแล้วจะมีลมเข้ามาได้ยังไง
ฮยางบีส่ายหน้าไล่ความคิดสยองๆออกจากหัวสมอง สูดหายใจเข้าปอดแล้วปล่อยออกมาอย่างช้าๆ ไม่มีอะไรหรอก.. ไม่มีอะไร หญิงสาวพยายามทำใจให้คิดแค่นั้นพลางรีบหันกลับไปก้มเก็บกระดาษรายงานที่ปลิวว่อนให้เข้าที่ แต่กลับมีมือหนามาคว้าแขนเธอไว้ แล้วดันเธอให้แผ่นหลังติดกับกระจกหน้าต่าง
ผลัก!!!
“นะ…นายเป็นใค…อื้ออ !!”
ฮยางบีเบิกตากว้างเมื่อโดนชายแปลกหน้าครอบครองริมฝีปากของเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างบางแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็งไปชั่วครู่ หัวสมองด้านชา ไม่มีการประมวลผลใดๆเลยเมื่อถูกจู่โจมอย่างรวดเร็วขนาดนี้ เธอรู้สึกแค่เพียงลมหายใจอุ่นจากร่างหนาที่รดแก้มของเธอเท่านั้น เส้นผมสีบรอนด์ปลิวไสว เพราะลมประหลาดในห้องเริ่มก่อตัวพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ
หอม..
ริมฝีปากหนาของฮันบินดูดกลืนเลือดสีแดงจากริมฝีปากบางของฮยางบีอย่างหืนกระหาย นัยน์ตาสีดำเข้ม กลับเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลทองเด่นชัด หางสีเงินสะบัดพลิ้ว เมื่อได้ลิ้มรสชาติอร่อยๆเพื่อเพิ่มพลังที่ขาดหายไปให้แก่เขา มือหนาเลื่อนมาจับท้ายทอยของร่างบางให้เงยขึ้น เพื่อดูดซับเลือดจากเหยื่อได้ถนัด
ให้ตายเถอะ! ยัยนี่อร่อยเป็นบ้า..
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจากแผลฉกรรณ์บนบ่าร่างหนาลอยมาแตะจมูกของหญิงสาว สติของฮยางบีเริ่มเลื่อยลอย ร่างกายอิดโรยไร้เรี่ยวแรง เนื้อตัวซีดเซียวราวกับคนขาดเลือด ริมฝีปากแห้งผากราวกับคนขาดน้ำสั่นเทิ้มเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ สายตาพล่ามัวมองภาพคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกไปได้ไม่ชัดนัก…..เห็นแค่แววตาสีประหลาดๆของเขาแค่นั้น…
ผะ...ผีเหรอ?
เปลือกตาบางเริ่มหมดแรง ภาพตรงหน้าเริ่มลายจนมองไม่เห็นเป็นรูปร่าง ฮยางบีได้ยินแต่เพียงเสียงทุ้มต่ำที่ไม่สามารถจับใจความได้ ก่อนจะจมดิ่งสู่ความมืดมิดในที่สุด…….
“พันธสัญญาเสร็จสิ้น…เธอเป็นคนของฉันแล้ว”
IKONWOLF
เช้าวันต่อมา
เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิด กระพริบถี่ๆเพื่อปรับสภาพม่านตาให้คุ้นชินกับแสงอ่อนๆที่สาดเข้าทางหน้าต่างในตอนเช้าและรอให้เรติน่าในดวงตาเข้าสู่โหมดปกติ พลางหยัดร่างกายอันไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม
มึนหัว
ร่างบางในชุดยูนิฟอร์ม(ไม่ได้อาบน้ำจากเมื่อคืน)จับศีรษะของตนเองเมื่อเริ่มมีความความรู้สึกคล้ายๆโลกกำลังหมุนเคว้งอีกทั้งลำคอแห้งผากราวกับคนขาดน้ำ เธอหลับตาก้มหน้ารอสติกลับมาแล้วหรี่ตามองบรรยากาศโดยรอบ แสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านกระจกหน้าต่างเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอได้ตื่นสายอีกตามเคย
ให้ตายสิ! ถูกหักคะแนนความประพฤติอีกแน่ๆ อาจารย์จินอูคงไม่ปล่อยเธอไว้อีกแหงๆ เธอสายคาบอาจารย์มาหลายครั้งแล้วนี่หว่า ตายแน่ๆๆ TT !
ฮยางบีขยี้ผมของตัวเองพลางส่งเสียงฮือน่าหงุดหงิดในลำคอ สายตาเหลือบเห็นกองผ้าห่มใหญ่ที่คลุมใครบางคนอยู่ข้างๆพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เดี๋ยวนะ….เรื่องเมื่อคืน?? ร่างบางโน้มหน้าเข้าไปใกล้ เอียงคอมองกองผ้าห่มหนาตรงหน้าแล้วครุ่นคิด ก่อนภาพเหตุการณ์ประหลาดของเมื่อคืนจะค่อยๆกลั่นเป็นเรื่องราวในสมอง
‘พันธสัญญาเสร็จสิ้น เธอเป็นคนของฉันแล้ว ’
เฮือกกก!! 0_o
เบิกตากว้างเมื่อนึกถึงเสียงทุ้มต่ำของคนบางคนผุดขึ้นในโสตประสาท ซากแอบเปิ้ลและกระดาษรายงานหลายแผ่นที่กระจุยกระจายอยู่ตามพื้นเป็นเครื่องยืนยันได้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน ร่างบางรีบกระโดดลงจากเตียง ตรวจเช็คสภาพของตัวเองทันทีก่อนจะมองหาอาวุธมาไว้ในมือ
“นึกว่าฉันจะพิศวาสเธอรึไง ”
เจ้าของน้ำเสียงเย็นชาลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางดันผ้าห่มออกให้พ้นตัว เส้นผมสีดำเข้มพันยุ่งเหยิงซึ่งตอนนี้ถูกจัดลวกๆโดยมือหนา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปรอะคาบเลือดจากการต่อสู้เมื่อคืนยังคงเห็นชัด
เพียงแต่ความเจ็บปวดในร่างกายได้หายเป็นปลิดทิ้ง
นัยน์ตาสีดำเข้มหรี่มองหญิงสาวที่ยืนทำตัวเก้งๆก้างๆอยู่ทางกำแพง ร่างบางเองก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเขา อันที่จริงเธอไม่ได้เป็นคนขี้กลัวหรือขวัญอ่อนหรอกนะ แต่เพราะหมอนั่นมีบางอย่างให้เธอกลัวมากกว่า
“นะ..นายเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ขมวดคิ้วถามชายที่ถือวิสาสะขึ้นมานอนด้วย พลางยกกำปั้นขึ้นเตรียมสู้ทันทีถ้าถูกจู่โจม
“…….” ร่างหนาขมวดคิ้วครุ่นคิดบางอย่าง แววตาเรียบเฉยยังคงจ้องหญิงสาวไม่ลดละ
มีบางอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่น….
“มองฉันทำไม ? ย๊า! ฉันถามนายทำไมไม่ตอบ ”
ไม่รู้ทำไม… เขาถึงอ่านใจผู้หญิงคนนี้ไม่ออก
“หมาป่า…เธอรู้จักมั้ย?” เดินลงจากเตียงพลางเดินต้อนเข้ามาใกล้ฮยางบีเรื่อยๆ
ฮยางบีถอยกรูดตามฝีเท้าของฮันบินจนหลังติดกำแพง รีบหันหน้าหนีเมื่อใบหน้าหล่อๆของฮันบินโน้มเขามากระซิบเบาๆที่ข้างหู ก่อนหญิงสาวจะปล่อยก๊ากเสียงดังลั่น
“นายเต็มรึเปล่า ดูหนังเยอะไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆ! เอาล่ะ เรื่องที่นายจูบฉันไปเมื่อคืน ถือซะว่าฉันไม่ถือสาล่ะกัน ดังนั้น นายออกไปซะ! ก่อนที่ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ ” ฮยางบีดันตัวฮันบินให้ออกห่าง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินหนี แต่ดันโดนฝ่ามือหนาขว้าแขนแล้วดึงกลับมายืนที่เดิม
“ปล่อย!! …..”
“…..”
“ไอ้โรคจิต! ออกไปจากบ้านฉันนะ!! ฉันไม่รู้จักนาย!! ฉันจะแจ้งตำรวจ!” ฮยางบีพยายามสะบัดข้อมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล สายตาเหลือบเห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่ไกลๆ ให้ตายสิ! หมอนี่มันจับแน่นชะมัด คงไปเอาไม่ได้แหงๆ
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น…เพราะเธอเป็นคนของฉันแล้วในตอนนี้”
“…!!”
แวบนึงที่นัยน์ตาสีดำของฮันบินได้เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลทองเพราะตั้งใจปรากฏให้หญิงสาวเห็น ร่างบางตาโต ยืนอึ้งราวกับถูกสต๊าฟ เธอพูดอะไรไม่ออกทำได้แค่เพียงกระพริบตาปริบๆแค่นั้น
ฮันบินดึงฮยางบีไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกบานใหญ่ติดอยู่ตรงผนังห้อง พลางหมุนให้ร่างบางหันหน้าเข้าหากระจกโดยร่างหนาประกบอยู่ด้านหลัง ก่อนฮันบินจะถกคอเสื้อชุดยูนิฟอร์มของฮยางบีลงอย่างถือวิสาสะจนเห็นสัญลักษณ์แปลกๆคล้ายรุปสุนัข บนหน้าอกข้างซ้าย ฮยางบีกรี้ดลั่น เหลือบมองสัญลักษณ์คล้ายลายสักประหลาดตรงหน้าอกตัวเองแล้วค่อยๆตั้งสติ
“ฉันชื่อ คิมฮันบิน..”
“….”
“เธอเป็นคนของฉัน ฉันเป็นคนของเธอ แค่นี้เข้าใจรึยัง? ” ฮันบินกระซิบข้างหูหญิงสาวที่กำลังยืนตัวแข็งทื่อ
“นะ นายเป็นของฉัน…?”
“อ่อ..แล้วต่อไปนี้ไม่ต้องกลัวฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก รับรองได้”
“……”
“ฉันคิดว่าฉันเป็นคนทำให้เธอไปโรงเรียนสาย เพราะงั้นฉันจะไปส่ง ”
“นะ นาย..จะไปส่ง?”
“ใช่ อ่อ อีกอย่าง เลือดฉันมันเหม็นมากเลยแฮะ ขอเสื้อให้ฉันเปลี่ยนหน่อย เลือดฉันเยอะขนาดนี้เธอไม่สงสารเลยรึไง -..- ” ฮันบินเบ้หน้าถอยห่างจากฮยางบี จับเสื้อขึ้นมาดมพลางทำจมูกฟุตฟิตๆ
ร่างบางยืนเงิบเมื่อมองคนตรงหน้าเปลี่ยนสีได้เร็วขนาดนี้ ตอนเจอครั้งแรกก็นิ่งจนน่ากลัว พอถึงตอนนี้..แทบเป็นคนละคน
“นายเป็นตัวอะไร? ” ฮยางบีเน้นถามอีกครั้ง ความกลัวในตอนแรกเริ่มหายไปบ้าง เพราะเมื่อดูจริงๆแล้วหมอนี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเธอเลยสักนิด…นอกจากจูบนั่นอ่ะนะ
แล้วจะนึกถึงทำไมเนี่ย จูบแรกของฉัน TT อ้ากกกก!!!
ร่างหนาหรี่ตามองหญิงสาว ถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางเกาหัวตัวเองเสียงดังแกรกๆ ทำไมยัยนี่ถึงได้เข้าใจยากขนาดนี้วะ
“ก็บอกไปแล้ว ว่าฉันเป็น หมาป่า... ถ้าถามอีกฉันจะจูบเธออีก โอเคมั้ย? โก ฮยางบี.. ”
สัญลักษณ์ที่ปรากฎตรงหน้าอกของ ฮยางบี ตอนทำพันธสัญญาค่ะ ^^ รายละเอียดต่อตอนหน้าเน้ออ~
ลืมบอกไป ฟิคเรื่องนี้พระเอกอ่านใจคนได้เน้อ ยกเว้นแค่นางเอกคนเดียว (อีกทั้งมีกลิ่นเลือดที่หอมอีก ^//^)เลยทำให้เป็นที่สนใจของพวกพระเอกค้าา ><
[100%]
พูดคุยเล็กน้อย
ครบตอนแรกแล้ววว >//<
ขอโทษที่มาอัพช้าฮะ ไรท์มือใหม่บรรยายไม่ลื่นอ่ะ TT (หวังว่าคงเข้าจายย~ )
ลบแล้ว ลบอีก เพราะคำมันแปลกๆ -..- ฮ่าๆๆ
ไรท์คคิดถึงทุกคนจัง T^T ขอโทษที่ทำให้รอน้าาา
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจเน้ออ >//< ฮี่ๆๆ คอยติดตามตอนที่ 2 ด้วยยย
ไรท์จะค่อยๆปล่อยตัวละครออกมาเรื่อยๆนะ >//<
รักคนอ่าน จุ้บๆๆ
ปล. อย่าลืมกดแฟบกับคอมเม้นเป็นกำลังจายย ให้หน่อยย >o< ฮ่าๆๆ จะได้มีกำลังใจอัพต่อ อิอิ
เม้นเยอะๆเลย ไรท์เป็นคนชอบอ่าน
พออ่านแล้วมีกำลังใจง่ะะ อิอิ >//<
ทวงฟิค+ด่าไรท์ ได้ที่
@Choco_Hanbin
หรือ #ฟิคเลือดผสม เลยจ้าาา
(อย่าด่าแรงนะ กลัว TT 55555)
ความคิดเห็น